tag:blogger.com,1999:blog-7928881.post6926524008724621038..comments2023-10-15T18:37:29.835+03:00Comments on Marialena's Moments 2004-2008: Το Πνεύμα των ΧριστουγέννωνMarialenahttp://www.blogger.com/profile/08388841820389605645noreply@blogger.comBlogger6125tag:blogger.com,1999:blog-7928881.post-32548583343729352642008-12-28T23:37:00.000+02:002008-12-28T23:37:00.000+02:00Αντώνη, μη ζητάς συγνώμη σε παρακαλώ, δεν υπάρχει ...Αντώνη, μη ζητάς συγνώμη σε παρακαλώ, δεν υπάρχει λόγος... Βρήκες αυτή τη πόρτα ανοικτή για να εκφράσεις αυτό που σε βασανίζει, χαίρομαι που το έκανες και αν νιώθεις ξαλαφρωμένος, ακόμα καλύτερα!<BR/><BR/>Εγώ προσωπικά εύχομαι σε σένα και τη γυναίκα σου να αγαπιέστε ακόμα περισσότερο και ό,τι σας στέρησε η Μοίρα, να έλθει στη ζωή σας στο πολλαπλάσιο τη σωστή στιγμή... Ούτε εσύ, ούτε η γυναίκα σου κάνατε κάτι κακό σε σχέση με το παιδί, είστε υπέροχοι άνθρωποι και μην ακυρώνετε αυτό που είστε για αυτό που συνέβη. Δεν φταίτε σε τίποτα που το μικρό δεν ζει πια, μ' ακούς?<BR/><BR/>Υγεία και να είστε μαζί και αγαπημένοι εύχομαι στην οικογένειά σου. Ειλικρινά σε ευχαριστώ που εκφράστηκες κατά πως ένιωσες στη δική μου σελίδα. Τέτοιες μέρες αυτό σημαίνει το πνεύμα των χριστουγέννων, όλοι μαζί είμαστε ΈΝΑ. Να είσαι καλά Αντώνη, καλή δύναμη!Marialenahttps://www.blogger.com/profile/08388841820389605645noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7928881.post-56127251998641807302008-12-28T23:09:00.000+02:002008-12-28T23:09:00.000+02:00Ευχαριστώ, ευχαριστώ !!! και....συγγνώμη. ΑντώνηςΕυχαριστώ, ευχαριστώ !!! και....συγγνώμη. ΑντώνηςAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7928881.post-51799507599426129822008-12-27T01:36:00.000+02:002008-12-27T01:36:00.000+02:00Γιωτούλα μου, σε ευχαριστώ για τις ευχές καρδιάς π...Γιωτούλα μου, σε ευχαριστώ για τις ευχές καρδιάς που έστειλες... στη ζωή αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένο, απλά δεν υπάρχουν γιατί από τη μια στιγμή στην άλλη, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αυτό που ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό μας και εκεί βρίσκεται η παγίδα η δική μας...<BR/><BR/>Ναι, δυστυχώς δεν υπάρχει εγγύηση πως θα ζήσουμε μέχρι τα βαθιά μας γεράματα έχοντας καλή υγεία, ούτε πως θα είμαστε ευτυχισμένοι όσο ζούμε και πως αυτά που πλάθουμε σαν εικόνες του μυαλού μας θα πραγματοποιηθούν. Κάθε άλλο...<BR/><BR/>Ο πόνος απαλύνει όταν έλθει η ώρα του, όταν ο σπαραγμός και ο θυμός καταλαγιάσουν αφού έχουμε στραγγίξει από τα δάκρυα που μας χαρακώνουν. Τίποτε δεν είναι πια το ίδιο, όμως κάπου βαθιά ξεπηδά ένα φως που λέει να συνεχίσουμε να πορευόμαστε μαζί με αυτά που μας έχουν φέρει στο χείλος της ανυπαρξίας. Είναι κομμάτι του παράξενου και παράδοξου παιχνιδιού που λέγεται "ανθρώπινη ζωή".<BR/><BR/>Σε φιλώ, καλή πρωτοχρονιά να έχουμε!Marialenahttps://www.blogger.com/profile/08388841820389605645noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7928881.post-13591314451810177102008-12-26T15:39:00.000+02:002008-12-26T15:39:00.000+02:00Μαριαλένα μου καλή, πέρασα να σου αφήσω ευχές για ...Μαριαλένα μου καλή, πέρασα να σου αφήσω ευχές για σένα και την οικογένεια σου και "έπεσα" πάνω στον Αντώνη.<BR/>Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα. Δεν ξέρω τι να γράψω.<BR/>Είμαι μάνα και καταλαβαίνω πως μεγαλύτερος πόνος δεν υπάρχει από το να βλέπεις το παιδί σου να "φεύγει".<BR/>Αλλά, μιας και γνωρίζεις τα "πιστεύω" μου θα πω στον Αντώνη πως πράγματι η ψυχούλα του μικρούλη του έγινε ένας άγγελος γεμάτος ουράνιο ΦΩΣ με όλα τα χρώματα.<BR/>Η ίσως την ίδια στιγμή που η ψυχή "πετούσε" ακόμα βρήκε καταφύγιο σε μια νέα μήτρα για να κάνει και άλλους ανθρώπους ευτυχισμένους.<BR/>Ξέρω πως αυτός ο ουράνιος παππούλης μας πικραίνει και μας θλίβει, αλλά όλα στο σύμπαν εξυπηρετούν έναν σκοπό που εμείς ασχολούμενοι μόνο με τα γήινα δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε ακόμα.<BR/>Αλλωστε και αυτόν που γεννήθηκε σαν χθες του επέλεξε την Σταύρωση σαν μοίρα ζωής, κι ας ήταν ο Μοναδικός του.<BR/>Ουδείς μας λοιπόν γνωρίζει τις βουλές του Θεού παρά μόνο ο ίδιος.<BR/>Και είτε θέλουμε να πιστεύουμε πως είναι "πνεύμα" είτε εξωγήινη διάνοια, δεν έχουμε παρά να δεχτούμε την μοίρα που μας όρισε ο Δημιουργός μας.<BR/>Και η κατάληξη της πορείας μας θα είναι πάντα ο θάνατος.<BR/>Θα πω όμως πως ο κάθε γονιός προτιμάει να πεθάνει αυτός και ζήσει το παιδί του.<BR/>Δυστυχώς ο παππούλης είναι σκληρός σ' αυτό το θέμα και δεν κάνει ανταλλαγές!<BR/>ΔΥΣΤΥΧΩΣ...<BR/><BR/>Μαριαλένα μου, υγεία και αγάπη θα ευχηθώ και μια ευχή στον Κύριο θα κάνω: "Κανένας γονιός -αν γίνεται- να μην νοιώσει αυτήν την πίκρα."panagiotahttps://www.blogger.com/profile/10415294777662990482noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7928881.post-67668794384239551332008-12-26T00:31:00.000+02:002008-12-26T00:31:00.000+02:00Αντώνη τις ημέρες αυτές λέγονται οι μεγαλύτερες αλ...Αντώνη τις ημέρες αυτές λέγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες...<BR/><BR/>Εγώ να σου ευχηθώ, να έλθει κάποτε αυτό το ξημέρωμα που θα το μοιράζεσαι με το παιδί σου. Εκείνο διάλεξε να πάει στη γειτονιά των αγγέλων, δεν το χωρούσε η γη, όμως υπάρχουν πάντα ψυχές που θα θελήσουν να γεννηθούν από την αγάπη σας. Η ζωή και ο θάνατος είναι συχνά αδιόρατα, κομμάτια της ίδιας ευθείας. Αναπαυμένη είναι η ψυχούλα του μικρού τώρα πια, θα ξανάρθει όταν είναι η ώρα της...Marialenahttps://www.blogger.com/profile/08388841820389605645noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7928881.post-18973659784150526372008-12-25T23:39:00.000+02:002008-12-25T23:39:00.000+02:00Το κορμάκι του μικρούλη τρόμαξε, ρίγησε, τραντάχτη...Το κορμάκι του μικρούλη τρόμαξε, ρίγησε, τραντάχτηκε έτσι που τον άρπαξε το απαίσιο τέρας του πόνου καταβροχθίζοντας τη ψυχούλα του τη παιδική. <BR/>Εκείνο τυλίχτηκε, κουλουριάστηκε μακριά απ’ τη μαμά του, μακριά απ’ όλα. Βυθισμένο σ’ έναν απαίσιο κόσμο, άγνωστο, φρικτό. <BR/>Ένα μικρό δάκρυ έμεινε να στεγνώνει ξεχασμένο στα σβησμένα του μάτια.<BR/> Από μακριά ακούστηκε η φωνή ενός πλανόδιου.<BR/>Η ημέρα έπεσε λίγο ακόμη. Οι σκιές πλάτυναν. Ανεπαίσθητα ένοιωσε μια φευγαλέα σπαραχτική νοσταλγία για κάτι φωτεινό που ποτέ δεν έζησε. Έκλαψε λίγο μετά ντράπηκε, ήξερε πως ήταν σκυφτός, ηττημένος από πριν να γεννηθεί.<BR/> Ο γιος του άνοιξε τα ωραία του μάτια σ’ ένα μικρό διάλειμμα του πόνου. Ύστερα έβγαλε μια σιγανή απόκοσμη κραυγούλα. Διπλώθηκε πανικοβλημένο στην άκρη του τίποτα, σχεδόν απορημένο για τα περίεργα πράγματα που γίνονταν στο κορμί του.<BR/>Η ψυχούλα του τινάχτηκε πέρα όπως μια μικρή πληγωμένη πεταλούδα. Τ’ απορημένα του μάτια απ’ το βάθος του πόνου έγιναν δυο αστέρια φωτεινά. Το κορμάκι του τρέμισε, ξανά και ξανά, πάλι και πάλι. Αφανισμένο χάθηκε στα πιο σκοτεινά μονοπάτια της δημιουργίας που καμιά σχέση δε θα έπρεπε να έχει μαζί τους.<BR/> Α!! Ο πόνος ενός παιδιού, ο φόβος, ο τρόμος, μα αυτό είναι σκάνδαλο πια !! Πως μπορεί πια να πιστέψει κανείς σε ότι καλό όταν αφήνει να γίνονται τέτοια πράγματα σε μικρά παιδιά ;<BR/> O πατέρας του άναψε ακόμη ένα τσιγάρο, στο παράθυρο. Κόλλησε τα μάτια του στο τζάμι αφήνοντας το βλέμμα του πέρα, πουθενά. Στη γιορτινή γελοιότητα της πόλης. Ο κόσμος ένα σωρό σίδερα στους δρόμους ασφυκτιούσε και κορνάρωντας προσπαθεί να βρει την ευτυχία. Αλαζονεία της δεδομένη ευρωστίας του σώματος της αναπηρίας του μυαλού. Λες και όλοι εφορμούν ακάθεκτοι τη νύχτα των χριστουγέννων για κάτι, κάτι ανέφικτο, κάτι που θα σταματήσει το φτερούγισμα της ψυχής, κάτι που είναι δίπλα πια και κανείς δε το βλέπει.. Τι κρίμα…<BR/> Με τις κακίες του όμως δεν κατάφερε να νοιώσει δυνατός. Οι κραυγούλες του γιου του, πίσω, συνεχιζόταν, ο πόνος συνεχιζόταν, όπως στ’ αλήθεια, την αληθινή ζωή. Τον κόσμο τον πραγματικό που τα αντίο είναι αληθινά, τα δάκρυα υγρά, πραγματικά.<BR/>Με την άκρη του ματιού του κοίταξε πίσω. Χαμένο το παιδί του στο σεντονάκι του το μουσκεμένο αντιμετώπιζε μόνο του τη κόλαση. Ανήμπορος να σκύψει κοντά του το παρακολουθούσε να βυθίζεται στην απελπισία, να παφλάζει όπως ένα μικρούτσικο φυλλαράκι πάνω στα πιο άγρια κύματα. Το κορμάκι του τινάχτηκε, ύστερα λύθηκε.<BR/> <BR/><BR/><BR/><BR/><BR/>Ο γιατρός είπε πως ίσως θα έπρεπε να δοκιμάσουν “κάτι άλλο”, ήξερε όμως πως αυτά δεν ήταν παρά λόγια. Στεκόταν και κείνος ανήμπορος στο μαρτύριο του μικρούλη, άναυδος μπροστά στο μεγαλείο του θεού.<BR/> Α !! μα ναι, ο θεός ήταν εκεί να λικνίζεται φρενιασμένος πάνω στην ακραία του κωλοτρυπίδα, ο κωλόγερος, γλεντώντας την απόγνωση του μικρού παιδιού. <BR/>Παρ’ όλα αυτά ο εφιάλτης του παιδιού συνεχιζόταν…<BR/> Βραδιάζει,… οι σκιές χάθηκαν, έγιναν ένα με τον κόσμο. Ο κόσμος έγινε αυτό που στ’ αλήθεια είναι. Ένα βαθύ σκοτάδι. <BR/>Όμως απ’ το παράθυρο τρύπωσε στα κρυφά μια μικρή υπόσχεση βροχής. Ύστερα χάθηκε κι αυτή έτσι εύκολα…. Τι θλίψη. <BR/>Ο κόσμος έκλεισε. Μόνο εδώ όλες οι φλέβες είναι ανοιχτές, να κοκκινίζουν τα όνειρα του τα ανεκπλήρωτα, όλα του τα όνειρα … <BR/>Κοίταξε πάλι τα μάτια του γιου του που για κείνον ήταν η ανάσα του κόσμου. Τα ωραία του μάτια, η μουσική που ξυπνούσε όλες του τις φαντασίες που ο χρόνος είχε σκοτώσει.<BR/> Το θηρίο στις φλέβες του παιδιού του φορτισμένο απ’ την ύφεση της φύσης άρπαξε για τα καλά το μικρούλη, τον πέταξε στο βάθος του στρώματος και εκείνο δεν κατάφερε ούτε μια φωνή μικρή να βγάλει τώρα πια. Συγκλονισμένο απ’ το φόβο, αφανισμένο θέλησε να κρυφτεί όπως ένα μικρό ζωάκι στα χέρια του πατέρα του. Εκείνος άνοιξε την αγκαλιά του συγκρατώντας το τρέμουλο στο στήθος του και τον δέχτηκε όπως πριν να γεννηθεί. Όπως ένα κομμάτι του βαθύτερου είναι του.<BR/> Άνοιξε το στήθος του να μπει μέσα να κρυφτεί. Άνοιξε τη μπλούζα του να τον εξαφανίσει, άνοιξε τη καρδιά του να τον φυλάξει, να ησυχάσει, χριστέ μου, λίγο να ξεκουραστεί πια !!<BR/>Τον έκαψε σαν φωτιά. Η θέρμη διαπέρασε και το δικό του στήθος. Χάρηκε το πόνο, ήθελε να ουρλιάξει, ήξερε όμως πόσο ήταν ανώφελο. Κράτησε το στόμα του κλειστό όπως πάντα. Το αγοράκι του δεν ένοιωσε καμιά ανακούφιση στην αγκαλιά του πατέρα του, παρ’ όλα όσα λένε στα παραμύθια. Τώρα δεν είχε από πού να πιαστεί πια. Πονούσε, πόσο πολύ πονούσε.<BR/> Άνοιξε η πόρτα και μπήκε πάλι ο γιατρός. Δεν ήταν ο αγιοβασίλης. Ήταν ο γιατρός. Ο πούστης ο αγιοβασίλης συνηθίζει αυτές τις ημέρες να τρυπώνει μόνο στα πλούσια σπίτια.<BR/> Η μητέρα του, η μαμά του, αποθαρρημένη πια, είπε πως δεν θέλει να βασανίζεται άλλο. Το είπε και κείνος το άκουσε με την άκρη του μυαλού του. Το έδιωξε, το καταχώνιασε στα πιο βαθιά σκοτάδια του ασυνείδητου.<BR/> <BR/>Θα φύγουμε όρθιοι από εδώ. Θα ταξιδέψουμε τη νύχτα που μας αρμόζει και θ’ ανακαλύψουμε πάλι την άκρη της θάλασσας. Το πρωί, λίγο πριν ξημερώσει τότε που το νερό χαϊδεύει τις αμμουδιές, που σκιρτάνε οι σκιές λίγο πριν χαθούν κι ύστερα βγαίνει το φως. Που η κωλοζωή δεν είναι μια καθημερινή λύπη.<BR/>Τότε θα δούμε πάλι τα χρώματα που στολίζει ο ήλιος τη θάλασσα στην άκρη, πέρα…<BR/>Μαζί θα διαλέξουμε το πιο ωραίο χρώμα. Θα μου λέει ο αγαπημένος μου γιος το μοβ, το πρωί,.. κι εγώ θα του λέω το πορτοκάλι. Ύστερα βαθύ μπλε, πράσινο και γαλάζιο που ξετινάζει το πρωί ο ήλιος στη θάλασσα.. <BR/>AντώνηςAnonymousnoreply@blogger.com