Ποτέ δεν ξέρεις...! (μέρος 2ο)

Το επόμενο πρωί η Μυρσίνη δεν πήγε στη σχολή. Έκατσε σπίτι, άγρυπνη από την θυελλώδη προηγούμενη νύχτα και έκανε πως κοιμόταν. Η θεία Μαρίκα πήγε στη λαϊκή όπως κάθε εβδομάδα την ίδια μέρα και την άφησε μόνη στο σπίτι. Η Μυρσίνη έβαλε τα πράγματά της μέσα στη βαλίτσα της, φόρτωσε τα βιβλία της στον ώμο και άφησε το κλειδί στο χωλ μαζί με ένα σημείωμα. "Φεύγω, μη με ψάξετε να με βρείτε, Μυρσίνη" και έκλεισε τη πόρτα πίσω της με ένα συναίσθημα φόβου μα και πανικού.

Πήρε τηλέφωνο τον Δημήτρη από το κινητό της. "Μπορείς να με φιλοξενήσεις λίγες μέρες σπίτι σου? Σε παρακαλώ...". Εκείνος, δεν έφερε αντίρρηση, της έδωσε τη διεύθυνση που έμενε και λίγο αργότερα η Μυρσίνη ήταν στη πόρτα του. Ο Δημήτρης έμενε μαζί με τους γονείς του ακόμα στο πατρικό του, αλλά για καλή της τύχη θα έλειπαν για μερικές μέρες για να μαζέψουν ελιές. Τη ρώτησε τι συμβαίνει και εκείνη με λυγμούς του εξομολογήθηκε την κατάσταση στο σπίτι του Ανάργυρου. Ο Δημήτρης έμεινε άναυδος και το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν να της σκουπίζει τα δάκρυα που χαράκωναν το πρόσωπό της και να μην μπορεί να πει κουβέντα. Της πρότεινε να μείνει μέχρι να επιστρέψουν οι γονείς του από το χωριό και μετά θα έβλεπαν τι θα έκανε με τη διαμονή της η Μυρσίνη.

Πήρε στο πατρικό της τηλέφωνο, το σήκωσε η μάνα της. Στο άκουσμα και μόνο ότι έφυγε από του θείου της, έβαλε τις φωνές. Με αναφυλλητά η Μυρσίνη προσπαθούσε να της εξηγήσει τα ανεξήγητα, μα η κυρά Φρόσω ανένδοτη, δεν άκουγε τίποτα. "Γύρνα πίσω" την απειλούσε "και άσε τους αγαπητικούς κατά μέρος. Μη με κάνεις να έλθω στην Αθήνα και σε κάνω τουλούμι στο ξύλο κακομοίρα μου..." συνέχισε στον ίδιο τόνο. Η Μυρσίνη έκλεισε το τηλέφωνο τελείως. Καλύτερα να μην την έψαχνε κανείς από τους δικούς της για όσο χρειαζόταν.

Την επομένη έφυγε με τον Δημήτρη να πάνε στη σχολή. Καθώς το απογευματάκι τελείωσε με τις παραδόσεις, βγήκε στην στάση απέναντι για να πάει στου Δημήτρη. Ένα ταξί σταμάτησε δίπλα της, της αναβόσβησε τα φώτα, ήταν ο Ανάργυρος. Η Μυρσίνη πάγωσε, "έμπα μέσα να πάμε σπίτι" της φώναξε από το κατεβασμένο παράθυρο του συνοδηγού, ενώ εκείνη τον κοιτούσε αποσβωλομένη. "Έμπα μέσα τώρα, μην κατέβω και σε πιάσω από το μαλλί" επανέλαβε ο θείος καθώς έκανε να ανοίξει τη πόρτα του οδηγού. Έξαφνα ο Δημήτρης καβάλα στο παπάκι του σταμάτησε από πίσω, ενώ λεωφορεία της γραμμής πλησίαζαν προς τη στάση. "Σιγά βρε φίλε, τι σου έκανε η κοπέλα και μιλάς έτσι" του είπε ο Δημήτρης πλησιάζοντας το ταξί από αριστερά. "Κάνε στην άκρη ρε, μην σε πιάσω και σένα και σε κάνω μαύρο στο ξύλο" απείλησε ο Ανάργυρος ενώ είχε βγει ήδη από το ταξί και πήγαινε στο μέρος της Μυρσίνης. "Θείε δεν έρχομαι μαζί σου, φύγε" του φώναξε η Μυρσίνη ενώ εκείνος πλησίαζε ακόμα περισσότερο. Ο Δημήτρης τον έπιασε από τον γιακά, ενώ ο Ανάργυρος γύρισε και του έδωσε μια μπουνιά στο στομάχι.

Πεσμένος κάτω ο Δημήτρης σφάδαζε, ενώ προσπαθούσε άτσαλα να σταθεί στα πόδια του και να ανακτήσει την ανάσα του. Το λεωφορείο από πίσω έστεκε βουβός θεατής των δρώμενων, ενώ οι δυο άνδρες αντιμάχονταν ο ένας τον άλλο. Ο Ανάργυρος έβγαλε έναν ελβετικο σουγιά από τη τσέπη του και πλησίασε απειλητικά τον Δημήτρη. "Θα πεθάνεις κάθαρμα" του φώναξε και άρχισε να κουνά απειλητικά τη λεπίδα προς το μέρος του. "Μη θείε, άσε τον ήσυχο, μη του κάνεις κακό" ούρλιαζε η Μυρσίνη ενώ πήγε να του αρπάξει το σουγιά από το χέρι. Ο Ανάργυρος πρόλαβε να την κόψει στο μάγουλο, ενώ αίμα άρχισε να ρέει προς τα κάτω και η Μυρσίνη λυποθύμησε από το σοκ, πέφτωντας στην άσφαλτο. Ο Δημήτρης σαν θηρίο όρμησε να εξουδετερώσει τον Ανάργυρο, ενώ ο οδηγός του λεωφορείου καλούσε το 100 από το κινητό του. Ο Ανάργυρος στρίμωξε κόντρα με το πλάι του ταξί τον Δημήτρη που με όλες του τις δυνάμεις αντιστεκόταν στο φονικό όπλο.

"Την πήδηξες, ρε την πήδηξες, λέγε" μούγκριζε ο Ανάργυρος, ενώ ο νεαρός είχε γίνει κίτρινος από την υπερπροσπάθεια. "Λέγε, ρε, λέγε μη σου κόψω το λαρύγγι, μίλα!" επέμενε ο Ανάργυρος ενώ το πρόσωπό του είχε γίνει αγνώριστο από τους μορφασμούς. Το μαχαίρι πλησίαζε τη καρωτίδα του Δημήτρη ολοένα και περισσότερο, ενώ ένα ολόκληρο λεωφορείο και περαστικοί είχαν γίνει μάρτυρες του συμβάντος. Ο Δημήτρης δεν του απαντούσε, παρά μόνο βρήκε την δύναμη να τον φτύσει στο πρόσωπο, κάνοντας τον Ανάργυρο να αποστρέψει το πρόσωπό του στιγμιαία.

Ξάφνου, μια τσάντα γεμάτη από βιβλία προσγειώθηκε στο κεφάλι του Ανάργυρου που σωριάστηκε κάτω μονομιάς. Ήταν η Μυρσίνη που είχε ξαναβρεί τις αισθήσεις της και μπόρεσε μέσα στα αίματα να σηκώσει τη τσάντα της και να βαρέσει στο κεφάλι τον θείο της. Ο Δημήτρης ανάσανε κοφτά καθώς απελευθερώθηκε από τη μέγγενη των χεριών του Ανάργυρου ενώ η Μυρσίνη κοιτούσε ακίνητη τον θείο της που κείτονταν στο οδόστρωμα. Ενώ το σώμα του έστεκε βουβό, η Μυρσίνη έβαλε το χέρι της στον ώμο του. "Θείε, θείε, είσαι καλά?" μα ο Ανάργυρος δεν αποκρινόταν. Η Μυρσίνη έβαλε τις φωνές εκτός εαυτού. "Ο θείος Δημήτρη, ο θείος.... πέθανε? Παναγία μου!" ενώ κρατούσε το κεφάλι της με τα χέρια της γεμάτα με το αίμα που συνέχιζε να ρέει στα ρούχα της. Ο Δημήτρης ακόμα κολλημένος στις λαμαρίνες του ταξί, την πήρε αγκαλιά. "Δε ξέρω Μυρσίνη, δε ξέρω... πως γίναν όλα αυτά?" ψέλλισε μονάχα σοκαρισμένος από το θέαμα.

Σε λίγο έφτασε και το περιπολικό της αστυνομίας που κατέγραψε το συμβάν και απομάκρυνε από τη σκηνή του εγκλήματος τα δύο παιδιά. Η Μυρσίνη προσκομίστηκε στο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες και ο Δημήτρης οδηγήθηκε στο τμήμα για κατάθεση. Η Μυρσίνη έπεσε σε μετατραυματική βαρειά κατάθλιψη και δεν επικοινωνούσε με τον έξω κόσμο. Μάταια, οι γιατροί και οι δικοί της προσπαθούσαν να της αποσπάσουν μια λέξη για το τι μεσολάβησε. Της συστήθηκε φαρμακευτική αγωγή και νοσηλεία σε ψυχιατρικό ίδρυμα, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κατάστασή της. Ο Δημήτρης κατέθεσε τα όσα ήξερε και αφέθηκε ελεύθερος χωρίς να του απαγγελθεί καμμία κατηγορία για τον θάνατο του Ανάργυρου.

Η Μυρσίνη νοσηλεύθηκε για καιρό στο ψυχιατρείο, έχοντας κάποιες αναλαμπές και πέφτοντας ξανά στην απόλυτη έλλειψη επικοινωνίας με τους συνανθρώπους της. Κοιτούσε με τις ώρες τον ουρανό χωρίς έκφραση στο πρόσωπό της, σαν να προσπαθούσε να πετάξει σαν τα πουλιά που έβλεπε να ίπτανται στον ουρανό. Ο Δημήτρης τελείωσε τη σχολή, πήγε στρατιώτης και άρχισε να δουλεύει ως λογιστής στο γραφείο του πατέρα του. Επισκεπτόταν τη Μυρσίνη στο ίδρυμα στις αρχές μα, αυτή η σιωπή της τον τσάκιζε.

Το δικαστήριο έγινε και η Μυρσίνη κρίθηκε πως τέλεσε το έγκλημα εν βρασμώ ψυχής, τελούσα όμως σε νόμιμη άμυνα και αθωώθηκε. Η κατάστασή της δεν επέτρεπε να επιστρέψει σπίτι της, γι' αυτό και διατάχθηκε η παραμονή της στο φρενοκομείο. Ο Ανάργυρος ετάφη σε στενό κύκλο συγγενών στην Άρτα, ενώ η Μαρίκα θρηνούσε για τον αδικοχαμένο της σύζυγο - όπως έλεγε, αρνούμενη να πιστέψει ότι η αγάπη του προς τη Μυρσίνη τον οδήγησε στον θάνατο. Ο κυρ-Τάκης και η Φρόσω, πούλησαν την περιουσία τους και νοίκιασαν ένα σπιτάκι κοντά στο νοσοκομείο για να βλέπουν το μοναχοπαίδι τους. Άλλωστε, το χωριό δεν τους σήκωνε πια, η κόρη τους έφταιγε με τα "καμώματά" της στην Αθήνα, για το μακελειό. Οι νεκροί δεδικαίωνται...

Μαριαλένα, 08/11/2007

Ποτέ δεν ξέρεις...!

Τα ευχάριστα νέα για την εισαγωγή της Μυρσίνης στο πανεπιστήμιο, έκαναν το σπίτι να σειστεί από χαρά. Στο χωριό δεν άργησε η είδηση να γεμίσει το σπιτικό του κυρ-Τάκη από επισκέπτες, που η γυναίκα του η Φρόσω τους τράταρε για τα καλορίζικα. Μετά από μια χρονιά σκληρής προετοιμασίας για τις Πανελλήνιες και όχι μόνο, η Μυρσίνη ένα μελετηρό, πεισματάρικο, μικροκαμωμένο κορίτσι, τα κατάφερε και μπήκε στη Σχολή της προτίμησής της, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο στην Αθήνα.

Δεν τους περισσεύανε τα χρήματα για πολυτέλειες, μα για το παιδί τους ο Τάκης και η Φρόσω, έδιναν και από το υστέρημά τους. Μικροκαλλιεργητές και με λίγα ζωντανά στο μαντρί, πορευόταν στο μετερίζι της ζωής. Πλησίαζε Σεπτέμβρης και η Μυρσίνη έπρεπε να φύγει για την Αθήνα να πάει στη σχολή της για εγγραφή. Η Φρόσω πήρε τηλέφωνο στον αδελφό της τον Ανάργυρο για να φιλοξενήσει για λίγες μέρες τη Μυρσίνη στο σπίτι του.
"Και το ρωτάς, μωρ' αδελφή? Πες της να ρθει και από μένα ό,τι θέλει το κορίτσι..." της απάντησε και η Φρόσω περιχαρής ανακοίνωσε στην οικογένεια την τακτοποίηση της εκκρεμότητας.

Ο Ανάργυρος είχε φύγει από το χωριό μικρός και ρίζωσε στην Αθήνα, οδηγώντας ταξί και μένοντας σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης. Παντρεμένος, δεν είχε παιδιά και είχε ιδιαίτερη αδυναμία στη Μυρσινούλα. Με ένα σακ βουαγιάζ στο χέρι, η Μυρσίνη επιβιβάστηκε στο ΚΤΕΛ που θα την έφερνε από την Άρτα στην Αθήνα. Ο δρόμος μακρύς και εκείνη με το κινητό στο χέρι αντάλλασε μηνύματα με τους φίλους της που θα έφευγαν και εκείνοι για τις σχολές που είχαν πετύχει απ' άκρη σ' άκρη της χώρας.

Στην Λιοσίων την περίμενε ο θείος Ανάργυρος να την πάει σπίτι με το ταξί. Αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν και παρά την κούρασή της από το ταξίδι, η Μυρσίνη είχε υπερένταση από την καινούργια αρχή που θα έκανε με την εισαγωγή της στο πανεπιστήμιο.
Την επόμενη ημέρα την άφησε ο Ανάργυρος στην είσοδο της σχολής στη Πατησίων και εκείνη σαν "στραβάδι" ανέβηκε τα μαρμάρινα σκαλιά ψάχνοντας για την γραμματεία, ενώ ένας φοιτητής με φυλλάδια στο χέρι μιας φοιτητικής οργάνωσης της πλησίασε.

"Καινούργια είσαι?" τη ρώτησε και εκείνη του έγνεψε καταφατικά. "Την γραμματεία ψάχνω, που είναι?" του απάντησε ενώ περίμενε την υπόδειξή του. "Από εδώ, έλα να σου δείξω" της είπε και εκείνη τον ακολούθησε στο βάθος του διαδρόμου. "Με λένε Δημήτρη, εσένα?" γύρισε και τη ρώτησε μετά από λίγο. "... Μυρσίνη" του απάντησε δειλά. "Α, ωραίο όνομα, σου πάει!" της αποκρίθηκε χαμογελώντας, ενώ έφταναν ήδη μπροστά από τη γραμματεία. "Εδώ είμαστε, φτάσαμε" είπε ο Δημήτρης. "Ευχαριστώ, μόνη μου δεν θα το έβρισκα με τίποτα" του απάντησε χαμογελώντας η Μυρσίνη. "Ε, γι' αυτό είμαστε εδώ" της πέταξε εκείνος συμπληρώνοντας "άμα ψηφίσεις και την παράταξη που εκπροσωπώ, ακόμα καλύτερα!" και της έκλεισε το μάτι με νόημα. "Πάρε ένα φυλλάδιο να διαβάσεις τις θέσεις μας για να ξέρεις" και της έδωσε ένα χρωματιστό δίπτυχο με ηχηρό πολιτικό μήνυμα. "ΟΚ" του είπε εκείνη, "θα το διαβάσω, αν και δεν ασχολούμαι με τέτοια". "Ευκαιρία είναι" της δήλωσε πειστικά ο Δημήτρης ενώ την χτύπησε φιλικά στον ώμο. "Τα λέμε, φεύγω τώρα..." της είπε, ενώ απομακρυνόταν για να επιστρέψει στην είσοδο στον πάγκο των υποψηφίων.

Τελείωσε με την εγγραφή της η Μυρσίνη και φεύγοντας είδε τον Δημήτρη στο πόστο του. "Γειά χαρά, τα λέμε" του είπε, ενώ κρατούσε στο χέρι της ακόμα το φυλλάδιο. Της κούνησε το χέρι και εκείνη βγήκε στην Πατησίων για να πάρει το λεωφορείο να επιστρέψει στο σπίτι. Είχε ήδη μεσημεριάσει όταν έφτασε και ο θείος μετά από λίγο, σαν παρέδωσε το ταξί στην αλλαγή της βάρδιας. Τη ρώτησε για τη σχολή και θέλησε να μάθει όλα τα σχετικά με την πρώτη της γνωριμία με το πανεπιστήμιο. Του είπε μέσες άκρες και του έδειξε και το φυλλάδιο της φοιτητικής παράταξης. Εκείνος το περιεργάστηκε και με στόμφο αποφάνθηκε ότι "μόνον αλήτες και φρικιά ασχολούνται με τέτοια, εσύ δεν έχεις δουλειά με δαύτους, να κοιτάξεις τις σπουδές σου", ενώ η Μυρσίνη τον κοιτούσε απορημένη. Δεν μίλησε ξανά για το θέμα και έκατσαν να φάνε οικογενειακώς και το απόγευμα ετοίμασε τα πράγματά της γιατί θα έφευγε την επομένη για Άρτα.

Την πήγε ο Ανάργυρος στα ΚΤΕΛ και ενώ την χαιρετούσε της είπε πως όταν θα ερχόταν για την έναρξη του εξαμήνου, στο σπίτι του θα έμενε να γλυτώσει και το ενοίκιο και να έχει και κάποιον να την κοιτάει. "Μα, δεν πειράζει θείε μου..." ψέλλισε η Μυρσίνη, ενώ ο Ανάργυρος ήταν ανένδοτος. "Μια ανηψούλα έχω αδυναμία, θα μου χαλάσεις το χατήρι βρε κουτό? Γίνεται, δεν γίνεται" και η Μυρσίνη είπε ότι θα το σκεφτεί.
Γύρισε στο χωριό το απόγευμα και η μάνα της θέλησε να μάθει πως τα πέρασε. Της είπε για την εγγραφή της στη σχολή και την πρόταση του Ανάργυρου να μείνει στο σπίτι του. "Το ξέρω" της αποκρίθηκε η Φρόσω, "με πήρε ο θείος σου και μου τα είπε. Να πας Μυρσίνη μου, σε αγαπάνε και θα σε φροντίζουν στου Ανάργυρου. Εμείς δεν βγαίνουμε για να ενοικιάσεις σπίτι μόνη σου, πήγαινε τώρα και αργότερα βλέπουμε τι θα κάνουμε, να βρεις και συ καμμιά δουλειά..." Η Μυρσίνη δέχτηκε με μισή καρδιά, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή. Η σχολή δεν μπορούσε να περιμένει άλλωστε και πάλι καλά που είχε κάπου να μείνει στην Αθήνα. Δεν ήξερε και κανέναν άλλον άλλωστε εκτός από τους συγγενείς της.

Επέστρεψε στην Αθήνα, κουβαλώντας πια μια μεγάλη βαλίτσα με τα πράγματά της για εγκατάσταση στου θείου Ανάργυρου. Στο τριάρι της έδωσαν ένα δωμάτιο που θα διάβαζε και θα κοιμόταν, ενώ η θεία Μαρίκα της είχε ένα πιάτο ζεστό φαί και της έπλενε και τα ρούχα. Με την τσάντα ταχυδρόμου που πήρε για το πανεπιστήμιο, άρχισε να γεμίζει συγγράμματα και σημειώσεις και να παρακολουθεί τις παραδώσεις στο αμφιθέατρο για τα μαθήματα του πρώτου εξαμήνου.

Τον Δημήτρη δεν τον είχε ξαναδεί, μέχρι που τον πέτυχε με έναν καφέ στο χέρι να φεύγει από ένα μαγαζί παραδίπλα. "Γειά, τι κάνεις, με θυμάσαι?" του είπε ενώ περίμενε να ψωνίσει κι εκείνη. "Α, γειά, ναι, κάπου έχουμε συναντηθεί εμείς οι δύο ε?" της είπε προσπαθώντας να θυμηθεί περισσότερα για εκείνην. "Είμαι η Μυρσίνη που με πήγες στη γραμματεία έναν μήνα πρίν, δεν θυμάσαι?" "Εεεε, ναι, η Μυρσίνη, χμ, γειά χαρά τι κάνεις?" της απάντησε ενώ την έκανε να γελάσει. "Θα μας ψηφίσεις στις εκλογές?" τη ρώτησε. "Μόνον αν είσαι εσύ υποψήφιος..." του αποκρίθηκε εκείνη θαρρετά.
"Έλα μαζί μου και θα δεις!" είπε ο Δημήτρης και έφυγαν μαζί από το μαγαζί παίρνοντας τον δρόμο για τη σχολή.

Έγιναν φίλοι με τον Δημήτρη, τριτοετής αυτός, πήγαινε για λογιστής στο γραφείο του πατέρα του. Την κάλεσε να πάει σε πάρτυ που έκαναν στην Εστία με κάτι φιλαράκια που γούσταραν τη ροκ μουσική. Ο θείος την πήγε μέχρι την Εστία και της ζήτησε να του τηλεφωνήσει όταν θα τελείωνε να πάει να την πάρει. "Καλά βρε θείε, μην ανησυχείς, θα έλθω μόνη μου" του είπε, ενώ εκείνος επέμενε να μην γυρίσει σπίτι ασυνόδευτη αργά. Την άφησε και έφυγε μέσα στο βράδυ, ενώ η Μυρσίνη έπαιρνε τηλέφωνο τον Δημήτρη για να δει που βρισκόταν. Πήγαν στο φοιτητικό δωμάτιο, 5-6 αγόρια και κορίτσια, μουσική από ένα στερεοφωνικό, μπύρες, τσιπς και τσιγαριλίκια για να κάνουν κεφάλι.

Μια περίεργη φάση μεταξύ μεθυσιού, παραζάλης και ελευθεριότητας επικρατούσε στον χώρο. Ο Δημήτρης έστριψε ένα τσιγάρο, τράβηξε μερικές ρουφιξιές και το πάσαρε στη Μυρσίνη. "Πάρε μια τζούρα, θα σ' αρέσει!" της είπε και της το έβαλε μπροστά της. "Δεν καπνίζω βρε Δημήτρη, άσε με" του απάντησε ενώ εκείνος επέμενε πως δεν ήταν τίποτα κακό και δεν πείραζε να το δοκιμάσει για μια φορά. Η Μυρσίνη μπήκε στη περιέργεια. Οι υπόλοιποι από τον μπάφο είχαν πέσει στον καναπέ και σαν να ρέμβαζαν, ήταν χαμένοι στο διάστημα, ενώ ο Δημήτρης την είχε πάρει αγκαλιά καθώς η Μυρσίνη δοκίμαζε για πρώτη φορά το τσιγαριλίκι. Πνίγηκε, αλλά πήρε ανάσα και ξαναπροσπάθησε να μην φανεί γελοία στα μάτια του. Σε λίγο και εκείνη ένιωθε κάπως, σαν μια γλυκειά ζάλη, ένα γλύστριμα, μια διάθεση να δει τον κόσμο με άλλα μάτια. Έμεινε στην αγκαλιά του Δημήτρη και εκείνος συνέχισε να την φιλά και να την χαϊδεύει όλο το βράδυ.

Όταν συνήλθε η Μυρσίνη, η ώρα είχε πάει τέσσερις το πρωί και βλέποντας το ρολόι της έβγαλε έναν αναστεναγμό. "Ωχ, ποιός ακούει τον θείο μου τέτοια ώρα" είπε και ετοιμάστηκε να φύγει. "Που πας εσύ?" τη ρώτησε ο Δημήτρης με απορία. "Σπίτι, ο θείος μου είναι περίεργος και μου είπε να του τηλεφωνήσω να με πάρει". "Σιγά μωρέ, μην κάνεις έτσι" είπε ο Δημήτρης. "Θα σε πάω εγώ με το παπί, όλα ΟΚ". Την πήρε δικάβαλο στο παπάκι του ενώ το κρύο και η ζαλάδα τους έκαναν την ζωή δύσκολη πάνω στο δίκυκλο.
Την άφησε στην είσοδο της πολυκατοικίας και έφυγε, ενώ η Μυρσίνη έβαζε το κλειδί στη πόρτα για να μπει στο διαμέρισμα.

Μπήκε στις μύτες στο χωλ, ενώ προσπαθούσε να κάνει το λιγότερο δυνατό θόρυβο για να μην ξυπνήσει τους θείους της, μα ενώ άνοιξε τη πόρτα του δωματίου της, αντίκρυσε καθισμένο στον κρεββάτι της τον Ανάργυρο να την περιμένει. "Θείε, δεν κοιμάστε?" τον ρώτησε ενώ δεν είχε μέρος να πάει. Της έκλεισε τη πόρτα και την κοίταξε με νόημα. "Που ήσουνα τόσες ώρες?". "Σε κάτι φίλους θείε" του απάντησε, "εκεί που με άφησες στην Εστία." "Και τι κάνατε, βρωμάς ποτό και τσιγάρο το ξέρεις?" της αποκρίθηκε επιτιμητικά. "Εγώ θείε, όχι, οι άλλοι..." προσπάθησε να δικαιολογηθεί, ενώ μέσα στο μυαλό της είχαν ήδη εκτυλιχθεί ξανά οι εμπειρίες της βραδυάς.

"Πουτανάκι μωρή θα γίνεις?" της πέταξε ο θείος, ενώ το πρόσωπό του είχε αρχίσει να γίνεται κόκκινο. "Γιατί το λες αυτό θείε, δεν έκανα τίποτα!" του απάντησε εκείνη. "Ποιός ήταν αυτός που σε έφερε μου λες?" "Ένας συμφοιτητής μου θείε, είχε παπί και..." Την έκοψε ο Ανάργυρος ακόμα πιο αγριεμένος. "Είσαι πολύ γελασμένη αν νομίζεις ότι θα σου επιτρέψω να γυρνάς με τον έναν και με τον άλλον, κατάλαβες?" και την πλησίασε ένα βήμα πιο κοντά. "Μα, δεν έκανα τίποτα, μη μου φωνάζεις σε παρακαλώ" του είπε χαμηλόφωνα να μην ξυπνήσει και η θεία στο απέναντι δωμάτιο. "Αν δεν σε έχω εγώ Μυρσίνη, δεν θα σε έχει κανείς, βάλτο καλά στο μυαλό σου..." αποκρίθηκε μουγκρίζοντας ο Ανάργυρος, ενώ την έσφιγγε με τα δυό του χέρια.

"Άσε με θείε, άσε με, με πονάς" του φώναξε ενώ προσπαθούσε να απελευθερωθεί από τα χέρια του. "Μ' ακούς? Αν δεν σ' έχω εγώ, κανείς δεν θα σ' έχει, πουτανάκι, ε παλιοπουτανάκι..." και βίαια την έσπρωξε προς το μέρος του προσπαθώντας να την φιλήσει. Η Μυρσίνη αντιστάθηκε, κουνώντας το κεφάλι δεξιά αριστερά, μα ο Ανάργυρος ολόκληρος άνδρας, την φιλούσε στο λαιμό, στο στόμα, στο μπούστο. "Θεία Μαρίκ.." έκανε να φωνάξει το κορίτσι, ενώ ο Ανάργυρος, της έκλεισε το στόμα με την παλάμη του.
"Σκάσε παλιοθήλυκο, που θα φωνάξεις τη Μαρίκα" της είπε ενώ η γλώσσα του κατέβαινε πιο κάτω στο κορμί της. "Βούλωστο, τ' ακούς, άχνα μη βγάλεις!" και συνέχισε να την σφίγγει κόντρα στη ντουλάπα στον τοίχο. "Μη κουνηθείς, γιατί θα σε κάνω μαύρη στο ξύλο κακομοίρα μου" της είπε για άλλη μια φορά όσο η Μυρσίνη έκλαιγε βουβά και πάγωνε στο φθονερό του άγγιγμα.

Μια φωνή ακούστηκε από τον διάδρομο, ήταν η Μαρίκα. "Ανάργυρε που είσαι, γύρισε το κορίτσι μας?" ακούστηκε από λίγο πιο πέρα ενώ κατευθυνόταν στο δωμάτιο της Μυρσίνης. "Εδώ είναι, πέφτει για ύπνο" της αποκρίθηκε ο άνδρας της, αφήνοντας την Μυρσίνη αποσβολωμένη στη ντουλάπα. "Άστην να κοιμηθεί τώρα, αύριο τα λέτε, εμείς τα είπαμε, έρχομαι" της απάντησε και φεύγοντας ψιθύρισε στη μικρή. "Εμείς οι δυό δεν τελειώσαμε, θα επιστρέψω..." κλείνοντας τη πόρτα ξωπίσω του.

(...συνεχίζεται...)

Μαριαλένα, 08/11/2007

Caveman-ο σύγχρονος άνθρωπος των σπηλαίων!

Τι σχέση μπορεί να έχει ο Ανθρωπος των Σπηλαίων με τον σύγχρονο άνδρα? Τι έχει αλλάξει στις σχέσεις των δυο φύλων από την Εποχή των Σπηλαίων μέχρι τις μέρες μας?

Πήγα την περασμένη εβδομάδα και παρακολούθησα την παράσταση με τίτλο Caveman, στο θέατρο Coronet στο Παγκράτι.
Πρωταγωνιστεί ο Γεράσιμος Γεννατάς σε έναν απολαυστικό μονόλογο διάρκειας δυο ωρών στη κωμωδία που μιλάει για τον άνδρα, τη γυναίκα και τη πολύπλοκη σχέση τους. Ο ηθοποιός υποδύεται τον Σωτήρη, ένας τύπος συμπαθής και ευγενικός, αλλά ταυτόχρονα πρώτογονος και τσαμπουκάς. Με άλλα λόγια ο μέσος Έλληνας...

Ο Σωτήρης μέσα από έναν καυγά με τη γυναίκα του, βρίσκεται αναπάντεχα στον δρόμο, μαζί με όλα του τα πράγματα. Ξςκινώντας από το αρχικό ερώτημα που τον παιδεύει: "γιατί δεν τα βρίσκουν οι άνδρες με τις γυναίκες" ξεδιπλώνεται μια σειρά κωμικών παραστάσεων, από την προϊστορική εποχή, μέχρι σήμερα.

Caveman, ο άνθρωπος των σπηλαίων η μακροβιότερη σόλο παράσταση στην ιστορία του Broadway.
Σίγουρα δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός του CAVEMAN ως φαινόμενο στη θεατρική ιστορία αφού ήδη παίζεται σε 30 χώρες, κερδίζοντας τις καρδιές εκατομμυρίων θεατών . Αυτή η καθολική αποδοχή του CAVEMAN και οι ευεργετικές επιπτώσεις στις καρδιές των ανθρώπων, είναι που έκανε αναλυτές και ψυχολόγους από όλο τον κόσμο, να προτείνουν την παράσταση ως εναλλακτική μέθοδο ψυχοθεραπείας.

Συγγραφέας είναι ο Rob Becker που αναφέρει: "Η παράστασή μου είναι μια τρυφερή κωμωδία για άνδρες και γυναίκες. Όλη μου τη ζωή μου έλεγαν ότι θα γινόμουν ή ψυχίατρος ή κωμικός. Τώρα είμαι και τα δυο.

Η συμμετοχή του κοινού, που είναι καθοριστική σε όλη τη διαδρομή, οδηγεί σε απρόβλεπτες εξελίξεις, με ανατροπές, εκπλήξεις και απογειωτικές εκρήξεις γέλιου.*

*Αντιγράφω από το φυλλάδιο της παράστασης

Προσωπικά η απολαυστική ερμηνεία και αμεσότητα του Γεράσιμου Γεννατά μου χάρισε δυο ώρες αβίαστου γέλιου αλλά και συνειδητοποιήσεων ότι οι άνδρες και οι γυναίκες συνυπάρχουμε μέσα από τη διαφορέτικότητά μας και έφυγα με ανάλαφρη διάθεση από το θέατρο.



Για το τέλος άφησα το τσιτάτο από μια κάρτα που πήρα με αφορμή την συγκεκριμένη παράσταση:

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ

ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΠΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΑΣ ΜΕΤΑ, ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ ΜΙΑΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ



Link: www.caveman.gr

Μαριαλένα, 24/1/2008

Ζητάω πολλά???

Αν ποτέ αποφάσιζα να ζήσω κάπου αλλού, θα ζούσα μέσα σε μια διαφήμιση. Δεν έχει νόημα να μετακομίσεις σε άλλη χώρα. Παντού έχει μπελάδες. Αλλά στη διαφημισοχώρα η ζωή δεν παίζεται.



Εχετε προσέξει πώς ξυπνάνε όλοι το πρωί; Μ ένα χαμόγελο μέχρι τ αυτιά.Και πώς να μη χαμογελάνε, αφού όλοι έχουν απαραιτήτως κάνει σεξ την προηγούμενη νύχτα; Είναι πεντακάθαροι, μοσχομυριστοί, καλοχτενισμένοι. Τεντώνονται στα κατάλευκα σεντόνια τους και δεν μπορούν να περιμένουν να αρχίσει η μέρα τους. Την οποία ξεκινούν τρώγοντας τον αγλέουρα, σε μια τεράστια κουζίνα-ελικοδρόμιο, (η οποία είναι συνέχεια του τεράστιου σπιτιού τους με τον ακόμα πιο τεράστιο κήπο).



Ολο το μαγαζί, σπίτι, κουζίνα, μπάνιο και γκαζόν-αγγλικό άλσος είναιπεντακάθαρα: Δεν υπάρχει σκουπίδι, ούτε άπλυτο πιάτο. Από παντού τρέχουν φρεσκοστυμμένες πορτοκαλάδες, φρέσκα φρούτα φυτρώνουν στις πιατέλες, σπιτικά φαγητά εκσφενδονίζονται από τους φούρνους. Οι λεκέδες εξαφανίζονται μόνοιτους. Κανείς ποτέ δεν έχει βοήθεια στο σπίτι του. Γιατί άλλωστε; Η εργαζόμενη μητέρα της διαφήμισης έχει καριέρα, κορμάρα και τις ικανότητες των Φαντάστικ Φορ και των Μεταλλαγμένων Νίντζα ταυτοχρόνως. Κάθε βράδυ, αφού έχει διευθύνει μια πολυεθνική, έχει πλύνει, σκουπίσει, σφουγγαρίσει, σιδερώσει και μαγειρέψει, και επίσης έχει απασχολήσει δημιουργικά τα παιδιά, πριν τα πλύνει και τα βάλει στα κρεβατάκια τους.



Μετά χτυπάει ένα χαλαρωτικό αφρόλουτρο, φοράει σέξι λιλά εσώρουχα και κάνειτρελές ταρζανιές και ακροβατικά στον σύζυγο που έρχεται από το γραφείο. Και τις νύχτες, που ξυπνάνε τα χρυσά μου, είναι εκείνος, ο μοντέρνος σύζυγος που σηκώνεται να τα νανουρίσει, να τους δώσει γάλα, και να αποκοιμηθείχαριτωμένα μαζί τους, πριν οι πρώτες ηλιαχτίδες ξυπνήσουν και πάλι τη "Μεταλλαγμένη Αγία Οικογένεια", για να ξεκινήσει το επόμενο εικοσιτετράωρο.


Shiny Happy People, image by http://istockphoto.com

Δεν θέλω διακοπές. Δεν θέλω λούσα. Δεν θέλω καν τα προϊόντα που διαφημίζουν στις διαφημίσεις: Θέλω απλά να ζήσω μέσα τους! Ζητάω πολλά;

Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη

(και αντιγράφει η Μαριαλένα), 15/10/2007)

Ο κόσμος το χει τούμπανο και μεις κρυφό καμάρι!

Τελικά καλά λένε με το γνωστό "το μουνί σέρνει καράβι", γιατί στην κρίση που έχει ξεσπάσει λόγω του περιστατικού Ζαχόπουλου, το γυναικείο γεννητικό όργανο όχι μόνο καράβι δεν σέρνει, αλλά και ολόκληρη την κοινωνία κλυδωνίζει εδώ και περίπου ένα μήνα τώρα.

Θα πω και άλλο ένα γνωμικό που ταιριάζει γάντι σε αυτή τη περίπτωση του ροζ σκανδάλου που δείχνει να μην έχει όρια: "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας" που συνοψίζει περίτρανα τη νοοτροπία του Νεοελληναρά.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον φερόμενο ως κομιστή του ενοχοποιητικού DVD στο γραφείο του Πρωθυπουργού, τον γνωστό δημοσιογράφο/παρουσιαστή κ. Θέμο Αναστασιάδη. Ο εν λόγω μετά το αθλητικό ρεπορτάζ που ασχολήθηκε κατ' αρχήν, μεταπήδησε μέσω της άνθησης της ιδιωτικής τηλεόρασης σε τηλεοπτικές εκπομπές, οι οποίες για το είδος της σάτυρας που προσφέρουν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν επιτυχημένες τα τελευταία οκτώ χρόνια που προβάλλονται. Τα τελευταία χρόνια δε, διατελεί και συνεκδότης της κυριακάτικης εφημερίδας "Το Πρώτο Θέμα" όπου δημοσίευσε πρόσφατα άσεμνες φωτογραφίες του Χρήστου Ζαχόπουλου με την πέτρα του σκανδάλου κ. Έφη Τσέκου, εν ώρα ερωτικών τους περιπτύξεων σε ιδιωτικό χώρο.

Η δε κυρία Τσέκου όταν κατέφυγε στα κανάλια για να "αποκαλύψει" το σκάνδαλο παράνομων διορισμών στο υπουργείο Πολιτισμού, επειδή η ίδια δεν διορίστηκε κατ' αυρόν τον τρόπο στο δημόσιο, κατέφυγε κατ' αρχήν στο Mega Channel από όπου το αίτημά της δεν έγινε δεκτό και στη συνέχεια στον ίδιον τον κ. Αναστασιάδη για να το αποκαλύψει μέσω του Τύπου κατόπιν δικής της δηλώσεως (κάρφωμα). Μυστηριωδώς, το επίμαχο DVD κατέληξε στα χέρια του Πρωθυπουργού αφού το παρέλαβε ο αρμόδιος του Γραφείου Τύπου του, ο οποίος τηρούσε μέχρι πρόσφατα "σιγήν ιχθύος" για τον κομιστή του βίντεο στο Μέγαρο Μαξίμου.

Ενώ ο συνέταιρος του στην εφημερίδα κ. Μάκης Τριανταφυλλόπουλος διαρυγνύει τα ιμάτιά του στην τηλεοπτική του εκπομπή για μη ανάμειξή του στις δραστηριότητες του Θέμου τόσο στην εφημερίδα, όσο και στο συγκεκριμένο πρόβλημα αποκάλυψης της ταυτότητας του δημοσιογράφου που ενημέρωσε το Πρωθυπουργικό Γραφείο, ο κ. Αναστασιάδης βρίσκεται με πέντε εκατομμύρια ευρώ(!!!) κατατεθημένα επ' ονόματί του, σε λογαριασμό ελβετικής τράπεζας, τα οποία δεν μπορεί ευθέως να αιτιολογήσει... Θαυμάστε τον είρωνα, υπεράνω, κομπλεξικό αριστερών καταβολών τάχα μου δημοσιογραφίσκο, που εκεί που τον έφτυναν έλεγε και ευχαριστώ. Τι να σεβαστείς από αυτόν τον άνθρωπο που μιλάει για κλίκες και λοιδορείες απέναντί του, όταν χρηματίζεται για ποιός ξέρει ποιές υπηρεσίες προς τους ισχυρούς προστάτες του... Ιδού η ανεξάρτητη δημοσιογραφία στο μεγαλείο της! Ζήτω ο κάθε αρσενικός Τσέκος, ζήτω η "κονώμα", ζήτω η κοροϊδία, ζήτω που καήκαμε, ζήτω!

Ο δε Πρωθυπουργός, ναι μεν είναι τίμιος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, αλλά πρέπει και να το δείχνει, όπως και η γυναίκα του Καίσαρος άλλωστε. Εν μέσω πολιτικών σκανδάλων και φημολογιών, προτίμησε να πεταχτεί μέχρι την Ινδία για να επισκευθεί τα παλάτια των μαχαραγιάδων στη Τζαϊπούρ επί παραδείγματι, αντί να αντιμετωπίσει την κατάσταση εδώ στο Ελλαδιστάν κόβοντας κεφάλια και δείχνοντας ότι αυτά είναι μεμόνωμένα φαινόμενα και δεν αφορούν το σύνολο των κυβερνόντων.... Μάλλον με αυτά που λέω θα νομίζετε πως λέω βλακείες βέβαια, γιατί ο Κωστάκης απέδειξε πως δεν είναι καλός χειριστής κρίσεων μέσα στην παράταξή του και τα στελέχη που έχει επιλέξει στη κυβέρνησή του. Και αυτό θα τον φάει βέβαια και θα χάσει και τον πρωθυπουργικό θώκο από κάποιον άλλον ικανότερο...

Με το θέμα Ζαχόπουλου τρίτωσε το κακό. Αρχής γενομένης από τις "κουμπαριές" του Τσιτουρίδη, πήγαμε στο "αναψυκτήριο-βίλλα" του Μαγγίνα, για να κορυφωθεί η εξαθλίωση με το ερωτικό-πολιτικό σκάνδαλο Ζαχόπουλου-Τσέκου. Πείτε μου εσείς ποιόν μπορείτε να εμπιστευθείτε για να ορίζει τις τύχες της χώρας μας! Ή μήπως το "ένα βήμα πριν τη διάλυση" ΠΑΣΟΚ είναι καλύτερο. Όχι βέβαια, όσο κυβερνούσε έτρωγαν και πολλοί από τα στελέχη του με χρυσά κουτάλια, μην τα ξεχνάμε αυτά... Ο Βενιζέλος βέβαια, θα ασκούσε δρυμεία κριτική στους χειρισμούς της κυβέρνησης, αλλά είναι απασχολημένος στο πως θα ιδρύσει δικό του κόμμα μέσα από τον πυρήνα του Κινήματος, γιατί ο Γιώργος είναι χαμένος μέσα στη δική του μετάφραση με τα εσωκομματικά και δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί, παρά ρητορεύει και ούτε που του δίνει κανείς σημασία στο τι λέει.

Το σκάνδαλο Ζαχόπουλου έχει πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης, αλλά αν θα είναι αδέκαστη ή όχι, αμφιβάλλω κατά πολύ αγαπητοί συμπολίτες μου. Θα πέσει ο πέλεκυς επί της κεφαλής των θυτών ή με συνοπτικές διαδικασίες θα αποδωθούν ευθύνες όσο το δυνατόν λιγότερες στους εμπλεκομένους. Όταν συνέλθει ο παρολίγον αυτόχειρας πρώην Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού και νην απαξιωμένος εραστής και αμετροεπής και εκ του πονηρού κυβερνητικός αξιωματούχος, θα γελάσει κάθε πικραμένος.

Ναι, αλλά εμείς οι πολίτες που δεν ενστερνιζόμαστε αυτές τις πρακτικές έχουμε ΒΑΡΕΘΕΙ και έχουμε ΣΙΧΑΘΕΙ το επίπεδό σας κύριοι και κυρίες της 1ης, της 2ης και της 3ης εξουσίας που θέλετε να πιάσετε "την καλή" και την κακή και την ανάποδη, το καταλάβατε αυτό ή πρέπει να σας το ζωγραφίσω??? Πουτάνες και νταβαντζίδες της εξουσίας, ντροπή σας!!!


Μαριαλένα, 15/1/2008 (κραδαίνοντας κύμβαλα αλαλλάζοντα)

Όταν κοιτάς από ψηλά...

Για περίπου πέντε χρόνια είχα συνηθήσει να αντικρύζω καθημερινά την οδό Πανεπιστημίου και στο βάθος την Ομόνοια μέσα από τα παράθυρα του τότε γραφείου, μια θέα κατά πολύ "τακτοποιημένη", με κάποια νεοκλασσικά και περισσότερα σύγχρονα κτήρια να προβάλουν απέναντί μας. Όμως, έπρεπε να μετακομίσουμε σε ένα άλλο κτήριο στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο αλλά από την αντίθετη πλευρά, λόγω έλλειψης χώρου στο παλαιό κτήριο κι έτσι μια ωραία πρωϊα του Δεκέμβρη πήγαμε στην οδό Σταδίου.


Άμα στρίψεις το κεφάλι βλέπεις την Ομόνοια!


Η Ομόνοια και η αρχή της οδού Σταδίου


Η Σταδίου μέχρι το Σύνταγμα


Το πολυκατάστημα Notos Galleries και ο πεζόδρομος της Αιόλου


Στη ταράτσα της Berska έχει σκουπίδια!


Αρχή οδού Σταδίου


Η Εμμ. Μπενάκη και Πανεπιστήμιου


Γκρεμισμένες στέγες επί της Σταδίου


Η παράγκα πάνω στη ταράτσα του Notos Galleries!!!


Το οικόπεδο Κατράντζου, τώρα ένα υποτυπώδες παρκάκι χωρίς φροντίδα...


Η υπέροχη θέα προς την Ακρόπολη και του Φιλοπάππου κρύβεται από τις πολυκατοικίες


Καμμιά φροντίδα για τα γερασμένα κτήρια, πεζόδρομος Αιόλου

Παρόλο που τα καινούργια μας γραφεία είναι σαφώς πιο σύγχρονο από το προηγούμενο, η θέα από τον όροφο που βρισκόμαστε είναι απογοητευτική! Η έλλειψη πρασίνου εμφανής αλλά και η κακή συντήρηση των κτηρίων τριγύρω, ειδικά στις στέγες τους όπου παρατηρείται εγκατάλειψη! Περπατώντας στο δρόμο δεν μπορεί να φανταστεί κανείς τι κρύβει η κορυφή του κάθε κτηρίου, μα όταν διαπιστώνεις "ιδίοις όμασσι" ότι αυτό το κομμάτι του κέντρου της Αθήνας μοιάζει με παραγκούπολη, η αισθητική σου πληγώνεται ανεπανόρθωτα...

Marialena, 14/01/2008

Σμυρνιά ήμουν μανούλα μου...

Η γιαγιά Κατίνα γεννήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα στη Σμύρνη, στο προάστειο του Μπουρνόβα που έμεινε μέχρι το 1922, από όπου έφυγε και η δική της οικογένεια στο μεγάλο ξεριζωμό της Μικρασιατικής Καταστροφής. Μεγάλωσε στους Αμπελοκήπους, παντρεύτηκε Κρητικό και έκανε τα παιδιά της εν μέσω Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στα Ελληνοαλβανικά και Ελληνοβουλγαρικά σύνορα.

Με τη γιαγιά Κατίνα βλεπόμασταν αραιά και που, εμείς στην Αθήνα γεννημένα και μεγαλωμένα, εκείνη στη Κρήτη. Πιο πολύ μας έλεγε ιστορίες για τον πόλεμο ο παππούς Νίκος, παρά μαθαίναμε για το πως ζούσαν οι Ελληνες της Μικράς Ασίας πριν τη προσφυγιά. Ήξερα όμως πως ήταν καλή η ζωή τους εκεί στο Μπουρνόβα και αν δεν έφευγαν η οικογένεια της γιαγιάς μου, ακόμα εκεί θα ήταν, σαφώς καλύτερα από ότι όταν ήλθαν στην Ελλάδα.

Η λαϊκή μας παράδοση μου άρεσε πάντα αλλά ποτέ δεν είχα κάνει τη σύνδεση με τις χαμένες πατρίδες, μέχρι που σε μια συνεστίαση στη δουλειά λίγα χρόνια πριν, πήγαμε στη Στοά των Αθανάτων, γνωστό ρεμπετάδικο στην Αγορά της Αθήνας. Εκεί μου βγήκε τόσο πολύ αυτή η αίσθηση του deja vu με τα τραγούδια που ακούγονταν από την ορχήστρα, που από το πολύ τραγούδι και χορό, την επόμενη μέρα εμφανίστηκα στη δουλειά με φαρυγγίτιδα που κράτησε μια εβδομάδα. Είχε ξυπνήσει η Σμυρνιά μέσα μου!

Πριν από λίγες μέρες, έλαβα μια πρόσκληση να συμμετέχω σε μια διαδυκτιακή ομάδα με θέμα τη Σμύρνη και την ιστορία της, πράγμα που το έκανα χωρίς δισταγμό. Όμως, η μεγαλύτερή μου έκπληξη ήταν όταν λίγο μετά, προσεκλήθην να συμμετέχω στην ομάδα των Μπουρνοβαλιών και συγκινήθηκα ιδιαίτερα για το γεγονός. Ο συντονιστής με ρώτησε σε μεταξύ μας επικοινωνία για τις ρίζες μου και επειδή οι πρόγονοί του είχαν γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη πριν την ανταλλαγή πληθυσμών, ψάχνει να βρει την ιστορία αυτού του τόπου μέσα από τις αφηγήσεις Ελλήνων που ζούσαν εκεί. Μου έστειλε μάλιστα τους στίχους στα ελληνικά του γνωστού ομώνυμου τραγουδιού του Σταύρου Ξαρχάκου σε στίχους του Νίκου Γκάτσου. Το διάβαζα ξανά στίχο, στίχο και ανατρίχιαζα καθώς έκανα τις συνδέσεις μου... "Χόρεψε Μπουρνοβαλιά μου, να θυμάμαι τα δικά μου, χόρεψε αγαπούλα μου, παραμύθι πούλα μου"

Στο Μπουρνόβα έχουν διατηρηθεί οι εκκλησίες των Αγγλικανών και των Καθολικών, αλλά όχι η Παναγιά των Ορθοδόξων που θυμάται η γιαγιά μου, που γκρεμίστηκε το 1923... Παρόλο που ο Μπουρνόβας έχει διατηρήσει τα νεοκλασσικά του από τότε που οι ξένοι κατοικούσαν στην περιοχή, δυστυχώς το ελληνικό στοιχείο έχει εξαλιφθεί.

Επτά χιλιόμετρα έξω από τη Σμύρνη στο δρόμο προς τη Μανίσα, στη σημερινή εποχή φιλοξενεί το Πανεπιστήμιο του Αιγαίου και είναι ένα ζωντανό κομμάτι της ζωής της Σμύρνης.


ΣΜΥΡΝΗ (αγνώστου)





'Ενα του έρωτα κλωνί, ο Τάνταλος,

κι' αυτός, του Δία ένας βλαστός,

πόλη Τανταλίδα έχτιζε εκεί,

όπου της Σμύρνης, των Λελέγων,

Αμαζόνας και Θησέα,

θρέφτηκε εκείνος ο κορμός,

σοφίας τέχνης και επιστήμης

Ιωνίας ο περίλαμπρος ανθός !...



'Ω Σμύρνη γελούμενη, γλυκόθωρη

χαμένη τώρα ομορφιά ...

Τι κι αν σε κάψανε,

δεν έσβησες, δε χάθηκες,

ουράνια ως ήσουνα φωτιά,

ανέβηκες και στέκεις

θυμίαμα Ιδέας,

μες στης θυσίας λειτουργιά !...



Κύκλος όλα και γυρνάνε ...

κι είναι χιλιάδες οι νεκροί,

όπου τη γη σου τη φυλάνε,

με το ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ εκεί !...


Links: Wikipedia: Izmir
Izmir Kitchen (Σμυρνέικη κουζίνα)
Εικόνες του Μπουρνόβα
Kadifekale Το κάστρο που του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη Σμύρνη

Marialena, 09/01/2008

Η σημειολογία του Έρωτα

Αναρωτιέμαι τι είναι ο Έρωτας και πως θα μπορούσα να τον περιγράψω. Αραγε περιγράφεται μέσα από συγκεκριμένες έννοιες και λέξεις? Χωράει μέσα σε μια περιγραφή?

Δεν θέλω να μείνω σε όλα όσα ξέρουμε από την αρχαία ελληνική και λατινική γραμματεία περί Έρωτος, δεν νομίζω ότι χρειάζεται καν να το προσεγγίσω από την καλλιτεχνική του σκοπιά γιατί όλες οι αναπαραστάσεις οφείλονται στην οπτική του καλλιτέχνη που εμπνεύστηκε τα έργα και σχηματοποίησε την έμπνευσή του.

Είναι άραγε ο Έρωτας κατά κύριο λόγο έκφανση σαρκικού εξπρεσσιονισμού? Μύχια εκδήλωση της σωματικής μας εκτόνωσης του ορμέμφυτου του ζευγαρώματος? Όταν λέμε "σε θέλω" εννούμε "σε ποθώ"? Είναι αυτό που στην αγγλική ονομάζεται butterflies in the stomach, δηλαδή πετάρισμα στο στομάχι? Εκφράζουμε τον έρωτά μας όταν αναφερόμαστε στο πόσο επιθυμούμε να συνευρεθούμε με το υποκείμενο του πόθου μας? Η ολοκλήρωση μιας ερωτικής πράξης συνεπάγεται  ότι παρακινείται από τον Έρωτα?


Venus and cupid, Αφροδίτη και ερωτιδεύς

Η εκδήλωση της σωματοποιημένης επιθυμίας για ερωτική επαφή ανάμεσα σε δυο ανθρώπους παρακινείται από τη κυτταρική καταγραφή της ένωσης για την διαιώνιση του είδους. Το ένστικτο, οι αισθήσεις μας παρακινούν να προσεγγίσουμε τον άλλον με σκοπό 
τη σωματική επαφή. Είμαστε προγραμματισμένοι να διαιωνιζόμαστε μέσα από την ένωση αρσενικού και θηλυκού και αναζητούμε τον σύντροφο εκείνο που πληρεί τις προδιαγραφές για κάτι τέτοιο.

Όμως υπάρχει και η άλλη διάσταση, αυτή της πνευματικής σφαίρας που προσωπικά την βρίσκω εξίσου ή περισσότερο σημαντική από την αρχέγονη κατεύθυνση για πολλαπλασιασμό, ειδικά στις λεγόμενες πολιτισμένες κοινωνίες.  Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι εικόνες που 
δημιουργούνται στον εγκέφαλο και έχουν να κάνουν με τις προσλαμβάνουσες του ατόμου 
πάνω στο συναίσθημα του Έρωτα. Εκεί όπου δεν αρκείται στο να εκλάβει και να ερμηνεύσει τα ερεθίσματα ως έχουν, αλλά δημιουργεί έναν συγκερασμό προτιμήσεων και 
προβολών που στη συνέχεια ο άνθρωπος τα ερμηνεύει όχι μόνον όπως εμφανίζονται μπροστά του, αλλά και μέσα από τη δική του προσωπική θεώρηση των πραγμάτων. Δεν είσαι μόνο αυτό που βλέπω, αλλά και αυτό που οραματίζομαι ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, μέσα από τις προβολές μου.

Ο Έρωτας λοιπόν είναι μια πλάνη, ένας συγκερασμός ουτοπιών και γενετικού προγραμματισμού? Ανάγκη ή μπεχαβιορισμός? Εύρημα του ανθρώπου για να εμπλουτίσει τον συναισθηματικό του κόσμο και να εκφράσει αυτά που αισθανόταν ή απλά και μόνο μια επεξήγηση των ορμών του για να μπορεί να τις επικοινωνήσει και να τις καλύψει μέσα από έναν κοινώς αποδεκτό κώδικα?

Κατά την ταπεινή μου άποψη, από την στιγμή που θα μπει στη ζωή σου ο Ερωτας, τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Ο Έρωτας είναι η παρόρμηση να αφήσεις το καβούκι σου για να γευτείς έναν άλλον άνθρωπο, ότι και αν σημαίνει αυτό. Είναι η κινητήριος δύναμη να βγεις από τα στενά σου πλαίσια και να λειτουργήσεις όπως είσαι φτιαγμένος από τη Φύση να υπάρχεις. Είναι πηγή έμπνευσης, τροφή στην φαντασία, η αίσθηση του ότι είσαι ζωντανός είτε υφίσταται κάποιος που νιώθεις ερωτικά για εκείνον είτε απλά προσδοκάς, τις περισσότερες φορές πλανώμενος πλάνην οικτράν.


Marialena, 05/01/2008

Πιπίλας το ανάγνωσμα πρόσχωμεν!

Λίγο πριν τις γιορτές παρακολούθησα όπως και οι περισσότεροι από εμάς το σήριαλ "παραίτηση γενικού γραμματέα υπουργείου πολιτισμού" τη μια μέρα και λίγο αργότερα "τη πτώση από το μπαλκόνι του ιδίου" και ο χορός καλά κρατεί εως και σήμερα. Εγώ ως πολίτης αυτής της χώρας αναρωτιέμαι για κάποια πράγματα και γι' αυτό μάλιστα γράφω και αυτό εδώ το κείμενο για να υπάρξει αντίλογος ή διάλογος και συζήτηση επί του θέματος.



Το ότι η εξουσία είναι το μεγαλύτερο αφροδισιακό, το ξέρουν και οι όρνιθες φίλοι μου. Όμως σε αυτό το ανήθικο παιχνίδι που ο έχων την εξουσία (πολιτική, οικονομική, θρησκευτική) εκμεταλλεύεται ηθικά τους κατωτέρους του, μας έχει δώσει δείγματα γραφής επί αιώνες τώρα. Να πούμε για τα νόθα τέκνα του Βατικανού, για τις φοιτήτριες που παρέχουν υπηρεσίες στους καθηγητές στα πανεπιστήμια για να εξασφαλίσουν την εύνοιά τους, τις "σχέσεις" που συνάπτονται για να υπογραφεί ένα καλό συμβόλαιο στους καλλιτέχνες ή για το Lewinsky gate επί προεδρίας Clinton στην Αμερική.



Γι' αυτό ακριβώς θα μιλήσω, για τη σχέση εξουσίας και εκβιασμού, εξουσίας και εξαθλίωσης.

Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση του Χρήστου Ζαχόπουλου και της συνεργατιδός του στο Υπουργείου Πολιτισμού. Η 35χρονη συμβασιούχος, ήθελε να μονιμοποιηθεί στο ΥΠ.ΠΟ και χρησιμοποίησε κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο για να το επιτύχει. Εδειξε ότι ήταν πρόθυμη να συνευρίσκεται με τον Γενικό Γραμματέα και προφανώς απέκτησε την εμπιστοσύνη του στη συνέχεια για να έχουν και μια πιο στενή σχέση εργασιακά.

΄

Έτσι λοιπόν, η μεν συνεργάτιδα είχε στο χέρι τον Ζαχόπουλο, ο δε αυτόχειρας έπεσε μέσα στον λάκκο που έσκαψε ο ίδιος με τα πάθη και την αμετροέπειά του ως πολιτικός ανήρ. Απορώ με αυτούς τους γεροντοέρωτες και πως συνάπτονται. Ο Ζαχόπουλος με μια μάλλον ιδιόμορφη εμφάνιση (για να μην το πω αλλιώς), θεώρησε τον εαυτό του ως εραστή της νεαράς και έδειχνε πως ευχαριστιόταν τις συνευρέσεις τους, είτε στο γραφείο του είτε στο σπίτι του όπου έχει καταγραφεί σε DVD ότι η 35χρονη του έκανε στοματικό έρωτα.



Όταν δε η κατάσταση ξέφυγε από τον έλεγχό του και η ερωμένη του άρχισε να το απειλεί ότι αν δεν την διορίσει στο υπουργείο, εκείνη θα δημοσιοποιούσε τη σχέση τους καθώς και τυχόν αποφάσεις του ιδίου για αποχαρακτηρισμούς αρχαιολογικών χώρων για άλλη εκμετάλλευση, ο Ζαχόπουλος παραιτήθηκε από τη θέση του και μετά από λίγες μέρες έπεσε από το μπαλκόνι του σπιτιού του, αφήνοντας μια επιστολή σε φίλο του, σκηνοθέτη, εκθέτοντας την απελπισία του.



Τώρα εκτυλίσσεται ένα σήριαλ γύρω από την υπόθεση, σχετικά με την ερωτική σχέση και τον εκβιασμό της 35χρονης προς τον Ζαχόπουλο, που θα φέρει στο φως στοιχεία κακοδιαχείρησης του γενικού γραμματέα όσο υπηρετούσε στο υπουργείο πολιτισμού. Προσωπική επιλογή του Κώστα Καραμανλή, καθηγητής της Νατάσας Παζαϊτη στο σχολείο και μέλος της ΝΔ, εξέθεσε ανεπανόρθωτα το κύρος της κυβέρνησης και πρόδωσε την εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού στο πρόσωπό του.



Το αποτέλεσμα είναι να φαίνεται περίτρανα αυτό που κάνουν όλες οι κυβερνήσεις για να "βολέψουν' ψηφοφόρους τους και μη. Συμβασιούχοι στο δημόσιο, με τη προσδοκία να μονιμοποιηθούν. Αυτό είναι ίδιον όλων των οργανισμών και αφορά στις πελατειακές σχέσεις των κομματικών στελεχών με το εκλογικό σώμα. Η "θεσούλα", το "ρουσφέτι", η "εξυπηρέτηση" που λέμε. Το αίσχος της υπόθεσης αυτής ηθικά πάντα μιλώντας, έγκειται στο ότι η 35χρονη χρησιμοποίησε τη γυναικεία της φύση για να θέλξει τον προϊστάμενό της, ενώ ο 54χρονος γενικός γραμματέας, εκμεταλλεύθηκε το αίτημά της για να του παρέχει σεξουαλικές διευκολύνσεις, ως άλλος Καζανόβας!



Ντροπή και στους δυο τους, που έδειξαν μέσα από την αδηφάγα έκθεση στα ΜΜΕ, ότι δεν είχαν ηθικούς φραγμούς για να κάνουν ότι έκαναν. Τον διασυρμό τον προκάλεσαν μαζί, ομού και αμφότεροι με τις πράξεις τους. Στην Ιαπωνία ο ατιμασμένος Σαμουράι, αυτοκτονεί με το σπαθί του, εδώ που είναι Βαλκάνια όμως, απλά σφυρίζουμε κλέφτικα και αλλάζουμε πλευρό...



Μέχρι πότε???



Marialena, 04/01/2008

Αφιέρωση...

Είχα αγοράσει ένα βιβλίο για να το δωρίσω σε έναν φίλο το καλοκαίρι και λίγο πριν του το δώσω, αντί για αφιέρωση πήρα ένα κομμάτι χαρτί και του έγραψα κάποιες σκέψεις μου.



Το δώρο δώθηκε στην κατάλληλη ευκαιρία, μα το χαρτί με τις σκέψεις μου αυτές έμεινε στο γραφείο μου, μέσα στο αντίτυπο του δικού μου βιβλίου μέχρι προχτές που το άνοιξα για να διαβάσω ένα απόσπασμα στη κυριακάτικη ραστώνη μου.



Χωρίς να το θυμάμαι, το χαρτάκι με τον γραφικό μου χαρακτήρα έμεινε στο χέρι μου καθώς άνοιγα την πρώτη σελίδα και ξαναδιάβασα αυτά που έγραφα λίγους μήνες πριν:



"Όταν θα σε βρη ο Έρωτας να μην τον φοβηθείς, άνοιξε τη καρδιά σου και γίνε ένα μαζί του "



Στάθηκα στις λέξεις και προς μεγάλη μου έκπληξη συνειδήτοποίησα ότι η ευχή αυτή δεν ήξερα πια σε ποιόν απευθυνόταν, σε εκείνον ή σε μένα τελικά...!





Dedication, image by http://adonim.com

Μαριαλένα, 16/10/2007

New Year's Resolution: Peace, My Soul!

A CHRISTMAS POEM
Excerpted from Maya Angelou's Book



It is the Glad Season
Thunder ebbs to silence and lightning sleeps quietly in the corner.
Flood waters recede into memory.
Snow becomes a yielding cushion to aid us
As we make our way to higher ground.

Hope is born again in the faces of children
It rides on the shoulders of our aged as they walk into their sunsets.
Hope spreads around the earth. Brightening all things,
Even hate which crouches breeding in dark corridors.

In our joy, we think we hear a whisper.
At first it is too soft. Then only half heard.
We listen carefully as it gathers strength.
We hear a sweetness.
The word is Peace.
It is loud now. It is louder.
Louder than the explosion of bombs.

We tremble at the sound. We are thrilled by its presence.
It is what we have hungered for.
Not just the absence of war. But, true Peace.
A harmony of spirit, a comfort of courtesies.
Security for our beloveds and their beloveds.

We clap hands and welcome the Peace of Christmas.
We beckon this good season to wait a while with us ...

We, Angels and Mortal's, Believers and Non-Believers,
Look heavenward and speak the word aloud.
Peace. We look at our world and speak the word aloud.
Peace. We look at each other, then into ourselves
And we say without shyness or apology or hesitation.

Peace, My Brother.
Peace, My Sister.
Peace, My Soul.

Το πρώτο ποστ για το 2008, ένα υπέροχο ποίημα της Αμερικανίδας λογοτέχνιδας Μάγιας Αγγέλου. Ειρήνη, Αδελφέ μου, ειρήνη, Αδελφή μου, ειρήνη, Ψυχή μου...

Από χθες ξεκίνησε η καινούργια χρονιά, ακόμα 365 μέρες που δεν θα μοιάζει καμμία με την άλλη. Μια Ευχή: Ειρήνη ημίν, Μια ανάγκη: Αγάπη σε όλους, Μια προσδοκία: Υγεία.

Καλή Χρονιά, Μαριαλένα
1/1/2008