A Change Is Gonna Come - Seal

Seal - A Change Is Gonna Come, "Soul", 2008

A Change Is Gonna Come by Sam Cooke

I was born by the river in a little tent
Oh and just like the river I've been running ever since
It's been a long, a long time coming
But I know a change gonna come, oh yes it will

It's been too hard living but I'm afraid to die
Cause I don't know what's up there beyond the sky
It's been a long, a long time coming
But I know a change gonna come, oh yes it will

I go to the movie and I go downtown
somebody keep telling me don't hang around
It's been a long, a long time coming
But I know a change gonna come, oh yes it will

Then I go to my brother
And I say brother help me please
But he winds up knockin' me
Back down on my knees

Ohhhhhhhhh.....

There been times that I thought I couldn't last for long
But now I think I'm able to carry on
It's been a long, a long time coming
But I know a change gonna come, oh yes it will

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Σε λίγα εικοσιτετράωρα το 2008 θα είναι πια παρελθόν, μια νέα χρόνια έρχεται να πάρει τη θέση του στις καρδιές και στη ζωή μας. 2009, νέες προοπτικές ανοίγονται με την έλευση του ημερολογιακού νέου έτους. Ο χρόνος είναι εφεύρεση ανθρώπινη που δημιουργήθηκε για να μπορούμε να "μετράμε" και να υπολογίζουμε τις αλλαγές που συνέβαιναν μέσα σε μια ημέρα, μιαν εποχή, να χωροθετούμε τα διάφορα καιρικά και αστρολογικά φαινόμενα, ακόμα και να εξηγήσουμε πως ένα μωρό εξελίσσεται σε έναν ενήλικα και στη συνέχεια γέροντα που έφτανε να πεθάνει.

Η ζωή σηματοδοτεί αέναες αλλαγές από τη στιγμή που αντικρύζουμε το πρώτο φως μέχρι τότε που κλείνουμε τα μάτια μας κατευθυνόμενοι προς την άλλη μεριά της σήραγγας. Το θαύμα το ίδιο της ζωής στον πλανήτη βασίζεται πάνω στις ανεπάλληλες αλλαγές που διαμορφώνουν τον πλανήτη μας σε τόπο βιώσιμο για κάθε είδους ζωής.

Όμως οι αλλαγές στη σύγχρονη κοινωνία που ζούμε, έχουν αποκτήσει και μια διάσταση περισσότερο κοινωνική, θα μπορούσα να πω, ένα μέτρο σύγκρισης αναμεταξύ των μελών της κοινωνίας. Επίπλαστο μεν, αλλά είναι ένας παράγοντας που υφίσταται στις μεταξύ μας σχέσεις. Θα πω πως πολλές αλλαγές είναι φυσικές και αβίαστες, όπως άλλες είναι επιβολιμιαίες και απαιτούν κόπο και χρόνο για να πραγματοποιηθούν.

Για όλες αυτές τις αλλαγές λοιπόν, που νιώθουμε πως έχει έλθει η ώρα να γίνουν, για όσες τις μελετάμε μα δεν έχουμε βρει την δύναμη ακόμα να τις πραγματοποιήσουμε, για όσες έρχονται παρά τη θέλησή μας και όσες αποδεικνύονται διαφορετικές από ότι εμείς πιστεύαμε, έρχεται η νέα χρονιά να μας επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει τις προσδοκίες μας και τους ισχυρισμούς μας.

Ας καλοσωρίσουμε το 2009 με αγάπη στη καρδιά μας και ας αφήσουμε όσα συνέβησαν το 2008 να τα πάρει το ποτάμι της Λήθης και να πάει εκεί που ανήκουν, στο παρελθόν. Ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα και ας ανοίξουμε τα χέρια μας προς ό,τι έχει να μας φέρει καλό ή καλό, ευνοϊκό ή δυσμενές, η νέα χρονιά... A Change Is Gonna Come και το έχουμε τόσο πολύ ανάγκη....

Marialena, 28/12/2008

Το Πνεύμα των Χριστουγέννων

Χριστούγεννα 2008 και αναπόφευκτα στην ατμόσφαιρα κυριαρχεί η διαφορετικότητα των ημερών. Είναι άραγε τα φωτινά λαμπιόνια που αναβοσβήνουν και δημιουργούν μιαν μαγική αίσθηση στο χώρο, τα παραδοσιακά γλυκά που γλυκαίνουν τον ουρανίσκο μας, η ανταλλαγή δώρων με τους σημαντικούς για εμάς ανθρώπους, οι ευχές που δίδονται για το καλό του χρόνου, τα κάλαντα που ακούγονται ακόμα από τα στόματα των μικρών παιδιών, τα υπέροχα χριστουγεννιάτικα τραγούδια...



Όσα χρόνια και αν έχουν περάσει, η Γέννηση του Θεανθρώπου σηματοδοτεί κάθε φορά ένα καινούργιο ξεκίνημα, τη γέννηση της Ελπίδας ανάμεσα στους θνητούς. Ας αφήσουμε κατά μέρος το καταναλωτικό μας προκάλυμμα για να καλύψουμε όχι μόνον τις ανάγκες αλλά και τις ανασφάλειές μας, ας αφήσουμε την υπερκατανάλωση ποτών και φαγητών μαζί με τα ξενύχτια τις μέρες αυτές. Τι μένει πίσω από όλα αυτά? Μένει το γεγονός ότι 2009 χρόνια πριν ήλθε στη Γη ένας Πεφωτισμένος Άνθρωπος, ο Ιησούς από τη Γαλιλαία, ο Εμμανουήλ, που έμελλε να αλλάξει με τη ζωή του τον ρου της Ιστορίας. Μεγαλωμένος μέσα στον Ιουδαϊσμό, στα 12 του έφυγε από τη γεννέθλια γη και την οικογένειά του και εντρύφησε στις αποκρυφιστικές θρησκείες και τις πανανθρώπινες αλήθειες όλων των θρησκευτικών δογμάτων. Επέστρεψε στα 33 του, ώριμος άνδρας πια, να διδάξει τη διδαχή της αγάπης, της ανοχής, της πίστης στο Θεό, με έναν χιτώνα.

Και το σημαντικότερο, θυσιάστηκε σε μια πράξη υπέρτατης ταπείνωσης και αυτοθυσίας, για να δώσει τις βάσεις για τη διδασκαλία του, μέσα από ένα προμελετημένο έγκλημα που του αφαίρεσε τη ζωή μαρτυρικά πάνω στο Σταυρό. Αυτός λοιπόν ο Υιός του Θεού, ήλθε και έθεσε στον άνθρωπο το ερώτημα της συνείδησης, της ανθρώπινης διάστασής του, της πίστης σε έναν Θεό Καθολικό, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε μιαν εποχή που ο κόσμος χωρίζονταν σε πληβείους και άρχοντες, Ρωμαίους και υπόδουλους.

Έχει αλλάξει τίποτε ως τις μέρες μας από την εποχή του Χριστού? Κατά βάσην όχι. Ακόμα υφίστανται οι διαφορές στις κοινωνικές τάξεις στις κοινωνίες του σήμερα και παρόλο που έχουν ασπαστεί εκατομμύρια πιστών τον Χριστιανισμό, κάθε άλλο παρά ακολουθούν τα κηρύγματα του Κυρίου. Τα ένστικτα κυριαρχούν όπως και η ύλη, βυθίζοντας τον σύγχρονο άνθρωπο στην λήθη του καταναλωτισμού και της απληστείας.

Άραγε τα έχουμε ανάγκη τα Χριστούγεννα, έχουμε ανάγκη αυτό το δωδεκαήμερο που κάθε χρόνο έρχεται και παρέρχεται αφήνοντάς μας με συναισθήματα χαρμολύπης? Ναι, τα έχουμε ανάγκη γιατί η Ελπίδα δεν πεθαίνει όσο και αν εμείς με τις πράξεις και τις ιδεοληψίες μας τείνουμε να βουλιάζουμε ολοένα και περισσότερο στον μηδενισμό και την έλλειψη οραμάτων.


photos by Marialena, 2008

Για εκείνο το παιδί που γεννήθηκε πριν από δυο χιλιάδες χρόνια, για τα δικά μας παιδιά που ακολουθούν τα βήματά μας η γιορτή των Χριστουγέννων δεν είναι ένα καταναλωτικό πανυγηράκι που θα ξοδέψουμε τον 13ο μισθό μας ή το χαρτζηλίκι μας. Είναι η φλόγα στο άναμμα ενός κεριού που συμβολίζει την ψυχή μας την ίδια. Αν αφαιρέσουμε όλα αυτά τα επίπλαστα που κάνουμε, για να κοροϊδέψουμε το σαρκίο μας, ότι τα Χριστούγεννα είναι κάτι το διαφορετικό, θα μείνει η ουσία πως κάθε γέννηση σημαίνει μιαν καινούργια αρχή, κυριολεκτικά και μεταφορικά και αυτήν την φλόγα έχουμε την υποχρέωση προς τον εαυτό μας να την διαφυλάττουμε ως κόρη οφθαλμού, για να αποκτά αυτή η γιορτή των Χριστουγέννων νόημα στα μάτια που θέλουν να δουν πίσω από τα λαμπερά στολίδια και τα εφήμερα που τέρπουν μονάχα τα ακόρεστα κορμιά μας.


Celtic Woman - Have yourself a Merry Little Christmas

Χρόνια Πολλά, Καλά Χριστούγεννα!

Marialena, 24/12/2008

Εικόνες της Χριστουγεννιάτικης Αθήνας

Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων με είχαν αποκαρδιώσει ομολογώ, για το αν θα ήταν η Αθήνα γιορτινή τις ημέρες των Χριστουγεννιάτικων εορτών. Όμως, τελικά την τελευταία Κυριακή που τα καταστήματα μένουν ανοικτά, πήγα και εγώ να περιδιαβώ τους δρόμους του ιστορικού κέντρου της πόλης και να χαζέψω στα μαγαζιά.





Μπροστά από το Notos Galleries, ήταν δυο αιθέριες φιγούρες που άλλαζαν πόζα και στάση, δημιουργώντας ένα εξαίσιο θέαμα


Στην Αιόλου ξωτικά και ξυλοπόδαρος περπατούσαν πάνω κάτω και χαμογελούσαν στους περαστικούς


Το αγαπημένο παιχνιδάδικο στην Ερμού και Αιόλου, προοσκήνυμα για εμάς τα παιδιά στη καρδιά και χάζεμα στη βιτρίνα του για αγαπημένους ήρωες


Οι περουβιανοί ινδιάνοι ντύνουν με γλυκές μελωδίες της πατρίδας τους τη βόλτα στην Ερμού




Όμορφα στολισμένα δέντρα στην Ευαγγελιστρίας με φόντο τη Μητρόπολη Αθηνών


Και ο Ποσειδώνας γιορτάζει τα Χριστούγεννα στην Αθήνα?




Πλατεία Συντάγματος με φέτος μόνο το δέντρο να δίνει τον εορταστικό τόνο τριγύρω


Ένας αξιαγάπητος τετράποδος φίλος που πόζαρε μπροστά στη Παλαιά Βουλή για χατήρι μου




Kosta Boda και τα ελαφάκια ήταν ακόμα πιο όμορφα από τα καλούδια της βιτρίνας


Σταδίου και το νεοκλασσικό της Σανταρόζα στέκει αγέροχο ανάμεσα στα στολίδια του δρόμου


Μίνιμαλ στολισμός και στη πρόσοψη του Notos Galleries, που λάμπει όσο το σκοτάδι πέφτει

Είναι όμορφη τελικά η βόλτα στη Χριστουγεννιάτικη Αθήνα, έστω και αν η πόλη μας μετράει ακόμα τις πληγές της από τους βανδαλισμούς. Το περπάτημα στα στενά σοκκάκια της παλιάς πόλης, σε κάνει να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι σε μια μεγαλούπολη του Νότου και πως κάποτε ανάμεσα στα διάφορα κτήρια υπήρχαν άνθρωποι που είχαν δημιουργήσει μιαν ανθρώπινη πολιτεία για να ζήσουν.

Photos by Marialena, Dec. 21, 2008 Athens, Greece

Imagine - John Lennon

Imagine - John Lennon

John Lennon » Imagine Lyrics

It's easy if you try
No hell below us
Above us only sky
Imagine all the people
Living for today...

Imagine there's no countries
It isn't hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people
Living life in peace...

You may say I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will be as one

Imagine no possessions
I wonder if you can
No need for greed or hunger
A brotherhood of man
Imagine all the people
Sharing all the world...

You may say I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will live as one

This song is dedicated to a world that someday won't be imaginary anymore, but true for all mankind...

Marialena, 18/12/2008

Ειρηνική Επανάσταση

Τώρα που τα πράγματα τείνουν να καταλαγιάσουν και είδα σήμερα παιδιά ντυμένα στα λευκά, να προσφέρουν λουλούδια στους φρουρούς των ΜΑΤ στο Σύνταγμα, σε ένδειξη καλής θέλησης, άλλα να είναι καθισμένα στο έδαφος και να τραγουδούν το "Να μ' αγαπάς" του Σιδηρόπουλου απέναντί τους, η καρδιά μου ρήγισε στο θέαμα αυτό. Όσοι μαθητές βρίσκονταν στο Σύνταγμα από το πρωί, ήταν για έναν σκοπό, για να δείξουν πόσο πληγώθηκαν, πόσο πόνεσαν, πόσο θύμωσαν με όσαν είχαν γίνει με την δολοφονία του άτυχου Αλέξη το περασμένο Σάββατο.

Τα παιδιά αυτά είχαν μεγάλη καρδιά και έδειχναν στους άκαμπτους αστυνομικούς με τις ασπίδες και τα γκλομπς απέναντί τους, ότι ξέρουν να δίνουν τόπο στην οργή, γι' αυτό και ήταν εκεί εκείνη την ώρα, για να δώσουν ένα μήνυμα, να ξορκίσουν τα δικά τους φαντάσματα με το να τείνουν το χέρι στους χωρίς συναίσθημα, διαφυλάττοντες τη δημόσια τάξη. Άλλωστε, κάποτε ήταν στη θέση τους και εκείνοι που τώρα κλήθηκαν να τους αποτρέψουν να συναθροιστούν εν ειρήνη, προκαλώντας τους τον φόβο και την αγανάκτηση. Μα τα παιδιά, δεν πτοήθηκαν και το μήνυμά τους έφτασε περίτρανο στα αυτιά μας, κάνοντάς μας να ντραπούμε για μίαν ακόμη φορά που φτιάξαμε μια κοινωνία που δεν χωρά και καταπνίγει τα νεανικά τους όνειρα πριν καν αυτά γίνουν πραγματικότητα.


Πλατεία Τιενανμέν, Πεκίνο, 4 Ιουνίου 1999

Σκέφτομαι πόσοι εκπρόσωποι του Κοινοβουλίου απέναντι, έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της κρίσης που μόλις ξέσπασε με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, αυτού του εφήβου με το πρόσωπο γεμάτο ορμή και λάμψη, όπως όλα τα θέλω της ηλικίας τους. Κρύφτηκαν όλοι τους στη Βουλή ή στα κομματικά τους γραφεία και έβγαιναν μόνο και μόνο για να κάνουν τις περίφημες, άνευ ουσίας, δηλώσεις τους στα τηλεοπτικά κανάλια, συνηθισμένοι όπως ο σκύλος του Παβλώφ, στην έκθεση στα ΜΜΕ, χωρίς να έχουν να προσφέρουν κάτι στην εκτόνωση της κρίσης.

Αντιλήφθηκαν τι ζητούν οι νέοι μας όταν διαδηλώνουν? Γιατί κατέβηκαν στους δρόμους και βροντοφώναξαν? Δεν με ενδιαφέρει καθόλου το πολιτικό κόστος, όταν χτίζεται το μέλλον για τις νέες γενιές. Με ενδιαφέρει, πως μέχρι σήμερα, καμμία κυβέρνηση μετά την μεταπολίτευση δεν έβαλε το μαχαίρι στο κόκκαλο, για να φέρει την περίφημη εκπαιδιευτική μεταρρύθμιση. Καμμία, ούτε ΠΑΣΟΚ, ούτε Νέας Δημοκρατίας. Τι ζητούν αυτά τα παιδιά, που δεν είναι παράλογο?

Ζητούν το δικαίωμα στη ΔΩΡΕΑΝ παιδεία και όταν λέμε δωρεάν, εννούμε δωρεάν και όχι με το καθεστώς που έχει διαμορφωθεί με την παραπαιδεία και τα προβλήματα στη δημόσια εκπαίδευση. Δεν είναι επιλογή της πολιτείας, να προσφέρει τη καλύτερη δυνατή παιδεία για τους πολίτες της, είναι επιτακτική ανάγκη, εκτός αν επιθυμεί να μετατρέψει το μαθητικό δυναμικό, σε πολίτες β' κατηγορίας στην Ευρώπη, προσφέροντάς τους περιορισμένες δυνατότητες κατάρτισης και μόρφωσης γενικότερα.

Τολμήστε κύριε Πρωθυπουργέ, που και εσείς έχετε παιδιά που σε λίγο θα πάνε σχολείο, να κάνετε την εκπαιδευτική επανάσταση, να αφήσετε πίσω σας μια παρακαταθήκη στον τομέα της εκπαίδευσης. Τολμήστε, να παρακάμψετε τυχόν αντιδράσεις και να προχωρήσετε προς την αναβάθμιση της παιδείας στη χώρα μας. Και ας μην σας ξαναψηφίσουν οι Έλληνες πολίτες, να έχετε αφήσει πίσω σας έργο και όχι συντρίμμια από τα σκάνδαλα που μαίνονται και την ελλειματική οικονομία.

Γιατί δεν πατάσσετε το φαινόμενο της παραπαιδείας και της φοροδιαφυγής? Θα έχει πολιτικό κόστος να αυξήσει τους μισθούς των εκπαιδευτικών, των αστυνομικών, των στρατιωτικών, των δημοσίων υπαλλήλων για παράδειγμα και να κρατήσει σταθερούς τους μισθούς των δικαστικών και των βουλευτών για παράδειγμα? Να περικόψει τα προνόμια των διευθυντών και διοικητών δημοσίων οργανισμών (δωρεάν αυτοκίνητα, βενζίνα, μπόνους κλπ) και να ενισχύσει άλλες ευπαθείς ομάδες? Δέχεται το κράτος την κακοδιαχείρηση και την διαφυγή κερδών όταν τα διαφυγόντα κέρδη από την υπόθεση του Βατοπεδίου, ξεπερνούν τη δική μας φαντασία?

Ναι, κύριε Πρωθυπουργέ, ελπίζω να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσετε παρόμοια πολιτική κρίση όσο είστε στην εξουσία, αλλά κυριότερα να μην χρειαστεί εμείς οι απλοί πολίτες που δεν έχουμε όπλα, ή καδρόνια και πέτρες, φορώντας κουκούλες, να έλθουμε σε αντιπαράθεση με το καθεστώς. Καθεστώς κύριε Καραμανλή και ας είμαι οπαδός του Παύλου Μπακογιάννη που πίστευε στην αποτελεσματικότητα του πολιτεύματός μας και έπεσε ως θύμα αυτού από τα χέρια της τρομοκρατίας.


Swinging Sixties - Flower Image, by photobucket.com

Ποιά είναι τα ζητούμενα των νέων μας, τα ξέρετε? Εκτός από το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία, ζητούν θέσεις εργασίας, ένα περιβάλλον περισσότερο φιλικό, μια χώρα με υποδομές και οργάνωση και όχι τα χάλια που αντιμετωπίζουμε εδώ και χρόνια με την Δημοκρατία της Εξαπάτησης. Εξαπάτηση είναι όταν βγαίνουν οι πολιτικοί στα μπαλκόνια και υπόσχονται λαγούς με πετραχείλια, λες και ζούμε σε άλλη χώρα, λες και αν εκλεγούν ξανά και ξανά, θα αλλάξουν την καθεστικύα τάξη, το σύστημα που υπηρετούν.

Φέρτε επενδύσεις στην Ελλάδα, δώστε φορολογικές ελαφρύνσεις, να εγκατασταθούν επιχειρήσεις από το εξωτερικό στη χώρα μας και να προσλάβουν ανθρώπινο δυναμικό από τους νέους μας. Δημιουργείστε θέσεις εργασίας στην περιφέρεια για να απορροφούνται εκεί περισσότεροι από τους νέους που καταφεύγουν στα μεγάλα αστικά κέντρα, δώστε έμφαση στην ανάπτυξη και αφήστε καταμέρος το υδροκέφαλο Ελληνικό κράτος!

Τι? Δεν υπάρχουν λεφτά? Ελάτε τώρα... λεφτά υπάρχουν, μόνο που δεν ξέρετε που πηγαίνουν και πως διακινούνται καθώς φαίνεται. Σκληρή αλήθεια, μα αυτή είναι η αλήθεια. Τότε πως πλουτίζουν ημέτεροι και ασχολούμαστε με την αποκάλυψη των σκανδάλων τους? Είναι έτσι το σύστημα θα μου πείτε προφανώς. Λυπάμαι, δεν συμφωνώ.

Θα σας πω το εξής και πιστέψτε με, γιατί δεν είμαι τριτοφαλαγγίτισσα για να σας λέω άλλα και πιστεύω άλλα: Είστε όλοι σας ανίκανοι και υποκριτές, αγαπητέ μου. Ανίκανοι γιατί δεν τηρείτε την λαϊκή εντολή και πράττετε προς το κοινό καλό. Το αντίθετο, ενδιαφέρεστε για το φαίνεσθαι και όχι για το είναι, τελικά. Θα χαρώ ιδιαίτερα αν σας καταψηφίσουν άπαντες οι σκεπτόμενοι Έλληνες. Ούτε ο Γιωργάκης με πείθει, ούτε οι ηγέτες της ευρύτερης Αριστεράς με τη στάση της αμηχανίας και της υπόθαλψης στην πρόσφατη κρίση, με πείθουν για τις προθέσεις τους, εννοείται ούτε και οι ακροδεξιοί μπουφονίσκοι. Την καρέκλα θέλουν και εκείνοι...

Μαύρο στο Μαυρογυαλούρο, κύριε Πρωθυπουργέ και αν ενδιαφέρεστε για την υστεροφημία σας, κάντε επιτέλους κάτι σημαντικό για την χώρα, μην κρύβεστε και μην μένετε μόνο στις εξαγγελίες. Τώρα πια το ξέρουμε το παραμύθι. Εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν.

Μαριαλένα, 14/12/2008

Φεγγάρι μου χλωμό...

Πανσέληνος χθες το βράδυ, σε μιαν Αθήνα βροχερή και γκρίζα, γυρίζω από τη δουλειά το απόγευμα, έχει ήδη σκοτεινιάσει, περπατώ από τη στάση του λεωφορείου προς το σπίτι μου και καθώς πλησιάζω, βλέπω τη Σελήνη να λάμπει ανάμεσα στα σύννεφα!





Σταμάτησα στο μικρό παρκάκι απέναντι και με τις τσάντες στο χέρι όπως ήμουν, έβγαλα το κινητό από την θήκη του. Ακούμπησα στον στύλο και τράβηξα αυτές τις φωτογραφίες, ενώ το φεγγάρι απέναντί μου έπαιζε κρυφτό με τα σύννεφα...





Ήταν όμορφη αυτή η Πανσέληνος του Δεκέμβρη, θολή και απόμακρη, μα πάντα φωτεινή σε έναν χειμωνιάτικο ουρανό και την πλάση γύρω του να φοράει το μαύρο φόρεμά της για να ταιριάζει στα πιο σκοτεινά όνειρά μας.

(c) photos by Marialena, 2008

Μαριαλένα, 13/12/2008

Εσύ στο χώμα και εγώ στη φυλακή...

Είμαι πολύ θυμωμένη με όσα συμβαίνουν γύρω μου. Και πολύ αγανακτισμένη επίσης. Και προβλημαστισμένη για τα τεκταινόμενα των τριών τελευταίων ημερών, μετά τη δολοφονία του άτυχου Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Μέσα σε αυτό το διάστημα, η πόλη στην οποία ζω, η Αθήνα, μετατράπηκε από μια προβληματική μεγαλούπολη, σε μια κατεστραμμένη προβληματική μεγαλούπολη. Τη Δευτέρα αναγκάστηκα να φύγω στα ξαφνικά, όταν στην δουλειά μου μας ενημέρωσαν ότι πρέπει να αποχωρήσουμε για την αποφυγή κινδύνου κατά τη διάρκεια του μαθητικού συλλαλητηρίου στην Ομόνοια. Φεύγω έγκαιρα και επιστρέφω στο σπίτι μου, από όπου μέσα από τον τηλεοπτικό μου δέκτη παρακολουθώ τις εικόνες της καταστροφής των δημοσίων κτιρίων στο κέντρο της Αθήνας.

Σήμερα παίρνω τηλέφωνο με αγωνία στο γραφείο "Να έλθω? Φοβάμαι ότι θα έχουμε πάλι επεισόδια" λέω στον προϊστάμενο και μου λέει να πάω μέχρι νεωτέρας. Πηγαίνω και αντικρύζω την οδό Πειραιώς καμμένη, με την άσφαλτο λιωμένη σε σημεία όπου είχαν ρίξει λίγες ώρες πριν τους κάδους απορριμάτων οι διαδηλωτές. Σκουπίδια παντού ριγμένα στο οδόστρωμα και η μυρωδιά να σου τρυπάει τα ρουθούνια. Προχωρώ προς την Πλατεία Ομονοίας και αντικρύζω καθώς μπαίνω στη Σταδίου καμμένα μαγαζιά με ωρολόγια και φωτογραφικά είδη και γύρω κόσμο να είναι μαζεμένος και να παίρνει σε σακούλες όσα εμπορεύματα δεν είχαν καεί! Μπαίνω στο γραφείο και αντικρύζω το Starbucks καμμένο και άλλα μαγαζιά απέναντι στη Πανεπιστημίου επίσης διαλυμένα. Η κατάσταση με τις σπασμένες τζαμαρίες και τα διαλυμμένα μαγαζιά συνεχίζεται και προς την Κάνιγγος, όπου μέσα στους πεζόδρομους η φρίκη της επίθεσης συνεχίζεται. Παντού συντρίμμια!

Ξαναφεύγουμε εντός δεκαλέπτου από τη δουλειά στις 12 το μεσημέρι για τους ίδιους προληπτικούς λόγους. Παίρνω τη μηχανή και κατευθύνομαι όπου με παραπέμπουν οι αστυνομικές δυνάμεις για να διαφύγω από τη πορεία στην Ομόνοια. Πανικός... επιστρέφω σπίτι και προσπαθώ να ενημερωθώ για τα τεκταινόμενα.

Ζήτησε λέει ο Πρωθυπουργός να ληφθούν αυστηρότερα μέτρα καταστολής των επεισοδείων και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί αρνήθηκαν να συναινέσουν. Αναρωτιέμαι γιατί? Γιατί φοβούνται χειρότερες αντιδράσεις από τους εξεργερμένους ή μήπως γιατί έτσι θα έχουν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση να λένε για την κυβέρνηση Καραμανλή που απέτυχε να πατάξει τις εχθροπραξίες? Δεν θα πω, ότι η επέμβαση του στρατού ή η επιβολή έκτακτης ανάγκης στη χώρα είναι το καλύτερο δυνατό, ούτε ότι αψήφιστα κανείς μπορεί να θεωρήσει μια από τις δυο λύσεις ως τη καλύτερη δυνατή. Όταν φτάνεις σε αυτό το σημείο, τότε έχουν ξεπεραστεί πολλά όρια στην δημοκρατία, δυστυχώς.

Θα πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή, ξεκινώντας από τα γεγονότα του περασμένου Σαββάτου που οδήγησαν στον θάνατο του 16χρονου Αλέξη. Τα Εξάρχεια εκτός από τόπος διαμονής και εργασίας πολλών συμπολιτών μας στην Αθήνα, μετά την μεταπολίτευση είναι γνωστά και για την συγκέντρωση αναρχικών, αντιεξουσιαστών και ναρκωμανών μεταξύ άλλων. Μέσα στα στενά δρομάκια που απαρτίζουν τη συνοικία μέσα στο κέντρο της πόλης, επί σειρά ετών παίζεται το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού με την αστυνομία και τους νεαρούς αντιδραστικούς και οι συμπλοκές είναι συνήθεις. Αυτή τη φορά όμως, το όπλο του ειδικού φρουρού εκπυρσοκρότησε απέναντι στον όχλο που με μολότωφ απειλούσε να κάψει το αστυνομικό όχημα και πέτυχε στο ψαχνό έναν από τους παρευρισκόμενους, τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Αυτόπτες μάρτυρες λένε πως το παιδί το άφησαν αβοήθητο και έφυγαν οι υπόλοιποι, άλλωστε δεν ήταν εκεί για να τα βάλει με την αστυνομία ο ίδιος.

Τραγικό φινάλε μιας ζωής που τώρα ξεκινούσε σε ένα παιδί με αστικές καταβολές και μην έχοντας λόγο να τα βάλει με την ΕΛΑΣ. Ένα παιδί που μεγάλωσε με όλα τα καλούδια στη ζωή του, που του παρείχε η άνετη οικονομική κατάσταση των γονέων του, παρακολουθώντας ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία της πόλης και πηγαίνοντας με την παρέα του στα Εξάρχεια για να διασκεδάσει, όπως έκαναν το ίδιο Σάββατο και πολλοί άλλοι συνομίληκοί του καθώς φαίνεται. Ήταν η περιέργεια που τον ώθησε να αναμειχτεί στο ετερόκλητο πλήθος των συγκρουώμενων? Ή μήπως η ανάγκη να ανδρωθεί μέσα από ένα ανδραγάνθημα που θα τον έκανε να ξεχωρίζει στη παρέα του, λέγοντας πως τα έβαλε με την αστυνομία ένα βράδυ στην οδό Μεσολογγίου και την έβγαλε καθαρή?

Στη κοινωνία που ζούμε, δεν υπάρχουν πια προκλήσεις σε έναν νέο για να ωριμάσει και να γίνει από παιδί, άνδρας ή γυναίκα αντίστοιχα. Από το σπίτι ό,τι ζητήσουν το έχουν σε υλικό επίπεδο, οπότε δεν κοπιάζουν για να αποκτήσουν αυτά που επιθυμούν. Οι γονείς εργάζονται σκληρά για να μην λείψει τίποτε στα παιδιά τους και εκείνα, προσπαθούν να βρουν την άκρη τους μέσα από συμπεριφορές τύπου ΕΜΟ ή ακόμα και μέσα από την πρόκληση με την εξουσία, την αρχή, για να διαπιστώσουν τα όριά τους.

Μετά το φονικό η είδηση έφτασε στη πόλη με ταχύτητα φωτός και το σύνθημα "Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" έγινε και πάλι κυρίαρχο στα νεαρά άτομα που βρίσκονταν στη περιοχή. Το αίμα ενός αθώου που βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, στοιχειώνει τις συνειδήσεις μας. Ο θύτης είναι και ο αποδιοπομπαίος τράγος, χρησιμοποίησε το υπηρεσιακό του περίστροφο για να βάλλει εναντίον αόπλου. Καμμία λογική δεν αιτιολογεί την πράξη του.

Η συνέχεια είναι λίγο ως πολύ γνωστή σε όλους μας. Ο φόνος του παιδιού είναι η αφορμή, για γενικευμένες αναταραχές στο κέντρο της πόλης με πρωτοστατούντες τους αντιεξουσιαστές και αναρχοαυτόνομους της περιοχής. Και πάλι καταφεύγουν στο κτήριο του Πολυτεχνείου στην Πατησίων για να μην τους πιάσει η αστυνομία, ενώ εκσφεντονίζουν πέτρες και μολότωφ εναντίον τους και παράλληλα καίνε τα πρώτα μαγαζιά εκεί κοντά, ενώ κάνουν πλιάτσικο σε είδη υψηλής τεχνολογίας από κοντινό κατάστημα. Η κάμερα δείχνει να φεύγουν με δυο δυο τις μητρικές της τελευταίας γενιάς των υπολογιστών και να χαμογελούν στον φακό, δείχνοντας πως "μας την έφεραν"!

Αντιεξουσιαστές με ακριβά γούστα και όρεξη να ανανεώσουν τη γκαρνταρόμπα τους τζάμπα, να προμηθευτούν κινητά τηλέφωνα νέας γενιάς και υπολογιστές ακριβούς, ενώ μέχρι και ασπίδες και σπαθιά σαμουράι κλέβουν από το γνωστό κατάστημα της Ομόνοιας και παίζουν με αυτά στο δρόμο, προφανώς εκστασιασμένα που πήραν για λάφυρα τα όπλα των ονείρων τους και των ηλεκτρονικών παιχνιδιών που παίζουν στους υπολογιστές τους!

Σέβομαι τη βουβή και σπαρακτική διαμαρτυρία των μαθητών που πήγαν στη ΓΑΔΑ στην Αλεξάνδρας και απόθεσαν λουλούδια στη μνήμη του νεκρού συμμαθητή τους με δάκρυα στα μάτια. Έδειξαν πως αυτό που συνέβη στον Αλέξη, τους συγκλόνισε βαθιά. Δεν έχω όμως λόγο να σεβαστώ την βιαιπραγία απέναντι σε ξένες περιουσίες που κάηκαν ή καταστράφηκαν μόνο και μόνο για να ξεσπάσουν τα αχαλίνωτα ένστικτά τους νεολαίοι περιθωριακοί. Σε αυτήν την περίπτωση ο ρόλος της αστυνομίας ήταν αναποτελεσματικός, όταν παραδίνονταν στη καταστροφή ιδιωτικές περιουσίες, ακίνητα και αυτοκίνητα, χωρίς έλεος από τους εμπρηστές τους. Δεν πήγαν να κάψουν τα δικά τους σπίτια ή αυτοκίνητα, όχι, πήγαν να κάνουν αντάρτικο με ξένα κόλυβα, φωνάζοντας στις αρχές "σταματήστε μας", εις μάτην. Οι αστυνομικοί τα είχαν χαμένα και δεν έπραξαν αυτό για το οποίο φορούν τη στολή και οπλοφορούν: να διαφυλάξουν τη δημόσια τάξη και τα ιδιωτικά συμφέροντα.

Αλλά έτσι είναι, έγιναν και εκείνοι κομματικά έρμαια της εκάστοτε κυβέρνησης και πολιτείας, όταν αντί να φρουρούν τα κτίρια και να εμποδίζουν τις καταστροφές, τους έχουν για να φυλάνε ως security υψηλά ιστάμενα πρόσωπα κατά δεκάδες. Μισθούς πείνας παίρνουν και εκείνοι και δυστυχώς παρατηρούμε φαινόμενα, είτε να εμπλέκονται σε εγκληματικές δραστηριότητες για να τα "κονομήσουν", είτε να παίρνουν κάθε φορά που έχουν υπηρεσία το μεροκάματο του τρόμου και να μην ξεκουνάνε από τα Τμήματα, ελλείψει προσωπικού. Αυτά τα χάλια έχουν καταντήσει την Μητροπολιτική Αστυνομία της Ελλάδας σε σούργελο, ανάξια να υπερασπισθεί τους πολίτες τους οποίους υπηρετεί!

Αλλά αυτά τα χάλια μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση, όταν το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου είναι ακόμα ενεργό και κοχλάζει, έχουμε τον πρώην Ηγούμενο της Μονής, Εφραίμ να το παίζει πολιτικός και να παρεμβαίνει στην διαδικασία διερεύνησης του σκανδάλου με προκλητικές δηλώσεις του, όταν τα εκατομμύρια των ευρώ διασπαθίζονται για ύποπτες αγοραπωλησίες μεταξύ του μοναστηριού και επενδυτών με σκοπό το κέρδος και εσύ λαέ βασανισμένε πληρώνεις όλο και περισσότερους φόρους για να κλείσει το έλλειμα, όταν τα κακώς κείμενα κουκουλώνονται και οι πολιτικοί εκστομίζουν αθώα ή ένοχα ψέμματα, νομίζοντας πως μας κοροϊδεύουν, τότε το ποτήρι ξεχειλίζει και το σπυρί σπάει. Και ιδού το αποτέλεσμα...

Δεν είμαι οπαδός της βίας, ούτε των συγκρούσεων πολιτών με την αστυνομία. Πιστεύω πως υπάρχουν πριν από αυτά και άλλα μέτρα αντιμετώπισης μιας κρίσης. Οι τέσσερις μέρες που έχουν περάσει έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους τόσο στην Αθήνα, όσο και μέσα στη ψυχή μας. Δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω για το αδικοχαμένο παλληκάρι, ή για τον εκτραχειλισμό που βιώνουμε αυτό το διάστημα. Η γενιά των παιδιών που μεγάλωσαν βολεμένα όπως και οι γονείς τους, εξεγείρονται και μαζί τους η κοινωνία δεν μπορεί πια να κρύψει τα ελλείματά της.

Αγαπητοί κυβερνόντες, παραδεχτείτε επιτέλους ότι σφάλατε και με τις πρακτικές σας οδηγήσατε τον τόπο σε κρίση. Ούτε το επίδομα θέρμανσης των 200€, ούτε οι προεκλογικές εξαγγελίες για αναπροσαρμογή των μισθών και συντάξεων με αύξηση 3%, πρόκειται να βγάλουν τον τόπο από την κρίση που μαστίζει την πολιτική ζωή του τόπου. Ο κοινοβουλευτισμός όπως τον γνωρίσαμε από το 74 και μετά, πέθανε ή εκπνέει τα λύσθια. Τα συνθήματα των κομμάτων που από τότε μας ακολουθούν, μοιάζουν πια παρωχημένα. Λυπάμαι να βλέπω να χωρίζεται ο λαός ξανά σε δεξιούς, φασίστες, αριστερούς, κουμούνια, ανάρχες και πάει λέγοντας. Προσωπικά με προσβάλλει όταν ακούω να εκσφενδονίζονται τέτοιοι χαρακτηρισμοί στους χώρους κοινωνικής δικτύωσης, από δήθεν αγανακτισμένους, πλην βολεμένους διανοούμενους και καλά. Με λυπεί που μια μερίδα νέων ανθρώπων δεν σκέφτονται το καλό της χώρας, αλλά πετάνε σαν άλλες κοτρώνες τα "εσείς οι φασίστες" και "εσείς οι χουντικοί", ενώ χαρακτηρίζονται "προοδευτικοί αριστεροί". Δηλαδή αν δεν φέρεις τη ταμπέλα του αριστερού ντε και καλά, είσαι αυτόματα φασίστας και χουντικός? Πόσο εύκολα καλλιεργείται η πόλωση και ο διπολισμός ανάμεσά μας! Ντροπής πράγματα, αυτοί είναι οι σκεπτόμενοι πολίτες που με την ψήφο τους θα βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο?

Τα παιδιά μας μαθαίνουν πως η Ελλάδα είναι η χώρα του ωχαδελφισμού, του βολέματος, της ξάπλας και της ξεφτίλας και πως όλοι οι μεγάλοι είναι μαλάκες, καθώς ψάχνουν να βρουν το όραμά τους πεταμένο στα σκουπίδια της καταναλωτικής κοινωνίας που ζουν. Το 73 εξεγέρθηκαν οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο με το σύνθημα "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία", 35 ολόκληρα χρόνια μετά τι έχει αλλάξει αν εξαιρέσουμε ότι η Ελευθερία έχει αντικατασταθεί απο την Ασυδοσία στη γενιά των 700 ευρώ?

Μαριαλένα, 10/12/2008


Υ.Γ. Αυτό το κεράκι το ανάβω έστω και εικονικά, Αλέξη, στη μνήμη σου και εκεί που πας ελπίζω να είσαι καλύτερα πια... Ο κόσμος είναι πολύ σκληρός για ένα παιδί που κάνει όνειρα και θέλει να ζήσει!


Υ.Γ.2. Ο Παύλος Μπακογιάννης είπε κάποτε το σοφό πως "Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα", αλλά εμείς που τα καίμε και τα ρημάζουμε όλα, από τη βολή του καναπέ μας και διαμαρτυρώμεθα μέσα από τον υπολογιστή μας με ασφάλεια, με μαλακίες θα ασχολούμεθα τώρα?

Τα ματάκια σου τα δυο...

Πήγα χθες σε μιαν ειδική οπτομέτρη στην Αθήνα, εξειδικευμένη στις διαταραχές της ωχράς κηλίδας και της χαμηλής όρασης, καθηγήτρια Πανεπιστημίου πάνω σε αυτά τα ζητήματα στην Αμερική η ίδια, για να με ελέγχξει και να μου προτείνει τις καλύτερες δυνατές λύσεις για την αμφιβληστροειδοπάθειά μου και τη βελτίωση της όρασής μου.

Μετά από μια λεπτομερέστατη οφθαλμολογική εξέταση διάρκειας περίπου μιας και παραπάνω ώρας σε κάθε μου μάτι, η οπτικός διαπίστωσε πως α. τα γυαλιά μου μέχρι τώρα ήταν με λάθος προδιαγραφές για τα μάτια μου και β. πως η όραση στο αριστερό και πιο ευαίσθητο μάτι μου έχει πέσει στα 4/10. Σοκαρίστηκα, καθώς τόσο χαμηλή όραση δημιουργεί προβλήματα στις μετακινήσεις μου, στην αντίληψη της τρισδιάστατης πραγματικότητας και μπερδεύει τον εγκέφαλο στέλνοντάς του άλλα μηνύματα για το δεξί και άλλα για το αριστερό μου μάτι με αποτέλεσμα, πολύ συχνά, να μην βλέπω μπροστά ' ή δίπλα μου τι υπάρχει (π.χ. κλαδί, εμπόδιο, λακούβα) και να στραπακλιάζομαι.

Μου πρότεινε να ακολουθήσω μιαν θεραπευτική μέθοδο, η οποία έγγειται στο εξής: Για έναν χρόνο, θα φοράω για μιαν ώρα την ημέρα στο σπίτι ένα ζευγάρι γυαλιά σε στυλ Χάρρυ Πότερ (κοινώς γυαλαμπούκες) που θα καλύπτουν το δεξί μάτι που είναι το γερό και θα αναγκάζουν το αριστερό να βλέπει και για τα δυο για να ξαναμάθει ο εγκέφαλος να βλέπει και μέσα από αυτό, γιατί επί του παρόντος το διώχνει προς τα έξω γιατί βασίζεται στο δεξί που έχει την καλύτερη όραση. "Ευτυχώς ήλθες έγκαιρα" μου είπε, "αν το άφηνες θα το χάναμε το μάτι..." Ξανά κεραμίδα μου ήλθε στο κεφάλι, έτσι λοιπόν έρχεται εκείνη η στιγμή που ένα μάτι παύει να είναι λειτουργικό, σκέφτηκα. Δεν είχα το περιθώριο να πω όχι στη πρότασή της, ήδη εδώ και λίγο καιρό αντιλαμβανόμουν ότι κάτι έτρεχε πάλι με την όρασή μου και γι' αυτό έκλεισα το ραντεβού μαζί της κατ' αρχήν. "Έχεις γεννήσει?" με ρώτησε ξανά, "όχι" της απάντησα, "θα έχω πρόβλημα?" και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. Το ήξερα αυτό άλλωστε, για τον κίνδυνο να αιμορραγήσουν τα αγγεία των οφθαλμών σε εμάς τους πάσχοντες από διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια. Μια γνωστή μου πήγε στην Αμερική για να την παρακολουθούν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της με την συγκεκριμένη κατάσταση και να γεννήσει το παιδί της με ασφάλεια και να μην χάσει την όρασή της.

Το κόστος αυτών των βοηθημάτων είναι μεγάλο, αλλά ήδη τα παρήγγειλα και θα έλθουν σε δέκα μέρες περίπου, μαζί με ένα καινούργιο ζευγάρι γυαλιά που θα φοράω μονίμως πια. Από τότε μέχρι και έναν χρόνο μετά, θα πρέπει να κάνω καθημερινά τη θεραπεία μου, διαβάζοντας με τα γυαλιά αυτά. Μαζί με χάπια λουτεϊνης που θα παίρνω καθημερινά για να ενδυναμώσω την όρασή μου, καθώς αυτή η πρωτεϊνη υπάρχει στα μάτια μας και με τα χρόνια εξασθενεί και με την πρόσληψή της προλαμβάνονται εκφυλιστικές παθήσεις των οφθαλμών όπως ο καταρράκτης. Θα το κάνω, πρέπει να το κάνω, αν δεν θέλω να επιδεινωθεί και άλλο η όραση μου για τώρα. Δεν μπορώ να μην σκέπτομαι πως ίσως μεγαλώνοντας και με τα Χ χρόνια διαβήτη και επιπλοκών στη πλάτη μου, ίσως κάποτε θα φτάσω στην αναπηρία κυριολεκτικά και τότε η ζωή θα προσδιορίζεται από αυτό κατά κύριο λόγο. Πόσο εύκολο είναι να ζεις σε μια πόλη όπου η τυφλότητα είναι παράγοντας δυσχερούς μετακίνησης σε έναν πάσχοντα? Πόσα αναγκαστηκά θα αφήσεις πίσω για να προσαρμοστείς στη νέα πραγματικότητα? Πόσο μπορείς να έχεις μια φυσιολογική ζωή...?

Όχι, δεν είμαι ασθενής, αρνούμαι να το δεχτώ αυτό για μένα, πάσχων ναι, είμαι, ασθενής όμως όχι. Το τι θα γίνει με τον θυρεοειδή, τον διαβήτη, τη καρδιά, τα δάκτυλά μου και τα μάτια, Κύριος οίδε και εγώ εφάρμοσα. Σαν να έβαλα τον εαυτό μου πάλι απέναντι και να καθήσαμε παρέα να συζητήσουμε τα νέα ευρήματα. Σαν να με βλέπω απέναντί μου και να τείνω το χέρι μου για να συνεργαστούμε. Δεν είμαι έτοιμη να μπω ακόμα στον κόσμο του σκότους και της περιορισμένης κινητικότητας, ίσως να μην είμαι διατεθιμένη να παραδώσω τα όπλα ακόμα, στη μάχη για να ζήσω μιαν αξιοπρεπή και όχι μίζερη πραγματικότητα. Όμως πρέπει να είμαι προετοιμασμένη και για το μετέπειτα, αν το στοίχημα είναι να συμβιβαστώ με τους περιορισμούς της δικής μου ζωής εδώ στη γη, δεν έχω ξανά άλλη επιλογή. Και ας με κοιτάζουν παράξενα οι συνάδελφοι στο γραφείο, που δουλεύοντας ώρες μόνη μου, να ξεσπώ έξαφνα σε γέλια για το παραμικρό μικρό ή μεγάλο αστείο που θα λεχθεί ή εκεί που σκοτεινιάζω να λέω "δε βαριέσαι..." και να νομίζουν πως παίρνω ληγμένα και σταυροκοπιούνται. Μια συνάδελφος μου είπε πως αυτή η ανάλαφρη διάθεση είναι άμυνα του οργανισμού και της απάντησα ναι, έτσι είναι.

Αναρωτιέμαι πόση μεγάλη καρδιά γεμάτη αγάπη χρειάζεται να έχει ένας δικός μου σύντροφος από εδώ και εμπρός, για όλα αυτά που συμβαίνουν στη πραγματικότητά μου τώρα πια. Πόσο ανθρώπινος και ψυχικά σε επαφή με τον εαυτό του να είναι, για να μην απειληθεί από το δικό μου τρόπο ζωής. Η ψυχή μου είναι καλά, βλέπω το καλό και το κακό και το ξεχωρίζω, για όλα αυτά που συμβαίνουν, συνεχίζω και λέω μέσα μου "...προχώρα!", μόνον που όλα αυτά τα προχωρήματα θα ήθελα να τα μοιράζομαι και με κάποιον άνθρωπο πια, αλλά αν δεν είναι στα γραμμένα μου, τι να κάνω, θα πορευτώ όπως μου τα φέρνει η ζωή τελικά, με ή χωρίς γυαλαμπούκες που έκανα και χιούμορ στην ειδικό και της είπα πως αν είναι, να τα φορέσω για να βγάλω φωτογραφία πορτραίτου και να τη δημοσιεύσω στο Facebook, μπας και βρω κανά γαμπρό και τότε σκάσαμε στα γέλια.

Άντε, πάμε παρακάτω...

Μαριαλένα, 6/12/2008

Υ.Γ. Επειδή σε ένα από τα σχόλιά μου παρέθεσα λάθος το τηλέφωνο της ειδικού κας Σκούταρη, παρακαλώ σημειώστε το σωστό αριθμό, για όσους τυχόν ενδιαφέρονται να επικοινωνήσουν μαζί της:

210-3237622 & 3235131. Ευχαριστώ!

One Suitcase...

Fey - One Suitcase (Annis Version)

Annis - One Suitcase

I wanna hold you when you sleep
just to hear you when you're dreaming
and then I wisper all the things
I'm thinking of

I wanna freeze your kiss in mine
let me melt the ice between us
cause my crying time still the moment
I know I have to let you go

[Chorus]

One suitcase and the door
with the shoes on the floor
I've been here before
will there be a morning after
should I stay or should I go

One suitcase and the phone
that won't ring anymore
still something I should know
there will be a morning after
should I stay or should I go

A morning after...

Where are the words that could explain
all the sentimental feeling
and the heart I had
I tried to sail away every trip

I wanna hold your hands in mine
gotta break with chains that blind us
if I am heading to the place where
you know that I don't belong

[Chorus]

The morning after, the morning after...

It's so hard when you're in frame
silence just keeps you turning
I won't let myself feel
any afterburn

Cause I've tried to turn around
let's mistify a feeling
that I love to cry, everytime
I don't know what to say

[Chorus]

Lyrics taken down by Marialena, December, 2008
==============================================

Μια βαλίτσα μοιάζει να είναι η ζωή μας, άλλωτε γεμάτη από όνειρα και επιθυμίες και άλλωτε να βαραίνει αβάσταχτα από τις έννοιες και τα βάσανά μας...

Μια βαλίτσα είναι και η αγάπη, όταν την γεμίζεις με υποσχέσεις και προσδοκίες και την αποθέτεις στην καρδιά του άλλου ανθρώπου. Μια βαλίτσα που στην κατακρύμνηση των ισορροπιών, γεμίζει βιαστικά από τα ρούχα και τα απομεινάρια της ψυχής μας και μας συνοδεύει ξανά πίσω από εκεί που ξεκινήσαμε.

Το λατρεύω αυτό το τραγούδι, τόσο για τους στίχους, όσο και για την ερμηνεία της Annis, Σουηδής τραγουδίστριας που το ερμηνεύει τόσο εκφραστικά. "There will be a morning after, should I stay or should I go...?" αναρωτιέται καθώς βλέπει το αντικείμενο του πόθου της να κοιμάται και εκείνη θέλει να του ψιθυρίσει αυτά που ονειρεύεται. Θα υπάρξει το επόμενο πρωϊνό, να καθήσω ή να φύγω? αναρωτιέται καθώς αντιλαμβάνεται πως σαν μια βαλίτσα, δεν έχει χώρο στη ζωή του όταν αντιλαμβάνεται πως δεν ανήκει εκεί, ενώ μέμφει τον εαυτό της μέσα στην εκκωφαντική ησυχία της σιωπής του.

"One suitcase and the phone won't ring anymore, is there something I should know?" Αυτό το τηλέφωνο που έπαψε να χτυπά το έζησα και το τι επακολουθεί, είναι πάντοτε δυσάρεστο, όπως και λέει και στο τραγούδι. Τι μας κάνει σχεδόν αυτοκαταστροφικά, να ερωτευόμαστε τους λάθος ανθρώπους? Τι μας έλκυει προς το ανεκπλήρωτο? Γιατί οι επιλογές μας οδηγούν στη δυστυχία συνειδητά? Δεν υπάρχει τυχαιότητα στις επιλογές των ανθρώπων που μας περιστοιχίζουν. Μπορεί να δείχνει έτσι κατ' αρχήν, αλλά σε λίγο αποδεικνύεται πως και πάλι επιλέξαμε εκείνους που εν τέλει δεν είναι οι κατάλληλοι που θα μας κάνουν ευτυχισμένους. Δεν είναι εγωϊστικό, κάνε με ευτυχισμένο, λες και είναι δήλωση μετανοίας, όχι, κάνε με ευτυχισμένο, γιατί μπορώ εγώ να κάνω τον εαυτό μου ευτυχισμένο και να δώσω από το περίσσευμα της ψυχής μου και στους γύρω, όχι είμαι στα μαύρα μου τα χάλια, έλα εσύ και σώσε με και πάρε την ευθύνη του εαυτού μου. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα...

Με αυτήν τη βαλίτσα πορευόμαστε, βάζουμε και βγάζουμε από μέσα χρήσιμα και άχρηστα παραφερνάλια, καθώς τη μεταφέρουμε άλλωτε στο χέρι και άλλωτε στη πλάτη, αφήνοντάς τη στο πάτωμα, ή στο πατάρι για λίγο καιρό μέχρι να την ξαναχρειαστούμε. Είναι η βαλίτσα που μέσα της μεταφέρει αυτές τις λεπτές πτυχές του εαυτού μας που ξεδιπλώνονται ή αναδιπλώνονται ή ακόμα και σχίζονται, ανάλογα με τους ανέμους που εκτιθέμεθα.

Ευτυχισμένος είναι αυτός που θα μπορέσει κάποτε, να την αφήσει σε μια γωνιά, να την κλειδώσει και να της πει "δεν σε χρειάζομαι πια, σε ευχαριστώ που πορεύθηκες μαζί μου" και να ζήσει πλέον χωρίς βάρη και βαλίτσες που κουβαλούν προεκτάσεις δικές μας, χωρίς να τις αφήνουμε από το χέρι.

Μαριαλένα, 3/12/2008