Ενδοοικογενειακή βία: Καλά κρυμμένα μυστικά

Όπως πληροφορήθηκα χθες από τα δελτία ειδήσεων, στις 25/11 η μέρα ήταν αφιερωμένη στην ενδοοικογενειακή βία. Τα στατιστικά αναφέρουν ότι μια στις τρεις γυναίκες έχουν πέσει θύματα αυτής της συμπεριφοράς, εντός του σπιτιού τους και ότι τα περιστατικά άσκησης βίας σπανίως αναφέρονται στις αρχές από τα θύματα ή τις οικογένειές τους.

Για μένα είναι σαν το κουτί της Πανδώρας στην σοφίτα ή στο υπόγειο καλύτερα, που στέκει εκεί χωρίς κανείς ποτέ να ψάξει να βρει το κλειδί να το ανοίξει, για να αποκαλυφθεί το απροσδιόριστο περιεχόμενό του. Ακούμε στις ειδήσεις περιστατικά απάνθρωπης συμπεριφοράς σε συνανθρώπους μας και κουνάμε το κεφάλι, απεκδυόμενοι των ευθυνών μας. Η ενδοοικογενειακή βία πονάει, όχι μόνο σε όποιον την υποστεί, αλλά και σε όλους εμάς που ζούμε σε αυτήν την κοινωνία, είτε το θέλουμε είτε όχι.

Έχω ένα περιστατικό πρόσφατο στο μυαλό μου που μια οικογενειακή μας φίλη, αποκαλύπτει ότι ο μειλήχιος σύζυγός της, ουδέποτε την παντρεύτηκε, ο γιός τους 28 ετών σήμερα, υπήρξε νόθο τέκνο που ανεγνωρίσθη από τον πατέρα του στα έξι του χρόνια και η γυναίκα αυτή συντηρεί τον κατά κόσμο σύζυγο, δουλεύοντας για δύο ενώ παράλληλα κάνει αγωγή κατά του καρκίνου που την έχει πλήξει, ενώ ο εν λόγω ιδιωτεύει. Στην αφήγηση αυτής της πολύπαθης κατάστασης, αγανάκτησα και αναθεώρησα για το τι δείχνει και το τι είναι ο καθένας μας. Η συγκεκριμένη κυρία επωμίστηκε 30 χρόνια τώρα, μια δυσλειτουργική σχέση απαξίωσης, για να ζει με την ελπίδα ότι ο άνθρωπος που αγάπησε μια φορά και έναν καιρό, θα της προσέφερε την οικογένεια που τόσο επιθυμούσε να δημιουργήσουν από κοινού και τώρα εκείνη δίνει τη μάχη της κατά του καρκίνου.

Ας ανοίξουμε το σεντούκι που κρύβει ο καθένας μας στη δική του ανήλιαγη κρύπτη και ας τολμήσουμε να κοιτάξουμε μέσα τι έχουμε καταχωνιάσει από το παρελθόν μας. Από τις πιέσεις να φάει το παιδί το φαί του, από τους ψυχολογικούς εκβιασμούς με αντάλλαγμα την αγάπη του μεγάλου προς τον μικρό, από την άσκηση βίας "για να μάθει να μην κάνει έτσι άλλη φορά", από τα νεύρα που ξεσπάνε στον πιο αδύνατο, από τη στέρηση τροφής, προστασίας, θαλπωρής, γιατί κάποιος νομίζει ότι μπορεί να γίνει δυνάστης του άλλου. Να πάμε και πιο πέρα, εκεί που ο ισχυρός ασκεί σεξουαλικές πιέσεις και απειλές στον πιο αδύναμο, εκεί που η προσέγγιση γίνεται με το έτσι θέλω, ο εξευτελισμός και η διαπόμπευση επιστρατεύονται για την καθυπόταξη του άτακτου. Και να δούμε πίσω από τις κλειστές πόρτες, τα μαυρισμένα μάτια από τις μπουνιές, τα πλευρά με μόλωπες από τα σπρωξίματα, τα μάτια που κλαίνε βουβά, μα δεν φανερώνουν την αλήθεια, γιατί θα βρουν και το μπελά τους στο τέλος, αν πουν τίποτα...

Μετά ας καταλήξουμε στους ακρωτηριασμένους ψυχικά ανθρώπους, που είτε ζουν σαν τα ζόμπι και ανέχονται το δίκαιο του ισχυροτέρου γιατί έχουν πιστέψει ότι αυτό τους αξίζει, ή αυτούς που περιφέρονται στην κοινωνία, αναπαράγωντας αυτό που τόσα χρόνια τους έχει γίνει δεύτερη φύση, γιατί μόνο αυτήν την συμπεριφορά έχουν μάθει.

Στο διπλανό μου σπίτι ζει μια νέα οικογένεια με δύο μικρά παιδιά. Ο πατέρας στα 30 φεύγα του κάνει τη μεγάλη ζωή, με ακριβά αυτοκίνητα και ωραίες γυναίκες να τον συνοδεύουν στις εξόδους του. Η μητέρα, αν και ευπαρουσίαστη 30άρα, προφανώς έπαψε πια να ενδιαφέρει τον σύζυγο που έχει στρέψει αλλού το ενδιαφέρον του. Τα παιδάκια 8 και 5 ετών, παρουσιάζουν τάσης επιθετικότητας και υπερκινητικότητας, ειδικά ο μεγάλος. Έχω να τους δω να βγαίνουν μαζί σαν οικογένεια, τουλάχιστον από πέρσι. Τι πρότυπα θα δώσουν αυτοί οι γονείς στα παιδιά τους, το αφήνω στην κρίση του καθενός.

Μην το πάμε πιο μακρυά το θέμα, ας αναλογιστούμε καλύτερα πως συμπεριφερόμαστε στους αγαπημένους μας, μέσα σε σχέσεις που θεωρούμε δεδομένες και παγιομένες. Πόσες φορές ουρλίαζουμε για να μας ακούσουν, κρίνουμε εκ του ασφαλούς, υποβάλλουμε και απορρίπτουμε το δικαίωμα του άλλου στην αυθύπαρξη? Εκεί το φίδι της ενδοοικογενειακής βίας μπορεί ανενόχλητο να βγάλει το κεφάλι του από την τρύπα και να έρπει, κουβαλώντας το δηλητήριο του αναμένοντας το επόμενο, βολικό, θύμα του.

(c) Marialena, 26/11/2006

Να με λέτε Robocop-girl!

Πάνε 18 μέρες από τότε που έσπασα το πόδι μου. Η συνηθισμένη καθημέρινότητά μου εντός, εκτός και επί τα αυτά και η πρόγνωση πως ο μήνας Νοέμβριος θα ήταν τουλάχιστον κοινωνικότερος από τους αμέσως προηγούμενους, διαψεύστηκε οικτρά μετά τις 3 του Νοέμβρη. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος μετά το ατύχημα, τώρα οι ώρες, οι μέρες, οι ανάγκες μου, οι συνήθειές μου, μοιάζουν σαν να κινούνται όπως η Μέρα της Μαρμότας στο ομώνυμο κινηματογραφικό έργο.

Έξαφνα, αυτό που μονοπωλεί σχεδόν τις μέρες αλλά και τις - άγρυπνες από τη δυσφορία -νύχτες, είναι το πόδι μου και οι αντιδράσεις του. Όχι δεν στεναχωριέμαι γι' αυτό που συνέβη, το θεωρώ δεδομένο, έσπασα το πόδι μου-ΟΚ!, αλλά οι συνθήκες ανάρρωσης δοκιμάζουν τις αντοχές μου και ας μην αγανακτώ φανερά, δεν έχει νόημα άλλωστε κάτι τέτοιο, με ποιόν ή τι να τα βάλω...!

Σήμερα μετά από το συνεχόμενο διακοπτόμενο ύπνο μου τα βράδυα, κάθε μια με δυό ώρες να βάζω παγοκύστη στο πόδι για να ηρεμίσει, σηκώθηκα να πάω για επανεξέταση στο νοσοκομείο με ένα τρελλό ζάχαρο να με καλημερίζει. Γαμώτο! Τόσο στρες και ταλαιπωρία κάπου έπρεπε να βγει στο σώμα μου άλλωστε! Πήγαμε, ο γυψονάρθηκας αφαιρέθηκε γιατί το αιμάτωμα υποχωρεί και αντικαταστάθηκε με μια μαύρη διαστημική μπότα-κηδεμόνα, (εξού και το χιούμορ που κάνω για να με λέτε Robocop-girl), που θα την φοράω μέχρι την πλήρη (ελπίζω) αποκατάσταση του τραύματος, έξι εβδομάδες σε σύνολο, καλό Δεκέμβρη και βάλε. Αντίκρυσα τη γάμπα μου και τρόμαξα. Έχει μείνει η μισή σε μέγεθος σε σχέση με την αριστερή που σηκώνει και όλο το βάρος της μετακίνησής μου χοροπηδώντας με τις πατερίτσες! Για φούστα ούτε λόγος, θα έμοιαζαν τα πόδια μου με τον χοντρό και το λιγνό μιλάμε. Έξι ολόκληρες εβδομάδες είναι αυτές, ακόμα τέσσερις προς το φτου ξελευτερία... Σαν τους στρατιώτες που απολύονται και μετράν τις μέρες!

Πως περνάν οι μέρες? Απλά, μιας και ο "έξω" κόσμος είναι μακρυά από το κρεβάτι μου. Ξύπνημα με το πρώτο χάπι της ημέρας για το στομάχι και τις βιταμίνες μου για τα μάτια και την ομοιοπαθητική (στάνταρ). Μέτρηση του σακχάρου και ινσουλίνη, να φάω τα φρούτα μου και μετά τα άλλα φάρμακα για το οίδημα και την ανάπλαση των ιστών. Αν δεν διαβάσω κάτι, με παίρνει ο ύπνος για να με ξυπνήσουν το μεσημέρι να φάω και να κάνω την ένεση ηπαρίνης για να μην πάθω θρόμβωση (την έπαθα τη φρίκη όταν το πρωτάκουσα, τώρα απλώς πονάει το φάρμακο, αλλά και τι να κάνω?). Το απόγευμα, πάλι ξάπλα στο κρεβάτι και το βράδυ μια από τα ίδια με τα φάρμακα, ινσουλίνες κλπ.

Η Άρτεμις, η σκυλονίτσα μας, πηγαινοέρχεται στα στρωσίδια και μου κρατά συντροφιά. Το μπάνιο με τη βοήθεια της μητέρας μου, είναι βάλσαμο και με χαλαρώνει. Το να γράψω τις σκέψεις μου στο ημερολόγιο ή να ανεβάσω τα ποίηματα που ήλθαν σαν έμπνευση, επίσης, όταν το έχω όρεξη. Να ακούσω λίγη μουσική, επίσης. Σαν κάποιος φίλος/φίλη με θυμηθεί και μου πει ένα γεια με τον τρόπο του, χαίρομαι μα δεν παρεξηγώ κιόλας για όσους δεν θα μπουν στον κόπο να το κάνουν...

...Γιατί εγώ έχω κάνει, καθώς λέω "delete", με τις τρεχάλες της καθημερινότητας, της πριν και της μετά από αυτές τις έξι εβδομάδες, είτε το θέλω είτε όχι. Τουλάχιστον τώρα που αναγκαστικά απέχω από πολλά πράγματα, βλέπω και κατά πόσον είναι απαραίτητα ή όχι, ή απλά γεμίζουν τις μέρες ή τις ώρες χωρίς ουσιαστικά να τρέφουν τη ψυχή.

Ονειρεύτηκα κιόλας κάποια όμορφα όνειρα στον REM ύπνο μου, εκτός από εφιάλτες. Βρέθηκα λέει στην Θεσσαλονίκη και συνάντησα φίλους καλούς και μοιράστηκα τον έναστρο ουρανό της μαζί τους! Ή ταξίδεψα στη Ρώμη, την αγαπημένη Αιώνια Πόλη, καθώς λαγοκοιμήθηκα ένα μεσημέρι διαβάζοντας ένα βιβλίο για εκείνην. Ή βρέθηκα στην αγκαλιά αγαπημένου και κάναμε έρωτα όπως μ'αρέσει, γλυκά και τρυφερά, μέρες και νύχτες ολόκληρες και χρωματίστηκαν τ' όνειρά μου με εικόνες και υποσυνείδητες επιθυμίες!

Είναι ώρα για ύπνο και πάλι, τα μάτια μου είναι κομμένα από την κούραση, αλλά γράφωντας ετούτες εδώ τις σκέψεις μέσα στο μαύρο μεσάνυχτο, ένιωσα να βγάζω κάτι από μέσα. Θα περάσει και αυτό λέω στον εαυτό μου, μαθημένα τα βουνά απ' τα χιόνια, μα η ανηφόρα ετούτη θέλει κότσια και ψυχικές αντοχές μέχρι να φτάσω στο πλάτωμα και να πω πάπαλα.

Το μάθημα ζωής που έλαβα από τις πρώτες κιόλας μέρες, θα το φανερώσω σαν τελειώσει και αυτή η περιπέτεια, λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Μέχρι τότε να είμαστε καλά να αντέχουμε, να εκτιμάμε την υγεία μας και να πετάμε από πάνω μας τα περιττά βαρίδια.
Α! και να αγαπάμε μωρέ, όπως το έχω εισπράξει από φίλους αγαπημένους και τους ευχαριστώ για το Θείο δώρο που μου έχουν κάνει με τη φιλία τους. Αυτό και αν είναι!

Καληνύχτα/καλημέρα, ελπίζω και εύχομαι να χαμογελάμε το πρωί που θα ξημερώσει, γιατί είμαστε τουλάχιστον ζωντανοί στου καθενός το μετερίζι, Μαριαλένα

Εδώ Πολυτεχνείο - 33 χρόνια μετά, τι?

Παρακολουθώ τις τελευταίες 2 εβδομάδες την επιτυχημένη εκπομπή του Στέλιου Κούλουγλου "Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα" τις Πέμπτες στην ΕΤ1. Το θέμα που έθιξε ήταν η δικτατορία και τα παρελκόμενά της, το πριν, το τότε, η αντίσταση, η Ελλάδα, οι μεγάλες Δυνάμεις και άλλα πολλά σχετικά.

Είμαι παιδί της δικτατορίας, η μεταπολίτευση με βρήκε μωρό παιδί να μην καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου ακόμα. Θυμάμαι μόνο τη μητέρα μου να υπηρετεί στον Ναύσταυθμο στη Σαλαμίνα στην εισβολή στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974 και εγώ ούτε 3 χρονών παιδί να διαισθάνομαι την αγωνία της που θα με αφήσει γιατί και ο πατέρας μου ήταν σε επιφυλακή στο αεροδρόμιο της Τανάγρας. Στο γυμνάσιο, κάθε 17 Νοέμβρη κάναμε γιορτή και ακούγαμε Θεοδωράκη και απαγγείλαμε αποσπάσματα από το "Άξιον Εστί" και μετά στην τηλεόραση να βλέπω την Κεφάλα του Σβορώνου στο προαύλιο του Πολυτεχνείου, τις δηλώσεις και τα έκτροπα που κατά καιρούς σημειώνονταν στον περίβολο ή στην πορεία. Και πέραν τούτου ουδέν για την αλήθεια πίσω από τα γεγονότα. Τι πραγματικά συνέβει τότε?

Όμως φέτος χάρην στα αφιερώματα του Κούλουγλου, τα πορταίτα των πολιτικών Γλέζου και Κύρκου από τον Γιάννη Τζανετάκο και γραπτές αναφορές από τον Χρήστο Πασσαλάρη και την Ιωάννα Καρυστιάνη, αποκαταστάθηκαν μέσα μου πολλά πράγματα σχετικά με τη χούντα.

Κρατούμενο πρώτο: Οι συνταγματάρχες παρακουλουθούνταν από την CIA η οποία γνώριζε πως "κάτι μαγειρεύονταν" από τους Παπαδόπουλο, Παττακό και σία και έκανε την πάπια καθότι όταν έγιναν κυβέρνηση έδωσαν 500 εκατομμύρια δολάρια για την προεκλογική εκστρατεία του Νίξον, οπότε όταν αυτός βγήκε Πρόεδρος των ΗΠΑ, δεν τους ανέτρεψε, χαζός ήταν ο Mr. President!

Κρατούμενο δεύτερο: Οι χουντικοί δεν ήλθαν ουρανοκατέβατοι. Η αστάθεια του πολιτικού συστήματος είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, πριν ακόμα από το 1963 με τη δολοφονία Λαμπράκη, τις πορείες, τις κυβερνήσεις που έπεφταν κατ' εντολήν του Παλατιού και την ανάληψη της εξουσίας από τον Γ. Παπανδρέου που λόγω κατάπτωσης φυσικής και της αδυναμίας διακυβέρνησης, άνοιξε την πόρτα στους συνταγματάρχες πριν την προκύρηξη εκλογών. Ο δε Α. Παπανδρέου ως αξιωματική αντιπολίτευση ήξερε για την προετοιμασία της δικτατορίας, αλλά για να μην δώσει ψήφους στην δεξιά, δεν το φανέρωνε στη κοινή γνώμη, αλλά σιωπούσε (όπως πιστεύω όχι μόνον η παράταξή του, αλλά όλοι οι πολιτικοί).

Κρατούμενο τρίτο: Οι βασιλείς. Ο Κωνσταντίνος ο Β', είχε αναλάβει νεότατος την εξουσία μετά τον θάνατο του πατέρα του Παύλου, αλλά μεγάλο ρόλο έπαιζε στο παρασκήνιο η μητέρα του Φρειδερίκη στην ανάδειξη των συμπαθούντων πολιτικών προς τις απαιτήσεις των. Οι δε συνταγματάρχες, όταν πήραν την εξουσία διαβεβαίωσαν ότι θα κρατούσαν τον Κωνσταντίνο ως αρχηγό κράτους, ο οποίος επί οκτάμηνο παρέμεινε στο Παλάτι. Οταν δε, έκανε το αντικίνημα στις 13/12/67 στη Καβάλα, ήταν τόσο πρόχειρα σχεδιασμένο όπου με την ανατολή του ηλίου, η βασιλική οικογένεια ετράπη έκτοτε σε φυγή στη Ρώμη και μετέπειτα εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο ως Τέως.

Κρατούμενο τέταρτο: Η αντίσταση. Βγαίνοντας η Ελλάδα από τις βαθιές πληγές που είχε αφήσει η Κατοχή και ο Εμφύλιος Σπαραγμός μετέπειτα, όπου ο απλός λαός τα είχε δώσει όλα, τώρα με την έλευση του στρατού βρισκόταν σε αμηχανία για το τι θα επακολουθούσε. Υπήρξαν γενναίοι πολίτες και πολιτικοί, νέοι άνθρωποι που όρθωσαν το ανάστημα κατά των αδίστακτων στουρναριών (προσωπική μου άποψη για τους συνταγματάρχες επικεφαλής), σλλά ένας κούκος δεν έφερνε την άνοιξη, όταν το καθεστώς έχαιρε της συγκατάθεσης των συμμάχων ή της σιωπηλής συγκατάβασης της διεθνούς κοινότητας κατά πλειοψηφία. Προοδευτικές χώρες όπως η Σουηδία, Φιλανδία, Ολλανδία και Δανία έκαναν αιτήσεις στο Διεθνές Δικαστήριο κατά των κακοποιήσεων πολιτών από το καθεστώς και άκουσα τον Παττακό να λέει βλακείες για το θέμα, μην ιδρώνοντας το αυτί του για τις βαναυσότητες που υφίσταντο εκατοντάδες Έλληνες πολίτες γιατί δεν ήταν του καθεστώτος!

Κρατούμενο πέμπτο: Ο κόσμος και ο κοσμάκης. Δεν ήταν μόνον αφηπνισμένοι πολίτες αριστερών φρονημάτων που έκαναν αντίσταση. Από όλες τις παρατάξεις, διανοούμενοι, φοιτητές και ακόμα και στρατιωτικοί διαφωνούντες, (βλέπε το κίνημα του Ναυτικού με τον Παππά κυβερνήτη του πλοίου που αυτομόλησε στη Δύση ονόματι Βέλος), έβαλαν το λιθαράκι τους να ταρακουνιέται το οικοδόμημα των χουντικών, με τίμημα τον προσωπικό τους Γολγοθά στα τάγματα Ασφαλείας στην ΕΑΤ-ΕΣΑ, στις φυλακές, στην εξορία και την Ασφάλεια. Όμως, η πλειονότητα του λαού έστεκε σε αμηχανία και φόβο για τη δράση της "επανάστασης". Αυτό μας οδηγεί στο...

Κρατούμενο έκτο: Η πτώση. Κατά το κοινώς λεγόμενο, το Πολυτεχνείο εστάθη ορόσημο στην πτώση της δικτατορίας και έχει αποκτήσει μυθικές διαστάσεις στις νεότερες γενιές. Σίγουρα, αλλά όπως αναφέρει η Ιωάννα Καρυστιάνη σε πρόσφατη συνέντευξή της στο "Κ" της περασμένης εβδομάδας, οι δρόμοι γύρω από το Πολυτεχνείο τις μοιραίες αυτές μέρες και νύχτες, δεν ήταν γεμάτοι, κόσμος πήγαινε και ερχόνταν και όταν μπήκε το τανκ, την πλήρωσαν οι έγκλειστοι μέσα στο χώρο. Όμως, πόσοι από εμάς ξέρουμε ότι αν δεν αρνούνταν ο Παπαδόπουλος και ο Μαρκεζίνης να γίνει επί ελληνικού εδάφους βάση ανεφοδιασμού των Αμερικάνικών/Ισραηλινών Στρατευμάτων στη διένεξη μεταξύ Ισραήλ και Αιγύπτου για τη διώρυγα του Σουέζ το 1973, δεν θα έπεφτε το καθεστώς σε δυσμένεια στα μάτια των ΗΠΑ και αυτό οδήγησε στο "ξήλωμα" Παπαδόπουλου και διορισμό του Ιωαννίδη από τους Αμερικανούς που ως φερέφωνο, συγκατέθεσε στην εισβολή της Κύπρου από τους Τούρκους με την ευλογία των Αμερικανών τον Ιούλιο του 1974 (Χρ. Πασσαλάρης Ελεύθερος Τύπος, 17/11/2006)?

Κρατούμενο έβδομο: Το μετά. Η Ελλάδα ισορρόπησε στη μεταπολίτευση, εδραιώνοντας ένα δημοκρατικό πολίτευμα που μας έφερε ως εδώ. Οι εθνικοί διχασμοί λόγω φρονημάτων, δεν μας απασχολούν πια όσο στο παρελθόν και οι πληγές του παρελθόντος τείνουν να πάρουν το μέρος που τους ανήκει(?) στη λήθη των Νεοελλήνων, διαστρεβλώνοντας το πρόσφατο παρελθόν. Κάποιοι άνθρωποι έδωσαν τη ζωή τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι και να αφήνουμε την τύχη τέτοιων επετείων όπως η 17 Νοέμβρη στους γνωστούς αγνώστους και στις κορώνες των πολιτικών για εντυπωσιασμό χωρίς ουσία? Ε, όχι!!!

Μαριαλένα, 18/11/2006 (ευτυχώς τώρα κατάλαβα τι εστί Νεότερη Ελληνική Ιστορία...)

Και ρώτησα τον Δάσκαλο για την Χαρά

Κι είπε ο Δάσκαλος:
-Παιδί μου, με την ευχή του Θεού, πήγαινε να αναζητήσεις τη χαρά.
-Δάσκαλε, που να πάω? Εσύ δεν μας λες πάντα, πως μέσα μας είναι η χαρά? Εκεί δεν πρέπει να την αναζητούμε?
-Έχεις δίκιο, παιδί μου. Μέσα μας είναι η χαρά. Αλλά είναι τόσο βαθιά κρυμμένη κάτω από τις έγνοιες μας, από τα προβλήματά μας, ώστε δεν είναι εύκολο να τη νιώσουμε! Έτσι, όπως έχουμε κάνει τη ζωή μας, ίσως και να ήταν καλό, να ψάξουμε να την δούμε πρώτα έξω στην πράξη, στην έκφρασή της.
-Και που να την αναζητήσω, Δάσκαλε?
-Μα, στους ανθρώπους, παιδί μου. Στους ανθρώπους.
-Πως γίνεται αυτό Δάσκαλε? Δεν είναι δύσκολο?
-Γίνεται, φτάνει να το θέλεις τόσο, ώστε να είσαι ανοικτός, για να τους αναγνωρίσεις.
-Πως θα το καταλάβω ότι είναι πραγματικά χαρούμενοι, Δάσκαλε?
-Μην ανησυχείς... Θα το καταλάβεις. Θα το καταλάβεις.
-Παράξενο μου φαίνεται, Δάσκαλε. Συνήθως μας λες να αναζητούμε τους ταλαιπωρημένους και να τους βοηθάμε. Δεν φανταζόμουν ότι θα μας έλεγες να βρούμε και τους χαρούμενους.
- Για τον ταλαιπωρημένο συνάνθρωπό σου, παιδί μου, να έχεις πάντα έγνοια. Πάντα συμπόνοια.
-Και για τους χαρούμενους τι να έχω, Δάσκαλε?
-Έχουν αυτοί για σένα, παιδί μου. Έχουν αυτοί για σένα!
-Και πως να τους πλησιάσω, ξένοι καθώς είναι? Πως να τους μιλήσω?
-Ο πραγματικά χαρούμενος άνθρωπος δεν είναι ποτέ ξένος, γιατί η χαρά αναβλύζει από μέσα του και έχει συνείδηση ότι είμαστε όλοι μαζί, αφού είμαστε ένα. Γι' αυτό αφήνει τη χαρά του να απλώνεται χωρίς εμπόδια γύρω του.
Σκέφθηκες ποτέ τι είναι να σου χαμογελούν, να σου καλομιλούν, χωρίς να σε ξέρουν?
Να σε πλησιάζουν με έναν καλό λόγο, με ένα χάδι, χωρίς στόχο, χωρίς αιτία? Και συ να το δέχεσαι σαν δροσερό νερό και να φεύγεις μαγεμένος, σαν να πετάς?
-Ναι το έχω νιώσει. Κι όχι μόνο αυτό, Δάσκαλε. Η ομορφιά μένει μέσα μου για πολύ, εώς ότου κάτι μου αποσπάσει την προσοχή.
-Ίσως και να έχεις νιώσει και κάτι άλλο παιδί μου. Τους ανθρώπους αυτούς, όπου κι αν πάνε, λες και τους ακολουθεί το φως. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που πρέπει να αναζητήσεις. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν κάνει τη χαρά πράξη. Είναι οι άνθρωποι που, όπως λέμε, είναι οι κρυφοί άγιοι, εκείνοι που εφαρμόζουν στην καθημερινότητά τους πράξη τα δώρα που μας δίνει ο Θεός. Γιατί τα δώρα του Θεού πρέπει να τα φανερώνουμε και να τα μοιραζόμαστε.
-Έχεις δίκιο, Δάσκαλε. Έχω συναντήσει κάποιους τέτοιους ανθρώπους, αλλά δεν ήξερα τι είναι εκείνο που τους κάνει να φέρονται έτσι. Και τώρα που το θυμάμαι, έχω δει και σένα να αλλάζεις όψη, όταν τους συναντάς. Μοιάζεις μαγεμένος. Και τότε, οι ερωτήσεις σου γίνονται τόσο απλές,. Όσο απλές είναι και οι απαντήσεις τους. Και συ, συνεπαρμένος, ακούς, γελάς. Κι εγώ, γεμάτος περιέργεια, προσπαθώ να καταλάβω, ποιοί ειναι αυτοί οι σημαντικοί άνθρωποι που τόσο σε ξεκουράζουν.
-Ναι έτσι είναι. Γι' αυτό, η στιγμή που τους συναντούμε, είναι μεγάλη στιγμή. Είναι η στιγμή που όλα πάνε καλά γιατί αναδύεται από μέσα μας η πίστη. Η πίστη που μας κάνει να καταλαβαίνουμε χωρίς σκέψη, ότι μπορούμε να πάρουμε και να μεταχειριστούμε όλη τη δύναμη της αγάπης που το Σύμπαν έχει στη διάθεσή μας.

Από το βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού-Κισατζεκιάν "Και ρώτησα τον Δάσκαλο", εκδόσεις Καφέ Σχολειό, σειρά: Η επανάσταση της αγάπης, Αθήνα 2001.

σ.σ. Ένα μήνα μετά που συνάντησα αυτό το κείμενο, δεν φανταζόμουν πως έμπρακτα πια αυτό θα ήταν ένα από τα μαθήματα ζωής που θα εισέπραττα στο ξεκίνημα της ανάρρωσής μου από το πρόσφατο ατύχημα. Τελικά κάποια πράγματα δεν παίρνουν αναβολή στη ζωή... Μαριαλένα

Post mortem!

Κύριε Τσαγκαρουσιάνε,

δεν με γνωρίζετε προσωπικά, αν και θα μπορούσα να σας συστηθώ ως μια επώνυμη πολίτης, κάτοικος Αθηνών, που διαβάζει έντυπα των εκδόσεών σας ενίοτε και κατά το δοκούν, συν το γεγονός ότι συνευρισκόμαστε στην μπλογκόσφαιρα, εσείς με το ψευδώνυμό σας και εγώ με το μικρό μου όνομα.

Κύριε Τσαγκαρουσιάνε,

τη Πέμπτη που μας πέρασε ήλθε στα χέρια μου η εβδομαδιαία δωρεάν έκδοσή σας ονόματι Lifo και παίρνοντάς την σπίτι απλά την ξεφύλλισα κατ' αρχήν. Το κοτοπόδαρο που κοσμεί το εντιτόριαλ σας το βρήκα το λιγότερο αποκρουστικό και γι' αυτό το προσπέρασα εκείνη τη στιγμή. Την ύλη της υπόλοιπης εφημερίδας την διάβασα και αυτό που μου έκανε εντύπωση σε σχέση με λίγους μήνες πριν που διάβαζα τη Lifo τακτικότερα, ήταν το γεγονός ότι το περιεχόμενό της μου θύμιζε αντιγραφή θεμάτων παρμένων από τα ιστολόγια, με τα οποία ασχολούμαστε. Τέτοια σύμπτωση, με εξέπληξε!

Κύριε Τσαγκαρουσιάνε,
΄
ΔΕΝ είμαι, ούτε φιλοδοξώ να γίνω επαγγελματίας δημοσιογράφος, παρόλο που η γραφή είναι από τις αγαπημένες μου ενασχολήσεις. Δουλειά έχω και δεν σκοπεύω να το παίζω σε πολλά ταμπλώ, εδώ και στη πραγματική μου ζωή. Δεν υπογράφω τις σελίδες μου ως "ζουζού" ή "ροζ σύννεφο" ή "Δρ. Γουάτσον" για παράδειγμα, γιατί να υποδυθώ μια περσόνα που δεν είμαι, δεν μου λέει και τίποτα στην τελική. Αλήθεια, γιατί στον πίνακα των συνεργατών σας δεν δημοσιεύονται τα πραγματικά ονόματα όσων διατηρούν blogs στην ελληνική πραγματικότητα και υπογράφουν και εκεί με τα ψευδώνυμά τους?
Να υποθέσω ότι το θάρρος της επώνυμης γνώμης δεν ισχύει για τους συγκεκριμένους, αρθρογραφόντας στη Lifo?

Κύριε Τσαγκαρουσιάνε,

σήμερα που είχα χρόνο στη διάθεσή μου, ανέτρεξα στο editorial σας και αηδίασα με την ανεπανόρθωτη έκθεση προσώπων και καταστάσεων εκεί. Ως αναγνώστρια, θα προτιμούσα να προσφεύγατε σε έννομα μέσα για να υπερασπιστείτε την τιμή και υπόληψή σας, παρά το ξεφώνημα που κάνατε προς συνάδελφό σας που σας ενόχλησε ή έθιξε η στάση του. Αγαπητέ μου, "ο κόσμος το είχε τούμπανο και εσείς κρυφό καμάρι" εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον και τώρα ο συγκεκριμένος ιστολόγος/δημοσιογράφος εξεδιώχθει από την δουλειά του εξαιτίας του δημοσιεύματός σας. Οφθαλμός αντί οφθαλμού, οδόντας αντί οδόντος! Και εσείς επαναλαμβάνετε στο editorial, ότι λόγω ότι θίξατε κάποτε τον κ. Λαλιώτη, με τους υπαινιγμούς σας, το πληρώσατε και ξέρετε καλά τι σημαίνει αυτό.

Κύριε Τσαγκαρουσιάνε,

πολύ λίγο με ενδιαφέρει η σχέση που είχατε και οι εμπάθειες που αναπτύχθηκαν μεταξύ του αποπεμφθέντος ιστολόγου New Manifesto και εσάς προσωπικώς. Ειλικρινά το κρεββάτι και των δυό σας μου είναι εντελώς αδιάφορο, όπως και οι λόγοι που ώθησαν αυτήν την κατάσταση να φτάσει στα άκρα ένθεν κι εκείθεν. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι, πως επειδή μπορώ να επιλέξω τι διαβάζω, δεν θα πάρω ξανά το έντυπό σας που μου θυμίζει φωτοκόπια των καθημερινών δημοσιεύσεων στο μόνιτορ της ελληνικής μπλογκόσφαιρας, καθώς και σε εσάς προσωπικά που έχετε διαγράψει μια ταραχώδη πορεία προς την καταξιώσή σας στον ελληνικό εκδοτικό/δημοσιογραφικό χώρο, να σας πω ως αναγνώστρια και παλιά καραβάνα στα blogs, άλλη φορά να κρατάτε τις όποιες διαφορές σας μακριά από τα προσωπικά ημερολόγια, γιατί και εσείς με τη σειρά σας, προσθέσατε έναν ακόμα βόθρο στον οχετό των λυμάτων των πανικόβλητων ανθρώπων του τύπου που επιβουλεύονται μια προσωπική σελίδα στο internet και γεμίζουν την οθόνη τους με λόγια άνευ ουσίας.

Λυπάμαι πολύ για την παρακμή που εκπέμπετε και το επίπεδο πολιτισμού που δεν τηρείτε.
Μαριαλένα
07/11/2006

100 χρόνια Lancia

100 χρόνια Lancia, 100 χρόνια ιταλικό design



Lancia Aurelia, 1956

Σύντομα και στην Αθήνα θα φιλοξενηθεί ένα μοναδικό ταξίδι από το κλασσικό παρελθόν στο πρωτοποριακό μέλλον μιας αυτοκινητοβιομηχανίας - συνώνυμο του απαράμιλλου Ιταλικού στύλ.


Lancia Fulvia coupe, 1969

Μαζί με τα θρυλικά μοντέλα της Lancia, μοναδικά αντικείμενα design.

Σας περιμένουμε!


Lancia Delta HF, 1994

Αθήνα, Ζάππειο, 7-12 Νοεμβρίου 2006
Είσοδος ελεύθερη για το κοινό
Ώρες λειτουργίας: Καθημερινά: 12:00 - 21:00, Σάββατο & Κυριακή: 11:00 - 22:00


Lancia Ypsilon, 1996

contact info: newsletter@fiatautohellas.gr


σ.σ. Επειδή οι παλιές αγάπες πάνε λένε, στον παράδεισο, αν και ορισμένες από αυτές μένουν για πάντα στη καρδιά. Αυτά εδώ τα αυτοκίνητα έχουν προσωπικότητα. Viva Lancia! M.

Think twice...

Αυτό το σαββατοκύριακο είχα κανονίσει να πάω σινεμά, να βγω με φίλους και να πάω στη συναυλία του Ελληνικού Κόσμου. Όμως... τη Παρασκευή το βράδυ, μου πάτησε το πόδι ένα αμάξι ενώ πήγα να διασχίσω το δρόμο και ως αποτέλεσμα είχε σήμερα το δεξί μου πόδι να μπει σε γύψο για να αντιμετωπιστεί κάταγμα της ποδοκνυμικής άρθρωσης και να παραμείνω κλινήρης για τις επόμενες τρεις εβδομάδες κατ' αρχήν και στη συνέχεια βλέπουμε πως θα επανέλθει!

Το επόμενο σ/κ θα πήγαινα σε ένα πάρτυ, μια συνάντηση και μια έκθεση και χαιρόμουν που εν τω μεταξύ θα ξεκινούσα μαθήματα ξανά Ιταλικών που τόσο το περίμενα... Και τώρα, θα απέχω από τις αγαπημένες μου δραστηριότητες, επικοινωνίες και συνήθειες έως ότου γίνω καλά.

Η ειρωνεία της υπόθεσης, είναι πως μερικά πράγματα συμβαίνουν για να σε αποθαρρύνουν ή να σε πεισμώσουν ακόμα παραπάνω να κάνεις αυτά που θέλεις στη ζωή σου ή να κάτσεις στα αυγά σου φοβισμένος για τα παιχνίδια της τύχης, όπως αυτό εδώ τώρα!!!

Να μαστε καλά και να δεχόμαστε με ταπεινότητα και συναίσθηση αυτά που μας συμβαίνουν, ειδικά όταν συμβάλλουμε και εμείς στο να παίξουν το ρόλο τους στη ζωή μας.

Εις το επανιδείν... Μαριαλένα

Eleusis: Μύθοι και Μουσικές του κόσμου

Ο Γιώργος Παλαμιώτης και η Φωτεινή Παπαδοδήμα δίνουν τέσσερις συναυλίες για να παρουσιάσουν το άλμπουμ τους Eleusis: Tales of the Holy. Το ιδιαίτερο αυτό album είναι ένα project με παραδοσιακά όργανα από την Ελλάδα, τη Μικρά Ασία και την Αφρική, με μουσικά στοιχεία από την Δυτική Αφρική ως την Νότια Ινδία και παραγωγή από τους γνωστούς Temple of Sound (παραγωγοί των Massive Attack και του Peter Gabriel).

Eleusis: Ελληνικός Κόσμος, Πειραιώς 254 (κτήριο 5), 3-7/11

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Lifo, σελ. 7, στις 2/11/2006

Links: Άσπρη Λέξη, Flash.gr

Θα σας μεταφέρω τις εντυπώσεις μου όταν πάω στην παράσταση της Κυριακής 5/11.
Καλό σαββατοκύριακο, Μαριαλένα

Φεστιβάλ Μαθητικού Κινηματογράφου

Χθες βράδυ διαπίστωσα έντρομη πως έχει γίνει μόδα στα σχολεία της χώρας, το να διαγωνίζονται μεταξύ τους για ποιό σχολείο έχει τραβήξει το πιο τολμηρό βίντεο πορνό!!!

Επειδή λοιπόν είναι κρίμα να αφήσουμε ανεκμετάλλευτο το "καλλιτεχνικό" δαιμόνιο των μαθητών των Γυμνασίων (γι' αυτό τελικά τα λένε γυμνά-σια στην σύγχρονη ελληνική γλώσσα, τώρα κατάλαβα!), προτείνω να διεξαχθεί το 1ο Φεστιβάλ Μαθητικού Κινηματογράφου Ακατάλληλων Ταινιών, το οποίο θα φιλοξενηθεί αφενώς στις σκοτεινές αίθουσες πορνό κινηματογράφων πέριξ της Ομονοίας και η κριτική επιτροπή να αποτελείται από παλιές δόξες του σοφτ πορνό της δεκαετίας του 70, με πρόεδρο τον τιμημένο Γκουζγκούνη, αντιπρόεδρο τον Μπάρκουλη και μέλη τις κυρίες Ανουσάκη, Φόνσου, Ντίνα Σπάθη και με τεχνικό σύμβουλο τον Όμηρο Ευστρατιάδη που επί της εποχής του ήταν πρωτοπόρος στο θέμα, α! και επίτιμη καλεσμένη θα είναι η σούπερ σταρ Άννα Βίσση, που εις την Σουηδία του παλιού καιρού, ήτο πρωταγωνίστρια τέτοιων ελληνικών εξαγώγιμων πονημάτων!

Εάν συμφωνείτε, να προωθήσουμε το ψήφισμα στα Υπουργεία Παιδείας, Νέας Γενιάς και Πολιτισμού και να εισηγηθούμε να τεθεί υπό την αιγίδα της Αρχιεπισκοπής, για να έχει η πρωτοβουλία τας ευλογίας του Σεβασμιοτάτου ή του Αγίου Πρεβέζης καλύτερα, γιατί ο Μητροπολίτης Κορίνθου ο μακαριστός Παντελεήμων με τις "ανηψούλες" και τα νώθα τέκνα μας άφησε χρόνους και που να τον βρούμε!

Επίσης, να πραγματοποιηθεί οργανωμένη μαθητική πορεία στο κέντρο της Αθήνας, με κύριο σύνθημα "Ο Ρασπούτιν ζει, αυτός μας οδηγεί!" για να διεκδικήσουμε όλοι μαζί το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση μέσα στα σχολεία, με προώθηση του δικαιώματος των πεοθηλασμών, αιδιοχειλίας και λεσβιακών συμπλεγμάτων ανάμεσα στους μαθητάς που διαγωνίζονται εις το Φεστιβάλ!

Περιμένω τις υπογραφές σας για να μην πάει χαμένη τέτοια δημιουργικότητα βρε παιδιά!

Επτά επί Αμαρύνθω...!

Απασχολεί την κοινή γνώμη η είδηση πως 16χρονη μαθήτρια κακοποιήθηκε σεξουαλικά από τέσσερις συμμαθητές της στην Εύβοια, παρουσία άλλων τριών συμμαθητριών τους, που μέσω κινητού τηλεφώνου, βιντεοσκοπούσαν τη πράξη που τελείτο στις σχολικές τουαλέτες.

Εδώ και δύο μέρες περίπου προσπαθώ να καταλάβω τι μέλλει γεννέσθαι σε αυτήν την περίπτωση. Το 16χρονο κορίτσι Βουλγαρικής καταγωγής, μαθήτρια υψηλών επιδόσεων, παράλληλα με το σχολείο εργαζόταν για τα προς το ζην και έτρεφε συναισθήματα για κάποιο από τα τέσσερα αγόρια. Οι συμμαθητές της αυτοί, ήταν παιδιά ευηπόληπτων οικογενειών, ανάμεσά τους παιδί καθηγητού μέσης εκπαίδευσης και αστυνομικού.

Οι αλαλλάζοντες ενήλικες που σπεύδουν στην υπεράσπιση των δραστών, ορύονται πως λίγο ή πολύ "τα ήθελε και τα έπαθε" η νεαρή μαθήτρια. Από τη μεριά της, δεν έχει διαπομπευθεί ακόμα στα τηλεοπτικά παράθυρα, είναι άλλωστε μετανάστρια πρώτης γενιάς.

Και διερωτώμαι τα εξής:
- Το φαινόμενο της βίας κατά του άτυχου Άλεξ στη Βέροια, επαναλαμβάνεται?
- Αντί να εστιάσουν οι ενήλικοι που συντρέχουν τους θύτες, στο γεγονός της έκφρασης της γεννετήσιας ορμής κατ' αυτόν τον τρόπο ανάμεσα σε 16χρονα αγόρια, κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους!
- Άραγε αναρωτήθηκε κανείς τους, ότι αυτά τα παιδιά από μιμητισμό ή ανάγκη επιβεβαίωσης στους συνομιλήκους τους (το λεγόμενο στην αγγλική peer pressure), προέβησαν σε αυτή την αγριότητα?
- Έλαβαν υπόψην τους ότι αυτό το κορίτσι, έτρεφε αισθήματα έρωτα προς κάποιο αγόρι και αυτό ίσως να την έκανε να θέλει να έλθει πιο κοντά του μέσα από τη πράξη του έρωτα? Ο ρόλος των υπολοίπων αγοριών καθώς και των κοριτσιών που παρακολουθούσαν εξετάζεται ως μέρος της ψυχολογίας τους?

Έμαθα σήμερα πως οι κάτοικοι της Αμαρύνθου, θέλουν να φύγει η οικογένεια του θύματος από το χωριό. Γιατί άραγε? Νομίζουν πως με την εκδίωξη της Βουλγάρας από το μέρος αυτό, θα επιστρέψουν όλα στην πρότερη τάξη? Ίσως να είναι καλύτερα να μετοικήσουν σε άλλον τόπο μητέρα και κόρη, για να αρχίσουν ξανά από την αρχή τη ζωή τους επουλώνοντας τα βαθιά τους τραύματα. Αλλά οι υπόλοιποι "επτά επί Αμαρύνθω" τι θα απογίνουν?

Το στίγμα θα ακολουθεί δυστυχώς όλους όσους εμπλέκονται στην θλιβερή υπόθεση. Η σεξουαλική κακοποίηση που τελέσθη είναι βάναυση και δεν υπακούει σε καμμία λογική, παρά μόνο στα ισχυρά ένστικτα νέων στην εφηβεία. Γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές, ιερείς, βοηθείστε αυτά τα παιδιά να αντιληφθούν τι συνέβη και μην κρύβεστε πίσω από αφορισμούς και μικρότητες. Ειδικά στην περίπτωση της κοπέλας που προσπαθεί να φτιάξει μια ζωή μέσα από κόπους και βάσανα, το να επαναληφθεί το έγκλημα που συνετελέσθη στην περίπτωση του Άλεξ, είναι κρίμα και άδικο για ένα 16χρονο πλάσμα.

Ελπίζω οι κοινωνικές υπηρεσίες, ψυχολόγοι, αλλά και η Εκκλησία ακόμα, να δώσουν χείρα βοηθείας στα νέα αυτά παιδιά στη δύσκολη στιγμή της ζωής τους. Με το να τα κρύψουν σαν άλλες Σπυριδούλες δεν θα βγει τίποτα. Ας τους δωθεί η ευκαιρία να βρουν την άκρη τους και να γίνουν κομμάτι του κοινωνικού συνόλου, αντί για τους παρείες που τα προορίζουν, όσοι παραβλέπουν τη ρίζα του προβλήματος.

(c) Μαριαλένα, 01/11/2006

Νοέμβρης

picture by www.toothpastefordinner.com

Bonus Track: Madonna - Jump (Cleo's Robotic Fenix club mix)

Πρώτη Νοέμβρη σήμερα. Ευτυχώς ηλιόλουστη στην Αθήνα. Σκεφτόμουν τη μορφή που θα μπορούσε να έχει ο προτελευταίος μήνας του χρόνου και τον οραματίστηκα ως εξής:

Τριαντάρης, ζει στην πόλη, φοράει καπαρντίνα και κουστούμι με ασορτί παπούτσια, , με ανοικτά μαλλιά και μάτια, λεπτή φιγούρα και παράστημα. Πίνει τον καφέ σε μικρά καφέ στη πόλη, διαβάζει εφήμεριδα και βιβλία ενδιάμεσα, βλέπει κινηματογράφο. Μια αδιόρατη μελαγχολία στο βλέμμα και ένα χαμόγελο που όταν προβάλει μαγνητίζει.
Ακούει κλασσική μουσική και όπερα, μα στην πρώτη ευκαιρία πηγαίνει εκδρομές στη φύση!
Μόνον αυτός ξέρει τι σκέφτεται, ευαίσθητος κι απόμακρος συνάμα...

Νοέμβρης, καλό μας μήνα! Μαριαλένα