Wednesday, September 12, 2007

Τι τάξη πας φέτος?

Άνοιξαν και φέτος τα σχολεία και χθες έβλεπα δυο κοριτσάκια του δημοτικού δίπλα μου, τη Μαρία και την Εριέττα, να παίζουν στην αυλή κάνοντας σχοινάκι. Σε λίγο, όταν ξεκινήσουν τα μαθήματα, ίσως να μην τους μένει χρόνος να βγαίνουν να παίζουν όσο συχνά το χρειάζονται, σαν παιδιά που είναι.



Σε στιγμιότυπα πέρασε από μπροστά μου και η δική μου μαθητική ζωή. Τότε που πήγα νηπιαγωγείο στη Νεάπολη Λαρίσης, σε ένα σχολειό ανάμεσα στα βαμβακοχώραφα της περιοχής και έχω ως ενθύμιο ένα στρατιωτάκι που μου είχε δώσει ένα παιδάκι στο λεωφορείο. Επιστροφή στην Αθήνα πρώτη δημοτικού, σχολή Προβατά (μπεεεε) και να λέω όλη τη μυθολογία απ' έξω που ήξερα από τα τέσσερά μου, όταν μου τη διάβαζε η μαμά μου.

Δευτέρα δημοτικού στο δημόσιο πια, ένα παλιό κτήριο που έγινε μετέπειτα ΤΕΕ στη γειτονιά μου. Στη τρίτη αλλάξαμε κτήριο και πήγαμε στο 8ο με τη μεγάλη αυλή και τα πεζούλια γύρω γύρω που σκαρφαλώναμε. Εκεί είναι ακόμα η αυλή και μου θυμίζει που σαν μελισσόπουλα κατεβαίναμε τις σκάλες για να βγούμε στο προαύλιο να παίξουμε λάστιχο, κυνηγητό ή να καθήσουμε στα πεζούλια να φάμε το κολατσιό μας. Οι πρώτες θεατρικές παραστάσεις, η παρέλαση στη πλατεία Ηρώων με άσπρη μπλε στολή, η ποδιά Τσεκλένης που φορούσαμε με το άσπρο γιακαδάκι. Τα αθλητικά πορτοκαλί Puma με το πράσινο σήμα που πρωτοφόρεσα, ο σκούφος με το ασορτί κασκόλ σε πράσινο, ένα γαλάζιο μπουφανάκι από την Αγγλία που το έλιωσα, οι γαλότσες οι κίτρινες το χειμώνα, η σάκα με τα αντανακλαστικά, οι κασσετίνες με τα χίλια μύρια μολύβια και τζιρτζίμιλα μέσα. Η Hello Kitty και η Sarah Kay με τις συλλογές των αυτοκόλλητων σε άλμπουμ, όταν τρώγαμε τις γκοφρέτες Κουκουρούκου! Ο δάσκαλός μας ο κύριος Βαλασάκης, που με αυτόν έβγαλα το δημοτικό ή η κυρία Αθηνά που ήταν η δασκάλα μου στις πρώτες τάξεις... οι συμμαθητές και συμμαθήτριες που ακόμα με μερικούς μένουμε κοντά και διασταυρωνόμαστε! Ο Βενέτης το πρώτο αγόρι που φίλησα στη δευτέρα δημοτικού, σε μια εκδρομή στο στρατόπεδο που πηγαίναμε για περίπατο! Τα αγγλικά στον Σαββίδη με σορτσάκι και παντοφλίτσες Sprider στη δευτέρα δημοτικού στη πρώτη προκαταρκτική, που παράταγα το παιχνίδι στη πλατεία για να πάω για μάθημα. Ή η Τέτη, η πρώτη μου δασκάλα αγγλικών στο σπίτι στη πρώτη δημοτικού, που ενώ κάναμε μάθημα, μετά της άρεσε να της χτενίζω τα μαλλιά!



Γυμνάσιο στο ιδιωτικό θηλέων με αυστηρές αρχές, έτρεμα όταν πήγα να με γνωρίσουν. Παλιές συμμαθήτριες στη τάξη, αλλά και καινούργιες από άλλες περιοχές! Ο Ξάνθος, ο γυμνασιάρχης από την "εύανδρο Ήπειρο", που μας είχε στο ένα πόδι. Καθώς διάβαζε την Ιλιάδα, μας έλεγε πως οι άνδρες είναι ωραίοτεροι από τις γυναίκες γιατί δεν σπάνε! Η Ηλιοπούλου η μαθηματικός που με μια ματιά της, γινόμασταν πουλάκια. Η Μήτσαινα ή "φίδι", η χημικός με τα αταίριαστα ρούχα, "Το ύψος" η αγγλικός με το 1,50 που δεν έφτανε στον πίνακα, η φευγάτη φιλόλογος με τις παράξενες κάλτσες στα παπούτσια της η Πικουλόθεν, η αναιδής φυσικός, ο Κυριούλης που μας έδινε εικονίτσες και ευχές, ο θρησκευτικός μας...! Τα παιχνίδια μέσα στη τάξη (πρόσωπο, ζώο, πράγμα), τα σημειωματάκια που ανταλλάσαμε όταν βαριόμασταν να παρακολουθήσουμε, η μουσικός που μας σήκωνε πάνω και τραγουδούσαμε όλοι μαζί, οι μιμήσεις που μου άρεσαν να κάνω, τα σιδεράκια που έβαλα στα δόντια μου και δεν μπορούσα να φάω το μήλο μου παρά σε πολύ μικρά κομματάκια!

Κάποια κορίτσια που κάπνιζαν κρυφά στις τουαλέτες, ή στη τρίτη γυμνασίου όταν άλλες κοκορευόταν ότι βρήκαν "αγόρι" και το έπαιζαν πεπειραμένες! Τα πρώτα αγόρια στη τάξη μας στο λύκειο, η προετοιμασία για το πανεπιστήμιο με τα φροντιστήρια, η ταλαιπωρία του πήγαινε έλα βρέξει χιονίσει για μάθημα τα βράδυα, το αστέρι η Παπαδέα που διεύθηνε το φροντιστήριο και κένταγε στο μάθημα, η πενταήμερη στη Βόρειο Ελλάδα στη Γ' Λυκείου, οι τελετές λήξης κάθε σχολικής χρονιάς με τη συμμετοχή μας στα πολιτιστικά και αθλητικά δρώμενα, τις γυμναστικές επιδείξεις. Τα αγγλικά στη κυρία Βάσω που με τη ρόμπα κατέβαινε από το σπίτι της και μας έκανε μάθημα και διάβαζε ανάποδα τα βιβλία. Η εκπαιδευτική εκδρομή στην Αγγλία το καλοκαίρι μετά το Proficiency. Η κυρία Μαρία, η αδελφή της που μας έβαζε τις φωνές όταν παίζαμε στο προαύλιο ή κάναμε φασαρία με άλλους στη τάξη.



Τα τετράδια Unicef, η πρώτη τσάντα Polo στον ώμο, το πουλόβερ Stefanel που δεν έλεγα να το αποχωριστώ μαζί με το Levis 501 μου! Η επιστροφή μετά από χρόνια να καμαρώσω τη φίλη μου Κατερινίδιον, στον ίδιο χώρο, να παίρνει μέρος στις τελετές λήξης και να ξαναβλέπω τους καθηγητές μου είκοσι χρόνια μετά από τότε που πήγα στο γυμνάσιο. Η αυλή με το πεύκο και τις μπασκέτες, το τσαγαλί χρώμα στους τοίχους, τα θρανία, οι αίθουσες... Το βιβλιοπωλείο της Χαράς στη πλατεία, όπου παίρναμε τα βιβλία και κάθε φορά που πήγαινα χάζευα στη βιτρίνα για να πάρω και το χαζοτριζουλάκι μου μαζί!Το ξύπνημα στις 5 το πρωί σχεδόν σε όλες τις τάξεις, για να προλάβω να κάνω επανάληψη τα μαθήματα που θέλαν διάβασμα και να αποκοιμιέμαι ξανά πάνω στο βιβλίο διαβάζοντας.

Ήθελα να μην έχει κλείσει το σχολείο μου μετά από λίγο καιρό, να έστελνα και εγώ ίσως τα παιδιά μου εκεί που πήγα κι εγώ και έγινα άνθρωπος. Να είναι εκεί, όπως και το δημοτικό μου στην Αθανασίου Διάκου και να μεγαλώνουν γενιές και γενιές παιδιών κάθε σχολική χρονιά!

Μια ακόμα σχολική χρονιά ξεκίνησε, τα βιβλία μου ακόμα τα έχω φυλαγμένα στο πατάρι και δεν μου κάνει καρδιά να τα πετάξω και μάλλον δεν θα το κάνω όσα χρόνια και αν έχουν περάσει.

Καλή αρχή και καλή φώτιση στα μαθητούδια μας!

Marialena, 11/09/2007

12 comments:

MenieK said...

Εγώ δεν έχω (ούτε ωραίες ούτε άσχημες) αναμνήσεις από το σχολείο (το μισούσα), δεν έχω κρατήσει τα βιβλία ή τα τετράδιά μου (πώς είναι δυνατό να γράφονται ΤΟΣΟ κακά, ανενδιαφέροντα και ινστρουχτόρικα βιβλία?), έχω πετάξει την τσάντα και την ποδιά μου (που την έβλεπα ριγέ σαν τις στόλές των φυλακισμένων) και από όλα όσα έγραψες στο ποστ σου (δε σε ζηλεύω, παρά μόνο για την ικανότητά, που διακρίνω, να ζεις τη ροζ πλευρά της ζωής και) μόνο ένα συγκράτησα:
Οι άντρες δεν σπάνε. Φυσικά... Αφού κυκλοφορούμε εμείς γύρω τους τόσο σπασμένες (εσωτερικά ΚΑΙ εξωτερικά) τόσο θρύψαλα...

Marialena said...

Καλώς την μου! Απλά δεν παρέθεσα τα άσχημα με τρόπο που να βγάζουν πίκρα, μιας και ο χρόνος έχει καταλαγιάσει κάποια συναισθήματα. Με τόσα που κουβαλάω, πάλι καλά που μπορώ να λέω "πάμε παρακάτω" σε ορισμένα και να συνεχίζω...

Να σου πω, για την αντίδραση των καθηγητών στη Γ' Λυκείου που δεν θέλανε να με πάρουν στην πενθήμερη επειδή είχα διαβήτη και δεν ήθελαν να αναλάβουν την ευθύνη να πάω σαν όλα τα παιδιά? Πήγα όμως σε πείσμα όλων των "ωρίμων" ενηλίκων που πολύ βολικά ήθελαν να με αποκλείσουν από αυτήν την εμπειρία!

Να σου πω στη Β' Γυμνασίου, όταν ένα μαλακισμένο ονόματι Μάγια (χαϊδευτικό) μου κόλλαγε τσίχλες στα μαλλιά και με κορόιδευε, επειδή ήμουν κλειστό παιδί με τα ψυχολογικά που κουβάλαγα από την εφηβεία και τον διαβήτη μου? Ή μήπως να αναφέρω στο μάθημα της Βιολογίας που η Άννα όταν η Μήτσαινα έλεγε για τον διαβήτη, συμπλήρωσε "ότι πόσο λυπάται για τα κακόμοιρα παιδάκια που είναι άρρωστα" και εγώ έκανα να αποτινάξω από πάνω μου τη ρετσινιά του "κακόμοιρου" μετά τα 18 μου? Αααα, να μην ξεχάσω όταν ο πατέρας μου ξάπλωνε στον καναπέ και άραζε και δεν έκανε τον κόπο να με φέρει από το φροντιστήριο (10 λεπτά με το αμάξι) ενώ άλλαζα δύο συγκοινωνίες και ήμουν πεθαμένη στην κούραση!!! Τι να λέμε τώρα...

Άστα βρε Μένη, τίποτα δεν είναι ροζ και ούτε θέλω να το παρουσιάζω έτσι! Ένα ήσυχο, μελετηρό και φιλότιμο παιδί ήμουν, που έδινα τον αγώνα μου κάθε μέρα στη κυριολεξία. Για μένα το σχολείο ήταν η υπέρβαση για να πάω παρακάτω, μέσα από βάσανα, δυσκολίες, υπερπροστατευτικούς και καταπιεστικούς γονείς, απαιτήσεις και διάθεση για μάθηση και διεύρυνση των οριζόντων μου...!

Σε κάθε εμπειρία μας υπάρχει και το θετικό και το αρνητικό. Το τι κρατάμε έχει σημασία στο τέλος, σαν απολογισμό των όσων έχουν περάσει.

Αφού έτσι ένοιωθες, καλά έκανες. Ο καθένας μας έχει τον χαρακτήρα του!

melomenos said...

ομορφες και άσχημες οι αναμνήσεις!
ανέμελα χρόνια! :)

Anonymous said...

χριστε μου το μισουσα το ''κωλοχανειο''. ετσι το ελεγα το σχολειο. ημουν καλη μαθητρια, αλλα μισουσα τα παντα στο σχολειο.

θυμαμαι σκεφτομουν οτι οταν μεγαλωσω και εχω δουλεια θα ειμαι Ελευθερη! (χαχαχαχαχαχαχα)....

τελικα απο το ενα στο αλλο μας παει η ζωη....

Marialena said...

@ Melomenos: όπως και η ίδια η ζωή και γλυκειά και πικρή, όλα μέσα!

Τη καλησπέρα μου αγαπητέ μου!

@ Morgana: "Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λεςςςςς", έτσι δεν λέει ο σοφός λαός μας? Ελεύθεροι μόνο στην άλλη ζωή θα είμαστε, αν και αυτό παίζεται ως φήμη ανεπιβεβαίωτη ακόμα, χι,χι,χι!

Anonymous said...

νομιζω οτι ουσα ακόμη στο σχολειο, μπορώ να μιλήσω όχι για την εντύπωση που σου αφήνει μετα από καποια χρόνια, αλλά για την εντύπωση που σου αφήνει κάθε μέρα. Κάποιες εμπειρίες είναι κοινές ίσως κ να είναι ίδιες. Αυτό που μου κάνει τεράστια εντύπωση κ το καταλαβαίνω πια στην ευθεία για τισ πανελλήνιες είναι το πόσο σκάρτο είναι το εκπαιδευτικό σύστημα. Το μόνο που προάγει είναι την παπαγαλία. Ελπίζω να μου μείνουν κ κάποιες καλές εμπειρίες κ όχι μόνο αυτό το άγχος κ η προσπάθεια για να πετύχεις σε κάτι που ουσιαστικά δεν αξίζει.Μην αρχίσω να εκνευρίζομαι γιατι είμαι και σε κρίσιμη ηλικία παναθεμά με... Προς το παρόν school sucks.

Marialena said...

Welcommen Katrin! Ας μην ήτανε το σύστημα πολτοποίησης για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο τέτοια και θα ήταν η τελευταία χρονιά στο σχολείο, όχι η αποφράδα, αλλά μια χρονιά αλλαγών και χάραξης πορείας, αλλά ας όψεται η κουφιοκεφαλίαση που δέρνει τους "εγκεφάλους" του υπουργείου Παιδείας και δεν κάνουν ριζικές τομές στο σύστημα!

Κράτα δυνάμεις και έχει πείσμα για να τα καταφέρεις να βγεις νικήτρια στην προσπάθειά σου, όπως και αν αποβεί στο τέλος της χρονιάς...!

zouri1 said...

vraies stigmes

Marialena said...

@ zouri: Σαν τις καραμελίτσες που τρώγαμε παιδιά. Αν έτρωγες λίγες έμενες με τη λαχτάρα, ενώ αν καταβρόχθιζες πολλές σε πείραζαν!

panagiota said...

Αμάν!!!και πόσες ξεχασμένες απο τον χρόνο στιγμές μου θύμησες!
-Μαύρη πλάκα με κονδύλι στο νηπιαγωγείο και την καζάνα για το συσσίτιο με γάλα σκόνη(μπλιαχ),γαλέτα ξερή και κίτρινο τυρί(βοήθεια από την Ούντρα.Το βαρελάκι,την κυρά-Κατίνα να δέρνει παλάμες με τον χάρακα γιατί ξεχάσαμε το μαντηλάκι....για τις μύξες.Τις μπαλωμένες μας άσπρες κάλτσες για την παρέλαση,τα αποφόρια και τα χάρτινα καπέλα για την γιορτή της Αποκριάς.
Τον γυμνασιάρχη να τραβάει αυτιά και μαλλιά και την φιλόλογο την Σόφία Β.(το μανεκέν μας)να ταξιδεύει με τον Ραφαήλ και τον Ντελακρουά.Εκείνα ήταν χρόνια!!!!
Πρώτο πάρτυ,πρώτο φιλί,πρώτο τσιγάρο,πρώτο @@@@@@!Ολα πρώτα ήταν!Ακόμα και η ποδιά του Τσεκλένη τότε πρωτοφορέθηκε αλλά με άσπρα κορδονέτα την έκανε τότε και ήμασταν σαν παραδουλεύτρες με ρόμπες(και κάτω απο το γόνατο παρακαλώ).
Μετά άρχισαν τα δύσκολα.....
Μάρλεν μου να είσαι καλά,άπιαστο το πόστ που έγραψες!
Και κράτα μόνο τις όμορφες αναμνήσεις......

Marialena said...

@ Panagiota: Όλα τα έκανες βρε απίστευτο πλάσμα στο σχολείο? Τι ήσουν εσύ ο άσπρος σίφουνας και τα πρόλαβες μέχρι να αποφοιτήσεις? Εγώ ήμουν πάντα του κάλλιο αργά παρά ποτέ σε αυτά που αναφέρεις, άλλος χαρακτήρας βλέπεις!

Έννοια σου, για μένα το σχολείο έχει την γλυκειά αίσθηση που περιγράφω, όχι γιατί ήταν "ροζ" και "παραμυθένιο" αλλά ό,τι και να κάνω, είναι κομμάτι της ζωής μου και έτσι θα το κρατήσω. Είναι που είμαι και άνθρωπος της αναζήτησης της γνώσης βλέπεις και μου πήγαινε!

panagiota said...

Εμ,όλα τότε έγιναν καλό μου.Μεχρι να πάρω απολυτήριο με είχα τακτοποιήσει πλήρως!άλλωστε με ξέρεις"εδώ και τώρα"είμαι.
Να σου πω όμως,τώρα τα βλέπω όλα παραμυθένια και ροζ.Ακόμα και το ξύλο που μου έριξε η μάνα μου,όταν πέτυχα μια αποβολή 8ημερη.....γιατί έκανα μια μεγαλόπρεπη κοπάνα!!!!