KÖNIGSTEIN: Το θέρετρο του βασιλιά

Αυτό το πανέμορφο χωριό στις παρυφές της οροσειράς του Taunus στη Φρανκφούρτη, επισκευθήκαμε μαζί με την Eschbornitissa και την Παναγιώτα, μια όμορφη χειμωνιάτικη μέρα στις αρχές του Φλεβάρη. Η φωτογραφική μου μηχανή είχε μείνει από μπαταρία, γι' αυτό και επιστρατεύθηκε το κινητό για να απαθανατίσω τα όμορφα σπίτια στο γραφικό Königstein που κατοικείται εδώ και χίλια χρόνια.















Μάλιστα, επειδή επί του Μεσαίωνος όπως συνηθίζονταν στην Ευρώπη υπήρχε φεουδαρχία και τα χωριά αυτά ήταν υπό την κατοχή ενός φεουδάρχη, υπήρχε χτισμένο συνήθως στο πιο ψηλό σημείο το κάστρο του άρχοντα, από όπου επόπτευε τον κάμπο, αλλά και προστατεύονταν από τις εχθρικές επιδρομές μέσα στην ανθεκτική κατασκευή των τοίχων.



























Η ανάβαση στο κάστρο (burg) και το να φτάσουμε μέχρι την κορυφή του από όπου ατενίσαμε την πανοραμική θέα που έφτανε μέχρι την πόλη της Φρανκφούρτης στο βάθος του ορίζοντα, παρά το ότι ήταν κουραστική, άξιζε την προσπάθεια μπροστά στην επιβράβευση του να αντικρύσουμε το Königstein από ψηλά, μαζί με τα διπλανά χωριά.

















Στην επιστροφή προς το χωριό δεν χόρταινα να θαυμάζω μέσα στο ψιλόβροχο που έπεφτε, την αρχιτεκτονική των σπιτιών και τον χαρακτήρα που έδινε η διατήρηση των δοκών στους τοίχους από την εποχή του Μεσαίωνα και τα χαρούμενα χρώματα που έβαφαν τα σπίτια. Ενα τέτοιο μέρος στα μάτια ενός επισκέπτη με μεσογειακές καταβολές, έδειχνε το δίχως άλλο σαν τόπος του παραμυθιού.

Μαριαλένα, 29/2/2008

Παράδοση

(Γυναίκα)
Έλα να με πάρεις, άνδρα μου.
Εγώ είμαι του άνδρα μου
και η επιθυμία του είμαι εγώ.
Είμαι στον κοιτώνα μας.
Έλα να με πάρεις και να σύρεις μαλακά
στο κρεββάτι μας,
έτσι που τόστρωσες ροδοπέταλλα,
κόκκινα φωτιά σαν τον πόθο μου.
Έλα να με ξαπλώσεις στο κρεββάτι μας.
Έλα, άνδρα μου, να με διδάξεις
τον έρωτα και την τελείωση.
Κατέβα στον κήπο σου, άνδρα μου.
Έμπα να δεις πως βλάστησε η άμπελος,
πως άνοιξε το άνθος του σταφυλιού.
Έλα και ξάπλωσε πάνω μου.
Βάλε το αριστερό σου χέρι
πίσω από τον τράχηλο,
το δεξί σου γύρω από τη μέση μου,
το σώμα σου ανάμεσα στα πόδια μου
και σφίξε με πάνω σου, να χαθώ.
Να λιώσω σαν το γινωμένο σταφύλι
που αφήνει όλο του το μούστο του στο πατητήρι
να γίνει το καλύτερο κρασί.
Εγώ είμαι του άνδρα μου.
Σας ξορκίζω, φιλενάδες μου,
μη με καταφρονίσετε
που αφήνομαι τέλεια στον άνδρα μου.
Μη με κακολογήσετε
που δίνω τα πάντα στον άνδρα μου.
Εγώ είμαι του άνδρα μου
κι η επιθυμία του είμαι εγώ.
Άνδρα μου, σου παραδίδω τα πάντα.
Σου παραδίδομαι.
"Τα σα εκ των σων".

σελ. 88-89, από το βιβλίο "Έρωτας" του Κώστα Φωτεινού, εκδόσεις "Καφέ-Σχολειό"

σ.σ. Με αυτό εδώ το απόσπασμα από ένα πολυαγαπημένο μου βιβλίο, ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα της φίλης Παναγιώτας να αναρτήσω κάτι σημαντικό για μένα και να το μοιραστώ μαζί σας. Θυμάμαι πως όταν πρωτοδιάβασα αυτό το βιβλίο, το έκανα απνευστί γιατί ήταν σαν τα λόγια του Δασκάλου να με τραβούν να ρουφήξω όλο το μέλι από μέσα τους. Επανήλθα πολλές φορές, με διαφορετικά ερεθίσματα κάθε φορά και τα λόγια αυτά τα γεμάτα αγάπη, ήταν εκεί να μου δείξουν το δρόμο. Δάσκαλε, σ'ευχαριστώ για μια ακόμη φορά!

Μαριαλένα, 27/2/2008

Don't look any further...

M People: "Don't look any further"

Someone to count on in a world ever changin'.
Here I am, stop where you standin'.
What you need is a lover, someone to take over.
Oh baby don't look any further.

Strange when you think of the chances
that we've both been in a state of mind.
Too cool to be careless. Looking for the right thing.
Oh baby don't look any further.

Tonight (tonight) we're gonna taste a little paradise.
Rockin' all night long. Rockin' all night long.
Daylight (daylight) I'll still be looking in your heavenly eyes.

Oh we rocked on and on and on.

[chorus]
Day o umba day o mambu ji ay o.
Don't look any further. Don't you look no furhter.
Day o umba day o na jam bay um bay o.
Don't look any further.

Someone to count on (someone to count on) in a world ever changin'.
Here I am, stop where you standin'.
What you need is a lover (you need a lover)
to love you all over (love you all over).
Oh baby don't look any further (further).

Tonight (tonight) we're gonna taste a little paradise.
Rock you night long. Rock me all night long.
Daylight (daylight) I'll still be looking in your heavenly eyes.

We'll go on and on and on.

[chorus] [x2]

Tonight (tonight) we're gonna taste a little paradise.
Rock you night long. Rock me all night long.
Daylight (daylight) I'll still be looking in your heavenly eyes.

We'll go on and on and on.

[chorus]

Είναι κάποια τραγούδια που όσες φορές και να τα ακούσεις δεν τα βαριέσαι. Τις προάλλες ακούγοντας ραδιόφωνο, άκουσα αυτό το πολύ αισθησιακό τραγούδι στην αρχική του εκτέλεση από τη δεκαετία του 80 από τον Dennis Edwards ft. Siedah Garret. Ο ρυθμός του μπάσου και η μελωδία του δεν έφυγαν από το μυαλό μου και γι' αυτό και το αναζήτησα για να το βρω. Η εκτέλεση αυτή ανήκει στο συγκρότημα των M People από τη δεκαετία του 90 αυτή τη φορά και τη διάλεξα γιατί είναι εξίσου καλή όπως και η πρώτη.

Όπως πάντα, απενεργοποιήστε από τα αριστερά σας τη μουσική που ντύνει αυτήν τη σελίδα και απολαύστε ένα πολύ ρυθμικό και μελωδικό διαμάντι της μαύρης μουσικής.

Καλή ακρόαση!

Μαριαλένα, 22/2/2008

Υ.Γ. Άλλωστε το θέμα είναι όπως λένε και οι στίχοι, "να μην κοιτάξεις παραπέρα" όταν βρεις αυτόν/αυτήν που σε εμπνέει με τον τρόπο του. Άραγε αυτό είναι αλήθεια ή είναι απλά "τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα?"...

Μεγάλος Διαγωνισμός Πεκίνο 2008!

Κερδίστε δύο αεροπορικά εισιτήρια με όλα τα έξοδα πληρωμένα (διαμονή,
διατροφή, διασκέδαση κλπ) για την ολυμπιάδα του Πεκίνου 2008.


Η συμμετοχή είναι πολύ απλή.



Ανοίξτε την συνημμένη φωτογραφία και να απαντήσετε σωστά στα παρακάτω
ερωτήματα:



1. Ποιος αθλητής δείχνει σημάδια κούρασης (ύπνου)?
2. Ποιοι αθλητές είναι δίδυμα αδέρφια?
3. Ποιοι από τους αθλητές είναι κορίτσια?


Ο υπέρ-τυχερός μπορεί να είστε εσείς !!!!!!!!!



Υ.Γ. Καλό Σαββατοκύριακο, σε όλες και όλους!

Marialena, 11/10/2007

Eschborn: Ένας ουρανός γεμάτος χρώματα!

Θα ξεκινήσω την αφήγησή μου για το πρόσφατο ταξίδι μου στη Γερμανία, από το μέρος που έμενα, 14χλμ έξω από την Φρανκφούρτη, ένα γραφικό χωριό ονόματι Eschborn. Με ρίζες γύρω στο 1200 μ.Χ. το χωριό αυτό βρισκόταν στους πρόποδες της οροσειράς Taunus και γύρω του απλωνόταν μεγάλες εκτάσεις από λειβάδια και δάση.





Τι μου έκανε εντύπωση? Ο καθαρός αέρας και ο ανοιχτός ουρανός από εκεί που βρισκόμουν. Η αίσθηση της ανοιχτωσιάς και του ορίζοντα που διαγραφόταν καθώς το φως έπεφτε σιγά σιγά και το ουράνιο στερέωμα γέμιζε από χρώματα καθώς οι ακτίνες του ήλιου έπεφταν προς το δειλινό.







Είχα πολύ καιρό να αντικρύσω τέτοια δειλινά όπου το φως να "βάφει" τον αέρα με αυτούς τους ανεπανάληπτους χρωματισμούς και να γεμίζουν τα μάτια μου από αυτές τις εικόνες! Χαίρομαι που όχι μόνον οι αναμνήσεις μου αλλά και οι εικόνες αυτές μπόρεσαν να απαθανατίσουν την ομορφιά της ατμόσφαιρας της Γης, σε αυτήν την κουκκίδα στον χάρτη!

Marialena, 20/2/2008

Η αγάπη είναι ζάλη

Στίχοι: Ανδρέας Μικρούτσικος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Άλλες ερμηνείες: Χριστίνα Μαραγκόζη

Μη μου το πεις,
ο δρόμος της καρδιάς σου πόσο άλλαξε
Μη μου το πεις,
η μοναξιά σου πλοίο που δεν άραξε

Να μου το πεις το σ' αγαπώ και πάλι,
Να μου το πεις, η αγάπη είναι ζάλη

Μη μου το πεις,
τα χρόνια που περάσαν πως μαράθηκαν
Μη μου το πεις, τα όνειρα που κάναμε πως χάθηκαν

Να μου το πεις το σ' αγαπώ και πάλι,
Να μου το πεις η αγάπη είναι ζάλη

Μαριαλένα, 16/2/2008 (υπέροχο τραγούδι...)

σ.σ. Το πρωτάκουσα αυτό το τραγούδι όταν ήμουν ακόμα παιδί τη δεκαετία του 80, στον ομώνυμο δίσκο του Θάνου Μικρούτσικου με την Χαρούλα Αλεξίου. Κι έπειτα "Η Αγάπη είναι Ζάλη", έμεινε στα αγαπημένα μου κομμάτια, από εκείνα που φυλάς στη καρδιά καθώς θυμάσαι να ακούς την ερμηνεία της Χαρούλας στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του πατέρα σου και εκείνο το σαξόφωνο να ηχεί αισθαντικά κατά τη διάρκεια του τραγουδιού...

Και προχθές Σάββατο βράδυ με το χιόνι μόλις που είχε αρχίσει να πέφτει έξω, ήλθε ξανά στη θύμισή μου "να μου το πεις το σ'αγαπώ και πάλι, να μου το πεις, η αγάπη είναι ζάλη..." όπως τότε που το άκουγα στο κασετόφωνο. "Να μου το πεις, η αγάπη είναι ζάλη" ξανά οι στίχοι στο μυαλό μου, όσο σκεφτόμουν τη δική μου πραγματικότητα.

Ρόδο της Ερήμου

Desert Rose, image by www.interartonline.com

Έδεσε τη μαντίλα στο κεφάλι του, έζωσε τον πιστό του σύντροφο, ένα μαχαίρι με κοκάλινη λαβή στο ζωνάρι του, πήρε το δισάκι του με τα λιγοστά του υπάρχοντα στον ώμο και κατευθύνθηκε στο παζάρι στην Αλεξάνδρειας. Έφτασε μέχρι τους περιπλανώμενους που πουλούσαν ζώα στο τέρμα του παζαριού. Έψαχνε να αγοράσει μια καμήλα για να διασχίσει την έρημο. Με τα μάτια του να παίζουν διερευνητικά, πήγε σε έναν γέρο που είχε μαντρώσει τα ζωντανά του και κάπνιζε τον ναργιλέ του ανακούρκουδα. «Πόσο θες για αυτήν την καμήλα?» τον ρώτησε, δείχνοντας του το ζώο που διάλεξε. «Αφέντη μου, είναι από καλή γενιά, δεν θα το μετανιώσεις αν τη πάρεις, είναι γερό το ζώο μου». «Πόσα ζητάς?» «Εσύ πόσα δίνεις» ανταπάντησε ο γέροντας θέλοντας να παζαρέψει με τον πελάτη του, όπως συνηθίζεται στην ανατολή.

Πήρε τη καμήλα από τα γκέμια, αγόρασε τροφή για το ζωντανό, γέμισε με νερό τα φλασκιά του και ανέβηκε στη καμπούρα της. Ο ήλιος είχε ανέβει στον ουρανό και η ζέστη παρά τον θαλασσινό αέρα της Μεσογείου, ήταν αρκετή για τον μαυροφορεμένο ταξιδιώτη. Βγήκε έξω από τα τείχη της Αλεξάνδρειας και κατευθύνθηκε ανατολικά προς την έρημο του Σινά.

Άφηνε για τα καλά πίσω του τον πολιτισμό και προχωρούσε βαθιά μέσα στο αφιλόξενο τοπίο που τον περίμενε για να το διασχίσει. Με τα άστρα και τον ορίζοντα οδηγό του διάβαινε τη πορεία του, μέχρι να φτάσει στον προορισμό του. Υπολόγιζε πως δεν θα έκανε πολύ, ίσως τρεις με τέσσερις μέρες για να δει ξανά μπροστά του την όαση. Μα η έρημος δεν αστειευόταν, ούτε έκανε χάρες στον μοναχικό περιπλανητή. Αν ο ίδιος δεν επαγρυπνούσε για την σωστή χάραξη της πορείας του, μόνο ο Αλλάχ μπορούσε να τον σώσει από τα χειρότερα και το ήξερε καλά αυτό.

Τις νύχτες που πια σταματούσε να ξαποστάσει, ξάπλωνε δίπλα στη καμήλα και έχωνε το χέρι του μέσα στο δισάκι του για να φάει λίγο από το παστό κρέας που φύλαγε και ένα ξεροκόμματο για να χορτάσει την πείνα του από το μακρύ καθημερινό ταξίδι. Η σιγαλιά της νύχτας ήταν εκκωφαντική, ο αέρας του κρύωνε το κορμί που μάταια προσπαθούσε με μια μάλλινη βελέντζα να ζεστάνει για να κοιμηθεί. Μα ένα πράγμα του κράταγε συντροφιά, ένα δώρο τυλιγμένο σε άλικο βελούδο για την αγαπημένη του Αϊσέ. Το έπαιρνε στα χέρια του, το περιεργαζόταν και η σκέψη της τον γέμιζε με συναισθήματα προσμονής και επιθυμίας να την ξαναδεί σαν θα έφτανε στον προορισμό του. «Τι θες να σου φέρω από το ταξίδι μου?» τη ρώτησε όταν έφευγε καιρό πριν να διασχίσει την έρημο. «Εσένα, εσένα πίσω θέλω να μου φέρεις, αλλιώς φέρε μου το ρόδο της ερήμου για να σε θυμίζει όπου κι αν είσαι» του απάντησε η Αϊσέ την τελευταία νύχτα που αντάμωσαν πριν εκείνος πάρει το δρόμο του στην εσχατιά. Ένα μενταγιόν με χαραγμένο πάνω του το ρόδο της ερήμου της πήρε και λαχταρούσε να της το φορέσει στο λατρεμένο της λαιμό, ικανοποιώντας την επιθυμία της!

Με αυτό το κόσμημα στο χέρι τον έπαιρνε ο ύπνος και μ’ αυτό ξυπνούσε σαν χάραζε το ξημέρωμα και ετοιμαζόταν για να διασχίσει ακόμα μια μέρα την μεγάλη έρημο. Δόξαζε πριν ξεκινήσει το όνομα του πολυχρονεμένου Αλλάχ και με την προστασία του κινούσε τον δρόμο προς τον προορισμό του. Μα όσο κι αν προχωρούσε η έρημος δεν τελείωνε, αλλά αυτός δεν έχανε το κουράγιο του ότι θα επέστρεφε στην όαση στην αγαπημένη του σύντομα. Ξημέρωσαν κι έδυσαν ακόμα τρεις μέρες και ήλπιζε πως την επομένη θα έφτανε επιτέλους στη φυλή του. Τα τρόφιμα είχαν πια εξαντληθεί και έκανε κουράγιο για να φτάσει με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει σώος στην όαση. Κρατώντας το ρόδο της ερήμου στη παλάμη του, σκεφτόταν μονάχα πότε θα αντικρίσει τους φοίνικες στο βάθος και τις σκηνές των νομάδων της ερήμου να προβάλλουν ανάμεσά τους.

Και ω του θαύματος αυτή η υπέροχη θέα φανερώθηκε μπροστά στα μάτια του και όσο προχωρούσε πλησίαζε βήμα βήμα προς την Αϊσέ. Με το σώμα του εξαντλημένο, με το πνεύμα ταλαιπωρημένο, με την ψυχή του να λαχταρά να ξαναδεί την ομορφιά της αγαπημένης του να φανερώνεται μπροστά του, φορώντας τις πολύχρωμες κελεμπίες, με τα μαλλιά της λυτά να πέφτουν στους ώμους και τα μάτια της τα αμυγδαλωτά να αστράφτουν από ευτυχία, αυτό το θέαμα ήθελε να δει περισσότερο από όλα τα άλλα.

Έτσι προχωρούσε με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά καθώς πλησίαζε και χωρίς να το καταλάβει έφτασε στην όαση. Ήπιε λίγο νερό από το πηγάδι, έδεσε τη καμήλα και πήγε στην σκηνή της Αϊσέ για να την βρει. Με φωνή ξεψυχισμένη την φώναξε να φανερωθεί μπροστά του κι εκείνη με την δροσιά της ηλικίας της και το πανέμορφο παρουσιαστικό της παρουσιάστηκε μπροστά του, όμοια με το ρόδο της ερήμου!

Σάστισε με το θέαμα, ήταν ακόμα πιο όμορφη από ότι περίμενε να δει. Χαμογέλασε και την προσκάλεσε κοντά του να καθίσει. Με τα χέρια τραχιά από την έρημο, την χάιδεψε στο πρόσωπο και στα στιλπνά μαλλιά που έπεφταν βαριά στους ώμους της. Εκείνη του έφερε τσάι να ξεδιψάσει και κρέας για να χορτάσει την πείνα του. Πήρε τα ρούχα του τα βρώμικα, τον καθάρισε με φροντίδα περισσή και αφού τον έβαλε να ξαπλώσει στα σκεπάσματα με καθάρια φορεσιά ντυμένος, τον πήρε στην αγκαλιά της μέχρι να αποκοιμηθεί με ένα χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Πριν κλείσει τα μάτια του, έγειρε και άνοιξε το δισάκι του. Πρόβαλε η αλυσίδα με το μενταγιόν που κουβαλούσε για κείνη. Της πέρασε το ρόδο της ερήμου στο στέρνο και με το χέρι του, άγγιξε στο μέρος της καρδιάς της. «Σου έφερα αυτό που μου ζήτησες Αϊσέ» της αποκρίθηκε, «αυτό που μου ζήτησες και την αγάπη μου για σένα…». Του έκλεισε τρυφερά το στόμα με το χέρι της καθώς τον φιλούσε στο μέτωπο. «Αφέντη μου, το ξέρα πως θα ερχόσουν ξανά, κάθε μέρα προσευχόμουν στον Αλλάχ να σε φέρει πίσω στην αγκαλιά μου. Σ’ ευχαριστώ!»

Έπειτα εκείνος σφάλισε τα κουρασμένα μάτια του και βυθίστηκε σε έναν ύπνο βαθύ που όμοιο δεν είχε ξανακάνει. Δεν θυμόταν τίποτα άλλο, εκτός από ένα παράξενο όνειρο ότι τάχα από τη σκηνή της αγαπημένης του έφυγε και κατευθυνόταν σε ένα πρωτόγνωρο μέρος με φως στην άλλη άκρη του σκοτεινού μονοπατιού. Στο βάθος τον περίμενε ένα παράξενο τοπίο γεμάτο από γαλήνη, ηρεμία και φως, πολύ φως να λούζει την Πλάση! «Αϊσέ, Αϊσέ που είσαι?» φώναξε καθώς περπατούσε τώρα πια στο κατάφωτο μέρος. «Που βρίσκομαι, που είναι η σκηνή, που είσαι Αϊσέ?» ξαναφώναξε, μα απάντηση δεν πήρε καμία. Γύρισε πίσω του μα το σκοτεινό μονοπάτι που τον οδήγησε εδώ είχε πια εξαφανιστεί από τα μάτια του. Το μόνο που του έμενε ήταν να αναζητεί αδιάκοπα την γνώριμη εικόνα της γυναίκας που αγαπούσε, του δικού του ρόδου της ερήμου!

Το επόμενο πρωινό βρέθηκε καλυμμένο από άμμο, ένα άψυχο σώμα λίγο πιο μακριά από την όαση. Μια φοβερή ανεμοθύελλα είχε ξεσπάσει άξαφνα στον ορίζοντα κι έκανε τους κατοίκους της όασης να τρέχουν πανικόβλητοι να μαζέψουν τα ζώα και τα υπάρχοντά τους για να μην πάθουν κακό και πεθάνουν από τη μανία του ανέμου. Καβάλα στ’ άλογό του, βρήκε τον νεκρό ένας ταξιδευτής που μετά την ανεμοθύελλα κίνησε να πάρει το δρόμο του ξανά προς την έρημο. Μέσα από τη μαύρη σκονισμένη φορεσιά, πρόβαλε ένα χέρι που κάτι κρατούσε σφιχτά. Ήταν το ρόδο της ερήμου και μαζί του η σκέψη της Αϊσέ, που τον συντρόφευε ακόμα και μέχρι τους κήπους του Αλλάχ!

© Marialena, 27/09/2007

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Sting - Desert Rose Καλή ακρόαση!

Διαβήτης και Πολιτική

Χθες το απόγευμα καθώς επέστρεφα με το Μετρό από το αεροδρόμιο Αθηνών, βρήκα κάτω από το κάθισμά μου μια εφημερίδα της προηγούμενης ημέρας και ξεκίνησα να την διαβάσω για να ενημερωθώ για τα πιο πρόσφατα νέα.

Καθώς διάβαζα τα άρθρα της επικαιρότητας, η ματιά μου έπεσε σε ένα μονόστηλο που έλεγε πως η κα Μαριέττα Γιαννάκου εισήχθη στο νοσοκομείο και κατόπιν εξιστορρούσε το ιστορικό της νοσηλείας της. Όταν στο τέλος έλεγε πως μετά από ένα διπλό κάταγμα στο δεξί της πόδι πέρσι και την εγχείρηση που ακολούθησε, παρουσίασε πόνο στο άκρο και επισκεύθηκε τον θεράποντα ιατρό της, διαπιστώθηκε ισχαιμία λόγω διαβητικής αγγειοπάθειας και για να σωθεί η ζωή της αποφασίστηκε σε ιατρικό συμβούλιο να κοπεί το πόδι.

Αυτή η είδηση με αναστάτωσε ψυχικά γιατί λυπήθηκα για την έκβαση της υγείας της και τον ακρωτηριασμό του ενός ποδιού της λόγω επιπλοκών του διαβήτη, γιατί αυτή η μοίρα κατατρέχει όλους τους πάσχοντες από διαβήτη με το πέρας των χρόνων και αυξανομένων των επιπλοκών που προκύπτουν στον οργανισμό. Όπως και ο μακαριστός Χριστόδουλος που έπασχε από διαβήτη και παρακολουθείτο από ομάδα γνωστών ιατρών και η περίπτωση της κας Γιαννάκου ανήκει στους δημόσιους άρχοντες που μαθαίνουμε κατόπιν εορτής για την πάθησή τους.

Εγώ σαν ένας ακόμα πολίτης-άτομο με διαβήτη σε αυτήν την χώρα, θα ήθελα από την κα Γιαννάκου ειδικά όταν ήταν Υπουργός Παιδείας αλλά και τώρα, να έβαζε σκοπό την ενημέρωση της κοινωνίας πάνω σε αυτήν την θανατηφόρα νόσο. Με πονάει που ενώ υφίσταται με τον σκληρότερο τρόπο την καταπόνηση της υγείας της και ούσα η ίδια ιατρός (νευρολόγος/ψυχίατρος) να μην δίνει την κοινωνική μάχη όπως λένε οι πολιτικοί για καλύτερη ενημέρωση και αφύπνιση του κόσμου γύρω από τον σακχαρώδη διαβήτη.

Δεν μπορούσατε κυρία Γιαννάκου να κάνετε σεμινάρια στα σχολεία γύρω από αυτό το ζήτημα αλλά και άλλα σημαντικά θέματα υγείας, πρόληψης και προστασίας στους μαθητές? Αν εσείς και κάθε ακόμα πολιτικός που χαίρει προβολής και δημοσιότητας δεν κάνετε το βήμα να βγείτε προς τα έξω, πως περιμένετε να αλλάξει η νοοτροπία του κοσμάκη για τον διαβήτη? Θέλετε απλά να κουνάνε το κεφάλι και να μουρμουρίζουν "η κακομοίρα τι έπαθε, είχε και ζάχαρο γι' αυτό της έκοψαν το πόδι". Είστε και δεινή καπνίστρια κιόλας και σας έφαγε η μαρμάγκα με τα αγγεία σας. Πείτε μου θα σας άρεσε αυτό?

Οργίζομαι και συγκινούμαι παράλληλα με το δράμα σας γιατί η απώλεια ενός μέλους είναι πάντα τραυματική και ελπίζω να επανέλθετε εξίσου δυναμικά στον δημόσιο βίο, δίνοντας το παράδειγμα και σε άλλους που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις, αλλά θα θελήσετε ποτέ να γίνετε ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο στη μάχη κατά του διαβήτη? Ρωτάω εσάς γιατί ο τ. Αρχιεπίσκοπος δεν βρίσκεται πια μαζί μας για να του τα ψάλλω ένα χεράκι κι εκεινού!

Όμως κυρία Γιαννάκου στις δύσκολες ώρες που περνάτε αυτόν τον καιρό στο κρεββάτι του νοσοκομείου σε καταστολή ακόμα, θα ήθελα οι άνθρωποι που σας απέκλεισαν από το ψηφοδέλτιο της Α' Αθήνας, γιατί σας άφησαν μόνη να δώσετε έναν άνισο αγώνα για την Παιδεία όσο ήσασταν υπουργός, να σεβόταν το έργο και τον αγώνα σας και να σας αξιοποιούσαν ανάλογα, αντί να σας αφήσουν στην άκρη στην ακμή της πολιτικής σας καριέρας και να υποθάλπτουν ζοφερά φαινόμενα ανυποληψίας και εξαθλίωσης στο κυβερνόν κόμμα. Οι επιλογές μας κάνουν τη διαφορά και σ' αυτό τον τομέα σας αδίκησαν. Κρίμα!


Μαριέττα Γιαννάκου, Βουλευτής Α' Αθηνών της ΝΔ

Links: Βιογραφικό Μαριέττας Γιαννάκου
Η κατάσταση της υγείας της Μ. Γιαννάκου

Μαριαλένα, 11/02/2008

Κρύβομαι στο Αντίο

Ελευθερία Αρβανιτάκη "Κρύβομαι στο Αντίο"

Κρύβομαι στο αντίο και μετρώ αντίστροφα για την αποχώρηση από τον Τόπο των Ονείρων. Ξημερώνοντας Κυριακή, κλείνω ξανά τη βαλίτσα και κοιτάζω πίσω μήπως ξέχασα τίποτα... Όχι δεν ξέχασα τίποτα υλικό, μόνο τις δέκα ολόκληρες μέρες που πέρασα στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας, γεμάτες από καινούργια μέρη, άλλες εικόνες, γεύσεις, ανθρώπους και άρωμα μιας χώρας που ζει και αναπνέει σε άλλους ρυθμούς από την πατρίδα.

Κρύβομαι στο αντίο γιατί κάθε φορά που φεύγω από τη καθημερινότητα αναθαρρώ και αναπνέω έναν διαφορετικό αέρα, νομίζοντας πως τα έχω αφήσει όλα πίσω ενώ τα κουβαλώ σαν μια υπέρβαρη χειραποσκευή γεμάτη από ενθυμήματα που με γυρίζουν πίσω στο χρόνο. Και ενώ ξέρω ότι πρόκειται για ένα ακόμα ταξίδι αναψυχής, σκέφτομαι πως θα ήταν να ζούσα κι εγώ σε μια χώρα πολιτισμένη, με νόμους, με ανθρώπους που δεν φωνάζουν για να συνεννοηθούν, με ντόπιους που είναι απλοί και προσηνείς ενώ εμείς στα νότια έχουμε πλάσει την εικόνα του Γερμαναρά ή του γκασταρμπάιτερ (μετανάστη) από τη δεκαετία του 50 και του 60 με συνοδεία τα τραγούδια του Καζαντζίδη. Πάνε πια αυτά, έμειναν στη πρώτη γενιά των μεταναστών και τώρα πια η χώρα που τους φιλοξενεί είναι μια ευνομούμενη πολιτεία που χωράει ανθρώπους κάθε χρώματος, θρησκεύματος και φυλής. Αυτή η χώρα σέβεται τους πολίτες της γιατί την σέβονται και εκείνοι, έχει οικολογική συνείδηση και προστατεύει το περιβάλλον σε αντίθεση με την Ελλάδα που δείχνει να αγνοεί ακόμα τι σημαίνουν αυτοί οι όροι και πως πρέπει να είναι μια χώρα τον 21ο αιώνα.

Στο Eschborn που με φιλοξένησαν η οικογένεια του Martin και της Νέλλης, είδα πως είναι να συνυπάρχουν άνθρωποι από το Βορρά και τον Νότο της Ευρώπης που όμως ένωσαν τις δυνάμεις τους και ζουν αρμονικά μεταξύ τους και μεγάλωσαν τα παιδιά τους φιλελεύθερα και με σωστές βάσεις για το μέλλον, είναι κοντά τους χωρίς τον υπερπροστατευτισμό των δικών μας πατεράδων και μητέρων. Είδα σεβασμό, αγάπη, κοινή πορεία και τους χάρηκα που μετά από 25 χρόνια δείχνουν να είναι ακόμα ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον.

Δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς, συγκινούμαι πολύ και κλαίω σαν παιδί όταν πρέπει να πω αντίο. Δεν θέλω να πω αντίο κατ' αυτόν τον τρόπο στη πόλη και στους ανθρώπους που γνώρισα από κοντά τις μέρες και νύχτες που ήμουν εδώ. Θέλω να πω μονάχα ότι πέρασα πολύ όμορφα, πράγμα που είχε να μου συμβεί πολύ καιρό και φεύγω κρατώντας τις αναμνήσεις μου στις φωτογραφίες που τράβηξα και τις στιγμές που έζησα παρέα με όμορφους στη ψυχή ανθρώπους! Θέλω μόνο να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φίλους μου τους Leifheit και την Παναγιώτα που με προσκάλεσε να έλθω να τους γνωρίσω από κοντά.

Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα και ο ήλιος θα ανατείλει αυτή τη φορά από το παράθυρο του σπιτιού μου αντί από τα λειβάδια και τις ανοιχτωσιές που αντίκρυσα στη Γερμανία κάτω από τον καθάριο ουρανό που ξεχώριζε χωρίς τα φώτα της πόλης να τον αλλοιώνουν.

Η ζωή είναι τόσο αναπάντεχη και ανεπανάληπτη και στα καλά και στα άσχημά της και το τέλος μιας τέτοιας εμπειρίας έχει πάντοτε μια γλυκόπικρη αίσθηση σαν να μην θες να φτάσει στο τέλος το παραμύθι που τόσο σου άρεσε...

Marialena, 9/2/2008 (ακόμα στη Γερμανία, κρύβομαι στο αντίο)

Δυο μέρες μόνο...

Δυο μέρες μόνο, το τραγούδι που ακούσαμε παρέα, αγκαλιά, το βράδυ εκείνο πριν φύγω για τα ξένα... Στο τραγουδούσα στο αυτί θυμάσαι? Εγώ ανατρίχιαζα έτσι αγκαλιασμένοι που βρισκόμασταν δίπλα δίπλα, με τα χέρια μας να θέλουν να αγγίζουν τον άλλον διαρκώς, ακούγοντας τη Δήμητρα Γαλάνη ζωντανά.

Δυο μέρες μόνο, τόσες όσες έφταναν για να ξαναβρεθούμε τη μια συνοδεύοντας εγώ εσένα και την άλλη συνοδεύοντας εσύ εμένα, βάζοντας τα καλά μας, φορώντας το πιο πλατύ χαμόγελο που ειδωθήκαμε μετά από τόσον καιρό και εκείνο το παθιασμένο ταγκό που τα χέρια σου με έσφιξαν γερά στην αγκαλιά σου, κολλώντας με στο στήθος σου και κόβοντάς μου την ανάσα.

Δυο μέρες μόνο και η παρέα ρωτάει αν θα πάμε μαζί σε μια εκδρομή και εγώ απαντώ χωρίς όμως να θίξω το παραμικρό, όχι τόσο για μένα αλλά για σένα που το τελευταίο βράδυ, μου έδωσες το φιλί της καληνύχτας και μου είπες πως φοβάσαι μην μου κάνεις κακό αν συνεχίσουμε να βλεπόμαστε έτσι. Και εγώ σε ρώτησα τι εννοείς και μου είπες ότι όταν δίνεσαι σε μια σχέση, δεν το αντέχεις και φεύγεις.

Δυο μέρες μόνο και με γύρισες πίσω στα δικά μου τρία χρόνια πριν που έκανα τα ίδια γιατί φοβόμουν να δωθώ σε μια σχέση και έφυγα πανικόβλητη... Τώρα πια όμως δεν φοβάμαι να σε πλησιάσω, εσένα τον άνδρα τον ντυμένο στα μαύρα που με είχε αγκαλιά του όλη νύχτα. Σου ζήτησα να σκεφθείς τι θες να κάνεις και να μου απαντήσεις ό,τι νομίζεις όταν γυρίσω πίσω.

Δυο μέρες μόνο και όσο περνούν οι μέρες και οι νύχτες σαν κι αυτή, τόσο σχηματίζω την εικόνα πως δεν θα θελήσεις να προχωρήσεις μαζί μου σε μια σχέση προσωπική. Θα βλεπόμαστε ξανά μέσα τη παρέα μας, θα χαμογελάμε μα τίποτε άλλο δεν θα συμβεί ανάμεσά μας πέραν από το ανεκπλήρωτο. Ίσως και να είναι το καλύτερο αυτό, κινούμαστε μάλλον σε άλλες παραλλήλους, μα τώρα που ένιωσα έτοιμη να σε προσεγγίσω τώρα εσύ δεν θέλεις. Ελπίζω να βγω ψεύτρα κατά βάθος, μόνον αυτό...

Δυο μέρες μόνο... στο αφιερώνω, ξέρεις εσύ γιατί!

Marialena, 06/02/2008

Μεταξύ ουρανού και γης!

Σήμερα βρέθηκα ξανά μετά από περίπου ενάμιση χρόνο στον Αερολιμένα Αθηνών για να αναχωρήσω για την Φρανκφούρτη όπου θα μείνω για περίπου 10 μέρες. Πήρα το μετρό που με οδήγησε στο αεροδρόμιο σε λιγότερο από μια ώρα. Παρατηρούσα τους επιβάτες που έμπαιναν στο συρμό που βρισκόμουν και συνυπήρχαμε για λίγη ή περισσότερη ώρα καθώς το τρένο κυλούσε πάνω στις ράγες και ο καθένας πήγαινε στον προορισμό του. Νέοι, μεσήλικες, συνταξιούχοι, γυναίκες και άνδρες διάβαζαν εφημερίδα, συζητούσαν μεταξύ τους, κρατούσαν τσάντες και σακούλες, μιλούσαν στο κινητό ή απλά περίμεναν να αποβιβαστούν σε κάποιον σταθμό.

Φτάνοντας στο Ελ. Βενιζέλος φρόντισα να παραδώσω την αποσκευή μου και να πάρω το εισητήριό μου έχοντας απαλλαγεί από το βάρος της βαλίτσας μου και έχοντας αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου περιμένοντας την επιβίβαση στο αεροπλάνο. Εκανα μια μικρή βόλτα στο χώρο των καταστημάτων χαζεύοντας βιβλία που τράβηξαν τη προσοχή μου και ταξιδιωτικούς οδηγούς. Κάθησα για να φάω κάτι όταν το τηλέφωνό μου χτύπησε για ένα τελευταίο αντίο από τους δικούς μου. Με ρώτησαν πως πήγα και πως περνούσα και η διάθεσή μου ήταν πολύ χαλαρή σαν όταν βρισκόμουν στο χώρο του αεροδρομίου, ο υπόλοιπος κόσμος δεν με αφορούσε πια. Ενα είδος γαλήνης αυτό που οι αγγλόφωνοι αποκαλούν bliss, ένιωθα πως με είχε κατακλύσει κάνοντάς με να πιστεύω ότι τίποτε άλλο δεν με αφορούσε εκτός από το ταξίδι που είχα να κάνω σε λίγη ώρα.

Η επιβίβαση στο αεροπλάνο έγινε και περιμένοντας σε ένα γεμάτο ασφυκτικά σκάφος να απογειωθεί έβγαλα το ipod μου για να συνοδεύω την αναμονή μου με τις αγαπημένες μου μουσικές. Πρώτη στάση στη Θεσσαλονίκη για να πάρουμε και άλλους επιβάτες και καθώς ο ήλιος έδυε αναχώρηση για τον τελικό μας προορισμό το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης. Καθώς πετούσαμε πάνω από τα σύννεφα, έβλεπα τις ακτίνες του ήλιου να βάφουν τον ορίζοντα με χρώματα πορτοκαλιά, κόκκινα, γαλάζια και μωβ καθώς το αεροπλάνο προχωρούσε και το δείλι έδινε τη θέση του στη νύχτα.

Το μυαλό δεν σταματούσε να σκέπτεται όσο το σώμα ήταν ακινητοποιημένο στη θέση του. Ήθελα να γράψω ετούτες εδώ τις σκέψεις στο σημειοματάριό μου μα κάτι με έκανε να τα κρατώ όλα μέχρι τώρα φυλαγμένα για να τα διηγηθώ στη σελίδα του αγαπημένου μου ιστολογίου. Φτάσαμε στη Φρανκφούρτη με βροχή και η ώρα να αποβιβαστούμε έφτασε. Η κάψουλα του χωροχρόνου μου είχε ήδη προσγειωθεί και η ώρα που θα συναντούσα τους φίλους μου και θα ζούσα μαζί τους το διάστημα της παραμονής μου είχε ήδη φτάσει.


Jetstream, image by flickr.com

Marialena, 2/2/2008