Ένα υπέροχο θέαμα μας επεφύλασσε η επίσκεψη στον Κήπο των Τροπικών, το Palmengarden στη Φρανκφούρτη, μέσα στον οποίο φυλοξενούνται φυτά από διάφορα περιβάλλοντα, ξηρό-υγρό-τροπικό-ερήμου κ.ά. και μέσα σε διαφορετικές αίθουσες, φύονταν χαρακτηριστικά είδη ανάλογα τον γεωγραφικό παράλληλο και την περιοχή.
Άποψη ενός οικήματος που φιλοξενούσε μέρος της ανθοκομικής έκθεσης
Υπέροχες καμέλιες κοσμούσαν το σχετικό περίπτερο, ανθισμένες σε πανέμορφα χρώματα
Φαντασμαγορικοί κυπρίνοι κολυμπούσαν στη λίμνη του τροπικού δάσους
Ένας γαλήνιος κήπος του Palmengarden στη καρδιά της πόλης
Η λίμνη στο πάρκο του Palmengarden, όπου το καλοκαίρι οι επισκέπτες κάνουν βόλτα με βαρκούλες
...και οι πάπιες που είχαν εξοικιωθεί με την ανθρώπινη παρουσία
Το πάρκο μας προσέφερε εικόνες χειμώνα που όμως έδινε τη θέση του στην άνοιξη
Υδρόφιλα φυτά με τις ρίζες έξω από το νερό!
Όμορφες ανθοσυνθέσεις στα παρτέρια
Εντυπωσιακοί κάκτοι που ανθούν στο περιβάλλον της ερήμου
Εντυπωσιακό φινάλε στην αίθουσα με την υδρόγειο και τα πολύχρωμα λουλούδια και φυτά!
Ανατρέχοντας στις φωτογραφίες από την επίσκεψή μας στον κόσμο των Τροπικών, σκέφτομαι πόσο τυχεροί είμαστε εμείς εδώ που έχουμε έναν αξιολογότατο Βοτανικό Κήπο του Γεωργικού Πανεπιστημίου στο Δαφνί, με ελεύθερη είσοδο, που αξίζει να επισκευθεί και να ανακαλύψει κανείς για να γεμίσει η ματιά του με χρώματα και φυτά τόσο μοναδικά και παραδεισένια!
Με τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας, επιτρέφοντας στην Αθήνα αναρωτήθηκα τι κάνει μια γυναίκα σαν και εμένα που δεν βρίσκεται πια στη πρώτη της νιότη και δεν έχει κατασταλάξει ακόμα στη προσωπική της ζωή.
"Να πάει να πνιγεί?" θα ρωτήσει κάποιος άσχετος σαρκαστικά και καλά θα κάνει κατά την άποψή μου.
Όταν απογοητεύομαι, ομολογώ πως το μυαλό πλάθει διάφορα - συνήθως τραγικά - σενάρια, που κατά βάθος θα ήθελα πολύ να πραγματοποιηθούν, για να ησυχάσω από τις συνεχείς ανατροπές στο σενάριο της ζωής μου. Αυτό που λέγεται αυτοκτονικός ιδεασμός που ανακάλυψα πρόσφατα στα δελτία ειδήσεων, έρχεται και φεύγει στη ψυχολογία μου όταν ζορίζομαι, κυρίως σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης. "Αχ και να μην ξυπνούσα αύριο το πρωί" λέω μέσα μου πολλές φορές σαν άλλη Ιφιγένεια εν Αυλίδι.
Ένα μπακούρι λοιπόν σαν κι εμένα, σκέφτομαι πως έχει τις εξής επιλογές στη ζωή του:
1. Να κλειστεί σε μοναστήρι (λίγο δύσκολο το βλέπω, γιατί ή μικρός μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου, τώρα πια δεν λέει) 2. Να αυτοκτονήσει (και αυτό δύσκολο δεν είμαι φαν των μεθόδων αυτοεξόντωσης) 3. Να γίνει πουτάνα (μπααα, στη πιάτσα κυκλοφορούν εκατό φορές ωραιότερες γυναίκες από τη πάρτη μου) 4. Να συμβιβαστεί με ημίμετρα (για να μην είναι μόνος πέρνει ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει) 5. Να είναι καλά με τον εαυτό του όπως είναι (τώρα πως το καταφέρνει κανείς αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο) 6. Να μην το βάλει κάτω (κι έρχονται στιγμές, δάκρυα γεμάτες, μόνη σου θα κλαις στης ζωής τις στράτες...Θα με θυμηθείς, Γ. Πάριος)
Προχθές μια αγαπητή μου συνάδελφος με ρώτησε πως πέρασα το τριήμερο της 25ης Μαρτίου και όταν σε συντομία της είπα τα νέα μου, μου είπε "δεν το βάζεις κάτω ε?" και εγώ της απάντησα "γιατί έχω άλλη επιλογή?". Εκείνη είναι ένα μπουμπούκι 25 ετών, δεν ξέρω πως της φαίνομαι που την περνάω μια δεκαετία και κάτι. Κι ένας φίλος μου σήμερα, με ρώτησε πως και δεν έχω παντρευτεί και του απάντησα πως δεν προέκυψε, πράγμα αληθινό. Δεν είναι το ζητούμενο να παντρευτείς, δεν μου αρέσει η σύμβαση του γάμου που προκύπτει από τα κοινωνικά πρέπει, αλλά αυτό που λέγεται συντροφικότητα και κατασταλλαγμός να είσαι με κάποιον άνθρωπο και να μοιράζεσαι τη ζωή σου στα πάνω και στα κάτω.
Χιλιάδες συνάνθρωποί μας ζουν χωρίς σύντροφο και άλλοι τόσοι είναι ζευγαρωμένοι. Καθένας μας κάνει τις επιλογές του και με αυτές πορεύεται. Θέλει θάρρος να ζεις χωρίς τη συναισθηματική στήριξη ενός συντρόφου, όπως και το να ζεις τις προκλήσεις της καθημερινότητας σε μια σχέση. Όπως και να χει, τουλάχιστον να έχουμε συνείδηση γιατί ζούμε με τον ένα ή τον άλλον τρόπο και να μην αφήνουμε τους φόβους μας να μας κατακλύζουν για το ανικανοποίητο που μας χαρακτηρίζει.
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών εστί η βασιλεία των Ουρανών, έλεγε ο Κύριος και σε αυτήν την περίπτωση ταιριάζει απόλυτα.
Και η ζωή συνεχίζεται και εμείς είμαστε οι μαριονέττες στο κουκλοθέατρο του Παραλόγου, σε ένα έργο που μόνο ο Δημιουργός ξέρει την εξέλιξη!
πέρασαν 24 ώρες από τότε που επέστρεψα σπίτι. Τετραήμερο στη λατρεμένη μου Θεσσαλονίκη, ο καιρός ανοιξιάτικος, η παρέα εκεί αγαπημένη και φύγαμε. Τέσσερις μέρες συντροφιά με έναν άνθρωπο που μαθαίναμε ο ένας τα χούγια του άλλου, υπήρχε μέχρι τότε καλή πρόθεση ανάμεσά μας. Μέρες και νύχτες χαλαρές, ξένοιαστες, με διάθεση να περάσουμε καλά ή έτσι τουλάχιστον το είχα εγώ αντιληφθεί.
Και έφτασε η τελευταία νύχτα, Άνω Πόλη σε ταβέρνα για φαγητό με παρέα. Ζωντανή μουσική, νοστιμιές, γέλια, ανέκδοτα, είχα καιρό να περάσω έτσι καλά με φίλους. Λίγο πριν φύγουμε ο λογαριασμός δια του πέντε και η αναμονή να πληρώσουμε. Ο άνθρωπος αυτός πλήρωσε για τους υπολοίπους τρεις, ενώ οι δυο άλλοι μείναμε να κοιτιόμαστε με απορία για την κίνηση του καβαλλιέρου. Επιστροφή στο μέρος που μέναμε, δυο κουβέντες μόνο "γιατί φέρθηκες έτσι απόψε?", μια δικαιολογία που δεν έστεκε, ύπνος σαν τα κούτσουρα χωρίς μια καληνύχτα, στεναχώρια.
Πρωϊνό ξύπνημα, εκείνος φεύγει για κάπου, σηκώθηκα, απελπισία. Δεν μου αρέσουν αυτά τα πράγματα αγαπητό μου ημερολόγιο, δεν μου αρέσει να μου φέρονται γαϊδουρινά, πως να το κάνουμε. Κάνω να ετοιμαστώ, αρχίζω να δακρύζω, η απελπισία μου μεγαλώνει. Το σάκχαρο τσιμπημένο από το στρες, πλένομαι, ντύνομαι και ετοιμάζω τα πράγματά μου. Μπαίνω και βγαίνω σαν να μην με χωράει ο τόπος, τρώω κάτι στα όρθια, γράφω ένα σημείωμα πρόχειρα σε ένα περιοδικό που άφησα στο τραπέζι και κρατώντας το σάκο στο χέρι, ανοίγω τη πόρτα και φεύγω. Δεν άντεχα να χαιρετήσω έτσι σε κακά χάλια τη φίλη μου που μας φιλοξένησε στο ζεστό σπιτικό της, έτσι και της μίλαγα θα κατέρρεα ένιωθα.
Περπατώ στον δρόμο και παραμιλώ "θα τα καταφέρεις Μαριαλένα" λέω στον εαυτό μου, "δεν είναι η πρώτη φορά, προχώρα, θα τα καταφέρεις, μη λυγίσεις, προχώρα..." και κατευθύνομαι στη στάση του λεωφορείου για να πάω στο Σιδηροδρομικό Σταθμό. Φοράω τα μαύρα μου γυαλιά ηλίου και θαυμάζοντας τα αρχοντικά στη Βασιλίσσης Όλγας, με πιάνω ξανά να μονολογώ για να μου δίνω κουράγιο. Φτάνω στο Σταθμό, τρένο πουθενά, κλείνω εισητήριο με το ΚΤΕΛ για Αθήνα. Το τηλέφωνο χτυπά, είναι εκείνος, δεν έχω το κουράγιο να το σηκώσω, του στέλνω ένα μήνυμα "φεύγω για Αθήνα, καλό ταξίδι και καλή τύχη στη ζωή σου" του γράφω ενώ το λεωφορείο ξεκινά. "Καλή τύχη και σε σένα" μου απαντά και καταβαραθρώνομαι λίγο αργότερα. Ο δρόμος μπροστά μας με γεμίζει με εικόνες θάλασσας, βουνού, φύσης, του Ολύμπου, του Κάστρου του Πλαταμώνα, των Τεμπών, εικόνες εξαίσιες που μέσα από τα δάκρυα μου δίνουν ένα αντίβαρο για να μην ουρλιάξω φωναχτά από την απότομη προσγείωση.
Φέρεσαι σε έναν άνθρωπο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο συνειδητά και εκείνος στο ανταποδίδει με ταρζανιές και μαλακίτσες. Που καταντήσαμε λοχία σκέφτομαι, να κοντεύουμε τα 40 και μυαλό στο κεφάλι να μην έχουμε οι περισσότεροι. Μου τηλεφωνεί η φίλη μου στεναχωρεμένη και αυτή για το αναπάντεχο. "Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά" της λέω ζητώντας της συγνώμη, "πως να συνταξιδέψω με κάποιον όταν υπάρχει ένταση", καλύτερα μόνη μου να βρω τρόπο να συγκροτηθώ όσο περνάει η ώρα.
Σκέφτομαι πως λειτουργούμε οι άνδρες και οι γυναίκες, οι μεν παρορμητικοί ή εσωστρεφείς, οι δε συναισθηματικές και ανασφαλείς. Η φίλη μου μου λέει πως επικοινώνησε μαζί της για να δει αν έφτασα καλά στην Αθήνα, κομμάτια έφτασα, αλλά αυτό που τον ένοιαζε ήταν να μάθει πως έφτασα πλαγίως, μέσω Θεσσαλονίκης, μη με ρωτήσει εμένα και του δαγκώσω προφανώς κανένα πόδι, ή λυσσάξω, καλύτερα τους τρίτους για να είμαστε πιο ασφαλείς, να λέμε και τα πράγματα όπως θέλουμε και να μην πούμε ένα συγνώμη βρε αδελφέ για το βράδυ εκείνο, δεν το ήθελα να σε μειώσω μπροστά στη παρέα, ή κάτι τέτοιο ανθρώπινο, όχι, η ενδεδειγμένη μέθοδος είναι το βλέμμα του μοσχαριού και μετά ύπνος άνευ εταίρας για να σκαρώσουμε τι δικαιολογία θα πούμε αύριο το πρωί, να είμαστε έτοιμοι να παραμυθιάσουμε τους θιγόμενους.΄Ετσι πρέπει!!!
Θέλω να αγαπήσω ξανά στη ζωή μου, με πάθος, με λαχτάρα, με συναίσθηση πια για το τι είναι σωστό και τι όχι, ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν μπορώ όσο μαζεύομαι στον εαυτό μου. Όχι μονόπλευρα, όχι παράταιρα, όχι συμφεροντολογικά, αλλά ουσιαστικά ψυχή τε και σώματι. Να νιώσω πάλι να ανεβαίνουν οι χτύποι της καρδιάς μου στο άρωμά του, να θέλω να τον φιλήσω και να κάνουμε έρωτα χαρτογραφώντας τα σώματά μας να ενώνονται στο άπειρο. Να με δει αμακιγιάριστη και να τον δω αξύριστο και πάλι να μας αρέσει το θέαμα. Να ανοίξεις τη καρδιά σου και να υπάρχει αλληλοκατανόηση, να πεις μέσα σου "πάει τα δύσκολα πέρασαν πια, πάμε παρακάτω..." και να πεις για μια φορά στη ζωή σου ότι ναι θέλω να είμαι με αυτόν τον άνθρωπο και να προσπαθήσεις να τα καταφέρεις.
Όχι όμως έτσι, με παρορμητισμούς και ανυπόληπτες κινήσεις που θίγουν την αξιοπρέπεια του άλλου. Πουτάνα δεν υπήρξα ποτέ, ούτε στη ψυχή ούτε στο σώμα και δεν δίνω σε κανέναν το δικαίωμα να με μεταχειρίζεται με απαξίωση. Εστω και αν το τίμημα είναι να φεύγω για να ξεφύγω, με τη ψυχή κομμάτια και τα μάτια κλαμμένα. Ωφείλω πια να προστατεύω τον εαυτό μου και αυτό κάνω πάση θυσία. Delete και η ζωή συνεχίζεται...
Τα αγρίμια καραδωκούν να ξεσκίσουν τη σάρκα σου Προμηθέα Δεσμώτη και εσύ για να ζήσεις ξαναγεννιέσαι κάθε φορά.
Michael Bolton "When a man loves a woman"
Αφιερωμένο σε όσους και όσες αυτό το βίντεο τους αγγίζει βαθιά μέσα στη καρδιά τους, γιατί ο Ερωτας, η Αγάπη και η συντροφικότητα σε ένα ζευγάρι κάπως έτσι μοιάζουν!
Οι σκέψεις σου σε οδηγούν στο πεπρωμένο σου. Αν πάντα σκέφτεσαι το ίδιο θα φτάνεις πάντα στο ίδιο μέρος. Σκέψου μ’ έναν καινούργιο τρόπο και θα είσαι ένα καινούργιο άτομο. Να δίνεις ευτυχία σε όλους και θα ζεις γαλήνια. Να δημιουργείς γαλήνη στο νου σου και θα δημιουργείς έναν κόσμο γαλήνης γύρω σου
Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα παλάτι έξω από το Wiesbaden στη Γερμανία, που το έλεγαν Schloss Freudenberg. Το παλάτι αυτό ήταν ενός άρχοντα που το χρησιμοποιούσε ως εξοχικό, αλλά με τα χρόνια εγκαταλήφθηκε. Ήλθαν ύστερα κάποιοι φοιτητές αρχιτεκτονικής που το νοίκιασαν από το κράτος, με σκοπό να το αναστηλώσουν και γι'αυτό έφτιαξαν το Πάρκο των Αισθήσεων, όπου εκεί οι επισκέπτες έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν πολλές και ενδιαφέρουσες εφαρμογές γύρω από τους Νόμους της Φυσικής μέσα σε ένα υπέροχο φυσικό περιβάλλον.
Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας, είναι η Παναγιώτα που ψάχνει την ηχώ της...
Αυτή η κούνια δεν είναι κάτι το συνηθισμένο, ανεβαίνεις και μετά απογειώνεσαι, ενώ στροβιλίζεσαι στον αέρα!
Μμμ, μα που πάνε αυτοί οι δυο?
Ξυπόλιτοι στα αγκάθια!
Ανεβαίνω, κατεβαίνω το ζουνάρι λύνω δένω...
Πως να ισορροπίσω με τα ξυλοπόδαρα, οεο?
Μμμμ, είμαι φακίρης από την Ινδίαααα!
Που θα μου πάει, θα τα καταφέρω!!!
Να χαλαρώσουμε όμως και λίγο στις κουνιστές ξαπλώστρες!
Μπα, τι έχουμε εδώ? Φτιάχνουμε το δικό μας ψωμί? Για να δοκιμάσουμε...
Γύρω γύρω όλοι και οι σπόροι στη μέση γίνονται αλεύρι
Πρώτα όμως πρέπει να το ζυμώσουμε,
να πλάσουμε τη ζύμη
και μετά να τη περάσουμε σε ένα ξυλάκι για να ψηθεί
Ψήστε το όμως γιατί πεινάσαμε!
Χμ, νόστιμο είναι!!!
Αλοοό, μ' ακούει κανείς?
Σ' ακούω, σ' ακούωωωω...
Άγαλμα στον κήπο, αυτή τη φορά χωρίς κάποιο τρικ
Μέσα στο παλάτι, εκεί που οι βασιλιάδες και οι πρίγκηπες πάνε μόνοι τους!
Παίζουμε με τον συγχρονισμό, πετώντας ξυλάκια ο ένας στον άλλον
Δια της τριβής παράγεται ταλάντωσις των υδάτων
Εβγα έξω Διαμαντή από το πιθάρι!!!
Γκόνγκκκκκ, ο αυτοκράτορας σας περιμένει!
Ωωωωχ, με τόσα που είδα στο παλάτι, τα έχασα!!!
Αλλά ήταν μοναδική εμπειρία και μαζί με τους φίλους μας πέρασα υπέροχα!
My truth is yet to be revealed to the eyes of those who dare to seek it!
Join me in one of the most thought provoking adventures of discovering what lies beneath the lines of my self-driven but not necessarily self-centered blogs! What does "Marialena" mean?
Click here!
