Πάει καιρός...

Πάει καιρός αγαπητό μου ημερολόγιο, που συγκρότησα τις σκέψεις μου και βρήκα την όρεξη να σου τις καταθέσω. Ξέρω, ξέρω πως μέσα στο μυαλό μου επικρατεί ένας αέναος διάλογος μεταξύ των σκέψεών μου, αλλά για δεν ξέρω εγώ πόσο, άφηνα να κατοικοεδρεύουν μόνο στον κόσμο της σιωπής μου και πουθενά αλλού.

Δεν ξέρω τι έχω στο νου μου ακριβώς. Πολλά θα ήταν η σωστή απάντηση, αλλά όλα γύρω από έναν άξονα πάντα. Τον αγώνα για εξισορρόπηση, για καταξιώση, για επιδίωξη των προσωπικών στόχων, τη διατήρηση ψυχής και σώματος σε μια εύθραυστη ισορροπία που δεν καθορίζω, το κυνήγι της ευτυχίας, η διαπίστωση ότι όλα είναι ρευστά σε αυτήν τη ζωή.

Ενα παράξενο πράγμα, τα μάτια μου αναζητούν πάντα αυτό το κάτι που θα με κάνει να χαμογελάσω ή να οραματιστώ, ένα σύννεφο στον ουρανό που ταξιδεύει, το δειλινό που βάφει με χρώματα τον ορίζοντα, τα δέντρα που ανθίζουν, ένα παιδί που θα το κοιτάξω στα μάτια και θα του κάνω μια φατσούλα, ένα ζευγαράκι ερωτευμένων νέων ανθρώπων που περπατούν χέρι χέρι ή φιλιούνται στον δρόμο. Να ακούω μουσική και να τραγουδάω, να γράφω ποιήματα διαποτισμένα από τις σκέψεις μου, να διηγούμαι ιστορίες πραγματικές ή φανταστικές, να μοιράζομαι ένα γέλιο, ένα δάκρυ, μια αγκαλιά, ένα χάδι. Για μένα αυτά είνα τα όμορφα της ζωής.

Προχθές το βράδυ οδηγώντας τη μηχανή επιστρέφοντας σπίτι, απόγευμα που έδινε τη θέση του στο βράδυ, δεν έστριψα να πάω σπίτι, παρά συνέχισα το δρόμο μου μέχρι να φτάσω να αντικρύσω τη θάλασσα. Έπειτα πήρα το δρόμο της επιστροφής, ενώ έδινα γκάζι στη μηχανή για να ανεβάσει χιλιόμετρα και να νιώσω την αδρεναλίνη της ταχύτητας, έστω και για λίγο. 90+ χλμ, έδειχνε το κοντέρ ενώ ο δρόμος έμοιαζε να τελειώνει όσο έτρεχα.

Δεν έχω καταλήξει ακόμα τι θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος. Αυτό το θέμα είναι κάτι που με απασχολεί επί μακρόν, αλλά όσο και θέλω το ζήτημα της ευτυχίας δεν το έχω αποσαφηνίσει. Ξέρω όμως πως στο σπιτικό μου δεν είμαστε ευτυχισμένοι άνθρωποι δυστυχώς. Εχουμε κάνει την οικογενειακή μας ζωή έτσι που δεν έχουμε βρει τις ισορροπίες ανάμεσά μας. Θα ήθελα πολύ να μην είχε σοβαρά προβλήματα υγείας ο πατέρας μου στα 72 χρόνια του, θα ήθελα μαζί με τη μητέρα μου να απολάμβαναν πια με ηρεμία τους κόπους μιας ζωής που κόπιαζαν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα και παραπάνω για όλους μας. Θα ήθελα ο αδελφός μου να ωρίμαζε μετά τον γάμο του και να μην κρυβόταν πίσω από τη γυναίκα του σε θέματα οικογενειακά και στεναχωρεί τους γονείς μας με τη συμπεριφορά τους.

Για μένα η ευτυχία μοιάζει με ένα όνειρο που μέχρι τώρα πιο πολύ σαν εφιάλτης μου εμφανίζεται. Δεν ζω στην ουτοπία, αλλά θα ήθελα να έχω μια οικογένεια που να εκδηλώνει την αγάπη της και να μην βασανίζεται από ανασφάλιες και άλυτα ζητήματα του παρελθόντος. Προσωπικά προτιμώ να αποστασιοποιούμαι, ενώ μέσα μου στοιβάζονται οι στεναχώριες. Ίσως αυτό το πράγμα έχει να μου δείξει ο διαβήτης μου σε αυτήν τη ζωή. Ότι η ευτυχία δεν χαρίζεται, αλλά κατακτάται, αυτό έχω καταλάβει μέχρι τώρα.

Νομίζω πως μια ζωή θα είμαι αγωνίστρια, ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Ο αγώνας όμως για μια καλύτερη ζωή έχει το τίμημά του. Ίσως να είναι το ανικανοποίητο, η τελειοθηρία, η πρόσκαιρη ικανοποίηση. Όσο ζωή μου μένει ακόμα θα ήθελα να βλέπω τα αποτελέσματα των προσπαθειών μου να τελεσφορούν. Τουλάχιστον θέλω να καταφέρω να αγαπώ και να μ' αγαπούν οι άνθρωποι που έχουμε επιλέξει να συμβεί κάτι τέτοιο, όσο για τους υπολοίπους για κανέναν δε θέλω το κακό του, έστω και με έχον βλάψει. Δεν θέλω να ανταποδίδω "οφθαλμόν αντί οφθαλμού", έχω καρμικά κρίματα του λόγου μου, δεν θέλω κι άλλα.

Στις 3/3 έκλεισα 26 χρόνια με τον διαβήτη μου. Δεν έγραψα τίποτα, αυτές οι επέτειοι δεν είναι αφορμή για εορτασμούς, αλλά περισσότερο για ανασύνταξη και συμφιλίωση με τον εαυτό μου. Στα 26 του θα ήταν τώρα κοτζάμ άνδρας, ένας νέος άνδρας γεμάτος από ορμή για τη ζωή, όμως δεν είναι έτσι, είναι μόνο μια πάθηση, ένα σαράκι, που αργά ή γρήγορα θα καταφέρει να κάμψει την υγεία του σώματος και να δημιουργήσει προβλήματα που φτάνουν μέχρι τον θάνατο. Δε βαριέσαι, έτσι είναι η ζωή και πως να την αλλάξεις που έλεγε και ένα τραγούδι της δεκαετίας του '70.

Δεν έχω θανατολαγνεία ή κάποια άλλη εμμονή περί αυτού, αλλά όπως και οι περισσότεροι πάσχοντες από νεανικό διαβήτη, φλερτάρουμε μαζί του από πολλή νεαρή ηλικία. Με αφορμή την τραγική εξέλιξη της υγείας της Μαριέττας Γιαννάκου, παρακολουθούσα εναγωνίως τα νεότερα νέα για την ανάρρωσή της, καθώς ως διαβητική υπέστη ακρωτηριασμό του ενός άκρου από τον μηρό και έμφραγμα του μυοκαρδίου λόγω της αφαίρεσης του ποδιού της. Στεναχωρήθηκα πολύ, αφάνταστα πολύ, γιατί κανένας άνθρωπος δεν αξίζει τέτοια επιδείνωση της υγείας του, γαμώτο. Κι όμως, όταν υπάρχουν "έξυπνοι" που σου λένε ότι και καλά δεν είναι τίποτα ο διαβήτης και μην ανησυχείς και θα το ξεπεράσεις και άλλα τέτοια όμορφα, επιβεβαιώνουν για μια ακόμη φορά πως δεν έχουν ιδέα για το τι μιλάνε. Στου κασίδη το κεφάλι δηλαδή, να έχουμε να λέμε. Το αναφέρω συχνά αυτό το θέμα της κοινωνικής πλευράς του διαβήτη, γιατί με απασχολεί ως άνθρωπο.

Αραγε θα φτάσω στην ηλικία της κας Γιαννάκου αρτιμελής, ή θα με φάει η μαρμάγκα? Το ίδιο μου έλεγε και η καλή μου φίλη το Ονειράκι, όταν το συζητούσαμε και της έβαλα πάγο που ένα κορίτσι 24 ετών σκέφτεται πως θα πεθάνει, αλλά η σκέψη αυτή ήταν και δική μου, όσο και αν προσπαθούσα να την αποθαρρύνω από το να σκέπτεται έτσι. Γι' αυτό ίσως έχω αναπτύξει μια τέτοια οπτική που χαίρομαι στο μέγιστο τις μικροχαρές της ζωής, με έναν πολύ προσωπικό τρόπο τις περισσότερες φορές που μπορεί να εκδηλώνεται εξωτερικά ή όχι και μοιάζω να είμαι ερωτευμένη όταν αναφέρομαι με πάθος σε συναισθήματα. Δεν έχει σημασία αν υπάρχει κάποιος ή όχι στη ζωή μου για να με κάνει να νιώθω έτσι, αλλά εγώ βρίσκω τον τρόπο να ερωτεύομαι την κάθε στιγμή που περνά μέσα από τα φίλτρα μου, έστω και αν την επόμενη πέφτω ψυχολογικά και σκέφτομαι πάλι τη ματαιότητα του να είσαι ζωντανός. Ή του ύψους ή του βάθους σε μια εναλλαγή συναισθημάτων που μοιάζει με τρενάκι στο λούνα παρκ.

Ίσως αν υπήρχαν σχέσεις τέτοιες στη ζωή μου που να ένιωθα ότι είμαι απαραίτητη. Δεν το αισθάνομαι αυτό τώρα, λέω πως άμα τελείωνε η ζωή μου αύριο για παράδειγμα, θα θρηνούσαν οι γονείς και αδέλφια, θα στεναχωριόταν φίλοι και γνωστοί, μα εγώ λόγο ύπαρξης δεν θα είχα, κάνοντας τη διαφορά στη ζωή ενός συντρόφου ή πιθανών απογόνων.
Αυτή είναι η θαυματουργή δύναμη της αγάπης, το ότι σε κάνει να θες να ζήσεις μέχρι την τελευταία μέρα σου στη γη, κάνοντας τη διαφορά στη ζωή των αγαπημένων σου.

Σου είπα αρκετά απόψε αγαπητό μου ημερολόγιο, δεν θέλω να πω άλλα για την ώρα. Θα τα ξαναπούμε σύντομα, μιας και ο Απρίλης σηματοδοτεί πάντα σημαντικές αφετερίες στη ζωή μου.

Αγάπη για όλους εύχομαι, αγάπη...

Μαριαλένα, 14/3/2007