Η ομορφιά της Βόρειας Εύβοιας

Ποτέ δεν φανταζόμουν την ομορφιά που μπορούσε να αποκαλυφθεί μπροστά στα μάτια μου, όταν το περασμένο σαββατοκύριακο επισκεύθηκα για πρώτη φορά την περιοχή της Βόρειας Εύβοιας.

Η αφορμή δώθηκε όταν ο καλός φίλος Χρήστος, μου έστειλε ένα εφάνταστο μήνυμα προσκαλώντας με να συμμετέχω στην πρώτη καλοκαιρινή εκδρομή με δυο μηχανές μεγάλου κυβισμού και την παρέα έτοιμη για μια ακόμη εξόρμηση.

Η αναχώρηση ήταν για Σάββατο πρωί με καλό καιρό από Αθήνα, με τα πράγματά μας έτοιμα να μπουν στις μπαγκαζιέρες της μεγάλης μηχανής και εμείς να ανεβούμε στην αναπαυτική σέλα και να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας. Οι φίλοι που είναι χρόνια ταξιδευτές, ήταν εφοδιασμένοι με κάθε σύγχρονο μέσο προσανατολισμού και επικοινωνίας, καθώς και με σύστημα ενδοεπικοινωνίας και μουσικής για να γίνει η διαδρομή μας ακόμα πιο διασκεδαστική.

Πρώτη μας στάση ήταν στη Νέα Αρτάκη, πέντε χλμ έξω από την Χαλκίδα, για να πιούμε ένα αναψυκτικό με θέα την θάλασσα και να σχεδιάσουμε τη διαδρομή από κει και πέρα.


Η παραλία της Νέας Αρτάκης

Φεύγοντας από την όμορφη παραλία της Αρτάκης, πήραμε τον δρόμο για τον "Πεθαμένο", εκεί που βρίσκονται οι ταβέρνες με τα γνωστά "χωριάτικα" μακαρόνια με μυζήθρα που είχα ακούσει ότι είναι νόστιμα και ήθελα να δοκιμάσω. Κάτω από τη μουριά καθήσαμε να φάμε σε μια από αυτές, αλλά το παραδοσιακό πιάτο δεν ήταν και τόσο φοβερό όσο το περίμενα καθώς τα μακαρόνια ήταν του εμπορίου, φτιαγμένα με λάδι και μυζήθρα και σερβιρισμένα σε μια γενναία μερίδα που δεν μπορούσες να την φας όλη τελικά. Ανθρακας ο θησαυρός δηλαδή!

Στη συνέχεια κάναμε μια στάση στον Άη Γιάννη τον Ρώσσο που γιόρταζε σήμερα στις 28 Μαίου, που ήταν μέσα στη διαδρομή μας, για να προσκυνήσουμε στη Χάρη του, βλέπαμε στη διαδρομή καθώς ανεβαίναμε το βουνό με τις μηχανές μας, εκατοντάδες πεζούς κάθε ηλικίας, νέοι, γέροι, μεγάλοι, μικροί, νήπια σε καροτσάκια ή από το χέρι, να βαδίζουν τα 65 χλμ που χωρίζουν την Χαλκίδα με το Προκόπι, το χωριό με την ομώνυμη εκκλησία, για να εκπληρώσουν το τάμα τους στον προστάτη Άγιό της Εύβοιας, γνωστό στα πέρατα της Ελλάδας. Ομολογώ πως συγκλονίστηκα ενώ προχωρούσαμε παράλληλα τον δύσκολο ανηφορικό δρόμο για να φτάσουμε στο Προκόπι και με διαπέρασε μια αίσθηση δέους αντικρύζοντας τους περιπατητές να πορεύονται στωϊκά τα χιλιόμετρα για να φτάσουν να προσκυνήσουν.


Ο ναός του Αγιου Ιωάννη του Ρώσσου

Ανεβήκαμε πάλι στις μηχανές και κατευθυνθήκαμε όσο ήταν ακόμα μέρα στην γνωστή παραλία της Αγίας Άννας, όπου ακόμα επικρατούσε ησυχία και έτσι μπορέσαμε να απολαύσουμε το καταπράσινο τοπίο που έσμιγε με την θάλασσα, ενώ γευόμασταν ένα παγωτό καθώς ο ήλιος έδυε.


Το παγωτό της γράφουσας με αρκουδάκι μπισκότο παρακαλώ!


Οι Varadero παίρνουν μια ανάσα στην Αγία Άννα




Η παραλία της Αγίας Άννας

Αφού το σκοτάδι είχε αρχίσει να πέφτει, εμείς ξεκινήσαμε να πάμε στον προορισμό μας για διανυκτέρευση, στη παραλία του Αχλαδιού, λίγο πιο βόρεια. Αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στη πανσιόν του Κώστα στη παραλία, πεταχτήκαμε στη διπλανή ταβέρνα, όπου γευτήκαμε ένα νοστιμότατο μπιφτέκι γίγα μαζί με ομελέτα υπέρ πλούσια και κρασάκι. Και ενώ το βράδυ περνούσε, η φίλη που μας συνόδευε μας φώναξε να αντικρύσουμε το φεγγάρι καθώς πρόβαλλε από την θάλασσα. Πήρα την φωτογραφική μηχανή και ξαπλώνοντας κάτω, βγήκε αυτό το εκπληκτικό στιγμιότυπο.


Το φεγγάρι στο Αχλάδι είναι ανεπανάληπτο!

Επιστροφή στη πανσιόν και ύπνος ελαφρύς ενώ τα αηδόνια απέξω έστηναν χορωδία και ο Χρήστος στο μπαλκόνι να τα αφουκράζεται μαγεμένος! Το επόμενο πρωί, πρωινό δίπλα στη θάλασσα και αναχώρηση για το δεύτερο μέρος του ταξιδιού μας, να διασχίσουμε τα βουνά από το Αιγαίο ως τον Ευβοϊκό ξανά.

Πρώτη στάση στους καταρράκτες του Δρυμώνα, όπου μέσα στην άγρια φύση κατεβαίνοντας να περπατήσουμε δίπλα στο ποτάμι, αντικρύσαμε ένα θέαμα που μας έκανε να θέλουμε να μείνουμε εκεί και να ταξιδέψουμε με την φαντασία μας στη Γαλάζια Λίμνη.


Καβάλα στο δελφίνι, τον κόσμο γύρισα...








Η ομορφιά της φύσης μιλάει από μόνη της μπροστά στον καταρράκτη!

Στη συνέχεια ανεβήκαμε και άλλο μέσα στα βουνά περνόντας μέσα από ολάνθιστες κοιλάδες και βαθυπράσινα δάση να καλύπτουν τις πλαγιές, ενώ σταματήσαμε να προσκυνήσουμε στο παμπάλαιο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ, ανδρική μονή που υπάρχει από τον 16 αιώνα μ.Χ.






Η ιερά μονή του Οσίου Δαυίδ

Πήραμε και το μοσχομυριστό μελάκι από θυμάρι που πουλούσαν οι παραγωγοί έξω από το μοναστήρι και ενώ το υψόμετρο μειωνόταν και η βλάστηση άλλαζε, φτάσαμε στη γνωστή Λίμνη της Εύβοιας που βρέχεται από τον Ευβοϊκό.


Η παραλία της Λίμνης

Μου τράβηξαν τη προσοχή τα παλιά νεοκλασσικά σπίτια που διατηρούνται ακόμα, αλλά και η όλη αίσθηση αυτής της πολιτείας μου θύμισε τα Βάτικα, τη Νεάπολη Λακωνίας δηλαδή που είναι και αυτή πόλη - λιμάνι με τη δική της ζωή. Ενώ πίναμε το αναψυκτικό μας στη προβλήτα με το κύμα να σκάει στα πόδια μας, το γαλαζοπράσινο νερό και το σκάφος που διέσχιζε το κύμα μπροστά από τα μάτια μας, με έκαναν να θέλω νοητά να συνεχίσω να αντικρύζω τη γραμμή του ορίζοντα, όπως και εκείνο.


Πάμε να φύγουμε από εδώ και μην ρωτάς που πάμε, πάμε...

Όμως η ώρα του γυρισμού πλησίαζε και οι μηχανές μας περίμεναν για να φύγουμε προς τα πίσω νωρίς το απόγευμα. Μια στάση στη μέση του πουθενά κάναμε για να φάμε οι μισοί γευστικό σουβλάκι και οι άλλοι μισοί κόκκορα με μακαρόνια, που τα κοκκαλάκια τα έφαγε στη συνέχεια η δεσποινίς Αρτεμις, ενώ ξερογλύφονταν όταν της τα έφερα στο σπίτι.


Τα κοκόρ(γ)ια ήταν όντως νοστιμότατα στον Πλάτανο!

Φαγωμένοι και ευχαριστημένοι, κατεβήκαμε ξανά την ορεινή διαδρομή μέσω Μαντουδίου για τα παράλια της Εύβοιας και να αντικρύσουμε για μια ακόμα φορά το συγκλονιστικό θέαμα των προσκυνητών περιπατητών που κατευθύνονταν στον Αη Γιάννη τον Ρώσσο, θυμίζοντάς μου την θέληση της Πίστης στον άνθρωπο.

Επιστροφή στην Αθήνα ενώ έπεφτε το φως, καβάλα στην δυνατή γόησσα των χιλίων κυβικών και άφιξη στο σπίτι, κουρασμένη μεν αλλά τόσο πολύ γεμάτη από το διήμερο που έμοιαζε με πέντε μέρες διακοπών μακρυά από την καθημερινότητα. Αν θέλω κι άλλο? Ναι, για την ωραία παρέα, για την περιπέτεια, για την διαδρομή, για την φύση, για την εμπειρία, για όλα, ναι θέλω και άλλο...

Μέχρι την επόμενη τέτοια απόδραση, χαμογελώ έχοντας για θύμιση τις φωτογραφίες και τα αναμνηστικά του διημέρου!

photos by Marialena, 2008

Marialena, 28/5/2008

Ευτυχία

Η ευτυχία δεν είναι ένας προορισμός, είναι ένα ταξίδι.
Η ευτυχία δεν είναι το αύριο, είναι το τώρα.
Η ευτυχία δεν είναι εξάρτηση, είναι απόφαση.
Ευτυχία είναι αυτό που είσαι, όχι αυτά που έχεις…..

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη...

ΙΘΑΚΗ (Κ.Καβάφης)

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι να΄ναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,

τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,

αν μέν΄ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή

συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.



Να εύχεσαι να΄ναι μακρύς ο δρόμος.

Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι

που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά

θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους

να σταματήσεις σε εμπορεία Φοινικικά,

και τες καλές πραγμάτειες ν΄αποκτήσεις,

σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους,

και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,

όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά

σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,

να μάθεις και να μάθεις απ΄τους σπουδασμένους.




Πάντα στον νου σου να ΄χεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί είν΄ ο προορισμός σου.

Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.

Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει

και γέρος πια ν΄αράξεις στο νησί,

πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,

μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.



Η Ιθάκη σ΄έδωσε το ωραίο ταξίδι.

Χωρίς αυτήν δεν θα ΄βγαινες στον δρόμο.

΄Αλλα δεν έχει να σε δώσει πια.



Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

΄Ετσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Κωνσταντίνος Καβάφης - Ιθάκη (απαγγελία)

Μαριαλένα, 18/3/2008

America, america!

Δεκατεσσάρων χρονών παιδί ήταν όταν πάτησε το πόδι της για πρώτη φορά στην Αμερική. Την πήρε ο πατέρας της μαζί σε ένα από τα ταξίδια του και εκείνη τον ακολούθησε με χαρά σε εκείνη την πρωτόγνωρη εμπερία. Θα συμμετείχαν από κοινού ως εκπρόσωποι της Ελλάδας στο παγκόσμιο συνέδριο για τον Νεανικό Διαβήτη και ούτε καν φανταζόνταν τη συνέχεια.

Πρώτος σταθμός Νέα Υόρκη, έμειναν κάπου στην 11η Λεωφόρο μαζί με τα πληρώματα της Ολυμπιακής. Στο βάθος έβλεπαν το Central Park. Της έκανε εντύπωση πως ο κόσμος στο δρόμο φορούσε αθλητικά παπούτσια ενώ ήταν ντυμένος με κουστούμια εργασίας και κρατούσε χαρτοφύλακες! Περπατώντας έφτασε μέχρι την 5η Λεωφόρο, είδε το Tiffany's, το Olympic Tower του Ωνάση, τα τεράστια πεζοδρόμια, τα κίτρινα ταξί που πλημμύριζαν τους δρόμους... Πήρε σαν αναμνηστικά ένα μπρελόκ "I love NY" και μια κουπίτσα εσπρέσσο με το Μανχάτταν και τους Δίδυμους Πύργους και αρκετές καρτποστάλ. Τα έχει ακόμα τα ενθυμήματα, τα κρατάει σαν κομμάτια της προσωπικής της ιστορίας.


New York, image by www.atp.com

Επόμενος σταθμός η πρωτεύουσα Ουάσινγκτον. Από το αεροδρόμιο Dulles, η διαδρομή προς στο ξενοδοχείο Mayflower απέναντι από το υπουργείο εξωτερικών. Ο ποταμός Ποτόμακ, το μνημείο του Washington, ένας θαυμάσιος υπέροχος κόσμος. Στο βάθος η λεωφόρος Pennsylvania και το Καπιτώλιο. Το βράδυ πριν το συνέδριο που είχαν έλθει να παρακολουθήσουν, μια βόλτα στο φουαγιέ του ξενοδοχείου και το δείπνο με εγκάρδιους αγνώστους που στο άκουσμα της λέξης "Ελλάδα" έκαναν σαν να γνωριζόντουσαν από παλιά. Η εικόνα του να τραγουδά όλη η αίθουσα στο τέλος του δείπνου το "The Greatest Love of All" της Whitney Houston, όρθιοι της έχει μείνει χαραγμένη βαθιά μέσα στη μνήμη.


Washington momuments, image by www.destinationhero.com

Το συνέδριο ξεκίνησε, η μικρή δίπλα στον πατέρα της να ακούει και να μιλάει τα λατρεμένα της αγγλικά, μόλις είχε πάρει και το Lower και διάβαζε για το Proficiency. Η γνωριμία με σημαντικούς ανθρώπους, η συνάντηση με εκπροσώπους από όλον τον κόσμο, κάποια άλλα παιδιά που βρίσκονταν εκεί με τους γονείς τους. Ένας φίλος Ελληνοαμερικανός γιατρός, τους πήρε να τους δείξει τη πόλη με το τεράστιο τζιπ του! Η επίσκεψη στο Lincoln Memorial, η θέα ως απέναντι στο Washington Momument στο βάθος, ο σιωπηλός φόρος τιμής σε όσους χάθηκαν στο Βιετνάμ λίγο πιο κάτω, στον τοίχο του μνημείου, το άγγιγμα των δακτύλων της πάνω στα χαραγμένα ονόματα, το δέος!


The Capitol Building, image by www.sitebelt.com

Η πόλη τη νύχτα, οι φτωχοί έγχρωμοι Αφροαμερικανοί που περιπλανίοταν στους δρόμους, ο Λευκός Οίκος φωτισμένος πίσω από τα ψηλά κάγκελα της μάντρας, πολύ πριν η τρομοκρατία τα κάνει όλα απάνθρωπα. Ψώνια στην αγορά της πόλης, το πρώτο τζιν από την Αμερική, αγορασμένο από ένα μαγαζάκι που ο υπάλληλος ήταν μαύρος με πράσινα μάτια (της φάνηκε θεϊκός μέσα στην εφηβική της φαντασία!), ένα ζευγάρι αθλητικά, ένα μπλουζάκι που το έχει φυλάξει ακόμα με την στάμπα της πόλης, βιβλία, ήταν ό,τι έφερνε πίσω.

Η μετάβαση στο στρατιωτικό νεκροταφείο Arlington στη Βιρτζίνια, οι συμμετρικοί λευκοί σταυροί των αποθανόντων να φτάνουν μέχρι εκεί που τελείωνε ο ορίζοντας, ο τάφος της οικογένειας Kennedy, η αλλαγή φρουράς πάνω από τη φλόγα που καίει άσβεστη στη μνήμη τους, η απόλυτη σιγαλιά μέσα στο καταπράσινο τοπίο.


The eternal flame marks the grave of President John Fitzgerald Kennedy, image by www.arlingtoncemetery.org

Ο περίπατος μπροστά από το Καπιτώλιο και τα σκιουράκια που ανέβαιναν πάνω στις μανόλιες, ολόκληρα δέντρα ευδοκιμούσαν στα πάρκα, το παιχνίδι με τα ζωάκια αυτά που ξεφύτρωναν από παντού, οι φωτογραφίες που ερεθίζουν τη μνήμη να θυμάται κάτι παραπάνω. Η επίσκεψη στο Smithsonian Institute Φυσικής Ιστορίας και στο Αεροναυτικό Μουσείο, τα εκθέματα, μουσεία που στη χώρα της έμοιαζαν σαν κάτι το πελώριο!

Το συνέδριο προχωρούσε και το κορίτσι παρατηρούσε για τρεις μέρες μια νεαρή κοπέλα να την κοιτά επίμονα. Λίγο πριν φύγουν, εκείνη την πλησίασε και της μίλησε. Ήταν Αμερικανίδα από την πολιτεία του Ουισκόνσιν κι εκείνη με διαβήτη. "Γειά χαρά" της είπε, "θες να γίνουμε φίλες?" "Μα εγώ μένω μακριά, σε άλλη χώρα" της απάντησε σαστισμένη η πιτσιρίκα, "δεν πειράζει, θα αλληλογραφούμε" της απάντησε η μεγαλύτερη κοπέλα και από τότε η φιλία τους κρατάει 22 ολόκληρα χρόνια!

Η δοκιμή για πρώτη φορά φυστικιών Casius από την Ινδία, το τρέξιμο στο αεροδρόμιο στην επιστροφή γιατί ξεχάστηκαν να ψωνίζουν αναμνηστικά μπαμπάς και κόρη, η αγωνία να προλάβουν το αεροπλάνο, η απογείωση, η ακτή του Ατλαντικού από ψηλά, τα Hamptons, η Φιλαδέλφεια, ξανά η Νέα Υόρκη και η Νέα Υερσέη και μετά ο Ατλαντικός, βαθύ μπλε του ωκεανού μέχρι που η αλλαγή της ζώνης ώρας να αφήνει πίσω της την Αμερικανική Ήπειρο.

Η επιστροφή στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, τα καλούδια που κουβάλησε μαζί της, η καινούρια φίλη που έκανε, το πρώτο γράμμα της γνωριμίας, το καλοκαίρι που ξεκινούσε! Τα δώδεκα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι να ξαναπάει στην Αμερική, η συνέχεια...

Marialena, 25/07/2007

Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα - Δελτίο Τύπου 15/5

Η απόφαση της ΕΡΤ να απομακρύνει από το δυναμικό της τον Στέλιο Κούλογλου και τις εκπομπές Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα και η Θεματική Βραδιά, έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις τόσο στον πολιτικό κόσμο όσο και στους τηλεθεατές.

Για το ζήτημα έχουν κατατεθεί επίκαιρες ερωτήσεις από τους βουλευτές Φώτη Κουβέλη και Άννα Φιλίνη του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. και Τηλέμαχο Χυτήρη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., προς τον Υπ. Επικρατείας κ. Ρουσόπουλο, οι οποίες αναμένεται να συζητηθούν αύριο Παρασκευή, 16/5 στη Βουλή των Ελλήνων.

Το θέμα γνωστοποίησαν και ζήτησαν να τεθεί προς συζήτησιν στο Ευρωκοινοβούλιο με επιστολή τους προς τον Πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου κ. Πέτερινγκ, οι βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κ. Άννυ Ποδηματά, Σταύρος Λαμπρινίδης, Mαριλένα Kοππά και Kώστα Mποτόπουλου, και του ΣΥN, Δημήτρη Παπαδημούλη.

Οι φίλοι της εκπομπής έχουν κατακλύσει την ιστοσελίδα του Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα, εκδηλώνοντας με κάθε τρόπο - κυρίως χιουμοριστικό (όπως αποδεικνύεται και από τις εικόνες που έστειλαν στην εκπομπή) - τη δυσαρέσκειά τους στην απόφαση της ΕΡΤ.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι από τη Δευτέρα η ιστοσελίδα της εκπομπής έχει δεχτεί τουλάχιστον 20 χιλιάδες επισκέπτες, παρουσιάζοντας δεκαπλάσια αύξηση στην καθημερινή κίνησή της, γεγονός που έχει δημιουργήσει και πρόβλημα στη λειτουργία της. Τα εκατοντάδες e-mail που εστάλησαν στην εκπομπή, δημοσιεύονται στο site.

Η είδηση της διακοπής της συνεργασίας της ΕΡΤ με τον Στέλιο Κούλογλου αποτελεί τις τελευταίες ημέρες και κεντρικό πεδίο συζήτησης στην ελληνική blogόσφαιρα, όπου –δίχως κριτική- οι Έλληνες blogger αναδημοσιεύουν την είδηση και παίρνουν θέση. Κάποιοι μάλιστα ξεκίνησαν και ηλεκτρονική διαμαρτυρία, η οποία φαίνεται να παίρνει διαστάσεις, καθώς μόλις μέσα σε 2 ημέρες έχουν συγκεντρωθεί στα διάγορα petitions περισσότερες από 5 χιλιάδες υπογραφές στήριξης στον Στέλιο Κούλογλου και τις εκπομπές του, όσα μέλη έχει αποκτήσει και κάποιο από τα σχετικά γκρουπ που έκαναν την εμφάνισή τους στο Facebook.

Ενδεικτικά παραθέτουμε τους συνδέσμους:

-Μπορείτε να στείλετε mail στην ΕΡΤ στο: keep@ert.gr
http://www.petitiononline.com/RWF1/petition.html
http://www.petitiononline.com/mod_perl/signed.cgi?rwf00001
http://www.facebook.com/group.php?gid=17332386155
http://www.facebook.com/group.php?gid=16363907622

Το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα σκοπεύει να συνεχίσει κανονικά με τον προγραμματισμό του και την προσπάθεια ενημέρωσης των τηλεθεατών της δημόσιας τηλεόρασης. Έτσι απόψε θα προβληθούν κανονικά σε επανάληψη τα τρία ντοκιμαντέρ της εκπομπής "Τα Δικά μας 60's", ενώ την επόμενη Πέμπτη 22 Μαϊου στις 22:00 θα προβληθεί στα πλαίσια της Θεματικής Βραδιάς για την ακρίβεια και τη γενιά των 700 ευρώ, το νέο ντοκιμαντέρ του ΡΧΣ "Επιβιώνοντας στην Ελλάδα με 700 ευρώ".

ΑΠΟΨΕ - Πέμπτη 15/5 - "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ 60’s"

Tο Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα παρουσιάζει τρία ωριαία ντοκιμαντέρ (σε επανάληψη) για τη δική μας δεκαετία του '60. Πάνω από 40 συνεντεύξεις, συγκλονιστικές αποκαλύψεις, σπάνιο αρχειακό υλικό.

1ο επεισόδιο - ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ - 22:00

2ο επεισόδιο - ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ - 24:00

3ο επεισόδιο - ΧΑΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ - 01:00

----------------------------------------------------------------------------

Όλες οι παραπάνω πληροφορίες βρίσκονται και στο site της εκπομπής:
Reportage Without Frontiers -http://www.rwf.gr/
info@rwf.gr

Δημοσίευση από την δημοσιογράφο κα Ιωάννα Λουλούδη, συνεργάτιδα του ΡΧΣ

15 Μαίου: Οι μπλόγκερς ενώνουν τις φωνές τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα!

Η 15η Μαίου είναι η μέρα που οι μπλόγκερς από όλον τον κόσμο διαδηλώνουν υπέρ των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστείας. Το πεδίο δράσης είναι δυστυχώς ευρύ, καθώς υπάρχουν πολλές εστίες παραβίασης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στον κόσμο.

Μπορείτε να διαδηλώσετε υπέρ των παραβιάσεων της ελευθερίας του λόγου και τις διακίνησης πληροφοριών ελεύθερα στο διαδύκτιο στην Κίνα ΕΔΩ ή



Τις παράνομες κρατήσεις κρατουμένων δίχως κατηγορία στις φυλακές του Γκουαντάναμο ΕΔΩ ή ακόμα

Την γενοκτονία του πληθυσμού στο Νταρφούρ του Σουδάν που έχει οδηγήσει σε μια από τις χειρότερες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπου σημειώνονται μαζικές δολοφονίες, βιασμοί, απαγωγές και εκτοπισμούς του αμάχου πληθυσμού. Ενημερωθείτε και διαμαρτυρηθείτε ΕΔΩ



Ας ενώσουμε τις φωνές μας σήμερα στο διαδύκτιο για να δείξουμε ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι υπόθεση όλων μας!

Links: Bloggers unite for Human Rights
Amnesty International-Take action online

Μαριαλένα, 14/5/2008

Σαν τον γάτο με την σκύλα...

Πως λέμε ότι "τρώγονται σαν τη γάτα με τον σκύλο"? Κάπως έτσι και η σκυλίτσα μου βλέπει γάτα στον ορίζοντα και θεωρεί πως αν δεν της γαυγίσει, δεν θα ηρεμίσει. Βέβαια αν είναι μόνη της μόνο ορμάει και οι γάτες την κοιτούν επιτιμητικά, αλλά η Άρτεμις δεν το βάζει κάτω, θεωρώντας το γατοκυνηγητό, μέγιστο καθήκον της! Χθες το απόγευμα, έγινα μάρτυρας μιας στενής επαφής μεταξύ της Άρτεμιδος και του γάτου της διπλανής μας οικογένειας που έρχεται και λιάζεται στον κήπο μας τακτικά.

Ήταν τέτοια η προσήλωση και των δυο στο να παρακολουθούν η μια τον άλλον, ώστε πρόλαβα και πήρα την φωτογραφική μου μηχανή και πλησίαζα σιγά σιγά προσπαθώντας να τους απαθανατίσω την ώρα της "σαγήνης" και ούτε που ενοχλήθηκαν με την παρουσία μου!

Ιδού το αποτέλεσμα:


Ποιά είναι αυτή η αψηλή με το πλουμιστό τρίχωμα?


"Τι κάνεις εκεί παλιογατίδιον?" αναρωτιέται η Άρτεμις


"Βρε δεν μ' ακούς που σου λέω να φύγεις?"


"Εδώ είμαι μαμά, προσπαθώ να διώξω αυτόν τον γάτο από τον κήπο..."


"Δεν με βλέπεις που σε βλέπω?"


"Κάτσε να αλλάξω γωνία να σε βλέπω καλύτερα γάτε..."


Σταύρος, ο μεγαλοπρεπής κεραμιδόγατος γείτονας


Άρτεμις: "Τώρα θα πιάσω Σταύρο!"
Σταύρος: "Πριτς!"

Με αυτά τα σκυλοκαμώματα, εύχομαι καλήν εβδομάδα!

Μαριαλένα, 12/5/2008

Για την αγάπη, βρε γαμώτο!

Η Αγγελική ήταν αυτό που θα λέγαμε κολοπετσωμένη. Κοντά στα 45 της, έδινε την εικόνα μιας γυναίκας που έπιανε την πέτρα και έβγαζε ζουμί, άσε που δεν χαριζότανε σε κανέναν. Μόνη ζούσε τόσα χρόνια, είχε τη δουλειά της, κάποιους φίλους, κάποιες σχέσεις και έτσι πορεύονταν.



Ο Άρης ήταν αστυνομικός, σκληρό καρύδι, μια ζωή στο δρόμο, δεν υπολόγιζε τίποτα. Τον έβλεπες και έτρεμες από το νταηλίκι του. Γνωρίστηκαν μέσα από τη δουλειά της Αγγελικής όταν απευθύνθηκε στην υπηρεσία του για μια εξυπηρέτηση. Την κέντρισε η αντροσύνη του, το σκληρό του προφίλ. Δεν άργησαν να βρεθούν πια και εκτός υπηρεσίας για παρέα.



Έπιναν τις μπύρες τους καθώς ο Άρης της έλεγε για τα "εύσημα" που είχε χαραγμένα στο κορμί του από τις επικίνδυνες αποστολές που συμμετείχε τόσα χρόνια. Της άρεσε που ήταν τόσο δυνατός και το έδειχνε, όπως και ότι μεταξύ τους μαλάκωνε και άφηνε περιθώρια να μην λειτουργεί σαν αστυνομικός, αλλά σαν άνθρωπος.


Η Αγγελική πίστευε πως το φλερτ τους ήταν για να περνάνε καλά. Μα ο Άρης όσο προχωρούσε η γνωριμία τους δεν αρκέστηκε σ' αυτό και μόνο. Της έκανε λόγο για γάμο και τότε ανατράπηκαν όλα. Η Αγγελική δεν το περίμενε και αντέδρασε άσχημα, αψυχολόγητα. Γύρισε και του είπε ότι δεν σήμαινε τίποτα για εκείνη και ότι έκανε απλά το κέφι της μαζί του. Ο Άρης σηκώθηκε και έφυγε και δεν ξαναγύρισε.



Μια εβδομάδα μετά τον χωρισμό η Αγγελική έπινε μπύρες σε ένα μπαράκι με κάτι φίλους. Σκυθρωπή και απόμακρη, έμενε βουβή για μεγάλα χρονικά διαστήματα, πράγμα που έκανε εντύπωση στη παρέα της. Όταν τη ρώτησαν τους απάντησε ότι χώρισε με τον Άρη. Στο γιατί, η ερινύα του γάμου πλανάτο στην ατμόσφαιρα. "Δεν ήθελα να παντρευτώ βρε παιδιά, γι' αυτό", τους είπε.



Έσκυψε στο μέρος μιας φίλης της, όταν τη ρώτησε γιατί δεν κάνει μια προσπάθεια να τα ξαναβρούν αφού συνεχίζει και τον σκέφτεται. Εκείνη ήταν κάθετη, "το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, μην επιμένετε..." είπε κοφτά, αφού ήπιε μια γουλιά αλκοόλ και πρόσθεσε: "δεν θα μάθει ποτέ πόσο τον αγάπησα, ποτέ, ούτε πόσο καλή νοικοκυρά είμαι και τι καλά που μαγειρεύω. Δεν του έδειξα ποτέ αυτή μου τη πλευρά. Το μόνο που ήθελα ήταν να του κατεβάσω τα παντελόνια και το κατάφερα. Μα τώρα κατάλαβα ότι τον αγαπούσα και είναι πια αργά..." Σιωπή απλώθηκε στο τραπέζι. Κατεβασμένα κεφάλια άκουγαν χωρίς να μιλούν.


Violent Love, image by Leeds Student Television


"Ήταν ο έρωτας της ζωής μου αυτός ο άνδρας και γω του κατέβασα τα παντελόνια... κατάλαβες?"



Marialena, 03/02/2007

Σκουτεροεκδρομή στη Στενή Ευβοίας

Την Κυριακή των Βαϊων, 20 Απριλίου, με καλό καιρό και λιακάδα η σκουτεροπαρέα του ScooterClub Hellas, μαζευτήκαμε με σκοπό την ημερίσια εκδρομή μας στην Στενή Ευβοίας, έναν ορεινό προορισμό στο Όρος Δίρφυς, 30χλμ μακριά από την Χαλκίδα.


"Πετάει ο γάιδαρος Βάιε? Μμμμ, τι να σου πω βρε Μαριαλένα!"


Στα πιτ στοπ: Ας σφίξουμε λίγο την ανάρτηση να μην πλέει στο δρόμο...

Η διαδρομή μέχρι την Χαλκίδα ήταν άνετη, εκτός από τον αέρα που στην Εθνική Οδό δυσχέραινε την πορεία μας καθώς πηγαίναμε, αλλά σύντομα διανύσαμε τα περίπου 80 χλμ που χρειάζονταν για να φτάσουμε στη γραφική νύμφη του Ευβοϊκού.


Άποψη της Χαλκίδας από τη στεριά


Η γέφυρα της Χαλκίδας

Πρώτη στάση για καφέ δίπλα στα "τρελλά νερά" και χαλάρωση, ενώ ήλθε και μας βρήκε ένα ακόμα μέλος μας από τα Τρίκαλα, κάνοντάς μας έκπληξη για την εμφάνισή του στη Χαλκίδα.


Στα στενά του Ευρύπου


Καφεδάκι και αμπελοφιλοσοφία από τους σκουτεριστές


Τα "άτια" μας σε παράταξη στη Χαλκίδα

Στη συνέχεια, πήραμε τα σκούτερ μας και κατευθυνθήκαμε προς τη Νέα Αρτάκη και την ορεινή Εύβοια, περνόντας μέσα από πευκόφυτες πλαγιές και ανθισμένα οροπέδια μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας τη Στενή Ευβοίας. Η οροσειρά Δίρφυς είναι γνωστό χειμερινό θέρετρο, όπου υπάρχει χιονοδρομικό κέντρο, αλλά και μέρη για περίπατο ή ορειβασία ή ποδηλασία στο βουνό.


Στάση για ανασύνταξη στην Στενή




Καταπράσινο τοπίο στη Δίρφυ

Όσο ανεβαίναμε στο βουνό που είχε ακόμα χιόνι, διασχίζαμε αιωνόβια πλατάνια και το τοπίο είχε γίνει πια ορεινό. Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα για ανασυγκρότηση, καταλήξαμε στην Άνω Στενή όπου ανάμεσα στα δέντρα και το γάργαρο νερό που έτρεχε στο ποτάμι δίπλα μας καθήσαμε να φάμε τα γνωστά για την περιοχή κρέατα και τυριά που παράγονται εκεί, στη ταβέρνα δίπλα στο νερό.


Γάργαρο νερό στα πόδια μας...


Μμμμ, γλυκό του κουταλιού και χυλοπίτες χωριάτικες από τις γυναίκες του χωριού


Φαγητό και ξεκούραση στην Άνω Στενή με θέα το ποτάμι

Αφού γευθήκαμε τα πεντανόστιμα εδέσματα μαζί με το γιαούρτι με μέλι σαν επιδόρπιο, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, κάνοντας ένα πιτ στοπ στον Σείριο και διαπιστώνοντας πως τώρα που ακρίβυναν τα διόδια στην Εθνική Οδό Αθηνών Λαμίας από 2 ευρώ σε 2,75 για τα αυτοκίνητα και από 1,30€ σε 1,90!!! για τις μηχανές, τώρα τους ήλθε η φώτιση (για να μην το πω αλλιώς), να επενδύσουν το οδόστρωμα με νέα άσφαλτο στα προβληματικά σημεία της διαδρομής... με αποτέλεσμα, οι καθυστερήσεις και οι ουρές των αυτοκινήτων μέσα στην Εθνική Οδό σε όλα τα ρεύματα της καθόδου, γεγονός που μας άναγκασε να περνάμε ανάμεσα από τα αυτοκίνητα για να αποφύγουμε το μποτιλιάρισμα.

Σε αναμονή της επόμενης εξόρμησης, ομολογώ πως θέλω να ξαναπάω σε αυτό το πανέμορφο μέρος της Εύβοιας με τα ανέγγιχτα από τον άνθρωπο, ακόμα, τοπία.

Marialena, 4/5/2008

Link: Δίρφυς.gr

Φωτογραφίες: (c) ScooterClub Hellas, 2008

Το τέλος της Αθωώτητας

Πήγα σήμερα στο σούπερ μάρκετ της περιοχής μου να πάρω μερικά πράγματα που χρειαζόμουν για αυτήν την εβδομάδα. Πήρα λοιπόν δυο συσκευασίες γιαουρτιού Yotopia με φρούτα που τρώω στη δουλειά, αξίας 2.55 ευρώ το καθένα. Μετά πήρα μια συσκευασία 450 γρ. τυρί Τρικαλινό με λίγα λιπαρά, 4.99 ευρώ και μια πίτσα Νίκας Φρέσκα 5.19 €. Πήρα επίσης ανταλλακτικά για την κεφαλή της ηλεκτρικής μου οδοντόβουρτσας Oral-B που κόστιζαν 8.87 € και τέλος προμηθεύτηκα ένα τσαμπί μπανάνες με 2.33 ευρώ.

Στο ταμείο έδωσα και ένα εκπτωτικό κουπόνι αξίας 6 ευρώ και έτσι ο λογαριασμός έφτασε τα 20 ευρώ και 50 λεπτά περίπου. Θα πω το γνωστό που λένε όλες οι νοικοκυρές όταν γυρίζουν από τα ψώνια με μια σακούλα στο χέρι "Τι πήρα?". Πράγματι, τι πήρα και έδωσα 20 ευρώ? Ζεις μια εβδομάδα μόνον με αυτά που προμηθεύτηκα? Όχι βέβαια!

Ύστερα είδα πως ο δείκτης της βενζίνης στο μηχανάκι μου άρχισε να φτάνει κάτω από τη μέση και κοιτάζοντας τη τιμή της βενζίνας στα πρατήρια είδα πως είχε γύρω στα 1.099 και αλλού και παραπάνω...! Όταν οδηγούσα ένα πενηνταράκι σκούτερ για πολλά χρόνια, έβαζα ίσως 1,5 ευρώ και γέμιζε το ρεζερβουάρ, αργότερα έβαζα τρια ευρώ και τώρα που οδηγώ ένα σκούτερ μεγαλύτερου κυβισμού βλέπω πως από από πέρσυ που έβαζα πέντε ευρώ και γέμιζα, τώρα θέλω οκτώ ευρώ για να διανύσω τις ίδιες αποστάσεις εντός της πόλης. Πάνω από 30-40 ευρώ τον μήνα για να κινηθεί μια μοτοσυκλέτα μικρομεσαίου κυβισμού!!! Να μη μιλήσει κανείς άμα θέλει να κινηθεί με αυτοκίνητο τι πληρώνει.

Θα μου πει κάποιος να πάρω τη συγκοινωνία αντί για την μηνανή. Ναι, στη κακοκαιρία θα πάρω τη συγκοινωνία σύμφωνοι, αλλά επειδή το μετρό δεν έχει φτάσει ακόμα στη περιοχή μου, θέλω μισή ώρα μέχρι να φτάσω στον πλησιέστερο σταθμό και μετά άλλα δέκα λεπτά στη καλύτερη περίπτωση για να αποβιβαστώ στο κέντρο της πόλης. Με το σκούτερ σε 20 λεπτά είμαι στη δουλειά μου... και εδώ είναι η διαφορά στη μετακίνηση. Ο χρόνος που εξοικονομείται.

Όταν αντιλήφθηκα την πρόσφατη κρίση των τροφίμων στις αναπτυσσόμενες χώρες αλλά και στην Αμερική που έχει ξεσπάσει πάνω σε βασικά είδη διατροφής, όπως το ρύζι που η τιμή του πολλαπλασιάστηκε εξαιτίας της έλλειψης που σημειώθηκε (τεχνιτή ή πραγματική δεν το έχω αποσαφηνίσει ακόμα) και άξαφνα βρέθηκα μπρος στην οικτρή πραγματικότητα πως δεν είναι μόνο η αλματώδης αύξηση της τιμής του πετρελαίου που πλήττει τις διεθνής οικονομίες και κατά συνέπεια την τσέπη μας, αλλά και το γεγονός ότι η τροφή πια γίνεται ολοένα και πιο ακριβή και δυσπρόσιτη για πολλούς πολίτες με χαμηλό εισόδημα ανά τον Κόσμο.

Δουλεύουμε περισσότερο, πέρνουμε περισσότερα χρήματα από παλαιότερες γενιές και όμως τώρα πια δεν μας φτάνουν να ζήσουμε. Οι γονείς μας, τα παιδιά της Κατοχής, εργάστηκαν σκληρά και μπόρεσαν να φτιάξουν ένα σπίτι ή να σπουδάσουν τα παιδιά τους με έναν ή ίσως δυο μισθούς που δεκαρίτσα δεκαρίτσα υπολογίζονταν και γίνονταν κουμάντο. Ζούμε με πολλά περισσότερα από ότι εκείνοι, αλλά προβληματίζομαι πως δεν ζούμε το ίδιο καλά, απλά και με συναίσθηση των οικονομικών μας δυνατοτήτων και χρεωστικών ορίων ανάλογα με το εισόδημά μας.

Για μια ακόμα φορά φέρνω στο νου μου ότι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή είναι αυτά που είναι δωρεάν, όσα μοιραζόμαστε με τους άλλους, αυτά που αισθανόμαστε, αυτά που επικοινωνούμε, το γέλιο, το δάκρυ, το χαμόγελο, η συγκίνηση, το νοιάξιμο, η αγάπη. Τίποτα από αυτά δεν κοστίζει και κάνει τον άνθρωπο να νιώθει γεμάτος, είτε είναι φτωχός ή πλούσιος.

Marialena, 3/5/2008

A Moment Like This

Leona Lewis "A moment like this"

Ξημέρωμα Πρωτομαγιάς του σωτηρίου έτους 2008...

αγαπητό μου ημερολόγιο,

δυσκολεύομαι πολύ σήμερα να κάτσω να σου γράψω. Σε έχω ανοιχτό εδώ και δυο ώρες και σε αποφεύγω ενώ το μυαλό μου διασχίζουν χιλιάδες σκέψεις σαν ριπές ενός ψυχρού ανέμου που περνούν μέσα από τις φυλλωσιές με μανία.

Με αφορμή κάποια ερεθίσματά μου πρόσφατα, συνειδητοποίησα πως σιγά σιγά ολίσθησα πάλι στο να κλειστώ στον εαυτό μου ηθελημένα και αθέλητα, κι όντως αυτό συμβαίνει. Ναι, τα έχουμε πει αυτά χιλιάδες φορές στους μονολόγους μας τους εσωτερικούς, αλλά αυτή τη φορά βλέπω πως το κλείσιμο αυτό δεν είναι μόνο άμυνα κατά των εξωτερικών "επιθέσεων" ή μάλλον προσεγγίσεων να το πω από το άλλο φύλο, αλλά μοίαζει και σαν έναν σκοτεινό διάδρομο που δεν βλέπεις φως στο τέλος του για να ξεφύγεις.

Αγχώνομαι πάλι, χάνω ύπνο και όρεξη, είμαι ευαίσθητη στο παραμικρό, άκρη δεν βρίσκω με μένα. Η χαρά μέσα μου μοιάζει με τις ψιχάλες μιας αραιής βροχής και πότε ήταν διαφορετικά να μου πεις εσύ, αλλά το ένα μετά το άλλο με απομυζούν συναισθηματικά αυτήν την εποχή.

Προσπαθώ από κάπου να πιαστώ, κάπου να βρω ένα αγκίστρι να πάω κόντρα στην καταιγίδα, αλλά η θάλασσα της ψυχής μου είναι φουρτουνιασμένη και η ακτή μια πλησιάζει μια απομακρύνεται ενώ βολοδέρνω κρατώντας τη σανίδα σωτηρίας μου. Με παρατηρώ πως το σώμα μου έχει να νιώσει ένα άγγιγμα αγάπης να το διαπερνά, ούτε και εγώ θυμάμαι καλά από πότε ή μάλλον θυμάμαι με την μνήμη που δεν έχει αφή, αλλά έχει τη δύναμη να σου δίνει μπουνιά στο στομάχι.

Μεγάλο Σάββατο και εγώ με μυαλγίες λόγω ίωσης, λαιμό κλεισμένο και μύτη ταλαιπωρημένη από το μπούκωμα, βρίσκομαι στον καναπέ του σπιτιού μου, με πυτζάμες και ζακέτα και ένα πάπλωμα για να μην κρυώνω να βλέπω στη τηλεόραση τα τεκταινόμενα ξαπλωμένη. Οι κροτίδες στο βάθος έσπαγαν την ησυχία της νύχτας και εγώ εκεί μπουμπουλωμένη με το σκέπασμα, κοίταζα από το παράθυρο να χρωματίζεται ο ουρανός και με ένα ξέπνοο βλέμμα κοίταξα προς την πόρτα και ευχήθηκα να άνοιγε και να ερχόταν Εκείνος όπως κάποτε. Και έκλεισα τα μάτια και χαμήλωσα το κεφάλι και η εικόνα σχηματίστηκε στο μυαλό μου ολοζώντανη. Του είχα θυμώσει που όταν λαχταρούσα να νιώσω ασφάλεια μέσα στην αγκαλιά του εκείνος μου έφερνε προσκώμματα, αλλά τώρα μετά τα χρόνια που πέρασαν, απλά ευχόμουν να ήταν εκεί να ένιωθα τη παρουσία του και αυτό υποτίθεται θα μου έφτανε...

Μου είπε η Π. στη κουβέντα μας να κοιτάω το σήμερα και να μην αγχώνομαι για το αύριο, να ζω το σήμερα και ενώ διανοητικά συμφωνώ και επαυξάνω, μέσα μου κυριαρχεί ο πανικός του "δεν ξέρω πως να αφεθώ να με πλησιάσει ένας άνδρας", ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού ξεπηδούν οι βδελυρές αναμνήσεις της απειλής της εγκατάλειψης από τους ανθρώπους που είναι σημαντικοί για μένα. Όταν ακούς το τροπάριο "θα φύγω και θα σ' εγκαταλείψω" και είσαι μόνο ένα παιδάκι πέντε, έξι, εφτά ή οχτώ-δέκα χρονών, τι εντύπωση θα σχηματίσεις? Θα ζεις με τον τρόμο πως αν θα φύγει ο γονιός σου εσύ θα χαθείς απροστάτευτη... Και επειδή δεν πραγματοποιούν τις απειλές τους οι μεγάλοι, έπειτα κάνεις προβολές όταν κάποιος άνθρωπος σε προσεγγίζει και το ίδιο που ένιωθες όταν άκουγες τις μεγαλοστομίες χωρίς να ξέρεις αν είναι αλήθεια ή ψέμματα, τώρα τα ανάγεις στη πραγματικότητα και λες στον εαυτό σου "δεν θέλω να πονέσω άλλο, δεν αντέχω την εγκατάλειψη".

Κρίνεις όποιους τολμήσουν να σε πλησιάσουν με αυστηρά κριτήρια και όταν κάποιος σε ενδιαφέρει, ω! του θαύματος στραβώνει η δουλειά από τον άλλον και μένεις πάλι παξιμάδι απορώντας αν έκανε η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα! Κι ύστερα πάλι οχυρώνεσαι μέσα στον πύργο σου και ψάχνεις να βρεις την άκρη στον Μίτο της Αριάδνης.

Δευτέρα του Πάσχα ξημερώματα, του έστειλα ένα μήνυμα στο κινητό που είχα από παλιά. "Αγάπη μου χρόνια πολλά" του έγραψα. Ό,τι δεν μπόρεσα να του πω ζωντανά, το είπα τώρα μέσα από το κινητό. Σιωπή. Καμμιά απάντηση από μέρους του μέχρι σήμερα. "Σ'ευχαριστώ. Εύχομαι να είσαι καλά" μου έγραψε απατώντας μου αργά το βράδυ. Αγάπη που γινες δίκοπο μαχαίρι... και έκανα μια σκέψη πως αν είχα τα μυαλά που έχω τώρα τέσσερα χρόνια πριν, θα φερόμουν αλλιώτικα στις στιγμές της ανάγκης. Δάσκαλε που δίδασκες, οποία αποτελεσματικότης!

Τους καμαρώνω και θαυμάζω τους συνανθρώπους μας που δείχνουν να έχουν ισορροπία στη προσωπική τους ζωή. Είναι άξιοι συγχαρητηρίων, γιατί εγώ που βρίσκομαι στο άλλο άκρο ξέρω καλά τι τίμημα πληρώνω με το να μην έχω κάνει αυτές τις συνάψεις που επιτρέπουν να προσεγγίζεσαι και να αφήνεσαι στο να βιώνεις το σήμερα, το τώρα, τη στιγμή χωρίς άλλα παρελκόμενα. Βλέπω και τους άνδρες γύρω στην ηλικία μου ή και μεγαλύτεροι που ζουν στη κοσμάρα τους. Νομίζουν πως με το να απορροφώνται από την καρριέρα τους ή να προσπαθούν άκομα να σε κατακτήσουν με το τίποτα, ότι είναι και οι πρώτοι εραστές ή τουλάχιστον οι Ωραίοι Μπρούμελ! Τι λέτε βρε παιδιά, μόνο με μηνυματάκια και έλλειψη χρόνου και κινήτρου δεν γίνεται δουλειά στις σχέσεις με το άλλο φύλο, μην γελιόμαστε!
Δε φτάνει που αφήνουν τον εαυτό τους οι περισσότεροι και το ρίχνουν στο φαί και στο καθησιό, παρέα με τσιγάρα και αλκοόλ, καταλήγουν να παχαίνουν και να κυκλοφορούν σαν έξι μηνών έγκυοι με την κοιλιά τους τούρλα και θέλουν τις γυναίκες να πέφτουν στα πόδια τους... Έλεος, υπάρχει και το "παν μέτρον άριστον" φίλοι μου, πως να σας προσέξουμε έτσι, για πείτε μου? Που είναι ο αυτοσεβασμός σας, που???

Αχχχ, το πρωί θα κρεμάσω στο μπαλκόνι το στεφάνι από το ανθοπωλείο με τα μικρά λουλουδάκια που ετοίμασαν για τη Πρωτομαγιά. Στο οικόπεδο απέναντι, ξεχυνόμασταν από την παραμονή τα πιτσιρίκια της γειτονιάς και μαζεύαμε άγριες μαργαρίτες και ύστερα κόβαμε και από τα τριαντάφυλλα του κήπου και κρεμούσαμε το στεφάνι μας στο κάγκελο για το καλό. Μπορεί να μην ήταν το πιο όμορφο, αλλά ήταν το στεφανάκι που είχαμε φτιάξει με τα χέρια μας, ενώ τα λουλούδια τριγύρω μοσχοβολούσαν...

Καλή Πρωτομαγιά να έχουμε, με λουλούδια στα χέρια και ήλιο να ζεσταίνει τις καρδιές μας! Σε λίγο ξημερώνει η καινούργια μέρα, A Moment Like This!

Μαριαλένα, 01/05/2008