Hopeless Love

Άνοιξε τα Φτερά της
και πέταξε στα ανοικτά του Πελάγου.
"Φεύγω" του έγνεψε με μια ματιά
-του Ουρανού καθρέπτισμα-
"μα η Ψυχή μου ανασαίνει
μέσα από το βλέμμα σου".

Για σένα...


Dido "White Flag" (with lyrics)

Marialena, 28/9/2008

H πρώτη φορά

Παδιά ήταν ακόμα και οι δυό τους, 21 χρονών ξεπεταρούδια, όταν γνωρίστηκαν. Γειτονόπουλα, στα παιδικά τους χρόνια πήγαιναν μαζί στα αγγλικά. Στο γυμνάσιο άλλαξαν σχολεία και να που το έφερε η μοίρα να βρεθούν ξανά νεαροί ενήλικες πια.

Εκείνη πήγαινε στο πανεπιστήμιο 2ετής φοιτήτρια, όταν εκείνο το καλοκαίρι κάποιοι κοινοί τους φίλοι τους έφεραν ξανά σε επαφή. Εκείνος δούλευε ήδη σε δική του δουλειά. "Δεν είσαι εσύ που πηγαίναμε αγγλικά μαζί?" τον ρώτησε η κοπέλα όταν βρέθηκαν. Όντως, το μικροκαμωμένο παιδάκι που έπαιζε όλο μπάλα στα διαλλείματα, ήταν ο νεαρός μπροστά της. Γύρισαν σπίτι μαζί από τον καφέ, τα λέμε είπαν και χαιρετήθηκαν.

Το καλοκαίρι προχωρούσε και έγινε μια πρόσκληση και για τους δυό σε κοινωνική εκδήλωση εκτός Αθηνών. Προέκυψε πως θα πήγαιναν και οι δυό τους εκεί. Με χαρά η κοπέλα περίμενε να φτάσει ο καιρός για να πάει στην εκδήλωση που είχε προσκληθεί. Συναντήθηκαν τυχαία στο δρόμο και επιβεβαίωσαν τη συμμετοχή τους.

Μπήκε Αύγουστος, η βαλίτσα έτοιμη για αναχώρηση για την ολιγοήμερη απόδραση. Έφτασαν στον προορισμό τους και τακτοποιήθηκαν στα δωμάτιά τους. Η παρέα αποτελούνταν από μικρότερους και μεγαλύτερους σε ηλικία, ένα πολύχρωμο πλήθος που είχε μαζευτεί για την περίσταση. Έκαναν κάποιες βόλτες, πήγαιναν για μπάνιο στη πισίνα, χαζολογούσαν με χαλαρή διάθεση, όντας σε διακοπές.

Ένα βράδυ καθώς πήγαιναν για ύπνο, καληνυχτίστηκαν και η κοπέλα πήγε στο δωμάτιό της για να κοιμηθεί. Έβγαλε τα ρούχα της και φόρεσε ένα καλοκαιρινό ανάλαφρο νυχτικάκι. Έπεσε στο κρεβάτι και τότε από το ανοιχτό παράθυρο τον άκουσε να κάνει θόρυβο από το διπλανό δωμάτιο. Έκανε να γυρίσει πλευρό, μα τότε άκουσε ένα χτύπημα στη πόρτα της. "Να περάσω?" της είπε σιγανά. Άνοιξε την πόρτα και πέρασε μέσα. Εκείνος φορούσε μόνον ένα σορτάκι και το σώμα του καλογυμνασμένο ξεπρόβαλλε με την φρεσκάδα των 21 Μαϊων που μετρούσε.

Κοιτάχτηκαν για λίγο και τα χείλη τους ενώθηκαν σε ένα παθιασμένο φιλί. Οι γλώσσες τους άγγιζαν διερευνητικά το στόμα του ενός και του άλλου και η γλύκα του φιλιού τους έκανε να λαχταρούν όλο και περισσότερο. Την οδήγησε στο κρεββάτι, ξάπλωσαν κάτω και άρχισε να της χαϊδεύει το κορμί. Η κοπέλα δεν είχε ξανανιώσει έτσι στη ζωή της. Πρώτη φορά που άνδρας την άγγιζε κατ' αυτόν τον τρόπο. Έμεινε να ζει τη στιγμή, ενώ αισθανόταν το σώμα της να ξυπνά μέσα από τους ίδιους τους χυμούς της.

Το άγγιγμά του την ξετρέλλαινε και ας στεκόταν ακίνητη καθώς την χαϊδευε και φιλούσε για ώρα. Της έβγαλε το νυχτικάκι και το πέταξε στο πάτωμα. Το εφηβικό της σώμα έλαμπε μπρος στα έκπληκτα μάτια της. Τα στήθη της πάλλονταν από την πρωτόγνωρη έξαψη!
"Εσύ δεν θες να μ' αγγίζεις?" τη ρώτησε το αγόρι σε μια στιγμή. Του απάντησε πως ήθελε να απολαύσει αυτό που της πρόσφερε, μα κατά βάθος εννούσε πως δεν ήξερε τι να κάνει και πως να φερθεί...

Η νύχτα την άφησε με το αφημένο στο πάτωμα νυχτικάκι και τη μυρωδιά του ολόγυρα στο κορμί της. Το σώμα της ακόμα ζεστό από τα χάδια του και η πηγή της να αναβλύζει από μια γλυκιά αίσθηση κινητοποίησης. Της άρεσε αυτό το αγόρι, της άρεσε πολύ! Την επόμενη μέρα αμήχανα αντάλλασαν ματιές και αγγίγματα όσο ήταν έξω με κόσμο. Το βράδυ πάλι στα δωμάτιά τους, η υγρή νύχτα τους έκανε να θέλουν να καθήσουν στο μπαλκόνι. Εκείνη ένιωσε ξανά αυτή την αίσθηση του πόθου να την πλημμυρίζει, πήγε στο μπαλκόνι του που εκείνος βρισκόταν. Κάθησε στα γόνατά του και άρχισε να τον φιλά ασταμάτητα. Το κορμί της πάλι είχε υγρανθεί από την επαφή. Σαν μέλισσα τρυγούσε τα φιλιά του και τα χέρια του άγγιζαν και πάλι το στήθος της, προκαλώντας της ρίγη. Μέχρι που έπιασε η πρωϊνή δροσούλα ήταν μαζί στο μπαλκόνι παίζοντας ο ένας με τον άλλον.


Young lovers, image by www.bartcop.com

Βράδυασε πάλι και με κάποιους ακόμα φίλους βγήκαν για βόλτα στη πλησιέστερη πόλη. Ήπιαν ένα ποτάκι και στην επιστροφή οι δρόμοι με τους φίλους χώρισαν. Έμειναν μόνοι να γυρίσουν στο ξενοδοχείο με τα πόδια. Σταμάτησαν σε ένα αλσήλιο και κάθησαν σε ένα παγκάκι. Πάλι η τρέλλα της έλξης ξύπνησε από τον λήθαργό της και το επόμενο βήμα τους ήταν να πετάξουν τα ρούχα τους μέσα σε μια καμπάνα στη παραλία και έτσι ολόγυμνοι να ερωτοτροπούν, μέχρις που προσπάθησαν να ολοκληρώσουν. Η κοπέλα δεν μπόρεσε να χαλαρώσει, της ήταν αδύνατον να προχωρήσει.

Μα εκείνη ήταν ευτυχισμένη, ενθουσιασμένη, μεθυσμένη από τον άνδρα αυτόν τον θελκτικό που την αναστάτωνε τόσο πολύ! Γύρισαν στην Αθήνα, μπήκε φθινόπωρο, ξαναβρέθηκαν. Μοιράστηκαν φιλιά και χάδια στο αυτοκίνητο, στη βόλτα, αλλά τίποτα δεν έμοιαζε με την ξενοιασιά των διακοπών.

Ένα απόγευμα βγήκαν για καφέ οι δυό τους και τότε της είπε πως τα είχε με κάποιαν άλλη κοπέλα παράλληλα, αλλά επειδή την ήθελε θα χώριζε για να είναι μαζί. Εκείνη το απέκλεισε, ξενέρωσε και στην ιδέα πως θα γινόταν κάτι τέτοιο. Του είπε πως καλύτερα όχι και θέλησε να φύγει από τη μέση. Συναντιόντουσαν όμως συχνά στη γειτονιά και εκείνη ένιωθε πως κάθε φορά που τον συναντούσε της κόβονταν τα πόδια από το καρδιοχτύπι. Ήταν ακόμα υπάκουο παιδί η αφεντιά της, όσο και αν τον ήθελε, επειδή δεν ήταν "της τάξεώς της", άκουσε και τη μαμά που βολικά την καθοδήγησε όταν αντιλήφθηκε το φλερτ της κόρης με το παλληκάρι. Αντ' αυτού, άρχισε να πηγαίνει γυμναστήριο, να ξεχνιέται και να συνεχίζει να είναι το "καλό παιδί" που πάντα ήταν.

Το πανεπιστήμιο τελείωσε, έπιασε την πρώτη της δουλειά, τα χρόνια περνούσαν. Ήταν ήδη 25 χρονών. Ένα βροχερό απόγευμα, με τα ρούχα της δουλειάς και αρκετή κούραση, πετάχτηκε στο σούπερ μάρκετ να ψωνίσει. Τον βρήκε στο ταμείο να περιμένει να πληρώσει και σταμάτησε για να μιλήσουν. Φορούσε ένα καρό πουκαμισάκι και τα γεροδεμένα του μπράτσα ξεχώριζαν ακόμα μέσα από τα μανίκια. Μίλησαν κανονικά, είπαν τα νέα τους, είχαν περάσει κοντά τέσσερα χρόνια από τότε. Χαιρετηθήκαν και στον γυρισμό εκείνη αναρωτιώταν γιατί ένιωθε ακόμα αυτό το κόψιμο στα γόνατα μαζί του. Ήταν φανερό, δεν τον είχε ξεπεράσει! Ο πρώτος ιδανικός έρωτάς της ήταν μέσα της αξεπέραστος...

Πολλά συνέβησαν και στις ζωές των δυο τους εν τω μεταξύ, ακολουθώντας διαφορετικές κατευθύνσεις. Εκείνη ακολουθούσε καριέρα, εκείνος πήρε την επιχείρηση του πατέρα του και δούλευε εκεί. Έμαθε πως παντρεύτηκε μια κοπελίτσα και άνοιξε σπιτικό. Ένα απόγευμα, ένα αυτοκίνητο σταμάτησε εμπρός της στο πεζοδρόμιο. Κατέβηκε μια γνώριμη φιγούρα, τώρα πια λίγο πιο σπασμένος από πριν στα 30 και του. Την χαιρέτησε εγκάρδια και της έδειξε τον πρωτότοκό του στο πίσω κάθισμα. Ο γιός μου της είπε και της ανακοίνωσε πως η γυναίκα του ήταν ήδη έγκυος στο δεύτερο παιδί τους. Μίλησαν για λίγη ώρα, εκείνη ούτε καν είχε μπει στη διαδικασία δημιουργίας οικογένειας. Φιληθήκαν και μπήκε ξανά στο αυτοκίνητό του για να φύγει.

Δεν έτυχε να τον ξαναδεί από τότε, αλλά μάθαινε πως με τα δυό του παιδιά είναι καλά, οικογενειάρχης πια εδώ και χρόνια. ΄Όταν εκείνη άλλαξε αυτοκίνητο, πήρε το ίδιο μοντέλο με το δικό του. Ακόμα αναρωτιέται αν όταν το αντίκρυσε να το οδηγεί εκείνος, της έκανε κάποιο κλικ, ή απλά ήταν τυχαίο ότι τους άρεσε το ίδιο αυτοκίνητο?

Υ.Γ. Την τιμή της επέλεξε να μην τη δώσει σε κανέναν άνδρα, να μην είναι κανένας ο εκπορθητής του φρουρίου της. Το έκανε η ίδια ένα βράδυ, χωρίς πόνο και ενοχές, αποφασισμένη να απαλλαγεί μια και καλή από τους ηθικούς φραγμούς της παρθενίας και δεν μετάνιωσε ποτέ γι' αυτό!

Marialena, 15/06/2007 (μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι αληθινή)

Λέσβος - Σεπτέμβρης 2008

Είχα να επισκευθώ το νησί της Λέσβου από το 2005, που ήταν και η πρώτη φορά που το γνώριζα από κοντά. Φέτος, πριν από λίγες μέρες μου δώθηκε πάλι η ευκαιρία όταν με μια φίλη αποφασίσαμε να πάμε, να επισκευθούμε και κάποιους φίλους που έχουμε εκεί παρεπιπτόντως.

Το ταχύτατο "Νήσος Χίος" μας έφερε στο λιμάνι της Μυτιλήνης μέσα σε 8 ώρες περίπου ενώ το ταξίδι ήταν άνετο μέσα στο πλοίο και η θάλασσα ήρεμη την περισσότερη ώρα. Βράδυ άφιξη και οι φίλοι να μας περιμένουν στον μώλο για να μας υποδεχθούν. Ο καιρός καλός ακόμα, ο Σεπτέμβρης μύριζε καλοκαιράκι ακόμα... Φαγητό σε μια ταβερνίτσα στο κάστρο του Ταξιάρχη, με πεντανόστιμους μεζέδες και θέα τη πόλη από ψηλά, με κρασάκι και χαλαρή κουβεντούλα!

Επιστροφή στη πόλη και με θέα το λιμάνι στο βάθος, συζήτηση μέχρι αργά το βράδυ, μέχρι να μας πάρει ο ύπνος αποκαμωμένους. Το πρωί ξύπνημα και καφεδάκι στη βεράντα με θέα την ηλιόλουστη Μυτιλήνη. Ετοιμαζόμαστε και φεύγουμε για το βορειοδυτικό κομμάτι του νησιού που θέλουμε να επισκευθούμε.



Μέσα από τα λιόδεντρα και τον κόλπο της Γέρας, προχωρούμε προς τη Μονή Λειμώνος, μοναστήρι από τον 16ο αιώνα, όπου οι πιστοί αφιερώνουν εκκλησάκια στον περίβολο σαν τάματα και όχι ό,τι έχουμε συνηθήσει να βλέπουμε ως κτερίσματα στις εικόνες μέχρι τώρα.





Οδηγώντας μέσα από ανηφορικό φιδωτό δρόμο, περνάμε τις ανεμογεννήτριες της Αιολικής Αντίσσας που στολίζουν το ξερό τοπίο αυτή τη φορά και φτάνουμε στο ορεινό χωριουδάκι της Αντίσσας με τα αιωνόβια δέντρα στη πλατεία και τα παραδοσιακά σπιτάκια τριγύρω. Τα παιδιά στα χωματοστρωμμένα σοκάκια έπαιζαν αμέριμνα, όπως κάποτε κάναμε και εμείς είκοσι ή τριάντα χρόνια πριν στη γειτονιά μας. Στάση για να δροσιστούμε και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς το Σίγρι, γνωστό για το απολιθωμένο δάσος μοναδικό για τα Ελληνικά δεδομένα.







Το βορειοδυτικό κομμάτι της Λέσβου, οφείλει την μορφολογία του στο ηφαιστειογενές έδαφος που κατά τη διάρκεια της Προϊστορίας, κάποιοι κρατήρες που ήταν ενεργοί εξεράγησσαν, με αποτέλεσμα η ηφαιστιακή στάχτη να καλύψει τα πάντα στο πέρασμά της και να φτάσει μέχρι την θάλασσα. Το απολιθωμένο δάσος οφείλει την καταστραφή του σε αυτό ακριβώς το φυσικό φαινόμενο και οι κορμοί και τα υπολλείματα φυτών που έχουν βρεθεί στη περιοχή, απολιθώθηκαν εξαιτίας της στάχτης γεμάτης από οξειδωτικά μέταλλα που άφησαν τους κορμούς συμπαγείς και αφυδατωμένους για να βρεθούν στη κατάσταση που απανθρακώθηκαν μέχρι τις μέρες μας.















Το μουσείο φυσικής ιστορίας και απολιθωμάτων που βρίσκεται στο Σίγρι, δίνει μια πολύ καλή ιδέα γύρω από το μοναδικό αυτό φαινόμενο που συναντούμε στη Λέσβο. Μαγεμένοι από το θέαμα και την ιστορία του τόπου αυτού, φύγαμε για Σκάλα Ερεσσού, ένα παραθαλάσσιο χωριουδάκι, το επίνειο της Ερεσσού, του ορεινού χωριού που είναι γνωστό για την καταγωγή της Σαπφούς και του Θεόκλητου, ιστορικών προσωπικοτήτων με σημαντικό έργο που διασώζεται μέχρι τις μέρες μας για να μας θυμίζει το μεγαλείο της γραφής και της σκέψης τους!



Μετά το σεληνιακό τοπίο που προηγήθηκε, η Σκάλα Ερεσσού αποτελούσε μια όαση μέσα στο πράσινο και τη παραλία της γεμάτη από γραφικά καφέ και ταβερνίτσες δίπλα στο κύμα. Βόλτα, κάτι να φάμε για να πάρουμε δυνάμεις ενώ ο ήλιος είναι ακόμα δυνατός και φωτίζει τα πάντα. Ξεκούραση για λίγο να αναλάβουμε τις δυνάμεις μας και στη συνέχεια, αναμονή για τα αγόρια και ένα κορίτσι της παρέας που είναι δεινοί ψαροντουφεκάδες και βούτηξαν για να φέρουν τη ψαριά για να φάμε. Το βράδυ έπεσε και σε αναμονή της επιστροφής των ψαράδων μας, τραβώ φωτογραφίες του δειλινού και του φεγγαριού που ανατέλει πάνω από τη θάλασσα, ενώ μια γιαγιά μου πιάνει τη κουβέντα στο παγκάκι και με ρωτάει πότε θα παντρευτώ!!! (γκονγκ!)













Τα ψάρια τα καθάρισαν τα παιδιά στη θάλασσα και καθήσαμε στο ίδιο ταβερνάκι που φάγαμε το απόγευμα για να μας τα ψήσει. Το φαγητό ήταν εκπληκτικό, καθώς η ψαριά μύριζε θάλασσα και έφαγα ψάρια του ανοιχτού πελάγου που δεν είχα ξαναφάει στην Αθήνα. Περπάτημα στη παραλία της Σκάλας όπου γλυπτά και αποφθεύγματα των Λεσβίων ποιητών κοσμούν τη παραλία. Επιστροφή περπαντώντας στα αρμυρίκια στην άκρη της παραλίας, όπου είχαμε στήσει τις σκηνές μας για να κοιμηθούμε μαζί με άλλους ελεύθερους κατασκηνωτές. Μια σκηνή για συναυλία ομοφυλοφίλων γυναικών είχε στηθεί εκεί κοντά και ήταν σαν να μας είχαν βάλει το ηχείο στη σκηνή μας, αλλά στο τέλος όταν σώπασαν , αποκαμωμένοι από τη γεμάτη μέρα κοιμηθήκαμε, ενώ μόνον ο αέρας και κάποια στιγμή το πρωί ο ήλιος μας ξύπνησαν.













Πρωϊνό μπανάκι στη παραλία με τα σχεδόν δροσερά νερά, που ήθελαν προσαρμογή για να συνηθίσεις την θερμοκρασία τους, αλλά το διάφανο νερό του Αιγαίου ήταν εκπλητικό στο να κολυμπάς μέσα του. Το αλάτι δεν κόλλησε στο σώμα (πράγμα περίεργο σε μένα που δεν αντέχω την αίσθηση στο σώμα μου...) και μετά πρωϊνό στο Parasol, ένα ατμοσφαιρικό καφέ στη παραλία με ατμόσφαιρα Λατινικής Αμερικής και βραζιλιάνικα τραγούδια να μας χαλαρώνουν.





Όμως το μεσημέρι είχε φτάσει και η παρέα πρότεινε να πάμε σε ένα μέρος με καταρράκτες και πράσινο μέσα στα βουνά. Τα ψαράκια που είχαν φυλαχθεί από την προηγούμενη, μαζί με φρέσκα λαχανικά και φρούτα, έγιναν το μεσημεριανό μας φαγητό, στο κτήμα του φιλόξενου κυρ-Παναγιώτη, όπου στη μέση του πουθενά, έχει φτιάξει ένα αγρόκτημα με προσωπική εργασία και μεράκι που στη κορυφή του φιλοξενεί ένα μοναδικό θέαμα έναν καταρράκτη που πέφτει μέσα σε μια λίμνη με βαθυπράσινα νερά που άλλαζε το τοπίο ξεπροβάλλοντας από τα λευκά, σκασμένα από τον ήλιο, βράχια.







Το κολύμπι στο γλυκό νερό ήταν φανταστικό, καθώς τα νερά των πηγών έρρεαν μέσα από τον καταρράκτη και το κολύμπι σε αυτήν την κολυμβήθρα, ήταν κάτι πρωτόγνωρο και μοναδικό σαν αίσθηση για μένα, ενώ ούτε στιγμή δεν παραμέρησα την έξαψη της στιγμής μπρος στα σκοτεινά νερά (τώρα που το σκέπτομαι, χμ...).







Από την Αθήνα είχαμε πει με τη φίλη μου να επισκευθούμε τον Αγιο Ραφαήλ, προστάτη άγιο και των δυό μας. Επιστροφή ξανά μέσω της Καλλονής και της λιμνοθάλασσας με τα φλαμέγκος στο βάθος, προς τη Θερμή με τα γνωστά ιαματικά λουτρά και το μοναστήρι και τόπο μαρτυρίου των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης.



Το προσκήνυμα στον τάφο του Αγίου και συγκίνηση που αξιώθηκα να προσευχηθώ στη Χάρη του, ενώ εξωτερίκευα τα μύχια της ψυχής μου στο σκήνωμά του. Επιστροφή στη Μυτιλήνη, ώρα να ετοιμαστούμε για την αναχώρησή μας με το πλοίο. Μαζεύουμε τα πράγματά μας, αντικρίζουμε τη πόλη ενώ ο ήλιος δύει και τα φώτα ανάβουν στο βάθος. Φεύγουμε για το λιμάνι, οι φίλοι δίπλα μας να μας συνοδεύουν στη μπουκαπόρτα του Νήσος Χίος. Κουβέντες με νόημα της τελευταίας στιγμής, φιλιά και αγκαλιές εγκάρδιες μέχρι να ανεβούμε στο πλοίο και να κοιτούμε τα φώτα στο βάθος.



Μου άρεσε που γνώρισα ένα κομμάτι της Λέσβου που δεν είχα δει στη προηγούμενή μου πρώτη επίσκεψη. Η επιθυμία να γνωρίσω ακόμα περισσότερα μέρη από αυτό το στολίδι του Αιγαίου, είναι μεγάλη και ελπίζω να τα καταφέρω να ξαναπατήσω το πόδι μου στη χώρα του Θεόφιλου, του Ελύτη και του Αλκαίου, με τη βοήθεια του Αγίου Ραφαήλ.

Ευχαριστώ τη Στελίνα που έγινε η συνταξιδιώτισσα μου σε αυτό το κοινό μας ταξίδι, τον Αντώνη για την φιλοξενεία και την ξενάγηση σε όλα αυτά τα μέρη, την Ευσταθία και τον Τέλη για τη ψαριά και την ζεστή παρέα τους...

Μαριαλένα, 16/9/2008 (με την ταξιδιάρα και γεμάτη νοσταλγία και λαχτάρα για τα ωραία της ζωής, καρδιά)

Ανόητες Αγάπες

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας "Μη γυρίσεις"

Στίχοι: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας & Βέτα Μπετίνη
Μουσική: Τάκης Μπουρμάς
Πρώτη εκτέλεση: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Για θυμήσου καλά
Μήπως έχεις χαθεί μέσα σε δρόμους που καίνε
Βάλε εσύ μια φωνή
Και αν δεν είμαι εκεί Χάρη να μη με λένε

Δεν είναι η ανάγκη
Δεν είναι η μοναξιά που εκεί θα με φέρει
Έχω αντέξει πολλά
Δε με ξέρεις καλά κανείς δε με ξέρει

Μη γυρίσεις, τίποτα μη ζητήσεις
Για ένα βράδυ μη με χαραμίσεις
Μη γυρίσεις, τίποτα μη ζητήσεις
Για ένα βράδυ μη με χαραμίσεις

Μπαίνω μες στη σκιά
Με τυφλώνει το φως, μ' αρρωσταίνουν οι λέξεις
Έχω βαρεθεί
Δε θέλω να εξηγώ πρέπει εσύ να διαλέξεις

Όμως στο λέω ξανά
Μήπως έχεις χαθεί μέσα σε δρόμους που καίνε
Βάλε εσύ μια φωνή
Και αν δεν είμαι εκεί Χάρη να μη με λένε

Μη γυρίσεις, τίποτα μη ζητήσεις
Για ένα βράδυ μη με χαραμίσεις
Μη γυρίσεις, τίποτα μη ζητήσεις
Για ένα βράδυ μη με χαραμίσεις


Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας - Πυξ Λαξ "Ανόητες Αγάπες"

Στίχοι: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Μουσική: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Πρώτη εκτέλεση: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας & Πυξ Λαξ ( Ντουέτο )
Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας & Πυξ Λαξ ( Ντουέτο )

Τα φέραμε από δω τα φέραμε από κει
άντε ξανά τα ίδια τα ίδια απ' την αρχή
τα φέραμε από δω τα φέραμε από κει
εγώ ξανά στο τίποτα στο γενικά εσύ στο γενικά

Νύχτες δίχως όνομα νύχτες χωρίς σκοπό
χαμένοι από χέρι χαμένοι και οι δυο
ανόητες αγάπες ανόητα φιλιά
λόγια λόγια λόγια λόγια ψεύτικα

Τώρα τι να σου πω τι να μου πεις κι εμένα
έτσι όπως παίξαμε κι οι δυο με ζάρια πειραγμένα
τα φέραμε από δω τα φέραμε από κει
εγώ ξανά στο τίποτα στο γενικά εσύ στο γενικά

Νύχτες δίχως όνομα νύχτες χωρίς σκοπό
χαμένοι από χέρι χαμένοι και οι δυο
ανόητες αγάπες ανόητα φιλιά
λόγια λόγια λόγια λόγια ψεύτικα


Πυξ Λαξ "Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο"

Στίχοι: Μάρω Βαμβουνάκη
Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας
Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ

Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα
της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μη με φοβάσαι
αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν τον πρώτο σου έρωτα
οι πιο πολλοι αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν όπου και να 'σαι
στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα

Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ' τη λήθη
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι
οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι
μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου
που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα
στις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο
για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...

========================================

Απόψε μωρό μου θα σου μιλήσω μέσα από τις μουσικές και τους στίχους αυτών των αγαπημένων μου τραγουδιών. Διάβασε αυτούς τους στίχους, λέξη προς λέξη και θα μοιάζει η αφήγησή μου σχεδόν προσωπική.

Ομολογώ πως είχες δίκιο, τα θέλω όλα ή τίποτα, θέλω να ρουφήξω τη ζωή ως το μεδούλι, θέλω πριν πεθάνω να έχω ζήσει, τα θέλω όλα αυτά που βρίσκονται μέσα στο τίποτα μόνη ή με έναν συνοδοιπόρο το ίδιο ονειροπόλο και παράτολμο όπως κι εγώ...

Προτιμώ μια όμορφη φιλία από ένα αποτυχημένο φλερτ, αλλά μια φιλία χωρίς πόνο και αλληλοματαιώσεις, μια σχέση ελευθερίας και ισότητας, σεβασμού και αλληλοκατανόησης. Χωρίς την αίσθηση πως το αύριο είναι μια καινούργια μέρα, ή όλα στη ζωή μας είναι τετελεσμένα, ακόμα και η τρυφερότητα, η επαφή, ο συναισθηματικός μας κόσμος?

Γιατί στα λέω αυτά απόψε μέσα από αυτά τα τραγούδια, μαχαίρια στη καρδιά του κάθε υποψιασμένου υπνοβάτη, γιατί διάολε ένιωσα κάτι για σένα που με κινητοποίησε να αφήσω τη μετριοπάθεια κατά μέρος και να σε ιχνηλατίσω με όσο πάθος διέθετα μέσα από τις αισθήσεις μου. Και πότε πρόλαβες, θα μου πεις. Άν έχεις ακουστά ή γνωρίζεις τη διαισθητική σκέψη θα καταλάβεις τι εννοώ.

Είμαι άνθρωπος που δεν μπαίνω εύκολα σε καλούπια που πλάθουν οι άλλοι για μένα, στο είπα άλλωστε, αρρωσταίνω και μόνο στην ιδέα. Και εσύ καλέ μου θέλησες να είμαι κάπως αλλιώς, λίγο διαφορετική για να χωράω στα δικά σου εκμαγεία της ασφάλειάς σου. Όχι αυτό δεν γίνεται, δεν μπορώ να χωρέσω το "πολύ" της ψυχής μου στο ζητούμενο του "λίγο" σου, αυτό το "πολύ" υπάρχει για να έχω περιθώριο να μοιράζομαι με τους ανθρώπους γύρω μου τα καλά μου στοιχεία και δεν θέλω να ξεμείνω από ανθρωπιά και αγάπη για τον συνάνθρωπό μου και ας ελοχεύουν τέρατα και δράκοι στο δρόμο που βαδίζω, όσο αντέχω τα παλεύω τα όρνια που καραδωκούν να αρπάξουν τη ψυχή μου και δεν θα σε αφήσω να μεταμορφωθείς σε ένα από αυτά. Συμβιβάζομαι όμως πρόσκαιρα και προχωρώ, μέχρι να ανοίξει ο δρόμος σε αυτά που επιθυμώ, με όποιον θέλει να ακολουθήσει και να συμπλεύσει. Αλλιώς δεν πειράζει, κανένας δεν χρειάζεται να πληγώνεται...

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...

Αλλά τα βράδυα που θα αντικρύζεις τα αστέρια στον ουρανό και θα προβάλλει η δική μου η μορφή στα μάτια σου, να μην ξεχνάς πως οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο και μη φοβάσαι, δεν κινδυνεύεις πια από το ανέλπιστο, ο εχθρός τράπηκε σε φυγή ή μήπως κρύβεται ακόμα μέσα σου? Ελπίζω πως όχι και για μια φορά στη ζωή μου θα ήθελα να αποδειχθούν λάθος οι κασσάνδρειες προβλέψεις μου...

Με αγάπη,
(ψιθυρίζοντας χαμηλόφωνα και αργά όπως σου αρέσει...)
Μαριαλένα 10/9/2008

Εισητήριο στην τσέπη σου...

Δεν είχαν περάσει ούτε 24 ώρες από τότε που άφησε ξωπίσω της το νησί για να κινήσει στη μεγάλη πόλη για μια ακόμη φορά...

Ούτε είχαν περάσει άλλες 24 ώρες από τότε που ανέλπιστα έζησε μοναδικές στιγμές που ακόμα κείτονταν ζωντανές μες το μυαλό της. Είχε περάσει όμως και το σοκ της αποκαθήλωσης όταν με μια κουβέντα μόνο διαλύθηκαν τα πάντά μέσα της.

Μέσα στον κύκλο της δεν ήταν όλοι οι γνωστοί και φίλοι της εν δυνάμει εραστές της. Είχε θέσει τα όριά της και διαφύλασσε την κοινωνική και προσωπική της ζωή όσο μπορούσε ξέχωρα και διακριτικά, ενώ οι προτεραιότητές της είχαν αλλάξει προσπαθώντας να προστατέψει τον εαυτό της από μια ακόμη ματαίωση των προσδοκιών της.

Φέρθηκε με κάθε ειλικρίνεια απέναντι στον άλλον άνθρωπο, ήθελε να είναι ο εαυτός της μαζί του με μια πασιφανή χαρά που θα μοιραζόταν κάποιες στιγμές μαζί στην παρέα τους, προσπαθώντας στην αρχή της γνωριμίας του να τον αποκωδικοποιήσει καλύτερα και να τον γνωρίσει περισσότερο.

Τα μάτια του έλαμπαν καθώς μιλούσε και το πρόσωπό του ακτινοβολούσε καθώς χαμογελούσε γεμάτος ζωντάνια και έκπληξη για το αντάμωμα των φίλων μεταξύ τους και εκείνη, η εικόνα της που τον είχε μαγέψει και ήθελε τόσο πολύ να την αντικρύσει. Εκείνη χαιρότανε με την σειρά της που ήταν ευγενής και χαριτωμένος άνθρωπος στη συμπεριφορά του μαζί της, αλλά και με τους άλλους.

Τον είχε σκιαγραφήσει πίστευε αρκετά και γι' αυτό δέχτηκε να περάσει εκείνο το σαββατοκύριακο μαζί του στο νησί, προσκεκλημένη του μαζί με τη παρέα της. Το λιμάνι έφεγγε στο βάθος και τα σπιτάκια τα παραδοσιακά στον οικισμό έδειναν ένα άλλο χρώμα στο τοπίο γύρω. Η θέα την απορρόφησε και αργά το βράδυ καθισμένοι στη βεράντα του σπιτιού του και αγναντεύοντας τη θέα προς τη θάλασσα, άνοιξαν την καρδιά τους και μιλούσαν ειλικρινά για τα μικρά και μεγάλα μυστικά τους, μέχρι να κοιμηθούν.

Η άλλη μέρα ξημέρωσε και η διάθεση της παρέας ήταν να περιηγηθούν τα αξιοθέατα του νησιού που ήθελαν να δουν και εκείνος προσφέρθηκε να τους ξεναγήσει. Η ώρα περνούσε ευχάριστα, ενώ εκείνος αδημονούσε να πάει να ψαρέψει στη θάλασσα για να πιάσει φρέσκο ψάρι για να φάει η παρέα το βράδυ. Η ψαριά ήταν επιτυχής και η συνάντηση μετά το ψάρεμα ήταν για να γευθούν τα φρέσκα ψάρια που μόλις είχαν ψαρέψει στα νερά του πελάγους. Εκείνος συναντιώντας την στην προκυμαία, την έδωσε ένα φιλί στο στόμα για πρώτη φορά, δείχνοντας πως την διεκδικούσε. Το φαγητό ήταν εξαίσιο, ενώ τα ψάρια μύριζαν ακόμα θάλασσα και φρεσκάδα, η παρέα χαλαρή και ευχάριστη και εκείνος σε κάθε ευκαιρία της έδειχνε πως την ήθελε γεμάτος ανυπομονεσία.

Εκείνη το κατάλαβε, μα δεν έδωσε δείγμα ότι το είχε αντιληφθεί στην υπόλοιπη παρέα, ενώ ο ενθουσιασμός εντείνετο ακόμη περισσότερο για εκείνην. Περασμένα μεσάνυχτα κατηφόρησαν προς το μέρος που θα έμεναν το βράδυ, στήνοντας σκηνές κάτω από τη δροσερή σκιά δέντρων κοντά στη θάλασσα. Οι φίλοι έπρεπε να φύγουν και έτσι έμειναν μόνοι τους να μοιράζονται τη σκηνή, ενώ για εκείνην ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που έκανε ελεύθερη κατασκήνωση και με χαρά δέχτηκε να κοιμηθεί στη σκηνή μέσα στη φύση.

Όταν ξάπλωσαν στους υπνόσακούς τους, η πρώτη προσέγγιση δεν άργησε να έλθει για το ζευγάρι, καθώς τα τρυφερά φιλιά έδειναν τη σκυτάλη στα χάδια μεταξύ τους και την ανακάλυψη των σωμάτων στο άγγιγμά τους. Εκείνη δοκίμασε μια πρωτόγνωρη αίσθηση αφύπνισης καθώς ο εραστής της ήταν ικανός να της προκαλέσει ρίγη συγκίνησης με τον τρόπο του καθώς το ερωτικό παιχνίδι μεταξύ τους εξελισσόταν σε ερωτική συνεύρεση που προσέφερε κύματα ηδονής στο διψασμένο για έρωτα και χάδι σώμα της.

Μετά το καταλάγιασμά τους βαθιά μέσα στη νύχτα, εκείνος την πήρε αγκαλιά και αποκοιμήθηκαν έχοντας τα σώματά τους σε επαφή. Το πρωί το ξύπνημα ήταν εξίσου γλυκό και χαρούμενο μετά τη νύχτα που είχαν μαζί περάσει στη σκηνή. Έβαλαν τα μαγιό τους και κίνησαν στην κοντινή παραλία για να δροσιστούν στη θάλασσα, ενώ άφηναν τα ενδύματά τους στην άμμο και κολυμπούσαν οσάν πρωτόπλαστοι, χωρίς ίχνος ενοχής ή εντροπής για την απελευθέρωση από τα ρούχα σώματά τους. Πρώτη φορά έκανε απροκάλυπτα γυμνισμό καθώς η όποια σεμνοτυφία και ηθικολογία είχαν πάει περίπατο, μπροστά στην εμπειρία που βιώνε ανάμεσα σε άλλους εξίσου χαλαρούς ανθρώπους που έκαναν και εκείνοι γυμνισμό στην ίδια παραλία.

Εκείνη χαιρόταν αυτό που ζούσε και εκείνος έδειχνε με κάθε τρόπο την λαχτάρα του να την αγγίζει και να την φιλάει. Η ίδια διάθεση διήρκεσε και μέχρι το απόγευμα καθώς επέστρεφαν και μέσα στο αυτοκίνητο συζητούσαν για τις ζωές τους και τα θέλω τους. Τον άκουγε προσεκτικά καθώς της εξιστορούσε παλιότερες καταστάσεις στη ζωή του και εκείνη στη συνέχεια πήρε τον λόγο κάπως διστακτικά, προσπαθώντας να είναι όσο πιο ξεκάθαρη γίνεται στα μηνύματα που εξέπεμπε στον συνομιλητή της.

"Και τι θα γίνει με εμάς", τον ρώτησε κάποια στιγμή ενώ ακολούθησε μια παύση και για τους δύο. "Ξέρεις..." της απάντησε, "δεν θέλω μια ακόμα σχέση εξ αποστάσεως, κουράστηκα, θέλω να ριζώσω στον τόπο μου επιτέλους", ενώ εκείνη αποσβωλομένη προσπαθούσε να μιλήσει όσο το δυνατόν λιγότερο γιατί μέσα της είχε ήδη αρχίσει να τα χάνει.
"Και βέβαια" του απάντησε "οι σχέσεις εξ αποστάσεως δεν είναι το ευκολότερο πράγμα" πρόσθεσε, "αλλά αν θέλει κανείς κάτι πολύ βρίσκει τρόπο να το κάνει πραγματικότητα". "Μου αρέσεις" της είπε μετά από λίγο "αλλά δεν θέλω να κάνω σχέση, θέλω να είμαι ελεύθερος να κάνω αυτά που μου αρέσουν". "Θέλω να σε βλέπω να περνάμε καλά μαζί και όλα καλά" σκέφθηκε φωναχτά ενώ εκείνη ψέλισσε πως είχε ανάγκη να πιστέψει σε ένα όνειρο για να μπορεί να προχωρήσει. Το σεξ μόνο δεν ήταν καθοριστικός παράγοντας για να την κάνει να παραβλέψει την συναισθηματική εγγύτητα, που είχε ανάγκη για να αισθάνεται καλά με τον σύντροφό της.

"Δεν σε απορρίπτω, πρόσεξε, μην το βλέπεις έτσι σε παρακαλώ" γύρισε και της είπε στη συνέχεια, ενώ εκείνη δεν μπόρεσε να αρθρώσει λέξη για την ανατροπή που βίωνε λίγες ώρες μετά την πανδαισία του έρωτά τους το βράδυ. "Ναι ήμουν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο" του απάντησε "ακόμα και πριν έλθω ήταν στο μυαλό μου, αλλά δεν περίμενα ότι θα μου συνέβαινε κιόλας" έκλεισε την κουβέντα της.

Έφτασαν λίγο πριν το δειλινό σε ένα μοναστήρι που ήθελε εκείνη να προσκυνήσει και εκείνος να παραστεί σε μια τελετή στο εκκλησάκι μέσα στη μονή. Εκείνη κατευθύνθηκε προς το σκήνωμα του τοπικού αγίου που φιλοξενούνταν εκεί για να προσκυνήσει, ενώ τα μάτια της γέμιζαν δάκρυα συγκίνησης μα και απόγνωσης για το τι είχε προηγηθεί μεταξύ τους καθώς ερχόταν με το αυτοκίνητο. Ξέσπασε μπροστά στην εικόνα του αγίου ζητώντας του να την λυπηθεί και να μην της έρχονται τέτοιες πίκρες στη ζωή της. Δεν ήξερε προς ποιόν έκανε την ικεσία τελικά μέσα σε λυγμούς, στον Θεό ή σε εκείνον που μόλις της είχε κάνει φανερή τη περαιτέρω στάστη του? Ή καλύτερα στον ίδιο τον εαυτό της?

Η επιστροφή για την αναχώρηση με το πλοίο της γραμμής εσήμανε και την αντίστρφη μέτρηση για την αναχώρησή της από το νησί. Εκείνος την συντρόφευε καθώς εκείνη τακτοποιούσε με τάξη τα πράγματά της μέσα στον σάκο της, ενώ φρόντιζε να μην ξεχάσει κάτι στον χώρο που έμενε. Την φίλησε τρυφερά κάποιες στιγμές και ενώ το ρολόι έδειχνε ότι δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια για να είναι χαλαροί, αναχώρησαν για το λιμάνι. Σε λίγα λεπτά, στέκονταν μπροστά στο πλοίο και πέρνοντας σειρά στην ουρά για την επιβίβαση, εκείνος της κρατούσε το χέρι. "Θέλω να σε ξαναδώ, πολύ" της είπε "θα μπορέσεις να ξανάλθεις?". Εκείνη ένιωσε να γίνεται μια μάχη μέσα της ανάμεσα στην άρνηση και στην κατάφαση. "θα προσπαθήσω" του απάντησε, "δεν ξέρω ακόμα..." πρόσθεσε ενώ του ψιθύρισε ότι θα ήθελε να ήταν εισητήριο στην τσέπη της, για να τον πάρει μαζί της στο ταξίδι της επιστροφής, όπως λέει και το τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού.

Ενιωθε μέσα της επιθυμία να τον ξαναδεί μα και απογοήτευση, μιας και εκείνος δεν είχε αφήσει περιθώρια με την δήλωσή του για μια επαφή πέραν από το επιφανειακό και το εγωϊστικό, αν θέλεις, "εγώ τη ζωή μου και εσύ δεν θέλω να σταθείς εμπόδιο στις ενασχολήσεις μου". Αυτό εισέπραττε εκείνη, ότι δεν της έδινε το έναυσμα για να θέλει να προσπαθήσει και η ίδια παρά την απόσταση και τις διαφορετικές ζωές τους, να του δώσει μια ευκαιρία. Άλλωστε αυτό που εκείνος ίσως δεν είχε ακόμα αντιληφθεί, ήταν ότι εκείνη δεν άνοιγε την καρδιά της στον καθένα και εκείνος ήταν από τους λίγους και εκλεκτούς άνδρες που του είχε εξομολογηθεί τις μύχιες και τις απόκρυφες, σχεδόν ανομολόγητες σκέψεις της γύρω από τον Έρωτα, την Αγάπη και τη Ζωή.


Για μια ακόμη φορά, η Μοίρα της έπαιζε παράξενα παιχνίδια...

Μαριαλένα, 9/9/2008

Το Ταξίδι*

"Είναι καλό να υπάρχει τερματισμός στο ταξίδι που εξελίσσεται,

μα είναι το ίδιο το ταξίδι που μετράει στο τέλος"

Μαριαλένα, 19/9/2007

σ.σ. Αφιερωμένο στον Ταξιδιάρη Σεπτέμβρη, το μήνα που μας ταξιδεύει από το άκρατο καλοκαίρι, στη ανασυγκρότηση δυνάμεων του φθινοπώρου, ο σκυταλοδρόμος ταξιδευτής που μας οδηγεί από τη μια εποχή στην άλλη, ο διακομιστής των σωμάτων και των ψυχών σε μια διαφορετική διάθεση ενδοσκόπησης και εξισορρόπησης. Ο Ερμής με το κυρήκειο, που με τα φτερά του με οδηγεί φέτος σε τόπους μακρυνούς ή εγγύτερους, μόνη ή με συνοδοιπόρους φίλους αγαπημένους στο ταξίδι αυτό της μετάβασης και της αναζήτησης νέων αξιών και οραμάτων στη ζωή μας. Καλοδεχούμενα τα μηνύματά σου για το Ταξίδι Σεπτέμβριε... άλλωστε δεν είναι ο προορισμός που μετρά, αλλά το ίδιο το ταξίδι στο τέλος!

Μαριαλένα, 4/9/2008

Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης Live 2008

Με την Πανσέληνο και την Έκλειψη του Αυγούστου να στήνει το πιο ονειρικό σκηνικό για συναυλία, είχα την τύχη να παρακολουθήσω για πρώτη μου φορά τη Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης, να ερμηνεύει ζωντανά ένα απάνθισμα από τα έργα του Συνθέτη, από όλες τις περιόδους της καλλιτεχνικής του δημιουργίας.


Γρηγόρης Βαλτινός - Αστέρι του Βοριά


Γρηγόρης Βαλτινός - Και Δόξα τω Θεώ


Γεράσιμος Ανδρεάτος - Κλαίει η Μάνα μου στο Μνήμα


Γεράσιμος Ανδρεάτος - Τη Κοπελιά μου τη λεν Ελενιώ


Γεράσιμος Ανδρεάτος - Στη Δραπετσώνα

Με μια ομάδα ερμηνευτών που ξεχώριζαν καθώς τραγουδούσαν με πάθος τα τραγούδια του Μίκη και με τη κόρη του Μαργαρίτα να δίνει το παρόν, σχεδόν με συστολή ενώ ερμήνευε κάποια σημαντικά για εκείνη τραγούδια από τη περίοδο της Δικτατορίας, η συναυλία εξελισσόταν σε ένα πολιτιστικό γεγονός που με συνέπαιρνε στη σφαίρα της ελληνικής λαϊκής μουσικής, επηρρεασμένης από τα βυζαντινά ακούσματα, τους θούριους, τα ρεμπέτικα και τη ποίηση των μεγάλων ελλήνων και ξένων ποιητών που μελοποιήθηκαν μέσα στα άσματά του.


Ηρώ - Σώμα του καλοκαιριού (Ηλιος ο πρώτος-Ελύτης)


Ηρώ - Η απαγωγή


Βασίλης Λέκκας - Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ


Μαργαρίτα Μαγιοπούλα


Του μικρού βοριά (Προσανατολισμοί- Ελύτης)

Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στην εκδήλωση που τον τιμούσε ως επίτιμο πολίτη του Δήμου Βόχας στη Κορινθία, μιας και το σπίτι του δίπλα στη θάλασσα αποτελεί ορόσημο για την τοπική κοινωνία του Βραχατίου. Όταν ήταν νεότερος έκανε παρέα με ντόπιους, με τους οποίους διατηρούσε φιλικές σχέσεις, απλούς ανθρώπους του μεροκάματου με τους οποίους ο Συνθέτης έβρισκε ενδιαφέρον να συναναστρέφεται. Ώμως, η μουσική του και ο ιδιαίτερος τρόπος σύνθεσής του, μας έκανε να νιώθουμε πως ήταν κάθε στιγμή παρών μαζί μας εκείνη τη βραδυά.


Γεράσιμος Ανδρεάτος - Βράχο Βράχο τον Καϋμό μου


Ηρώ - Χρυσοπράσσινο Φύλλο


Βασίλης Λέκκας - Βρέχει στη Φτωχογειτονιά


Βασίλης Λέκκας - Μαργαρίτα Μαργαρώ


Ορχηστρικό - Ζορμπάς (προσέξτε τα πυροτεχνήματα στο τέλος!)

Καλό μήνα, καλή εβδομάδα και καλό μας φθινόπωρο!

Μαριαλένα, 1/9/2008