Εσύ στο χώμα και εγώ στη φυλακή...

Είμαι πολύ θυμωμένη με όσα συμβαίνουν γύρω μου. Και πολύ αγανακτισμένη επίσης. Και προβλημαστισμένη για τα τεκταινόμενα των τριών τελευταίων ημερών, μετά τη δολοφονία του άτυχου Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Μέσα σε αυτό το διάστημα, η πόλη στην οποία ζω, η Αθήνα, μετατράπηκε από μια προβληματική μεγαλούπολη, σε μια κατεστραμμένη προβληματική μεγαλούπολη. Τη Δευτέρα αναγκάστηκα να φύγω στα ξαφνικά, όταν στην δουλειά μου μας ενημέρωσαν ότι πρέπει να αποχωρήσουμε για την αποφυγή κινδύνου κατά τη διάρκεια του μαθητικού συλλαλητηρίου στην Ομόνοια. Φεύγω έγκαιρα και επιστρέφω στο σπίτι μου, από όπου μέσα από τον τηλεοπτικό μου δέκτη παρακολουθώ τις εικόνες της καταστροφής των δημοσίων κτιρίων στο κέντρο της Αθήνας.

Σήμερα παίρνω τηλέφωνο με αγωνία στο γραφείο "Να έλθω? Φοβάμαι ότι θα έχουμε πάλι επεισόδια" λέω στον προϊστάμενο και μου λέει να πάω μέχρι νεωτέρας. Πηγαίνω και αντικρύζω την οδό Πειραιώς καμμένη, με την άσφαλτο λιωμένη σε σημεία όπου είχαν ρίξει λίγες ώρες πριν τους κάδους απορριμάτων οι διαδηλωτές. Σκουπίδια παντού ριγμένα στο οδόστρωμα και η μυρωδιά να σου τρυπάει τα ρουθούνια. Προχωρώ προς την Πλατεία Ομονοίας και αντικρύζω καθώς μπαίνω στη Σταδίου καμμένα μαγαζιά με ωρολόγια και φωτογραφικά είδη και γύρω κόσμο να είναι μαζεμένος και να παίρνει σε σακούλες όσα εμπορεύματα δεν είχαν καεί! Μπαίνω στο γραφείο και αντικρύζω το Starbucks καμμένο και άλλα μαγαζιά απέναντι στη Πανεπιστημίου επίσης διαλυμένα. Η κατάσταση με τις σπασμένες τζαμαρίες και τα διαλυμμένα μαγαζιά συνεχίζεται και προς την Κάνιγγος, όπου μέσα στους πεζόδρομους η φρίκη της επίθεσης συνεχίζεται. Παντού συντρίμμια!

Ξαναφεύγουμε εντός δεκαλέπτου από τη δουλειά στις 12 το μεσημέρι για τους ίδιους προληπτικούς λόγους. Παίρνω τη μηχανή και κατευθύνομαι όπου με παραπέμπουν οι αστυνομικές δυνάμεις για να διαφύγω από τη πορεία στην Ομόνοια. Πανικός... επιστρέφω σπίτι και προσπαθώ να ενημερωθώ για τα τεκταινόμενα.

Ζήτησε λέει ο Πρωθυπουργός να ληφθούν αυστηρότερα μέτρα καταστολής των επεισοδείων και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί αρνήθηκαν να συναινέσουν. Αναρωτιέμαι γιατί? Γιατί φοβούνται χειρότερες αντιδράσεις από τους εξεργερμένους ή μήπως γιατί έτσι θα έχουν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση να λένε για την κυβέρνηση Καραμανλή που απέτυχε να πατάξει τις εχθροπραξίες? Δεν θα πω, ότι η επέμβαση του στρατού ή η επιβολή έκτακτης ανάγκης στη χώρα είναι το καλύτερο δυνατό, ούτε ότι αψήφιστα κανείς μπορεί να θεωρήσει μια από τις δυο λύσεις ως τη καλύτερη δυνατή. Όταν φτάνεις σε αυτό το σημείο, τότε έχουν ξεπεραστεί πολλά όρια στην δημοκρατία, δυστυχώς.

Θα πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή, ξεκινώντας από τα γεγονότα του περασμένου Σαββάτου που οδήγησαν στον θάνατο του 16χρονου Αλέξη. Τα Εξάρχεια εκτός από τόπος διαμονής και εργασίας πολλών συμπολιτών μας στην Αθήνα, μετά την μεταπολίτευση είναι γνωστά και για την συγκέντρωση αναρχικών, αντιεξουσιαστών και ναρκωμανών μεταξύ άλλων. Μέσα στα στενά δρομάκια που απαρτίζουν τη συνοικία μέσα στο κέντρο της πόλης, επί σειρά ετών παίζεται το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού με την αστυνομία και τους νεαρούς αντιδραστικούς και οι συμπλοκές είναι συνήθεις. Αυτή τη φορά όμως, το όπλο του ειδικού φρουρού εκπυρσοκρότησε απέναντι στον όχλο που με μολότωφ απειλούσε να κάψει το αστυνομικό όχημα και πέτυχε στο ψαχνό έναν από τους παρευρισκόμενους, τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Αυτόπτες μάρτυρες λένε πως το παιδί το άφησαν αβοήθητο και έφυγαν οι υπόλοιποι, άλλωστε δεν ήταν εκεί για να τα βάλει με την αστυνομία ο ίδιος.

Τραγικό φινάλε μιας ζωής που τώρα ξεκινούσε σε ένα παιδί με αστικές καταβολές και μην έχοντας λόγο να τα βάλει με την ΕΛΑΣ. Ένα παιδί που μεγάλωσε με όλα τα καλούδια στη ζωή του, που του παρείχε η άνετη οικονομική κατάσταση των γονέων του, παρακολουθώντας ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία της πόλης και πηγαίνοντας με την παρέα του στα Εξάρχεια για να διασκεδάσει, όπως έκαναν το ίδιο Σάββατο και πολλοί άλλοι συνομίληκοί του καθώς φαίνεται. Ήταν η περιέργεια που τον ώθησε να αναμειχτεί στο ετερόκλητο πλήθος των συγκρουώμενων? Ή μήπως η ανάγκη να ανδρωθεί μέσα από ένα ανδραγάνθημα που θα τον έκανε να ξεχωρίζει στη παρέα του, λέγοντας πως τα έβαλε με την αστυνομία ένα βράδυ στην οδό Μεσολογγίου και την έβγαλε καθαρή?

Στη κοινωνία που ζούμε, δεν υπάρχουν πια προκλήσεις σε έναν νέο για να ωριμάσει και να γίνει από παιδί, άνδρας ή γυναίκα αντίστοιχα. Από το σπίτι ό,τι ζητήσουν το έχουν σε υλικό επίπεδο, οπότε δεν κοπιάζουν για να αποκτήσουν αυτά που επιθυμούν. Οι γονείς εργάζονται σκληρά για να μην λείψει τίποτε στα παιδιά τους και εκείνα, προσπαθούν να βρουν την άκρη τους μέσα από συμπεριφορές τύπου ΕΜΟ ή ακόμα και μέσα από την πρόκληση με την εξουσία, την αρχή, για να διαπιστώσουν τα όριά τους.

Μετά το φονικό η είδηση έφτασε στη πόλη με ταχύτητα φωτός και το σύνθημα "Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" έγινε και πάλι κυρίαρχο στα νεαρά άτομα που βρίσκονταν στη περιοχή. Το αίμα ενός αθώου που βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, στοιχειώνει τις συνειδήσεις μας. Ο θύτης είναι και ο αποδιοπομπαίος τράγος, χρησιμοποίησε το υπηρεσιακό του περίστροφο για να βάλλει εναντίον αόπλου. Καμμία λογική δεν αιτιολογεί την πράξη του.

Η συνέχεια είναι λίγο ως πολύ γνωστή σε όλους μας. Ο φόνος του παιδιού είναι η αφορμή, για γενικευμένες αναταραχές στο κέντρο της πόλης με πρωτοστατούντες τους αντιεξουσιαστές και αναρχοαυτόνομους της περιοχής. Και πάλι καταφεύγουν στο κτήριο του Πολυτεχνείου στην Πατησίων για να μην τους πιάσει η αστυνομία, ενώ εκσφεντονίζουν πέτρες και μολότωφ εναντίον τους και παράλληλα καίνε τα πρώτα μαγαζιά εκεί κοντά, ενώ κάνουν πλιάτσικο σε είδη υψηλής τεχνολογίας από κοντινό κατάστημα. Η κάμερα δείχνει να φεύγουν με δυο δυο τις μητρικές της τελευταίας γενιάς των υπολογιστών και να χαμογελούν στον φακό, δείχνοντας πως "μας την έφεραν"!

Αντιεξουσιαστές με ακριβά γούστα και όρεξη να ανανεώσουν τη γκαρνταρόμπα τους τζάμπα, να προμηθευτούν κινητά τηλέφωνα νέας γενιάς και υπολογιστές ακριβούς, ενώ μέχρι και ασπίδες και σπαθιά σαμουράι κλέβουν από το γνωστό κατάστημα της Ομόνοιας και παίζουν με αυτά στο δρόμο, προφανώς εκστασιασμένα που πήραν για λάφυρα τα όπλα των ονείρων τους και των ηλεκτρονικών παιχνιδιών που παίζουν στους υπολογιστές τους!

Σέβομαι τη βουβή και σπαρακτική διαμαρτυρία των μαθητών που πήγαν στη ΓΑΔΑ στην Αλεξάνδρας και απόθεσαν λουλούδια στη μνήμη του νεκρού συμμαθητή τους με δάκρυα στα μάτια. Έδειξαν πως αυτό που συνέβη στον Αλέξη, τους συγκλόνισε βαθιά. Δεν έχω όμως λόγο να σεβαστώ την βιαιπραγία απέναντι σε ξένες περιουσίες που κάηκαν ή καταστράφηκαν μόνο και μόνο για να ξεσπάσουν τα αχαλίνωτα ένστικτά τους νεολαίοι περιθωριακοί. Σε αυτήν την περίπτωση ο ρόλος της αστυνομίας ήταν αναποτελεσματικός, όταν παραδίνονταν στη καταστροφή ιδιωτικές περιουσίες, ακίνητα και αυτοκίνητα, χωρίς έλεος από τους εμπρηστές τους. Δεν πήγαν να κάψουν τα δικά τους σπίτια ή αυτοκίνητα, όχι, πήγαν να κάνουν αντάρτικο με ξένα κόλυβα, φωνάζοντας στις αρχές "σταματήστε μας", εις μάτην. Οι αστυνομικοί τα είχαν χαμένα και δεν έπραξαν αυτό για το οποίο φορούν τη στολή και οπλοφορούν: να διαφυλάξουν τη δημόσια τάξη και τα ιδιωτικά συμφέροντα.

Αλλά έτσι είναι, έγιναν και εκείνοι κομματικά έρμαια της εκάστοτε κυβέρνησης και πολιτείας, όταν αντί να φρουρούν τα κτίρια και να εμποδίζουν τις καταστροφές, τους έχουν για να φυλάνε ως security υψηλά ιστάμενα πρόσωπα κατά δεκάδες. Μισθούς πείνας παίρνουν και εκείνοι και δυστυχώς παρατηρούμε φαινόμενα, είτε να εμπλέκονται σε εγκληματικές δραστηριότητες για να τα "κονομήσουν", είτε να παίρνουν κάθε φορά που έχουν υπηρεσία το μεροκάματο του τρόμου και να μην ξεκουνάνε από τα Τμήματα, ελλείψει προσωπικού. Αυτά τα χάλια έχουν καταντήσει την Μητροπολιτική Αστυνομία της Ελλάδας σε σούργελο, ανάξια να υπερασπισθεί τους πολίτες τους οποίους υπηρετεί!

Αλλά αυτά τα χάλια μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση, όταν το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου είναι ακόμα ενεργό και κοχλάζει, έχουμε τον πρώην Ηγούμενο της Μονής, Εφραίμ να το παίζει πολιτικός και να παρεμβαίνει στην διαδικασία διερεύνησης του σκανδάλου με προκλητικές δηλώσεις του, όταν τα εκατομμύρια των ευρώ διασπαθίζονται για ύποπτες αγοραπωλησίες μεταξύ του μοναστηριού και επενδυτών με σκοπό το κέρδος και εσύ λαέ βασανισμένε πληρώνεις όλο και περισσότερους φόρους για να κλείσει το έλλειμα, όταν τα κακώς κείμενα κουκουλώνονται και οι πολιτικοί εκστομίζουν αθώα ή ένοχα ψέμματα, νομίζοντας πως μας κοροϊδεύουν, τότε το ποτήρι ξεχειλίζει και το σπυρί σπάει. Και ιδού το αποτέλεσμα...

Δεν είμαι οπαδός της βίας, ούτε των συγκρούσεων πολιτών με την αστυνομία. Πιστεύω πως υπάρχουν πριν από αυτά και άλλα μέτρα αντιμετώπισης μιας κρίσης. Οι τέσσερις μέρες που έχουν περάσει έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους τόσο στην Αθήνα, όσο και μέσα στη ψυχή μας. Δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω για το αδικοχαμένο παλληκάρι, ή για τον εκτραχειλισμό που βιώνουμε αυτό το διάστημα. Η γενιά των παιδιών που μεγάλωσαν βολεμένα όπως και οι γονείς τους, εξεγείρονται και μαζί τους η κοινωνία δεν μπορεί πια να κρύψει τα ελλείματά της.

Αγαπητοί κυβερνόντες, παραδεχτείτε επιτέλους ότι σφάλατε και με τις πρακτικές σας οδηγήσατε τον τόπο σε κρίση. Ούτε το επίδομα θέρμανσης των 200€, ούτε οι προεκλογικές εξαγγελίες για αναπροσαρμογή των μισθών και συντάξεων με αύξηση 3%, πρόκειται να βγάλουν τον τόπο από την κρίση που μαστίζει την πολιτική ζωή του τόπου. Ο κοινοβουλευτισμός όπως τον γνωρίσαμε από το 74 και μετά, πέθανε ή εκπνέει τα λύσθια. Τα συνθήματα των κομμάτων που από τότε μας ακολουθούν, μοιάζουν πια παρωχημένα. Λυπάμαι να βλέπω να χωρίζεται ο λαός ξανά σε δεξιούς, φασίστες, αριστερούς, κουμούνια, ανάρχες και πάει λέγοντας. Προσωπικά με προσβάλλει όταν ακούω να εκσφενδονίζονται τέτοιοι χαρακτηρισμοί στους χώρους κοινωνικής δικτύωσης, από δήθεν αγανακτισμένους, πλην βολεμένους διανοούμενους και καλά. Με λυπεί που μια μερίδα νέων ανθρώπων δεν σκέφτονται το καλό της χώρας, αλλά πετάνε σαν άλλες κοτρώνες τα "εσείς οι φασίστες" και "εσείς οι χουντικοί", ενώ χαρακτηρίζονται "προοδευτικοί αριστεροί". Δηλαδή αν δεν φέρεις τη ταμπέλα του αριστερού ντε και καλά, είσαι αυτόματα φασίστας και χουντικός? Πόσο εύκολα καλλιεργείται η πόλωση και ο διπολισμός ανάμεσά μας! Ντροπής πράγματα, αυτοί είναι οι σκεπτόμενοι πολίτες που με την ψήφο τους θα βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο?

Τα παιδιά μας μαθαίνουν πως η Ελλάδα είναι η χώρα του ωχαδελφισμού, του βολέματος, της ξάπλας και της ξεφτίλας και πως όλοι οι μεγάλοι είναι μαλάκες, καθώς ψάχνουν να βρουν το όραμά τους πεταμένο στα σκουπίδια της καταναλωτικής κοινωνίας που ζουν. Το 73 εξεγέρθηκαν οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο με το σύνθημα "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία", 35 ολόκληρα χρόνια μετά τι έχει αλλάξει αν εξαιρέσουμε ότι η Ελευθερία έχει αντικατασταθεί απο την Ασυδοσία στη γενιά των 700 ευρώ?

Μαριαλένα, 10/12/2008


Υ.Γ. Αυτό το κεράκι το ανάβω έστω και εικονικά, Αλέξη, στη μνήμη σου και εκεί που πας ελπίζω να είσαι καλύτερα πια... Ο κόσμος είναι πολύ σκληρός για ένα παιδί που κάνει όνειρα και θέλει να ζήσει!


Υ.Γ.2. Ο Παύλος Μπακογιάννης είπε κάποτε το σοφό πως "Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα", αλλά εμείς που τα καίμε και τα ρημάζουμε όλα, από τη βολή του καναπέ μας και διαμαρτυρώμεθα μέσα από τον υπολογιστή μας με ασφάλεια, με μαλακίες θα ασχολούμεθα τώρα?