Ειρηνική Επανάσταση

Τώρα που τα πράγματα τείνουν να καταλαγιάσουν και είδα σήμερα παιδιά ντυμένα στα λευκά, να προσφέρουν λουλούδια στους φρουρούς των ΜΑΤ στο Σύνταγμα, σε ένδειξη καλής θέλησης, άλλα να είναι καθισμένα στο έδαφος και να τραγουδούν το "Να μ' αγαπάς" του Σιδηρόπουλου απέναντί τους, η καρδιά μου ρήγισε στο θέαμα αυτό. Όσοι μαθητές βρίσκονταν στο Σύνταγμα από το πρωί, ήταν για έναν σκοπό, για να δείξουν πόσο πληγώθηκαν, πόσο πόνεσαν, πόσο θύμωσαν με όσαν είχαν γίνει με την δολοφονία του άτυχου Αλέξη το περασμένο Σάββατο.

Τα παιδιά αυτά είχαν μεγάλη καρδιά και έδειχναν στους άκαμπτους αστυνομικούς με τις ασπίδες και τα γκλομπς απέναντί τους, ότι ξέρουν να δίνουν τόπο στην οργή, γι' αυτό και ήταν εκεί εκείνη την ώρα, για να δώσουν ένα μήνυμα, να ξορκίσουν τα δικά τους φαντάσματα με το να τείνουν το χέρι στους χωρίς συναίσθημα, διαφυλάττοντες τη δημόσια τάξη. Άλλωστε, κάποτε ήταν στη θέση τους και εκείνοι που τώρα κλήθηκαν να τους αποτρέψουν να συναθροιστούν εν ειρήνη, προκαλώντας τους τον φόβο και την αγανάκτηση. Μα τα παιδιά, δεν πτοήθηκαν και το μήνυμά τους έφτασε περίτρανο στα αυτιά μας, κάνοντάς μας να ντραπούμε για μίαν ακόμη φορά που φτιάξαμε μια κοινωνία που δεν χωρά και καταπνίγει τα νεανικά τους όνειρα πριν καν αυτά γίνουν πραγματικότητα.


Πλατεία Τιενανμέν, Πεκίνο, 4 Ιουνίου 1999

Σκέφτομαι πόσοι εκπρόσωποι του Κοινοβουλίου απέναντι, έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της κρίσης που μόλις ξέσπασε με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, αυτού του εφήβου με το πρόσωπο γεμάτο ορμή και λάμψη, όπως όλα τα θέλω της ηλικίας τους. Κρύφτηκαν όλοι τους στη Βουλή ή στα κομματικά τους γραφεία και έβγαιναν μόνο και μόνο για να κάνουν τις περίφημες, άνευ ουσίας, δηλώσεις τους στα τηλεοπτικά κανάλια, συνηθισμένοι όπως ο σκύλος του Παβλώφ, στην έκθεση στα ΜΜΕ, χωρίς να έχουν να προσφέρουν κάτι στην εκτόνωση της κρίσης.

Αντιλήφθηκαν τι ζητούν οι νέοι μας όταν διαδηλώνουν? Γιατί κατέβηκαν στους δρόμους και βροντοφώναξαν? Δεν με ενδιαφέρει καθόλου το πολιτικό κόστος, όταν χτίζεται το μέλλον για τις νέες γενιές. Με ενδιαφέρει, πως μέχρι σήμερα, καμμία κυβέρνηση μετά την μεταπολίτευση δεν έβαλε το μαχαίρι στο κόκκαλο, για να φέρει την περίφημη εκπαιδιευτική μεταρρύθμιση. Καμμία, ούτε ΠΑΣΟΚ, ούτε Νέας Δημοκρατίας. Τι ζητούν αυτά τα παιδιά, που δεν είναι παράλογο?

Ζητούν το δικαίωμα στη ΔΩΡΕΑΝ παιδεία και όταν λέμε δωρεάν, εννούμε δωρεάν και όχι με το καθεστώς που έχει διαμορφωθεί με την παραπαιδεία και τα προβλήματα στη δημόσια εκπαίδευση. Δεν είναι επιλογή της πολιτείας, να προσφέρει τη καλύτερη δυνατή παιδεία για τους πολίτες της, είναι επιτακτική ανάγκη, εκτός αν επιθυμεί να μετατρέψει το μαθητικό δυναμικό, σε πολίτες β' κατηγορίας στην Ευρώπη, προσφέροντάς τους περιορισμένες δυνατότητες κατάρτισης και μόρφωσης γενικότερα.

Τολμήστε κύριε Πρωθυπουργέ, που και εσείς έχετε παιδιά που σε λίγο θα πάνε σχολείο, να κάνετε την εκπαιδευτική επανάσταση, να αφήσετε πίσω σας μια παρακαταθήκη στον τομέα της εκπαίδευσης. Τολμήστε, να παρακάμψετε τυχόν αντιδράσεις και να προχωρήσετε προς την αναβάθμιση της παιδείας στη χώρα μας. Και ας μην σας ξαναψηφίσουν οι Έλληνες πολίτες, να έχετε αφήσει πίσω σας έργο και όχι συντρίμμια από τα σκάνδαλα που μαίνονται και την ελλειματική οικονομία.

Γιατί δεν πατάσσετε το φαινόμενο της παραπαιδείας και της φοροδιαφυγής? Θα έχει πολιτικό κόστος να αυξήσει τους μισθούς των εκπαιδευτικών, των αστυνομικών, των στρατιωτικών, των δημοσίων υπαλλήλων για παράδειγμα και να κρατήσει σταθερούς τους μισθούς των δικαστικών και των βουλευτών για παράδειγμα? Να περικόψει τα προνόμια των διευθυντών και διοικητών δημοσίων οργανισμών (δωρεάν αυτοκίνητα, βενζίνα, μπόνους κλπ) και να ενισχύσει άλλες ευπαθείς ομάδες? Δέχεται το κράτος την κακοδιαχείρηση και την διαφυγή κερδών όταν τα διαφυγόντα κέρδη από την υπόθεση του Βατοπεδίου, ξεπερνούν τη δική μας φαντασία?

Ναι, κύριε Πρωθυπουργέ, ελπίζω να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσετε παρόμοια πολιτική κρίση όσο είστε στην εξουσία, αλλά κυριότερα να μην χρειαστεί εμείς οι απλοί πολίτες που δεν έχουμε όπλα, ή καδρόνια και πέτρες, φορώντας κουκούλες, να έλθουμε σε αντιπαράθεση με το καθεστώς. Καθεστώς κύριε Καραμανλή και ας είμαι οπαδός του Παύλου Μπακογιάννη που πίστευε στην αποτελεσματικότητα του πολιτεύματός μας και έπεσε ως θύμα αυτού από τα χέρια της τρομοκρατίας.


Swinging Sixties - Flower Image, by photobucket.com

Ποιά είναι τα ζητούμενα των νέων μας, τα ξέρετε? Εκτός από το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία, ζητούν θέσεις εργασίας, ένα περιβάλλον περισσότερο φιλικό, μια χώρα με υποδομές και οργάνωση και όχι τα χάλια που αντιμετωπίζουμε εδώ και χρόνια με την Δημοκρατία της Εξαπάτησης. Εξαπάτηση είναι όταν βγαίνουν οι πολιτικοί στα μπαλκόνια και υπόσχονται λαγούς με πετραχείλια, λες και ζούμε σε άλλη χώρα, λες και αν εκλεγούν ξανά και ξανά, θα αλλάξουν την καθεστικύα τάξη, το σύστημα που υπηρετούν.

Φέρτε επενδύσεις στην Ελλάδα, δώστε φορολογικές ελαφρύνσεις, να εγκατασταθούν επιχειρήσεις από το εξωτερικό στη χώρα μας και να προσλάβουν ανθρώπινο δυναμικό από τους νέους μας. Δημιουργείστε θέσεις εργασίας στην περιφέρεια για να απορροφούνται εκεί περισσότεροι από τους νέους που καταφεύγουν στα μεγάλα αστικά κέντρα, δώστε έμφαση στην ανάπτυξη και αφήστε καταμέρος το υδροκέφαλο Ελληνικό κράτος!

Τι? Δεν υπάρχουν λεφτά? Ελάτε τώρα... λεφτά υπάρχουν, μόνο που δεν ξέρετε που πηγαίνουν και πως διακινούνται καθώς φαίνεται. Σκληρή αλήθεια, μα αυτή είναι η αλήθεια. Τότε πως πλουτίζουν ημέτεροι και ασχολούμαστε με την αποκάλυψη των σκανδάλων τους? Είναι έτσι το σύστημα θα μου πείτε προφανώς. Λυπάμαι, δεν συμφωνώ.

Θα σας πω το εξής και πιστέψτε με, γιατί δεν είμαι τριτοφαλαγγίτισσα για να σας λέω άλλα και πιστεύω άλλα: Είστε όλοι σας ανίκανοι και υποκριτές, αγαπητέ μου. Ανίκανοι γιατί δεν τηρείτε την λαϊκή εντολή και πράττετε προς το κοινό καλό. Το αντίθετο, ενδιαφέρεστε για το φαίνεσθαι και όχι για το είναι, τελικά. Θα χαρώ ιδιαίτερα αν σας καταψηφίσουν άπαντες οι σκεπτόμενοι Έλληνες. Ούτε ο Γιωργάκης με πείθει, ούτε οι ηγέτες της ευρύτερης Αριστεράς με τη στάση της αμηχανίας και της υπόθαλψης στην πρόσφατη κρίση, με πείθουν για τις προθέσεις τους, εννοείται ούτε και οι ακροδεξιοί μπουφονίσκοι. Την καρέκλα θέλουν και εκείνοι...

Μαύρο στο Μαυρογυαλούρο, κύριε Πρωθυπουργέ και αν ενδιαφέρεστε για την υστεροφημία σας, κάντε επιτέλους κάτι σημαντικό για την χώρα, μην κρύβεστε και μην μένετε μόνο στις εξαγγελίες. Τώρα πια το ξέρουμε το παραμύθι. Εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν.

Μαριαλένα, 14/12/2008