Η θάλασσα μέσα μου!

Σάββατο βράδυ πηγαίνω στη παραλία. Είναι ήδη 8 και μισή και γω βουτάω στα γαλήνια νερά του μικρού κόλπου, της "δικής" μου παραλίας. Σχετικά γρήγορα μπαίνω στο νερό και αρχίζω να κολυμπώ προς τα μέσα. Το νερό σε θερμοκρασία ανεκτή αυτήν την ώρα, μα εγώ παλεύω με τον εαυτό μου να νιώθω καλά για το θαλασσινό αυτό μπάνιο στο σούρουπο.

Εντάσεις, άγχη, νεύρα, βγαίνουν από το κορμί μου και παίζουν κρυφτό με την υπέροχη θάλασσα. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι, προσπαθώ να μην άγχωμαι, προσπαθώ να ζήσω το εδώ και τώρα! Οι αντιστάσεις μου επιτέλους κάμπτονται σε λίγο και αρχίζω να βυθίζομαι στην απεραντοσύνη των νερών. Καθώς νωχελικά επιπλέω και βλέπω τον ορίζοντα να χρωματίζεται από την δύση, το κομμάτι μου το υδάτινο ζωντανεύει. "Είσαι και συ νερό, μην το ξεχνάς" μου ψιθυρίζει καθώς αισθάνομαι την θάλασσα σαν μια πελώρια Μήτρα και γω μέρος της, κολυμπώ στα φιλόξενα νερά της. "Άσε τον εαυτό σου να συγχρονιστεί μαζί μου" μου λέει η Μήτηρ των Πάντων και γω κλείνω τα μάτια και οραματίζομαι τον τέλειο συγχρονισμό μεταξύ μας. Νιώθω ήδη καλύτερα από πριν και κάθομαι ακόμα λίγο να απολαύσω την αίσθηση αυτή.


Σαντορίνη ανεπανάληπτη!

Βγαίνω έξω, ξαπλώνω στη πετσέτα μου. Τα φώτα ήδη έχουν ανάψει στον ορίζοντα. Στο βάθος βλέπω και κάποια πυροτεχνήματα να λάμπουν στο σκοτάδι. Υπάρχει κόσμος ακόμα στη παραλία, δεν φεύγει, κάθεται όπως εγώ και απολαμβάνει ετούτη εδώ την ώρα. Φεύγω ακολουθόντας τον παραλιακό δρόμο για το σπίτι. Το αεράκι χαϊδεύει το κορμί μου μετά τη θάλασσα. Μια γλυκεία μελαγχολία με κυριεύει όσο διαρκεί η διαδρομή. Γυρίζω σπίτι, φοράω ακόμα το μαγιό μου, ωραία αίσθηση! Βλέπω τη θάλασσα να έχει πάρει το χρώμα του ουρανού στο βάθος. Η φωνή της ηχεί ακόμα στα αυτιά μου "...εμείς οι δυό είμαστε ένα,είσαι κομμάτι μου, μην το ξεχνάς!"

Και σήμερα ακολούθησα τη συμβουλή της και αφέθηκα το απόγευμα στα χάδια των κυμάτων της. Σαν να με αγκάλιασε χθες βράδυ, έτσι ένιωσα και σήμερα έτρεξα να χαθώ στην μεγάλη υδάτινη αγκαλιά της και πάλι, στην άλλη "δική" μου παραλία. Δυό μέρες η ίδια αίσθηση...και γω ένας κόκκος άμμου, μέσα το μεγάλο το μέγα κομμάτι αυτής της Γης!

Τα είπες όλα μεγάλε...

Είναι η πρώτη φορά που νιώθεις μόνος; Μπορούμε να συνεχίζουμε αν ο δρόμος είναι αδιέξοδο; Σου 'χει πει ποτέ κάποιος μαθαίνω τις γεύσεις στα χείλη σου; Το πρωί δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι; Το ξέρεις πια πως δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω στο παιδικό σου δωμάτιο; Ξέρει κανείς πώς κοιμάσαι τα βράδια; Κοιμάσαι;

27.07.2006
Μερικές ερωτήσεις (στον εαυτό σου) που θα τις απαντήσεις αυτό το καλοκαίρι

*Είναι η πρώτη φορά που νιώθεις μόνος;
*Μπορούμε να συνεχίζουμε αν ο δρόμος είναι αδιέξοδο;
*ου 'χει πει ποτέ κάποιος μαθαίνω τις γεύσεις στα χείλη σου;
*Το πρωί δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι;
*Το ξέρεις πια πως δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω στο παιδικό σου δωμάτιο;
*Ξέρει κανείς πώς κοιμάσαι τα βράδια; Κοιμάσαι;
*Ξέρεις να επιδιορθώνεις ραγισμένες καρδιές;
*Να επισκευάζεις ζωές;
*Σημειώνεις με μολύβι φράσεις στα βιβλία που διαβάζεις;
*Βουρκώνεις ξαφνικά χωρίς να ξέρεις το λόγο;
*Αν πρέπει να διαλέξεις προτιμάς ν' αγαπάς παρά να αγαπιέσαι;
*Βρίσκεις στις τσέπες σου χαρτάκια με τηλέφωνα χωρίς όνομα; Δεν τα παίρνεις ποτέ;
*Ακούς μουσική με ακουστικά;
*Καπνίζεις τα τσιγάρα μέχρι το φίλτρο;
*Πέρασες ποτέ μια νύχτα μ' ανοιχτά τα μάτια ακούγοντας μια αναπνοή δίπλα σου κι ωστόσο μακριά σου;
*Σου 'πε ποτέ κάποια κάνε με ό,τι θες;

*Ξυπνάς ιδρωμένος τη νύχτα;

*Αναρωτιέσαι αν αυτό ήταν εφιάλτης; Μήπως ήταν η ζωή σου;
*Μένεις ώρα με ανοιχτή την πόρτα του ψυγείου κοιτάζοντας το φως χωρίς να ξέρεις τι ψάχνεις;
*Βλέπεις πολύ ώρα τηλεόραση χωρίς να θυμάσαι τι έβλεπες;
*Μιλάς μόνος σου στον εαυτό σου σταματημένος στα φανάρια; Ο εαυτός σου σου απαντάει;
*Σου κορνάρουν οι πίσω όταν ανάβει το πράσινο;
*Ξέρεις πού θες να πας διακοπές αλλά δεν ξέρεις με ποιον;
*Την ώρα που τελειώνεις, φωνάζεις μέσα σου σιωπηλά το όνομα ενός άλλου;
*Στις διακοπές μήπως δεν ξέρεις τι να διακόψεις;
*Σου συμβαίνει συχνά να ξεχνάς ονόματα;
*Λες μωρό μου ή μωρό;
*Πότε ήταν η τελευταία φορά που συμμετείχες ολόψυχα σε κάτι που ήσουν παρών;
*Σου 'χει πει ποτέ κάποιος, είσαι φτιαγμένη για μένα;
*Στα γεμάτα λεωφορεία αφήνεις καμιά φορά να σε αγγίζουν;
*Ντρέπεσαι να πεις σ' αγαπώ;
*Όταν χωρίζεις νιώθεις μια οδυνηρή επιθυμία να τον ξαναδείς;
*Στις παρέες νιώθεις ξένος;
*Έχεις κάνει ποτέ κακό στον εαυτό σου;
*Σ' αρέσει να κοιτάζεις;
*Θέλεις να δεις περισσότερα;
*Νιώθεις συχνά σαν να θέλεις να φωνάξεις βοήθεια;
*Χωρίς να ξέρεις πώς;
*Έχει μείνει μια ελπίδα, υπάρχει ακόμα ένα όνειρο στην καρδιά σου;
*Υπάρχει εισιτήριο για εκεί που θέλεις να φτάσεις;
*Υπάρχει κάτι για το οποίο να είσαι εντελώς σίγουρος;
*Έχεις κάνει μια ευχή σήμερα;
*Ξέρεις τις ερωτήσεις μα δεν θες να τις απαντήσεις;
*Πώς θα ξέρεις αν ούτε καν προσπαθήσεις;

του Φώτη Γεωργελέ, στήλη Editorial, εφημερίδα Athens Voice, τεύχος 28/07/2006

σ.σ. Αυτό το καταπληκτικό κείμενο, διάβασα νωρίτερα απόψε και σας μεταφέρω, για τον λόγο ότι μπήκε μέσα μου η κάθε ερώτηση με αυτήν την βασανιστικά διερευνητική διαδικασία της αφύπνισης του υποσυνειδήτου και ζητούσε να βρει τις απαντήσεις τις δικές μου σε κάθε ερώτημα, σε κάθε σκέψη. Καλή ανάγνωση για τροφή του δικό σας εσωτερικού διαλόγου! Μ.

MYMONITORBANNER Marialena's Moments 26,8 KB
http://img149.imageshack.us/img149/1171/marmomentsjs7.gif

P.S. Special thanks to Ergenis for creating this logo for my blog. Marialena

Πως να κερδίσετε το Campionatto!

Πολύ απλά σύμφωνα με την Ιταλική νοοτροπία:

1. Έχετε μια μεγάλη ομάδα στην Πρίμα Λίγκα (Α' κατηγορία), όπως η Μίλαν, η Γιουβέντους και η Λάτσιο.
2. Δωροδοκείτε τις μικρότερες ομάδες της κατηγορίας για να τρώνε τα γκολ σας επί πληρωμή.
3. Ανακηρύσεστε πρωταθλητές με την αξία σας και πάτε στο Champions League, με την αξία σας πάλι, φυσικά!

Μετά από καταγγελίες, σας περιλαμβάνει η Ιταλική δικαιοσύνη και αποφαίνεται πως όντως "κάνατε δωράκια" στις αντίπαλες ομάδες της Λίγκας και υποβιβάζει την μεν Γιουβέντους στη Β΄εθνική, την Μίλαν της στερεί βαθμούς και το ίδιο κάνει και για τη Λάτσιο αφαιρώντας βαθμούς στην εκκίνηση του πρωταθλήματος!

Ωραία πράγματα, είδες για να έχει συμφέροντα η οικογένεια Ανιέλι της Φιατ και οι ξένοι επενδυτές της Μίλαν, τι καλά που τα κανονίζουν τα χρυσά μου? Όχι σαν εμάς στη ψωροκώσταινα που πορευόμαστε με εράνους από την πολιτεία και εισητήρια διαρκείας!!!

Όταν δεν υπάρχουν λόγια, υπάρχουν τραγούδια...

... για να εκφράζουν τι αισθάνομαι και να λένε αυτό που θέλω να πω πολλές φορές. Δεν θα πω κάτι άλλο, γιατί ο Αλκίνοος Ιωαννίδης με τον Προσκυνητή του, μιλάει για μένα απόψε, όπως και ό,τι δεν μπόρεσα να πω, μα προσπάθησα να γράψω ΕΔΩ.

Περίεργη που είναι η ζωή, μια γέλιο, μια δάκρυ, μια φως, μια σκοτάδι, μια θάρρος, μια φόβος, μια εγώ και μια εσύ. Απρόβλεπτη και απροσδόκιτη, βάζει τρικλοποδιά στις στιγμές και τις κάνει να φαίνονται αιώνες...

Τίποτα άλλο, δεν θέλω να πω τίποτα άλλο. Καλή ακρόαση!

Η ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη στους Δελφούς

Πολλά τα δεινά
κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει
(Σοφοκλέους «Αντιγόνη»)

Οφείλω να ομολογήσω ότι δέχθηκα με μεγάλη δυσκολία να μιλήσω σ' αυτή την τόσο σημαντική σύνοδο και μπροστά σε τόσο επίσημα πρόσωπα, γιατί αντίθετα απ' ό,τι συνηθίζεται σ' αυτές τις περιπτώσεις, δεν θα μπορέσω να πω λόγια αισιόδοξα ούτε να διατυπώσω σκέψεις και προτάσεις θετικές. Κι αυτό γιατί κατέχομαι από βαθειά απαισιοδοξία για το μέλλον. Έπαψα πια να πιστεύω. Όμως επειδή σκέφτομαι ότι αυτό μπορεί να σας φανεί ωφέλιμο, αποφάσισα να προσθέσω μια φάλτσα νότα σ' αυτή την ομόθυμη και μεγαλοπρεπή συμφωνία που είμαι βέβαιος ότι θα χαρακτηρίζει τις ομιλίες που θα ακουστούν.
Έως χθες ακόμα ακολουθώντας το γενικό ρεύμα πίστευα κι εγώ ότι η Βία και ο Πόλεμος έχουν ως βασικές αιτίες οικονομικά συμφέροντα, θρησκευτικούς και εθνικούς φανατισμούς και άλλα παρόμοια.

Σήμερα πια είμαι βέβαιος ότι όλα αυτά στο βάθος δεν είναι παρά προσχήματα και ότι η βασική αιτία απ' όπου ξεκινά η δίψα για κατάκτηση και αίμα, βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο. Με μια συμπληρωματική παρατήρηση: Ότι δηλαδή η αγριότητα αυξάνει όσο ο άνθρωπος γίνεται περισσότερο πολιτισμένος. Που σημαίνει ότι ο λεγόμενος πολιτισμός είναι ένα απλό ένδυμα για να σκεπάζει και να κρύβει τον αληθινό εαυτό μας, που παραμένει μέσα απ' τους αιώνες το ίδιο άγριος και τερατώδης.

Και για να γίνω περισσότερο κατανοητός, σας καλώ να συγκρίνουμε τις αγριότητες των άλλοτε αγρίων μ' αυτές των προχθεσινών, των χθεσινών και των σημερινών δήθεν πολιτισμένων. Υπάρχει άραγε μέσα σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, αγριότητα που να ξεπερνά τις θηριωδίες του Ναζισμού; Και όμως την εποχή εκείνη η Γερμανία συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα πλέον πολιτισμένα έθνη της εποχής. Με υψηλό επίπεδο μόρφωσης, πολιτισμού, κοινωνικής οργάνωσης, με χιλιάδες επιστήμονες, καλλιτέχνες, διανοούμενους, υπήρξε πρότυπο ανεπτυγμένης ανθρώπινης κοινωνίας. Και όμως απ' τη μια μέρα στην άλλη είδαμε τα εκατομμύρια αυτών των πολιτισμένων να ξεπερνούν σε βία και σε αγριότητα όλους τους άγριους όλων των εποχών, από την εποχή του Νεάντερνταλ, του Αττίλα, των Σταυροφόρων, των Κονκεστατόρ μέχρι των αγίων της Ιερής Εξέτασης.

Η εξήγηση-δικαιολογία υπήρξε ότι έπεσαν θύματα ενός παρανοϊκού. Όμως κι αυτός καυχιόταν ότι κάθε πρωί βουρτσίζει τα νύχια του, ότι είναι χορτοφάγος κι ότι λατρεύει τον Βάγκνερ. Δεν έχανε ούτε ένα Φεστιβάλ στο Μπαϋρόϊτ, όπου μάλιστα εφιλοξενείτο στο σπίτι του Βάγκνερ. Μήπως όμως και οι συμπατριώτες του δεν ήσαν ένθερμοι οπαδοί της κλασσικής μουσικής, σε σημείο που να σχηματίζουν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως μικρές συμφωνικές ορχήστρες από κρατούμενους, για να συνοδεύουν τους μελλοθάνατους στους τόπους θανατώσεων, όπως στην κρεμάλα, στον αποκεφαλισμό με τσεκούρι και -το πιο συνηθισμένο- στους θαλάμους αερίων;

Κι ας μη βαυκαλιζόμαστε ότι όλα αυτά τα έκαναν δήθεν μόνο τα Ες-Ες και η Γκεστάπο. Έζησα τη φρίκη εκείνης της εποχής και γνώρισα τα υπόγεια της Γκεστάπο, όπου ήσαν τακτοποιημένα τα όργανα των βασανισμών με γερμανική ακρίβεια και μπορώ να πω με λύπη -γιατί δεν θα ήθελα να στενοχωρήσω τους σύγχρονους Γερμανούς που ειλικρινά τους εκτιμώ- ότι για να γίνουν όλα αυτά, ήταν αναγκαία η συμμετοχή πολλών εκατομμυρίων πρώην πολιτισμένων και νυν αγρίων ανθρώπων, που αντλούσαν ηδονή από τον πόνο των άλλων και διψούσαν για αίμα πολύ περισσότερο και από τα άγρια θηρία της ζούγκλας.
Κι όμως σήμερα είμαι βέβαιος ότι δεν φταίνε αυτοί. Ή μάλλον φταίνε, όπως όλοι μας, γιατί γεννήθηκαν άνθρωποι και ως άνθρωποι κληρονόμησαν αυτή τη σχιζοφρένεια που φαίνεται ότι μας χαρακτηρίζει, δηλαδή από τη μια ο χαρακτήρας μας να μας οδηγεί προς τις κορυφές του πνεύματος και την αναζήτηση της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Ειρήνης κι από την άλλη αυτός ο ίδιος χαρακτήρας να μας μεταβάλλει από τη μια στιγμή στην άλλη σε άγρια θηρία.

Αυτό το φαινόμενο της πολιτισμένης Γερμανίας το έχουμε φυσικά δει και σε μια σειρά εξ ίσου πολιτισμένες χώρες όπως η Αρχαία Αθήνα, η Ρώμη, η Αγγλία, η Ισπανία, η Γαλλία και τόσες άλλες, όπου -για να μείνω στη χώρα μου- οι Αθηναίοι απ' τη μια μεριά έχτιζαν τους Παρθενώνες και την ίδια στιγμή έσφαζαν σαν άγρια ζώα όλους τους άρρενες κατοίκους της Μήλου για παραδειγματισμό.

Και φτάνουμε στο σήμερα. Και σας ρωτώ: Υπάρχει άραγε λαός με υψηλότερο επίπεδο ζωής από τις ΗΠΑ, με τα εκατομμύρια επιστήμονες, διανοούμενους, τεχνοκράτες, βιομηχάνους, τραπεζίτες κλπ. που όλοι μαζί να συνιστούν μια κοινωνία-πρότυπο ανάπτυξης και πολιτισμού; Με δυο λόγια ένας λαός που να τα έχει όλα και που συγχρόνως να διαθέτει τόση δύναμη και τόσο πλούτο, ώστε με μια και μόνη απόφαση να μπορεί να μεταβάλλει την ανθρωπότητα σε παράδεισο ή σε κόλαση; Τι θα στοίχιζε άραγε στην Αμερική να πλημμυρίσει με αγαθά την πεινασμένη Αφρική κατά κύριο λόγο και στη συνέχεια τους λαούς που υποφέρουν στη Λατινική Αμερική και στην Ασία; Και πρώτα και κύρια τα παιδιά που πεθαίνουν σαν μύγες από τις αρρώστιες και την πείνα; Και δεν μιλάω για φιλανθρωπία, που κι αυτό θα μπορούσε να γίνει, αλλά για μπίζνες, για επενδύσεις κεφαλαίων και για μια καλώς εννοούμενη οικονομική εκμετάλλευση. Αναφέρομαι σε μια εντελώς λογική και συμφέρουσα επιλογή. Σε μια βιομηχανία και σε ένα εμπόριο Ειρήνης, που είναι βέβαιο ότι θα έχει κέρδη σημαντικά, ενώ παράλληλα θα σκορπίζει στον κόσμο την ευτυχία.

Το ίδιο φυσικά ισχύει για τα πλούσια κράτη της Ευρώπης και ειδικά γι’ αυτά που στηρίζουν ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής τους ανάπτυξης και ευεξίας στην πολεμική βιομηχανία.
Μας λένε ότι από την πώληση των όπλων τα κέρδη είναι πιο άμεσα και πιο σημαντικά. Ας το δεχτώ. Σκέφτηκαν όμως ποτέ όλα αυτά τα Κράτη - Έμποροί όπλων την περίπτωση μετατροπής της βιομηχανίας του Πολέμου σε βιομηχανία της Ειρήνης; Μπορεί τα κέρδη να μην είναι τόσο άμεσα και τόσο μεγάλα, όμως δεν σκέφτονται ότι με τον τρόπο αυτόν θα σώσουν εκατοντάδες εκατομμύρια συνανθρώπους μας από την υπανάπτυξη, την πείνα και τον θάνατο;

Και γιατί τάχα όλοι αυτοί οι σημερινοί πλούσιοι και πολιτισμένοι λαοί με επί κεφαλής τις ΗΠΑ δεν έκαναν τον κόπο ούτε καν να σκεφτούν το ενδεχόμενο μιας βιομηχανίας και ενός εμπορίου Ειρήνης; Είναι απλώς ένας οικονομικός υπολογισμός ή κάτι βαθύτερο; Μήπως δηλαδή το να έχεις πολεμική βιομηχανία, σημαίνει πέραν του οικονομικού κέρδους, ότι είσαι σε θέση να παράγεις βία και κυρίως να συντηρείς κολοσσιαίες δυνάμεις πολεμικής καταστροφής; Αρα μ' αυτόν τον τρόπο να ανήκεις στο κλαμπ των σαρκοφάγων, των δυνατών και των αγρίων; Να είσαι δηλαδή πιο κοντά στα άγρια ένστικτα, αυτά που χαρίζουν πιο μεγάλη, ως φαίνεται, ηδονή σ' αυτούς που μπορούν να τα κατέχουν, απ' ό,τι η πνευματική ακτινοβολία και η ανθρώπινη πλευρά μας που θεωρεί τον άνθρωπο δημιουργό ζωής και όχι όργανο θανάτου;

Την ώρα που σε απ’ ευθείας μετάδοση η ανθρωπότητα κρατώντας την αναπνοή της έβλεπε τους βιβλικούς βομβαρδισμούς της Βαγδάτης από την αμερικανική αεροπορία, ο κ. Ράμσφελντ, υπουργός αμύνης, αναφώνησε ευτυχής: «Να ένα υπέροχο θέαμα!», ως άλλος Νέρων. Κι εγώ, μια ασήμαντη κουκίδα μέσα στην άμμο των ασήμαντων ανθρώπων, χαρακτήρισα δημοσίως τον κ. Μπους ως ένα νέο Χίτλερ. Βέβαια η σύγκριση δεν ήταν επιτυχής, από την άποψη ότι ο Πρόεδρος Μπους συμβολίζει απλώς την κορυφή μιας τερατώδους βιομηχανίας θανάτου, που μέσα σε δυο χρόνια μετέβαλε μια χώρα σε σωρούς ερειπίων.

Να λοιπόν που εξήντα χρόνια μετά τον Δαίμονα Χίτλερ που μέσα σε τέσσερα χρόνια είχε την ευχαρίστηση να εξοντώσει 80 εκατομμύρια ανθρώπους, από τα οποία τα τριάντα και πλέον με βασανιστικό τρόπο, ξαναέρχεται στο προσκήνιο της ανθρωπότητας ένας νέος Δαίμονας του Πολέμου, απ' τη μια μεριά σκορπίζοντας τον θάνατο κι από την άλλη προσφέροντας σε εκατομμύρια ένστολους συμπατριώτες του την γνωστή μας πρωτόγονη ηδονή και βοηθώντας τους να βγάλουν στην επιφάνεια την θηριώδη πλευρά του εαυτού τους. Όλους αυτούς που αντλούν κτηνώδη ευχαρίστηση βλέποντας να σωριάζονται σε ερείπια πόλεις ολόκληρες και να φαντάζονται τα γυναικόπαιδα να βρίσκουν φριχτό θάνατο μέσα στις φλόγες και τα ερείπια. Είτε βλέποντας τις βιντεοκασέτες με τους βασανιστές γυμνών ανθρώπων που τους σέρνουν με λουράκια σαν σκυλιά πολιτισμένες κοπελίτσες, που όπως μαθαίνω, υπήρξαν ακόμα και Καθηγήτριες Πανεπιστημίων.

Να λοιπόν που μια ακόμα πολιτισμένη χώρα και ένας πολιτισμένος λαός μεταβάλλεται σε αγρίους που αντλούν ηδονή από τον πόνο των άλλων, διψούν για αίμα και χαίρονται για την κτηνωδία τους. Και μη μου πείτε ότι κι αυτοί είναι θύματα προπαγάνδας. Είναι απλώς άνθρωποι, όπως εγώ κι εσείς, μόνο που τους δόθηκε η ευκαιρία να βγάλουν στην επιφάνεια τον αιώνιο, όπως φαίνεται, εαυτό μας, που παραμένει το αγριότερο θηρίο απ’ όσα ο καλός Θεός έπλασε στη φύση.

Ίσως μια ελπίδα για το μέλλον του ανθρώπου να είναι ακριβώς αυτή η διαπίστωση που έκανα πιο πριν. Δηλαδή να αποφευχθεί να δίνονται τέτοιες ευκαιρίες στον άνθρωπο, ώστε τα άγρια ένστικτα να μην μπορούν να θριαμβεύσουν επάνω στο Καλό.

Από την μελέτη της ιστορίας έχει αποδειχθεί ότι βασική αιτία του Κακού είναι η υπερσυγκέντρωση δύναμης. Και θα ΄λεγα ότι βρίσκω φυσικό να βλέπουμε σήμερα αυτά τα φαινόμενα βίας, αν σκεφτούμε την τεράστια δύναμη καταστροφής που έχουν συσσωρεύσει σήμερα οι ΗΠΑ. Έτσι θα έλεγα ότι είναι αιχμάλωτοι της ίδιας τους της δύναμης.
Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό και να καταγγελθεί ότι κάθε Κράτος που διατηρεί πολεμικές βιομηχανίες και ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις είναι δυνάμει υποψήφιο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως έγινε στο παρελθόν και όπως γίνεται και σήμερα, ανεξάρτητα από τις δικαιολογίες που θα προβληθούν για να στηριχτούν οι απεχθείς του πράξεις.

Και ίσως το πιο εγκληματικό απ' όλα να είναι το γεγονός ότι με την προβολή της κτηνώδους δυνάμεως στο εσωτερικό της χώρας συμβάλλει ώστε οι απλοί άνθρωποι να μεταβάλλονται σε ανθρώπινα κτήνη, μιας και όπως είδαμε, η ανθρώπινη σχιζοφρένεια χωρίζει μέσα μας το Κακό από το Καλό μόνο με μια λεπτή κλωστή. Πράγματι όπως έχει αποδειχθεί, είναι εκπληκτικό το πόσο γρήγορα ο άνθρωπος μεταβάλλεται σε κτήνος εάν αλλάξουν οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει.

Είναι επομένως ανώφελο και αντιρεαλιστικό να μιλάμε για διεθνή Ειρήνη και ίσα δικαιώματα μεταξύ των λαών, όταν υπάρχουν Έθνη που εξακολουθούν να παράγουν μαζικά μέσα καταστροφής.

Το γεγονός αυτό σε σχέση με τον πραγματικό χαρακτήρα του ανθρώπου και το κύριο χαρακτηριστικό του, δηλαδή τον γενετικό χαρακτήρα της σχιζοφρένειας που τον ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα ζώα της γης, συντείνει ώστε μέσα στο εσωτερικό των χωρών που διαθέτουν πολεμική υπεροχή να καλλιεργούνται συστηματικά τα ένστικτα της υπεροχής και της αλαζονείας, που γρήγορα μπορούν να εξελιχθούν σε ομαδική δίψα για βία και για αίμα.
Κι αυτός ο κίνδυνος σήμερα όπως και χτες προέρχεται αποκλειστικά από τις θεωρούμενες πολιτισμένες χώρες με επί κεφαλής την μοναδική υπερδύναμη που δίνει και το παράδειγμα.
Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι θεωρώ ότι έχει προ πολλού αλλάξει το νόημα του Πολιτισμού. Ειδικά μετά τους Ναζί και τους αμέτρητους πολέμους που ακολούθησαν πάντοτε από τους λεγόμενους «πολιτισμένους» εναντίον των «υπανάπτυκτων», των φτωχών και των «απολίτιστων», είναι φανερό πια ότι ο αληθινός ανθρώπινος πολιτισμός θα πρέπει να προσμετράται μόνο με τα μέτρα της Ειρήνης, της Ανοχής και της Αλληλεγγύης μέσα σε κάθε κοινωνία και σε κάθε λαό. Εκεί που μπορεί να ανθίσει η ευγένεια, η καλωσύνη και κυρίως η αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους.

Ξέρω ότι αναφέρομαι πια σε μια Ουτοπία από την οποία συνεχώς απομακρυνόμαστε. Αντιθέτως βλέπω τις δυνάμεις του Κακού, που για μένα ανήκουν στο αντίθετο στρατόπεδο από κείνους που μνημονεύει ο κύριος Μπους, δηλαδή στο δικό του και των συμμάχων του, καθώς θα διψούν όλο και για μεγαλύτερες καταστροφές, όλο και για περισσότερο πόνο και αίμα, θα οδηγηθούν μια μέρα αναπόφευκτα στη χρήση της απόλυτης καταστροφής και του απόλυτου πόνου που είναι η Ατομική Βόμβα.

Αυτό είναι κάτι που κατά την γνώμη μου αποζητεί ο Ανθρωπος - Κτήνος που έχουμε μέσα μας, μιας και δεν υπάρχει ανώτατη ηδονή για το Κακό από την αυτοκαταστροφή του.
Ήδη από τον λεγόμενο «Δυτικό πολιτισμό» έχει ξεκινήσει και γιγαντώνεται καθημερινά ένα αληθινό τσουνάμι υποκουλτούρας που αποκτηνώνει μεθοδικά τον άνθρωπο.
Εάν δεν καταφέρετε να χτυπήσετε το Κακό στην ρίζα του, εάν δεν μεταβάλετε τις βιομηχανίες Πολέμου σε βιομηχανίες Ειρήνης, εάν δεν καταργηθούν όλοι οι επιθετικοί στρατοί, τότε η υπόθεση για την άλλη πλευρά του ανθρώπου, την ανθρώπινη, την πραγματικά πολιτισμένη, αυτή που διψά για Αγάπη και για Ειρήνη, είναι για πάντα χαμένη.

Σήμερα οι λέξεις «Ελευθερία», «Δημοκρατία», «Ανθρώπινα Δικαιώματα», «Αλληλεγγύη» έχουν προ πολλού χάσει τη σημασία τους. Σήμερα η συνύπαρξη των Λαών-προβάτων με τα Κράτη-θηρία κάτω από την ίδια στέγη όπως είναι ο ΟΗΕ έχει καταντήσει τραγική φάρσα για τους αδύνατους της γης. Μπροστά σ' αυτό το αδιέξοδο βλέπω μόνο δυο λύσεις: Είτε να πάμε στο βάθος της αιτίας του Κακού και να το χτυπήσουμε με τη θέληση και τη συνεργασία των δυνατών είτε οι αδύνατοι να ψάξουν να βρουν άλλους τρόπους άμυνας στηριζόμενοι αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις και βασικά στα εκατοντάδες εκατομμύρια των αδυνάτων και μελλοντικών θυμάτων, που όμως συντονισμένα έχουν κάποιες πιθανότητες να αντισταθούν νικηφόρα.

Η συνύπαρξη αυτών των δύο αντίθετων κόσμων είμαι βέβαιος ότι μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια προς το Χάος με τον θρίαμβο του Απάνθρωπου πάνω στον Ανθρωπο.

Αυτή δυστυχώς είναι η πεποίθησή μου.
Σας ευχαριστώ.

01/07/2006

Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται!

Μέσα από την βολή του καναπέ μου παρακολουθώ και γω έντρομη τις πολεμικές επιχειρήσεις που διεξάγονται στον Νότιο Λίβανο. Βλέπω τις προσπάθειες των ανθρωπιστικών οργανώσεων να περιμαζέψουν τους πρόσφυγες και να τους περιθάλψουν με ό,τι μέσα έχουν στη διάθεσή τους. Και αντατριχιάζω, και φρίττω και γίνεται το στομάχι μου κόμπος για την "πάταξη της τρομοκρατίας" μεταξύ αθώων πολιτών.

Άνοιξα την εισαγωγική σελίδα του Yahoo! και στις διεθνείς ειδήσεις βλέπω χθες μια κεφαλίδα ότι η Χεζμπολάχ έχει εξαπολύσει επίθεση κατά του Ισραήλ. Για την σφαγή στον Λίβανο όμως, κουβέντα! Ακούω την υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ Δρ. Κόντι Ράις, να λέει πως αν δεν βρουν τους τρομοκράτες, δεν θα σταματήσουν! Και στέλνει τις "έξυπνες" βόμβες στο Ισραήλ για να δώσει χείρα βοηθείας στην καταστροφή του όμορου κράτους του Λιβάνου. Επιπλέον δε, στην αίτηση της φίλης Τουρκίας να εισβάλει στο βόρειο Ιράκ για να αντιμετωπίσεις εκεί τους Κούρδους, οι ΗΠΑ απαντούν να περιμένει να κάνουν μαζί την επιχείρηση γιατί θέλουν να βοηθήσουν...

Και μου έρχεται στο νου η Μικρασιατική Καταστροφή που τον Αύγουστο συμπληρώνει 84 χρόνια από τότε που έγινε στα άγια χώματα της Μικρασίας. Και τότε οι σύμμαχοι, η Αντάντ, βοήθησαν τον Κεμάλ να οργανωθεί και επιτεθεί στη στρατιά της Ελλάδας, με συμφωνία να βάλουν χέρι στα πετρέλαια της Μοσούλης, στην περιοχή δηλαδή των Κούρδων.

Και τότε, απελπισμένοι κάτοικοι της δύσμοιρης Σμύρνης και των γύρω περιοχών, έπαιρναν τα παιδιά στα χέρια και με ό,τι μπορούσαν να κουβαλήσουν έφευγαν από τα σπίτια και τις περιουσίες τους και έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, στη κυριολεξία. Και κατέληγαν πρόσφυγες στη χώρα της καταγωγής τους, φτωχοί και κατατρεγμένοι, με την ταμπέλα του κουμμουνιστή και της πουτάνας, λόγω άλλης νοοτροπίας που είχαν στα μέρη τα δικά τους.

Η γιαγία μου η Κατίνα ήταν 7 χρονών παιδόπουλο όταν με όλη την οικογένειά της ξεριζώθηκαν και ήλθαν στην Αθήνα σε αναζήτηση καλύτερης ή μάλλον της μοναδικής της τύχης. Τώρα στα βαθιά γεράματά της, η Μπουρνοβαλιά υπέραγαπημένη μου γιαγιά, δεν ξέρω τι σκέφτεται γι' αυτά που βλέπει να συμβαίνουν στο κόσμο. Έζησε και αυτή πολλά με τον ξεριζωμό και τον πόλεμο του 40 που ήταν νέα γυναίκα και μικρομάνα 5 παιδιών.

Αναπόφευκτα, δεν μπορώ παρά να κάνω τις συγκρίσεις μεταξύ του τότε και του τώρα. Μια ακόμα γενιά προσφύγων γεννήθηκε χάρην στην εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο. Ένας ολάκερος λαός θρηνεί πάνω στα συντρίμια που άφησαν πίσω οι βόμβες των φίλων μας των Αμερικανών και το έχει ξαναζήσει το 1982 αυτό και θα το ξαναζήσει δυστυχώς και τώρα!

Και η Ευρωπαϊκή Ένωση στέκη βουβή μπρος στο δράμα που εκτυλίσσεται με μάρτυρα την τηλεοπτική κάμερα. Η Ελληνική κυβέρνηση αρκείται σε ευχολόγια, όσον η Κυπριακή πολύπαθη δημοκρατία κάνει υποδοχή των προσφύγων και ζητά βοήθεια για να ανταπεξέλθει στο έργο της επαρκώς.

ΓΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ, ΚΟΙΤΑ ΕΔΩ!
(προσοχή: μπορεί να σας σοκάρει το συγκεκριμένο φωτογραφικό υλικό)

Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται και δυστυχώς δεν έχει σταματήσει να μετρά θύματα του παραλογισμού, όσα χρόνια κι αν περάσουν...

Ένα περιστέρι

Χθες βράδυ στη κορυφή ενός λόφου, κούρνιασε στην παλάμη μου ένα περιστέρι. Φτερούγιζε τριγύρω μου και κάποια στιγμή ακούμπησε τρυφερά το χέρι μου. Δεν τραβήχτηκα, αλλά κάποια στιγμή αργότερα το πήρα στην παλάμη μου και το κρατούσα και με τα δυό μου χέρια. Ένιωθα τη ζεστασιά του κορμιού του και κείνο των χεριών μου.

Το περιστέρι αυτό είχε ανθρώπινη λαλιά και με ρώτησε αν με τρόμαξε. Όχι του απάντησα δεν με τρόμαξες, μα όσο να ναι φοβάμαι. Και μνήμες χαραγμένες βαθιά μες τη ψυχή μου ξεπρόβαλαν να παίξουν τον δικό τους ρόλο. Το χαϊδεψα το περιστέρι ακόμα και το φίλησα όσο πιο τρυφερά ένιωθα μαζί του εκείνη τη στιγμή. Αποχαιρέτησα το πουλάκι καθώς το σκοτάδι είχε σκεπάσει για τα καλά ετούτη εδώ την πόλη και έφυγα και εγώ.

Πάει καιρός που κάτι τέτοιο μου είχε ξανασυμβεί. Ίσως και να είχα ξεχάσει την αίσθηση--ή να ήθελα βολικά να την ξεχάσω, μα ξανάρθε από εκεί που δεν το περίμενα. Σήμερα συνομιλώ με τον εαυτό μου, έχουμε να πούμε και να δούμε πολλά εμείς οι δυό γι' αυτό το θέμα. Το περιστέρι πέταξε στη φωλιά του, ευλογημένο να ναι για το κούρνιαγμά του μέσα στα χέρια μου! Έχει ο Θεός και για μας τα πετεινά, έτσι δεν είναι περιστεράκι μου?

...θα ρθει άσπρη μέρα και για μας!

Τις τελευταίες δύο μέρες η καθημερινότητά μου κύλησε κατά το μάλλον ήτον, ευχάριστα. Και γιατί δηλαδή αγαπητό μου ημερολόγιο αξίζει να σου γράψω κάτι τέτοιο? Για τον απλούστατο λόγο ότι ΧΑΡΗΚΑ, αν θες να το μάθεις, χάρηκα πραγματικά!

Χθες το απόγευμα μετά τη δουλειά πήγα για shopping therapy. Δεν είμαι καταναλώτρια του στυλ, αν δεν ψωνίσω κάτι κάθε τόσο, θα το έχω βάρος στη συνείδησή μου και τέτοια, αλλά αυτή τη φορά, μπαίνοντας σε ένα νεανικό κατάστημα όπου οι αγοραστές και το στυλ παρέπεμπαν σε νιάτα που βράζει το αίμα τους, αγόρασα ένα ζευγάρι πολύ ωραίες εσπαντρίγες που δένουν στον αστράγαλο με γύρω στους 10 πόντους τακούνι. Επειδή συνήθως στραπακλώνομαι στο ίσιωμα με ψηλοτάκουνα παπούτσια έτσι όπως περπατάω, προτιμώ κάτι πιο άνετο στο βάδισμά μου, αλλιώς θα με βλέπετε και θα γελάνε τα περιστέρια στο Σύνταγμα με τα παραπατήματά μου!!! Αυτή τη φορά μου ήρθαν όμως λουκούμι οι εσπαντρίγες και γι' αυτό τις πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη. Μετά σταμάτησα στη Benetton και χάζευα ένα τοπάκι που μου άρεσε. Μπήκα μέσα και δοκιμάζοντας κάποια τοπάκια, βρήκα ένα καφτάνι κεντημένο στο χέρι, σε χρώμα βαθύ ροζ. Το φόρεσα και ενθουσιάστηκα, οπότε και αυτό πήγε υπέρ πίστεως στη πιστωτική. Ο αδελφός μου μου είχε πάρει μια τσάντα πλεκτή στα χρώματα της μπλούζας, οπότε έγινε και σετάκι για έξοδο μούρλια!

Μετά πήγαμε στο λόφο του Προφήτη Ηλία που γιόρταζε και εκεί κάθε χρόνο κάνουμε και την σπονδή μας στον θεό της κατανάλωσης επιπλέον. Φέτος πήρα από νεγκλιζέ με αρκούδια, cds με ηλεκτρονική μουσική, εσώρουχα, ένα αιθέριο μπλουζάκι και σκουλαρίκια με πέτρες swarowski σε σχήμα αστεριού!

Σήμερα, το πρωί σηκώνομαι για δουλειά, ντύνομαι προβάλλοντας τη γυναικεία μου πλευρά και ανοίγοντας την προσωπική μου αλληλογραφία αργότερα στο γραφείο, βρίσκω ένα μνμ για πιθανή συνεργασία σε μια καινούργια προσπάθεια που γίνεται στο χώρο της ενημέρωσης και χάρηκα για την πρωτοβουλία. Μαθαίνω τα νέα μιας καλής φίλης ότι "ουδέν κακόν αμιγές καλού" στα προσωπικά της και μετά δουλειά αρκετή για να με απασχολήσει ως το απόγευμα. Έχουμε μια επικοινωνία με τον υποκινητή της νέας προσπάθειας να γνωριστούμε κατ' αρχήν και μετά ακόμα ένα τηλεφώνημα, με έναν άνθρωπο που εκτιμώ και εμπιστεύομαι πολύ και μου έκανε την τιμή να μιλήσουμε στο τηλέφωνο με προτροπή του. Τι χαρά που ένοιωσα συνομιλώντας με τον φίλο μου! Το χιούμορ εναλλασσόταν με σοβαρά θέματα και το ένα ερέθισμα διαδεχόταν το άλλο στη συζήτησή μας. Δεν είναι υπερβολή να πω πως αυτή η ανταλλαγή θετικής ενέργειας μεταξύ μας, με έκανε να νιώθω ότι δίνω και παίρνω αγάπη με την ευρύτερη έννοια και το είχα πολύ ανάγκη αυτό.

Όταν δεν υπάρχει τρόπος ή κατάλληλος άνθρωπος να το κάνω αυτό, νιώθω πως πνίγομαι. Είναι σαν να έχεις μια μεγάλη φούσκα αέρα στο στομάχι σου και να ανεβαίνει προς τον οισοφάγο, αλλά να μην σκάει με τίποτα και να ασφυκτιώ. Το κενό που το ονομάζω, έρχεται και κάνει τα δικά του για να με ακινητοποιεί και να με αποξενώνει τόσο από μένα, όσο και από τους άλλους ανθρώπους γύρω μου. Δεν είμαι ούτε κοσμοκαλόγερος, αλλά ούτε και ψώνιο να θρέφομαι από την ματαιοδοξία μου σε σχέση με τον περίγυρό μου. Θέλω όμως και εκεί με πιάνει το γαμώτο της υπόθεσης, να μπορώ να έχω αυτή τη δίοδο επικοινωνίας με τον κόσμο.

Τώρα, πίσω στο σπίτι, καμάρωσα τον αδελφούλη μου που σήμερα πήρε το καινούργιο του αμάξι από εκεί που δεν το περίμενε και ετοιμαζόταν να το πάει το πρώτο του ταξιδάκι στο χωριό, πότησα τον κήπο μας και τώρα σε αποχαιρετώ αγαπητό μου ημερολόγιο για να ρίξω επιτέλους τους ρυθμούς μου και να ξεκινήσει με αναπαυμένη την συνείδησή μου η αποτοξίνωση του σαββατοκύριακου. Η ζωή είναι ωραία κάτι τέτοιες στιγμές καρδούλα μου, έτσι δεν είναι? Καληνύχτα...

Καθρέπτη, καθρεπτάκη μου...

Είμαστε για τα καλά στη καρδιά του καλοκαιριού. Με αυτήν την αίσθηση, εύχομαι σε όλους καλό σαββατοκύριακο και αυτά τα σκιτσάκια να μας κάνουν να χαμογελάσουμε, που το έχουμε τόσο πολύ ανάγκη όχι μόνο τώρα, αλλά και πάντα, είτε κάνει κρύο είτε ζέστη! Να μας έχει ο Θεός καλά και σε όσους φύγουν, να οδηγείτε με γνώμονα την ασφάλειά σας! Φιλιά, Μ.

Musica E' (Bonus Track)

Απόψε αφιερώνω εξαιρετικά ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι. Είναι το Musica E' από τον Eros Ramazzoti & τον Andrea Bocceli σε αυτήν την εκτέλεση, που θα βρείτε ΕΔΩ. (Καλοκαίρι γαρ και η Ιταλία είναι ανάμεσα στις σκέψεις και τις αναμνήσεις μου, mamma mia!)

Μετά από πολύ καιρό ασχολήθηκα το βραδάκι με μια αγαπημένη μου ενασχόληση, την μετάφραση αγγλικών κειμένων στα ελληνικά. Συνήθιζα να ασχολούμαι πιο συστηματικά όταν ήμουν τακτικός συνεργάτης στη τριμηνιαία έκδοση που αφορούσε στον διαβήτη, με τίτλο "Νεανικός Διαβήτης - Τα Νέα μας" και εκεί παρέθετα συχνά μετεφρασμένα κείμενα από την διεθνή κοινότητα που έβρισκα ενδιαφέροντα για την ελληνική πραγματικότητα.

Σήμερα λοιπόν για καλή μου τύχη ο Cyrusgeo εξέδωσε μια ανακοίνωση για την μετάφραση του δεύτερου κατά σειρά ποιήματος της πρώτης ποιητικής συνάντησης, κατά πως λέει και συγκεκριμένα του άγγλου ποιητή John Keats με τίτλο "When I have fears that I may cease to be" (1818). Επίτηδες δεν διάβασα τις μεταφράσεις των υπολοίπων αξιόλογων, συμμετεχόντων και το βραδάκι κάθησα να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο ποίημα. Καθώς το μετέφραζα στίχο στίχο, ανεκάλυπτα την ομορφιά των λόγων του Keats, μέσω των εικόνων που δημιουργούσε στο μυαλό μου. Εν τέλει το πόνημά μου ολοκληρώθηκε και το απέστειλα στον "Κύρο της Γης" για να το συμπεριλάβει στις συμμετοχές.

Χαίρομαι που ασχολήθηκα ξανά με μια αγαπημένη ασχολία, δοθείσης της ευκαιρίας, αλλά περισσότερο χάρηκα που υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν τέτοιες πρωτοβουλίες από μεράκι καθώς φαίνεται και αγάπη στο αντικείμενο. Θεωρώ πως ξεχωρίζουν και όχι άδικα!

Καλή ακρόαση λοιπόν στο υπέροχο πραγματικά κομμάτι που θα ακούσετε απόψε. Buona note e buon giorno, con la bella canzone di Eros e Andrea Bocceli! Musica E' per tutti i bloggers greci e italiani inamorati...

Ciao, ciao, Marialena ;-D

Η πόλη των Αγγέλων

Πρόβαλε για μια ακόμη φορά η ελληνική τηλεόραση την ταινία City of Angels (Η πόλη των Αγγέλων ελληνικά). Δεν είναι η πρώτη φορά που την βλέπω, ίσως η 5η ή η 6η, δεν θυμάμαι πια. Αυτό όμως που δεν πρόκειται να ξεχάσω είναι όταν για 3η φορά την έβλεπα κάπου τον Νοέμβρη του 2004, συνέβη κάτι το απροσδιόριστα μαγικό και γι' αυτό αξέχαστο.

Τότε ξεκινούσε στη ζωή μου η προηγούμενή μου σχέση, με έναν άνθρωπο που η μη τι άλλο, επικοινωνούσαμε πολύ με τη διαίσθηση. Ήταν χειμώνας και γω ξαπλωμένη στη κρεβατοκάμαρα των γονιών μου, στη μικρή τηλεόραση κατά πως λέμε, παρακολουθώ την αγαπημένη μου ταινία. Η ερμηνεία του Νίκολας Κέιτζ με κρατά σε αγωνία ως άγγελος Σεθ και η Μεγκ Ράιαν ως Δρ. Μάγγι Ράις, τόσο ανθρώπινη και τραγική, προκαλεί να απορροφηθώ από την εξέλιξη της δραματικής ερωτικής τους ιστορίας, αλλά και να συγκινηθώ μέχρι δακρύων από τον τρόπο που εκδηλώθηκε ο έρωτάς τους (πεθαίνωωωω).

Όμως, αντιλαμβάνομαι πως εκτός από την πλοκή, νιώθω σαν να είναι και εκείνος ασυναίσθητα κομμάτι αυτού που νιώθω, με έναν τρόπο εντελώς υπερφυσικό. Του στέλνω ένα μήνυμα στο κινητό: Βλέπεις την Πόλη των Αγγέλων? Ναι, μου απαντά. Και γω το ίδιο, του λέω! Όταν η Μεγκ Ράιαν πάει στο εξοχικό της μέσα στη βροχή και κλαίει από την ένταση των συναισθημάτων της, ακούγεται ένα τραγούδι σαν υπόκρουση. Εκεί, σε εκείνην τη σκηνή, ένιωσα λοιπόν ότι δεν ήμουν μόνη εκείνη τη βραδυά. Αργότερα μου έγραψε το τραγούδι σε cd & όταν το ξανάκουσα η ίδια αίσθηση με κυρίευσε βαθιά μέσα!

Σήμερα πολλά έχουν αλλάξει και ο καθένας έχει πάρει τον δρόμο του στη ζωή μετά τη γνωριμία μας. Η ταινία ξαναπροβλήθηκε από το Star χθες βράδυ, μα εγώ δεν την είδα ολόκληρη. Ξανάζησα την ιστορία της όπως εκείνο το βράδυ, με εκείνην την αίσθηση... Κάτι τέτοιες στιγμές μου λείπεις!

Να σαι καλά όπου και όπως και να'σαι ξεχωριστέ άνθρωπε που πέρασες από τη ζωή μου, Μ.

Θέλω να κοιμηθώ...

Τους τελευταίους τρεις μήνες βρίσκω τον εαυτό μου να στερείται πολλές φορές του απαραίτητου ύπνου σε καθημερινή βάση. Από τη μια οι έννοιες μου, από την άλλη ο καιρός που ολοένα ζεσταίνει, κοιμάμαι αρκετά αργά τα βράδυα και στριφογυρίζω σαν το αρνί στη σούβλα στο κρεββάτι μου. Όταν θα πάω σπίτι μετά τη δουλειά, αντί να πιάσω να κάνω τις δουλειές που έχω, θα προσπαθήσω πρώτα να κοιμηθώ για λίγο, να στανιάρω!

Όμως, υπάρχουν φορές που το τηλέφωνο παίζει τον Συνήγορο του Διαβόλου με τον ύπνο μου: Ντρρριν, για ενημέρωση από εταιρίες, ντριν από τους γονείς που ρωτούν εάν κοιμάμαι (ναι, και σας έβαλα υπόμνηση χωρίς να σας το πω για να με ξυπνήσετε!)

Θέλω να κοιμηθώ και ο ύπνος μου να με ξεκουράσει όπως το χρειάζομαι. Να κοιμηθώ και να μην ακούω τίποτα άλλο εκτός από την ανάσα μου, να κοιμηθώ και να μην ξυπνάω σε κάθε στριφογύρισμα που κάνω. Μου φαίνεται στις διακοπές ένα κομμάτι του χρόνου μου θα αφιερωθεί στην υπνοθεραπεία, ελπίζοντας ότι μετά την εαρινή νάρκη που φιλοδοξώ να περιέλθω, θα ξαναγεμίσουν -επιτέλους- οι μπαταρίες μου!

Όταν με το καλό ξαναγεννηθώ, να μην ξεχάσω να ζητήσω από τον Δημιουργό της Πλάσης, να με εφοδιάσει με διακόπτη διακοπής λειτουργίας, γιατί με την σημερινή εγκατάσταση που μου χει κάνει, θα κάψω κανά κύκλωμα και άντε μετά να κάνεις σέρβις στο μοντέλο!

Ο ήλιος ο ηλιάτωρας!

pictures by Marialena, 2006

Σαββατοκύριακο στην θάλασσα, μπανάκι απογευματινό προς βραδυνό. Έχω την φωτογραφική μαζί μου και καθώς βουτάω στη ζεστή θάλασσα, κοιτώ τον ήλιο που λαμπυρίζει. Ξαναβγαίνω στην ακτή και παίρνω τη μηχανή. Αρχίζω να τραβώ φωτογραφίες. Την αφήνω, κολυμπώ στα ήρεμα νερά και καθώς βγαίνω πια στην ακτή να στεγνώσω, ο ήλιος συνεχίζει την τροχιά του και γω τον παρακολουθώ να πηγαίνει προς τη δύση, μέχρι που κρύβεται πια πίσω από τα σύννεφα και το τοπίο αλλάζει καθώς βραδυάζει και η φωτεινή σφαίρα χάνεται στον ορίζοντα...

Running on empty... (διάλογοι)

picture by dreamstime.com

Ξέρεις...
Τι?
Κουράστηκα.
Τι?
Να περιμένω.
Τι?
Δεν ξέρω ή μήπως ξέρω?
Τι?
Το τίποτα, ξέρω γω.
Γιατί?
Δεν έχει γιατί...
Γιατί?
Γιατί απλά κουράστηκα.
Τι?
Το κενό.
Ποιό?
Εκείνο που με περιβάλλει.
Γιατί?
Έτσι αισθάνομαι.
Πως?
Είμαι και δεν είμαι, υπάρχω και δεν υπάρχω.
Γιατί?
Δεν ξέρω, τα πάντα ρει.
Και λοιπόν?
Ακροβατώ σου λέω στο κενό.
Και λοιπόν?
Δεν ξέρω, άσε με...
(...)

Το όνομά σου Ελευθερία!

Σάββατο βράδυ στη Κόρινθο. Πάω στη συναυλία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη στο Δημοτικό Στάδιο. Βρίσκουμε να καθήσουμε στις κερκίδες, μα η σκηνή είναι κάπως μακριά από τους θεατές. Ξεκινά η συναυλία στις 10 και κάτι, εμφανίζεται αέρινη η Ελευθερία με ένα λευκό φόρεμα και λάμπει!


picture from www.arvanitaki.gr

"Θέλω να σας βλέπω" μας φωνάζει και μας ταξιδεύει τραγούδι τραγούδι στο μαγικό κόσμο της ερμηνείας της. Σιγά σιγά ερχόμαστε όλο και πιο κοντά παρά την απόσταση που μας χωρίζει. Στη "Δεύτερη Ζωή" του Γκάτσου-Παπαδημητρίου, συγκινούμαι πολύ. Έχει βγει και το φεγγάρι στο βάθος κατακόκκινο, τι συγκίνηση Θεέ μου! Άνθρωποι όλων των ηλικιών συμμετέχουν στη βραδυά. Τραγουδάμε όλοι μαζί τα τραγούδια της και εκείνη ξεχωρίζει με το ηχόχρωμα της φωνής της. Μαζί της και ο Μάνος Πυροβολάκης την συνοδεύει με την λίρα του και τα τραγούδια του. Η βραδυά προχωρά, φτάνουμε στο τέλος! Ανκόρ και ξαναβγαίνει με το "Κόκκινο Φουστάνι" και κάνει ότι μας αποχαιρετά. Όμως, η Ελευθερία παίρνει τον Μάνο και εμφανίζονται ξανά για να μας κλείσουν τη βραδυά με ντουέτο. Πεταγόμαστε από τις θέσεις μας και όρθιοι τραγουδούμε και χειροκροτούμε τους μουσικούς. Κλείνει τη συναυλία τραγουδώντας το "I'll always love you" μοναδικά με την σοπράνο φωνή της. Μια γυναίκα με αμεσότητα και μεταδοτικότητα, ένα αέρινο πλάσμα, μια φωνή θεική, κυρίες και κύριοι - η Ελευθερία Αρβανιτάκη!

Κατόρθωσα να τραβήξω ένα βιντεάκι, απόσπασμα από την όμορφη αυτή βραδυά. Δικό σας ΕΔΩ!

That's The Way Love Goes (Bonus Track)

JANET JACKSON
That's The Way Love Goes
album: Janet (1993)

Like a moth to a flame
Burned by the fire
My love is blind
Can't you see my desire?
That's the way love goes

Like a moth to a flame
Burned by the fire
My love is blind
Can't you see my desire?
Like a moth to a flame
Burned by the fire
My love is blind
Can't you see my desire
That's the way love goes
Like a moth to a flame
Burned by the fire
That's the way love goes
My love is blind
Can't you see my desire?

Come with me Don't you worry
I'm gonna make you crazy
I'll give you the time of your life
I'm gonna take you places
You've never been before and
You'll be so happy that you came

Oooooh, I'm gonna take you there
Oo-ooh hoo-ooh oo-ooh
That's the way love goes
Hoo That's the way love goes
That's the way love goes
That's the way love goes

Don't mind if I light candles
I like to watch us play and Baby,
I've got on what you like
Come closer Baby closer
Reach out and feel my body
I'm gonna give you all my love

Ooh sugar don't you hurry
You've got me here all night
Just close your eyes and hold on tight
Ooh baby Don't stop, don't stop
Go deeper Baby deeper
You feel so good I'm gonna cry

Oooooh I'm gonna take your there
Oo-ooh hoo-ooh oo-ooh
That's the way love goes
Hoo That's teh way love goes
That's the way love goes it goes it goes
Oooh that's the way love goes

Reach out and feel my body
That's the way love goes
Dontcha know That's the way

Like a moth to a flame
Burned by the fire
My love is blind
Can't you see my desire
Like a moth to a flame
Burned by the fire
My love is blind
Can't you see my desire?
That's the way love goes....


image by Fotosearch.com

σ.σ. Ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια απόψε αφιερώνω, σε σας που κοιμάστε αγκαλιά με τον άνθρωπό σας, σε σας που ξαγρυπνάτε στην θύμησή του, σε σας που αυτά τα λόγια θα μπορούσαν να είναι και δικά σας, σε σας που σαν κι εμένα ριγείτε στην σκέψη και μόνον! "Like a moth to a flame burned by the fire, my love is blind can't you see my desire? That's the way love goes..."

Καλή ακρόαση, Μαριαλένα, ένα ξημέρωμα Σαββάτου του Ιούλη του σωτήριου έτους 2006!

Απίστευτα και όμως αληθινά!

Ευτράπελο Νο 1!

Πάμε που λέτε να δούμε με τον αδελφό μου, το καινούργιο SUV της Dodge που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα ονόματι Caliber, πριν λίγες μέρες στην εδώ αντιπροσωπεία. Εκεί που χαζεύουμε τα αυτοκίνητα και περιμένουμε να μιλήσουμε με τον πωλητή, βλέπουμε μια κυρία πολύ μεγάλης ηλικίας (γριά σας λέω!), με δυσκολία να προσπαθεί να διασχίσει την έκθεση και να βγει έξω. Σκέφτομαι πως ίσως να είναι η μητέρα του ιδιοκτήτη και πως στην ευχή την άφησαν ασυνόδευτη να κυκλοφορεί χωρίς κάποιον δίπλα της να την στηρίζει, αφού έχει αυτήν τη δυσκολία στο περπάτημα.

Τελειώνοντας με την ενημέρωση, βγαίνουμε έξω να πάρουμε το αυτοκίνητό μας και να φύγουμε. Εκεί είναι και η γιαγιούλα που την ξαναβρίσκουμε μπροστά μας και πάει προς τον πωλητή που μας εξυπηρέτησε. Του λέει να την βοηθήσει να βγάλει χειρόφρενο από το αμάξι της που τι έφερε για σέρβις και τους βλέπω να κατευθύνονται σε ένα τεράστιο τζιπ 5.000 κυβικών με σπέσιαλ έκδοση παρακαλώ, να ανεβαίνει η γιαγιάκα και σε λίγο να ξεκινά να φύγει!

Μας βλέπει ο πωλητής που έχουμε μείνει άφωνοι και μας λέει το εξής καταπληκτικό: Η εν λόγω κυρία είναι 85 ετών, έφερε το 2 ετών αμάξι της για σέρβις των 1.000 χλμ και κάθε φορά που βγαίνει η καινούργια έκδοση έρχεται και το αντικαθιστά! Είπατε κάτι???

Ευτράπελο Νο 2!

Στο πολυκατάστημα Praktiker πάμε μαζί με τον πατέρα μου να ψωνίσουμε έπιπλα κήπου, προχθές το βράδυ. Βρίσκουμε 2 ξύλινες καρέκλες για τη βεράντα μου από σουηδικό ξύλο άριστης ποιότητας και επειδή μας άρεσαν τις παίρνουμε! Τις ζαλώνομαι παραμάσχαλα και κατεβαίνουμε στο ταμείο. Σημειωτέον οι καρέκλες είναι άτιμες στην έκθεση. Ρωτά η ταμείας για την τιμή τους κάποιον από το τμήμα κήπου και σε λίγο αφού περιμένουμε αγκαλιά με τις καρέκλες, μας κοιτά η ταμίας και μας λέει:

- Κοστίζουν 189 ευρώ η μία, θα τις πάρετε?

Εεεε, εμείς φυσικά μείναμε ξεροί από την τιμή και μαζί με τους από πίσω μας κάναμε και χιούμορ δήθεν, αφού δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας! 189 ευρώ η μία καρέκλα!!! Εκ των υστέρων το μετάνοιωσα που δεν τις πήραμε, γιατί τέτοια ευκαιρία που θα την ξαναβρώ μου λέτε? Ήμαρτον Κύριε!

Καλό μας σαββατοκύριακο, Μαριαλένα ;-}

Παιχνίδι με τα σύννεφα!

Χθες καθώς βράδυαζε, είχα στρέψει το βλέμμα μου στον αττικό ουρανό, όπως φαινόταν από το μπαλκόνι μου. Τα σύννεφα με προκαλούσαν να τα αποτυπώσω σε φωτογραφίες, αλλάζοντας χρώματα και σχήματα όσο περνούσε η ώρα, μέχρι και την στιγμή του δειλινού.

Καλημέρα, ελάτε να ταξιδέψουμε στη χώρα όπου τα σύννεφα δεν είναι απλά νεφελώματα...

Έχει πανσέληνο απόψε...

Παρατηρώ το φεγγάρι εδώ και τρεις μέρες τώρα. Κάθε νύχτα μεγάλωνε λίγο ακόμα, στρογγύλευε όλο και περισσότερο και απόψε να, η Πανσέληνος του Ιουλίου του 2006. Πηγαινοέρχομαι στο μπαλκόνι και ολοένα το κοιτώ να διαγράφει την τροχιά του απέναντί μου. Με μαγνητίζει, με μαγεύει η αύρα του, με προκαλεί να καρφώνω το βλέμμα στη φωτεινή πλευρά του.

Μια πλημμύρα νιώθω συναισθημάτων, σαν την παλλίροια και την άμπωτη των υδάτων. Μου έρχονται τραγούδια στον νου. Η Πανσέληνος της Χάρις Αλεξίου, παντοτινά αγαπημένη και αξεπέραστη, Fly me to the moon του Φρανκ Σινάτρα, Δάκρυσε απόψε το φεγγάρι με την Πέγκυ Ζήνα και πάει λέγοντας. Παίζω με την μηχανή μου στο χέρι, παρακολουθώ την άνοδο της Σελήνης στον ουρανό απέναντί μου και της τραβώ φωτογραφίες, εκεί δίπλα στο πεύκο μου, με το παρκάκι απέναντι και τον λόφο του Προφήτη Ηλία στο βάθος.


photo by Marialena, 2006

Ερωτοτροπώ μαζί της, την αισθάνομαι σαν μάνα των Πάντων, αρχόντισσα παντοτινή της Νύχτας, κυρίαρχο του γυναικείου ψυχισμού, κομμάτι του δικού μου υποσυνειδήτου. Σκέφτομαι πως η Πανσέληνος του Αυγούστου θα με βρει πιθανά κάπου αλλού, ίσως εκεί που έχω περάσει κάμποσα καλοκαίρια αγναντεύοντας τη θάλασσα και τη λάμψη της που στραφταλιάζει στα νερά του Κορινθιακού και ασυναίσθητα μελαγχολώ.

Φέτος θέλω να ναι αλλιώς, αλλιώτικα τα πράγματα, θέλω να φέγγεις διαφορετικά θεά εσύ Εκάτη, παίζεις με το μυαλό μου τα πιο απίθανα παιχνίδια, λαμπερή μα και ταυτόχρονα απρόσιτη φωτεινή σφαίρα... λύτρωσέ με από τη μοναξιά μου τέτοιες ώρες, κάνε με Μαινάδα ή ξωτικό του δάσους, άσε με να νιώσω την αίσθηση να μαι κοντά σε εκείνον και να τον φιλώ όλο το βράδυ κάτω από την σκιά σου. Θεέ μου, αχ να γινόταν τα λόγια πράξεις και οι σκέψεις πραγματικότητα, μια νύχτα σαν κι αυτή!

Καληνύχτα ολόγιομο φεγγάρι, ραντεβού στην επόμενη Πανσέληνο!

Μαθήματα (εταιρικής) επιβίωσης

Μάθημα 1ο:
>
Ένας άνδρας μπαίνει για μπάνιο τη στιγμή που η γυναίκα του μόλις βγαίνει.
>
Εκείνη τη στιγμή χτυπά η πόρτα. Η σύζυγος τυλίγει μια πετσέτα γύρω της και τρέχει να ανοίξει. Ανοίγοντας, αντικρίζει το γείτονα. Πριν αρθρώσει λέξη, ο Γιάννης ο γείτονας της λέει: «Θα σου δώσω 800 Ευρώ αν αφήσεις την πετσέτα να πέσει στο πάτωμα. Αφού το σκέφτηκε για μια στιγμή, η γυναίκα, αφήνει την πετσέτα και στέκεται ολόγυμνη μπροστά sτο Γιάννη. Μετά από λίγα λεπτά, ο Γιάννης, βγάζει 800 Ευρώ, της τα δίνει και φεύγει.
>
Η γυναίκα τυλίγει πάλι την πετσέτα και γυρίζει στο μπάνιο. Ο σύζυγος τη ρωτά ποιος ήταν και αυτή του απαντά ότι ήταν ο Γιάννης ο γείτονας.
>
«Ωραία», λέει ο σύζυγος, «Σου είπε τίποτα για τα 800 ευρώ που μου ρωστάει;»
>
Ηθικό Δίδαγμα: Αν μοιράζεσαι κρίσιμες πληροφορίες που αφορούν κέρδος με τους μετόχους σου, μπορεί να είσαι σε θέση να αποφύγεις αναπόφευκτη έκθεση!
>
Μάθημα 2ο:
>
Ένας παπάς προσφέρθηκε να οδηγήσει μια καλόγρια με το αυτοκίνητό του.
>
Μπαίνει η καλόγρια στο αυτοκίνητο και καθώς κάθεται, ανοίγει το
ρούχο της και αποκαλύπτει τα πόδια της. Ο παπάς παραλίγο να
τρακάρει. Αφού κέρδισε τον έλεγχο του αυτοκινήτου, διστακτικά άπλωσε το χέρι του στο γόνατό της.
>
καλόγρια γυρίζει και του λέει: « Πάτερ θυμάσαι τον ψαλμό 129;» Ο
παπάς δαγκώθηκε. Μετά από λίγο όμως δεν άντεξε τον πειρασμό και ξαναάπλωσε το χέρι του. Η καλόγρια επανέλαβε: «Πάτερ, θυμάσαι
τον ψαλμό 129;» Ο παπάς απολογήθηκε: «Συγνώμη, αδερφή, αλλά η σάρκα είναι aδύνατη».
>
Με τα πολλά έφτασαν στη Μονή και η καλόγρια πήγε στη δουλειά της.
>
Φτάνοντας στην εκκλησία, ο παπάς τρέχει στο βιβλίο των ψαλμών και
ψάχνει να βρει τον 129. Διαβάζει: «Προχώρα μπροστά και ψάξε ψηλά, θα βρεις τη δόξα»
>
Ηθικό Δίδαγμα: Αν δεν είσαι καλά πληροφορημένος στη δουλειά σου, μπορεί να χάσεις μια σπουδαία ευκαιρία.
>
Μάθημα 3ο:
>
Ένας, πωλητής, ένας διοικητικός και ο Μάνατζερ πήγαιναν για γεύμα,
όταν βρίσκουν στο δρόμο ένα παλιό λυχνάρι. Το τρίβουν και βγαίνει ένα τζίνι.
>
Το τζίνι λέει: «Θα δώσω στον καθένα σας από μια επιθυμία». «Εγώ
πρώτος, εγώ πρώτος» πετάγεται ο διοικητικός. «Θέλω να είμαι στις Μπαχάμες, να οδηγώ ένα speed-boat χωρίς να έχω καμία έννοια.» Πουφ, και εξαφανίστηκε.
>
«Εγώ τώρα, εγώ τώρα» πετάγεται ο πωλητής. «Θέλω να είμαι στη Χαβάη, ξαπλωμένος σε μια παραλία με την προσωπική μασσέρ μου, μια aτέλειωτη προμήθεια από Πίνα Κολάδας και τον έρωτα της ζωής μου». Πουφ, πάει κι αυτός.
«Ο.Κ. είναι η σειρά σου» λέει το τζίνι στον Μάνατζερ. Ο Μάνατζερ λέει: «Θέλω αυτούς τους δύο πίσω στο γραφείο μετά το γεύμα».
>
Ηθικό Δίδαγμα: Πάντα να αφήνεις το αφεντικό σου να μιλάει πρώτο.
>
Μάθημα 4ο:
>
Ένα κοράκι καθόταν σε ένα δέντρο, χωρίς να κάνει τίποτα όλη τη μέρα. Ένας λαγός τον ρωτάει: «Μπορώ να κάτσω κι εγώ σαν κι εσένα, και να μην κάνω τίποτα όλη τη μέρα;»
>
Το κοράκι απαντά: «Φυσικά, γιατί όχι;» Έτσι λοιπόν κάθεται και ο
λαγός στο χώμα κάτω από το δέντρο και χαλαρώνει. Μια αλεπού πηδάει και tρώει το λαγό.
>
Ηθικό Δίδαγμα: Για να μπορείς να κάθεσαι όλη μέρα, χωρίς να κάνεις τίποτα, πρέπει να κάθεσαι πολύ ψηλά.
>
Μάθημα 5ο:
>
Μια γαλοπούλα κουβέντιαζε με ένα ταύρο. «Θα ήθελα πάρα πολύ να ανέβω στην κορυφή αυτού του δέντρου, αλλά δεν έχω την ενέργεια» λέει η γαλοπούλα. «Γιατί δεν τρώς λίγο από τα απορρίματά μου» προτείνει ο ταύρος «είναι γεμάτα θρεπτικά συστατικά». Η γαλοπούλα τρώει λίγη κοπριά και διαπιστώνει ότι της έδωσε αρκετή ενέργεια για να ανεβεί στο πρώτο κλαδί του δέντρου. Την επομένη, αφού έφαγε περισσότερη κοπριά, κατάφερε να ανεβεί στο δεύτερο κλαδί του δέντρου. Τελικά την τέταρτη μέρα, αφού έφαγε μπόλικη κοπριά, κατάφερε να ανέβει στην κορυφή του δέντρου. Δεν πέρασε πολλή ώρα όμως και ένας κυνηγός την εντόπισε και την σκότωσε.
>
Ηθικό Δίδαγμα: Τα «σκ...τά» μπορεί να σε ανεβάσουν στην κορυφή,
αλλά δεν θα σε κρατήσουν εκεί

Adieu monsieur Zidane-fairwell to an idol!

Παρακολουθήσαμε χθες βράδυ τον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του 2006 ανάμεσα στη Γαλλία και την Ιταλία. Καθώς ο αγώνας εξελισσόταν και το αποτέλεσμα είχε διαμορφωθεί στο 1-1 στο 1ο ημίχρονο, στο 2ο είδαμε έναν Ζιντάν λυσσασμένο για την νίκη της Εθνικής Γαλλίας. Αναπάντεχα στο 90' μετά από λεκτική καθώς φαίνεται πρόκληση ιταλού αντιπάλου, ο Ζιζού τον χτυπάει σαν ταύρος στο στέρνο με το κεφάλι του και εκείνος πέφτει κάτω. Κόκκινη κάρτα και αποβολή του αρχηγού των Τρικολόρι από το γήπεδο! Η Γαλλία μένει με 10 παίκτες και ηθικό κάτω του μηδενός. Η Ιταλία υπερτερεί στην παράταση στα πέναλτυ και κερδίζει το Κύπελλο με σκορ 5-3. Forza Italia!



Αυτό το Μουντιάλ ήταν το Μουντιάλ του Ζιντάν αναμφισβήτητα! Γιατί μετά το χθεσινό αγώνα κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, γιατί το τρόπαιο θα μπορούσε να ήταν δικό του εάν..., εάν ίσως δεν έχανε την ψυχραιμία του πάνω στην ένταση του παιχνιδιού και δεν έπεφτε σε αυτό το ατόπημα. Πίστευε πως θα κερδίσει, ήθελε να κερδίσει όσο τίποτα άλλο, πιστεύω πως ναι! Είναι όμως άνθρωπος πάνω απ' όλα και σαν μαχητής που έφτασε στα όρια της ψυχικής και σωματικής του αντοχής, σε εκείνο το σημείο έσπασε, μίλησε το ένστικτο αντί η λογική του. Τόση πίεση τον ξεπέρασε και τον γκρέμισε από το θρόνο του υπέρανθρώπου και του φαινομένου του ποδοσφαίρου στην εποχή μας!



Θα τον θυμάμαι εξαιτίας της συνέντευξης που είχε δώσει κάποτε στον Νίκο Αλιάγα και εκεί γνώρισα μέσα από τα λόγια του τον άνθρωπο Ζιντάν. Η χθεσινή του εικόνα είναι μοναχά ένα σημείο στη καριέρα του αν και αυτό που μένει στη μνήμη μας αν και η προσπάθεια επικράτησης της Γαλλίας στο Μουντιάλ είναι αξιοθαύμαστη και άξιζε να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο τελικά, σε έναν fair play αγώνα. Από αυτήν την άποψη, η νίκη της Squarda Azzurra οφείλετο στον παράγοντα τύχη παρά στην όποια καλύτερη απόδοση της ομάδας στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Αλλά αυτά έχει η ζωή...!

Au revoir Zizou, c' e la vie!

Ο μικρός Λευτέρης ζητά τη βοήθειά μας!

Φίλοι συν-ιστολόγοι και αναγνώστες,

ο Λευτεράκης είναι 7 ετών και ζει στη Θεσσαλονίκη. Τον Φεβρουάριο χτυπήθηκε από μια σπάνια αρρώστια του νευρικού συστήματος και από τότε έχει χάσει την όρασή του. Αν δεν υποβληθεί σε μεταμόσχευση μυελού των οστών σύντομα, η πάθηση αυτή θα προκαλέσει και παράλυση των άκρων του στη συνέχεια και θα οδηγήσει το παιδί στο θάνατο αναπόφευκτα.

Μπορείτε να δώσετε ελπίδα σε αυτό το μικρό παιδάκι μέσα από μια πολύ απλή διαδικασία ιστοσυμβατότητας που διαρκεί γύρω στα 10 λεπτά και ίσως να είστε εσείς αυτοί που θα παρέχετε το απαραίτητο μόσχευμα για να σωθεί ο Λευτέρης!

Στην Αθήνα μπορείτε να απευθείνεστε στα νοσοκομεία:

• Παίδων "Αγία Σοφία"
• Έλενας Βενιζέλου &
• Γενικό Κρατικό

Στη Θεσσαλονίκη στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο

και στην υπόλοιπη Ελλάδα στα κατά τόπους νοσηλευτικά ιδρύματα για να γίνετε δότες μυελού των οστών για τον μικρό Λευτεράκη και τόσα άλλα παιδιά που το χρειάζονται.

Κάντε μια καλή πράξη, σώστε μια ζωή και ας ελπίσουμε πως ο Λευτέρης θα τα καταφέρει να σωθεί από την αρρώστια που απρόσμενα τον χτύπησε στα 7 του χρόνια. Βοηθείστε τον να ζήσει όπως του αξίζει! Σας ευχαριστώ για την προσοχή και ευαισθητοποίησή σας, Μαριαλένα

Πρόταση για διακόσμηση χώρου καπνιστών!

Εδώ βλέπετε το ταβάνι του χώρου και...



... εδώ το δωμάτιο με το ταβάνι που τα λέει όλα!


Καλό σαββατοκύριακο πάνω από την επιφάνεια της γης και ουχί βλέποντας τα ραπανάκια ανάποδα, Μαριαλένα

Και ρώτησα τον Δάσκαλο...για την Αγάπη!

ΑΓΑΠΗ

-Δάσκαλε, διάβασα σε ένα βιβλίο μια φράση για την αγάπη, που μου άρεσε πολύ (Barbara A. Brennan).
-Και τι έλεγε?
-Έλεγε ότι αγάπη είναι το πρόσωπο και το σώμα του Σύμπαντος. Είναι ο συνεκτικός του ιστός. Είναι η ουσία από την οποία έχουμε δημιουργηθεί.
-Έτσι είναι, παιδί μου.
-Τότε, πρέπει η αγάπη να είναι μέσα μας, Δάσκαλε.
-Φαίνεται σαν να είναι μέσα μας, παιδί μου. Ενώ εμείς είμαστε μέσα της. Γιατί εκείνη ήταν πριν από εμάς, μας δημιούργησε και μέσα από εμάς περνά στη δική μας δημιουργία, για να πάει μετά από εμάς. Η αποστολή μας είναι να την αφήσουμε να περνά ελεύθερα μέσα μας και, με τη δική μας δημιουργία, να την προσφέρουμε έξω από εμάς. Κι έτσι εκτελούμε τον προορισμό μας.
-Και πως εκφράζεται η αγάπη, Δάσκαλε?
-Εκφράζουμε την αγάπη μας, όταν νοιαζόμαστε για το περιβάλλον. Όταν νοιαζόμαστε ο ένας άνθρωπος για τον άλλον. Όταν βιώνουμε ότι όλοι και όλα είμαστε ΈΝΑ. Κι όταν είμαστε συνδεδεμένοι με τον Θεό.
Όλοι οι φόβοι μας, όλες οι λύπες μας, όλοι οι πόνοι μας είναι αποτέλεσμα της ψευδαίσθησης ότι είμαστε «ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΙ».
Κι η ψευδαίσθηση αυτή γεννιέται από τις αισθήσεις μας, κυρίως την όραση, κι από τη λογική. Για να απαλλαγούμε από την ψευδαίσθηση του «χωρισμού», αρκεί να στραφούμε προς τη γνώση του βάθους.
Και τότε η αγάπη είναι απλή, παιδί μου.

Αγάπα τον εαυτό σου.
Αγάπα τον πλησίον σου, όπως τον εαυτό σου.
Αγάπα τον Κύριο και τον Θεό σου.
Και αν, εδώ και τώρα, διαλέγω να αγαπήσω εσένα, είναι αυτό το καλύτερο μέσο, για να περάσει η ενέργειά μου μέσα από σένα.
Και αν, εδώ και τώρα, εσύ διαλέγεις να αγαπήσεις εμένα, είναι αυτό το καλύτερο μέσα, για να περάσει η δική σου ενέργεια μέσα από εμένα. Κι έτσι πλέκεται ο ιστός που μας συνδέει όλους και όλα. Κι έτσι μπορούμε να πλησιάσουμε τον Δημιουργό μας.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού Κισατζεκιάν «Και ρώτησα το Δάσκαλο…», Εκδόσεις Καφέ Σχολειό, Αθήνα 2001

ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ...

Από χθες το βράδυ η διάθεσή μου γυρίζει πίσω στα παιδικά μου χρόνια. Μια λαχτάρα να θυμηθώ τα καλοκαίρια που ήμουν παιδί ξεπρόβαλλε με χίλιες σκέψεις και θύμησες... Θέλω να γυρίσω στα καλοκαίρια μέχρι που ήμουν 10 χρονών, που ήμουν παιδί όπως κάθε άλλο της ηλικίας μου.

• Θέλω να έχω στα χέρια μου τους χοντρούς μαρκαδόρους Cariocas και τις ξυλομπογιές μου και να με παίρνει ο πατέρας μου στη δουλειά και να μου δίνουν χαρτιά και ένα γραφείο να κάθομαι και να ζωγραφίζω ώρες ατέλειωτες, τον κόσμο τον δικό μου τον φανταστικό, τον πολύχρωμο, τον παιδικό μου.
• Θέλω να διαβάζω Μανίνα, Κατερίνα, Μίκυ Μάους, Μικρούς Εξερευνητές, Μπλέικ, Αγόρι, Το Ρόδι, τη Διάπλαση των Παίδων, βιβλία του Ιουλίου Βερν και παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν. Να ξέρω απέξω την Ελληνική Μυθολογία και να ανακαλύπτω τον κόσμο μέσα από τα βιβλία των εκδόσεων Νίκα της σειράς Disney με τον Μίκυ οδηγό στις εξερευνήσεις μου.
• Θέλω να παίζω από το πρωί στην πίσω αυλή μας όταν κάνει ζέστη, να κάνω κούνια και να μην ζαλίζομαι όπως όταν μεγάλωσα και ευχαριστιόμουν να φτάνω με την κούνια μου ως τον ουρανό! Μετά να παίρνω το ποδηλατάκι μου και να κάνω γύρω γύρω την πλατεία μας και όταν ξεθάρρεψα και τους γύρω δρόμους, χωρίς να φοβάμαι τα λιγοστά αυτοκίνητα που περνούσαν από τη γειτονιά μας.
• Θέλω να μαζευόμαστε τα παιδιά της γειτονιάς και να παίζουμε μήλα, κρυφτό, κυνηγητό, λάστιχο, καλλιστεία, στρατιωτάκια ακίνητα, να καθόμαστε κάτω από την κολώνα της ΔΕΗ απέναντι και να μιλάμε για φαντάσματα, να παίζουμε πόλεμο με τα αγόρια και αυτοκινητάκια στο πεζοδρόμιο και να μαζεύομαι στο σπίτι το βράδυ.
• Θέλω να τρώω φρούτα με κουκούτσια και να τα πετάω με τρόπο στον κήπο από κάτω και να φυτρώνουν. Να κόβουμε καρπούζι και να μοσχομυρίζει και να τρώω την καρδιά χωρίς να με πειράζει και μου ανεβάζει το σάκχαρο στα ουράνια! Να τρώω το πρωί φρυγανιές με βούτυρο και μαρμελάδα βερύκκοκο από τη γιαγιά στο χωριό, το βράδυ γιαουρτάκι Βελουτέλα με την κοπέλα στο καπάκι και ζάχαρη και καμμιά φορά τηγανιτές πατάτες με μουρταδέλα, φέτα και ντομάτα παρέα με τα φιλαράκια μου!
• Θέλω να πηγαίνω στο φούρνο της γειτονιάς και να παίρνω παγωτό γρανίτα φράουλα-λεμόνι ή Τόνγκο παγωτό μπανάνα, ή Ταρτούφο καρδούλα ξυλάκι ή κυπελάκι Σικάγο.
• Θέλω να παίζω με τις ώρες στη θάλασσα, να φοράω τη μάσκα μου και να βουτάω κάτω από το νερό να βλέπω τα ψαράκια. Να ανεβαίνω στην εξέδρα και να κάνω βουτιές έστω κι αν φοβάμαι το νερό που είναι μαύρο από κάτω... Να παίρνουμε κανώ και θαλάσσια ποδήλατα και να βολτάρουμε πάνω κάτω στη παραλία. Να παίρνω χρώμα και τα μαλλιά μου να ξανθίζουν και το αντιηλιακό που φοράω να μην ξεπερνάει το 6.
• Θέλω το βράδυ θερινό σινεμά στη Λεβάντα στη γειτονιά μου ή στο παιδικό σινεμά στα θέρετρα αξιωματικών που πηγαίναμε στον Αγιο Ανδρέα και στην Αγία Μαρίνα παρέα με τοστ από το μπαρ και κόκα κόλα σε γυάλινο μπουκάλι.
• Θέλω να τραγουδάω Ραφαέλλα Καρρά και να φοράω και αμάνικο μπλουζάκι με την στάμπα της. "6-8, 6-8, 3-5-7" που τραγούδαγε και μεις δεν σταματάγαμε να το λέμε...
• Θέλω να πηγαίνω στη γιαγιά και στον παππού στη Κρήτη και κάθε φορά που πηγαίναμε, να είναι σαν γιορτή που όλη η οικογένεια μαζευόταν για να ειδωθούμε!
• Θέλω η Πεντέλη να μην είχε καεί το 1981 και όταν περνούσαμε εμπρός από το Γερμανικό Νεκροταφείο στη Ραπεντόσα, να κλείνω τα μάτια μου γιατί φοβόμουν ότι τα φαντάσματα των Γερμανών στρατιωτών θα με κυνηγήσουν μέσα στη νύχτα!
• Θέλω να βλέπω Γούντι ο Τρυποκάρυδος, Τομ και Τζέρρυ, Μπακς Μπάνυ, Μάγια η Μέλισσα, Σπορτ Μπίλλυ, Ομάδα G, Muppet Show, Κραυγή των Λύκων και Ρωμανό Διογένη ανελλιπώς από τα 2 κρατικά κανάλια.
• Θέλω να ακούω στο ραδιόφωνο Σεμίνα Διγενή και Γιώργο Παπαδάκη κάθε μεσημέρι και μετά Μιχάλη Τσαουσόπουλο στο πειρατικό.
• Θέλω να γδέρνω τα γόνατά μου και να πηγαίνω κλαίγοντας στη μαμά μου για να μου βάλει "κόκκινο" και γω να λέω "τσούζει, τσούζει..." αλλά να συνεχίζω το παιχνίδι μετά.

Άραγε, αν συνέθετα όλες αυτές και άλλες αναμνήσεις από την πρώτη δεκαετία της ζωής μου, τα χρώματα και τα αρώματα, την αθωότητα των πρώτων χρόνων, θα ήμουν ξανά ένα ευτυχισμένο παιδί? Ποιός ξέρει, γιατί στα 11 αλλάξαν όλα στη ζωή μου! Καλημέρα από ένα 10χρονο κοριτσάκι, εμένα!

Sugarfree.gr - Ελληνικό Φόρουμ για τον Διαβήτη

Καλημέρα! Έλαβα πρόσφατα ένα μνμ από την Βάλια, που με ρωτούσε κάποια πράγματα για τις Ομοσπονδίες για τον Διαβήτη στην Ελλάδα. Με παρέπεμπε δε σε ένα φόρουμ για τον Διαβήτη ονόματι Sugarfree.gr, όπου διαπίστωσα πως άτομα με διαβήτη από όλη την Ελλάδα, θέτουν τους προβληματισμούς τους και συζητούν θέματα που τους αφορούν.

Χαίρομαι για αυτήν την πρωτοβουλία από όπου και αν προέρχεται και περισσότερο χαίρομαι που οι νέοι με διαβήτη στη χώρα μας, έχουν ένα βήμα να εκφράζονται ελεύθερα, να συζητούν και να γνωρίζονται μεταξύ τους!

Βάλια, σε ευχαριστώ για την κίνησή σου και καλή επιτυχία στην προσπάθεια του Sugarfree!

"ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ"

Έρχονται σιγανές βροχές, ραγδαία χαλάζια
Περνάν δαρμένες οι στεριές στα νύχια του χιονιά
Που μελανιάζει στα βαθειά μ’ αγριεμένα κύματα
Βουτάνε οι λόφοι στα πηχτά μαστάρια των νεφών
Όμως και πίσω απ’ όλα αυτά χαμογελάς ανέγνοια
Και ξαναβρίσκεις την αθάνατη ώρα σου
Όπως στις αμμουδιές σε ξαναβρίσκει ο ήλιος
Όπως στη γυμνή σου υγεία ο ουρανός.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ