Μικρές Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες - Μέρος 3ο

Τα δώρα του Άγιου Βασίλη

Μαμά, πότε θα έλθει ο Άγιος Βασίλης? Τη Πρωτοχρονιά, μωρό μου, τη Πρωτοχρονιά! Και πότε είναι Πρωτοχρονιά μαμά, στα γενέθλιά μου? Όταν φεύγει ο παλιός ο χρόνος και έρχεται ο καινούργιος, ναι στα γενέθλιά σου. Και γιατί έρχεται τότε μαμά ο Άγιος Βασίλης? Για να είναι καλότυχος ο καινούργιος χρόνος, γι’ αυτό καρδούλα μου. Μαμά, θα μου φέρει ο Άγιος Βασίλης το μπαμπά μου που του το ζήτησα, ε μανούλα?

Η Μαρίνα κρατούσε στην αγκαλιά της τον μικρό Αλέξη και κοιτούσαν το δέντρο που μόλις είχαν στολίσει με δεκάδες μικρά στολίδια που έλαμπαν ανάμεσα στα φώτα. Ο πεντάχρονος μπόμπιρας, δε σταμάταγε να έχει απορίες για οτιδήποτε αληθινό ή φανταστικό σκεφτόταν. Αυτή τη φορά η Μαρίνα δεν είχε να του απαντήσει κάτι και σώπασε.

Ο Αλέξης την κοίταγε με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του. «Μαμά, θα μου φέρει ο Άγιος Βασίλης το μπαμπά μου που του το ζήτησα…» Δε ξέρω μωρό μου, εξαρτάται αν θα μπορεί ο μπαμπάς να έλθει στις γιορτές, απάντησε με έναν κόμπο στο λαιμό η Μαρίνα. Γιατί μαμά δεν θα μπορέσει να έλθει? Δεν μ’ αγαπάει ο μπαμπάς? Ξανά σιωπή η Μαρίνα, τα μάτια της υγράνθηκαν. Τι να του έλεγε άλλωστε, πως ο πατέρας του τους είχε αφήσει για να ζήσει με μια ξένη που χε γνωρίσει σε ένα από τα ταξίδια του? Ότι τον έβλεπε σπάνια? Ο Άγιος δεν θα μπορεί να τον φέρει σπίτι με το έλκηθρο, άμα έχει δουλειά ο μπαμπάς, μανούλα, ρώτησε ο μικρός προσπαθώντας να βρει λύση σε αυτό που ζήταγε. Του το ζητάω κάθε βράδυ στη προσευχή μου μανούλα, ξέρει ο Άγιος Βασίλης τι του έχω ζητήσει, έτσι δεν είναι? Ναι αγάπη μου, ξέρει, ο Άγιος Βασίλης ακούει τις προσευχές όλων των παιδιών… απάντησε η Μαρίνα και σηκώθηκε να σκουπίσει ένα δάκρυ που έκανε να κυλήσει στα μάτια της και έτρεξε να κρυφτεί από το παιδί.

Πάνε δύο χρόνια από τότε που ο άντρας της έφυγε από το σπίτι και δεν ξαναγύρισε. Δεν είχαν πολύ καιρό παντρεμένοι, αλλά του έκλεψε την καρδιά μια καλλονή από τις Ανατολικές Χώρες και δεν ξαναγύρισε έκτοτε στο σπίτι. Κι ας περίμενε η Μαρίνα ότι η περιπέτεια του θα ήταν περαστική κι ας απέμεινε λίγο πριν κλείσει τα τριάντα ζωντοχήρα να μεγαλώνει ένα παιδί. Θυμόταν όταν του ζήτησε να κάνουν αυτό το παιδί, την αδιαφορία του, αλλά το θεώρησε φυσιολογική αντίδραση για άντρα.

Έφερνε στο νου της τις στιγμές που γεμάτη προσμονή ήλπιζε πως κάνοντας έρωτα, θα φύτρωνε μέσα της ο σπόρος της νέας ζωής. Η διαπίστωση πως ήταν έγκυος, το έμβρυο που μεγάλωνε μέσα της, το άγχος και η αγωνία της να το φέρει στον κόσμο. Εκείνος δούλευε βλέπεις μέχρι το βράδυ για να φτιάξουν το σπίτι τους, ταξίδευε και πολύ λόγω της θέσης του στην εταιρία. Μπήκε στον ένατο και ένα πρωί κλείνοντας τη πόρτα για να φύγει για τη δουλειά της είπε πως αυτό το παιδί δεν το είχε ζητήσει ποτέ του να έλθει, ήταν δική της η επιθυμία και μόνον και έκλεισε πίσω του την πόρτα. Έμεινε αποσβολωμένη, ώστε έτσι λοιπόν? Την πήραν τα κλάματα, στην αρχή βουβά, μετά υστερικά, ήθελε να ξεράσει από αυτό που ένιωθε. Ήταν και πάλι μέρες γιορτινές, το σπίτι ήταν στολισμένο και η άφιξη του μωρού αναμένονταν σύντομα, ακόμα ένας λόγος γιορτής!

Την επόμενη μέρα ξημέρωσε παραμονή Πρωτοχρονιάς. Σηκώθηκε δύσθυμη από το κρεβάτι, πήγε στην τουαλέτα και είδε λίγο αίμα στο εσώρουχο. Ανησύχησε και κάλεσε το γιατρό της. Της πρότεινε να πάει να την δει και πήγε παρέα με την αδελφή της. Εκείνος φυσικά είχε πάει στη δουλειά, έτρεχαν projects που έπρεπε να παραδώσει. Ο γιατρός την εξέτασε και την κράτησε στο νοσοκομείο για παρακολούθηση. Σε λίγες ώρες έσπασαν τα νερά και μπήκε στην αίθουσα τοκετού ζητώντας να έλθει και εκείνος μαζί της. Ήταν σε παρουσίαση σε ξένους επενδυτές, θα ερχόταν αργότερα. Οι ωδίνες του τοκετού συνεχίζονταν για ώρες παιδεύοντας μάνα και παιδί. Τελικά λίγες ώρες αργότερα, ήλθε στον κόσμο το καμάρι της, ο γιόκας της, το σπλάχνο της! Τον κράτησε τρυφερά στην αγκαλιά της αποκαμωμένη. Το μωρό έκλαιγε προσπαθώντας να μάθει να αναπνέει. Να σας ζήσει της είπε το προσωπικό και εκείνη πετούσε στους επτά ουρανούς έστω και αν ήλπιζε πως θα μοιραζόταν τη χαρά με τον άντρα της!

Εκείνος περίμενε να τη δει στην αίθουσα αναμονής. Τη φίλησε και της ψέλλισε ένα ευχαριστώ για τον γιο που είχε φέρει στον κόσμο. Γύρισαν σπίτι σε λίγες μέρες και η Μαρίνα πίστευε πως αυτές οι μέρες ήταν οι ευτυχέστερες της ζωής της με τους δύο άντρες της ζωής της μαζί. Πρωτοχρονιάτικο δώρο ο Αλέξης και για τις επόμενες δύο Πρωτοχρονιές τα γενέθλιά του γιορτάζονταν μαζί με τον ερχομό του καινούργιου χρόνου. Ώσπου ο μπαμπάς έφυγε για ταξίδι επαγγελματικό και αργούσε να γυρίσει πίσω. Είχε πάει ως μάνατζερ σε καινούργια εταιρία στην Ουκρανία και έπρεπε να την οργανώσει. Οι λίγες εβδομάδες έγιναν μήνες και οι μήνες έγιναν ακόμα περισσότεροι, καθώς ο Αλέξης μεγάλωνε και έβλεπε τον μπαμπά του ολοένα και αραιότερα.

Επιτέλους όμως η μέρα της επιστροφής είχε φτάσει και η οικογένεια θα βρισκόταν και πάλι μαζί, είχε περάσει ενάμισης χρόνος συνολικά! Μπαμπακούλη μου, μπαμπάκα μου, έκανε καθώς χοροπήδαγε ο Αλέξης στο αεροδρόμιο βλέποντας τον πατέρα του να πλησιάζει. Εκείνος, τους φίλησε και τους δυο, μάνα και γιο και έφυγαν για το σπίτι. Μου έλειψες πολύ, του έλεγε η Μαρίνα καθώς οδηγούσε στην επιστροφή και εκείνος χαμογέλασε.

Το βράδυ ενώ το ζευγάρι έμεινε μόνο του, η κουβέντα πήρε άλλη τροπή. «Ξέρεις Μαρίνα…» «Τι?» «Έχω σχέση με μια κοπέλα στην Ουκρανία…» «και θέλω να σου ζητήσω διαζύγιο… Λυπάμαι.» «Δεν μπορείς να μου το λες αυτό κατάμουτρα, γιατί Θεέ μου, γιατί σε μένα?» έλεγε με λυγμούς η Μαρίνα μη μπορώντας να συνειδητοποιήσει τι της συνέβαινε. «Γιατί, πες μου γιατί, τι σου έκανα, πες μου…»
«Λυπάμαι Μαρίνα, την αγαπώ αυτήν την κοπέλα και θέλω να ζήσουμε μαζί…» «Που θα μας αφήσεις, το παιδί και μένα, πες μου που!» «Η απόφασή μου είναι οριστική Μαρίνα. Θέλω διαζύγιο, σου εξήγησα γιατί, την αγαπάω…» «Και εγώ αγαπάω εσένα, ή νόμιζα πως σε αγαπούσα τόσα χρόνια, αλλά με κορόιδεψες, είσαι ένας υποκριτής, ένα τίποτα, είσαι, είσαι… σε μισώ, φύγε, φύγε από κοντά μου, σε μισώ!» «Θα φύγω, αυτό ήλθα να σου πω Μαρίνα, έχεις δίκιο μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, καταλαβαίνεις!» «Φύγεεε… φύγε σκουλήκι, φύγε και μην ξαναγυρίσεις. Σε μισώ…»

Το διαζύγιο εκδόθηκε υπαιτιότητά του και χορηγήθηκε διατροφή και δόθηκαν και δικαιώματα στον πατέρα να βλέπει το παιδί μια φορά στις 15 μέρες, στις γιορτές και διακοπές. Εκείνος ξανάφτιαξε τη ζωή του συζώντας με την Ουκρανή σύντροφό του στην Αθήνα. Εκείνη, πάλευε να σταθεί στα πόδια της, δουλεύοντας και ανατρέφοντας τον Αλέξη με όσο λιγότερες ενοχές για την εγκατάλειψη από τον πατέρα του. Προσπαθούσε να τηρεί τους τύπους και να ζητά από εκείνον να επισκέπτεται το παιδί του που τον λάτρευε. Μέσα της ήταν μια ζωντανή νεκρή. Τον είχε αγαπήσει αυτόν τον άνθρωπο, τον πατέρα του παιδιού της, τον άνδρα που θέλησε να φτιάξει οικογένεια μαζί του. Και τώρα?

Ήταν το δίχως άλλο ενδιαφέρον τύπος η Μαρίνα, ζωντανή και σπιρτόζα γυναίκα, μάλλον ρομαντική στον έρωτα. Στο πανεπιστήμιο ήταν και καλή στις σπουδές της, μα και έκανε και ωραία παρέα, με το χιούμορ και την ευγένειά της. Τώρα κοίταζε τον εαυτό της στον καθρέπτη και μονολογούσε: «Ποιος να με αγαπήσει εμένα πια, ποιος? Δεν αξίζω τίποτα, είμαι χαμένη…» και βουτούσε στον κόσμο της μελαγχολίας μέρα με την μέρα, χάνοντας την πίστη πως ένας σύντροφος θα μπορούσε να φανερωθεί από εκεί που δεν το περίμενε. «Μάλλον θα μεγαλώσει ο Αλέξης και μετά, δεν είμαι εγώ για τέτοια» σκεφτόταν σαν παρηγοριά στην ανάγκη της να γεμίσει το κενό που είχε αφήσει πίσω το διαζύγιο. Και έπεφτε για ύπνο με νοτισμένο το μαξιλάρι από τα δάκρυα και έπιανε τον εαυτό της να χάνεται μέσα σε έναν σκοτεινό ωκεανό θλίψης, που μόνον ο Αλέξης της μπορούσε να την επαναφέρει στη πραγματικότητα και να την κάνει να στέκεται όρθια.

«Μαμά, τι δώρο θα σου φέρει εσένα ο Άγιος Βασίλης?» τη ρώτησε μια μέρα ο μικρός. «Μου το έχει φέρει αυτό που έχω ζητήσει Αλέξη μου, δεν θέλω τίποτα άλλο στον κόσμο» του απάντησε πονηρά η μανούλα. «Ξέρεις ποιο είναι αυτό?» Ο Αλέξης την κοίταζε γεμάτος περιέργεια παιδική και ακόρεστη. «Εσύ είσαι καρδούλα μου, εσύ είσαι το δώρο μου, το μοναδικό που μου έφερε ο Άγιος πριν πέντε Πρωτοχρονιές και είναι αυτό που θέλω πιο πολύ απ’ όλα στη γη!» έκανε η Μαρίνα στο παιδί, ανοίγοντας τα χέρια της διάπλατα. «Ξέρεις κάτι μαμάκα? Εγώ δεν πρόκειται να σ’ αφήσω σαν το μπαμπά, θα μαι πάντα κοντά σου και δεν θα σ’ αφήσω ποτέ ποτέ!» απάντησε παιχνιδιάρικα ο Αλέξης, αφήνοντας άφωνη τη μητέρα του και έτρεξε να την αγκαλιάσει από τη μέση. «Ποτέ ποτέ μανούλα, ποτέ ποτέ» επανέλαβε σαν να είπε κάτι σπουδαίο ο μικρός, με ύφος σοβαρό των μεγάλων. «Αλέξη μου, σ’αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, θησαυρέ μου, να το ξέρεις» απάντησε συγκινημένη η Μαρίνα και τον κράτησε σφιχτά στην αγκαλιά της.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς και πάλι και η Μαρίνα σηκώθηκε σε μια ακόμα φορτισμένη συναισθηματικά μέρα. Στο μυαλό της ερχόταν η γέννηση του μικρού Αλέξη και όσα είχαν προηγηθεί. Μπα σε καλό μου, θα μου περάσει, σκέφτηκε και ετοίμασε τον μικρό για να σμίξουν με την υπόλοιπη οικογένεια που θα περνούσαν μαζί την αλλαγή του χρόνου. Θείοι, θείες, ξαδέλφια, ανίψια, αδέλφια και γονείς, μια ζωντανή κυψέλη για να ξεχαστεί για λίγο μέρες που ήταν. Πήγαν στο σπίτι των δικών της, όλοι ασχολούταν με τον τρισχαριτωμένο μοναχογιό και εγγόνι στην οικογένεια.

Ενώ η γαλοπούλα μοσχομύριζε στον φούρνο, ο πατέρας της θυμήθηκε πως είχε κάτι για εκείνη. Ήταν ένας φάκελος από το εξωτερικό. Ιταλία…Περίεργο! Τον άνοιξε δίχως να σκεφτεί από ποιόν προέρχονταν, μα σε λίγο έκατσε στη καρέκλα με τα πόδια της να τρέμουν από το αναπάντεχο. Ήταν ο συμφοιτητής της στο μεταπτυχιακό, εκείνο το σύντομο μα και τόσο έντονο φλερτ που είχαν ζήσει λίγα χρόνια πριν στην Αγγλία. Ο έρωτας δίχως αύριο του Τζουλιάνο! Της έγραφε πολλά, πως είχε χωρίσει κι αυτός και πως δουλειές θα τον έφερναν στην Αθήνα για καιρό και πως ήθελε οπωσδήποτε να την δει και δεν την είχε ξεχάσει ποτέ όσα χρόνια και αν είχαν περάσει από την Αγγλία, στη φοιτητική εστία, τότε δυο ξέγνοιαστα παιδιά…

Το πρόσωπό της φωτίστηκε με μια λάμψη αλλόκοτη. Ώστε δεν με ξέχασε, μα που ήταν τόσο καιρό, ο Τζουλιάνο, για φαντάσου. Amore mio, bella Marina, ti amo! Της έλεγε μέσα στη τρέλα του νεανικού έρωτα που έζησαν. Κι έπειτα γύρισαν πίσω, και γνώρισε τον άνδρα της και φάνταζε η εργένικη ζωή της τόσο μακρινή και ξεχασμένη!
«Είσαι καλά, τι έγινε?» τη ρώτησε η αδελφή της και εκείνη με ένα πλατύ χαμόγελο μετά από πολύ καιρό έβαλε τον φάκελο στον κόρφο της και απάντησε «Μια χαρά είμαι, τώρα είμαι μια χαρά…!»

Ο Αλέξης την τράβηξε από τη φούστα όλο ανυπομονεσία. «Μαμά, μαμά, σήκω πάμε να δούμε που έρχεται ο Άγιος Βασίλης με τα δώρα, μαμά βιάσου!» «Έρχομαι αγάπη μου, έρχομαι…» «Τώρα μαμά, έλα μαμά, του ζήτησα να φέρει δώρο και σε σένα μαμά, έλα!» Η Μαρίνα πήγε προς το δέντρο και περίμενε μαζί με τους άλλους να μπει η καινούργια χρονιά μετρώντας αντίστροφα. Μετά αντάλλαξαν τα δώρα και ο Αλέξης της έδωσε έναν φάκελο. Τον άνοιξε και ήταν μια ζωγραφιά με ένα αεροπλάνο στον ουρανό που από πίσω του έσερνε μια πελώρια κόκκινη καρδιά. Από κάτω είχε ζωγραφίσει την Μαρίνα και εκείνον να χαμογελάνε και να χαιρετάνε το αεροπλάνο και τον ήλιο να λάμπει! Στη μαμά μου, της έγραφε, Αλέξης με εκείνα τα καρικατούρικα γραμματάκια του νηπιαγωγείου. «Σ’ αρέσει μαμά?» τη ρώτησε καθώς την έβλεπε να το θαυμάζει για ώρα και κρατώντας με το άλλο χέρι το σημείο στο μπούστο που είχε κρύψει το γράμμα. «Είναι ότι καλύτερο μπορούσα να φανταστώ Αλέξη μου, το καλύτερο δώρο…» «Άμα το θες μαμά, έτσι θα γίνει, έτσι δεν μου λες και συ?» απάντησε περήφανα ο μικρός «Το είδα στο όνειρό μου μανούλα, είναι αλήθεια, έτσι μου είπε ο Άγιος Βασίλης» και της έσκασε ένα φιλί ενώ έφυγε τρέχοντας για να παίξει με τα καινούργια του παιχνίδια στο σαλόνι.

© Marialena, 12/12/2006

Μικρές Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες - Μέρος 2ο

Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα

Ο Αποστόλης άφησε κάτω τη θήκη της κιθάρας του. Διάλεξε να σταθεί εμπρός από ένα μεγάλο κατάστημα στην Ερμού και κούρδισε το όργανο πριν ξεκινήσει να παίζει. Τελειόφοιτος στην Καλών Τεχνών, έπαιζε από παιδί κιθάρα. Ψηλός, με ανοιχτά μελαγχολικά μάτια και μαλλιά ατημέλητα καστανά, ντύθηκε ζεστά και ξεκίνησε να γεμίζει τον αέρα του πολύβοου δρόμου με τις πρώτες νότες των τραγουδιών του.

Το καθιερωμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο είχε στηθεί και φέτος στη Πλατεία Συντάγματος. Γύρω του τα πολύχρωμα καρουζέλ και η πόλη της Σοκολάτας προσέλκυαν μικρούς και μεγάλους που συνέχιζαν τη βόλτα τους στη συνέχεια στο πεζόδρομο της Ερμού. Οι γιορτές ήταν προ των πυλών και ο Αποστόλης με μια κιθάρα τραγουδούσε και έπαιζε για να βγάλει το χαρτζιλίκι του, μέρες που ήταν. Οι γονείς του στο χωριό τον περίμεναν να πάει κοντά τους, μα αυτά που του έστελναν δεν έφταναν να καλύψουν στα έξοδά του.

«All you need is love…» των Beatles τραγουδούσε και κάποιοι περαστικοί περνώντας σιγοψιθύριζαν τον σκοπό. Μετά Παπακωνσταντίνου, Κατσιμιχαίους, Τρύπες, Πανούση, Μαχαιρίτσα αλλά και Rolling Stones, U2, Nirvana, Guns & Roses, Nick Cave, Cranberries… Ροκάς ο μικρός από τα γεννοφάσκια του! Τραγουδούσε και όλο και κάποιος του άφηνε ένα νόμισμα εκεί μπροστά και εκείνος κουνούσε το κεφάλι του ευχαριστώντας.

Όχι δεν ήταν η πρώτη φορά που έβγαινε εκεί έξω και με συντροφιά την κιθάρα του. Έτσι άλλωστε ξεκίνησαν όλα δύο χρόνια πριν. Πάλι στεκόταν μέρες γιορτινές στην Ερμού, για να βγάλει κάποια λίγα ευρώ ως καλλιτέχνης του δρόμου. Πάλι με τη φωνή του τραγούδαγε κάθε απόγευμα, τραγούδια που του άρεσαν. Μια μέρα σταμάτησε να τον ακούσει ένα αγόρι. Δεν τον προσπέρασε αδιάφορα μα τραγούδησε μαζί του Alanis Morissette! Nice song, του είπε αμερικάνικα και εκείνος απάντησε με ένα «thank you» ντροπαλά. Με λένε George, Yiorgo δηλαδή, εσένα? ρώτησε το αγόρι τον τραγουδιστή. Αποστόλη απάντησε, παίρνοντας μια ανάσα. Χάρηκα, του απήντησε ο George με σπαστά ελληνικά. Τα λέμε, γεια σου!

Ο Αποστόλης συνέχισε να βρίσκεται εκεί στον πεζόδρομο της Ερμού, μπροστά από τις λαμπερές βιτρίνες των μεγάλων καταστημάτων και να τραγουδά τα τραγούδια του. Κάποιες μέρες αργότερα, ξανάκουσε αυτήν την περίεργη προφορά να τον χαιρετίζει. Hello Apostolis! Του χαμογέλασε, κάνοντας με το κεφάλι του ένα νεύμα-γεια! Τελείωσε το τραγούδι του, αυτή τη φορά Sting και τότε ο George του έκανε μια πρόταση. I’m new in town so… του είπε, θέλεις να πιούμε έναν καφέ? Ο Αποστόλης τον συμπάθησε έτσι χοντρούλη και ευγενικό που τον είδε. ΟΚ, απάντησε. Να το τηλέφωνό μου, call me, είπε ο George και τον κοίταξε στα μάτια.

Το τηλέφωνο έμεινε στην τσέπη του τζιν για μέρες, ο Αποστόλης βγάζοντας να το πλύνει το ανακάλυψε και το κοίταγε να δει τι του θυμίζει. Α, ναι, ήταν εκείνο το παιδί το Ελληνοαμερικανάκι. Τον πήρε τηλέφωνο, μίλησαν και κανόνισαν ραντεβού σε ένα καφέ στο Μικρολίμανο, μια Κυριακή. Συναντήθηκαν κάπως αμήχανα και κάθισαν με θέα την θάλασσα και τις βάρκες απέναντί τους. Με λίγο χιούμορ, προσπαθώντας να μιλήσουν για κοινά πράγματα, η ώρα περνούσε. Κάποια στιγμή ο George ανέφερε πως του άρεσε η παραψυχολογία. Τον ρώτησε αν είχε ανάλογη εμπειρία και ο Αποστόλης έμεινε στη καρέκλα του άφωνος! Να ένας άνθρωπος που είχε κοινό ενδιαφέρον σ’ αυτό το θέμα! Μπορούσε να συζητά για ώρες για εξωγήινους, πνεύματα, δαίμονες, διάβαζε από παιδί τέτοια βιβλία, τι σύμπτωση! Το βράδυ τελείωσε εκεί και είπαν πως θα τα ξαναπούν.

Μετά από λίγες μέρες βγήκαν ξανά για φαγητό. Ο Αποστόλης τον πήγε σε μια ωραία ψαροταβέρνα που ήξερε, οι ματιές που αντάλλασσαν φανέρωναν έλξη ανάμεσά τους. Κάποια στιγμή φευγαλέα άγγιξε ο ένας το χέρι του άλλου καθώς καθότανε απέναντι στο μικρό τραπέζι. Πέρασαν όμορφα και ο George του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο φεύγοντας. Τα μηνύματα ήταν ξεκάθαρα, ήθελε ο ένας τον άλλον.

Το φλερτ δεν άργησε να γίνει στο σπίτι του George. Κάλεσε τον Αποστόλη για ποτό και έβαλε μουσική ροκ. Του έδειξε τα βιβλία του, του είπε για τους φίλους του πίσω στην Αμερική. Είχε μόνο μια σχέση σε περίοδο δέκα ετών που τον πλήγωσε. Ευαίσθητος και εσωστρεφής, οι επαφές του ήταν μόνο περιστασιακές μετέπειτα. Τώρα όμως, έδειχνε πως ήθελε τον Αποστόλη. Το πρώτο φιλί δόθηκε στον καναπέ. Σηκώθηκαν πάνω και ο Αποστόλης έκανε να φύγει. Δεν ένιωθε άνετα, κάτι τον κράταγε, έφυγε μέσα στη νύχτα με ένα συγνώμη!

Η μοίρα όμως τους έκανε να ξαναβρεθούν πολύ σύντομα. Πάλι πίσω στο σπίτι του George, αυτή τη φορά ο Αποστόλης πήγε αποφασισμένος να κάνουν έρωτα. Η ένωσή τους έγινε μια νύχτα του Δεκέμβρη του 2004 με τα φώτα σβησμένα, με το πάθος να εξάπτει τις αισθήσεις τους. Ο Αποστόλης δεχόταν τα χάδια του George και εκείνος αναστέναζε από την έξαψη που είχε καταβάλει τον Αποστόλη που τελείωσε μέσα του. «Μωρό μου» του έλεγε χαμηλόφωνα με τα σπαστά ελληνικά του στο αυτί «my sweet…» Ο Αποστόλης δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη, παρά μόνον άκουγε τις ανάσες τους μετά την κορύφωση, λίγο πριν αποκοιμηθούν.

Στο τρίτο ραντεβού πάλι στο σπίτι, άνοιξαν τη κουρτίνα και φανερώθηκε εμπρός τους η θέα της Αθήνας. Καθισμένοι στον καναπέ, ο ένας αγκαλιά στον άλλον, ο George του ανακοίνωσε τα νέα. «Φεύγω για Αμερική, πάω να δω τους δικούς μου για τα Χριστούγεννα, θα λείψω κανένα μήνα…». Σιωπή έπεσε στο δωμάτιο, ο Αποστόλης ξαφνιάστηκε. «Τόσο σύντομα?» «Ναι, πρέπει να προλάβω τις πτήσεις, you know!» «Κρίμα, ήλπιζα πως… θα περνούσαμε τις γιορτές μαζί, θα στολίζαμε δέντρο, ξέρεις τέτοια» του είπε χαμηλόφωνα, καθώς τα βλέμματά τους αντίκριζαν τα φώτα στο βάθος. «Θα γυρίσω γρήγορα, don’t worry sweetie» του απάντησε ο George και δεν είπαν τίποτα άλλο κρατώντας ο ένας τον άλλον αγκαλιά.

Η μέρα έφτασε που αναχωρούσε για την Αμερική. Τηλεφωνήθηκαν πιο πριν, ο Αποστόλης προσπαθούσε να μην του δείξει πως τον πείραζε που φεύγει, αντίθετα τον ενθάρρυνε να περάσει καλά και ας μέσα του ένιωθε απογοητευμένος. Ο George πήγε στο αεροδρόμιο με έναν ξάδελφό του που τα ήξερε όλα. Τον πήρε τηλέφωνο όταν έφτασε στους γονείς του, του είπε πως όλα πήγαν καλά και ότι ήταν χαρούμενος. O Αποστόλης ένιωθε μόνος και μπερδεμένος. Χαιρόταν για τον φίλο του, μα η έλλειψη του, τον τσάκιζε. Στις γιορτές αντάλλαξαν τηλεφωνήματα και μηνύματα. Την Πρωτοχρονιά προσπάθησαν να πάρουν ο ένας τον άλλον κι ας μην έπιανε το κινητό καλά, το πάλεψαν ταυτόχρονα!

Οι μέρες πέρασαν και ο George επέστρεψε στην Αθήνα. Ο Αποστόλης είχε πια γυρίσει στη σχολή και τα εργαστήρια, έκανε πως δεν τον περίμενε με ανυπομονησία. Συναντήθηκαν ξανά στα μέσα Γενάρη σ’ ένα καφέ στο Ψυρρή. Όλο χαρά ο George, του μιλούσε για το πως πέρασε κι ας μην ήταν όλα ρόδινα με τους δικούς του, ενώ ο Αποστόλης συγκρατημένα του έλεγε τα δικά του, αλλά δεν μιλούσε για συναισθήματα, δεν είχε μάθει άλλωστε να τα εκφράζει από παιδί στο σπίτι του.
Μέσα του όμως ένιωθε παράπονο που τον άφησε, τώρα δεν ήθελε εκείνος να συνεχίσουν, αλλά δεν τόλμησε να του το πει ευθέως.

Η σεξουαλική τους ζωή εξελισσόταν σε κάτι ανεπανάληπτο και για τους δύο. Δεν ήταν μόνο το σεξ που έκαναν λες και δεν υπήρχε αύριο, ήταν και αυτή η επαφή όταν ήταν μαζί, το ταίριασμα. Ο George ήταν ήδη 35άρης και έψαχνε για δουλειά εδώ, για να κάνει ένα καινούργιο ξεκίνημα στην Ελλάδα. Ο Αποστόλης 20άρης, δεν είχε πάει καν στρατιώτης, αφού φοιτούσε στην Καλών Τεχνών, τριτοετής ακόμα. Μια βραδιά του Φλεβάρη ο George μέσα στο αμάξι του είπε τι σκεφτόταν. «Ξέρεις Αποστόλη, τα λεφτά μου τελειώνουν εδώ και μάλλον πρέπει να γυρίσω πίσω να πιάσω δουλειά στην παλιά μου εταιρία ή αλλιώς θα με περιμένεις μέχρι τον Αύγουστο που θα έλθουν οι δικοί μου για διακοπές και θα δούμε τι θα γίνει…». Οι λέξεις αντηχούσαν σαν μαστίγιο στη πλάτη του Αποστόλη, αυτός ήταν λοιπόν ο αποχαιρετισμός, τον εγκατέλειπε? Του απάντησε πως από τη μεριά του τον άφηνε να φύγει, αν αυτό ήθελε, δεν θα του στεκόταν εμπόδιο σε τίποτα και κατέβηκε από το αμάξι του George για να πάει σπίτι του.

Η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει αναπάντεχα για τον Αποστόλη. Την άλλη μέρα στο λεωφορείο για την σχολή, φορούσε τα μαύρα του γυαλιά για να μην φαίνεται το ξενύχτι και οι μαύροι κύκλοι που είχε από την προηγούμενη νύχτα. Δύσκολα του έπαιρναν κουβέντα εκείνη τη μέρα, είχε κλειστεί στον εαυτό του μετά τα νέα. Μετά από λίγο το σεξ ανάμεσά τους σταμάτησε. Ο George περνούσε φάση και δεν πλησίαζε τον Αποστόλη ερωτικά. Το σπίτι του είχε μετατραπεί σε αχούρι από την ακαταστασία και τη βρωμιά. Ο Αποστόλης δεν του έπαιρνε κουβέντα τι του συνέβαινε. Μετά έμαθε πως είχε οικογενειακά προβλήματα. Κλονίστηκε και πάλι, δεν μπορούσε να σκεφτεί ψύχραιμα, αλλά ούτε και εκείνος. Την τελευταία βραδιά που πέρασαν μαζί έβαλαν ένα dvd και είδαν και μετά ο Αποστόλης έφυγε αφήνοντας τον εραστή του στις σκέψεις του. Τα καβγαδάκια είχαν ξεκινήσει για το τίποτα ανάμεσά τους.

Δύο εβδομάδες μετά αυτή τη φορά στο σπίτι του Αποστόλη γιόρταζαν τις Απόκριες. Όταν έφυγαν όλοι, ο Αποστόλης του ζήτησε να κάνουν έρωτα, μα ο George αρνήθηκε. Δεν ήθελε λέει να τον εκθέσει τον Αποστόλη στον συγκάτοικό του και τέτοια. Ο Αποστόλης κοιμήθηκε κουλουριασμένος ζητώντας απελπισμένα την επιβεβαίωση του συντρόφου του, αλλά εκείνος επέμεινε στην άποψή του, κοιμήθηκε μάλιστα στο άλλο δωμάτιο. Το ποτήρι ξεχείλισε λίγες μέρες μετά, όταν έπιασαν πείσματα τον George για μια κοινή έξοδο με άλλους φίλους και έβαλε τις φωνές στον Αποστόλη στο αυτοκίνητο για προσωπικά του. Ο Αποστόλης βάζοντας τα χέρια στο κεφάλι του, του ζήτησε να χωρίσουν, δεν άντεχε πια τις υστερίες και τους καυγάδες τους, είχε κουραστεί.

Κοιμήθηκαν το τελευταίο βράδυ μαζί, αλλά όχι αγκαλιά, όχι σαν ζευγάρι πλέον. Την άλλη μέρα ο καθένας τράβηξε το δρόμο του, όπως νόμιζε ο Αποστόλης και γύρισε σπίτι του, όπου έχασε τον κόσμο από μπροστά του για πολύ καιρό μετά, νιώθοντας σκατά για ότι είχε συμβεί και χώρισαν. Ένα χρόνο μετά βρήκε το κουράγιο και του τηλεφώνησε. Βγήκαν και μίλησαν για τη σχέση τους ανοιχτά. Παραδέχτηκαν τα λάθη τους, μα ο George του πετούσε κάτι μπηχτές πως εκείνος έφταιγε για όλα. Χάθηκαν και πάλι, αλλά όχι για πολύ.

Κάποιους μήνες μετά, ο Αποστόλης ήθελε να του ανακοινώσει πως θα έκανε την πτυχιακή εργασία του στη γλυπτική για να πάρει το πτυχίο και ζήτησε να συναντηθούν. Ο George φάνηκε στο ραντεβού και άκουσε τα νέα του Αποστόλη, ενώ έδειξε πως χάρηκε για εκείνον συγκρατημένα. Ο Αποστόλης είχε κατορθώσει να πάρει και μηχανάκι να μετακινείται στην Αθήνα και του το έδειξε με καμάρι. Άπλωσε το χέρι του προς τον George και του το έπιασε σφιχτά. Του ζήτησε συγνώμη για το παρελθόν και τότε αγκαλιάστηκαν με αναστεναγμούς. Η συνέχεια δόθηκε στο σπίτι του George, με ακόμα περισσότερο πάθος από τις πρώτες φορές.

Ειδωθήκανε ξανά και σμίξανε τρελοί από τον έρωτά τους ο ένας για τον άλλον. Ο Αποστόλης του δινόταν τώρα συνειδητά, μα ο George έχοντας πάρει ακόμα περισσότερο βάρος δυσκολευόταν να ανταποκριθεί. Δεν τον πείραζε τον Αποστόλη, αρκεί που εκείνος ανταποκρινόταν και δεν τον ένοιαζε το αύριο. Ένα απόγευμα του το είπε μάλιστα, ξεκαθαρίζοντας τη στάση του. «Μη μου ζητήσεις τίποτα για αύριο, έλα να ζήσουμε το σήμερα, George»…

Μα ήταν η σειρά του George να μην ανταποκριθεί ανάλογα πια. Λίγες μέρες μετά, ένα e-mail έφτασε στον Αποστόλη ως κοινοποίηση από μια κοινή τους φίλη. Εκεί έλεγε πως ενώ νόμιζε ότι στη διάρκεια της σχέσης τους αισθανόταν και οι δύο πράγματα μεταξύ τους, στο τέλος κατέληξε πως ο Αποστόλης έλεγε ψέματα και υποκρινόταν. Ο Αποστόλης ξεράθηκε από την διαπίστωση, όχι πως δεν περίμενε κάποια αντίδραση από μέρους του αυτή τη φορά, μα αυτό τον αιφνιδίασε. Πήρε τον κολλητό του και του τα είπε όλα και εκείνος με την σειρά του έβαλε πάγο στον George. Ο Αποστόλης είχε καταλάβει για τα καλά το παιχνίδι και του ζήτησε να μην ξαναβρεθούν. Ο George δεν του τηλεφώνησε ξανά και ο Αποστόλης απλά απείχε.

Αυτά ερχόταν στον νου του Αποστόλη, στο κατώφλι των εορτών του 2006. Σαν μέσα του προβάλλονταν σε ταινία αυτά που είχαν ζήσει μαζί με τον εραστή του, αυτόν τον τόσο μοναδικό άνθρωπο που τον είχε σημαδέψει. Όχι δεν θα ξανάκανε το ίδιο λάθος, άλλωστε υπήρχαν άλλοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να τραβήξουν το ερωτικό του ενδιαφέρον πια, μα αυτήν την μοναξιά και πάλι δεν την άντεχε, του έλειπε εκείνο το πάθος που ένιωθαν ο ένας μέσα στον άλλον, η μυρωδιά του γαμώτο!

«All you need is love…» τραγουδούσε ο Αποστόλης και έκλεινε τα μάτια με την εικόνα πως κάπως, κάπου, κάποτε θα είχε στη ζωή του την αγάπη που ποθούσε!



© Marialena, 10/12/2006 (Χρόνια πολλά σε όλους και όλες με την ευχή να ψάξετε να βρείτε την αγάπη το 2007, ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη!)

Μικρές Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες - Μέρος 1ο

Νύχτα γιορτής

Έφτασε στο σπίτι αργά, μετά τη δουλειά. Άναψε ένα φως στο διάδρομο και έβγαλε τη στολή εργασίας που φορούσε από το πρωί. Το κουστούμι της το άφησε πάνω στο κρεβάτι και φόρεσε μια φόρμα και ένα μακό. Οι γόβες και ο χαρτοφύλακας έμειναν στο πάτωμα και περπατούσε ξυπόλητη στα πλακάκια. Ξεβάφτηκε και έλυσε τα μαλλιά της. Επιτέλους σπίτι!

Παραμονή Χριστουγέννων στο εργένικο διαμέρισμά της κάπου μέσα στη πόλη. Κοίταξε ένα γύρω το χώρο, μοντέρνα έπιπλα και μίνιμαλ διακόσμηση στο σαλόνι. Έτσι το ήθελε άλλωστε. Στο βάθος είχε διακοσμήσει ένα μικρό δεντράκι με λαμπάκια χριστουγεννιάτικα, πήγε και το άναψε και φώτισε αχνά το δωμάτιο! Πλησίασε στην κουρτίνα, κοίταξε έξω. Φώτα παντού να γεμίζουν το σκοτάδι με χρώματα. Κάπου απέναντι, σε κάποιο σπίτι έστηναν γιορτή και οι ετοιμασίες πυρετώδεις.

Μα τι ώρα είχε πάει? Ούτε και ήξερε, έφυγε από το γραφείο και περπατούσε στο κέντρο με τις ολόφωτες βιτρίνες και τους στολισμούς στους δρόμους. Κόσμος, λαός κρατώντας δώρα περνούσε ανάμεσά της, μα εκείνη περπατούσε σαν χαμένη. Ήταν εκεί, μα δεν ήταν, ήταν όλα αυτά πολύ ξένα για εκείνη. Ξεγλιστρούσε ανάμεσα στους ανθρώπους με ένα βλέμμα απλανές. Χριστούγεννα και πάλι, σκεφτόταν καθώς προχωρούσε προς το μετρό. Χώθηκε στη μεγάλη κοιλιά του κήτους και σε λίγο έφτασε στη γειτονιά της. Φύσαγε ένα παγερό αεράκι και βιαστικά χώθηκε στην είσοδο της πολυκατοικίας της.

Θυμόταν μικρή που λαχταρούσε να στολίσουν το δέντρο στο πατρικό της. Πάντοτε πιο ψηλό από το μπόι της, είχε πάνω του μπαλίτσες, αγιοβασιλάκια, αγγελούδια και γιρλάντες πολλές και στη κορυφή ένα αστέρι. Τι κι αν ήταν όλα ψεύτικα, στα παιδικά της μάτια φάνταζαν τόσο πολύ αληθινά. Πιτσιρικάκι, είχε έναν φουσκωτό άγιο Βασίλη που τον έπαιρνε αγκαλιά και καθόταν κάτω από το δέντρο στο σαλόνι και ανυπομονούσε να έλθει η μέρα που θα της έφερνε την κούκλα που λαχταρούσε. Τι και αν δεν είχαν καμινάδα στο σπίτι, ήξερε πως ο στρουμπουλός άγιος έβρισκε τον τρόπο να της φέρει το δώρο για τα Χριστούγεννα. Σαν μεγάλωσε λίγο, έπαιρνε τα βιβλία της και καθόταν δίπλα στο φωτισμένο δέντρο. Ονειρευόταν πως εκεί βρισκόταν το μέρος που ήθελε να ναι, στη χώρα του Αϊ-Βασίλη, στον παραμυθένιο κόσμο όπου οι ευχές γίνονταν πραγματικότητα και μπορούσε να είναι ευτυχισμένη.
Στα 18 της ενώ στόλιζε το δέντρο όπως πάντα, ένας θάνατος στην οικογένεια την προσγείωσε ανώμαλα. Παραμονή Χριστουγέννων ήταν και τότε και το σπίτι βυθίστηκε στο σκοτάδι καθώς ξεστολίστηκε στα γρήγορα και άρχισε το πένθος για τη γιαγιά που έφυγε εκείνο το βράδυ. Από τότε δεν θυμάται να έχει στολίσει με χαρά το πατρικό της. Το έκαναν πια οι άλλοι και εκείνη απλώς συγκαταβατικά τα έβλεπε, τι ειρωνεία!

Τώρα πια, στο δικό της σπιτικό για πρώτη φορά, διακόσμησε διακριτικά το καθιστικό της. Σαν να φοβόταν ότι το σενάριο θα επαναλαμβανόταν κάπου στην άκρη του μυαλού της, αν με παιδικό ενθουσιασμό μεταμόρφωνε την ατμόσφαιρα σε εορταστική… Τι κακό με αυτές τις αναμνήσεις! Χτύπησε το τηλέφωνο κάποιες φορές και την επανέφερε στη πραγματικότητα με το επίμονο κουδούνισμα. Άφησε τη μπαλκονόπορτα που στεκόταν και πήγε να το πιάσει. Μια γνώριμη φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής. «Έλα, τι κάνεις?» ήταν η μητέρα της. «Καλαααά…» απάντησε εκείνη κάπως ανόρεκτα. «Τι θα κάνεις απόψε?» «Δεν ξέρω, γύρισα αργά από τη δουλειά, θα δούμε…», απάντησε εκείνη στα γρήγορα. «Καλά, αλλά να σου θυμίσω πως αύριο το μεσημέρι σε περιμένουμε στο σπίτι για φαγητό, εντάξει?» είπε η μαμά δίχως να σηκώνει αντίρρηση στη πρόσκληση. «Θα είναι όλοι εδώ, ο μπαμπάς σου λαχταράει να σε δει, θα ναι και ο αδελφός σου με την κοπέλα του, λοιπόν σε περιμένουμε στη 1. Φιλιαααά» και έκλεισε τη γραμμή δίχως να προλάβει να πει κάτι, είχε άλλωστε καμία σημασία?

Ξανά ο νους της πήγε στο πατρικό, όπου η μαμά με φροντίδα περισσή έφτιαχνε τη γαλοπούλα σούπα τα Χριστούγεννα και στο φούρνο με πατατούλες τη Πρωτοχρονιά, χρόνια τώρα. Ανατρίχιασε μόνο και στη σκέψη πως, κάθε φορά, κάθε γιορτή, το σπίτι θύμιζε στο τέλος ρινγκ από τις αντιπαραθέσεις και τις γκρίνιες που εξακοντίζονταν, κάθε γιορτινή μέρα που μαζεύονταν όλοι μαζί. Είχε τριανταρίσει για τα καλά και αγαπημένη κουβέντα των δικών της ήταν, γιατί δεν παντρευότανε με ένα «καλό παιδί». Άλλοτε το αντιμετώπιζε με χιούμορ, άλλοτε με σιωπή, άλλοτε με επιχειρήματα του τύπου ότι οι σχέσεις είναι δύσκολες την σήμερον ημέρα και να ο κόμπος στο στομάχι να την πιάνει στο άκουσμα της ευχής/παραίνεσης/παρατήρησης.

Ένα περίεργο πράγμα με τα αισθηματικά της. Ποτέ δεν θυμάται να έχει κάνει γιορτές σε σχέση όντας! Είτε τα χαλάγανε πιο πριν, είτε τα φτιάχνανε μετά, είτε όπως με τον τελευταίο, εκείνος έφυγε για διακοπές και εκείνη τον άφησε με την σειρά της λίγους μήνες μετά αλλά και πάλι τριγύριζε στο μυαλό της η έλλειψη και ας είχαν χωρίσει τόσο καιρό τώρα. Πήρε από τη δισκοθήκη της τα γιορταστικά cd με τζαζ εκτελέσεις χριστουγεννιάτικων τραγουδιών και εκεί στο μισοσκόταδο γέμισε το σπίτι από νότες και φωνές με πατίνα από καπνό και μοναξιές. Κατευθύνθηκε στη κουζίνα, άνοιξε το ψυγείο και έφτιαξε μια σαλάτα με ρόδι, μέλι, ανθότυρο Κρήτης και ξηρούς καρπούς. Κοίταξε απέναντι στη κάβα, διάλεξε ένα λευκό κρασί του Κτήματος Βασιλίσσης, πέντε ετών. Το άνοιξε, έβαλε ένα ποτήρι και μετά ακούμπησε στο τραπεζάκι του σαλονιού το πιάτο και το ποτήρι. Αναστέναξε και ανακάθισε στον καναπέ, ανάβοντας και κάτι κεριά για να φωτίσει λίγο ακόμα τη δική της μοναξιά.

Η Diana Krall ακουγόταν στα ηχεία, «Have yourself a Merry Little Christmas» και εκείνη προσπαθούσε να τρώει χωρίς να σκέφτεται, πράγμα αδύνατο! Ο διευθυντής στην εταιρεία την ρώτησε πριν φύγει, τι θα έκανε τις γιορτές. «Θα ξεκουραστώ…» του απάντησε και χαμογέλασε με μια δόση μελαγχολίας. Ήταν νέα, όμορφη, καλλιεργημένη, μα η ίδια αισθανόταν γριά μέσα της. Δεν είχε διάθεση για νταβαντούρια. Σαν να έφευγε ο χρόνος και δεν μπορούσε να κάνει κάτι γι’ αυτό, ένιωθε. Διάβασε με περιέργεια παγανιστική τα ζώδια για την επόμενη χρονιά και απελπίστηκε λίγες μέρες πριν. Τα προσωπικά της διαγράφονταν ανύπαρκτα για το νέο έτος, σύμφωνα με την αστρολόγο. Την πήρε από κάτω, έστω και θεωρητικά. Γαμώτο, μια από τα ίδια και πάλι… μέχρι πότε? σκέφτηκε και έκλεισε τις προβλέψεις.

Έφαγε και έβαλε το πιάτο στη κουζίνα. Έβαλε και επιδόρπιο ένα μοσχομυριστό κέικ της εποχής. Δεν κάπνιζε, μα είχε φυλαγμένα πούρα Αβάνας για ειδικές περιπτώσεις. Πήρε ένα στο χέρι, ξάπλωσε στον καναπέ νωχελικά για να το απολαύσει. Χτύπησε το κουδούνι, ξαφνιάστηκε! Ήταν ο Αποστόλης, φιλαράκι της. Άνοιξε, τον είδε με το μπουφάν της μηχανής και το κράνος υπό μάλης. «Σε σκεφτόμουν» της είπε «και είπα να περάσω να δω τι κάνεις…» «Είσαι πολύ γλυκός, πέρασε μέσα» του ανταπάντησε. «Μόνη είσαι?» «Ναι, ήθελα να έχω ησυχία, γι’ αυτό…». «Πως τα πας εσύ?» τον ρώτησε. «Δύσκολα, αλλά και τι να κάνω!» της απάντησε με ένα χαμόγελο πονεμένο. Κάθισαν στον καναπέ, του προσέφερε κρασί και γλυκό. Με την κουβέντα, άναψαν μαζί από ένα πούρο. Η νύχτα τους βρήκε να πίνουν, να μιλάν και να είναι ο ένας κοντά στον άλλο. Δεν θυμάται πότε πέρασε η ώρα και πως βρέθηκε να κοιμάται στον καναπέ με ένα παπλωματάκι σκεπασμένη. Ο Αποστόλης είχε φύγει, μα της άφησε ένα κουτάκι στο τραπέζι. Ξύπνησε και το βλέμμα της αναζήτησε κάποιο σημάδι του στο σπίτι. Είδε το κουτάκι μπροστά της, το άνοιξε. Ήταν ένα γούρι για τον λαιμό με τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα από τον Θεόφιλο τον ζωγράφο, φιλοτεχνημένο. Μέσα είχε ένα τόσο δα σημείωμα, το ξεδίπλωσε. «Για σένα, με αγάπη», έγραφε και έκλεισε το γούρι σφιχτά στη χούφτα της. Έπιασε το κινητό της στο χέρι, έγραψε ένα μήνυμα «Σ’ ευχαριστώ πολύ. Τι κάνεις τη Πρωτοχρονιά?» και του το έστειλε στο κινητό του.

Η ώρα είχε περάσει, έπρεπε να ετοιμαστεί για να πάει στο πατρικό της ανήμερα τα Χριστούγεννα. Δεν την ένοιαζε τι θα φορέσει, αλλά στο λαιμό της θα κρέμαγε το γούρι της νέας χρονιάς, σαν φυλακτό.

© Μαριαλένα, 05/12/2006 (και η ιστορία μας συνεχίζεται στα Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα)

Ο μικρός τυμπανιστής

The Little Drummer Boy - Jordan Knight (2006) <---κατεβάστε το εδώ

Διάβασα κάπου πως τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή που οι μεγάλοι χαίρονται, γιατί χαίρονται τα παιδιά πρώτα και κύρια και αυτοί χαίρονται μαζί τους. Έτσι είναι, τα παιδικά μάτια και η φαντασία πλάθουν όμορφες ιστορίες για τις γιορτινές μέρες που μένουν και επανέρχονται στη μνήμη ακόμα και όταν μεγαλώσουμε.

Ο μικρός τυμπανιστής είναι ένα τραγούδι που μ' αρέσει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έπλαθα και εγώ με τη σειρά μου φανταστικές ιστορίες που σαν παιδί με συντρόφευαν τις ημέρες των εορτών και ξαναγυρίζουν ακόμα και τώρα στο μυαλό μου σαν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Εκεί βρίσκεται όλη η μαγεία, στα μάτια ενός παιδιού που περιμένει κάθε βράδυ πότε θα έλθει ο Άγιος Βασίλης να του φέρει το δώρο που ζήτησε...

Για αυτές τις γιορτές ας ευχηθώ σε μας τους "μεγάλους", να προσπαθήσουμε να τις ζήσουμε με την αίσθηση ενός παιδιού, που φαντάζουν όλα πρωτόγνωρα στα αθώα του ματάκια και ας τα έχουμε ζήσει πολλές φορές από τότε, ξανά και ξανά!

Καλές Γιορτές με αγάπη στη καρδιά και υγεία πρώτα απ' όλα, Μαριαλένα

Μότο-εκδρομή στη Πάρνηθα!

Σήμερα το πρωί, ανέβηκα ξανά στο βεσπάκι μου τον Βεσπούκιο μετά από 7 εβδομάδες σχεδόν ανάρρωσης κατ' οίκον, με σκοπό να πάω εκδρομή στη Πάρνηθα με την παρέα από το Scooter Club Hellas. Το πόδι δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα ενώ οδηγούσα τη μηχανή, παρά μόνον στο περπατημα ακόμα που πάω βάρκα γυαλό που λένε, αλλά δεν ήταν αυτός λόγος να αποφύγω να πάω τελικά.

Μετά από εννέα χρόνια οδήγησης σκούτερ μέσα στη πόλη, αυτή ήταν η πρώτη φορά που πήρα τον Βεσπούκιο και εξορμήσαμε στην εξοχή. Ο καιρός καλός για την εποχή και προορισμός μας το καταφύγιο στη Πάρνηθα και μετά για φαγητό στη Βαρυμπόμπη όλοι μαζί.



Χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία φτάσαμε στον Εθνικό Δρυμό, αν και εγώ διαπίστωσα πως άλλη η οδήγηση στη πόλη και βέβαια άλλη και πολύ πιο τεχνική αυτή στις επαναλαμβανόμενες στροφές της Πάρνηθας, ειδικά με τις μικρές ρόδες που έχει η Vespa, είμαι και γκαζιάρα από τη φύση μου, οπότε έπρεπε αναγκαστικά οι ρυθμοί μου να είναι χαλαροί.



Στο καταφύγιο στο Μπάφι, είχε μια απίστευτη θέα πάνω από τα σύννεφα του Μον Παρνές και των γύρω βουνοκορφών και αφού ξεκουραστήκαμε για λίγη ώρα, μετά κατεβήκαμε στη Βαρυμπόμπη για να αναπληρώσουμε τις χαμένες θερμίδες (έτσι το λέμε τώρα...) Φάγαμε έξω, στη πλατεία Βαρυμπόμπης στους περήφημους "Ίωνες" όπου το κιτς με χρυσές κολώνες αρχαίας εμπνεύσεως μαζί με ένα θεόρατο άγαλμα της θεάς Αθηνάς (ήμαρτον Κύριε, τι άλλο θα δουν τα μάτια μου...) κοσμούσαν τον εξωτερικό διάκοσμο της πλατείας!



Φεύγοντας περάσαμε από το βουνό ξανά και με τα μηχανάκια μας πήγαμε μέσα σε ένα ξέφωτο όπου η αχλή έκανε το τοπίο να φαντάζει ειδυλλιακό το λιγότερο και μου άνοιξε την όρεξη για κάποιο επόμενο πικνικ, όταν ο καιρός το επιτρέψει, γιατί όχι...!
...Αρκεί να μάθω να οδηγώ σωστά το Βεσπούκιο, σε ορεινές διαδρομές και μετά τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, αφού και μέχρι εκτός δρόμου πήγαμε!


all photos by Marialena, (c)2006

The beauty of a woman

"The beauty of a woman is not in the clothes she wears,
The figure she carries, or the way she combs her hair.

The beauty of a woman must be seen from her eyes,
Because that is the doorway to her heart,
The place where love resides.

The beauty of a woman Is not in a facial mole,
But true beauty in a woman is reflected in her soul.

It is the caring that she lovingly gives,
The passion that she shows.

The beauty of a woman With passing years -- only grows."

"Η ομορφιά της γυναίκας δεν βρίσκεται στα ρούχα που φοράει,

Τη σιλουέτα της ή στον τρόπο που χτενίζει τα μαλλιά της.

Η ομορφιά της γυναίκας οφείλει να ιδωθεί μέσα από τα μάτια της,

γιατί εκεί βρίσκεται η είσοδος για την καρδιά της,

το μέρος όπου κατοικεί η αγάπη.

Η ομορφιά της γυναίκας δεν βρίσκεται σε μια ελίτσα στο πρόσωπο,

αλλά η αληθινή της ομορφιά αντικατοπτρίζεται στη ψυχή της.

Είναι το νοιάξιμο που δείχνει με αγάπη,

το πάθος που εκπέμπει.

Η ομορφιά της γυναίκας, με το πέρασμα του χρόνου - μονάχα μεγαλώνει."

(c) Marialena για την μετάφραση του κειμένου, 15/12/2006

ΟΙ ΑΠΟΚΡΥΦΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Ο κόσμος και η φύση μέσα στην οποία ζούμε αποτελείτε από ορατά και αόρατα στοιχεία. Για τα ορατά όλοι συμφωνούμε καθώς η όραση μας τα παρατηρεί και λίγο η πολύ δεν υπάρχουν διαφορές απόψεων. Όσον αφορά τώρα τα αόρατα έχουμε μια ποικιλία απόψεων και εξηγήσεων από την τέλεια άρνηση της ύπαρξής τους έως την άποψη ότι μόνο αυτά είναι ουσιαστικά. Αυτό και πάλι είναι φυσικό καθώς δεν είναι δυνατό να παρατηρήσουμε αυτά τα αόρατα στοιχεία αλλά μόνο τα αποτελέσματά τους και από αυτά καθώς και από τη ενέργεια που παράγουν να βγάλουμε τα όποια συμπεράσματα και να έχουμε τις όποιες αποδείξεις για την ύπαρξή τους. Ανάλογα με τον τόπο και το χρόνο ανάλογα με τις χώρες και τους πολιτισμούς αναπτύχθηκαν και αναπτύσσονται διάφορες θεωρίες και απόψεις πάνω στις αόρατες Δυνάμεις της Φύσης ή τους απόκρυφους Νόμους του Σύμπαντος.

Ένα απλό παράδειγμα είναι το πώς ο σπόρος ενός δέντρου γίνεται κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες το αντίστοιχο δέντρο. Αυτό το απόλυτα φυσικό γεγονός μπορεί να εξηγηθεί από πολλές πλευρές ανάλογα τον άνθρωπο που το εξηγεί, ανάλογα το περιβάλλον και την εποχή που εξηγείται. Ένας βιολόγος λόγου χάρη θα πει ότι ο σπόρος μεγαλώνει τρεφόμενος από τα συστατικά της γης και ακολουθώντας τον αντίστοιχο βιολογικό σχέδιο μας δίνει μετά από κάποια περίοδο το αντίστοιχο δέντρο.

Ένας μοναχός του μεσαίωνα θα πει ότι η παντοδυναμία του Θεού οδηγεί το σπόρο και τον κάνει δέντρο και ένας αποκρυφιστής του προηγούμενου αιώνα θα πει ότι τα στοιχειά της γης και του ξύλου θα μεταφέρουν ότι χρειάζεται στο σπόρο και τελικά τον οδηγήσουν στο δέντρο.

Μπορούμε να αναφέρουμε πάρα πολλές διαφορετικές απόψεις που ωστόσο δεν χρειάζεται.

Αυτό που είναι απαραίτητο είναι να δούμε με διαλεκτική διάθεση όλες τις όψεις που μπορούμε να γνωρίσουμε και αν το κάνουμε το σίγουρο αποτέλεσμα που θα βγάλουμε είναι ότι υπάρχει κάτι που κάνει το σπόρο δέντρο και ότι καλό θα ήταν να μη χρησιμοποιούμε δογματικά τη μία ή την άλλη άποψη. Το γεγονός που περιγράφω δεν προξενεί ίσως και μεγάλη έκπληξη σε κανένα από εμάς και αυτό διότι από μικροί έχομε μάθει ότι τα φυτά λειτουργούν με αυτό το τρόπο.

Αλλά αν το δούνε από την πλευρά του ανθρώπου εκείνου που χωρίς την παρέμβαση κανενός ανακάλυψε αυτό το γεγονός θα καταλάβουμε πόσο καταπληκτικό γεγονός είναι ένας σπόρος 5 γραμμαρίων να μας δίνει ένα δέντρο 100 πχ κιλών. Αυτό το γεγονός με ψυχρή λογική είναι αρκετά παράδοξο και αποδεικνύει το μέγεθος και την ποιότητα των δημιουργικών δυνάμεων και ενεργειών της Φύσης.

Μπορούμε να δώσουμε χιλιάδες τέτοια παραδείγματα από όλα τα βασίλεια, της γης που όλα αποδεικνύουν το ίδιο νόμο ή δύναμη ή μαγεία ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσουμε που οδηγούν στην αύξηση τη γέννηση και την εξέλιξη των διάφορων ειδών ζωής στη Φύση. Αυτή η διαδικασία υπάρχει παντού στο πλανήτη γη οπότε μιλάμε για πλανητικό νόμο ή δύναμη. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία εμπλέκεται και ο άνθρωπος συνειδητά ή ασυνείδητα. Όταν το κάνει συνειδητά τότε έχουμε μια συνεργασία του ανθρώπου με τις δυνάμεις της Φύσης που γίνεται μια θαυμάσια δημιουργική συνεργασία όταν δεν αποσκοπεί σε εγωιστικές τάσεις ή οφέλη ενώ γίνεται καταστροφική στην αντίθετη περίπτωση.

Αυτή η δύναμη και η μαγεία της Φύσης η τόσο εμφανής για αυτόν που έχει παρθένα ματιά για αυτόν που βλέπει τη φύση σαν να ήταν η πρώτη φορά, δεν γίνεται αντιληπτή από το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας ακριβώς γιατί την έχουμε συνηθίσει από πολύ μικρή ηλικία και έτσι δεν μας προξενεί έκπληξη.

Αλλά αν ένα πρωί ανοίξουμε τα μάτια μας και δούμε την ποικιλία από ορυκτά φυτά ζώα από τις μορφές του εδάφους από τα χρώματα τους ήχους τα σχήματα τις εναλλαγές τις αντιθέσεις και το πως αυτές εναρμονίζονται και μας δίνουν ένα σύνολο που ονομάζουμε φύση θα είναι σαν να γεννιόμαστε δεύτερη φορά και σίγουρα η αντίληψη που θα έχομε τότε για τη φύση θα είναι εντελώς διαφορετική. Είναι καλό εδώ να αναφερθεί ότι υπήρξαν πολιτισμοί στο παρελθόν που είχαν μια συνειδητή επαφή με αυτές τις δυνάμεις της Φύσης και όσοι από αυτούς συνεργάσθηκαν με αλτρουιστική διάθεση μας άφησαν μια σημαντική παράδοση ενώ όσοι καταχράστηκαν αυτές τις δυνάμεις μας απέκοψαν από το παρελθόν κάνοντάς μας να οπισθοδρομήσουμε.

Και φτάνοντας στη σημερινή εποχή έχουμε την θετικιστική αντίληψη να επικρατεί τους τελευταίους αιώνες και να μας παρουσιάζει μια πραγματικότητα ζωής και Φύσης που μας απομακρύνει αρχικά από τον αόρατο κόσμο της φύσης και τα τελευταία χρόνια και από την ορατή φύση κλείνοντάς μας σε μεγαλουπόλεις που πραγματικά πολλές φορές δεν γνωρίζουμε από που βγαίνει ο Ήλιος. Αλλά τελικά ελπίζω πως η αλήθεια που τόσο πολύ κρύβεται ή διαστρεβλώνεται θα λάμψει και πάλι.

ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Στη Φύση υπάρχει η δράση ενός Συμπαντικού Νόμου που δεν τον βλέπουμε ούτε τον γνωρίζουμε. Η σύγχρονη επιστήμη όμως μελετά και βγάζει συμπεράσματα και γνώσεις για τα αποτελέσματα που προκαλεί αυτός ο Νόμος . Ερευνά δηλαδή το πώς και όχι το γιατί των πραγμάτων.

Όπως η Φύση έτσι κι ο άνθρωπος έχει σε μικρογραφία αυτές τις Δυνάμεις οπότε γνωρίζοντας τον εαυτό του γνωρίζει τη Φύση ή και το αντίθετο γνωρίζοντας τη Φύση γνωρίζει τον εαυτό του . Οι Δυνάμεις αυτές χρησιμοποιούνται καθημερινά από τον άνθρωπο, τις πιο πολλές φορές ασυνείδητα. όταν σε λίγες περιπτώσεις γίνεται συνειδητά έχουμε ανθρώπους αρκετά εξελιγμένους που έχουν ένα γνώθι σ΄ αυτών .

Η γνώση αυτή τους δίνει μια δύναμη πέρα από τις ανθρώπινες διαστάσεις τους κάνει συμμέτοχους της φύσης. Αυτό είναι από τη μια πολύ δημιουργικό όταν αυτός που τις χρησιμοποιεί έχει ξεπεράσει τον εγωισμό ενώ σε αντίθετη περίπτωση είναι καταστροφικό, τόσο για τον ίδιο τον άνθρωπο όσο για τη φύση γενικότερα. Όποιος κάνει μια πράξη με την ελπίδα της ανταμοιβής ή το φόβο της τιμωρίας δεν είναι ελεύθερος αλλά σκλάβος του ίδιου του εαυτού του. Μόνο όποιος συνειδητοποιεί την υπέρτατη δύναμη της φύσης μέσα στην καρδιά του είναι ελεύθερος.

«Η αμαρτία του εγωισμού που μέσα στο Σύμπαν σαν σε καθρέπτη βλέπει την εικόνα της να φωνάζει εγώ θα προτιμούσε όλος ο κόσμος να φωνάζει εγώ και τα πάντα να αφανιστούν αν εξακολουθήσει να γίνεται έτσι» Έντουαρντ Aρνολντ

Υπάρχουν δυνάμεις κατώτερες ( ένστικτα ) μέσα σε κάθε άνθρωπο που αν αφεθούν ελεύθερες θα κυριεύσουν πραγματικά την ψυχή του και θα πρέπει να υποταχθούν απ τις ανώτερες εκείνες δυνάμεις που επίσης έχει ο κάθε άνθρωπος αν πραγματικά θέλει να λέγεται άνθρωπος . Αυτές οι σκοτεινές δυνάμεις ή μικρά εγώ δεν είναι φανταστικά ή ποιητικά στοιχεία αλλά ζωντανές ζωώδεις δυνάμεις που αν αφεθούν μεγαλώνουν δυναμώνουν και τελικά ελέγχουν τον άνθρωπο ο οποίος δεν μπορεί από ένα σημείο και μετά να αντιδράσει.

Τέτοια στοιχεία ή στοιχειά μπορεί να μεταφραστούν ως επιθυμίες όπως φιλαργυρία, σαρκικός πόθος , απληστία, αισθησιασμός, φιλοδοξία, δειλία, τρόμος , φόβος , μίσος, υπερηφάνεια, ματαιοδοξία, εγωισμός κ.τ.λ. Αυτά τα στοιχειά ζουν στη ψυχή του ανθρώπου και μεγαλώνουν και δυναμώνουν σε βάρος των ανώτερων στοιχείων της ζωής . Αυτά αποτελούν μέρος της ψυχής μας και αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να γίνει κατανοητό.

Το αμέσως επόμενο βήμα είναι να καταλάβουμε ότι το να διώξουμε το ένα ή το άλλο δεν θα φέρει αποτέλεσμα . Αυτό γίνεται γιατί με μια απλή δίωξη αδειάζει απλώς ένας χώρος στην ψυχή μας που κάποιο άλλο κατώτερο στοιχείο μπορεί να γεμίσει. Αυτό που γλιτώνει και εξελίσσει είναι να αντικατασταθεί το κατώτερο με ένα ανώτερο στοιχειό που επίσης είναι μέρος της ψυχής μας πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να δυναμώσει το ανώτερο. Αυτό μοιάζει με μονόδρομος.

Μόνο όταν δυναμώνουμε τα ανώτερα στοιχεία του εαυτού μας αδυνατίζουν οι μαύρες σκιές που έχουμε . Αυτό δίνει στην ψυχή μας άμεση πρόσβαση στις δημιουργικές δυνάμεις της φύσης και μας κάνει καλούς αγωγούς διοχέτευσης των. Η μάχη αυτή μεταξύ φωτός και σκοταδιού είναι τόσο παλιά όσο και η φύση . Aλλοτε κερδίζει το φως και η φύση προχωράει και άλλοτε το σκοτάδι και έχουμε στασιμότητα ή οπισθοδρόμηση . όταν οι δημιουργικές δυνάμεις υπερισχύουν το μικρό αναπτύσσεται σε μεγάλο, όταν συμβεί το αντίθετο έχουμε μαρασμό και στασιμότητα . Αυτός είναι ο νόμος της εξέλιξης .

Όπως η γη θέλει το νερό έτσι η ψυχή θέλει τροφή . Και όπως η γη προετοιμάζεται να δεχθεί το νερό έτσι και η ψυχή πρέπει να είναι έτοιμη να δεχθεί την τροφή που πηγάζει από τα ύψη. Αυτός είναι ο νόμος του πνεύματος στη φύση και δικιά μας υποχρέωση να χτίσουμε τη σκάλα που ενώνει την ψυχή μας με τα ανώτερα πνευματικά στοιχεία , τα θεϊκά στοιχεία που μας αντιστοιχούν . Η φύσης έχει τον ίδιο οργανισμό με τον άνθρωπο ασχέτως εξωτερικής μορφής ή μεγέθους .

«έχουμε τα ίδια όργανα και λειτουργίες και μας διέπουν οι ίδιοι νόμοι Επίσης όπως ο άνθρωπος έχει διάφορες φάσεις και ασθένειες έτσι και η φύση έχει τα αντίστοιχα. Έχει τις δικές της νευρικές διαταραχές τα δικά της συμπτώματα παραλυσίας που με αυτά πολιτισμένες χώρες μετατρέπονται σε έρημους , τα δικά της συμπτώματα πυρετού, της δικές της περιόδους κρύου ή ζέστης της εκρήξεις και τους σεισμούς. Αν οι φυσικοί μας γνώριζαν καλά την ανθρώπινη φύση θα μπορούσαν να καταλάβουν πολύ καλύτερα τον οργανισμό της φύσης και τις επιδημικές αρρώστιες από τις οποίες μονό τα εξωτερικά συμπτώματα γνωρίζουμε .

Αν οι σημερινοί επιστήμονες είχαν πιο σφαιρική αντίληψη για τη φύση θα μπορούσαν παραδειγματιζόμενοι πότε από τον μικρόκοσμο και πότε από τον μεγάκοσμο να κατανοήσουν και να προνοήσουν για αρκετά θέματα και προβλήματα που κατά καιρούς μαστίζουν τον άνθρωπο και τη φύση. Θα μπορούσαν να φτάσουν στις αιτίες των πραγμάτων και όχι όπως σήμερα να ασχολούνται με τα αποτελέσματα και τα εξωτερικά συμπτώματα. Ο πολιτισμός μας έχει σαν κεντρικό σημείο τον άνθρωπο. Ότι ανακαλύπτει και εξελίσσει το κάνει για την «καλυτέρευση» της ζωής του ανθρώπου. Οποιαδήποτε ανακάλυψη ή επίτευγμά γίνεται προέκταση του ανθρώπου.

Έτσι έχουμε ένα οριζόντιο πολιτισμό που ναι μεν στα υλικά και ορατά πλησιάζει μεγάλες κορυφές αλλά στα άϋλα και αόρατα είναι μωρό παιδί. Έχει άγνοια των κάθετων στοιχείων και των παράλληλων κόσμων που υπάρχουν γύρω του. Ένα καλό άνοιγμα που βοηθάει τον άνθρωπο να ξεφύγει από τον υλιστικό παραλογισμό και τον σημερινό τρόπο ζωής είναι να γνωρίσει άλλες διαστάσεις όπου κατοικούν άλλα είδη όντων με τα οποία παλιότερα ο άνθρωπος όταν δεν ήταν τόσο υλιστής είχε επαφή και συνεργασία.

Πρέπει να αισθανθούμε ξανά τη φυσική μας θέση μέσα στο Σύμπαν χωρίς σύνδρομο κατωτερότητας.

Πραγματικό και Μη Πραγματικό

Έχει επικρατήσει στην εποχή μας να θεωρούμε αντιληπτό μόνο ότι γίνεται αντιληπτό από τις πέντε αισθήσεις που μέχρι τώρα έχουμε αναπτύξει. Και ενώ έχουμε ανακαλύψει και επιστημονικά χιλιάδες περιπτώσεις που αποδεικνύουν ότι οι αντιλήψεις που προέρχονται από τις αισθήσεις μας είναι λάθος εξακολουθούμε να είμαστε προσκολλημένοι στον κόσμο των αισθήσεων χωρίς να παραδεχόμαστε αλήθειες ή πραγματικότητες πέρα από αυτό. Για παράδειγμα βλέπουμε τον ήλιο να κινείται από την ανατολή προς τη δύση και αυτό είναι απατηλό γιατί η κίνηση αυτή φαίνεται εξαιτίας της γης που κινείται και όχι του ήλιου.

Επίσης η γη κάνει πολλές ταυτόχρονες κινήσεις που οι πέντε αισθήσεις μας δεν αντιλαμβάνονται και όμως η γη κινείται. Συχνά ονειρευόμαστε ενώ είμαστε ξύπνιοι και άλλοτε ενώ πιστεύουμε ότι είμαστε ξύπνιου κοιμόμαστε . Αλλά και όταν κοιμόμαστε πιο μέρος μας κοιμάται και πιο όχι ? Μπορεί να είμαστε ξύπνιοι ως προς ένα πράγμα και να κοιμόμαστε ως προς ένα άλλο για παράδειγμα ένας άνθρωπος σε υπνοβασία είναι ξύπνιος ή κοιμισμένος?

Επίσης η αντίληψη μας για το χώρο και το χρόνο είναι άμεσα επιρεάσημες από την ψυχολογική μας διάθεση καθώς και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες βρισκόμαστε. Για παράδειγμα το να διανύσουμε μια απόσταση 10 χιλιομέτρων με μια ευχάριστη παρέα είναι εντελώς διαφορετικό από το να τη διανύσουμε μόνοι και για κάποια εργασία που δεν μας ευχαριστεί.

Ο χρόνος είναι εντελώς σχετικός για παράδειγμα η διάρκεια της μέρας για ένα φυλακισμένο είναι τεράστια σε αντίθεση με ένα πολυάσχολο επιχειρηματία για τον οποίο η διάρκεια της δεν του είναι αρκετή. Οι εξωτερικές αισθησιακές αντιλήψεις χρειάζονται για να δούμε αισθησιακά πράγματα ενώ οι εσωτερικές αισθησιακές αντιλήψεις για να δούμε εσωτερικά πράγματα. Τα υλικά σώματα είναι τόσο ορατά στην πνευματική όραση όσο και τα αστρικά σώματα στα μάτια του ανθρώπου. Και αυτό έως και μερικά χρόνια πριν δεν μπορούσε να στηριχθεί σε απτά παραδείγματα. Ήρθε όμως η ανακάλυψη της μηχανής Κίρλιαν που φωτογράφησε την Αύρα και έτσι αποδείχθηκε και εξωτερικά η ύπαρξη αόρατων κόσμων

ΜΟΡΦΕΣ ΩΣ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ

Όλες οι μορφές είναι εκφράσεις μίας ή περισσότερων βασικών αρχών και υπάρχουν όσο και οι σχετικές δυνάμεις που δρουν μέσα τους. Δεν είναι απαραίτητα ορατές γιατί η εμφάνιση τους εξαρτάται από την ικανότητά τους να αντανακλούν το φως. Τα αόρατα αέρια μπορούν να στερεοποιηθούν με πίεση και ψύξη και να γίνουν ορατά και απτά και αντίθετα οι πλέον συμπαγείς ουσίες μπορούν να γίνουν αόρατες και αεριώδεις με την επίδραση της θερμότητας. Τα προϊόντα της σκέψης είναι επίσης αόρατα Όλα τα σώματα έχουν αόρατες σφαίρες που περικλείουν μέσα τους τα ορατά σώματα..

Δεν γίνονται άμεσα αντιληπτές εκτός αν δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες οπότε μπορούν οι αισθήσεις να τις αντιληφθούν. Αυτές οι σφαίρες σε όλη τη φύση είναι μαγνητικά, θερμικά, ακουστικά και φωτιστικά πεδία, καθώς και άλλες εκπομπές ακτινοβολιών που ανήκουν σε κάθε αντικείμενο στη Φύση. Τα φωτοστέφανα των αγίων δεν είναι ποιητική φαντασία όπως οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε αλλά ακτινοβολία που προέρχεται από την πνευματική κατάσταση των. Ακτινοβολία επίσης εκπέμπουν όλοι οι πολύτιμοι λίθοι
ΧΑΛΚΟΣ
ΑΝΘΡΑΚΑΣ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΩΤΟΣΤΕΦΑΝΑ
ΑΡΣΕΝΙΚΟ
ΜΟΛΥΒΔΟΣ
ΘΕΙΟΝ ΜΠΛΕ ΦΩΤΟΣΤΕΦΑΝΑ
ΧΡΥΣΟΣ
ΑΣΗΜΙ ΠΡΑΣΙΝΑ ΦΩΤΟΣΤΕΦΑΝΑ
ΑΝΤΙΜΟΝΙΟ
ΣΙΔΗΡΟΣ ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΡΙΔΟΣ

Αντίστοιχα κάθε πλανήτης εκπέμπει άλλο χρώμα π.χ. ο Άρης εκπέμπει κόκκινο και η Γη μπλε. Επίσης οι άνθρωποι ανάλογα Αυτοί που έχουν υψηλό πνευματικό επίπεδο έχουν όμορφα φωτοστέφανα από άσπρο, μπλε, χρυσό και πράσινο με διαφορετικές σε ένταση αποχρώσεις ενώ χαμηλές φύσεις αποβάλουν κυρίως σκούρες κόκκινες ακτινοβολίες που σε κτηνώδεις, χυδαίους ή αισχρούς ανθρώπους γίνονται σκουρότερες σχεδόν μαύρες. Ακόμα πιο πέρα τα σύνθετα φωτοστάφανα των ανθρώπων, ζώων, φυτών και ακόμα πόλεων, χωρών, τοποθεσιών, ανταποκρίνονται στα υπερισχύοντα χαρακτηριστικά τους ώστε ένα άτομο με ανεπτυγμένη αντίληψη και διαίσθηση μπορεί να δει την κατάσταση της διανοητικής και ηθικής ανάπτυξης ενός τόπου ή μίας χώρας παρατηρώντας την σφαίρα των ακτινοβολιών τους. Η ποιότητα των ακτινοβολιών εξαρτάτε από το επίπεδο δραστηριότητας του κέντρου από το οποίο προέρχεται.

Και εδώ υπάρχει αντιστοιχία χρώματος ακτινοβολίας και ψυχής ή συναισθημάτων. Για παράδειγμα έχουμε αντιστοιχία:
ΑΓΑΠΗΣ ------------ ΜΠΛΕ
ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ-------- ΚΟΚΚΙΝΟΥ
ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ---ΠΡΑΣΙΝΟΥ

Το μπλε χρώμα κατ΄ επέκταση έχει κατευναστικές επιδράσεις σε αντίθεση με το κόκκινο που έχει διεγερτικές. Αυτές οι γνώσεις που υπάρχουν σε όλους τους παραδοσιακούς πολιτισμούς αρχίζουν να γίνονται γνωστές και από τον δικό μας μέσω επιστημών όπως η ψυχολογία και η αστρολογία αν και συνήθως σήμερα μένουμε μόνο στα αποτελέσματα τους και όχι στις πιο εσωτερικές τους αιτίες. Συμπερασματικά αποδεικνύεται ότι υπάρχουν παράλληλοι κόσμοι που στο σύνολό τη η σημερινή ανθρωπότητα δεν αντιλαμβάνεται.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ

Όπως στο φυσικό επίπεδο έχουμε τα βασίλεια των ορυκτών των φυτών, των ζώων όπου υπάρχουν στα στοιχεία της γης, του νερού, του αέρα, και της φωτιάς έτσι και σε αστρικό επίπεδο υπάρχουν κάτοικοι πνεύματα της Φύσης που κατοικούν στα τέσσερα στοιχεία.

Όταν λέμε γη νερό αέρας και φωτιά δεν λέμε για τα φυσικά στοιχεία που όλοι γνωρίζουμε αλλά για μεγάλες ομάδες που εξωτερικά συμβολίζονται με τα τέσσερα προαναφερθέντα στοιχεία. Τα στοιχειακά τώρα είναι οντότητες που ζουν στα τέσσερα στοιχεία . Είναι μορφές ζωής από πρανικό επίπεδο και άνω. Είναι οντότητες που έχουν αρκετά αναφερθεί από τους αρχαίους και είναι κατά πολύ παλιότερες από τους ανθρώπους.

Τα στοιχειακά μπορούμε να τα χωρίσουμε σε τέσσερις κατηγορίες αντίστοιχες με τα στοιχεία και θα χρησιμοποιήσουμε εδώ τα ονόματα που είναι πιο πολύ γνωστά.
ΓΗΣ: Νάνοι, Μοίρες
ΝΕΡΟΥ: Νεράιδες, Νηρηίδες, Βρυσηίδες
ΑΕΡΑ: Συλφίδες, Έλφη
ΦΩΤΙΑΣ: Σαλαμάνδρες

Αυτά τα όντα είναι ορατά μεταξύ τους εφόσον κατοικούν στο ίδιο στοιχείο. Όλα αυτά δεν είναι ορατά για το σύνολο των ανθρώπων υπό κανονικές συνθήκες. Μπορούν όμως να γίνουν σε αυτούς που έχουν αναπτυγμένη τη διαίσθηση και κάτω από κατάλληλες συνθήκες.

Τα σώματα αυτών των οντοτήτων είναι από μια ελαστική ημιυλική ουσία αρκετά αεριώδη ώστε να μην διακρίνονται φυσιολογικά και αλλάζουν σχήμα σύμφωνα με κάποιους νόμους που τα διέπουν. Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες ανθρώπων που αναφέρουν την επαφή τους με τέτοιες οντότητες αλλά και την συνεργασία τους με αυτές είτε για δημιουργία είτε για κατα- στροφή.

Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά τα όντα είναι δημιουργίες των ανθρώπων απαραί- τητα. Στις πιο φυσιολογικές περιπτώσεις είναι απρόσωπες δυνάμεις που παίρνουν μορφή, ζωή και συνείδηση δηλαδή υλοποιούνται ή από τη δημιουργική δύναμη της φύσης ή από τον άνθρωπο με τον οποίο έρχονται σε επαφή.

Ο Παράκελσος είχε πει ότι το Σύμπαν είναι μια σκέψη του Θεού. Σε μικρογραφία και ο άνθρωπος που μπορεί να κατευθύνει τη σκέψη του και να τη σταθεροποιεί μπορεί να δημιουργεί και μορφές αν και αυτό ξεπερνάει κατά πολύ το μέσο όρο εξέλιξης της παρούσας ανθρωπότητας.

Τα τέσσερα βασίλεια της Φύσης ζουν και μεγαλώνουν προσπαθώντας να φτάσουν κάθε φορά σε υψηλότερο στάδιο σύμφωνα με το νόμο της εξέλιξης. Τα στοιχειά της Φύσης τώρα συνεργάζονται άριστα σε αυτό το επίπεδο ασταμάτητα και χωρίς θόρυβο για την εξέλιξη και το μεγάλωμα όλων των ειδών καθώς και των ανθρώπων. Τα ορυκτά τα φυτά τα ζώα τα ανθρώπινα, τα ηρωικά, ο κόσμος των θεών και η στήλη του φωτός που όλα τα ενώνει, όλα ζουν, όλα πνέουν, όλα δονούν και ηρεμούν.

Η μία ΖΩΗ υπάρχει παντού. Μία ΖΩΗ νοήμων, με θέληση να είναι, που παίρνει τις μορφές και τις πυκνότητες που κάθε φορά χρειάζεται. Όλα ζουν σε ένα κύκλο ζωής μέσα στο Μακρόβιο Ον του οποίου πνεύμα είναι ο ΕΝΑΣ Θεός. Από αυτή τη άποψη δεν υπάρχει θάνατος. Η ζωή κατοικεί σε μια μορφή και όταν αυτή καταστραφεί, μαζεύει τα στοιχεία της φύσεως και χτίζει νέο σπίτι.

Για παράδειγμα ένας βράχος με τη συνεχή διάβρωση από τον αέρα ή το νερό αρχίζει να φθείρεται στην επιφάνειά το, αλλά τα στοιχεία συγκεντρώνονται πάλι και σχηματίζουν νέες μορφές. Υποτυπώδη φυτά και βρύα φυτρώνουν πάνω του, ζουν, πεθαίνουν και ξαναγεννιόνται ώσπου η ύλη συσσωρεύεται και δημιουργεί ανώτερες μορφές.

Μπορεί να περάσουν αιώνες μέχρι την τελειοποίηση αυτής της διαδικασίας αλλά τελικά τα χορτάρια θα αναπτυχθούν και η ζωή που πριν ήταν κοιμισμένη μέσα στο βράχο τώρα λειτουργεί μέσα σε μορφές ικανές να μπουν στο βασίλειο των ζώων. Σαν συνέχεια ένα σκουλήκι τρώει το φυτό και η ζωή αποκτά περισσότερη κίνηση και ενέργεια. Κατόπιν το σκουλήκι τρώγεται από ένα πουλί και η ζωή που σερνόταν στη γη τώρα βρίσκεται στον αέρα. Σε κάθε σκαλοπάτι της σκάλας προόδου η ζωή αποκτά νέα μέσα για να δραστηριο- ποιήσει την ενέργειά της και ο θάνατος κάθε μορφής σημαίνει τη γέννηση μιας νέας, ανώτερης από την προηγούμενη. Κάποια στιγμή στην διαδικασία της εξέλιξης η ζωή φτάνει σε τέτοιο ύψος που καμιά μορφή απ΄ αυτές που γνωρίζουμε δεν είναι ικανές να χρησιμεύσουν σαν όργανα με τα οποία οι ιδιότητες της θα εκφραστούν κατάλληλα.

Τότε η ζωή απελευθερώνεται από τα πλαίσια που εμείς είμαστε ικανοί να αντιληφθούμε.

Η ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Η Σοφία δεν είναι προϊόν του ανθρώπινου οργανισμού. Είναι αιώνια και συμπαντική. Εκφράζεται μέσα από φυσικούς νόμους που κυβερνούν το Σύμπαν σε όλες του τις μορφές. Εκφράζεται στη μορφή ενός φύλου, στο σώμα ενός ζώου, στον οργανισμό του ανθρώπου. Η δράση της βρίσκεται παντού μέσα στη φύση, όσο τα πλάσματα της ζουν σύμφωνα με το φυσικό νόμο. Δεν υπάρχει αρρώστια στη Φύση που να μην δημιουργήθηκε από δυνάμεις που εργάστηκαν ενάντια στους νόμους της. Έχουμε βέβαια αρρώ στιες και επιδημίες και στα φυτά και τα ζώα.

Μια βαθύτερη όμως έρευνα θα δείξει ότι τελικά όλες οι μορφές μέχρι και τον άνθρωπο επηρεάζονται απ αυτόν. Η φαντασία της φύσης επηρεάζεται και τροποποιείται απ αυτήν του ανθρώπου κι έτσι η νοσηρή ανθρώπι νη φαντασία ακολουθείτε από τη Φύση έτσι έχουμε αποτελέσματα και αρρώστιες όπως αυτές που περιέγραψα.

Αυτό επίσης εξηγεί πως περίοδοι μεγάλης διαφθοράς και αισθησιασμού και προ- λήψεων και υλισμού ακολουθείται πάντα από λοιμούς, επιδημίες, πείνα, πολέμους κτλ. Και θα ήταν άξιο να συγκεντρωθούν και στατιστικά στοιχεία που να το αποδεικνύουν.


σ.σ. Ευχαριστώ τον κ. Γ. Αργύρη, που μου έστειλε αυτό το τόσο ενδιαφέρον και διαφωτιστικό άρθρο. Μαριαλένα

Να είστε ανεκτικοί!

Έχετε τη δύναμη να ανεχτείτε οποιονδήποτε και οποιαδήποτε κατάσταση. Ανεκτικότητα όμως δεν είναι μόνο να υποφέρετε σιωπηλά. Σημαίνει να πηγαίνετε πέρα από οποιαδήποτε προσωπική ταλαιπωρία που μπορεί να νιώθετε, και να δίνετε ένα δώρο σε αυτόν που ανέχεστε.

Να δίνετε τον χρόνο, την προσοχή, την κατανόηση, την συμπόνια και την φροντίδα σας. Όλα αυτά είναι δώρα τα οποία, παραδόξως, λαμβάνετε κι εσείς κατά την διαδικασία της προσφοράς σας. Και καθώς προσφέρετε, θα βιώνετε την αυτοεκτίμηση σας και την εσωτερική σας δύναμη να μεγαλώνει. Με αυτόν τον τρόπο, μπορείτε να μετατρέψετε την ανεκτικότητα σε δύναμη.


σ.σ. Ευχαριστώ τη φίλη μου Κ. Μπ. που μου έστειλε αυτό το μήνυμα, τώρα που έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία η λέξη "ανεκτικότητα" και "δύναμη". Λόγια ουσίας, Μαριαλένα

Σαν ένα μπισκότο με άρωμα βουτύρου

"Όνειρα γλυκά, χρωματιστά, γλυκιά ψυχούλα..."

Για την τόσο τρυφερή αφιέρωση, ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου Μαυρογατούλη. Oubliez jamais, Μαριαλένα

Η τελειότητα είναι εφικτή

Όταν γίνεται μία έκλειψη ηλίου, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει πια φως.
Το ίδιο συμβαίνει και με την συνειδητότητα μας: καθώς χάσαμε την σωστή στάση και το σωστό βλέμμα για τον εαυτό μας, αρχίσαμε να ταυτιζόμαστε με το σώμα μας, τον ρόλο μας, την θέση μας, κτλ με αποτέλεσμα την λύπη.

Αλλά η ταύτιση με τα ελαττώματα μας π.χ. δεν υποδηλώνει ότι είμαστε εκείνα τα ελαττώματα.

Δεν σημαίνει ότι επειδή ταυτίζουμε τον εαυτό μας με την ατέλεια, δεν είναι εφικτή η τελειότητα.

Απλώς πρέπει να επιστρέψουμε στην αρχική μας κατάσταση ύπαρξης.

Κατά συνέπεια, το να αγαπάτε τον εαυτό σας σημαίνει να αγαπάτε τον αρχικό σας αληθινό εαυτό που τον χαρακτηρίζει η αγάπη, η δύναμη, η σοφία, η χαρά, η ευτυχία και η γαλήνη.

Να τι είμαστε όλοι μας, και έχουμε όντως την ικανότητα να αναπτύξουμε ξανά αυτόν τον αυτοσεβασμό.