"Ο Χριστός πέθανε, ο Αίνσταϊν πέθανε κι Εγώ δεν αισθάνομαι καλά..."

Τα συνθήματα στους τοίχους των πόλεων πάντα ασκούν μια ιδιαίτερη
γοητεία. Καθένα από αυτά αποτελεί μια ξεχωριστή κατηγορία τέχνης και την
μοναδική έκφραση μιας φωνής που δεν έχει άλλο τρόπο να ακουστεί.

Επειδή,



«αν ο Θεός ήθελε να μην γράφουμε στους τοίχους, θα έδινε τις
10 εντολές σε τετράδιο»,


παρακάτω ακολουθούν ορισμένα από τα ωραιότερα:



1. «Αυτοί που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε.»
(λεωφόρος Αλεξάνδρας, Αθήνα)




2. «Αν τα λάθη διδάσκουν, τότε έχω καταπληκτική μόρφωση.»
(οδός Μπενάκη, Αθήνα)




3. «Η χώρα καταστρέφεται από την αδιαφορία, αλλά τι με νοιάζει εμένα?»
(λόφος Στρέφη, Αθήνα)




4. «Δεν φοβάμαι τίποτα, Δεν ελπίζω τίποτα, Ι am a free man.»
(πλατεία Αγ. Κήρυκου, Ικαρία)




5. «Θέλω να γίνω αυτό που ήμουν τότε που ήθελα να γίνω αυτό που είμαι τώρα.»

(πλατεία Εξαρχείων, Αθήνα)




6. «Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα αυτιά μας τοίχους.»
(Ψυρρή, Αθήνα)




7. «Το καλύτερο σχολείο που φωτίζει είναι αυτό που καίγεται.»
(4ο Λύκειο, Καλαμάτα)




8. «Ο Χριστός δίδαξε και πέθανε. Οι καθηγητές τι περιμένουν ?»
(Ε.Μ.Π., Αθήνα)




9. «Κολόμβε, γαμώ την περιέργειά σου.»
( Decadence, Αθήνα)




10. «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του.»
(πλατεία Εξαρχείων, Αθήνα)




11. «Φονιάδες των Ψαριών, Πελεκάνοι.»
(οδός Γερουλάνου, Αργυρούπολη)




12. «Η μαμά μου λέει ότι αν δεν έχω πέσει στο κρεβάτι μέχρι
τις δέκα και μισή, θα πρέπει να γυρίσω σπίτι.»
(Ποτοπωλείον, Αθήνα)




13. «Μόνο τα καλά κορίτσια κρατάνε ημερολόγιο. Τα κακά δεν έχουν χρόνο.» (Dark Sun, Αθήνα)




14. «Δεν υπάρχουν παθητικοί καπνιστές, μόνο αντιπαθητικοί αντικαπνιστές»
(T. E. I ., Αθήνας)




15. «Το Lifestyle είναι μαγικό, από μηδενικό σε κάνει νούμερο.»
(Γκάζι, Αθήνα)




16. «Θεσσαλονίκη, η μόνη πόλη που γράφεται με δύο Σίγμα και
προφέρεται με δύο Λάμδα.»
(Μύλος, Θεσσαλονίκη)




17. «Διατηρείτε την Αθήνα καθαρή. Πετάτε τα σκουπίδια σας
στον Πειραιά.»
(Μεταξουργείο, Αθήνα)




18. «Ο Χριστός πέθανε, ο Αινστάιν πέθανε, και Εγώ δεν
αισθάνομαι καλά τελευταία.»
(Aν club, Αθήνα)




19. «Ζαλίζομαι. Σταματήστε τη Γη να κατέβω.»
(Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη)




20. «Συμμετέχω, Συμμετέχεις, Συμμετέχει, Συμμετέχουμε,
Συμμετέχετε, Αποφασίζουν.»
(οδός Σινώπης, Αθήνα)




21. «Μήπως ήρθε η ώρα να πεθάνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην
χώρα που τους γέννησε ?»
(οδός Σινώπης, Αθήνα)




22. «Τα γκαζάκια δεν είναι μόνο για καφέδες.»
(οδός Παπαδιαμαντοπούλου, Αθήνα)




23. «Έγχρωμη TV , Ασπρόμαυρη Ζωή.»
(οδός Στουρνάρα, Αθήνα)




24. «Μην τα περιμένετε όλα από την Αστυνομία. Χτυπηθείτε
μόνοι σας.»
(Παπασωτηρίου, οδός Στουρνάρα, Αθήνα)




25. «Η Βία δεν είναι Λύση, η Λία όμως είναι Βίσση.»
(Μύθος, Ρέθυμνο)

Φθινοπωρινή σονάτα

28η Οκτωβρίου βόλτα στη Χαλκίδα. Με μερικούς φίλους από τη σκουτεροπαρέα ήπιαμε τον καφέ μας στο Κάστρο και φάγαμε νόστιμους ψαρομεζέδες στη Νέα Λάμψακο. Επιστροφή στην Αθήνα το απόγευμα, το σκοτάδι έπεσε νωρίτερα σήμερα λόγω αλλαγής της ώρας. Μια γλυκιά κούραση ζωγραφισμένη στο σώμα και στο πρόσωπο από την οδήγηση στην Εθνική, αλλά όλα πήγαν καλά και γυρίσαμε πίσω σώοι και αβλαβείς. Μια εικόνα μου εντυπώθηκε από τη σημερινή μας εκδρομή, αυτή της βάρκας μέσα στη θάλασσα, καθώς έπεφτε σιγά σιγά ο ήλιος στα γαλήνια νερά του Ευβοϊκού κόλπου.



Tranquility, photo by Marialena, 2007
Η γλυκιά ηρεμία του φθινοπώρου ζωγραφισμένη στην ατμόσφαιρα...

Από το καινούργιο άλμπουμ της αγαπημένης Άλκηστις Πρωτοψάλτη που μόλις κυκλοφόρησε, με τίτλο "Στο Ωραιότερο Σημείο", επιλέγω το πρώτο κομμάτι του cd, με τίτλο "Υπάρχει Ένα Φως Μακρυά" που μου άρεσε από τότε που το πρωτοάκουσα! Μας το αφιερώνω, με την ευχή να τελειώσει ο Οκτώβρης ανεπαίσθητα και ειρηνικά για όλους...

Υπάρχει Ένα Φως Μακρυά <---(κατεβάστε το από εδώ)

Καλή ακρόαση, Μαριαλένα

Γεννημένος την 4η Ιουλίου!

Γεννημένος τη 4η Ιουλίου του 1972, ήσουν Δημήτρη μου, ένας μελαχροινός καρκινάκος μοναχοπαίδι, με αστική ανατροφή. Εγώ σε γνώρισα το 2001, ένα Σάββατο πρωί, όταν συναντηθήκαμε στο συνεργείο που κάναμε σέρβις στα αυτοκίνητά μας, ίδιο χρώμα, ίδιο μοντέλο και οι δυο μας. Στην αίθουσα αναμονής περίμενα τον Σταύρο τον μηχανικό μας να μου παραδώσει το αμάξι μου, όταν με πλησίασε και μου είπε στο αυτί: "Όχι βρε γαμώτο, κοίτα αυτό το παλληκάρι, κρίμα είναι, μια χαρά παιδί να πάει έτσι..." Τι συμβαίνει βρε Σταύρο, τι έγινε? τον ρώτησα ξαφνιασμένη. "Άστα να πάνε, ήξερα και τον πατέρα του, καλό παιδί ο Δημήτρης".

Επέστρεψα στη πολυθρόνα μου και κάθησα απέναντί σου. Ένα νέο παιδί αντίκρυσα και κατάλαβα πως ήσουν εσύ ο φίλος του Σταύρου. Κάποια στιγμή μου μίλησες θυμάμαι: "Γειά χαρά με λένε Δημήτρη και έχω καρκίνο" μου είπες. Στιγμιαία σου απήντησα πριν προλάβω να το συνειδητοποιήσω αυτό που είπες: "Είμαι η Μαριαλένα και έχω διαβήτη. Δεν ξέρω τι σημαίνει να έχεις καρκίνο, μα ξέρω τι είναι να ζεις με μια κατάσταση που κρατάει μια ζωή" σου απάντησα και το ένιωθα αυτό που σου είπα τότε. Μου έδειξες το αμάξι σου, μόλις βγήκες από το νοσοκομείο πήγες και άλλαξες το παλιό σου, παίρνοντας το ίδιο ακριβώς με το δικό μου και το καμάρωνες, έκανες τότε που πρωτοσυναντηθήκαμε το πρώτο του σέρβις. Το είχες μονάχα λίγους μήνες στη κατοχή σου και λαχταρούσες να το οδηγείς και να το χαίρεσαι, έλεγες!

Η διαδικασία σύντομα ολοκληρώθηκε και ετοιμάστηκες να φύγεις. Πήγα να σε χαιρετήσω, μα μου είπες να μην σε αγγίξω γιατί μόλις είχες βγει από το νοσοκομείο και ήσουν επιρρεπής στα μικρόβια. Έφυγες και χάθηκες μπροστά μου. Βρήκα τον Σταύρο μου εξήγησε πως και ο πατέρας σου είχε πεθάνει από καρκίνο και τώρα εσύ ήσουν άρρωστος. Έφυγα και εγώ, μα ήσουν συνέχεια στον νου μου. Την Δευτέρα τηλεφώνησα στον Σταύρο και του ζήτησα το κινητό σου. Μου το έδωσε. Λίγες μέρες μετά τόλμησα να σε πάρω τηλέφωνο ένα βράδυ. "Δημήτρη, είμαι η Μαριαλένα που γνωριστήκαμε στο συνεργείο. Πήρα να δω τι κάνεις..." σου είπα και από εκεί τακτικά επικοινωνούσαμε για να πούμε τα νέα μας. Είχες χιούμορ, ήσουν και ομιλητικός και άφηνες το φλερτ να υπάρχει στην ατμόσφαιρα. Θυμάμαι ένα βράδυ που γύρισα από το γυμναστήριο, με πήρες τηλέφωνο και εγώ καθισμένη πάνω στο κρεβάτι με την πράσινη ριγέ κουβέρτα σου μιλούσα. Με ρώτησες κάποια στιγμή "τι φοβάσαι?" και εγώ πάγωσα. Ούτε και ήξερα τότε τι φοβόμουν, μα εσύ το είχες αντιληφθεί. Λέγαμε για σχέσεις και στη συνέχεια μου είπες πως δεν θα είχες πρόβλημα να παντρευτείς μια γυναίκα σαν κι εμένα. Κοκκάλωσα. Κανείς δεν μου το είχε πει αυτό ποτέ στη ζωή μου, πάντα κάτι τους έφταιγε σε μένα. Ο δυναμισμός, η ευαισθησία μου, ο διαβήτης μου, τα κέρατα στο κεφάλι μου, ξέρω εγώ, κάτι.

Μου είπες ότι κανόνιζες να φύγεις για Αμερική για να κάνεις θεραπεία για την μετάσταση που είχες πια στους λεμφαδένες σου. Τα χρήματα πολλά και σε βοηθούσαν γνωστοί και φίλοι να ανταπεξέλθεις στα έξοδα. Θα έφευγες το συντομότερο για Σιάτλ στην κλινική του πανεπιστημίου για την θεραπεία. Συναντηθήκαμε για τελευταία φορά στο Μικρολίμανο αρχές Δεκέμβρη. Με συνάντησες στη κολώνα απέναντι από το καφέ που θα πηγαίναμε. Ήταν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι Σαββάτου θυμάμαι. Παρκάραμε και καθήσαμε κοντά στην θάλασσα, στη μαρίνα. Τα καστανά ζεστά μάτια σου ήταν τόσο μα τόσο ανθρώπινα, τότε, να ξερες! Σου είχα πάρει κάτι για το κατευώδιο, να το έχεις μαζί σου στο ταξίδι. Μου έλεγες για τις προετοιμασίες, είχες άγχος, το μυαλό σου πέταγε αλλού. Σου έδωσα το δωράκι σου, δυό ζωάκια αγκαλιασμένα λούτρινα. Με ρώτησες αν ήταν εικόνα, γιατί όλοι σου έφερναν εικόνες για να σε φυλάνε, αλλά εγώ προτίμησα να σου κάνω δώρο κάτι πιο προσωπικό. Ήθελα και στο είπα, αυτά τα δυο αρκουδάκια αγκαλιασμένα να σου κρατάνε συντροφιά στο πλάι σου, όπως θα ήθελα να σου κρατώ εγώ παρέα στις δύσκολες ώρες. Αν τα πράγματα πήγαιναν καλά, θα γύριζες μέχρι το καλοκαίρι μου έλεγες και τότε σου απάντησα ότι θα σε περιμένω να έλθεις να σε φιλοξενήσω και να σε φροντίσω στο εξοχικό μου.

Φύγαμε εκείνο το απόγευμα και σύντομα αναχώρησες για την Αμερική λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Μου έδωσες το e-mail σου να αλληλογραφούμε εκεί που θα έμενες. Μου έγραφες πως είχε κρύο και βροχή στο Σιάτλ και πως σε φιλοξενούσαν κάποιοι Έλληνες εκεί. Δεν ένιωθες και πολύ καλά, ήσουν εξασθενημένος. Μετά χάθηκες και ανησύχησα. Πήρα τηλέφωνο στο σπίτι σου, ήταν οι συγγενείς σου εκεί, μου είπαν πως μπήκες στο νοσοκομείο.

Σε σκεφτόμουν και έκανα την προσευχή μου για σένα Δημήτρη. Σε επόμενο τηλεφώνημα μέσα του Γενάρη πια του 2002, έμαθα πως η μητέρα σου ερχόταν να σε βρει γιατί η υγεία σου είχε επιδεινωθεί στο νοσοκομείο. Τέλος μου είπαν πως έπεσες σε κώμα, με τη μητέρα σου στο προσκεφάλι σου, καλέ μου.

Μπήκε Φλεβάρης και οι αλκυονίδες μέρες είχαν έρθει ξανά στην Αθήνα. Πρωί Τετάρτης και ανοίγω τα πατζούρια του δωματίου μου, για να με πλημμυρίσει ένας λαμπερός ήλιος που με έκανε να βγω στο μπαλκόνι να τον χαζέψω. Σηκώθηκα με καλή διάθεση. Γύρω στις 8 και κάτι το πρωί, χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν ο Σταύρος στη γραμμή. "Τι έγινε βρε Σταύρο, πως και με θυμήθηκες?" τον ρώτησα ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω για τη δουλειά. "Πήρα να σου πω για τον Δημήτρη" μου είπε "δεν τα κατάφερε, πέθανε στις 8 του μηνός και η κηδεία του θα γίνει στην Αθήνα σε στενό οικογενειακό κύκλο" μου ανακοίνωσε και εκεί σκοτείνιασαν όλα.

Έφυγα για το γραφείο, ευτυχώς δεν ήταν μέρα υποδοχής κοινού η συγκεκριμένη. Έκλεισα την πόρτα και σαν χαμένη με πήραν τα κλάμματα. Με λυγμούς σου έγραψα ένα τελευταίο μήνυμα στον υπολογιστή και στο έστειλα στην ηλεκτρονική σου διεύθυνση, με την επιθυμία να σε φροντίζουν οι άγγελοι στον παράδεισο, τώρα που αναπαυόσουν στην αγκαλιά τους!

Ο καιρός πέρασε και εγώ έφυγα αρχές Ιουλίου για διακοπές στη Κέρκυρα με δυο ακόμα φίλες μου. Με τρελλό κέφι και οι δυό τους, με πυροδοτούσαν για να περάσουμε καλά. Όμως όταν ξημέρωσε 4 Ιουλίου κάτι έσπασε μέσα μου και ένιωσα πως ήθελα να σε θρηνήσω. Θα γινόσουν 30 χρονών αν ζούσες! Μου ήλθε στο μυαλό η επιστροφή σου από την Αμερική θεραπευμένος, η επιθυμία μου να περάσουμε μαζί τις διακοπές στο εξοχικό, ο θάνατός σου, όλα μαζεμένα, σε ένα συναίσθημα πένθους.

Δεν σε έχω ξεχάσει Δημήτρη μου, υπήρξες ένας ξεχωριστός άνθρωπος στη ζωή μου. Όποτε βρίσκομαι ξανά Μικρολίμανο και περνάω από το σημείο που συναντηθήκαμε τότε, σε φέρνω στο νου μου σαν εικόνα να με περιμένεις εκεί. Δεν ξέρω αν εκεί πάνω ψηλά που βρίσκεσαι και εσύ τώρα, θυμάσαι τη Μαριαλένα που γνωριστήκατε κάποτε... Ελπίζω να έλαβες τα χαιρετήσματα που σου έστειλα με την Αμαλία, όταν την αποχαιρετήσαμε ένα μήνα πριν. Να ναι η ψυχή σου αναπαυμένη εύχομαι και χαρούμενη απαλλαγμένη από τον καρκίνο, τίποτα άλλο!

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Αφιερωμένο: Παναγιώτης Ψάλτης - Άγγελε μου

Μαριαλένα, 04/07/2007

Είμαι καλά σου λέω...

(...ή τουλάχιστον έτσι νομίζω ή θέλω να πιστεύω...)

Είμαι η Μαριαλένα και είμαι καλά!

- Παρόλο που μου πήρε ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο και δυό ακόμα μέρες να σετάρω το ρούτερ μου στο σπίτι, επιτέλους τα κατάφερα και τώρα λειτουργεί χωρίς προβλήματα!!! (παρόλο που είμαι μια απλή χρήστρια, αλλά με γαϊδουρινό πείσμα να το φτιάξω...)

- Παρόλο που είδα έναν φοβερό εφιάλτη ότι κάποιος είχε φυλακιστεί σε ένα βαθύ πηγάδι και του πέταγαν ξεροκόμματα για να ζήσει μέχρι να πεθάνει και οι εγκλειστές του με ενημέρωσαν ότι θα ήμουν η επόμενη που θα τύχει και έχασα τον ύπνο μου και μόνο στην ιδέα!

- Παρόλο που το έριξα στην εργασιοθεραπεία για να μην σπάζομαι όταν ένα ολόκληρο σ/κ πήγε άπατο, ειδικά όταν η παρέα μου σπαζαρχιδιαζόταν λόγω ότι έτρεχε η μυτούλα!

- Παρόλο που ο μεταβολισμός μου λειτουργεί με ρυθμούς χελώνας, το ότι εφαρμόζω μια καινούργια μέθοδο πίνοντας πράσινο τσάι, με ξεφούσκωσε και με βοηθά να λειτουργώ καλύτερα και αυτό φαίνεται παντιοτρόπως!

- Παρόλο που βλέπω σε ανθρώπους που με προσεγγίζουν ότι δεν δύνανται να χαρούν τις στιγμές μαζί μου και την ομορφιά της ζωής, παρά την καλοσύνη και την ψυχούλα που έχουν, δεν στεναχωριέμαι μα νιώθω πια ελεύθερη να επιλέξω να αναζητώ αυτά που με γεμίζουν και όσοι πιστοί προσέλθουν!

- Παρόλο που άρχισαν τα πρωτοβρόχια (ευτυχώς), το να μπορώ να οδηγώ τη μηχανούλα μου ακόμα και με το νερό να τρέχει στο κράνος μου, μου δίνει μια ενδόμυχη χαρά να οδηγώ ακόμα και όταν ένας λιγότερο θαρραλέος αναβάτης, θα άφηνε τη μηχανή του στο σπίτι και να φτάνω στον προορισμό μου σώα και αβλαβής!

- Παρόλο που στη δουλειά μου βιώνω κλίμα αδιαφορίας ίσως και απαξίωσης στο πρόσωπό μου από συγκεκριμένους ανθρώπους, εξυπηρετώ τους πελάτες με ευχαρίστηση παρά την φαινομενική αδιαφορία των υπευθύνων για το αποτέλεσμα και την καλύτερη οργάνωση της υπηρεσίας. (ιδού και πως εξηγείται ο εφιάλτης στο λάκκο των λεόντων μεταξύ άλλων)

- Παρόλο που δεν είμαι και στα καλύτερά μου, δεν είμαι όμως και στα χειρότερά μου (thank goodness!) Αρχίζω να έχω επαφή με τον εαυτό μου και να μην κάνω εκπτώσεις σε αυτά που ζητώ στη ζωή μου... οψόμεθα!)


Feeling good, image by Peter Luck @ photo.net

Παρόλα αυτά, είμαι η Μαριαλένα και είμαι καλά!

Μαριαλένα, 24/10/2007

Άδοξο τέλος για την εισπνεόμενη ινσουλίνη!

Μετά λύπης μου είδα σήμερα στις σελίδες των διαδυκτιακών τόπων ενημέρωσης, πως η εισπνεόμενη ινσουλίνη που με τόσο μεγάλη ανυπομονησία, ανέμεναν το καλοκαίρι χιλιάδες ατόμων που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη και λαμβάνουν ινσουλίνη μέσω ενέσεων, αποσύρθηκε από την διεθνή αγορά, επειδή δεν είναι οικονομικά επικερδής για την εταιρία παραγωγής της.

Η Pfhizer, διοχέτευε τη συγκεκριμένη μορφή ινσουλίνης ονόματι Exubera, σε δυο μόνο ευρωπαϊκές αγορές, αυτές της Ιρλανδίας και της Ελλάδας, με αποτέλεσμα να μην της επιφέρει κέρδος το συγκεκριμένο προϊόν, οπότε κρίθηκε ως ασύμφορο και αποσύρεται από την κυκλοφορία.

Λένε πως ο διαβήτης, είναι πάθηση των πλουσίων, που σημαίνει ότι εκτός από την συνεχή και αδιάλλειπτη προμήθεια των ινσουλινών, ένα ολόκληρο σύστημα υποστήριξης για την παρακολούθηση της ρύθμισης του σακχάρου, δημιουργείται γύρω από τον ασθενή, ζητώντας του να καταβάλλει ένα σεβαστό ποσό από τον οικογενειακό προυπολογισμό κάθε μήνα, για αγορά ταινιών μέτρησης, σκαρφιστήρων, βελόνων ή συριγγών για την χορήγηση της ορμόνης, γλυκαγόνες κ.α.

Επιπρόσθετα, οι πάσχοντες από διαβήτη οφείλουν να στραφούν σε υγιεινότερες μορφές τροφών, καταναλώνοντας ένα πλήρες διαιτολόγιο, ειδικά δε αν είναι παιδιά στην ανάπτυξη. Οι οικογένειες που μέλος τους έχει σακχαρώδη διαβήτη, συχνά οργανώνουν και περιστρέφουν την ζωή τους γύρω από τη συγκεκριμένη πάθηση, με συνέπεια να επηρρεάζονται όλες οι εν δυνάμει ισορροπίες.

Θυμάμαι που από μικρό παιδί σε ανάλογες συζητήσεις με την μητέρα μου, μου είχε εντύπωθεί πως η επιχείρηση "διαβήτης" είναι προφανώς επικερδέστατη, για να συντηρούν οι εταιρίες τόσο οι φαρμακευτικές όσο και αυτές που παράγουν τα περιφερειακά, όλο αυτό το σύστημα και δεν αλλάζουν τις πρακτικές τους άρδην για να εφαρμοστούν επιτέλους οι καινούργιες τεχνολογίες στην θεραπεία του σακχαρώδη διαβήτη.

Πάρτε για παράδειγμα τη συγκεκριμένη ινσουλίνη. Η χορήγησή της μέσω των αναπνευστικών οδών, ναι μεν εμπεριείχε κινδύνους επιβάρυνσης του αναπνευστικού, αλλά εφόσον αποδεικνύονταν ασφαλής για χρήση από τον γενικό πληθυσμό των διαβητικών, απάλλασε κατά πολύ από το καθημερινό και επαναλαμβανόμενο φόρτο των ενέσεων στο σώμα.

Τώρα όμως, υπό το βάρος της έλλειψης κέρδους μια τέτοια καινοτομία όπως η εισπνεόμενη ινσουλίνη αποσύρεται από την διεθνή αγορά, μην αφήνοντας περιθώρια επιλογής για τους χρήστες της, παρά την επιστροφή στην κλασσική μέθοδο των ενέσεων.

Οι υποσχέσεις που ακούμε χρόνια τώρα, για ανάπτυξη της νανοτεχνολογίας στις υποδόριες αντλίες ινσουλίνης, η μέτρηση της γλυκόζης αυτόματα στην ίδια συσκευή και ταυτόχρονη αναπροσαρμογή των δόσεων της ινσουλίνης από την αντλία, τη μεταμόσχευση των νησίδιων των κυττάρων που θα ενεργοποιήσουν τη "κοιμισμένη" λειτουργία των β-κυττάρων του παγκρέατος. Η βιοτεχνολογία προχωρά, μα εκατομμύρια πασχόντων από διαβήτη παγκοσμίως, παιδιά, νέοι και μεγαλύτεροι σε ηλικία, δεν επωφελούνται άμεσα από την πρόοδο των ερευνητικών προγραμμάτων και εφαρμογών, με αποτέλεσμα να επιβαρύνεται η υγεία τους σε σημαντικό βαθμό από τις λεγόμενες επιπλοκές της νόσου.


Dissapointed, image by www.creativematch.co.uk

Κάποτε πιστεύαμε πως υπάρχει θεραπεία για τον διαβήτη και θα την βρούμε, ελπίζω αν όχι στη δικιά μας τη γενιά, τουλάχιστον στις επόμενες, να γίνει επιτέλους πραγματικότητα, γιατί το να ζεις εφ'όρου ζωής με τον διαβήτη είναι βαρύ φορτίο!


Link: Αποσύρεται η εισπνεόμενη ινσουλίνη

Marialena, 19/10/2007

υ.γ. δεν πειράζει, εμείς σε πείσμα των καιρών, θα συνεχίσουμε να χαμογελάμε κι όσο αντέξουμε... 22/10/2007

I love to see you cry...

I love to see you cry - Anime version


I love to see you cry - video clip

Enrique Iglesias - Love To See You Cry Lyrics

(Come on. Let me tell you)

Maybe I just wanna touch you for your warm inside again
Maybe I just wanna let you the sweetest pleasure is me
I don't know why why but I love to see you cry
I don't know why why it just makes me feel like

Are you coming to the moment
When you know your heart can break
I'm inside you
I'm around you
Just wanna hear you cry again
I don't know why why but I love to see you cry
I don't know why why it just makes me feel like
I don't know why why but I love to see you cry
I don't know why why but it just makes me feel like

You don't know how much it hurts when you fall asleep in my arms
before the morning comes
I wanna run away, I wanna run away
I don't know why
I don't know why
I don't know why
I don't know why why but I love to see you cry
I don't know why why it just makes me feel like
I don't know why why but I love to see you cry
I don't know why why but it just makes me feel like

σ.σ. Δεν ξέρω γιατί λατρεύω να σε βλέπω να κλαις. Δεν ξέρω γιατί μοιάζει απόψε ο έρωτας σαν τις σταγόνες της βροχής που χτυπούν απέξω το τζάμι μου, αυτό το βροχερό βράδυ Σαββάτου...

Δεν ξέρω γιατί τις κοιτώ μέσα από ένα επίπλαστο κουκούλι, χωρίς να ξεγυμνώνομαι στην ορμή τους όταν πέφτουν επάνω στο δέρμα. Δεν ξέρω γιατί... μα λατρεύω να σε βλέπω να κλαις!

Καλή ακρόαση σε ένα από τα πιο αισθαντικά ερωτικά τραγούδια του Enrique Iglesias, με ένα εξίσου αισθησιακό video clip.

Μαριαλένα, 20/10/2007

Κτήνη...

...είμαστε και φαινόμαστε λέω εγώ. Ποιά είμαι εγώ? Μια από το πλήθος, μια από τα κτήνη που θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, για να κρύβουμε την απανθρωπιά μας καλύτερα. Ιδού οι Συμπληγάδες Πέτρες, εμείς είμαστε οι "άνθρωποι"! Καμαρώστε μας έναν έναν και μετά φτύστε μας με απαξίωση.

Ποιοί είστε εσείς? Μα με κοροϊδεύετε? Είστε οι "πολιτισμένοι", οι "καθωσπρέπει", οι "κυρίες" και οι "κύριοι", οι "υπεράνω" και οι "ευαίσθητοι" συμπολίτες μας. Αυτοί δεν είστε ή κάνω λάθος?



Είστε εσείς που θα πάρετε το οικόπεδο σε τιμή ευκαιρίας στα καμμένα για να χτίσετε τις βίλες σας, στερώντας μας πολύτιμο οξυγόνο, αυτοί που φοροδιαφεύγουν για να μην πιαστείτε "κορόιδα", ενώ οι υπόλοιποι πολίτες με το μετρημένο εισόδημα, σηκώνουν τα βάρη για λογαριασμό σας και κάποιοι άλλοι λιμοκτονούν στα αζήτητα. Είστε τα "γεράκια" του παραεμπορίου, της εκμετάλλευσης λαθρομεταναστών, της μίζας για το "γρηγορόσημο" στις δημόσιες υπηρεσίες, του "φακελακίου" για να βοηθήσετε έναν ασθενή που αργοπεθαίνει σε κάποιο ράντζο αβοήθητος, είστε οι μεγαλοσχήμονες με τον φουσκωμένο κομπλεξισμό σας!





Τι, κάνω λάθος? Με συγχωρείτε τότε... Μήπως είστε αυτοί που μας ταϊζουν σάπια τρόφιμα, ή εν γνώσει τα νοθεύουν για το κέρδος? Μήπως είστε προαγωγοί λευκής σαρκός, νταβατζήδες ντε και όχι απαραίτητα και μόνο ασχολούμενοι με το trafficing. Πορνεία το λένε στα ελληνικά, αν δεν σας έδωσα να καταλάβετε τι εννοώ. Άραγε είστε από αυτούς τους εργολάβους δημοσίων έργων που μας έχουν πάρει στο λαιμό τους και κοντεύουμε να σκοτωθούμε εξαιτίας των κακοτεχνιών σας στους δρόμους κάθε μέρα που κυκλοφορούμε, παίζοντας τη ζωή μας κορώνα/γράμματα? Ή που μας έχετε πνίξει στο τσιμέντο με τις μεγαλοκατασκευές σας και τα εμπορικά σας κέντρα για να μας αρπάτε τα λεφτά?





Ή είστε αυτοί οι "σωτήρες" που σας τα ακουμπούν αδρά απελπισμένες ψυχές και χαμένες συνειδήσεις για να τους μαστουρώνετε με πολύχρονες ψυχολογικές θεραπείες και φάρμακα, ή χειρότερα να τους ρίχνετε τα χαρτιά δήθεν γιατί έχετε το "χάρισμα" και να ερμηνεύετε τον καφέ, για να βρουν επιτέλους τον άνδρα της ζωής τους όλες οι "μωρές παρθένες"? Τσαρλατάνοι...





Αν δεν είστε κάτι τέτοιο, σίγουρα θα είστε ο από πάνω που βάζει στη διαπασών την τηλεόραση ακατάλληλες ώρες, παρκάρετε όπου να ναι τ' αμάξια σας, οδηγείτε χωρίς να σέβεστε τον διπλανό σας στο δρόμο, πετάτε τα σκουπίδια σας εκτός των κάδων απορριμάτων και έχετε κάνει τα παιδιά σας κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσην. Εσείς δηλαδή δεν σπρώχνεστε να πάρετε τη σειρά του άλλου στο ταμείο ή το λεωφορείο πατώντας τον? Μανάρια μου, χαίρω πολύ τι κάνετε, εγώ είμαι ένα κτήνος, εσείς τι είπατε πως είστε παρακαλώ? Νομίζω πως σας έχω δει στην εκκλησία να κάνετε τους μεγάλους σταυρούς και μετά να γαμοσταυρίζετε τον πλησίον σας στην πρώτη ευκαιρία, έτσι δεν είναι φαρισαίοι μου? Α, δεν τα κάνετε εσείς αυτά, κατάλαβα, αλλά γιατί κακοποιείτε τις γυναίκες και τα παιδιά σας όμως, μου λέτε? Γαμάτε και δέρνετε και όποιον πάρει ο χάρος?





Αποκλείεται να μην είστε κάτι από τα παραπάνω, ελάτε τώρα, μόνοι μας είμαστε, μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια δεν λέμε? Τώρα που το θυμάμαι, είστε ή δεν είστε εκείνοι που πετάνε το κατοικίδιο στα σκουπίδια ή το αμολάνε στους πέντε δρόμους, όταν θέλουν να πάνε διακοπές και τους είναι βάρος? ?Τις φώλες δίπλα από τα σκουπίδια ή μέσα στους κήπους που φιλοξενούν ζωάκια, ποιός τις έβαλε? Ο φούφουτος??? Το ότι έχετε μια καραμπίνα αδήλωτη στο σπίτι και πάτε και σκοτώνετε πουλιά και ζώα του δάσους, για να τα χλαπακιάσετε ενώ κορδώνεστε σαν πετεινοί, το ξεχάσατε ήδη?





Πουλάκια μου, μην αναρωτιέστε πως και τι, για όλους εμάς μιλάω, τους πολίτες αυτής της κοινωνίας. Αυτούς που εκτός από τον σύντροφό τους, έχουν και τη γκόμενα/γκόμενο κρυφά ή φανερά για να πηδάνε, αυτούς που ντρέπονται να αναθρέψουν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες ή χρόνιες παθήσεις και τα κρύβουν μην το μάθει ο κόσμος, αυτούς που αποκτηνώνονται καθισμένοι στον καναπέ μπροστά από το χαζοκούτι βλέποντας τσόντες για να περάσει η ώρα ή μαλακίζονται στο ίντερνετ με τις ώρες, νομίζοντας ότι κάτι κάνουν. Αυτοί που σπαταλάνε τη ζωή τους για το τίποτα, σας θυμίζει κάτι? Γλυκά μου παιδιά, σας έθιξα μήπως?





Ε, αφού είμαι κτήνος, ό,τι θέλω κάνω, αυτό άλλωστε δεν κάνετε και εσείς οι "άνθρωποι"?





Marialena, 18/10/2007





(αφιερωμένο σε όλους και όλες μας που δεν αγανακτούμε ακόμα με τα χάλια μας και κοιμώμαστε τον ύπνο του δικαίου, πάντοτε εκ του ασφαλούς!)

«…Αγάπη μου!»

Αυτή η λέξη της ερχόταν στο στόμα όποτε αυτός που της την είχε πρωτοπεί, πρόβαλε κάθε φορά στο μυαλό της. Ένας χρόνος είχε περάσει από το περασμένο φθινόπωρο, όταν εκείνη μετά την αποστασιοποίησή της το προηγούμενο καλοκαίρι, ένιωσε την ανάγκη να τον ξαναδεί, να του μιλήσει ενάμιση χρόνο μετά τον χωρισμό τους.

Τον πήρε τηλέφωνο και άκουσε ξανά τη φωνή του μετά από τόσον καιρό, όταν του ζήτησε να βγουν για καφέ και εκείνος αν και επιφυλακτικός, δέχτηκε τη πρότασή της.
Σάββατο απόγευμα και συναντήθηκαν ξανά εκεί που είχαν δώσει το πρώτο τους ραντεβού έναν κρύο και βροχερό Νοέμβρη, στην ίδια γωνιά που η μοίρα τους έφερε κοντά, όπως τότε.

Του άνοιξε την καρδιά της και του εξομολογήθηκε πράγματα για όλον εκείνο τον καιρό που ήταν χώρια, που από καιρό ένιωθε πως ήθελε να του τα πει και είχε φτάσει η ώρα. Εκείνος την άκουγε και είπε ξανά τη μαγική λέξη γεμάτη αναστεναγμό και παράπονο: «…αγάπη μου!», όπως τότε που την είχε στην αγκαλιά του στο κρεβάτι του και κοιτάζοντάς τη στα μάτια της είπε αυτή τη μοναδική εξομολόγηση. «…αγάπη μου!»

Εκείνη σηκώθηκε από τη θέση της, νιώθοντας ξανά την ανατριχίλα που διαπέρασε το κορμί της όταν το πρωτάκουσε και τον αγκάλιασε φιλώντας τον τρυφερά. «Δεν το άντεξα τότε που μου το είπες, το ξέρεις…» του είπε κατεβάζοντας τα μάτια σαν να ντρεπόταν. «Εγώ όμως σ’ αγάπησα» της απάντησε εκείνος. «Κι εγώ…» είπε εκείνη με φωνή να σβήνει από τις θύμησες. «Κι εγώ…»

Η ώρα περνούσε και ο καφές έδωσε τη θέση του, στη πρότασή του να πάνε σπίτι του να καθίσουν. Την οδήγησε ξανά στο διαμέρισμά του, που από εργένικο στέκι, είχε πια μεταμορφωθεί σε σπίτι με έπιπλα και ατμόσφαιρα. Εκείνη τώρα πια δεν είχε αμφιβολία ούτε για μια στιγμή, ότι τα ενδεχόμενα ήταν ανοιχτά ανάμεσά τους και ήταν έτοιμη για όλα μαζί του. Θυμήθηκε την πρώτη φορά που την κάλεσε σπίτι του και εκείνη ανήσυχη όσο περνούσε η ώρα, έπρεπε να επιστρέψει σπίτι της γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Τώρα, όχι δεν θα επέστρεφε σπίτι της τρέχοντας, δεν θα επαναλάμβανε το λάθος εκείνης της βραδιάς μαζί του ξανά.

Τα χείλη τους ενώθηκαν τρυφερά στην αρχή και όσο περνούσε η ώρα ολοένα και πιο αχόρταγα, ενώ η γλύκα των φιλιών τους έσμιγε τους χυμούς του κορμιού τους και τη μυρωδιά του ιδρώτα που ξεπηδούσε από την ένωση των δυο αυτών ανθρώπων. Η ηρεμία και η χαρά που ζωγραφίζονταν στα πρόσωπά τους τον παλιό καλό καιρό, ήταν ακόμα εκεί. Κοιτάζονταν βαθιά μέσα στα μάτια και ψιθύριζαν λογάκια δικά τους, λόγια του έρωτα, λόγια που τους έφερναν ακόμα πιο κοντά καθώς έπεφταν σιγά σιγά οι αντιστάσεις και ο ένας ήταν στη διάθεση του άλλου. Σε αυτόν τον άνθρωπο αυτή η γυναίκα, το ήξερε καλά πως του είχε δοθεί ολοκληρωτικά στο παρελθόν, έστω και αν ήταν τόσο ανασφαλής να μην μπορέσει να του το εκφράσει ποτέ με λόγια, μα το σώμα της είχε μνήμη και θυμόταν καλά τι σήμαινε να αφήνεται στα χάδια του έρωτά του.

Δεν ήταν σεξ αυτό που έκαναν αυτοί οι δυο, έρωτας ήταν, σμίξιμο στο σώμα και τη ψυχή, λες και ήταν γραφτό να συναντηθούν οι εραστές για να συμβεί ακριβώς αυτό το πράγμα και να χαραχτεί στο μυαλό της ανεξίτηλα, η μοναδική αυτή αίσθηση. Κατάκοποι και γεμάτοι έπεσαν για ύπνο, με τα σώματα ακόμα γυμνά να εκπέμπουν τη ζεστασιά του κορμιού που ποθήθηκε, που αγγίχτηκε και εκφράστηκε στου έρωτα τη ζάλη πριν από λίγο. Άνοιξε τα μάτια της και είδε απέναντι μια μπλε αύρα να έχει λούσει τον άνθρωπό της. Χαμογέλασε, η ευαισθησία τους ήταν τόσο μεγάλη όσο ήταν μαζί που ήταν συνηθισμένο φαινόμενο να βλέπουν και με τα μάτια της ψυχής τους πράγματα που ίσως με άλλους ή αλλιώς δεν είχαν την ευκαιρία να ζήσουν. Τον ξύπνησε να του το πει ενώ τον φιλούσε και η αύρα τώρα είχε γίνει κομμάτι και των δυο τους. Ένα υπέροχο μπλε λουλακί φως τους είχε περιλούσει, λίγο πριν τα βλέφαρά της σφαλίσουν για τα καλά και την οδηγήσουν στα μονοπάτια του ύπνου στην αγκαλιά του.

Το διάστημα που ήταν χωριστά, εκείνη ένιωθε πως άλλαζε, πράγμα που το πρόσεξε κι εκείνος μαζί της. Τόλμησε να του ζητήσει όχι πια χωρίς λόγια, αλλά και με έργα να βγάζει την ανδρική του πλευρά στο ερωτικό παιχνίδι, άρχισε να του εκφράζεται λεκτικά για να τον ενθαρρύνει και η δίψα να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο την έκανε να μην θέλει να φύγει από κοντά του. Ήθελε να του πει ότι τον θέλει ξανά μες τη ζωή της, να κάνουν μια καινούργια αρχή, αλλά ακόμα δεν ένιωθε έτοιμη να το δηλώσει δημόσια, γι’ αυτό και όταν έγινε νύξη για το θέμα, εκείνη ξανακλείστηκε στο καβούκι της και θύμισε ξανά τον γνώριμο εαυτό της από το παρελθόν.

Μετά το σαββατοκύριακο μαζί την οδήγησε σπίτι της, όπου και της επεφύλασσε μια έκπληξη. Την επόμενη εβδομάδα, αν ήταν ελεύθερη, ήθελε να την «απαγάγει» για να της μαγειρέψει και να περάσει το σαββατοκύριακο, ως όμηρός του στο σπίτι του. Εκείνη λάτρευε τέτοιες μυθοπλασίες και δέχτηκε ευχαρίστως την πρόσκλησή του, ελπίζοντας πως όταν θα τελούσε σε αιχμαλωσία, ως άλλη ερωτική του σκλάβα, θα του έλεγε επιτέλους και την απόφασή της να ξανασμίξουν.

Περίμενε με τόση λαχτάρα το επόμενο σαββατοκύριακο να έρθει, αλλά η μοίρα της επεφύλασσε άλλα σενάρια, πολύ πιο πραγματικά από την πρόταση του αγαπημένου της. Μεσοβδόμαδα, λες και εκείνη η σιωπή και η πάλαι ποτέ ανασφάλειά της για δέσμευση, έφτιαξαν στο κεφάλι του μια πολύ διαφορετική εικόνα, που βάλθηκε να δρομολογήσει, χωρίς όμως εκείνη να ξέρει το παραμικρό.

Ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προς κοινό τους γνώριμο βρήκε τον δρόμο προς και το δικό της e-mail κι έτσι έφτανε για να γκρεμιστούν όλα μέσα της, όταν διαπίστωσε πως εκείνος αναφερόμενος στη σχέση τους παλιότερα, ακύρωνε κάθε ένα από τα συναίσθηματά της και τη θεωρούσε ψεύτρα απέναντί του. Μαχαίρι στη καρδιά τη βρήκε, καθώς το ανακάλυψε με τα μάτια της μέσα από την ειρωνεία της τύχης και τα δάκρυα δεν σταματούσαν να τρέχουν στο πρόσωπό της μέχρι τα μεσάνυχτα που κατάκοπη πια παρέδωσε το πνεύμα. Δεν είχε πιστέψει τις προθέσεις της αυτή τη φορά κι όταν του δόθηκε η ευκαιρία, την πλήγωσε με το πιο σκληρό νόμισμα, με το να την εκδικηθεί μέσα από τρίτους για να ξεπληρώσει τη δική του απελπισία, όταν εκείνη δυόμισι χρόνια πριν του ζήτησε να χωρίσουν, όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά μεταξύ τους. Της το φίλαγε τόσον καιρό και τώρα του παρουσιάστηκε η ευκαιρία να της δείξει πόσο είχε υποφέρει κι εκείνος, όταν εκείνη έφυγε από τη ζωή του χωρίς να καταλαβαίνει τι πραγματικά έφταιξε.

Ναι το είχε πάρει το μάθημά της και δεν είχε νόημα η περαιτέρω εξήγηση απέναντί του. Δεν θέλησε να τον ξαναδεί και του έδειξε καθαρά πως μια τέτοια σχέση δεν οδηγούσε πουθενά. Δεν άντεχε μια ακόμα φορά να πληγωθεί, ενώ οι προθέσεις της απέναντί του ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες. Του έγραψε μόνο ένα μήνυμα που του είπε ότι κατάλαβε γιατί το έκανε αυτό και εύχεται να είναι καλά, ό,τι και αν κάνει στη ζωή του και το πήρε απόφαση ότι αυτό ήταν, ο κύβος ερρίφθη.

Πέρασε ο δύσκολος χειμώνας μοναχικά και καθώς ξημέρωνε 14 Φεβρουαρίου, βρήκε στο ηλεκτρονικό της ταχυδρομείο ένα μήνυμά του. Δεν το περίμενε, αλλά με έκπληξη και αγωνία για το περιεχόμενο, το άνοιξε για να το διαβάσει. Κατάθεση ψυχής της έκανε, ανήμερα της Γιορτής των Ερωτευμένων, λέγοντάς της ότι είναι η αγάπη της ζωής του και αν μπορεί να κάνει κάτι για να είναι ευτυχισμένη, αρκεί μόνο να το ζητήσει. Εκείνη, διάβασε το μήνυμα αρκετές φορές μέχρι να αποφασίσει να απαντήσει σε αυτά που της έλεγε. Δεν ρίσκαρε τρίτη φορά να τον προσεγγίσει, το γεγονός ότι η αγάπη μεταξύ τους πλήγωνε, δεν της άφηνε περιθώρια για επανάληψη του ίδιου έργου ξανά. Του απάντησε με μεγαλοψυχία, με την ευχή να τον έχει ο Θεός καλά και να δίνει αγάπη στους συνανθρώπους του. Δεν του κρατούσε κακία, ούτε γύριζε το μυαλό της στα γεγονότα του φθινοπώρου, είχε πει ότι θα τα άφηνε πίσω της και αυτό έκανε πράξη.

Κι έφτασε πάλι το επόμενο φθινόπωρο και έκλεινε χρόνος από την τελευταία τους συνάντηση έναν χρόνο πριν. Τώρα πια εκείνος ήταν αλλού και εκείνη το ίδιο, μα η ανάμνηση του ανεκπλήρωτου υπήρχε μέσα στο μυαλό της, έστω και αν ήταν πια μόνο ένα ερωτηματικό, ίσως και ένα απωθημένο χωρίς διέξοδο. Εκεί που ο καιρός πια είχε αρχίσει να κρυώνει, που η μέρα μίκραινε κάθε απόγευμα που περνούσε, εκείνη επέστρεψε στο σπίτι της το εργένικο, μετά από μια γεμάτη εργασιακή μέρα που τελείωσε αργά το απόγευμα και έκατσε να φάει και να ξεκουραστεί. Με το μυαλό της γεμάτο από έγνοιες και σκέψεις διάφορες, αποκοιμήθηκε στον καναπέ και κίνησε να ξαπλώσει κανονικά στο κρεβάτι περασμένα μεσάνυχτα.

Μα ο ύπνος δεν την έπαιρνε και ανήσυχη γυρνούσε αλλάζοντας πλευρά, μα δεν κατάφερε να την πάρει ο ύπνος, αν και η ώρα είχε πάει τέσσερις το πρωί, ίσως και παραπάνω. Πήρε ένα αγγειοδιασταλτικό χάπι για τον πονοκέφαλο και αφού λίγη ώρα αργότερα το χάπι έδρασε, ένιωσε να βουλιάζει το κεφάλι της στο μαξιλάρι και να κλείνει επιτέλους τα μάτια αποκαμωμένη. Εκείνος ήλθε στο όνειρό της, με τη ζεστασιά του να τυλίγει ξανά το κορμί της, ενώ στο υποσυνείδητό της εκτυλισσόταν ξανά μια ακόμα σκηνή από τις αναμνήσεις που είχε κρατήσει από τον καιρό που ήταν μαζί. Ένιωσε σαν να είχε αφεθεί πάλι στα χέρια του και ξαπλωμένη στο κρεβάτι του, να απολαμβάνει τα χάδια και τα φιλιά του, ενώ κοιτάζονταν όπως πάντα στα μάτια. Ίσως το όνειρο αυτό να κράτησε πολύ, ίσως ελάχιστα, μα νωρίς το πρωί ξύπνησε με την αίσθηση πως το σώμα της είχε κινητοποιηθεί ερωτικά από τον κρυφό της πόθο.

Πήρε τηλέφωνο στη δουλειά, η ταλαιπωρία της προηγούμενης νύχτας δεν της είχε αφήσει δυνάμεις για να ετοιμαστεί για μια ακόμα πολυάσχολη μέρα στο γραφείο κι έτσι ειδοποίησε πως δεν θα πήγαινε. Ξαναξάπλωσε ταλαιπωρημένη ανάμεσα στα σκεπάσματα και ασυναίσθητα ένιωσε το κορμί της να αποζητά την αίσθηση που είχε προβάλει πριν από λίγο στο όνειρό της. Έκλεισε τα μάτια και ενώ τυλίχθηκε με την κουβέρτα για να αποφύγει την πρωινή ψύχρα, ευχήθηκε πως η αγάπη της ζωής της, θα ερχόταν ξανά να ολοκληρώσει το όνειρο και να της χαρίσει εκείνες τις μοναδικές στιγμές της ένωσης ψυχή τε και σώματι, που μόνον οι δυο τους με τη χημεία ανάμεσά τους, είχαν καταφέρει να κάνουν πραγματικότητα.

"Μια μέρα που θα με ρωτήσεις ποιόν αγαπώ περισσότερο, Εσένα ή τη Ζωή μου και θα σου απαντήσω τη Ζωή μου, θα φύγεις μακριά μου χωρίς να ξέρεις ότι Εσύ είσαι η Ζωή μου..."
Love of my life, image by http://mindmomentum.com

Marialena, 25/09/2007

15/10/07 : Οι bloggers διαδηλώνουν για την Φύση!

Η πρόταση για την σημερινή ημέρα είχε τεθεί εδώ και κάποιες μέρες από τον Μελομένο μέσα από την συχνότητα του Whispering Planet. Η τηλεόραση του ΣΚΑΪ ενημερώνει για την κίνηση των ιστολόγων τους τηλεθεατές. Με χαρά αντελήφθηκα πως δεν είναι μόνο "λόγια του αέρα" όπως θέλουν να νομίζουν μερικοί, οι φωνές που σήμερα θα υψωθούν στο διαδίκτυο και θα ταξιδέψουν σ' όλον τον κόσμο για να ακούσει το μήνυμα της διαμαρτυρίας μας.


Από τη μεριά μου θέλω να παραθέσω σχετικές πληροφορίες για την εκμετάλλευση των λεγόμενων "εναλλακτικών μορφών ενέργειας" ήτοι, αέρας, νερό, ήλιος, υποπροϊόντα αποβλήτων, γεωθερμία κλπ, για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών στις σύγχρονες ενεργοβόρες κοινωνίες που ζούμε. Η Ελλάδα μπορεί να βρίσκεται στα αρχικά ακόμα στάδια ανάπτυξης αυτών των τεχνολογιών, αλλά στην υπόλοιπη Ευρώπη έχουν υιοθετήσει ήδη αυτήν την πρακτική και αξιοποιούν με αξιοθαύμαστη εφευρετικότητα τα στοιχεία της φύσης προς όφελος του περιβάλλοντος και των αναγκών των πολιτών.

Δείτε λοιπόν πως κατασκευάζει υπεράκτια αιολικά πάρκα η Ολλανδία, ή πως η Νορβηγία εκμεταλλεύεται το θαλασσινό νερό και πως η Βρετανία κατασκεύασε τεράστια αιολικά πάρκα έξω από τις ακτές της.

Επίσης, δείτε στα αγγλικά πως οι Βρετανοί διαχειρίζονται τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) μέσα από την πολύ ενδιαφέρουσα σελίδα της αρμόδιας υπηρεσίας.

Στη περίπτωση της χώρας μας, ακόμα υπολειπόμεθα δυστυχώς από τις δυνατότητες ανάπτυξης των συγκεκριμένων τεχνολογιών στη χώρα μας και αυτό οφείλεται στην έλλειψη τόλμης στην εφαρμογή αυτών των λύσεων σε ευρεία βάση και στην Ελλάδα. Είναι αναπόφευκτο να υιοθετήσουμε λύσεις δοκιμασμένες σε χώρες του εξωτερικού προτίτερα, μα όσο βασιζόμαστε στις βλαβερές για το περιβάλλον τεχνολογίες που εφαρμόζει η ΔΕΗ στους μεγάλους σταθμούς παραγωγής ενέργειας όπως η Μεγαλόπολη, το Αλιβέρι και η Πτολεμαϊδα, τόσο θα επιβαρύνεται το περιβάλλον και ως συνέπεια και η υγεία των πολιτών από την χρήση του λιγνίτη και του λιθάνθρακα ως καύσιμη ύλη.


Image by www.waldemart.ru

Η Φύση έχει δώσει στη χώρα μας άφθονες Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, που είναι στο χέρι μας να διαχειριστούμε σωστά για να αφήσουμε ένα καθαρότερο περιβάλλον κληρονομιά στις γενιές που θα έλθουν μετά από εμάς. Η επιλογή τους είναι μονόδρομος!

Marialena, 12/10/2007

Υ.Γ. Ανακοινώθηκε πως ο πρώην Αντιπρόεδρος επί Προεδρίας Κλίντον, Αλ Γκορ, θα παραλάβει το Νόμπελ Ειρήνης για το 2007, λόγω της εκστρατείας για τις Κλιματικές Αλλαγές στον Πλανήτη, που εδώ και αρκετά χρόνια υποστηρίζει ένθερμα. Αναρωτιέμαι, αν ήταν αυτός όντως ο επόμενος πλανητάρχης αντί για τον νυν, πόσο καλύτερος θα μπορούσε να είναι ο κόσμος μας σήμερα...

Πηγή: Flash.gr


Image by www.manomet.org

Ναύπλιο: Το βάπτισμα του πυρός!

Η αρχή έγινε την Κυριακή των εκλογών, όταν με την παρέα του ScooterClub Hellas, πήγαμε ημερίσια εκδρομή στην Χαλκίδα και για πρώτη φορά πήγα με το 150 κυβικών σκουτεράκι μου μια τέτοια απόσταση στην Εθνική Οδό Αθηνών - Λαμίας. Το Honda μου, αποδείχτηκε αρκούντως αξιόπιστο και η μηχανή του ξεπέρασε σε απόδοση και οικονομία τις προσδοκίες μου, αποδεικνύοντάς μου, ότι δεν περιορίζεται μονάχα στη καθημερινή χρήση εντός της πόλεως.

Όμως, αυτήν την εβδομάδα, προγραμματίστηκε μια ανάλογη εκδρομή για το Ναύπλιο και μέχρι και το Σάββατο, είχα αποφασίσει ότι η μηχανή μου δεν θα ήταν κατάλληλη για ένα τέτοιο ταξίδι, οπότε ευχήθηκα καλό ταξίδι στους φίλους και προετοιμαζόμουν για μια ήρεμη Κυριακή εντός των τειχών. Για καλή μου τύχη, ο αδελφός μου προσφέρθηκε να μου παραχωρήσει για την εκδρομή το ολοκαίνουργιο megascooter του 600 κυβικών, το Honda Silver Wing 600 ABS, ένα άτι 50 ίππων που με προσκαλούσε να το δαμάσω καθ' οδόν.

Honda Silverwing 600 ABS

Η συνάντηση έγινε στο Περίπτερο Χαϊδαρίου νωρίς το πρωί και ακόμα 15 σκούτερ από 250 κυβικά και άνω, βρισκόταν παρκαρισμένα και έτοιμα να μας οδηγήσουν όπου θα τα πηγαίναμε. Η αρχική έκπληξη των φίλων για το όχημα 230 κιλών που οδηγόυσα αυτή τη φορά, μετατράπηκε σε πείραγμα για το αν θα το "πήγαινα", αλλά για μένα δεν υπήρχε περιθώριο να υπαναχωρήσω και να διαλέξω την βολή του σπιτιού μου από τη βόλτα στο Ναύπλιο, σαν άλλο πεισματάρικο και περιπετειώδες κριαράκι που είμαι!

Η παρέα του ScooterClub Hellas στο Ναύπλιο

Ξεκινήσαμε με καλό καιρό και ήλιο και με σταθερή ταχύτητα καταπίναμε τα χιλιόμετρα μέχρι την πρώτη μας στάση στον Ισθμό της Κορίνθου, όπου ακόμα ένα μέλος του Κλαμπ μας περίμενε με την συνοδηγό και το σκούτερ του από το Λουτράκι και αφού μας απαθανάτισαν με τις ψηφιακές τους μια ομάδα Γιαπωνέζων τουριστών, φύγαμε για την Εθνική Οδό Κορίνθου - Τριπόλεως και μέσα από καλό οδόστρωμα και διαδρομή στη φύση, φτάσαμε στον Κόμβο Στέρνας και από εκεί στο Ναύπλιο το μεσημέρι. Το Honda δεν με κούρασε καθόλου, γιατί η αίσθηση που είχα οδηγώντας το, ήταν αυτή της άνεσης του αυτοκινήτου σε δυο όμως ρόδες!

Πως λένε στα γιαπωνέζικα "cheese!" βρε παιδιά?

Το Μπούρτζι από το λιμάνι

Έχω και άμαξα, πάμε μια βόλτα?

Διασχίζοντας τους δρόμους της πόλης με τα νεοκλασσικά και τους ολάνθιστους κήπους, παρκάραμε σε παράταξη στη πλατεία απέναντι από το Μπούρτζι και καθήσαμε να πιούμε καφέ με θέα τη θάλασσα και τον δρόμο τον παραλιακό με την ανάλογη κίνηση. Εκεί χαζεύαμε τα καραβάκια για το Μπούρτζι που αναχωρούσαν δίπλα μας στη προκυμαία, τις μηχανές supersport με τους εντυπωσιακούς αναβάτες τους, ντυμένους με ολόσωμες δερμάτινες στολές και ταιριαστά κράνη, που έφταναν μετά τις δοκιμές στη Τρίπολη. Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε πεζοί στη κοντινή πλατεία Συντάγματος όπου στην οδό Σταϊκοπούλου, φάγαμε νόστιμους μεζέδες στην Ταβέρνα του Βασίλη, που μας είχαν συστήσει φίλοι από εκεί.

Η παράταξη των σκούτερς στη πλατεία στη παραλία

Άποψη της Πλατείας Συντάγματος

Η περίφημη οδός Σταϊκοπούλου με τις ωραίες ταβέρνες

Μετά το φαγητό πήραμε τα σκούτερς και κατευθυνθήκαμε προς την κοντινή Ακροναυπλία, πάνω από το Ξενία όπου είχαμε θέα τον Αργολικό Κόλπο και το λιμάνι του Ναυπλίου, με τα ιστιοπλοϊκά που είχαν αράξει στην προκυμαία. Απέναντί μας το διάσημο Ενετικό Φρούριο με τα τείχη του να λούζονται από τον Αργολικό ήλιο και εμείς μαγεμένοι με τον καφέ στο χέρι κάτω από τα πεύκα στο ελικοδρόμιο, να καθόμαστε και να χαζεύουμε την απίστευτη ομορφιά του τοπίου!

Το Κάστρο του Παλαμηδιού στο βάθος

Άποψη της πόλης με το Παλαμήδι να δεσπόζει

Η θέα της παραλίας του Ναυπλίου με το Μπόυρτζι από το Ξενία

Η ώρα περνούσε και εμείς έπρεπε να φύγουμε εγκαίρως για την Αθήνα, εκμεταλλευόμενοι ακόμα το φως της ημέρας. Φύγαμε με βαριά καρδιά από το πανέμορφο Ναύπλιο και μέσω του κάμπου κατευθυνθήκαμε προς τα Δερβενάκια και από εκεί ξανά στην Εθνική Οδό μέσω του Ισθμού. Η κίνηση ήταν ανεκτή και μετά τα διόδια που χαιρετηθήκαμε, πήρε ο καθένας τον μοναχικό του δρόμο για την επιστροφή στην Αθήνα. Το μόνο που με ενόχλησε, ήταν ο δυνατός πλάγιος άνεμος στο ύψος των Μεγάρων, όπου με ταλαιπώρησε στο σώμα και όχι στη μηχανή η αίσθηση πως οι ριπές του ανέμου πήγαιναν κόντρα με την αεροδυναμική του σώματός μου, ενώ η μηχανή βρυχόταν και έσκιζε τον αέρα με την δύναμή της.

"Ποιός θα το λεγε Λαμπρόπουλε, πως στην επιστροφή θα έτρωγα τον αέρα της αρκούδας!" LOL! (για όσους πάσχουν από ανορεξία έβαλα τη συγκεκριμένη φρικαλεώδη φωτογραφία)

Επιστροφή στο σπίτι καθώς ο ήλιος έδυε, ανεφοδιασμός με βενζίνη στο λαίμαργο όχημα και παράδωση των κλειδιών στον ιδιοκτήτη του με την αίσθηση της ικανοποίησης ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου! Ως άλλη αμαζόνα κατόρθωσα να ξεπεράσω τα όριά μου μέσα από αυτήν την εμπειρία και το χαμόγελο είναι ζωγραφισμένο ως τώρα στα χείλη μου! Vincemus!

Μαριαλένα, 23/09/2007

Ελεύθερη Πτώση

Μερικές φορές είναι να αναρωτιέσαι αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα... Πάρε παράδειγμα την περίπτωση της Μαργαρίτας και του Κώστα. Από τη στιγμή που γνωρίστηκαν μέσα σε παρέα, φάνηκε πως δημιουργήθηκε μια σπίθα ανάμεσά τους, ένα κάτι για να κοιτάει ο ένας προς τη μεριά του άλλου. Ελεύθεροι και οι δυο, τριαντάρηδες, παιδιά της πόλης, κλασσικά εικονογραφημένα.

Ο Κώστας ήταν αυτό που λέμε παίδαρος, ψηλός, μυώδης, όχι όμορφος, αλλά γοητευτικός και ευγενικός, δεν έλεγε πολλά. Αντίθετα η Μαργαρίτα ζουζούνιζε, μίλαγε με όλους, χαμόγελα, φιλιά, άλλος άνθρωπος. Φεύγοντας από τον καφέ την πρώτη φορά, της είπε πως θα χαιρόταν να έβγαιναν έξω και του ανταπάντησε και εκείνη αυθόρμητα, γιατί όχι?

Συναντήθηκαν και άλλες φορές στην ίδια παρέα, κάθησαν και δίπλα κάποια στιγμή, άσχετα που δεν είπαν ιδιαίτερα πολλά. Μάλλον της άρεσε αυτό το παιχνίδι, το φλερτ σε δόσεις. Ο Κώστας ήταν τύπος που άφηνε μυστήριο να πλανάται στην ατμόσφαιρα για εκείνον. Λίγα και καλά τα λόγια του, μετρημένα. Ούτε και η Μαργαρίτα, πέραν από το κοινωνικό δούναι και λαβείν, έλεγε πολλά για εκείνην, ίσως και τίποτα μέσα στο πλήθος.

Ο Κώστας δεν άργησε να πάρει πρωτοβουλία και να της δώσει το κινητό του, σε περίπτωση που ήθελε η Μαργαρίτα κάποτε να μιλήσουν για οτιδήποτε. Το κράτησε το νούμερό του στο κινητό της, δεν ήθελε να καρφωθεί. Ήξερε όμως την ηλεκτρονική του διεύθυνση από κοινό τους γνωστό κι έτσι αισθάνθηκε πιο άνετα να του στείλει ένα μήνυμα λίγες μέρες μετά σαν ανταπόδωση της κίνησής του. Μήνυμα στο μήνυμα, ήταν σαν να συζητούσαν περί ανέμων και υδάτων με τα e-mails.

Τα μηνύματα του Κώστα ήταν εύστροφα, παρατηρητικά, με μια δόση χιούμορ αλλά και φλερτ διανθισμένα. Αντίθετα αυτά της Μαργαρίτας ήταν πιο εσωστρεφή, πιο κρατημένα θα λέγαμε. Το πήγαινε στο μαλακό, όσο μπορούσε, ειδικά όσο έβλεπε τον Κώστα να είναι πιο ανοιχτός απέναντί της παρόλο το μυστήριο που του άρεσε να δημιουργεί γύρω από τον εαυτό του. Αυτά τα δύο πράγματα την άγχωναν τρομερά, σκεφτόταν συχνά τι γύρευε αυτός ο άνδρας από εκείνην. Ο τρόπος του την κρατούσε σε αγωνία για το τι μέλλει γεννέσθαι και εκείνη έδειχνε ολοένα και περισσότερο μια συστολή απέναντί του δημόσια.

Ώσπου μέσα σε μια συνομιλία, η Μαργαρίτα ξεθάρρεψε και του είπε ότι αν θέλουν να βγουν εκτός παρέας, είναι στη διάθεσή του και εκείνος ανταποκρίθηκε άμεσα ζητώντας της να βρεθούν το σαββατοκύριακο αν ήταν και οι δυο διαθέσιμοι. Το ραντεβού κανονίστηκε, έμενε να επικοινωνήσει εκείνος μαζί της για να το σιγουρέψουν. Το πρωί εκείνης της ημέρας, άνοιξε το κινητό της περιμένοντας επικοινωνία του για τα περαιτέρω, αν και κάτι της έλεγε πως δεν θα βγουν αλλά το προσπέρασε αυτό το δυσάρεστο αίσθημα, νομίζοντας ότι είναι μονάχα στο μυαλό της η ιδέα.

Μεσημέριασε και ενώ είχε μπει ήδη το απόγευμα και δεν είχε τηλεφωνήσει ο Κώστας, το κινητό έδωσε ειδοποίηση για μήνυμα. Η Μαργαρίτα το διάβασε και της ήλθε στον νου η πρωϊνή της αίσθηση. Ευγενικά της ζητούσε συγνώμη αλλά τελικά δεν θα μπορούσε να βρεθούν. Του απάντησε στον ίδιο τόνο ότι δεν πειράζει, μιαν άλλη φορά και έστειλε το μήνυμα με την επίγευση της αποφυγής της συνάντησής τους, μέσα της. Σαν να έπαιρνε πίσω την ελευθερία του ο Κώστας έστειλε ένα ακόμα μήνυμα ευχαριστώντας την μα εκείνη δεν συνέχισε τα ευχολόγια μέσω κινητού, τι να έλεγαν μετά, τα μηνύματα τα είχαν πει όλα.

Ήλθε το βράδυ και η Μαργαρίτα ανόρεκτη, έφτιαξε ένα ποτό και κάθησε σε μια καρέκλα κοιτάζοντας το κινητό της. Στα μάτια της, αυτός ο ανδροπρεπής άνδρας, ο κυνηγός, ο μυστηριώδης γεμάτος φαντασιώσεις, νέος, είχε αποδυναμωθεί. Τώρα έβλεπε μόνον το αγόρι εκείνο το φοβισμένο, που όταν εκείνη ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά του για τετ-α-τετ συνάντηση, προτίμησε να το βάλει στα πόδια. Ήπιε μια γουλιά από το ποτό της και μια έκφραση αποδοκιμασίας σχηματίστηκε στο πρόσωπό της. Έιχε ήδη αρχίσει να αισθάνεται πονοκέφαλο από την ένταση.

Ο σιδηρόφρακτος ήρωας είχε ήδη χάσει την γυαλιστερή του πανοπλία και στο μυαλό της φάνταζε σαν ακόμα ένας που δεν είχε κατορθώσει να την κερδίσει με την αξία του. Ελεύθερη πτώση...!

Sunrise Avenue: Fairytale Gone Bad (ή κάπως έτσι έμοιαζε...)


Marialena, 09/07/2007

Του Μυαλού Πλανέματα

Και πάλι δεν της κόλλαγε ύπνος απόψε. Ενώ τα μάτια της έκλειναν από την κούραση, η εσωτερική της αναστάτωση δεν την άφηνε να ξαπλώσει με ησυχία. Είχε περάσει μια εβδομάδα άγχους και κούρασης και ανυπομονούσε να έλθει το σαββατοκύριακο να ανασυντάξει τις δυνάμεις της για την επόμενη εβδομάδα, μα κάτι δεν της πήγαινε καλά εκείνη τη νύχτα.

Την είχαν πιάσει ξανά εκείνα τα δικά της τα μαγκώματα, που της συνέβαιναν όταν κάποιος άνθρωπος της έδειχνε προσωπικό ενδιαφέρον και εκείνη τρομοκρατούταν από την προσέγγιση. Το έπαιζε άνετη, άμα ήθελε ήταν πολύ κοινωνική, μα κατά βάθος όσο σκεφτόταν το ενδιαφέρον του άλλου ανθρώπου, την έπιανε σύγκρυο.

Την είχε πλησιάσει και της είχε μιλήσει με τρόπο που το εκτίμησε και έδειχνε τίμιος στις προθέσεις του απέναντί της. Της άρεσε αυτό αρχικά και ήταν κάτι που τη στιγμή που προέκυψε ταίριαζε και στις δικές της ανάγκες. Τα λόγια του σταράτα και απλά, χωρίς περιστροφές και υπονοούμενα, με ευγένεια που έβγαινε από την ψυχή του. Ήταν πιο απλός στη συμπεριφορά από εκείνη και από τη συμπεριφορά του μπορούσε να καταλάβει πιο εύκολα πως κινούταν απέναντί της, από ότι εκείνος για την ίδια.

Όχι ότι δεν ήθελε να έλθει ένας άνθρωπος στη ζωή της ξανά να νιώσει κάποια πράγματα για εκείνον, γιατί όχι να ερωτευθεί μετά από τόσον καιρό, αλλά πάντα το μετέθετε στην σφαίρα του ιδεατού, του μελλοντικού, τώρα πια και του απραγματοποίητου, για να βρίσκει μια ακόμα βολική δικαιολογία να κλείνεται στον εαυτό της και να χτίζει με επιμέλεια τα τείχη του κάστρου που θα την έκαναν αόρατη στον άλλο κόσμο…

Της είχε τηλεφωνήσει το απόγευμα, για να της ζητήσει να βγούνε το σαββατοκύριακο. Δέχτηκε, μιας και το είχε αφήσει ελεύθερο για να βρεθούν, μα η αποδοχή της πρόσκλησης να περάσουν λίγες ώρες μαζί, ακολούθησε τη δική της αμφιβολία και την επίσκεψη των φόβων που ήταν καλά ριζωμένοι στο κεφάλι της από το παρελθόν.

«Κι αν θελήσει να προχωρήσουμε?» σκέφθηκε «εγώ δεν είμαι έτοιμη…» κι αγχώθηκε μόνο και μόνο προσπαθώντας να κρύψει το ταλαίπωρο κορμί από το να αισθανθεί την ανθρώπινη επαφή και τη ζεστασιά του άλλου ανθρώπου.
«Τι κι αν γυρίσει μια μέρα και μου πει ότι δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την αρρώστια μου?» αναρωτήθηκε ξανά κάνοντας τα εφιαλτικά της σενάρια. «Πρέπει να φανώ δυνατή και πάλι», επανέλαβε σαν μάντρα. «Αν μου ξανασυμβεί πρέπει να το αντιμετωπίσω πάλι», είπε ενώ μέσα της έκανε τη προσευχή της να μην χρειαστεί να το ζήσει για μια ακόμα φορά το αδιέξοδο για το άγνωστο από τη μεριά ενός συντρόφου για την υγεία της. Μα το χειρότερο δεν είχε ακόμα έλθει, παρά μόνο στη μορφή της επόμενής της ερινύας:
«Κι αν τον ερωτευθώ αυτόν τον άνθρωπο και το περιβάλλον μου δεν τον θέλει, τι θα κάνω πάλι?» στρίγκλισε μια απαίσια σκέψη, ενώ γύρισε πίσω δυόμισι χρόνια πριν όταν αντιμετώπισε την ίδια συμπεριφορά από την οικογένεια, τότε που αγάπησε πολύ τον άνθρωπό της και οι δικοί της με τον τρόπο τους της έκαναν σαφές ότι δεν τον δεχόταν, μην αφήνοντας περιθώρια για την βιωσιμότητα της σχέσης.


A rare find large, image by http://media.ilnavigante.org

«Ωχ Θεέ μου» άφησε να βγει ένας αναστεναγμός, αυτό το στρατιωτικό καψόνι δεν ήθελε να το περάσει για μια ακόμα φορά. Τι έφταιγε δηλαδή και ο άλλος άνθρωπος μέσα στον ενθουσιασμό του, να του κόψει τα φτερά επειδή διάλεξε για γονείς τη Σκύλα και τη Χάρυβδη και έμενε ολόκληρη γυναίκα παγιδευμένη στα αφιλόξενα στενά τους, μη βρίσκοντας το κουράγιο να ξεφύγει από τον ιστό της αράχνης που την κρατούσε δέσμια των πεποιθήσεών της.

Του έστειλε ένα μήνυμα κατόπιν «θέλεις να πάμε στη συναυλία το άλλο Σάββατο?» του έγραψε και εκείνος της απάντησε «αρκεί να είμαι μαζί σου…» τόσο ανθρώπινα και τόσο αληθινά, όσο η ίδια η ψυχή του. Ήθελε μόνο να κρυφτεί ξανά στη μοναξιά της, στο καταφύγιο όπου το σκοτάδι βασίλευε και έμοιαζε απόρθητο από τις εχθρικές απειλές. Μόνη της είχε διαλέξει να καταφύγει στο βάραθρο ετούτο, προσπαθώντας να αποφεύγει την έλλειψη αγάπης και αποδοχής στο περιβάλλον της, ενώ έσκαβε τον λάκκο της επιμελώς η ίδια τόσα χρόνια, νομίζοντας ότι κάτι έκανε, αλλά μόνο τον εαυτό της κορόιδευε τελικά.

Αν πίστευε στην αγάπη? Και βέβαια πίστευε, με την έννοια ότι για εκείνη η αγάπη ήταν το Θείο Δώρο για να αποκτήσει νόημα η ίδια η ζωή, η κινητήριος Δύναμη που έκανε τα πάντα δυνατά μέσα στην ύπαρξη του ανθρώπου, το σχοινί του σχοινοβάτη που βάδιζε ζώντας κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία του. Όμως δεν πίστευε πως θα την συναντούσε την αγάπη στη δική της τη ζωή. Αναγνώριζε γύρω της τα σημάδια, υπήρχαν άνθρωποι που για εκείνη ήταν μέσα στην καρδιά της, λάτρευε τη σκυλίτσα της που της έδειχνε πώς να εξωτερικεύει τα συναισθήματά της, μα η «Αγάπη» είχε και άλλη μορφή, κάπως σαν τη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης.

Ήταν απέλπιδη, μονόπλευρη, εγωιστική, απάνθρωπη, βίαιη, τρομακτική. Δεν ήταν αγάπη αυτό, μα υπήρχαν άνθρωποι που έντυναν με αυτό το προκάλυμμα όλες αυτές τις άθλιες συμπεριφορές τους και δυστυχώς για τη δική της ψυχή, το είχε βιώσει αυτό από πρώτο χέρι, από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Και τώρα πάλι τα ίδια, από τη μία ένας γλυκός άνθρωπος, ανθρώπινος, να θέλει να έχει επαφή μαζί της και εκείνη χαμένη μέσα στον λαβύρινθο των σκέψεών της, να φοβάται να κάνει το βήμα προς τα εμπρός.

Θα έβγαινε μαζί του λοιπόν αυτό το σαββατοκύριακο και είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ότι δεν θα προκαλούσε τη μοίρα της με τις παγίδες του μυαλού της, παρά θα άφηνε τα πράγματα να εξελιχθούν, όπως ερχόταν στη πορεία. Με το ένα πόδι μέσα στο κάτεργο και το άλλο προς στην ελευθερία, εκείνη έπρεπε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να διαλέξει τον δρόμο που επιθυμούσε να βαδίσει. Στην αιώνια κάθειρξη της αυτοτιμωρίας της ή στο δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή!

Ήξερε πόσο πολύ φοβόταν σε σημείο ακινητοποίησης, να διεκδικήσει αυτό το δικαίωμα και θαύμαζε τους ανθρώπους που έβρισκαν την εσωτερική δύναμη να χαράξουν τον δρόμο τους μακριά από τις επιρροές που τους εμπόδιζαν. Ποτέ δεν το έκανε για τον εαυτό της, το κουράγιο της την εγκατέλειπε ακόμα και στη σκέψη να αντιμετωπίσει τους δυνάστες της, μα αν ήθελε να κάνει κάτι, μόνο εκείνη μπορούσε και κανείς άλλος για λογαριασμό της. Και το ήξερε καλά αυτό και ας το φοβόταν!

DIDIMA-FEGGARIA.wm...

Αφιερωμένο, Κανελλίδου - Μητροπάνος: "Δίδυμα Φεγγάρια"

© Marialena, 06/10/2007

Κυπριακοί κεφτέδες και κουπέπια live!

Να πως θα φτιάξετε κεφτέδες και ντολμαδάκια σύμφωνα με τους απίθανο αυτό ζευγάρι από την Κύπρο!!! Απλά απολαυστικοί...

Υ.Γ. Κόρην μου Κατερίνα, thanx για την προώθηση, γέλασα πολύ με τα καμώματά τους!

Καλό ηλιόλουστο Σαββατοκύριακο σε όλες και όλους, Μαριαλένα

Free Burma!

Free Burma-Sign the list of participants!

4th of October is the Free Burma Day for all the bloggers all over the world.

Don't be a passive viewer in surpressing democracy in this part of the world.

Join the effort and let the world know that dictatorships won't stop people from fighting for their rights!

Act Now!!!




In Greek:

Η 4η Οκτωβρίου είναι η Ημέρα για την Απελευθέρωση της Βιρμανίας (Μυανμάρ) μετά από τις πρόσφατες τραγικές εξελίξεις στη κατάπνυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών της από το εκεί στρατιωτικό καθεστώς που κυβερνά την χώρα.

Υπογράψτε τη σχετική αίτηση Free Burma-Sign the list of participants! και από τη μεριά σας προωθήστε όπως μπορείτε το μήνυμα για μια Ελεύθερη Βιρμανία!

Σήμερα είναι η Βιρμανία, αύριο κάποιος άλλος λαός σε άλλη μια χώρα του κόσμου, θα δοκιμάζεται για τα δικαιώματά του. Μην μένεις απαθής στη διαμαρτυρία!

Δράσε τώρα!!!

Free Burma! Petition Widget

Name: (required)

Email:

Web:

Country:

Marialena, 4/10/2007

Τα δυο πρόσωπα του καθρέπτη

Περίεργη η σχέση της με τον καθρέπτη, περίεργη πραγματικά. Άλλες γυναίκες τον λατρεύουν και ερωτοτροπούν μαζί του με τις ώρες, εκείνη όμως τον έβλεπε όπως ο διάολος το λιβάνι. Γιατί άραγε?

Ίσως γιατί από παιδί είχε την εντύπωση ότι ήταν παχιά, ενώ ο σώματοτυπός της ήταν απλά πιο ανεπτυγμένος από τα άλλα παιδιά της ηλικίας της, μα τα πειράγματα των συνομηλίκων της στα μεταξύ τους παιχνίδια της είχαν αφήσει ανεξίτηλη αυτήν την σφραγίδα. Στα μάτια της ήταν πάντα χοντρή, πάντα εκείνη που ξεχώριζε από το πλήθος και από τότε μίσησε το σώμα της.

Πέρασε πολλά αυτό το σώμα, από τα επανειλλημένα γδαρσίματα και χτυπήματα πάνω στο παιχνίδι στην αλάνα, μέχρι την ασθένεια και την αποδοκιμασία για τον τρόπο που μεταμορφωνόταν λίγο αργότερα. Για εκείνη, ήταν ένα σώμα ξένο, εχθρικό και ανεπιθύμητο.

Γι' αυτό ίσως είχε και αντικρουόμενες σχέσεις μαζί του. Από τη μια είχε υιοθετήσει υγιεινές συνήθειες από μικρή, από την άλλη όμως στην εφηβεία της σχεδόν το εξαθλίωσε όταν το άφηνε να ταλαιπωρείται για μεγάλα χρονικά διαστήματα από κακές πρακτικές που είχαν να κάνουν με την υγεία της. Και το πλήρωσε το αντίτιμο λίγα χρόνια μετά, με προβλήματα και μέχρι να καταλάβει τι έκανε στον εαυτό της, έφτασε αισίως τα 20 κάτι της για να αλλάξει νοοτροπία οριστικά, όταν βέβαια η ζημιά είχε ήδη γίνει.

Μέσα σε όλα αυτά της άρεσαν τα ωραία πράγματα στη ζωή, δεν τα απέρριπτε από την λογική της. Μπορεί να νόμιζε ό,τι νόμιζε για την εικόνα της, αλλά είχε μάθει να ντύνεται όμορφα, αν και της άρεσε το απλό ντύσιμο πάντα, δεν φορτωνόταν σαν λατέρνα με μπιχλιμπίδια και χαζοτριζουλάκια, σαν άλλες τρελλοπουλακίδες. Γι' αυτό και ο καθρέπτης ήταν χρήσιμο εργαλείο, στο να φροντίζει να ρίξει μια ματιά όταν ετοιμάζονταν να ντυθεί.

Σχεδόν ηδονιστικά, καμάρωνε σαν νέα κοπέλα, όταν φορούσε κάποιον από τους δαντελένιους της στηθόδεσμους και έβλεπε το μπούστο της να προβάλλει σαν εικόνα απέναντι στον καθρέπτη. Αυτή η θέα της άρεσε πραγματικά πολύ, όταν προέκυπτε. Κάθε φορά που η μάνα της έκανε κάποια επισήμανση για τον τρόπο που ντυνόταν και πήγαινε να την διορθώσει στις επιλογές της, εκείνη νευρίαζε και από αντίδραση ούτε που κοίταγε το είδωλό της στον καθρέπτη, ούτε κλεφτή ματιά φεύγοντας δεν έριχνε από τον θυμό της για την παρεμβατικότητα της μάνας της.


Image by www.faithringgold.com
The American People Series #16: Woman Looking in a Mirror, 1966

Και έφτασε ο καιρός που ο καθρέπτης στο δωμάτιό της, με όλα τα περασμένα μέσα είχε ρόλο διεκπεραιωτικό στην καθημερινή της ρουτίνα. Ώρες ώρες κοιταζόταν και έβλεπε καμμιά ατέλεια στο δέρμα της, ή μια ξανθιά ανοιχτή τρίχα που είχε φυτρώσει στις ρίζες των μαλλιών της και τίποτα άλλο ιδιαίτερο, εκτός αν τα ρούχα που φορούσε ήταν εντάξει. Ήρθε όμως ένας άλλος καθρέπτης, να τραβήξει επίμονα την προσοχή της εδώ και κάποια χρόνια. Ο καθρέπτης της ψυχής της.

Τον ανακάλυψε όταν ξεκίνησε να ανακαλύπτει τις λιγότερο φωτισμένες πλευρές του χαρακτήρα της, συμμετέχοντας σε ένα εργαστήρι αυτογνωσίας κάποια χρόνια πριν. Και από κει και πέρα, λίγο λίγο, βήμα βήμα, ξεκλείδωνε τις σοφίτες και τα υπόγεια στην ψυχοσύνθεσή της και ο συγκεκριμένος καθρέπτης, δεν της έγινε μόνο απαραίτητος, αλλά και το πιο χρήσιμο εργαλείο για να αρχίσει να καταλαβαίνει καλύτερα ποιά ήταν.

Κάποια στιγμή όμως, ο πραγματικός καθρέπτης την παραμόνευε ξανά στη γωνία, μέσα από μιαν άσκηση αποδοχής του εαυτού της. Η ψυχολόγος της τότε πρότεινε να σταθεί μπροστά στον καθρέπτη και να απευθυνθεί προς τον εαυτό της, λέγοντας πράγματα που θα στόχευαν στην ενίσχυση της αυτοεκτίμησης από εκείνη την ίδια. Κάποιοι συμμαθητές της έκαναν με προφανή ευκολία αυτή τη δοκιμασία, για εκείνη ήταν απλά αδιανόητο.

Κάθε φορά που επιχειρούσε να κοιταχτεί στον καθρέπτη και να μιλήσει στον εαυτό της, ένα κύμα αρνητικότητας την κατέκλυζε, σαν ένα πέπλο σκοτεινό και αδιαπέραστο να εμπόδιζε την ουσιαστική επικοινωνία. Μιλούσε στον εαυτό της και από μέσα της και φωναχτά, τόσο που αν την άκουγε άνθρωπος θα έλεγε πως μονολογεί σαν κάτι γέρους ξεκούτηδες. Αλλά να κοιταχτεί στα μάτια της και να πει στην εικόνα της ότι την αγαπά και την αποδέχεται, αδύνατον!

Ίσως να έφταιγε ότι κατά βάθος πάλευε ακόμα να συμβιβαστεί με αυτό που ήταν. Και φούσκωνε και ξεφούσκωνε το σώμα της όταν τα εξωτερικά ερεθίσματα δεν μπορούσε να τα αφομιώσει και να συμβιβαστεί μαζί τους. Με τα χρόνια δεν ήταν πια το χοντρό κορίτσι που νόμιζε πως ήταν κάποτε, ένας άνθρωπος όπως όλοι οι υπόλοιποι ήταν. Μα και πάλι της είχε μείνει η αίσθηση της διαστρευλωμένης εικόνας της, κολλητά ρούχα δύσκολα έβαζε, μήπως και κάποιο δεν την κολάκευε και έδειχνε κάποια υπαρκτή ή ανύπαρκτη ατέλεια στο σώμα της.

Ακόμα και τώρα, στον καθρέπτη του μπάνιου της κοιτάζεται σκεπτικά. Την πιάνει το αψυχολόγητο και μονολογεί "...πως είσαι έτσι?" Και τότε αντικρύζει το απορημένο της βλέμμα απέναντι και κάτι γίνεται, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει τι σκέφτεται.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...!

Marialena, 10/09/2007

Ελληνική Γλώσσα και Τεχνολογία

Hellenic Quest λέγεται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους.

Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας.

Το πρόγραμμα παράγεται από τη μεγάλη εταιρία Η/Υ Apple, o Πρόεδρος της οποίας Τζον Σκάλι είπε σχετικά: Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα εκμάθησης της Ελληνικής, επειδή η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει ν' αναπτύξει τη δημιουργικότητά της, να εισαγάγει καινούριες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις περισσότερες απ' όσες ο άνθρωπος μπορούσε ως τώρα να ανακαλύψει.

Με άλλα λόγια, πρόκειται για μιαν εκδήλωση της τάσης για επιστροφή του παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων.

Άλλη συναφής εκδήλωση: Οι Άγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη να μάθουν Αρχαία Ελληνικά επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή σημασία για τους τομείς οργανώσεως και διαχειρίσεως επιχειρήσεων.

Σε αυτό το συμπέρασμα ήδη οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις Βρετανών ειδικών ότι η Ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες.

Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή τεχνολογία, αλλά και στον τομέα οργανώσεως και διοικήσεως ..

Αυτές οι ιδιότητες της Ελληνικής ώθησαν το Πανεπιστήμιο Ιρμάιν της Καλιφόρνια να αναλάβει την αποθησαύριση του πλούτου της. Επικεφαλής του προγράμματος τοποθετήθηκαν η γλωσσολόγος -Ελληνίστρια- Μακ Ντόναλι και οι καθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πάκαρι.

Στον Η/Υ Ίμυκο αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της γλώσσας μας όταν η Αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300.000 τεχνικούς όρους, δηλαδή σαν γλώσσα είναι μόλις το 1/100 της δικής μας. Στον Ίμυκο ταξινομήθηκαν 8.000 συγγράμματα 4.000 αρχαίων Ελλήνων και το έργο συνεχίζεται.

Μιλώντας γι' αυτό ο καθηγητής Μπρούνερ είπε: Σε όποιον απορεί γιατί τόσα εκατομμύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής απαντούμε: Μα πρόκειται για τη γλώσσα των προγόνων μας. Και η επαφή μας μ' αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας .

Οι υπεύθυνοι του προγράμματος υπολογίζουν ότι οι ελληνικοί λεκτικοί τύποι θα φθάσουν στα 90 εκατομμύρια, έναντι 9 εκατομμυρίων της λατινικής. Το ενδιαφέρον για την Ελληνική προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται ως νοηματική γλώσσα μόνον την Ελληνική. Όλες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν σημειολογικές .

Νοηματική γλώσσα θεωρείται η γλώσσα στην οποία το σημαίνον, δηλαδή η λέξη, και το σημαινόμενο, δηλαδή αυτό, που η λέξη εκφράζει (πράγμα, ιδέα, κατάσταση), έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ σημειολογική είναι η γλώσσα στην οποία αυθαιρέτως ορίζεται ότι το αμ πράγμα (σημαινόμενο) εννοείται με το αμ (σημαίνον).

Με άλλα λόγια, η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις έχουν πρωτογένεια, ενώ σε όλες τις άλλες, οι λέξεις είναι συμματικές, σημαίνουν, δηλαδή, κάτι, απλώς επειδή έτσι συμφωνήθηκε' μεταξύ εκείνων που την χρησιμοποιούν.

ΟΛΕΣ οι λέξεις στην Ελληνική ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ, π.χ. η λέξη ενθουσιασμός = εν-Θεώ, γεωμετρία = γη +μετρώ, προφητεία = προ + φάω, άνθρωπος = ο άναρθρων (ο αρθρώνων λόγο).

Έχουμε δηλαδή αιτιώδη σχέση μεταξύ λέξεως-πράγματος, πράγμα ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες. Τα πιο τέλεια προγράμματα Ίμυκος , Γνώσεις και Νεύτων αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σε ολοκληρώματα και σε τέλεια σχήματα παραστατικής, πράγμα που αδυνατούν να κάνουν για τις άλλες γλώσσες.

Και τούτο επειδή η Ελληνική έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει την αρμονική γεωμετρική τους απεικόνιση.

Ιδιαιτέρως χρήσιμα είναι τα ελληνικά προσφύματα ΟΠΩΣ : τηλέ , λάνδη=...LAND, ΓΕΩ...,νάνο, μίκρο, μέγα, σκοπό....ισμός, ΗΛΕΚΤΡΟ...., κυκλο...., ΦΩΝΟ...., ΜΑΚΡΟ...., ΜΙΚΡΟ...., ΔΙΣΚΟ...., ΓΡΑΦΟ..., ΓΡΑΜΜΑ..., ΣΥΝ..., ΣΥΜ..., κ.λπ..

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ : ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ C D = COMPACT DISK = ΣΥΜΠΑΚΤΩΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ

Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την Ελληνική γλώσσα «μη οριακή», δηλαδή ότι μόνο σ' αυτή δεν υπάρχουν όρια και γι' αυτό είναι αναγκαία στις νέες επιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική και άλλες.

Αυτές οι επιστήμες μόνο στην Ελληνική γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατεί να προχωρήσει.

Γι' αυτούς τους λόγους οι Ισπανοί Ευρωβουλευτές ζήτησαν να καθιερωθεί η Ελληνική ως η επίσημη της Ευρωπαϊκής Ένωσης διότι το να μιλά κανείς για Ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ελληνική είναι σα να μιλά σε έναν τυφλό για χρώματα.