Seal - A Change Is Gonna Come, "Soul", 2008
A Change Is Gonna Come by Sam Cooke
I was born by the river in a little tent
Oh and just like the river I've been running ever since
It's been a long, a long time coming
But I know a change gonna come, oh yes it will
It's been too hard living but I'm afraid to die
Cause I don't know what's up there beyond the sky
It's been a long, a long time coming
But I know a change gonna come, oh yes it will
I go to the movie and I go downtown
somebody keep telling me don't hang around
It's been a long, a long time coming
But I know a change gonna come, oh yes it will
Then I go to my brother
And I say brother help me please
But he winds up knockin' me
Back down on my knees
Ohhhhhhhhh.....
There been times that I thought I couldn't last for long
But now I think I'm able to carry on
It's been a long, a long time coming
But I know a change gonna come, oh yes it will
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Σε λίγα εικοσιτετράωρα το 2008 θα είναι πια παρελθόν, μια νέα χρόνια έρχεται να πάρει τη θέση του στις καρδιές και στη ζωή μας. 2009, νέες προοπτικές ανοίγονται με την έλευση του ημερολογιακού νέου έτους. Ο χρόνος είναι εφεύρεση ανθρώπινη που δημιουργήθηκε για να μπορούμε να "μετράμε" και να υπολογίζουμε τις αλλαγές που συνέβαιναν μέσα σε μια ημέρα, μιαν εποχή, να χωροθετούμε τα διάφορα καιρικά και αστρολογικά φαινόμενα, ακόμα και να εξηγήσουμε πως ένα μωρό εξελίσσεται σε έναν ενήλικα και στη συνέχεια γέροντα που έφτανε να πεθάνει.
Η ζωή σηματοδοτεί αέναες αλλαγές από τη στιγμή που αντικρύζουμε το πρώτο φως μέχρι τότε που κλείνουμε τα μάτια μας κατευθυνόμενοι προς την άλλη μεριά της σήραγγας. Το θαύμα το ίδιο της ζωής στον πλανήτη βασίζεται πάνω στις ανεπάλληλες αλλαγές που διαμορφώνουν τον πλανήτη μας σε τόπο βιώσιμο για κάθε είδους ζωής.
Όμως οι αλλαγές στη σύγχρονη κοινωνία που ζούμε, έχουν αποκτήσει και μια διάσταση περισσότερο κοινωνική, θα μπορούσα να πω, ένα μέτρο σύγκρισης αναμεταξύ των μελών της κοινωνίας. Επίπλαστο μεν, αλλά είναι ένας παράγοντας που υφίσταται στις μεταξύ μας σχέσεις. Θα πω πως πολλές αλλαγές είναι φυσικές και αβίαστες, όπως άλλες είναι επιβολιμιαίες και απαιτούν κόπο και χρόνο για να πραγματοποιηθούν.
Για όλες αυτές τις αλλαγές λοιπόν, που νιώθουμε πως έχει έλθει η ώρα να γίνουν, για όσες τις μελετάμε μα δεν έχουμε βρει την δύναμη ακόμα να τις πραγματοποιήσουμε, για όσες έρχονται παρά τη θέλησή μας και όσες αποδεικνύονται διαφορετικές από ότι εμείς πιστεύαμε, έρχεται η νέα χρονιά να μας επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει τις προσδοκίες μας και τους ισχυρισμούς μας.
Ας καλοσωρίσουμε το 2009 με αγάπη στη καρδιά μας και ας αφήσουμε όσα συνέβησαν το 2008 να τα πάρει το ποτάμι της Λήθης και να πάει εκεί που ανήκουν, στο παρελθόν. Ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα και ας ανοίξουμε τα χέρια μας προς ό,τι έχει να μας φέρει καλό ή καλό, ευνοϊκό ή δυσμενές, η νέα χρονιά... A Change Is Gonna Come και το έχουμε τόσο πολύ ανάγκη....
Marialena, 28/12/2008
Monday, December 29, 2008
A Change Is Gonna Come - Seal
Αναρτήθηκε από Marialena στις 9:17 AM 1 εντυπώσεις
Ετικέτες music videos, thoughts
Thursday, December 25, 2008
Το Πνεύμα των Χριστουγέννων
Χριστούγεννα 2008 και αναπόφευκτα στην ατμόσφαιρα κυριαρχεί η διαφορετικότητα των ημερών. Είναι άραγε τα φωτινά λαμπιόνια που αναβοσβήνουν και δημιουργούν μιαν μαγική αίσθηση στο χώρο, τα παραδοσιακά γλυκά που γλυκαίνουν τον ουρανίσκο μας, η ανταλλαγή δώρων με τους σημαντικούς για εμάς ανθρώπους, οι ευχές που δίδονται για το καλό του χρόνου, τα κάλαντα που ακούγονται ακόμα από τα στόματα των μικρών παιδιών, τα υπέροχα χριστουγεννιάτικα τραγούδια...
Όσα χρόνια και αν έχουν περάσει, η Γέννηση του Θεανθρώπου σηματοδοτεί κάθε φορά ένα καινούργιο ξεκίνημα, τη γέννηση της Ελπίδας ανάμεσα στους θνητούς. Ας αφήσουμε κατά μέρος το καταναλωτικό μας προκάλυμμα για να καλύψουμε όχι μόνον τις ανάγκες αλλά και τις ανασφάλειές μας, ας αφήσουμε την υπερκατανάλωση ποτών και φαγητών μαζί με τα ξενύχτια τις μέρες αυτές. Τι μένει πίσω από όλα αυτά? Μένει το γεγονός ότι 2009 χρόνια πριν ήλθε στη Γη ένας Πεφωτισμένος Άνθρωπος, ο Ιησούς από τη Γαλιλαία, ο Εμμανουήλ, που έμελλε να αλλάξει με τη ζωή του τον ρου της Ιστορίας. Μεγαλωμένος μέσα στον Ιουδαϊσμό, στα 12 του έφυγε από τη γεννέθλια γη και την οικογένειά του και εντρύφησε στις αποκρυφιστικές θρησκείες και τις πανανθρώπινες αλήθειες όλων των θρησκευτικών δογμάτων. Επέστρεψε στα 33 του, ώριμος άνδρας πια, να διδάξει τη διδαχή της αγάπης, της ανοχής, της πίστης στο Θεό, με έναν χιτώνα.
Και το σημαντικότερο, θυσιάστηκε σε μια πράξη υπέρτατης ταπείνωσης και αυτοθυσίας, για να δώσει τις βάσεις για τη διδασκαλία του, μέσα από ένα προμελετημένο έγκλημα που του αφαίρεσε τη ζωή μαρτυρικά πάνω στο Σταυρό. Αυτός λοιπόν ο Υιός του Θεού, ήλθε και έθεσε στον άνθρωπο το ερώτημα της συνείδησης, της ανθρώπινης διάστασής του, της πίστης σε έναν Θεό Καθολικό, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε μιαν εποχή που ο κόσμος χωρίζονταν σε πληβείους και άρχοντες, Ρωμαίους και υπόδουλους.
Έχει αλλάξει τίποτε ως τις μέρες μας από την εποχή του Χριστού? Κατά βάσην όχι. Ακόμα υφίστανται οι διαφορές στις κοινωνικές τάξεις στις κοινωνίες του σήμερα και παρόλο που έχουν ασπαστεί εκατομμύρια πιστών τον Χριστιανισμό, κάθε άλλο παρά ακολουθούν τα κηρύγματα του Κυρίου. Τα ένστικτα κυριαρχούν όπως και η ύλη, βυθίζοντας τον σύγχρονο άνθρωπο στην λήθη του καταναλωτισμού και της απληστείας.
Άραγε τα έχουμε ανάγκη τα Χριστούγεννα, έχουμε ανάγκη αυτό το δωδεκαήμερο που κάθε χρόνο έρχεται και παρέρχεται αφήνοντάς μας με συναισθήματα χαρμολύπης? Ναι, τα έχουμε ανάγκη γιατί η Ελπίδα δεν πεθαίνει όσο και αν εμείς με τις πράξεις και τις ιδεοληψίες μας τείνουμε να βουλιάζουμε ολοένα και περισσότερο στον μηδενισμό και την έλλειψη οραμάτων.
photos by Marialena, 2008
Για εκείνο το παιδί που γεννήθηκε πριν από δυο χιλιάδες χρόνια, για τα δικά μας παιδιά που ακολουθούν τα βήματά μας η γιορτή των Χριστουγέννων δεν είναι ένα καταναλωτικό πανυγηράκι που θα ξοδέψουμε τον 13ο μισθό μας ή το χαρτζηλίκι μας. Είναι η φλόγα στο άναμμα ενός κεριού που συμβολίζει την ψυχή μας την ίδια. Αν αφαιρέσουμε όλα αυτά τα επίπλαστα που κάνουμε, για να κοροϊδέψουμε το σαρκίο μας, ότι τα Χριστούγεννα είναι κάτι το διαφορετικό, θα μείνει η ουσία πως κάθε γέννηση σημαίνει μιαν καινούργια αρχή, κυριολεκτικά και μεταφορικά και αυτήν την φλόγα έχουμε την υποχρέωση προς τον εαυτό μας να την διαφυλάττουμε ως κόρη οφθαλμού, για να αποκτά αυτή η γιορτή των Χριστουγέννων νόημα στα μάτια που θέλουν να δουν πίσω από τα λαμπερά στολίδια και τα εφήμερα που τέρπουν μονάχα τα ακόρεστα κορμιά μας.
Celtic Woman - Have yourself a Merry Little Christmas
Χρόνια Πολλά, Καλά Χριστούγεννα!
Marialena, 24/12/2008
Αναρτήθηκε από Marialena στις 12:01 AM 6 εντυπώσεις
Ετικέτες music videos, photos, thoughts
Monday, December 22, 2008
Εικόνες της Χριστουγεννιάτικης Αθήνας
Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων με είχαν αποκαρδιώσει ομολογώ, για το αν θα ήταν η Αθήνα γιορτινή τις ημέρες των Χριστουγεννιάτικων εορτών. Όμως, τελικά την τελευταία Κυριακή που τα καταστήματα μένουν ανοικτά, πήγα και εγώ να περιδιαβώ τους δρόμους του ιστορικού κέντρου της πόλης και να χαζέψω στα μαγαζιά.
Μπροστά από το Notos Galleries, ήταν δυο αιθέριες φιγούρες που άλλαζαν πόζα και στάση, δημιουργώντας ένα εξαίσιο θέαμα
Στην Αιόλου ξωτικά και ξυλοπόδαρος περπατούσαν πάνω κάτω και χαμογελούσαν στους περαστικούς
Το αγαπημένο παιχνιδάδικο στην Ερμού και Αιόλου, προοσκήνυμα για εμάς τα παιδιά στη καρδιά και χάζεμα στη βιτρίνα του για αγαπημένους ήρωες
Οι περουβιανοί ινδιάνοι ντύνουν με γλυκές μελωδίες της πατρίδας τους τη βόλτα στην Ερμού
Όμορφα στολισμένα δέντρα στην Ευαγγελιστρίας με φόντο τη Μητρόπολη Αθηνών
Και ο Ποσειδώνας γιορτάζει τα Χριστούγεννα στην Αθήνα?
Πλατεία Συντάγματος με φέτος μόνο το δέντρο να δίνει τον εορταστικό τόνο τριγύρω
Ένας αξιαγάπητος τετράποδος φίλος που πόζαρε μπροστά στη Παλαιά Βουλή για χατήρι μου
Kosta Boda και τα ελαφάκια ήταν ακόμα πιο όμορφα από τα καλούδια της βιτρίνας
Σταδίου και το νεοκλασσικό της Σανταρόζα στέκει αγέροχο ανάμεσα στα στολίδια του δρόμου
Μίνιμαλ στολισμός και στη πρόσοψη του Notos Galleries, που λάμπει όσο το σκοτάδι πέφτει
Είναι όμορφη τελικά η βόλτα στη Χριστουγεννιάτικη Αθήνα, έστω και αν η πόλη μας μετράει ακόμα τις πληγές της από τους βανδαλισμούς. Το περπάτημα στα στενά σοκκάκια της παλιάς πόλης, σε κάνει να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι σε μια μεγαλούπολη του Νότου και πως κάποτε ανάμεσα στα διάφορα κτήρια υπήρχαν άνθρωποι που είχαν δημιουργήσει μιαν ανθρώπινη πολιτεία για να ζήσουν.
Photos by Marialena, Dec. 21, 2008 Athens, Greece
Αναρτήθηκε από Marialena στις 5:10 PM 6 εντυπώσεις
Ετικέτες photos
Thursday, December 18, 2008
Imagine - John Lennon
Imagine - John Lennon
John Lennon » Imagine Lyrics
It's easy if you try
No hell below us
Above us only sky
Imagine all the people
Living for today...
Imagine there's no countries
It isn't hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people
Living life in peace...
You may say I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will be as one
Imagine no possessions
I wonder if you can
No need for greed or hunger
A brotherhood of man
Imagine all the people
Sharing all the world...
You may say I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will live as one
This song is dedicated to a world that someday won't be imaginary anymore, but true for all mankind...
Marialena, 18/12/2008
Αναρτήθηκε από Marialena στις 8:46 AM 5 εντυπώσεις
Ετικέτες music videos
Monday, December 15, 2008
Ειρηνική Επανάσταση
Τώρα που τα πράγματα τείνουν να καταλαγιάσουν και είδα σήμερα παιδιά ντυμένα στα λευκά, να προσφέρουν λουλούδια στους φρουρούς των ΜΑΤ στο Σύνταγμα, σε ένδειξη καλής θέλησης, άλλα να είναι καθισμένα στο έδαφος και να τραγουδούν το "Να μ' αγαπάς" του Σιδηρόπουλου απέναντί τους, η καρδιά μου ρήγισε στο θέαμα αυτό. Όσοι μαθητές βρίσκονταν στο Σύνταγμα από το πρωί, ήταν για έναν σκοπό, για να δείξουν πόσο πληγώθηκαν, πόσο πόνεσαν, πόσο θύμωσαν με όσαν είχαν γίνει με την δολοφονία του άτυχου Αλέξη το περασμένο Σάββατο.
Τα παιδιά αυτά είχαν μεγάλη καρδιά και έδειχναν στους άκαμπτους αστυνομικούς με τις ασπίδες και τα γκλομπς απέναντί τους, ότι ξέρουν να δίνουν τόπο στην οργή, γι' αυτό και ήταν εκεί εκείνη την ώρα, για να δώσουν ένα μήνυμα, να ξορκίσουν τα δικά τους φαντάσματα με το να τείνουν το χέρι στους χωρίς συναίσθημα, διαφυλάττοντες τη δημόσια τάξη. Άλλωστε, κάποτε ήταν στη θέση τους και εκείνοι που τώρα κλήθηκαν να τους αποτρέψουν να συναθροιστούν εν ειρήνη, προκαλώντας τους τον φόβο και την αγανάκτηση. Μα τα παιδιά, δεν πτοήθηκαν και το μήνυμά τους έφτασε περίτρανο στα αυτιά μας, κάνοντάς μας να ντραπούμε για μίαν ακόμη φορά που φτιάξαμε μια κοινωνία που δεν χωρά και καταπνίγει τα νεανικά τους όνειρα πριν καν αυτά γίνουν πραγματικότητα.
Πλατεία Τιενανμέν, Πεκίνο, 4 Ιουνίου 1999
Σκέφτομαι πόσοι εκπρόσωποι του Κοινοβουλίου απέναντι, έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της κρίσης που μόλις ξέσπασε με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, αυτού του εφήβου με το πρόσωπο γεμάτο ορμή και λάμψη, όπως όλα τα θέλω της ηλικίας τους. Κρύφτηκαν όλοι τους στη Βουλή ή στα κομματικά τους γραφεία και έβγαιναν μόνο και μόνο για να κάνουν τις περίφημες, άνευ ουσίας, δηλώσεις τους στα τηλεοπτικά κανάλια, συνηθισμένοι όπως ο σκύλος του Παβλώφ, στην έκθεση στα ΜΜΕ, χωρίς να έχουν να προσφέρουν κάτι στην εκτόνωση της κρίσης.
Αντιλήφθηκαν τι ζητούν οι νέοι μας όταν διαδηλώνουν? Γιατί κατέβηκαν στους δρόμους και βροντοφώναξαν? Δεν με ενδιαφέρει καθόλου το πολιτικό κόστος, όταν χτίζεται το μέλλον για τις νέες γενιές. Με ενδιαφέρει, πως μέχρι σήμερα, καμμία κυβέρνηση μετά την μεταπολίτευση δεν έβαλε το μαχαίρι στο κόκκαλο, για να φέρει την περίφημη εκπαιδιευτική μεταρρύθμιση. Καμμία, ούτε ΠΑΣΟΚ, ούτε Νέας Δημοκρατίας. Τι ζητούν αυτά τα παιδιά, που δεν είναι παράλογο?
Ζητούν το δικαίωμα στη ΔΩΡΕΑΝ παιδεία και όταν λέμε δωρεάν, εννούμε δωρεάν και όχι με το καθεστώς που έχει διαμορφωθεί με την παραπαιδεία και τα προβλήματα στη δημόσια εκπαίδευση. Δεν είναι επιλογή της πολιτείας, να προσφέρει τη καλύτερη δυνατή παιδεία για τους πολίτες της, είναι επιτακτική ανάγκη, εκτός αν επιθυμεί να μετατρέψει το μαθητικό δυναμικό, σε πολίτες β' κατηγορίας στην Ευρώπη, προσφέροντάς τους περιορισμένες δυνατότητες κατάρτισης και μόρφωσης γενικότερα.
Τολμήστε κύριε Πρωθυπουργέ, που και εσείς έχετε παιδιά που σε λίγο θα πάνε σχολείο, να κάνετε την εκπαιδευτική επανάσταση, να αφήσετε πίσω σας μια παρακαταθήκη στον τομέα της εκπαίδευσης. Τολμήστε, να παρακάμψετε τυχόν αντιδράσεις και να προχωρήσετε προς την αναβάθμιση της παιδείας στη χώρα μας. Και ας μην σας ξαναψηφίσουν οι Έλληνες πολίτες, να έχετε αφήσει πίσω σας έργο και όχι συντρίμμια από τα σκάνδαλα που μαίνονται και την ελλειματική οικονομία.
Γιατί δεν πατάσσετε το φαινόμενο της παραπαιδείας και της φοροδιαφυγής? Θα έχει πολιτικό κόστος να αυξήσει τους μισθούς των εκπαιδευτικών, των αστυνομικών, των στρατιωτικών, των δημοσίων υπαλλήλων για παράδειγμα και να κρατήσει σταθερούς τους μισθούς των δικαστικών και των βουλευτών για παράδειγμα? Να περικόψει τα προνόμια των διευθυντών και διοικητών δημοσίων οργανισμών (δωρεάν αυτοκίνητα, βενζίνα, μπόνους κλπ) και να ενισχύσει άλλες ευπαθείς ομάδες? Δέχεται το κράτος την κακοδιαχείρηση και την διαφυγή κερδών όταν τα διαφυγόντα κέρδη από την υπόθεση του Βατοπεδίου, ξεπερνούν τη δική μας φαντασία?
Ναι, κύριε Πρωθυπουργέ, ελπίζω να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσετε παρόμοια πολιτική κρίση όσο είστε στην εξουσία, αλλά κυριότερα να μην χρειαστεί εμείς οι απλοί πολίτες που δεν έχουμε όπλα, ή καδρόνια και πέτρες, φορώντας κουκούλες, να έλθουμε σε αντιπαράθεση με το καθεστώς. Καθεστώς κύριε Καραμανλή και ας είμαι οπαδός του Παύλου Μπακογιάννη που πίστευε στην αποτελεσματικότητα του πολιτεύματός μας και έπεσε ως θύμα αυτού από τα χέρια της τρομοκρατίας.
Swinging Sixties - Flower Image, by photobucket.com
Ποιά είναι τα ζητούμενα των νέων μας, τα ξέρετε? Εκτός από το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία, ζητούν θέσεις εργασίας, ένα περιβάλλον περισσότερο φιλικό, μια χώρα με υποδομές και οργάνωση και όχι τα χάλια που αντιμετωπίζουμε εδώ και χρόνια με την Δημοκρατία της Εξαπάτησης. Εξαπάτηση είναι όταν βγαίνουν οι πολιτικοί στα μπαλκόνια και υπόσχονται λαγούς με πετραχείλια, λες και ζούμε σε άλλη χώρα, λες και αν εκλεγούν ξανά και ξανά, θα αλλάξουν την καθεστικύα τάξη, το σύστημα που υπηρετούν.
Φέρτε επενδύσεις στην Ελλάδα, δώστε φορολογικές ελαφρύνσεις, να εγκατασταθούν επιχειρήσεις από το εξωτερικό στη χώρα μας και να προσλάβουν ανθρώπινο δυναμικό από τους νέους μας. Δημιουργείστε θέσεις εργασίας στην περιφέρεια για να απορροφούνται εκεί περισσότεροι από τους νέους που καταφεύγουν στα μεγάλα αστικά κέντρα, δώστε έμφαση στην ανάπτυξη και αφήστε καταμέρος το υδροκέφαλο Ελληνικό κράτος!
Τι? Δεν υπάρχουν λεφτά? Ελάτε τώρα... λεφτά υπάρχουν, μόνο που δεν ξέρετε που πηγαίνουν και πως διακινούνται καθώς φαίνεται. Σκληρή αλήθεια, μα αυτή είναι η αλήθεια. Τότε πως πλουτίζουν ημέτεροι και ασχολούμαστε με την αποκάλυψη των σκανδάλων τους? Είναι έτσι το σύστημα θα μου πείτε προφανώς. Λυπάμαι, δεν συμφωνώ.
Θα σας πω το εξής και πιστέψτε με, γιατί δεν είμαι τριτοφαλαγγίτισσα για να σας λέω άλλα και πιστεύω άλλα: Είστε όλοι σας ανίκανοι και υποκριτές, αγαπητέ μου. Ανίκανοι γιατί δεν τηρείτε την λαϊκή εντολή και πράττετε προς το κοινό καλό. Το αντίθετο, ενδιαφέρεστε για το φαίνεσθαι και όχι για το είναι, τελικά. Θα χαρώ ιδιαίτερα αν σας καταψηφίσουν άπαντες οι σκεπτόμενοι Έλληνες. Ούτε ο Γιωργάκης με πείθει, ούτε οι ηγέτες της ευρύτερης Αριστεράς με τη στάση της αμηχανίας και της υπόθαλψης στην πρόσφατη κρίση, με πείθουν για τις προθέσεις τους, εννοείται ούτε και οι ακροδεξιοί μπουφονίσκοι. Την καρέκλα θέλουν και εκείνοι...
Μαύρο στο Μαυρογυαλούρο, κύριε Πρωθυπουργέ και αν ενδιαφέρεστε για την υστεροφημία σας, κάντε επιτέλους κάτι σημαντικό για την χώρα, μην κρύβεστε και μην μένετε μόνο στις εξαγγελίες. Τώρα πια το ξέρουμε το παραμύθι. Εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν.
Μαριαλένα, 14/12/2008
Αναρτήθηκε από Marialena στις 8:37 AM 6 εντυπώσεις
Ετικέτες politics
Saturday, December 13, 2008
Φεγγάρι μου χλωμό...
Πανσέληνος χθες το βράδυ, σε μιαν Αθήνα βροχερή και γκρίζα, γυρίζω από τη δουλειά το απόγευμα, έχει ήδη σκοτεινιάσει, περπατώ από τη στάση του λεωφορείου προς το σπίτι μου και καθώς πλησιάζω, βλέπω τη Σελήνη να λάμπει ανάμεσα στα σύννεφα!
Σταμάτησα στο μικρό παρκάκι απέναντι και με τις τσάντες στο χέρι όπως ήμουν, έβγαλα το κινητό από την θήκη του. Ακούμπησα στον στύλο και τράβηξα αυτές τις φωτογραφίες, ενώ το φεγγάρι απέναντί μου έπαιζε κρυφτό με τα σύννεφα...
Ήταν όμορφη αυτή η Πανσέληνος του Δεκέμβρη, θολή και απόμακρη, μα πάντα φωτεινή σε έναν χειμωνιάτικο ουρανό και την πλάση γύρω του να φοράει το μαύρο φόρεμά της για να ταιριάζει στα πιο σκοτεινά όνειρά μας.
(c) photos by Marialena, 2008
Μαριαλένα, 13/12/2008
Αναρτήθηκε από Marialena στις 3:02 PM 4 εντυπώσεις
Ετικέτες photos
Wednesday, December 10, 2008
Εσύ στο χώμα και εγώ στη φυλακή...
Είμαι πολύ θυμωμένη με όσα συμβαίνουν γύρω μου. Και πολύ αγανακτισμένη επίσης. Και προβλημαστισμένη για τα τεκταινόμενα των τριών τελευταίων ημερών, μετά τη δολοφονία του άτυχου Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Μέσα σε αυτό το διάστημα, η πόλη στην οποία ζω, η Αθήνα, μετατράπηκε από μια προβληματική μεγαλούπολη, σε μια κατεστραμμένη προβληματική μεγαλούπολη. Τη Δευτέρα αναγκάστηκα να φύγω στα ξαφνικά, όταν στην δουλειά μου μας ενημέρωσαν ότι πρέπει να αποχωρήσουμε για την αποφυγή κινδύνου κατά τη διάρκεια του μαθητικού συλλαλητηρίου στην Ομόνοια. Φεύγω έγκαιρα και επιστρέφω στο σπίτι μου, από όπου μέσα από τον τηλεοπτικό μου δέκτη παρακολουθώ τις εικόνες της καταστροφής των δημοσίων κτιρίων στο κέντρο της Αθήνας.
Σήμερα παίρνω τηλέφωνο με αγωνία στο γραφείο "Να έλθω? Φοβάμαι ότι θα έχουμε πάλι επεισόδια" λέω στον προϊστάμενο και μου λέει να πάω μέχρι νεωτέρας. Πηγαίνω και αντικρύζω την οδό Πειραιώς καμμένη, με την άσφαλτο λιωμένη σε σημεία όπου είχαν ρίξει λίγες ώρες πριν τους κάδους απορριμάτων οι διαδηλωτές. Σκουπίδια παντού ριγμένα στο οδόστρωμα και η μυρωδιά να σου τρυπάει τα ρουθούνια. Προχωρώ προς την Πλατεία Ομονοίας και αντικρύζω καθώς μπαίνω στη Σταδίου καμμένα μαγαζιά με ωρολόγια και φωτογραφικά είδη και γύρω κόσμο να είναι μαζεμένος και να παίρνει σε σακούλες όσα εμπορεύματα δεν είχαν καεί! Μπαίνω στο γραφείο και αντικρύζω το Starbucks καμμένο και άλλα μαγαζιά απέναντι στη Πανεπιστημίου επίσης διαλυμένα. Η κατάσταση με τις σπασμένες τζαμαρίες και τα διαλυμμένα μαγαζιά συνεχίζεται και προς την Κάνιγγος, όπου μέσα στους πεζόδρομους η φρίκη της επίθεσης συνεχίζεται. Παντού συντρίμμια!
Ξαναφεύγουμε εντός δεκαλέπτου από τη δουλειά στις 12 το μεσημέρι για τους ίδιους προληπτικούς λόγους. Παίρνω τη μηχανή και κατευθύνομαι όπου με παραπέμπουν οι αστυνομικές δυνάμεις για να διαφύγω από τη πορεία στην Ομόνοια. Πανικός... επιστρέφω σπίτι και προσπαθώ να ενημερωθώ για τα τεκταινόμενα.
Ζήτησε λέει ο Πρωθυπουργός να ληφθούν αυστηρότερα μέτρα καταστολής των επεισοδείων και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί αρνήθηκαν να συναινέσουν. Αναρωτιέμαι γιατί? Γιατί φοβούνται χειρότερες αντιδράσεις από τους εξεργερμένους ή μήπως γιατί έτσι θα έχουν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση να λένε για την κυβέρνηση Καραμανλή που απέτυχε να πατάξει τις εχθροπραξίες? Δεν θα πω, ότι η επέμβαση του στρατού ή η επιβολή έκτακτης ανάγκης στη χώρα είναι το καλύτερο δυνατό, ούτε ότι αψήφιστα κανείς μπορεί να θεωρήσει μια από τις δυο λύσεις ως τη καλύτερη δυνατή. Όταν φτάνεις σε αυτό το σημείο, τότε έχουν ξεπεραστεί πολλά όρια στην δημοκρατία, δυστυχώς.
Θα πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή, ξεκινώντας από τα γεγονότα του περασμένου Σαββάτου που οδήγησαν στον θάνατο του 16χρονου Αλέξη. Τα Εξάρχεια εκτός από τόπος διαμονής και εργασίας πολλών συμπολιτών μας στην Αθήνα, μετά την μεταπολίτευση είναι γνωστά και για την συγκέντρωση αναρχικών, αντιεξουσιαστών και ναρκωμανών μεταξύ άλλων. Μέσα στα στενά δρομάκια που απαρτίζουν τη συνοικία μέσα στο κέντρο της πόλης, επί σειρά ετών παίζεται το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού με την αστυνομία και τους νεαρούς αντιδραστικούς και οι συμπλοκές είναι συνήθεις. Αυτή τη φορά όμως, το όπλο του ειδικού φρουρού εκπυρσοκρότησε απέναντι στον όχλο που με μολότωφ απειλούσε να κάψει το αστυνομικό όχημα και πέτυχε στο ψαχνό έναν από τους παρευρισκόμενους, τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Αυτόπτες μάρτυρες λένε πως το παιδί το άφησαν αβοήθητο και έφυγαν οι υπόλοιποι, άλλωστε δεν ήταν εκεί για να τα βάλει με την αστυνομία ο ίδιος.
Τραγικό φινάλε μιας ζωής που τώρα ξεκινούσε σε ένα παιδί με αστικές καταβολές και μην έχοντας λόγο να τα βάλει με την ΕΛΑΣ. Ένα παιδί που μεγάλωσε με όλα τα καλούδια στη ζωή του, που του παρείχε η άνετη οικονομική κατάσταση των γονέων του, παρακολουθώντας ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία της πόλης και πηγαίνοντας με την παρέα του στα Εξάρχεια για να διασκεδάσει, όπως έκαναν το ίδιο Σάββατο και πολλοί άλλοι συνομίληκοί του καθώς φαίνεται. Ήταν η περιέργεια που τον ώθησε να αναμειχτεί στο ετερόκλητο πλήθος των συγκρουώμενων? Ή μήπως η ανάγκη να ανδρωθεί μέσα από ένα ανδραγάνθημα που θα τον έκανε να ξεχωρίζει στη παρέα του, λέγοντας πως τα έβαλε με την αστυνομία ένα βράδυ στην οδό Μεσολογγίου και την έβγαλε καθαρή?
Στη κοινωνία που ζούμε, δεν υπάρχουν πια προκλήσεις σε έναν νέο για να ωριμάσει και να γίνει από παιδί, άνδρας ή γυναίκα αντίστοιχα. Από το σπίτι ό,τι ζητήσουν το έχουν σε υλικό επίπεδο, οπότε δεν κοπιάζουν για να αποκτήσουν αυτά που επιθυμούν. Οι γονείς εργάζονται σκληρά για να μην λείψει τίποτε στα παιδιά τους και εκείνα, προσπαθούν να βρουν την άκρη τους μέσα από συμπεριφορές τύπου ΕΜΟ ή ακόμα και μέσα από την πρόκληση με την εξουσία, την αρχή, για να διαπιστώσουν τα όριά τους.
Μετά το φονικό η είδηση έφτασε στη πόλη με ταχύτητα φωτός και το σύνθημα "Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" έγινε και πάλι κυρίαρχο στα νεαρά άτομα που βρίσκονταν στη περιοχή. Το αίμα ενός αθώου που βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, στοιχειώνει τις συνειδήσεις μας. Ο θύτης είναι και ο αποδιοπομπαίος τράγος, χρησιμοποίησε το υπηρεσιακό του περίστροφο για να βάλλει εναντίον αόπλου. Καμμία λογική δεν αιτιολογεί την πράξη του.
Η συνέχεια είναι λίγο ως πολύ γνωστή σε όλους μας. Ο φόνος του παιδιού είναι η αφορμή, για γενικευμένες αναταραχές στο κέντρο της πόλης με πρωτοστατούντες τους αντιεξουσιαστές και αναρχοαυτόνομους της περιοχής. Και πάλι καταφεύγουν στο κτήριο του Πολυτεχνείου στην Πατησίων για να μην τους πιάσει η αστυνομία, ενώ εκσφεντονίζουν πέτρες και μολότωφ εναντίον τους και παράλληλα καίνε τα πρώτα μαγαζιά εκεί κοντά, ενώ κάνουν πλιάτσικο σε είδη υψηλής τεχνολογίας από κοντινό κατάστημα. Η κάμερα δείχνει να φεύγουν με δυο δυο τις μητρικές της τελευταίας γενιάς των υπολογιστών και να χαμογελούν στον φακό, δείχνοντας πως "μας την έφεραν"!
Αντιεξουσιαστές με ακριβά γούστα και όρεξη να ανανεώσουν τη γκαρνταρόμπα τους τζάμπα, να προμηθευτούν κινητά τηλέφωνα νέας γενιάς και υπολογιστές ακριβούς, ενώ μέχρι και ασπίδες και σπαθιά σαμουράι κλέβουν από το γνωστό κατάστημα της Ομόνοιας και παίζουν με αυτά στο δρόμο, προφανώς εκστασιασμένα που πήραν για λάφυρα τα όπλα των ονείρων τους και των ηλεκτρονικών παιχνιδιών που παίζουν στους υπολογιστές τους!
Σέβομαι τη βουβή και σπαρακτική διαμαρτυρία των μαθητών που πήγαν στη ΓΑΔΑ στην Αλεξάνδρας και απόθεσαν λουλούδια στη μνήμη του νεκρού συμμαθητή τους με δάκρυα στα μάτια. Έδειξαν πως αυτό που συνέβη στον Αλέξη, τους συγκλόνισε βαθιά. Δεν έχω όμως λόγο να σεβαστώ την βιαιπραγία απέναντι σε ξένες περιουσίες που κάηκαν ή καταστράφηκαν μόνο και μόνο για να ξεσπάσουν τα αχαλίνωτα ένστικτά τους νεολαίοι περιθωριακοί. Σε αυτήν την περίπτωση ο ρόλος της αστυνομίας ήταν αναποτελεσματικός, όταν παραδίνονταν στη καταστροφή ιδιωτικές περιουσίες, ακίνητα και αυτοκίνητα, χωρίς έλεος από τους εμπρηστές τους. Δεν πήγαν να κάψουν τα δικά τους σπίτια ή αυτοκίνητα, όχι, πήγαν να κάνουν αντάρτικο με ξένα κόλυβα, φωνάζοντας στις αρχές "σταματήστε μας", εις μάτην. Οι αστυνομικοί τα είχαν χαμένα και δεν έπραξαν αυτό για το οποίο φορούν τη στολή και οπλοφορούν: να διαφυλάξουν τη δημόσια τάξη και τα ιδιωτικά συμφέροντα.
Αλλά έτσι είναι, έγιναν και εκείνοι κομματικά έρμαια της εκάστοτε κυβέρνησης και πολιτείας, όταν αντί να φρουρούν τα κτίρια και να εμποδίζουν τις καταστροφές, τους έχουν για να φυλάνε ως security υψηλά ιστάμενα πρόσωπα κατά δεκάδες. Μισθούς πείνας παίρνουν και εκείνοι και δυστυχώς παρατηρούμε φαινόμενα, είτε να εμπλέκονται σε εγκληματικές δραστηριότητες για να τα "κονομήσουν", είτε να παίρνουν κάθε φορά που έχουν υπηρεσία το μεροκάματο του τρόμου και να μην ξεκουνάνε από τα Τμήματα, ελλείψει προσωπικού. Αυτά τα χάλια έχουν καταντήσει την Μητροπολιτική Αστυνομία της Ελλάδας σε σούργελο, ανάξια να υπερασπισθεί τους πολίτες τους οποίους υπηρετεί!
Αλλά αυτά τα χάλια μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση, όταν το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου είναι ακόμα ενεργό και κοχλάζει, έχουμε τον πρώην Ηγούμενο της Μονής, Εφραίμ να το παίζει πολιτικός και να παρεμβαίνει στην διαδικασία διερεύνησης του σκανδάλου με προκλητικές δηλώσεις του, όταν τα εκατομμύρια των ευρώ διασπαθίζονται για ύποπτες αγοραπωλησίες μεταξύ του μοναστηριού και επενδυτών με σκοπό το κέρδος και εσύ λαέ βασανισμένε πληρώνεις όλο και περισσότερους φόρους για να κλείσει το έλλειμα, όταν τα κακώς κείμενα κουκουλώνονται και οι πολιτικοί εκστομίζουν αθώα ή ένοχα ψέμματα, νομίζοντας πως μας κοροϊδεύουν, τότε το ποτήρι ξεχειλίζει και το σπυρί σπάει. Και ιδού το αποτέλεσμα...
Δεν είμαι οπαδός της βίας, ούτε των συγκρούσεων πολιτών με την αστυνομία. Πιστεύω πως υπάρχουν πριν από αυτά και άλλα μέτρα αντιμετώπισης μιας κρίσης. Οι τέσσερις μέρες που έχουν περάσει έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους τόσο στην Αθήνα, όσο και μέσα στη ψυχή μας. Δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω για το αδικοχαμένο παλληκάρι, ή για τον εκτραχειλισμό που βιώνουμε αυτό το διάστημα. Η γενιά των παιδιών που μεγάλωσαν βολεμένα όπως και οι γονείς τους, εξεγείρονται και μαζί τους η κοινωνία δεν μπορεί πια να κρύψει τα ελλείματά της.
Αγαπητοί κυβερνόντες, παραδεχτείτε επιτέλους ότι σφάλατε και με τις πρακτικές σας οδηγήσατε τον τόπο σε κρίση. Ούτε το επίδομα θέρμανσης των 200€, ούτε οι προεκλογικές εξαγγελίες για αναπροσαρμογή των μισθών και συντάξεων με αύξηση 3%, πρόκειται να βγάλουν τον τόπο από την κρίση που μαστίζει την πολιτική ζωή του τόπου. Ο κοινοβουλευτισμός όπως τον γνωρίσαμε από το 74 και μετά, πέθανε ή εκπνέει τα λύσθια. Τα συνθήματα των κομμάτων που από τότε μας ακολουθούν, μοιάζουν πια παρωχημένα. Λυπάμαι να βλέπω να χωρίζεται ο λαός ξανά σε δεξιούς, φασίστες, αριστερούς, κουμούνια, ανάρχες και πάει λέγοντας. Προσωπικά με προσβάλλει όταν ακούω να εκσφενδονίζονται τέτοιοι χαρακτηρισμοί στους χώρους κοινωνικής δικτύωσης, από δήθεν αγανακτισμένους, πλην βολεμένους διανοούμενους και καλά. Με λυπεί που μια μερίδα νέων ανθρώπων δεν σκέφτονται το καλό της χώρας, αλλά πετάνε σαν άλλες κοτρώνες τα "εσείς οι φασίστες" και "εσείς οι χουντικοί", ενώ χαρακτηρίζονται "προοδευτικοί αριστεροί". Δηλαδή αν δεν φέρεις τη ταμπέλα του αριστερού ντε και καλά, είσαι αυτόματα φασίστας και χουντικός? Πόσο εύκολα καλλιεργείται η πόλωση και ο διπολισμός ανάμεσά μας! Ντροπής πράγματα, αυτοί είναι οι σκεπτόμενοι πολίτες που με την ψήφο τους θα βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο?
Τα παιδιά μας μαθαίνουν πως η Ελλάδα είναι η χώρα του ωχαδελφισμού, του βολέματος, της ξάπλας και της ξεφτίλας και πως όλοι οι μεγάλοι είναι μαλάκες, καθώς ψάχνουν να βρουν το όραμά τους πεταμένο στα σκουπίδια της καταναλωτικής κοινωνίας που ζουν. Το 73 εξεγέρθηκαν οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο με το σύνθημα "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία", 35 ολόκληρα χρόνια μετά τι έχει αλλάξει αν εξαιρέσουμε ότι η Ελευθερία έχει αντικατασταθεί απο την Ασυδοσία στη γενιά των 700 ευρώ?
Μαριαλένα, 10/12/2008
Υ.Γ. Αυτό το κεράκι το ανάβω έστω και εικονικά, Αλέξη, στη μνήμη σου και εκεί που πας ελπίζω να είσαι καλύτερα πια... Ο κόσμος είναι πολύ σκληρός για ένα παιδί που κάνει όνειρα και θέλει να ζήσει!
Υ.Γ.2. Ο Παύλος Μπακογιάννης είπε κάποτε το σοφό πως "Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα", αλλά εμείς που τα καίμε και τα ρημάζουμε όλα, από τη βολή του καναπέ μας και διαμαρτυρώμεθα μέσα από τον υπολογιστή μας με ασφάλεια, με μαλακίες θα ασχολούμεθα τώρα?
Αναρτήθηκε από Marialena στις 4:50 AM 5 εντυπώσεις
Ετικέτες politics
Saturday, December 06, 2008
Τα ματάκια σου τα δυο...
Πήγα χθες σε μιαν ειδική οπτομέτρη στην Αθήνα, εξειδικευμένη στις διαταραχές της ωχράς κηλίδας και της χαμηλής όρασης, καθηγήτρια Πανεπιστημίου πάνω σε αυτά τα ζητήματα στην Αμερική η ίδια, για να με ελέγχξει και να μου προτείνει τις καλύτερες δυνατές λύσεις για την αμφιβληστροειδοπάθειά μου και τη βελτίωση της όρασής μου.
Μετά από μια λεπτομερέστατη οφθαλμολογική εξέταση διάρκειας περίπου μιας και παραπάνω ώρας σε κάθε μου μάτι, η οπτικός διαπίστωσε πως α. τα γυαλιά μου μέχρι τώρα ήταν με λάθος προδιαγραφές για τα μάτια μου και β. πως η όραση στο αριστερό και πιο ευαίσθητο μάτι μου έχει πέσει στα 4/10. Σοκαρίστηκα, καθώς τόσο χαμηλή όραση δημιουργεί προβλήματα στις μετακινήσεις μου, στην αντίληψη της τρισδιάστατης πραγματικότητας και μπερδεύει τον εγκέφαλο στέλνοντάς του άλλα μηνύματα για το δεξί και άλλα για το αριστερό μου μάτι με αποτέλεσμα, πολύ συχνά, να μην βλέπω μπροστά ' ή δίπλα μου τι υπάρχει (π.χ. κλαδί, εμπόδιο, λακούβα) και να στραπακλιάζομαι.
Μου πρότεινε να ακολουθήσω μιαν θεραπευτική μέθοδο, η οποία έγγειται στο εξής: Για έναν χρόνο, θα φοράω για μιαν ώρα την ημέρα στο σπίτι ένα ζευγάρι γυαλιά σε στυλ Χάρρυ Πότερ (κοινώς γυαλαμπούκες) που θα καλύπτουν το δεξί μάτι που είναι το γερό και θα αναγκάζουν το αριστερό να βλέπει και για τα δυο για να ξαναμάθει ο εγκέφαλος να βλέπει και μέσα από αυτό, γιατί επί του παρόντος το διώχνει προς τα έξω γιατί βασίζεται στο δεξί που έχει την καλύτερη όραση. "Ευτυχώς ήλθες έγκαιρα" μου είπε, "αν το άφηνες θα το χάναμε το μάτι..." Ξανά κεραμίδα μου ήλθε στο κεφάλι, έτσι λοιπόν έρχεται εκείνη η στιγμή που ένα μάτι παύει να είναι λειτουργικό, σκέφτηκα. Δεν είχα το περιθώριο να πω όχι στη πρότασή της, ήδη εδώ και λίγο καιρό αντιλαμβανόμουν ότι κάτι έτρεχε πάλι με την όρασή μου και γι' αυτό έκλεισα το ραντεβού μαζί της κατ' αρχήν. "Έχεις γεννήσει?" με ρώτησε ξανά, "όχι" της απάντησα, "θα έχω πρόβλημα?" και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. Το ήξερα αυτό άλλωστε, για τον κίνδυνο να αιμορραγήσουν τα αγγεία των οφθαλμών σε εμάς τους πάσχοντες από διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια. Μια γνωστή μου πήγε στην Αμερική για να την παρακολουθούν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της με την συγκεκριμένη κατάσταση και να γεννήσει το παιδί της με ασφάλεια και να μην χάσει την όρασή της.
Το κόστος αυτών των βοηθημάτων είναι μεγάλο, αλλά ήδη τα παρήγγειλα και θα έλθουν σε δέκα μέρες περίπου, μαζί με ένα καινούργιο ζευγάρι γυαλιά που θα φοράω μονίμως πια. Από τότε μέχρι και έναν χρόνο μετά, θα πρέπει να κάνω καθημερινά τη θεραπεία μου, διαβάζοντας με τα γυαλιά αυτά. Μαζί με χάπια λουτεϊνης που θα παίρνω καθημερινά για να ενδυναμώσω την όρασή μου, καθώς αυτή η πρωτεϊνη υπάρχει στα μάτια μας και με τα χρόνια εξασθενεί και με την πρόσληψή της προλαμβάνονται εκφυλιστικές παθήσεις των οφθαλμών όπως ο καταρράκτης. Θα το κάνω, πρέπει να το κάνω, αν δεν θέλω να επιδεινωθεί και άλλο η όραση μου για τώρα. Δεν μπορώ να μην σκέπτομαι πως ίσως μεγαλώνοντας και με τα Χ χρόνια διαβήτη και επιπλοκών στη πλάτη μου, ίσως κάποτε θα φτάσω στην αναπηρία κυριολεκτικά και τότε η ζωή θα προσδιορίζεται από αυτό κατά κύριο λόγο. Πόσο εύκολο είναι να ζεις σε μια πόλη όπου η τυφλότητα είναι παράγοντας δυσχερούς μετακίνησης σε έναν πάσχοντα? Πόσα αναγκαστηκά θα αφήσεις πίσω για να προσαρμοστείς στη νέα πραγματικότητα? Πόσο μπορείς να έχεις μια φυσιολογική ζωή...?
Όχι, δεν είμαι ασθενής, αρνούμαι να το δεχτώ αυτό για μένα, πάσχων ναι, είμαι, ασθενής όμως όχι. Το τι θα γίνει με τον θυρεοειδή, τον διαβήτη, τη καρδιά, τα δάκτυλά μου και τα μάτια, Κύριος οίδε και εγώ εφάρμοσα. Σαν να έβαλα τον εαυτό μου πάλι απέναντι και να καθήσαμε παρέα να συζητήσουμε τα νέα ευρήματα. Σαν να με βλέπω απέναντί μου και να τείνω το χέρι μου για να συνεργαστούμε. Δεν είμαι έτοιμη να μπω ακόμα στον κόσμο του σκότους και της περιορισμένης κινητικότητας, ίσως να μην είμαι διατεθιμένη να παραδώσω τα όπλα ακόμα, στη μάχη για να ζήσω μιαν αξιοπρεπή και όχι μίζερη πραγματικότητα. Όμως πρέπει να είμαι προετοιμασμένη και για το μετέπειτα, αν το στοίχημα είναι να συμβιβαστώ με τους περιορισμούς της δικής μου ζωής εδώ στη γη, δεν έχω ξανά άλλη επιλογή. Και ας με κοιτάζουν παράξενα οι συνάδελφοι στο γραφείο, που δουλεύοντας ώρες μόνη μου, να ξεσπώ έξαφνα σε γέλια για το παραμικρό μικρό ή μεγάλο αστείο που θα λεχθεί ή εκεί που σκοτεινιάζω να λέω "δε βαριέσαι..." και να νομίζουν πως παίρνω ληγμένα και σταυροκοπιούνται. Μια συνάδελφος μου είπε πως αυτή η ανάλαφρη διάθεση είναι άμυνα του οργανισμού και της απάντησα ναι, έτσι είναι.
Αναρωτιέμαι πόση μεγάλη καρδιά γεμάτη αγάπη χρειάζεται να έχει ένας δικός μου σύντροφος από εδώ και εμπρός, για όλα αυτά που συμβαίνουν στη πραγματικότητά μου τώρα πια. Πόσο ανθρώπινος και ψυχικά σε επαφή με τον εαυτό του να είναι, για να μην απειληθεί από το δικό μου τρόπο ζωής. Η ψυχή μου είναι καλά, βλέπω το καλό και το κακό και το ξεχωρίζω, για όλα αυτά που συμβαίνουν, συνεχίζω και λέω μέσα μου "...προχώρα!", μόνον που όλα αυτά τα προχωρήματα θα ήθελα να τα μοιράζομαι και με κάποιον άνθρωπο πια, αλλά αν δεν είναι στα γραμμένα μου, τι να κάνω, θα πορευτώ όπως μου τα φέρνει η ζωή τελικά, με ή χωρίς γυαλαμπούκες που έκανα και χιούμορ στην ειδικό και της είπα πως αν είναι, να τα φορέσω για να βγάλω φωτογραφία πορτραίτου και να τη δημοσιεύσω στο Facebook, μπας και βρω κανά γαμπρό και τότε σκάσαμε στα γέλια.
Άντε, πάμε παρακάτω...
Μαριαλένα, 6/12/2008
Υ.Γ. Επειδή σε ένα από τα σχόλιά μου παρέθεσα λάθος το τηλέφωνο της ειδικού κας Σκούταρη, παρακαλώ σημειώστε το σωστό αριθμό, για όσους τυχόν ενδιαφέρονται να επικοινωνήσουν μαζί της:
210-3237622 & 3235131. Ευχαριστώ!
Αναρτήθηκε από Marialena στις 6:00 PM 14 εντυπώσεις
Wednesday, December 03, 2008
One Suitcase...
Fey - One Suitcase (Annis Version)
Annis - One Suitcase
I wanna hold you when you sleep
just to hear you when you're dreaming
and then I wisper all the things
I'm thinking of
I wanna freeze your kiss in mine
let me melt the ice between us
cause my crying time still the moment
I know I have to let you go
[Chorus]
One suitcase and the door
with the shoes on the floor
I've been here before
will there be a morning after
should I stay or should I go
One suitcase and the phone
that won't ring anymore
still something I should know
there will be a morning after
should I stay or should I go
A morning after...
Where are the words that could explain
all the sentimental feeling
and the heart I had
I tried to sail away every trip
I wanna hold your hands in mine
gotta break with chains that blind us
if I am heading to the place where
you know that I don't belong
[Chorus]
The morning after, the morning after...
It's so hard when you're in frame
silence just keeps you turning
I won't let myself feel
any afterburn
Cause I've tried to turn around
let's mistify a feeling
that I love to cry, everytime
I don't know what to say
[Chorus]
Lyrics taken down by Marialena, December, 2008
==============================================
Μια βαλίτσα μοιάζει να είναι η ζωή μας, άλλωτε γεμάτη από όνειρα και επιθυμίες και άλλωτε να βαραίνει αβάσταχτα από τις έννοιες και τα βάσανά μας...
Μια βαλίτσα είναι και η αγάπη, όταν την γεμίζεις με υποσχέσεις και προσδοκίες και την αποθέτεις στην καρδιά του άλλου ανθρώπου. Μια βαλίτσα που στην κατακρύμνηση των ισορροπιών, γεμίζει βιαστικά από τα ρούχα και τα απομεινάρια της ψυχής μας και μας συνοδεύει ξανά πίσω από εκεί που ξεκινήσαμε.
Το λατρεύω αυτό το τραγούδι, τόσο για τους στίχους, όσο και για την ερμηνεία της Annis, Σουηδής τραγουδίστριας που το ερμηνεύει τόσο εκφραστικά. "There will be a morning after, should I stay or should I go...?" αναρωτιέται καθώς βλέπει το αντικείμενο του πόθου της να κοιμάται και εκείνη θέλει να του ψιθυρίσει αυτά που ονειρεύεται. Θα υπάρξει το επόμενο πρωϊνό, να καθήσω ή να φύγω? αναρωτιέται καθώς αντιλαμβάνεται πως σαν μια βαλίτσα, δεν έχει χώρο στη ζωή του όταν αντιλαμβάνεται πως δεν ανήκει εκεί, ενώ μέμφει τον εαυτό της μέσα στην εκκωφαντική ησυχία της σιωπής του.
"One suitcase and the phone won't ring anymore, is there something I should know?" Αυτό το τηλέφωνο που έπαψε να χτυπά το έζησα και το τι επακολουθεί, είναι πάντοτε δυσάρεστο, όπως και λέει και στο τραγούδι. Τι μας κάνει σχεδόν αυτοκαταστροφικά, να ερωτευόμαστε τους λάθος ανθρώπους? Τι μας έλκυει προς το ανεκπλήρωτο? Γιατί οι επιλογές μας οδηγούν στη δυστυχία συνειδητά? Δεν υπάρχει τυχαιότητα στις επιλογές των ανθρώπων που μας περιστοιχίζουν. Μπορεί να δείχνει έτσι κατ' αρχήν, αλλά σε λίγο αποδεικνύεται πως και πάλι επιλέξαμε εκείνους που εν τέλει δεν είναι οι κατάλληλοι που θα μας κάνουν ευτυχισμένους. Δεν είναι εγωϊστικό, κάνε με ευτυχισμένο, λες και είναι δήλωση μετανοίας, όχι, κάνε με ευτυχισμένο, γιατί μπορώ εγώ να κάνω τον εαυτό μου ευτυχισμένο και να δώσω από το περίσσευμα της ψυχής μου και στους γύρω, όχι είμαι στα μαύρα μου τα χάλια, έλα εσύ και σώσε με και πάρε την ευθύνη του εαυτού μου. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα...
Με αυτήν τη βαλίτσα πορευόμαστε, βάζουμε και βγάζουμε από μέσα χρήσιμα και άχρηστα παραφερνάλια, καθώς τη μεταφέρουμε άλλωτε στο χέρι και άλλωτε στη πλάτη, αφήνοντάς τη στο πάτωμα, ή στο πατάρι για λίγο καιρό μέχρι να την ξαναχρειαστούμε. Είναι η βαλίτσα που μέσα της μεταφέρει αυτές τις λεπτές πτυχές του εαυτού μας που ξεδιπλώνονται ή αναδιπλώνονται ή ακόμα και σχίζονται, ανάλογα με τους ανέμους που εκτιθέμεθα.
Ευτυχισμένος είναι αυτός που θα μπορέσει κάποτε, να την αφήσει σε μια γωνιά, να την κλειδώσει και να της πει "δεν σε χρειάζομαι πια, σε ευχαριστώ που πορεύθηκες μαζί μου" και να ζήσει πλέον χωρίς βάρη και βαλίτσες που κουβαλούν προεκτάσεις δικές μας, χωρίς να τις αφήνουμε από το χέρι.
Μαριαλένα, 3/12/2008
Αναρτήθηκε από Marialena στις 9:12 AM 5 εντυπώσεις
Ετικέτες music videos, thoughts
Friday, November 28, 2008
A Thanksgiving wish!
I never thought that today I would come across such a surprise in my life. I was too blind to see beyond my very own eyes, when I opened my mailbox earlier in the morning. There it was an e-mail from Him, the one and only person who tattoed me with his love ever since we've been apart for so long now.
I was listening to Alanis' Morissette song "Forgive Me Love" (aka Your House), a couple of days ago and I thought of him very intensively, as if I was the one to crawl into his bedroom and smell the clothes he is wearing. My mind transcended to a virtual space where this was possible even for as long as this song lasted. And now, here he was wishing me a Happy Thanksgiving, while asking me what was the trouble with me lately, as he sensed it from afar! I couldn't and I wouldn't lie to him, much to my surprise. I just let him know about the challenging times I've been into for the past three months or so and I asked him of his whereabouts recently. If he was happy with his life, if he was in love with somebody new, if he's been OK or not.
I'd love to have a cup of tea with him if he was near, to talk about the old times and the new advancements in our lives. I'd face him with gladness, no hard feelings whatsoever, the past is left to memories by now. I'd love to see him again and feel good about it, to cherish the person I would talk to and communicate as we did before. I have the hinch that he's away by now, he has started a new life back in his homeland. I hope he does, life is all about seizing the opportunities that arise in the spark of the moment. No holding back, no stepping aside if not necessary, just carpe diem and the rest will follow.
I remember the things he used to tell me back in 2004 and they still remain intact in the back of my head. You deserve to be happy and I will be glad to provide that for you, he said, while I was not in a state to realize what he meant at that time. Yes damn it, I surely deserve to be happy, as much as anybody else who longs for it, in the face of the earth. I can see that now more than ever. I am tired of feeling like shit when love turns the other way around in my life. Appauled by egotism and flairboyance in the attitude of people I often meet. Where's the true meaning of love, can anybody tell me?
I wasn't able to feel comfortable with his life stance and way of facing things when we were together. I was afraid that his laid back attitude and disclosure would tear us apart. I didn't make the effort to x-ray his reactions and thoughts, all that he said and done was put under my perspective at all times. Big mistake! I didn't eventually love him the way I should, I only loved him with my own dreaded yet insecure notion of love. I didn't realize that then, only now that I've grown older and I can see things from a perspective, I understand much of my wrongdoings.
He obviously caught my mind's signals when I listened to this song that reminded me of him. He showed up in a flash, sending a message of thoughtfulness. I replied not because I had to, but for I wanted to say some things to him in respect to what we had then. I wish to God that he is happy with the life he's leading nowadays. That he has faced the troubles of the past that his family caused him and has made the changes needed to move on. I certainly hope that he has evolved further as a person and that he's been thinking of me without any hard feelings anymore. Afterall, he has always been a spiritual guide and a figure of inspiration to me, that's why I fell in love with him in the first place.
My sweet, my forest fairy, I wish you well. Your message today was one of the most distinctive gifts I would receive for Thanksgiving this year. May the Power be with you at all times, because you know I love you even though you haven't heard it come out of my mouth, but my heart speaks of your name in such a manner, that's hard to deny it.
This one is for You: Alanis Morissette - Your House
I pray to God that you are well, Love of my life...
Marialena, 28/11/2008
Update: On the other hand, I am having second thoughts on whether you deserve to be put in such a high level of esteem on my behalf. You propably do not, since you are just a human being with flaws and weaknesses, like everybody else. You had me and you lost me in a spin when you became mean and messy with me and set up a conspirancy using one of my friends then. I deserve to be happy with someone who believes so and makes it real for me and you my dear, chose the attitude of being vicious, acting like a a self destructive maniac. It's high time I moved on with my life again, you don't deserve my sympathy any longer. The game is over and I'm drawing the cards again to give myself a rest and focus on what I deserve more: love with someone who is ready and able to give love to me and receive love by me. If only you stood like a Man, when the times were calling you to do so, this person could be you once upon a time, but you didn't... 30/11/2008
Αναρτήθηκε από Marialena στις 11:00 PM 2 εντυπώσεις
Ετικέτες music videos, whispers
Monday, November 24, 2008
Οι νότες της καρδιάς
Βροχερή ήταν εκείνη η νύχτα, το θυμάται ακόμα καλά... Τη νύχτα που ενώ εκείνος είχε αποκοιμηθεί στο κρεβάτι, λίγο μετά τον έρωτά τους, η Ματίνα σαν χαμένη κοιτούσε τη βροχή να πέφτει στη σκοτεινή νύχτα έξω από το παράθυρο και μαζί με τη βροχή, τα μάτια της έσταζαν δάκρυα σιωπής και απελπισίας.
Τον ερωτεύτηκε πολύ τον Σταύρο, τόσο πολύ που μετά τον χωρισμό της από τον άνδρα της, ένιωσε και πάλι ζωντανή, μέσα από το ενδιαφέρον του. Τον άκουγε στο ραδιόφωνο, όταν εκείνος έπαιζε τις αγαπημένες του ροκ μουσικές στα ερτζιανά κύματα, στην εκπομπή του, σε έναν ανεξάρτητο ραδιοφωνικό σταθμό. Τον γνώρισε σε μια συναυλία ροκ, όταν κάθησαν δίπλα και εκείνη τον αναγνώρισε. Του έπιασε τη κουβέντα, του είπε πως ήταν θαυμάστριά του και πως της άρεσε πολύ η μουσική, έπαιζε κιόλας πιάνο που είχε μάθει σαν παιδί, αλλά από κει και πέρα ακολούθησε άλλον δρόμο στη ζωή της.
Παντρεύτηκε νέα, έκανε ένα παιδάκι, ένα αγόρι τον Αχιλλέα και ο άνδρας της, όπως συμβαίνει σε τέτοιες σχέσεις, πάτησε τα σαράντα και έφυγε από το σπίτι. Άλλαξε τη ζωή του με μιας, ασφυκτιόντας στη σχέση τους πια. Και η Ματίνα βρέθηκε να μεγαλώνει το παιδί μόνη της, να περνά τα βράδυα παρέα με το ποτό και το φεγγάρι στο βάθος και την μοναξιά της να την διαπερνά σαν σπαθί που αποκεφαλίζει τον κατάδικο. Ίσα που στεκόταν στα πόδια της πια στραγγιγμένη από τον θρήνο και αποκαμωμένη από τα αξημέρωτα ξενύχτια της με θέα το άπειρο κάπου εκεί μακρυά.
Η φωνή του Σταύρου και οι μουσικές του επιλογές ήταν συχνά η συντροφιά της, μελωδίες που την ταξίδευαν ή βασάνιζαν καθώς την έφερναν ένα βήμα πριν την απόγνωση ή τη λήθη κάθε φορά. Με το τσιγάρο στο χέρι, καθισμένη στο κρεβάτι, να φυσά στον αέρα τον καπνό που χανόταν στο δωμάτιο, ανάβοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, μη μπορόντας να ελέγξει το στρες της. Πέρασε καιρός έτσι, τόσος ώστε ο Αχιλλέας, ο γιός της, τη κοιτούσε μες τα μάτια και τη ρωτούσε τι έχει, για να εισπράξει ένα όμορφο ψέμα σαν δικαιολογία, κάθε φορά που το αγόρι ρωτούσε...
Κι ήταν η συγκεκριμένη συναυλία που η Ματίνα έβαλε μια αέρινη φούστα, ένα τζιν μπουφάν και τα σανδάλια της, σαν παιδί των λουλουδιών του '60, όπου η φωνή του Σταύρου έγινε εικόνα και η εικόνα άνθρωπος, από εκεί που δεν το φανταζόταν. Από κει και μετά άκουγε φανατικά την εκπομπή του Σταύρου κάθε βράδυ και την ηχογραφούσε κιόλας για να ακούει τη φωνή του ξανά και ξανά, σαν μια αχτίδα φωτός που έσκιζε έναν μουντό ουρανό!
Πήρε τηλέφωνο στον σταθμό και ζήτησε να πάει ως ακροάτρια στο στούντιο κιόλας. Η ημερομηνία κανονίστηκε και ένα βράδυ βρέθηκε να βλέπει από κοντά τον Σταύρο να κάνει εκπομπή εκεί μπροστά της, δίπλα της και να της χαμογελάει καθώς της αφιέρωσε ένα από τα τραγούδια που είχε επιλέξει να παίξει εκείνη τη νύχτα. Μετά έφυγαν μαζί και πήγαν για ποτό σε ένα ροκ μπαράκι στα Εξάρχεια.
Μιλούσαν με πάθος για την μουσική που τους εξέφραζε, για τα τραγούδια που είχαν σηματοδοτήσει τη ζώη τους, για τους έρωτες που στιγματίστηκαν από εκείνο το μοναδικό τραγούδι που τους περιέγραφε και τόσα άλλα που τους ενέπνεαν να μοιραστούν. Η ώρα περνούσε και η Ματίνα έπρεπε να φύγει για να πάρει το παιδί από την μητέρα της που το κρατούσε όσο εκείνη έλειπε. Ο Σταύρος προθυμοποιήθηκε να την πάει σπίτι γιατί η ώρα ήταν περασμένη. Την άφησε διακριτικά στην είσοδο του σπιτιού της και την χαιρέτησε, "θα τα ξαναπούμε" της είπε και έφυγε μέσα στη νύχτα.
Την πήρε τηλέφωνο την επόμενη μέρα, την ρώτησε αν κοιμήθηκε καλά και πότε μπορούσαν να συναντηθούν. Πήγαν για φαγητό με θέα τη θάλασσα και όσο συζητούσαν, τόσο η Ματίνα αισθανόταν τη καρδιά της να χτυπά δυνατά. Της άρεσε το δίχως άλλο αυτός ο άνδρας. Μετά το φαγητό και ενώ είχαν κατέβει για μια βόλτα στη παραλία καθώς ο ήλιος έδυε στον ορίζοντα, δώθηκε και το πρώτο φιλί, καθώς τα χείλη τους αγγίχτηκαν απαλά και ύστερα δυνατότερα καθώς φιλιόταν όσο ο ουρανός βαφόταν με πορφυρά χρώματα και εκείνοι αναστέναζαν γλυκά, κρατώντας ο ένας τον άλλον από το χέρι.
Με τη σκέψη της καρφωμένη σε αυτόν τον νέο άνδρα που τόσο την έλκυε, τα βράδυα της είχαν αλλάξει μορφή, καθώς περίμενε να τον ακούσει στην εκπομπή του κάθε βράδυ και ύστερα αργά μέσα στη νύχτα, να μιλήσουν στο τηλέφωνο και η Ματίνα να αισθάνεται πως τον είχε δίπλα της ενώ μιλούσαν.
Ο καιρός περνούσε και έφτασαν να βλέπονται ενώ είχε φτάσει το καλοκαίρι. Της πρότεινε να φύγουν για ένα σαββατοκύριακο σε ένα κοντινό νησάκι του Αιγαίου, να αλλάξουν παραστάσεις από τη μεγάλη πόλη που έμεναν. Πήραν το πλοίο και ξημερώματα Σαββάτου ήταν στον προορισμό τους. Με την θάλασσα να τους τυλίγει και το άσπρο των σπιτιών να γεμίζει τη ματιά σε αντίθεση με το γαλάζιο του ουρανού, χέρι χέρι, μαζί κολυμπούσαν στην αγκαλιά των υδάτων του Αιγαίου, μαζί περπατούσαν στα σοκάκια της Χώρας, μαζί έπιναν το ποτό τους με θέα το ηλιοβασίλεμα και μαζί οδηγήθηκαν στη κάμαρή τους, στο στούντιο που είχαν νοικιάσει για την παραμονή τους εκεί.
"Ματίνα, σ' αγαπώ..." της είπε ο Σταύρος κοιτάζοντάς την στα μάτια, όταν χαλάρωσαν μετά το ερωτικό τους σμίξιμο στο κρεβάτι. "Θέλεις να με παντρευτείς, θέλω να κάνω παιδιά και οικογένεια μαζί σου" συνέχισε, ενώ της έσφιγγε το χέρι με δύναμη. Η Ματίνα τα έχασε, τον κοίταξε έκπληκτη γι' αυτήν του τη δήλωση. "Σ' αγαπώ και εγώ, πολύ, μα..." έκανε μια παύση. "Μα, τι Ματίνα?" της είπε εκείνος αγωνιόντας, "τι είναι?". "Μα εγώ δεν θέλω να ξαναπαντρευτώ και δεν θέλω να κάνω άλλα παιδιά, έχω τον Αχιλλέα, αυτός μου φτάνει!" του απάντησε. Ο Σταύρος τράβηξε το χέρι του από το δικό της και έσκυψε σκεφτικός "δεν μ' αγαπάς Ματίνα... γιατί αλλιώς..." "Σε παρακαλώ κατάλαβέ με, δεν είμαι εγώ για οικογένεια, δεν μπορώ να ξανακάνω τα ίδια λάθη ακόμα μια φορά στη ζωή μου..." και δάκρυα καυτά κύλησαν από το ροδαλό της μάγουλο. Έσκυψε το κεφάλι της και δεν μίλησε άλλο. Την πήρε το ξημέρωμα να αγναντεύει το πέλαγο από το μπαλκόνι του διαμερίσματος, ενώ ο Σταύρος κοιμόταν στο δωμάτιο.
Το πρωί, εκείνη ήταν κομμάτια και όταν ο Σταύρος της ζήτησε να ξανασκεφθεί την πρότασή του, εκείνη έγνεψε απλά συγκαταβατικά και του είπε ένα ξέπνοο "καλά" για να κλείσει η συζήτηση. Ο έρωτάς της για εκείνον δυνάμωνε ολοένα και περισσότερο και δεν ήθελε να τον χάσει από τη ζωή της, ήταν για την ίδια αυτό που αναζητούσε από καιρό...
Η Ματίνα έφυγε διακοπές με τον μικρό Αχιλλέα όταν έκλεισαν τα σχολεία και τελείωσε και εκείνη με την διδασκαλία των μαθητών της. Δυό μήνες αργότερα, επέστρεψε στην Αθήνα για να ανασυγκροτηθεί και να ξεκινήσει και πάλι η καθημερινότητά της στη πόλη. Επεδίωξε να τον δει, να περάσουν χρόνο μαζί μιας και όσο έλειπε εκτός, η επικοινωνία της με τον Σταύρο ήταν μόνο τηλεφωνική. "Πάω στο χωριό να δω τους δικούς μου, θα έλθεις?" της πρότεινε καθώς ετοιμαζόταν να αναχωρήσει για τα πάτρια εδάφη. "Ευκαιρία να σε γνωρίσουν οι δικοί μου, τους έχω μιλήσει για σένα" πρόσθεσε και περίμενε την απάντησή της. Η Ματίνα πάγωσε ξανά καθώς επέστρεψε στο μυαλό της η πρόταση γάμου που της είχε κάνει λίγο καιρό πριν. Αρνήθηκε και του είπε πως δεν ήτνα έτοιμη για κάτι τέτοιο. "Θα βρεις κάποτε μια καλή κοπέλα και τότε να πας να την γνωρίσεις στους δικούς σου" του είπε ξανά, μα εκείνος ήταν ανένδοτος "αφού εσένα αγαπάω βρε Ματινάκι, δεν το καταλαβαίνεις? Είναι τόσο παράλογο αυτό που σου ζητάω?" την κοίταξε με παραπονεμένο ύφος ενώ της έλεγε.
Η Ματίνα δεν πήγε στο χωριό μαζί του τελικά, την έτρωγε μέσα της το δίλημμα, μα δεν υποχωρούσε στην άποψή της. Έλεγε και σε μια φίλη της μάλιστα, πως ήθελε να τον δει να κάνει σχέση με μια κοπέλα που θα ήθελε να παντρευτούν, όμως από την άλλη τον ήθελε μόνο δικό της, σε εκείνα τα παράλογα παιχνίδια του μυαλού που μόνον ο έρωτας ξέρει να παίζει στο κεφάλι ενός ερωτευμένου ανθρώπου. Επιστρέφοντας ο Σταύρος, προφασιζόταν δουλειά και έτσι δεν συναντιόταν πια τόσο συχνά όσο παλιότερα. Εκείνη το κατάλαβε πως κάτι συνέβαινε και κάποια στιγμή, ενώ τον έπαιρνε τηλέφωνο και δεν το σήκωνε, του έστειλε ένα μήνυμα "Γιατί με αποφεύγεις Σταύρο? Συμβαίνει κάτι?" και πάλι απάντηση δεν πήρε.
Μπήκε ξανά ο Σεπτέμβρης, άρχισαν τα σχολεία και η εργασιακή πραγματικότητα της Ματίνας επανήλθε σε γνώριμους ρυθμούς. Ο Αχιλλέας την απασχολούσε με τα μαθήματά του και εκείνη ακόμα δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της τον Σταύρο. Οι επαφές τους είχαν αραιώσει αρκετά και μιλούσαν πια πολύ πιο αραιά. Η Ματίνα άρχισε πάλι να περνά εκείνες τις ατέλειωτες νύχτες αγρυπνίας, που με το τσιγάρο και το ποτό στο χέρι, καθόταν στο κρεβάτι της, άνοιγε το ραδιόφωνο και άκουγε την εκπομπή του, καθώς η καρδιά της πήγαινε να σπάει στο άκουσμα της φωνής του στο μικρόφωνο.
Ένα βράδυ δεν άντεξε και πήγε στο στέκι που ήξερε πως σύχναζε ο Σταύρος μετά την εκπομπή, ένα μπαράκι στο κέντρο της πόλης. Μπήκε μέσα βρεγμένη από τη βροχή που ήδη είχε αρχίσει να πέφτει και τον βρήκε να κάθεται με την παρέα του και να πίνουν στο μπαρ. "Ματίνα, τι κάνεις εσύ εδώ?" τη ρώτησε καθώς την είδε να έρχεται προς το μέρος του. "Σε θέλω, αφού το ξέρεις πως σε θέλω, γιατί δεν μου απαντάς στα τηλέφωνά μου" του είπε με απόγνωση. Την κοίταξε στα μάτια και την πήρε αγκαλιά, ενώ ένιωθε την καρδιά της να χτυπά ακόμα δυνατότερα. Της χαίδεψε τα μαλλιά, το άγγιγμά τους τον τρέλλαινε ακόμα και τώρα, "θέλω να κάνω οικογένεια Ματίνα μου, δεν μπορώ να ξοδεύομαι σε σχέσεις δίχως αύριο" της είπε κοιτάζοντάς την μέσα στα υγρά της μάτια. "Σ' αγαπώ, Σταύρο, σ' αγαπώ..." του ψιθύρισε στο αυτί "δεν μπορώ χωρίς εσένα..."
Kissing in the rain, image by nucita @ photobucket.com
Την πήρε από το χέρι και έφυγαν για το σπίτι του, όταν έφτασαν έβαλε την αγαπημένη του μουσική που του άρεσε να τους συνοδεύει όταν έκαναν έρωτα και την οδήγησε στη κρεβατοκάμαρα. Τρυφερά της έκανε έρωτα όπως και πρώτα, ενώ εκείνη άφηνε να κυλήσει ένα δάκρυ στην άκρη του ματιού της, καθώς εκείνος βρισκόταν από πάνω της και την φιλούσε. Έκαναν έρωτα και τα κορμιά τους ενώθηκαν για μια ακόμη φορά σε μιαν αδιάψευστη ενότητα, τόσο γνώριμη και τόσο διαφορετική από την προηγούμενη. Η μουσική στο βάθος ακουγόταν και συνόδευε τις αναπνοές της καθώς το πάθος καταλάγιαζε και εκείνος της έδινε ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο, πριν ξαπλώσει δίπλα της.
Βροχερή ήταν εκείνη η νύχτα, το θυμάται ακόμα καλά... Τη νύχτα που ενώ εκείνος είχε αποκοιμηθεί στο κρεβάτι, λίγο μετά τον έρωτά τους, η Ματίνα σαν χαμένη κοιτούσε τη βροχή να πέφτει στη σκοτεινή νύχτα έξω από το παράθυρο και μαζί με τη βροχή, τα μάτια της έσταζαν δάκρυα σιωπής και απελπισίας.
Δεν έκατσε να κοιμηθούν μαζί, έτρεξε στο σπίτι της τα ξημερώματα, έφυγε αθόρυβα από κοντά του σαν κυνηγημένη, ενώ λυγμοί την έκαναν να αναταράσσεται καθώς η εικόνα του δεν έφευγε από μπροστά της, σαν φάντασμα ή είδωλο του άνδρα που αγάπησε. Ο Σταύρος δεν την ξαναπήρε τηλέφωνο, ούτε επεδίωξε να έχει επαφή μαζί της καθώς ο καιρός προχωρούσε και έμπαινε ο χειμώνας. Η Ματίνα αργότερα έμαθε από κοινούς γνωστούς πως ο Σταύρος είχε γνωρίσει μια νεότερή του κοπέλα και πως ήταν καλά μαζί. Όσο για εκείνη, περνούσε και πάλι τα βράδυα της στο κρεβάτι βάζοντας στο ραδιόφωνο την εκπομπή του, ενώ σχημάτιζε σύννεφα καπνού κοιτώντας το ταβάνι. Ο Σταύρος ήταν για πάντα δικός της, όσο το τραγούδι του έρωτά τους αντηχούσε ακόμα στα αυτιά της...
Μαριαλένα, 12-24/11/2008
Αναρτήθηκε από Marialena στις 8:32 AM 7 εντυπώσεις
Ετικέτες fiction, short stories
Thursday, November 20, 2008
* Χοιροστάσιο
Eίχαν αλλάξει οι καιροί, τώρα δε σκότωναν, σ' έδειχναν
μόνο με το δάχτυλο, κι αυτό αρκούσε. Ύστερα, κάνοντας
έναν κύκλο που όλο στένευε, σε πλησιάζανε σιγά σιγά,
εσύ υποχωρούσες, στριμωχνόσουνα στον τοίχο, ώσπου,
απελπισμένος, άνοιγες μόνος σου μια τρύπα να χωθείς.
Kι όταν ο κύκλος διαλυόταν, στη θέση σου στεκόταν
ένας άλλος, καθ' όλα αξιαγάπητος κύριος.
Xοιροστάσιο
Tάσος Λειβαδίτης
Αναρτήθηκε από Marialena στις 9:05 AM 5 εντυπώσεις
Ετικέτες poetry
Monday, November 17, 2008
17 Νοέμβρη 1973: 35 χρόνια μετά... τι?
Κορυφώνονται απόψε οι εορτασμοί για την επέτειο του Πολυτεχνείου, όπως κάθε χρόνο από τη μεταπολίτευση και μετά. Ως συνήθως, οι περαστικοί, οι εκπρόσωποι κομμάτων, οι νεολαίοι, κλπ, καταθέτουν στεφάνια στην κεφάλα του Σβορώνου, που βρίσκεται μπροστά από το κτήριο του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων, πανώ αναρτώνται με αντικυβερνητικά συνθήματα, οι αναρχικοί καραδωκούν να κάνουν φασαρία και να κάψουν τα μαγαζιά που βρίσκονται στη περιοχή και ένα πλήθος επί τη ευκαρία να διαδηλώσει φτάνοντας στην Αμερικανική Πρεσβεία ως διαμαρτυρία...
Και λοιπόν? Και λοιπόν τι σημαίνει αυτή η επέτειος στην εποχή μας, 35 ολόκληρα χρόνια μετά? Οι φοιτητές που βρίσκονταν στο Πολυτεχνείο, έχουν φτάσει τα 55 ή τα 60 τους πια, είναι πολιτικοί, επιστήμονες, καθηγητές, επαγγελματίες και πολλά άλλα. Είναι εκείνοι που τυχαία σε μια καταδίωξη της αστυνομίας στα γύρω στενά εκείνο το βράδυ, χώθηκαν στο Πολυτεχνείο για να γλυτώσουν και έτσι ξεκίνησε η βραδυά που άλλαξε το πολίτευμα της χώρας μας, ξανά σε δημοκρατία το 1974.
Άκουσα πρόσφατα στην εκπομπή "Μηχανή του Χρόνου" από το κανάλι Αλφα, πως ο κατόπιν δικτάτορας Ιωαννίδης, ένας αιμοσταγής και αδίστακτος στρατιωτικός, με κρυφά κίνητρα και μοχθηρό χαρακτήρα, εξ απορρήτων του Παπαδόπουλου, είχε προετοιμάσει ανατροπή του καθεστώτος Παπαδοπούλου για τις 25 Νοεμβρίου, τον πρόλαβαν όμως τα γεγονότα της 17ης, που όμως εκείνος διέταξε να γίνει επίθεση των στρατευμάτων κατά των αμάχων στο πανεπιστημιακό άσυλο. Εκεί ήταν ο περίφημος Δερτιλής που με το περίστροφο στο χέρι, πυροβολούσε κατά των ανυπεράσπιστων πολιτών, προσπαθώντας να ανατρέψει την λαϊκή εξέγερση εις μάτην.
Νιώθω αηδία, για τους ανθρώπους που κατεδίκασαν την Ελλάδα και την Κύπρο το καλοκαίρι του 74, σε μια εθνική τραγωδία που μέχρι και σήμερα οι πληγές της δεν έχουν κλήσει, με την τουρκική κατοχή στο 34% της Μεγαλονήσου. Ήθελα, παρά τις φιλερηνικές μου απόψεις, να είχε τιμωρηθεί παραδειγματικά ο Ιωαννίδης, ο οποίος αιματοκύλησε το Πολυτεχνείο και δεν έδωσε την δέουσα σημασία ως στρατιωτικός, στην τουρκική επέμβαση στα κατεχόμενα. Μόνον αυτός ήταν ο υπαίτιος, όχι! Όμως φρίττω να ακούω στο ίδιο ρεπορτάζ, τους ακουλούθους του και πιστούς στην ιδέα της "επανάστασης" στρατιωτικούς τότε, να μιλούν με τόση φυσικότητα για την επέμβασή τους...
Γι' αυτά που συνέβαιναν τότε και φίμωναν τη δημοκρατία, εκείνα τα ανήξερα παιδιά ξεσηκώθηκαν και αμύνθηκαν στο Πολυτεχνείο το τριήμερο των ταραχών. Με την ορμή της νιότης τους και τα πιστεύω τους, όρμηξαν άοπλοι κατά του δικτατορικού καθεστώτος, ο νάνος μπροστά στον γίγαντα και του επέφεραν καίριο πλήγμα στο κύρος της κυβέρνησης μαριονέττας.
Όμως, η μεταπολίτευση και επανίδρυση του Κοινοβουλευτισμού στη χώρα μας, έφερε στο φως της επικαιρότητας κάποιους από αυτούς τους νέους που βρέθηκαν στο καίριο σημείο, τη σωστή στιγμή και άλλαξε τη ζωή τους. Δεν μπορώ όμως να δεχτώ πως μόνο με το εισητήριο της συμμετοχής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, αυτοί οι άνθρωποι έγιναν βουλετές, υπουργοί, αρχηγοί κομμάτων και διαφέντεψαν τις τύχες του τόπου!
Δεν είναι πια ούτε 20, ούτε 25, ούτε 30 για να υπηρετούν τα ιδεώδη της νιότης τους, τότε που ο κρατικός ή κομματικός μηχανισμός δεν τους είχε απορροφήσει και μετατρέψει σε καρεκλοκένταυρους. Πόσοι από αυτούς που το "παίζουν" αγωνιστές, πραγματικά ήταν εκείνη την εποχή, που πολλοί από εμάς ήταν αγέννητοι?
Να το πω και αλλιώς όσον αφορά στους στρατιωτικούς. Δεν ήταν όλο το στράτευμα χουντικοί, ούτε βασιλόφρονες, ούτε μανιακοί να ρίξουν τη κυβέρνηση Καραμανλή ή Παπανδρέου γέρου προ του 67. Ήταν και είναι άνθρωποι που πιστεύουν στη δημοκρατία και είναι επί το πλείστον νομοταγείς πολίτες, πολύ περισσότερο από άλλους κλάδους επαγγελματικούς, καθότι και αυτοί μισθωτοί και ελεγχόμενοι από το κράτος. Γιατί οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις επί υπουργείας Αβέρωφ και έπειτα, τους αντιμετωπίζουν ως εν δυνάμει θύτες και τους δίνουν μισθούς πείνας και τους στέλνουν να υπηρετήσουν στη παραμεθόριο και στην άγονη γραμμή? Γιατί παίρνουν οι κυβερνήσεις τη γη από τα μετοχικά ταμεία (παράδειγμα: Ο Οικοδομικός Συνεταιρισμός "Ίκαρος" της Αεροπορίας, που είχε αγοράσει γη στο Γραμματικό Αττικής και δημεύτηκε ως δασική έκταση από τον Ευάγγελο Αβέρωφ και τώρα δόθηκε ως "δωράκι" της πολιτείας στον Ηγούμενο Εφραίμ της Μονής Βατοπαιδίου?)Η αποζημίωση για την δήμευση της γης του Ικάρου ήταν άτοκα 600 ευρώ παρακαλώ, ποσό που δεν αντιστοιχούσε με τίποτε, στις εισφορές των δικαιούχων επί σειρά 30 και πλέον ετών.
Γιατί διαδηλώνουν τα νιάτα εν έτει 2008? Για το "κάτω οι Αμερικάνοι" του αμερικανοτραφούς και υποστηριζόμενου Ανδρέα το 1981? Για την υιοθέτηση του Αγώνα του Πολυτεχνείου από την Αριστερά, που έχει περάσει στη λαϊκή συνείδηση πως μόνον αυτοί αγωνίστηκαν κατά της Χούντας? Μόνο μέλη του ΚΚΕ, ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο στις 17 Νοεμβρίου? ή πολύ βολικά η σιγή και η σεμνότητα των άλλων πολιτικών χώρων έδωσαν περιθώριο για να επικρατήσει αυτή η άποψη μέχρι και σήμερα?
Διαδηλώνουν για το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία και όχι για τα υποβαθμισμένα ιδρύματα της 3βάθμιας εκπαίδευσης που δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των φοιτητών, αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης, για την παιδεία που αρμόζει στους πολίτες αυτής της χώρας τον 21ο αιώνα. Διαδηλώνουν για τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, που γι' αυτό που κάνουν, να διδάξουν γνώση επί πληρωμή, το κάνουν πολύ καλά σε αντίθεση με την "δωρεάν" παιδεία των ΤΕΙ και ΑΕΙ?
Διαδηλώνουν άραγε για το περιβάλλον που πλήττεται από στενόμυαλες πολιτικές στον τομέα του περιβάλλοντος και των Ανανεωσίμων Πηγών Ενέργειας, της αναδάσωσης και της διατήρησης των φυσικών πόρων? Της επιβάρυνσης της ατμόσφαιρας? Φωνάζουν για την ακρίβεια που μαστίζει την καθημερινότητά μας? Κρατούν πλακάτ υπέρ της διαφάνειας του δημόσιου βίου και της εξυγίανσης της πολιτικής ζωής της χώρας, που κατά μεγάλο ποσοστό, αποτελείται από εκπροσώπους της γενιάς του Πολυτεχνείου?
Η σημερινή γενιά του Πολυτεχνείου, οφείλει να είναι οργισμένη και αγανακτισμένη για τα κακώς κείμενα της γενιάς του Πολυτεχνείου του 73. Με το να αναμασούν συνθήματα και ιδεολογίες της περασμένης 35ετίας, απλά δίνουν δύναμη στους "καισαρίσκους" που έκαναν εκείνη τη νύχτα, σημαία τους για την άνοδο και εγκαθίδρυση στη πολιτική. Η νέα γενιά ας έχει τον αγωνιστή Αλέξανδρο Παναγούλη ως εικόνα και ας διατηρήσει το ήθος του στον αγώνα υπέρ της δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Τα υπόλοιπα είναι απλώς άρτος και θέαμα, κομμάτι μιας καλοστημένης παράστασης για προβολή στα ΜΜΕ, τίποτε άλλο.
Σύνδεσμος: Wikipedia - Alexandros Panagoulis
Μαριαλένα, 17/11/2008
Αναρτήθηκε από Marialena στις 8:45 PM 6 εντυπώσεις
Ετικέτες politics
Friday, November 14, 2008
Τα 10 καλύτερα πράγματα που διαθέτουν όσοι έχουν διαβήτη
Σύνδεσμος: 14/11/2008: Η συνέντευξη των παιδιών με διαβήτη στην Ελευθεροτυπία
Αναρτήθηκε από Marialena στις 8:52 AM 2 εντυπώσεις
Monday, November 10, 2008
Kama Sutra
Γνωρίστηκαν μέσω αλληλογραφίας λίγο πριν κλείσουν τα τριάντα τους. Εκείνος ήταν Ινδός, εκείνη Ελληνίδα. Αμερικανοσπουδαγμένοι και οι δυο, έβρισκαν ενδιαφέρον στην μεταξύ τους αλληλογραφία, να μιλούν για την αρχαία ελληνική γραμματεία και φιλοσοφία και καθώς ο καιρός περνούσε η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ τους γινόταν ολοένα και πιο ευχάριστη.
Επιχειρηματίας εκείνος εργοστασιάρχης στη πατρίδα του, ταξίδευε συχνά στην Ευρώπη για τις εξαγωγές που έκανε. Της ανακοίνωσε πως θα έφτανε στην Ελλάδα εκείνο το καλοκαίρι, για να έλθει σε επαφή με τους ντόπιους συνεργάτες του. Κανόνισαν να συναντηθούν, να γνωριστούν από κοντά επιτέλους.
Συναντήθηκαν στο ξενοδοχείο του στην Αθήνα. Μελαμψός, με υπέροχα κατσανά μάτια και φωτεινό χαμόγελο, την κατέκτησε με την ευγένειά του από την πρώτη στιγμή. Του πρότεινε το σαββατοκύριακο να τον φιλοξενήσει στο παραθαλάσσιο εξοχικό της έξω από την Αθήνα και εκείνος δέχτηκε με χαρά.
Με το αυτοκίνητό της έφτασαν στη παραλιακή τοποθεσία και τακτοποιήθηκαν στα δωμάτιά τους. Οι γονείς της ήταν στο δικό τους διαμέρισμα και το βράδυ έφαγαν όλοι μαζί συζητώντας για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τον αντίστοιχο ινδικό μεταξύ τυρού και αχλαδιού. Μετά το δείπνο, βγήκαν έξω και κατευθύνθηκαν προς ένα δημοφιλές μπαράκι της περιοχής. Του άρεσαν οι ανατολίτικοι ρυθμοί και ενώ έπιναν το ποτό τους, της άγγιξε το χέρι με νόημα. Τότε εκείνη κατάλαβε πως του άρεσε και το παιχνίδι ξεκίνησε μεταξύ τους. Κάθησαν στην παραλία μπροστά από το μπαράκι και εκείνος τρυφερά ακούμπησε πάνω της όσο άκουγαν τον ήχο των κυμάτων να μπλέκεται γλυκά με την μουσική λίγο μακρύτερα.
Kama Sutra, image by www.dancingshakina.com
Γύρισαν σπίτι και κατευθύνθηκαν προς το δικό της διαμέρισμα. Καληνυχτίστηκαν στο χωλ και εκεί που εκείνη νόμιζε πως θα έπεφταν για ύπνο, εμφανίστηκε μπροστά της φορώντας μια κατάλευκη μακριά κελεμπία και κάθησε δίπλα της στο κρεβάτι. Τον κοίταξε με συστολή μα και δέος, έτσι μελαχροινός που ήταν και γεροδεμένος, φάνταζε σαν κάτι το ιδιαίτερο μέσα στη λευκή φορεσιά του.
"Ξέρεις" του είπε ξεροκαταπίνοντας, "δεν το έχω ξανακάνει αυτό..." εννοώντας πως ήταν ο πρώτος άνδρας που ερχόταν στο κρεββάτι της. "Ούτε και εγώ" της απάντησε, μα εκείνη τη στιγμή δεν είχε σημασία αν έλεγε αλήθεια ή ψέμματα. Αργά αργά, της αφαιρούσε τα ρούχα της ενώ φιλιόντουσαν και την ξάπλωσε στο κρεββάτι. Έβγαλε και εκείνος το φόρεμά του και φάνταζε στα μάτια της πελώριος! Ξάπλωσαν και η επαφή τους, ήταν ένας συνδιασμός ινδουιστικού τελετουργικού πασπαλισμένου με μεσογειακό ταπεραμέντο! Εκείνος ήξερε καλά να μην βιάζεται να προχωρήσει και εκείνη έβρισκε στο πρόσωπό του τον ιδανικό εραστή που της έξαπτε την επιθυμία να τον γευτεί μέχρι τέλους. Το κρεββάτι της είχε επιτέλους ευλογηθεί από την ένωση των δύο εραστών.
Τη νύχτα εκείνη, ο έρωτας που έκαναν ήταν μοναδικός, ανεπανάληπτος. Την επομένη πήγαν για μπάνιο στη παραλία, έφαγαν φρέσκο ψάρι και το απόγευμα επέστεψαν στην Αθήνα. Θα ξαναγύριζε σύντομα στη πόλη για τις δουλειές του, οπότε υποσχέθηκαν πως θα ξανασυναντηθούν τότε. Πήγε και τον πήρε πάλι από το ξενοδοχείο του και πήγαν σε ένα θεαματικό σημείο της πόλης να απολαύσουν τον καφέ τους. Το βράδυ καθώς τον άφηνε στο ξενοδοχείο, του ζήτησε να της κάνει έρωτα. Ένιωθε ήδη το κορμί της να θέλει να τον γευτεί και του το ζήτησε χωρίς ενδοιασμούς. Εκείνος ξαφνιάστηκε μα την οδήγησε στο δωμάτιό του. Με τελευταίο προπύργιο τα γαλάζια δαντελένια της εσώρουχα, το πάθος για κείνον φούντωνε μέσα της καθώς τα χείλη τους έσμιγαν στη χημεία των κορμιών τους. Τον είχε ερωτευθεί το δίχως άλλο, αυτόν τον ινδό καρδιοκατακτητή...
Της έστειλε ένα e-mail λίγο αργότερα, λέγοντάς της πως παντρεύτηκε στη πατρίδα του την κοπέλα που αγαπούσε εδώ και επτά χρόνια. Τον συνεχάρη και του ευχήθηκε τα καλύτερα, μα μέσα της κατακεραυνώθηκε καθώς αυτό που αντιπροσώπευε αυτός ο άνθρωπος για εκείνην ήταν σχεδόν ιδανικό. Νέος, γοητευτικός, ικανός εραστής, δημιουργημένος και καλλιεργημένος, τα είχε όλα όσα μπορούσε να φανταστεί ότι θα είχε ένας ιδεατός άνδρας για εκείνην. Και τώρα παντρευόταν μιαν άλλην στη πατρίδα του, τι ανόητη που ήταν να ελπίζει πως...
Η επικοινωνία τους άρχισε να αραιώνει σιγά σιγά και να γίνεται περισσότερο τυπική. Εξακολουθούσε να τον θέλει πολύ, μα πια αυτό ήταν μοναχά δικό της πρόβλημα. Την ειδοποιούσε πως θα επέστρεφε στην Ελλάδα για τις δουλειές του, μα εκείνη δεν άντεχε πλέον να τον ξαναδεί. Άλλες φορές κανόνιζε να λείπει, άλλες απλά του αρνείτο ευγενικά, μα εκείνος για πολλά ακόμα χρόνια επέμενε να θέλει να την ξανασυναντήσει.
Κάθε φορά που ελάμβανε μια τέτοια ειδοποίηση από εκείνον, αναστατωνόταν στη θύμησή του. Ένιωθε πως δεν μπορούσε πια να τον αντιμετωπίσει φιλικά, έστω και αυτό ίσχυε όσα χρόνια επικοινωνούσαν μέσω αλληλογραφίας. Εκείνη βρήκε το θάρρος να του εξομολογηθεί πως είχε νιώσει απέναντί του από τότε που τον φιλοξένησε στο σπίτι της, έστω και αν αυτή της η παραδοχή έγινε πέντε χρόνια σχεδόν μετά την πρώτη τους επαφή.
Καμμιά φορά τον αναπολούσε σαν εραστή καθώς στο τοπ 10 της ο συγκεκριμένος είχε καταλάβει την πρώτη θέση με τον τρόπο τον δικό του, τον καμασουτρικό που της έκανε έρωτα! Έμεινε ένα σάρι που της έφερε να τον θυμίζει κάθε φορά που το φορούσε σαν παρεό και εκείνες οι νύχτες του πάθους και της έξαψης που μοιράστηκαν οι ετερόκλητοι αυτοί εραστές. Αν μονάχα τα παραμύθια ζωντάνευαν, τώρα θα ήταν μια από τις γυναίκες του στο χαρέμι, στο παλάτι του κάπου στα βάθη της Ινδίας...
Kamasutra, image by rio1714@photobucket.com
Marialena, 16/06/2007
Αναρτήθηκε από Marialena στις 8:50 AM 7 εντυπώσεις
Ετικέτες fiction, short stories, whispers
Friday, November 07, 2008
Me Tarzan, You Jane!
... ή αλλιώς τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι? Αυτή τη φορά θα διηγηθώ τα κατορθώματα του τρελλού κριαριού, το οποίο επιχείρησε να κάνει την τσίτα πάνω στα δέντρα μιαν ωραία πρωϊα (και μεσημβρία...).
Η πρόσκληση είχε γίνει από το Ελληνικό Παράρτημα του Διεθνούς Ιδρύματος Έρευνας Κατά του Νεανικού Διαβήτη (JDRFI), στην οποία καλούσε όσα άτομα με διαβήτη και φίλοι τους επιθυμούσαν, μπορούσαν να περάσουν μια μέρα στο Πάρκο Περιπέτειας στη Μαλακάσα. Δεν θα το έχανα με τίποτα κάτι τέτοιο, καθότι το είχα και απωθημένο από πέρσυ που παρά γουρουνότριχα δεν μπόρεσα να πάω εκεί σε μια εκδήλωσή που αφορούσε σε αυτοκίνητα εκτός δρόμου, γι' αυτό και φέτος ήθελα να πάρω το αίμα μου πίσω.
Ο καιρός καλός και ηλιόλουστος στα μέσα Οκτωβρίου και η παλιοπαρέα των φίλων με διαβήτη που χρόνια τώρα είμαστε συνοδοιπόροι στη πάθησή μας αλλά και στις μικροχαρές της ζωής, ήταν εκεί μικροί και μεγάλοι, για να διαπιστώσουμε τι στο καλό ήταν αυτό το Πάρκο Περιπέτειας!
Η τοποθεσία στις παρυφές της Πάρνηθας, κατάφυτη από πεύκα και χαμηλή βλάστηση, χαρακτηριστική του αττικού τοπίου και ανάμεσα στις φυλλωσιές, ξεφύτρωναν τα διάφορα σχοινιά, ξύλινες εξέδρες και από το πουθενά ιπτάμενοι στη κυριολεξία, αναβάτες, που διέσχιζαν το πάρκο απ' άκρη σε άκρη δεμένοι με τον γάτζο γύρω από τη μέση τους, ενώ η τροχαλία τους οδηγούσε στο εναέριο ταξίδι τους.
Αφού προμηθευτήκαμε τις απαραίτητες ταυτοτητούλες στο χέρι που μας έβαζαν στην είσοδο για τις δραστηριότητες, κατευθυνθήκαμε προς τα τραμπολίνο, όπου βλέπαμε δεμένους, πιτσιρίκια αλλά και ενηλίκους να χοροπηδούν! Ως κριάρι βεβαίως και μην έχοντας καμμιά συναίσθηση τι θα επακολοθούσε, προσφέρθηκα να ανέβω πρώτη για να δοκιμάσω το τραμπολίνο. Ο υπεύθυνος εκεί με έδεσε πισθάγκονα και σιγά σιγά ανέβαζε τα σχοινιά και με προέτρεπε να κάνω βαθιά καθίσματα για να ανυψωθώ περισσότερο στον αέρα. Αχχχχχ... καλά ήταν όσο οι ταλαντώσεις ήταν μικρές και ξανακατέβαινα, όμως όταν ο τύπος μου τραβούσε τα σχοινιά ακόμα περισσότερο για να φτάσω ψηλά, έκλεισα τα μάτια και ενώ το στομάχι χοροπηδούσε καθώς κατέβαινα (πέφτωωωωω....), ευχόμουν να μην ένιωθα αυτό το σώσιμο της ψυχής που έκανε τη διασκέδαση σχεδόν διαστροφή από την αίσθηση της πτήσης, έστω και για δευτερόλεπτα. Δεν μου έφτανε αυτό, μου έδειξε κιόλας ο υπεύθυνος πως να κάνω τούμπα στον αέρα(!!!) και εκεί που ανεβοκατέβαινα χωρίς λύπηση, έκανα και τη σχετική τούμπα με το κεφάλι πίσω, που βλέπεις το έδαφος ανάποδα καθώς στριφογυρνάς...
Κατέβηκα και λύθηκα από τα δεσμά του μαρτυρίου, ενώ όλο μου το σώμα έτρεμε από την έκκλυση της αδρεναλίνης και τον φόβο που είχε τραβήξει με την τρέλλα που με δέρνει. Σειρά είχαν και τα υπόλοιπα παιδιά, που το διασκέδασαν και εκείνα αρκούντως, καθώς οι κραυγές και το βλέμμα μετέπεια φανέρωνε το συναρπαστικό της όλης διαδικασίας!
Στη συνέχεια ορεξάτοι και για άλλη περιπέτεια, κατευθυνθήκαμε προς την εξέδρα όπου φορέσαμε τις ειδικές δέστρες στους γοφούς για να ετοιμαστούμε για κρέμασμα από τα δέντρα. Αφού μας αλυσσόδεσαν ξανά με τον νέο μας εξοπλισμό, σειρά είχε η εκπαίδευση πως να αιωρούμαστε στα δέντρα, κάνοντας πάντα χρήση των απαραίτητων γάτζων για να είμαστε πάντα ασφαλείς καθώς παριστάναμε τις μαϊμούδες από κλαρί σε κλαρί.
Αφού περάσαμε και τη βασική εκπαίδευση με μπόλικα πειράγματα, θαυμάζαμε τις μεγάλες διαδρομές και γι' αυτό επιλέξαμε την τρίτη και μεγαλύτερη σε δυσκολία διαδρομή του επιπέδου μας, γιατί όσο και αν βλέπαμε να ταλαιπωρούνται οι προηγούμενοι, εμείς πορωνόμασταν και θέλαμε να τη διασχίσουμε σαν λοκατζίδες!
Πάνω στα δέντρα λοιπόν, με 15 μέτρα ύψος και διάφορα εδάφη από κάτω μας να χάσκουν, έπρεπε να περάσουμε μιαν αρθρωτή γέφυρα, να κρεμαστούμε από το σκοινί και να περάσουμε απέναντι, να πηδήσουμε από σανίδα σε σανίδα για να συνεχίσουμε, να πηδήξουμε ξανά σαμπρέλες αυτοκινήτων, να παραστήσουμε τον Ταρζάν (χωρίς τη Τζέιν), ενώ δεμένοι έπρεπε να πιάσουμε το σχοινί, να αιωρηθούμε και να περάσουμε τις αραιά βαλμένες σανίδες μέχρι το επόμενο δέντρο και τελειώνοντας να κάνουμε δυο αιωρήσεις, τη μία με ανάποδη κλίση και την άλλη κατηφορική πριν προσγειωθούμε στο έδαφος. Μας πήρε περίπου μια ώρα να διασχίσουμε το πεδίο μάχης, μα στο τέλος ενώ εναλλάσονταν οι βαθμοί δυσκολίας στο εγχείρημα, στην αιώρηση με την ανάποδη κλίση έπρεπε δυο φορές να πάω στη βάση με τα χέρια σύρρωντας το σώμα μου προς την ανηφόρα και στο τέλος από την κούραση στα χέρια και στα πόδια, η αιώρηση της κατάβασης μου φάνηκε σαν βάλσαμο, φτάνωντας σύντομα ξανά στη γη!
Με τα πόδια να τρέμουν ξανά από την προσπάθεια της αναρρίχησης, αλλά και ικανοποιημένη από την ολοκλήρωση έτσω και σαν τσίτα, της εναέριας διαδρομής, καθήσαμε να φάμε ενώ βλέπαμε τους νεοφώτιστους αναρριχητές στο τραμπολίνο να κάνουν τούμπες και να εκστασιάζονται, όπως κάναμε και εμείς λίγο πριν.
Δυό μέρες μετά τα πλευρά μου αλλά και τα χέρια μου ήταν πιασμένα, αλλά την αίσθηση της περιπέτειας στη φύση και του κεφιού με τα φιλαράκια μου, δεν την αλλάζω με τίποτε. Αυτός ο χώρος είναι ιδανικός για να ξεσκάσει κάποιος στον ελεύθερο χρόνο του και να διασκεδάσει παρέα με τους φίλους του ενώ κάνει πράγματα τόσο διαφορετικά από την καθημερινότητά του, με τόση πολλή (ασφαλή) περιπέτεια! Πραγματικά ζήλευα τα μικρά παιδάκια που είχαν άγνοια του κινδύνου που διασκέδαζαν πραγματικά, ενώ έκαναν δραστηριότητες που σε εμάς τους μεγάλους φαινόταν δύσκολες, αλλά με αρκετή καλή θέληση και ακόμα περισσότερη διάθεση, τελικά δεν είναι ακατόρθωτες!
Links: Juvenile Diabetes Research Foundation Hellas
Adventure Park Πάρκο Περιπέτειας - Μαλακάσα
Μαριαλένα, 7/11/2008
photos by Marialena, 2008
Αναρτήθηκε από Marialena στις 2:00 AM 3 εντυπώσεις
Monday, November 03, 2008
Πάλι απ' την αρχή...
Με πήρε τηλέφωνο η διαβητολόγος μου τη Πέμπτη το πρωί: "Μαριαλένα παίρνεις φάρμακα για τον θυρεοειδή?¨ με ρώτησε. Όχι, δεν παίρνω της απάντησα, τόσα χρόνια το παρακολουθούμε και βλέπουμε πως πηγαίνει, της απάντησα αναρωτώμενη τι συμβαίνει. "Η TSH σου είναι πολύ χαμηλή και θέλω να επαναλάβεις την εξέταση μου είπε. "Έχεις ενδείξεις υπερθυρεοειδισμού και πήγαινε το συντομότερο να την επαναλάβεις".... Μάλιστα.
Να πω ότι χάρηκα για τα νέα αυτά? Δεν χάρηκα καθόλου ομολογώ. Αν έχω υπερθυρεοειδισμό, ζήτω που καήκαμε πάλι. Όχι τίποτε άλλο, αλλά τον τελευταίο χρόνο που έχω μειώσει το βάρος μου κατά δέκα κιλά, έχω χαρεί ιδιαίτερα που το σώμα μου ξαναβρήκε τη φόρμα του και είναι σε καλό δρόμο με τον έλεγχο του βάρους μου. Είμαι αρκετά ενεργητική και το να αρχίσω να παίρνω θυρορμόνη που μια σε πιάνει, την άλλη δεν σε πιάνει, το σκέφτομαι και αγανακτώ. Και δεν έχω άρνηση που λένε ότι πιάνει τους ασθενείς στα κακά μαντάτα, αλλά δεν γουστάρω και τα επακόλουθα της μη ρύθμισης μετά, αφού έχω παιδευτεί με αυτά τα ζητήματα για χρόνια με τον μεταβολισμό μου έχοντας διαβήτη τύπου 1.
Δεν θέλω να αρχίσω να ξαναπαίρνω βάρος ή να μην με καλύπτει η όποια αγωγή. Επικοινώνησα με την ομοιοπαθητικό μου αμέσως μετά και θα πάρω για δεκαπέντε ημέρες Thyroitinum 12CH πρωί βράδυ, για να δούμε πως θα ανταποκριθεί ο αδένας μετέπειτα. Όσο περνάει από το χέρι μου δεν θέλω να πάρω άλλα φάρμακα και όσο αντέξω.
Τώρα να υποθέσω πως το τρέμουλο στα χέρια μου ή η τριχόπτωση το καλοκαίρι ή ακόμα η βραχνάδα στη φωνή μου το πρωί (που δεν καπνίζω κιόλας) οφείλονται στον θυρεοειδή μου? Ε, μπορώ να ζήσω και με αυτά, για όνομα του Θεού...
Σήμερα το πρωί θα επαναλάβω την αιματολογική εξέταση για Τ3, T4 & TSH στη Βιοιατρική. Ο Θεός να βάλει το χέρι του, γιατί μου τη δίνουν οι θυρεοειδίτιδες μαμώτο...!
Αναρτήθηκε από Marialena στις 8:37 AM 11 εντυπώσεις
Ετικέτες diabetes
Friday, October 31, 2008
Μαντώ - Δεν είσαι εκεί
Δεν είσαι εκεί
Στίχοι: Πήγασος
Μουσική: Πήγασος
Πρώτη εκτέλεση: Μαντώ
Πάψε πια
Να μου λες "να περνάμε καλά"
Τι σημαίνει "περνάμε καλά"
Να τα βλέπεις όλα επιδερμικά
Σε χαλάει
Που σου λεω πως δεν είμαι καλά
Σε ρωτάω, πως να 'μαι καλά
Αφου νιώθω τόσο μόνη
Τόση μόνη. Τόσο μόνη
Όταν πονάω δεν είσαι εκεί
Σ' όλα τα δύσκολα που ψάχνει
Κάπου η καρδιά να στηριχτεί
Εσύ αλλάζεις διαδρομή
Όταν πονάω δεν είσαι εκεί
Μόνο στα εύκολα κοντά μου
Να 'σαι δε φτάνει. Δε φτάνει
Η ζωή
Δεν είναι εικόνα ούτε και καρτ-ποστάλ
Να κρατάς όποιον χαμογελά
Κι όποιος όχι
Δεν υπήρξε πουθενά
Δεν ακούς
Την αλήθεια. Η αλήθεια πονά
Θέλεις να σου χαιδεύω τα αυτιά
Η ανοχή μου τελειώνει
Τέλειωνει. Τέλειωνει.
Αναρτήθηκε από Marialena στις 9:08 AM 3 εντυπώσεις
Ετικέτες music videos
Wednesday, October 29, 2008
* Αμοργός
Mη σφίγγεις άδικα τα παπούτσια σου σα να φυτεύεις
πλατάνια
Mη γίνεσαι ΠEΠPΩMENON
Γιατί δεν είναι ο σταυραητός ένα κλεισμένο συρτάρι
Δεν είναι δάκρυ κορομηλιάς ούτε χαμόγελο νούφαρου
Oύτε φανέλα περιστεριού και μαντολίνο Σουλτάνου
Oύτε μεταξωτή φορεσιά για το κεφάλι της φάλαινας.
Eίναι πριόνι θαλασσινό που πετσοκόβει τους γλάρους
Eίναι προσκέφαλο μαραγκού είναι ρολόι ζητιάνου
Eίναι φωτιά σ' ένα γύφτικο που κοροϊδεύει τις παπαδιές
και νανουρίζει τα κρίνα
Νίκος Γκάτσος
Απόσπασμα από την Αμοργό
Αναρτήθηκε από Marialena στις 8:34 AM 6 εντυπώσεις
Ετικέτες poetry
Sunday, October 26, 2008
Αυτό το έργο το έχω ξαναδεί...
Δεν ξέρω πόσες φορές πρέπει να ζήσεις το ίδιο πράγμα για να καταλάβεις τι συμβαίνει και από κει και πέρα να αποφασίσεις τι θα κάνεις. Σήμερα γράφω σε αληθινό χρόνο για πράγματα που μου συμβαίνουν τώρα και έχω την ανάγκη να τα εκφράσω και κατανοήσω.
Σήμερα το πρωί βρέθηκα να περπατάω στην Λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας στη Θεσσαλονίκη, από τα Εβραίικα με κατεύθυνση προς τη Νομαρχία, περίπου με κανονικό βήμα μισή ώρα δρόμος, συνηθισμένη από τις αποστάσεις της Αθήνας, δεν μου φάνηκε καθόλου. Χθες μετά τη δουλειά και με τον χρόνο να τρέχει αμείλικτα, πρόλαβα να γυρίσω σπίτι, να ετοιμαστώ και να προλάβω στο τσακ την αμαξοστοιχία των 20.39 για Θεσσαλονίκη. Έφτασα στις 1.40 το πρωί πια, αναμένοντας τους φίλους μου να έλθουν να με πάρουν από τον σταθμό. Με την πόλη να σφύζει από ζωή εκείνη την ώρα ακόμα, πήγαμε σε ένα κουτουκάκι για να τσιμπήσουμε και να πιούμε κάτι, συνοδεία μουσικής ζωντανής σε μια ζεστή ατμόσφαιρα. Η διάθεση καλή, η παρέα εξίσου και μας πήρε το πρωί σχεδόν. Πήγα να κοιμηθώ σε ενός φίλου μου το σπίτι που εκείνη τη βραδιά προθυμοποιήθηκε να με φιλοξενήσει. Σύντομα από εκεί που δεν το περίμενα, η συναναστροφή μας εξελίχθηκε σε ερωτική επαφή, πράγμα που στο τέλος μου προξένησε μεγάλη δυσφορία, καθώς η σχέση μας ήταν καθαρά φιλική και κατά τα λεγόμενά του όπως και τα δικά μου ζητούμενα, δεν επιθυμούσα να προκύψει κάτι τέτοιο μεταξύ μας. Το πρωί πριν φύγει για κάποιες δουλειές του, με ρώτησε πότε θα τα ξαναπούμε και του απάντησα κυνικά "του χρόνου". Όταν με ρώτησε τι εννοούσα του απάντησα εξίσου αδίστακτα "πως κάνεις έτσι βρε παιδί μου, θα βρεθούμε τότε του παραχρόνου..." και εκείνος γούρλωσε τα μάτια με απορία για το τι εννοούσα. Και τι έγινε θα μου πει κανείς? Μεγάλοι άνθρωποι είστε. Φυσικά, δεν έγινε και τίποτε, η ζωή συνεχίζεται...
Όμως ανακαλύπτω μετά λύπης μου πως οι άνδρες στη πρόσκαιρη αναζήτησή τους για ερωτικό σύντροφο της μιας βραδιάς, ψάχνουν να βρουν τον συνδυασμό "βυζάκι, μουνάκι, κωλαράκι", να ικανοποιήσουν το γενετήσιο ένστικτο και από κει και πέρα, πέρα βρέχει. Έχουν τη μνήμη του χρυσόψαρου, δυο δευτερόλεπτα δηλαδή, εκσπερματώνεις και ξεχνάς τα πάντα μετά. Διαγραφή και άντε γεια σας! Ο επόμενος στόχος έχει σειρά. Η ζωή μου έφερε να αποκτήσω αρκετές εμπειρίες πάνω σε αυτό το ζήτημα των πρόσκαιρων σχέσεων. Δεν καμαρώνω, απλά συνέβη. Τους τελευταίους τρεις μήνες, το βλέπω αυτό να συμβαίνει συνέχεια στη ζωή μου όμως, χωρίς να το αποζητώ. Άνδρες που προτάσσουν αυτή τους την ανάγκη για να σε πλησιάσουν, να σε κατακτήσουν και να αποχωρήσουν με γοργά πηδηματάκια. Ο καθένας με διαφορετική δικαιολογία, πιστευτή ή όχι, ένα στρώμα αχνής ζάχαρης πάνω από τον πόθο τους για εκτόνωση. Όχι βρε παιδιά, ευχαριστώ δεν θα πάρω!
Εγώ σαν γυναίκα των 37 μου χρόνων δεν έχω τις ίδιες ανάγκες και ορμέμφυτα. Μπορώ να ζω και χωρίς σεξ για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα, αν χρειαστεί. Δεν είναι το σεξ που μου λείπει, αλλά η συντροφικότητα, το μοίρασμα, η επικοινωνία και μετά το σεξ, ειδικά αν δεν συνδυάζεται από έρωτα. Θα μου πει κανείς "καλά εσύ τώρα το παίζεις αγία?". Όχι βέβαια, το δικό μου μερίδιο ευθύνης το αναγνωρίζω και ξέρω που κάνω λάθος και που είμαι σωστή με τον εαυτό μου και τους άλλους. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω!
The Lovers, image by www.quickzilla.com
Αυτό που αναγνωρίζουν οι άλλοι σε μένα είναι ότι είμαι ένας ευγενικός, γλυκός και ευαίσθητος άνθρωπος και όντως έτσι είναι σε κάποιες από τις πτυχές του χαρακτήρα μου. Η Μαριαλένα που ήταν όμως ρομαντική, δοτική και ενθουσιώδης, τείνει να εξελιχθεί σε ένα κυνικό "αντράκι" που εκτελεί με το εξάσφαιρο όσους άνδρες την βλέπουν μόνο ως ξερολούκουμο και "βυζάκι, μουνάκι, κωλαράκι" για να γαμήσουν. (ζητώ συγνώμη για την σκληρή γλώσσα που χρησιμοποιώ ενίοτε). Έχω αρχίσει να τους συμπεριφέρομαι με την ίδια αναίσθητη συμπεριφορά που μου συμπεριφέρονται εκείνοι. Πηδηματάκι θες φίλε μου? Τσαγάκια και τα λέμε εις το διηνεκές...
Οι άνδρες που προέρχονται από άλλες κουλτούρες δεν έχουν τη νοοτροπία αυτή των Ελλήνων ανδρών όπως διαπιστώνω. Ο Ευρωπαίος, Αμερικάνος, ή Αυστραλός, ακόμα και ο Ασιάτης ή Μεσανατολίτης π.χ., από όσο ξέρω έχει άλλη κουλτούρα. Είναι ευγενικός και δεν σου τη πέφτει με την μια σαν πεινασμένος λύκος. Έχουν όμως άλλα βέβαια, όπως να μην κεράσουν ένα καφέ ή ποτό στη κοπέλα, να είναι "τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι" μαζί σου και τέτοια άλλα κουλά, που εδώ ο Έλληνας διαφέρει. Ακόμα και φίλοι μου από το εξωτερικό που ζουν εδώ, έχουν υιοθετήσει αυτή τη νοοτροπία στη κοινωνική τους ζωή, ζώντας στην Ελλάδα πια.
Ο Έλληνας αυτό που θέλει στο σεξ, το θέλει τώρα! Ό,τι και αν κάνει, οι πράξεις του φωνάζουν από μακριά "τα κάνω για να σε ρίξω στο κρεββάτι"... Και καλά να είναι ικανός εραστής και να σου προσφέρει τουλάχιστον μια ευχάριστη εμπειρία μαζί του. Οι περισσότεροι είναι για την πάρτη τους, να ανακουφιστούν και άμα καταφέρεις και ευχαριστηθείς και εσύ, πάλι καλά, αλλιώς "συγνώμη μωρό μου που δεν κρατήθηκα και δεν σε περίμενα", λες και θέλει και ρώτημα να καταλάβεις πως η γυναίκα είναι απλώς το μέσο για να περάσουν καλά στο κρεββάτι. Ενώ οι ξένοι είναι και εκεί αλλιώς. Ξέρουν πως να κάνουν μια γυναίκα να αισθανθεί άνετα, ξέρουν να περιμένουν να συμβαδίσουν, ξέρουν να την περιποιηθούν και να της προσφέρουν την ηδονή με τον δικό τους τρόπο. Και εκεί βέβαια υπάρχουν και εκείνοι που πηγαίνουν κατευθείαν στο ψητό χωρίς να φαντασία, αλλά την εγωιστική συμπεριφορά των Ελλήνων "εγώ είμαι και άλλος δεν είναι", δεν την έχουν!
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, ούτε άνδρες ούτε γυναίκες και να μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι, μεμφόμενοι μη ηθικά σωστές συμπεριφορές σε αυτές μου τις σκέψεις. Ο "πρίγκηπας" δεν έρχεται από τον ουρανό, ούτε μεταμορφώνεται σε ιδανικό μοντέλο ανδρός για να σε κερδίσει. Καμία σχέση. Απλά αναγνωρίζω πως υπάρχουν και άνθρωποι που ξέρουν πως να σου φερθούν, να σε φλερτάρουν διακριτικά και να σεβαστούν στα προσωπικά σου ζητήματα και τότε αξίζουν της προσοχής μας, αν μας λένε κάτι.
Και εις άλλα με υγεία, εύχομαι να περάσουμε ένα τριήμερο ζωντανό και ευχάριστο και ό,τι προκύψει στον καθένα μας, να το ζήσει συνειδητά και με επίγνωση. Εγώ απλά θέλω να αποστασιοποιηθώ και να ησυχάσω πλέον, ενώ χαίρομαι τις στιγμές που περνάω με την συντροφιά των καλών και αγαπητών μου φίλων εδώ.
Εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενη, ξημέρωμα Κυριακής, αγίου Δημητρίου του πολιούχου της πόλης.
Μαριαλένα
26/10/2008
Αναρτήθηκε από Marialena στις 3:10 AM 11 εντυπώσεις
Ετικέτες personal