Monday, April 14, 2008

37 Ανάσες...

Η ώρα έδειχνε 11.55', πέντε μόλις λεπτά πριν σημάνει το ρολόι για μεσάνυχτα. Σηκώθηκες από τη καρέκλα και πήγες προς το παράθυρο. Έξω ο ουρανός σκοτεινός και τα φώτα της πόλης στο βάθος να αχνοφέγγουν στον ορίζοντα. Κοίταξες λίγο προς τα πάνω ενώ τα λεπτά κυλούσαν. 12.01' και ξανακάθησες στη καρέκλα, έκλεισες τα μάτια και ονειρεύτηκες πως βρισκόταν δίπλα σου Εκείνος για να σε πάρει αγκαλιά και να σου πει "Χρόνια Πολλά μωρό μου!", να σου δώσει ένα φιλί και μέσα στη φαντασία σου να κάνετε τρυφερά Έρωτα ενώ θα νοιώθατε την αγάπη να ξεπηδάει από μέσα σας...

Ξαναέκλεισες τα μάτια και περίμενες πως ανοίγοντάς τα θα ήταν από πίσω σου να σε τυλίξει με τα χέρια του γύρω από την μέση σου όπως έκανε και να σου σκάσει ένα φιλί στον κρόταφο περιπαικτικά. Δεν ήθελες τίποτα άλλο για δώρο γενεθλίων, ειλικρινά, παρά μόνο αυτή την αίσθηση που λαχταρούσες να ξανανιώσεις αληθινά. Το κορμί σου σκίρτησε και το μυαλό συνέχισε να προβάλλει τις εικόνες που κάποτε αποθήκευσε καθώς γευόσουν τον έρωτα στην αγκαλιά του. Ναι, σου λείπει, το ξέρεις ότι σου λείπει, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή που περνά, με κάθε αφορμή που τον φέρνεις στο νου σου ξανά και ξανά.

Μόνο αυτό ήθελες απόψε ξημερώνοντας τα γενέθλιά σου. Να είστε μαζί και να αποκοιμηθήτε μετά από το ξέσπασμα της έντασης στο σμίξιμο των σωμάτων και των ψυχών. Να αφεθείς ξανά στα χάδια του και να αισθάνεσαι γυναίκα στο άγγιγμά του... Πάει, τελείωσε, κατάλαβέ το, λες για να φύγει από την σκέψη σου η μορφή του. Μα δεν πάει πουθενά, φεύγει και έρχεται και επιστρέφει να σου θυμήσει αυτά που έζησες μαζί του. Και συ έχεις ένα βουβό τραύμα πια, την αίσθηση πως μπορεί να μην υπάρξει άλλος άνθρωπος στη ζωή σου που να σε κάνει να αγαπήσεις, όπως αγάπησες εκείνον, όπως τον πόθησες, όπως έγινες ένα με εκείνον κάποτε. Και ακροβατείς ανάμεσα στην πίστη και στη δυσπιστία, στο όνειρο και τη πραγματικότητα, πάντα χωρίς εκείνον, αλλά πάντα με εκείνον στα κατάβαθα του μυαλού σου.

Παίρνεις 37 ανάσες να σβήσεις τα κεράκια που προβάλλουν σαν εικόνα από ένα άλλο σενάριο. Ένα, δυο, τρία, 35, 36, 37, μικρές ανάσες όσα τα χρόνια που πέρασαν και προβάλλουν σαν φλας μπακ στην οθόνη της φαντασίας σου. Και όταν σβήσει το τελευταίο κεράκι για απόψε, εύχεσαι πως θα σε πάρει από το χέρι ξανά, θα σε κοιτάξει στα μάτια με εκείνο το παιχνιδιάρικο βλέμμα του, να σε πει εκείνο το "Αγάπη μου!" που ήταν μόνο δικό του καθώς θα σε οδηγήσει στο κρεββάτι κι έπειτα θα νιώσεις τη ζεστασιά του να σε τυλίγει μέχρι να αποκοιμηθείς...

Σβήστα τα κεράκια, μην κάθεσαι, σβήστα είναι τα γενέθλιά σου σήμερα και εσύ δεν έχεις ύπνο, έλα σβήστα να ησυχάσεις! Μα δεν τα σβήνεις, γιατί θυμάσαι τις φλογίτσες που αχνόφεγγαν στο περβάζι μέσα στο υπνοδωμάτιο, όταν κρατούσατε τα χέρια ο ένας του άλλου και λάμπατε και οι δυο σας από ευτυχία για αυτό που σας συνέβαινε τότε. Αυτά τα κεράκια δεν σβήνουν ποτέ, ούτε με 37 ανάσες δικές σου, ούτε και με αυτές ακόμα!


Aerosmith "Cryin'" (1994)

Μαριαλένα, 12/4/2008 (I was cryin' when I met you, now I'm trying to forget you...)

6 comments:

faraona said...

Ευχομαι στα επομενα γενεθλια της να υπαρχει ενα χερι που να αξιζει γι αυτην,τοσο,που το δικο της χερι να μην ξαναχρειαστει να γραψει"Νοw im trying to forget you"

πολλα φιλια.
Καλη βδομαδα

Marialena said...

Φαραονίτσα μου, αυτοί οι στίχοι είναι από το συγκεκριμένο τραγούδι των Aerosmith που έχω βάλει.

Υπέροχο τραγούδι, ροκ μπαλάντα, που το θυμήθηκα καθώς με αυτό δώσαμε ένα από το πρώτα μας φιλιά ένα βράδυ.

Αν η ζωή μας ήταν χωρίς ερεθίσματα, ίσως να μην είχα υλικό να καταγράψω τις σκέψεις μου...

Έχω "γιορτάσει" πολλές επετείους μόνη στη ζωή μου και ξέρω πως είναι να ξημερώνει μια σημαντική μέρα για σένα και να μην έχεις με ποιόν να την μοιραστείς! Φέτος ήταν αλλιώς, μα εκείνες τις ώρες που μένεις με τον εαυτό σου, βγαίνουν αυτά τα τόσο προσωπικά κείμενα. Δόξα τω Θεώ, ό,τι κι αν λέμε συνεχίζουμε...

Φιλιά πολλά!

fairy star said...

Κάθε χωρισμός είναι επώδυνος και η μοναξία είναι αβάσταχτη περισσότερο τα βράδυα, τότε που τα φαντάσματα ξυπνούν και οι αναμνήσεις θεριεύουν.
Μακάρι να μπορούσα να φωτίσω την καρδιά σου. Βλέπεις όμως το φως είναι μέσα μας και μόνο εμείς μπορούμε να το ανακαλύψουμε.
Φύλαξε τις αναμνήσεις αυτές μέσα σε μαλαματένιο κουτί και άνοιξε τα φτερά σου να πετάξεις μακρυά.
Wish you to find soon that someone you can't resist.

Πολύχρονη και πάντα χαμογελαστή ακόμα και αν πονάς μέσα σου.

Marialena said...

Αγαπητή Fairy Star, καλοσώρισες στη σελίδα μου και στην μπλογκόσφαιρα!

Αυτό που περιγράφω είναι μια ανάμνηση από το παρελθόν εν ολίγοις, που το βράδυ των γενεθλίων μου ξαναζωντάνεψε μέσα μου και με πυροδότησε να γράψω αυτό το σημείωμα.

Τώρα πια δεν πονάω, μόνο θυμάμαι τα καλά αυτής της σχέσης, γιατί τα κακά έχουν αμβλυνθεί συν τω χρόνω. Οι νύχτες μοναξιάς μπορούν να είναι λυτρωτικές, όπως και έχουν τη δύναμη να ξαναζωντανέψουν στιγμές ευτυχίας σαν να ήταν αλήθεια.

Το Φως στη ψυχή μου το ανακάλυψα να φωτίζει δυο χρόνια πριν σε μια ανέλπιστη εμπειρία και από τότε ξέρω πως υπάρχει μέσα μου, έστω και αν άλλες φορές με κατακλύζει και άλλες μπορεί να το ξεχνάω.

Σ' ευχαριστώ για την υπέροχη ευχή σου και χαμογελώ όσο μπορώ, το κάνω αυτό εδώ και πολλά χρόνια!

Να σαι καλά, ελπίζω να τα ξαναπούμε!

fairy star said...

Σ' ευχαριστώ για το καλοσώρισμα και χαίρομαι που τα πράγματα πάνε καλύτερα για σένα.
Ηταν τόσο δυνατή όμως η περιγραφή της ανάμνησης αυτής που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι δεν ήταν κάτι πρόσφατο.
Και ναι έχεις δίκιο για το πόσο λυτρωτικές μπορούν να είναι οι νύχτες μοναξιάς...
Οι αναμνήσεις αποτελούν απο μόνες τους έναν μαγικό κόσμο και είναι τυχεροί αυτοί που έχουν πολλές γιατί μπορούν να ανατρέχουν σε αυτές κάθε στιγμή που το επιθυμούν, για να ξαναζούν έντονες στιγμές, όμορφες ή άσχημες.

Marialena said...

Καλησπέρα και πάλι Νεραϊδούλα! Θα σου πω ότι όσο έντονες μπορούν να είναι ορισμένες φορές αναμνήσεις που ανασύρουμε από τα συρτάρια της μνήμης, τώρα πια μετά από χρόνια αυτογνωσίας και διεύσδυσης στα βαθύτερα της ψυχής μου, μπορώ να σου πω ότι πολλά πράγματα που συνέβησαν στο παρελθόν έχουν τακτοποιηθεί μέσα μου.

Υπάρχουν και αρκετά ακόμα ερεθίσματα που προβάλλουν μπροστά μου ζητώντας μου να τα αντιμετωπίσω, αλλά τουλάχιστον έχω κάνει την αρχή να προσπαθώ να τα αντιμετωπίσω...!