Το τέλος της Αθωώτητας

Πήγα σήμερα στο σούπερ μάρκετ της περιοχής μου να πάρω μερικά πράγματα που χρειαζόμουν για αυτήν την εβδομάδα. Πήρα λοιπόν δυο συσκευασίες γιαουρτιού Yotopia με φρούτα που τρώω στη δουλειά, αξίας 2.55 ευρώ το καθένα. Μετά πήρα μια συσκευασία 450 γρ. τυρί Τρικαλινό με λίγα λιπαρά, 4.99 ευρώ και μια πίτσα Νίκας Φρέσκα 5.19 €. Πήρα επίσης ανταλλακτικά για την κεφαλή της ηλεκτρικής μου οδοντόβουρτσας Oral-B που κόστιζαν 8.87 € και τέλος προμηθεύτηκα ένα τσαμπί μπανάνες με 2.33 ευρώ.

Στο ταμείο έδωσα και ένα εκπτωτικό κουπόνι αξίας 6 ευρώ και έτσι ο λογαριασμός έφτασε τα 20 ευρώ και 50 λεπτά περίπου. Θα πω το γνωστό που λένε όλες οι νοικοκυρές όταν γυρίζουν από τα ψώνια με μια σακούλα στο χέρι "Τι πήρα?". Πράγματι, τι πήρα και έδωσα 20 ευρώ? Ζεις μια εβδομάδα μόνον με αυτά που προμηθεύτηκα? Όχι βέβαια!

Ύστερα είδα πως ο δείκτης της βενζίνης στο μηχανάκι μου άρχισε να φτάνει κάτω από τη μέση και κοιτάζοντας τη τιμή της βενζίνας στα πρατήρια είδα πως είχε γύρω στα 1.099 και αλλού και παραπάνω...! Όταν οδηγούσα ένα πενηνταράκι σκούτερ για πολλά χρόνια, έβαζα ίσως 1,5 ευρώ και γέμιζε το ρεζερβουάρ, αργότερα έβαζα τρια ευρώ και τώρα που οδηγώ ένα σκούτερ μεγαλύτερου κυβισμού βλέπω πως από από πέρσυ που έβαζα πέντε ευρώ και γέμιζα, τώρα θέλω οκτώ ευρώ για να διανύσω τις ίδιες αποστάσεις εντός της πόλης. Πάνω από 30-40 ευρώ τον μήνα για να κινηθεί μια μοτοσυκλέτα μικρομεσαίου κυβισμού!!! Να μη μιλήσει κανείς άμα θέλει να κινηθεί με αυτοκίνητο τι πληρώνει.

Θα μου πει κάποιος να πάρω τη συγκοινωνία αντί για την μηνανή. Ναι, στη κακοκαιρία θα πάρω τη συγκοινωνία σύμφωνοι, αλλά επειδή το μετρό δεν έχει φτάσει ακόμα στη περιοχή μου, θέλω μισή ώρα μέχρι να φτάσω στον πλησιέστερο σταθμό και μετά άλλα δέκα λεπτά στη καλύτερη περίπτωση για να αποβιβαστώ στο κέντρο της πόλης. Με το σκούτερ σε 20 λεπτά είμαι στη δουλειά μου... και εδώ είναι η διαφορά στη μετακίνηση. Ο χρόνος που εξοικονομείται.

Όταν αντιλήφθηκα την πρόσφατη κρίση των τροφίμων στις αναπτυσσόμενες χώρες αλλά και στην Αμερική που έχει ξεσπάσει πάνω σε βασικά είδη διατροφής, όπως το ρύζι που η τιμή του πολλαπλασιάστηκε εξαιτίας της έλλειψης που σημειώθηκε (τεχνιτή ή πραγματική δεν το έχω αποσαφηνίσει ακόμα) και άξαφνα βρέθηκα μπρος στην οικτρή πραγματικότητα πως δεν είναι μόνο η αλματώδης αύξηση της τιμής του πετρελαίου που πλήττει τις διεθνής οικονομίες και κατά συνέπεια την τσέπη μας, αλλά και το γεγονός ότι η τροφή πια γίνεται ολοένα και πιο ακριβή και δυσπρόσιτη για πολλούς πολίτες με χαμηλό εισόδημα ανά τον Κόσμο.

Δουλεύουμε περισσότερο, πέρνουμε περισσότερα χρήματα από παλαιότερες γενιές και όμως τώρα πια δεν μας φτάνουν να ζήσουμε. Οι γονείς μας, τα παιδιά της Κατοχής, εργάστηκαν σκληρά και μπόρεσαν να φτιάξουν ένα σπίτι ή να σπουδάσουν τα παιδιά τους με έναν ή ίσως δυο μισθούς που δεκαρίτσα δεκαρίτσα υπολογίζονταν και γίνονταν κουμάντο. Ζούμε με πολλά περισσότερα από ότι εκείνοι, αλλά προβληματίζομαι πως δεν ζούμε το ίδιο καλά, απλά και με συναίσθηση των οικονομικών μας δυνατοτήτων και χρεωστικών ορίων ανάλογα με το εισόδημά μας.

Για μια ακόμα φορά φέρνω στο νου μου ότι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή είναι αυτά που είναι δωρεάν, όσα μοιραζόμαστε με τους άλλους, αυτά που αισθανόμαστε, αυτά που επικοινωνούμε, το γέλιο, το δάκρυ, το χαμόγελο, η συγκίνηση, το νοιάξιμο, η αγάπη. Τίποτα από αυτά δεν κοστίζει και κάνει τον άνθρωπο να νιώθει γεμάτος, είτε είναι φτωχός ή πλούσιος.

Marialena, 3/5/2008