A Moment Like This

Leona Lewis "A moment like this"

Ξημέρωμα Πρωτομαγιάς του σωτηρίου έτους 2008...

αγαπητό μου ημερολόγιο,

δυσκολεύομαι πολύ σήμερα να κάτσω να σου γράψω. Σε έχω ανοιχτό εδώ και δυο ώρες και σε αποφεύγω ενώ το μυαλό μου διασχίζουν χιλιάδες σκέψεις σαν ριπές ενός ψυχρού ανέμου που περνούν μέσα από τις φυλλωσιές με μανία.

Με αφορμή κάποια ερεθίσματά μου πρόσφατα, συνειδητοποίησα πως σιγά σιγά ολίσθησα πάλι στο να κλειστώ στον εαυτό μου ηθελημένα και αθέλητα, κι όντως αυτό συμβαίνει. Ναι, τα έχουμε πει αυτά χιλιάδες φορές στους μονολόγους μας τους εσωτερικούς, αλλά αυτή τη φορά βλέπω πως το κλείσιμο αυτό δεν είναι μόνο άμυνα κατά των εξωτερικών "επιθέσεων" ή μάλλον προσεγγίσεων να το πω από το άλλο φύλο, αλλά μοίαζει και σαν έναν σκοτεινό διάδρομο που δεν βλέπεις φως στο τέλος του για να ξεφύγεις.

Αγχώνομαι πάλι, χάνω ύπνο και όρεξη, είμαι ευαίσθητη στο παραμικρό, άκρη δεν βρίσκω με μένα. Η χαρά μέσα μου μοιάζει με τις ψιχάλες μιας αραιής βροχής και πότε ήταν διαφορετικά να μου πεις εσύ, αλλά το ένα μετά το άλλο με απομυζούν συναισθηματικά αυτήν την εποχή.

Προσπαθώ από κάπου να πιαστώ, κάπου να βρω ένα αγκίστρι να πάω κόντρα στην καταιγίδα, αλλά η θάλασσα της ψυχής μου είναι φουρτουνιασμένη και η ακτή μια πλησιάζει μια απομακρύνεται ενώ βολοδέρνω κρατώντας τη σανίδα σωτηρίας μου. Με παρατηρώ πως το σώμα μου έχει να νιώσει ένα άγγιγμα αγάπης να το διαπερνά, ούτε και εγώ θυμάμαι καλά από πότε ή μάλλον θυμάμαι με την μνήμη που δεν έχει αφή, αλλά έχει τη δύναμη να σου δίνει μπουνιά στο στομάχι.

Μεγάλο Σάββατο και εγώ με μυαλγίες λόγω ίωσης, λαιμό κλεισμένο και μύτη ταλαιπωρημένη από το μπούκωμα, βρίσκομαι στον καναπέ του σπιτιού μου, με πυτζάμες και ζακέτα και ένα πάπλωμα για να μην κρυώνω να βλέπω στη τηλεόραση τα τεκταινόμενα ξαπλωμένη. Οι κροτίδες στο βάθος έσπαγαν την ησυχία της νύχτας και εγώ εκεί μπουμπουλωμένη με το σκέπασμα, κοίταζα από το παράθυρο να χρωματίζεται ο ουρανός και με ένα ξέπνοο βλέμμα κοίταξα προς την πόρτα και ευχήθηκα να άνοιγε και να ερχόταν Εκείνος όπως κάποτε. Και έκλεισα τα μάτια και χαμήλωσα το κεφάλι και η εικόνα σχηματίστηκε στο μυαλό μου ολοζώντανη. Του είχα θυμώσει που όταν λαχταρούσα να νιώσω ασφάλεια μέσα στην αγκαλιά του εκείνος μου έφερνε προσκώμματα, αλλά τώρα μετά τα χρόνια που πέρασαν, απλά ευχόμουν να ήταν εκεί να ένιωθα τη παρουσία του και αυτό υποτίθεται θα μου έφτανε...

Μου είπε η Π. στη κουβέντα μας να κοιτάω το σήμερα και να μην αγχώνομαι για το αύριο, να ζω το σήμερα και ενώ διανοητικά συμφωνώ και επαυξάνω, μέσα μου κυριαρχεί ο πανικός του "δεν ξέρω πως να αφεθώ να με πλησιάσει ένας άνδρας", ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού ξεπηδούν οι βδελυρές αναμνήσεις της απειλής της εγκατάλειψης από τους ανθρώπους που είναι σημαντικοί για μένα. Όταν ακούς το τροπάριο "θα φύγω και θα σ' εγκαταλείψω" και είσαι μόνο ένα παιδάκι πέντε, έξι, εφτά ή οχτώ-δέκα χρονών, τι εντύπωση θα σχηματίσεις? Θα ζεις με τον τρόμο πως αν θα φύγει ο γονιός σου εσύ θα χαθείς απροστάτευτη... Και επειδή δεν πραγματοποιούν τις απειλές τους οι μεγάλοι, έπειτα κάνεις προβολές όταν κάποιος άνθρωπος σε προσεγγίζει και το ίδιο που ένιωθες όταν άκουγες τις μεγαλοστομίες χωρίς να ξέρεις αν είναι αλήθεια ή ψέμματα, τώρα τα ανάγεις στη πραγματικότητα και λες στον εαυτό σου "δεν θέλω να πονέσω άλλο, δεν αντέχω την εγκατάλειψη".

Κρίνεις όποιους τολμήσουν να σε πλησιάσουν με αυστηρά κριτήρια και όταν κάποιος σε ενδιαφέρει, ω! του θαύματος στραβώνει η δουλειά από τον άλλον και μένεις πάλι παξιμάδι απορώντας αν έκανε η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα! Κι ύστερα πάλι οχυρώνεσαι μέσα στον πύργο σου και ψάχνεις να βρεις την άκρη στον Μίτο της Αριάδνης.

Δευτέρα του Πάσχα ξημερώματα, του έστειλα ένα μήνυμα στο κινητό που είχα από παλιά. "Αγάπη μου χρόνια πολλά" του έγραψα. Ό,τι δεν μπόρεσα να του πω ζωντανά, το είπα τώρα μέσα από το κινητό. Σιωπή. Καμμιά απάντηση από μέρους του μέχρι σήμερα. "Σ'ευχαριστώ. Εύχομαι να είσαι καλά" μου έγραψε απατώντας μου αργά το βράδυ. Αγάπη που γινες δίκοπο μαχαίρι... και έκανα μια σκέψη πως αν είχα τα μυαλά που έχω τώρα τέσσερα χρόνια πριν, θα φερόμουν αλλιώτικα στις στιγμές της ανάγκης. Δάσκαλε που δίδασκες, οποία αποτελεσματικότης!

Τους καμαρώνω και θαυμάζω τους συνανθρώπους μας που δείχνουν να έχουν ισορροπία στη προσωπική τους ζωή. Είναι άξιοι συγχαρητηρίων, γιατί εγώ που βρίσκομαι στο άλλο άκρο ξέρω καλά τι τίμημα πληρώνω με το να μην έχω κάνει αυτές τις συνάψεις που επιτρέπουν να προσεγγίζεσαι και να αφήνεσαι στο να βιώνεις το σήμερα, το τώρα, τη στιγμή χωρίς άλλα παρελκόμενα. Βλέπω και τους άνδρες γύρω στην ηλικία μου ή και μεγαλύτεροι που ζουν στη κοσμάρα τους. Νομίζουν πως με το να απορροφώνται από την καρριέρα τους ή να προσπαθούν άκομα να σε κατακτήσουν με το τίποτα, ότι είναι και οι πρώτοι εραστές ή τουλάχιστον οι Ωραίοι Μπρούμελ! Τι λέτε βρε παιδιά, μόνο με μηνυματάκια και έλλειψη χρόνου και κινήτρου δεν γίνεται δουλειά στις σχέσεις με το άλλο φύλο, μην γελιόμαστε!
Δε φτάνει που αφήνουν τον εαυτό τους οι περισσότεροι και το ρίχνουν στο φαί και στο καθησιό, παρέα με τσιγάρα και αλκοόλ, καταλήγουν να παχαίνουν και να κυκλοφορούν σαν έξι μηνών έγκυοι με την κοιλιά τους τούρλα και θέλουν τις γυναίκες να πέφτουν στα πόδια τους... Έλεος, υπάρχει και το "παν μέτρον άριστον" φίλοι μου, πως να σας προσέξουμε έτσι, για πείτε μου? Που είναι ο αυτοσεβασμός σας, που???

Αχχχ, το πρωί θα κρεμάσω στο μπαλκόνι το στεφάνι από το ανθοπωλείο με τα μικρά λουλουδάκια που ετοίμασαν για τη Πρωτομαγιά. Στο οικόπεδο απέναντι, ξεχυνόμασταν από την παραμονή τα πιτσιρίκια της γειτονιάς και μαζεύαμε άγριες μαργαρίτες και ύστερα κόβαμε και από τα τριαντάφυλλα του κήπου και κρεμούσαμε το στεφάνι μας στο κάγκελο για το καλό. Μπορεί να μην ήταν το πιο όμορφο, αλλά ήταν το στεφανάκι που είχαμε φτιάξει με τα χέρια μας, ενώ τα λουλούδια τριγύρω μοσχοβολούσαν...

Καλή Πρωτομαγιά να έχουμε, με λουλούδια στα χέρια και ήλιο να ζεσταίνει τις καρδιές μας! Σε λίγο ξημερώνει η καινούργια μέρα, A Moment Like This!

Μαριαλένα, 01/05/2008