10+2 τραγούδια γι' αυτό το καλοκαίρι...

Λίγο πριν "κλείσουμε το μαγαζί" για τις καλοκαιρινές διακοπές, διαλέγω τραγούδια που χρωματίζουν τις ημέρες και τις νύχτες μου αυτό το καλοκαίρι και τα αφιερώνω σε όλους τους φίλους και φίλες που περνούν από το κονάκι μου, για να διαβάσουν τις σκέψεις, τις ιστορίες, τα όνειρα και τους ψιθύρους μου.

Δέκα και δύο ακόμα ελληνικά και ξένα, ρυθμικά και χορευτικά τραγούδια για να γίνει αυτό το καλοκαίρι λίγο πιο χαρωπό, λίγο πιο ανέμελο, και γιατί όχι, ίσως και λίγο πιο ερωτικό!

1. Mariah Carey - Touch My Body

2. David Guetta - Baby When The Lights Go Out

3. Dj Lex feat Despoina Vandi - H Gh kai H Selini Feel Da Rythm Loyalty Remix

4. Doce_Encontro & Chris_Brown - With You

5. Frankie Valli & The Four Seasons - Beggin

6. Γιάννης Κότσιρας - Κάνε Το Χειμώνα Καλοκαίρι

7. Kwan - Tainted Love

8. Μαρία Ιακώβου feat Θηρίο - Μαύρα Μεσάνυχτα

9. Natasha Bedingfield - Pocketful Of Sunshine

10. Κωνσταντίνος Χριστοφόρου & Κωνσταντίνα - Κι Αυτό Το Βράδυ

11. Helena Paparizou feat Chambao - Papeles Mojados

12. Stavento - Μέσα Σου


Image by www.amaprohidays.com

Καλή ακρόαση και όπως πάντα εύχομαι ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ και να γυρίσουμε ΌΛΟΙ πίσω, σώοι και αβλαβείς στα σπίτια μας!

Μαριαλένα, 25/07/2008

Να είσαι σκύλος στην Ικαρία...

Ναι, ο τίτλος έχει εμπνευστεί από το άρθρο "Να μουν σκύλος στην Γερμανία". Μόνο που να είσαι σκύλος στην Γερμανία σημαίνει να έχεις δικαιώματα, να ζεις μια όμορφη ζωή κοντά στο αφεντικό σου, να τρέχεις στα δάση και τα ποτάμια, να γεύεσαι, να μυρίζεις.



Το να είσαι σκύλος στην Ικαρία προκύπτει από ένα άλλο, σκληρό "παραμύθι". Σημαίνει να ξεψυχάς δεμένος σε ένα βαρέλι, στη μέση του δρόμου. Να ζεις με ξεροκόμματα ψωμιού και σταγόνες νερού μέσα σε μια σπηλιά. Να αρρωσταίνεις τον χειμώνα από το κρύο. Να μην έχεις που να προστατευτείς το καλοκαίρι από την ζέστη. Και αυτό το "παραμύθι" δεν έχει ποτέ αίσιο τέλος. Αφού η ιστορία του επαναλαμβάνεται εδώ και χρόνια και πεθαίνεις μόνος και δεμένεος εκείς, σαν σκλάβος... δίπλα στο μαρτυρικό κλουβί σου.

Δεκάδες σκυλιά χάνουν καθημερινά τη ζωή τους στους ορεινούς δρόμους της Ικαρίας χωρίς να έχουν λάβει ποτέ ένα χάδι. Στέκονται δεμένα στο πουθενά, σαν αγρίμια, προσπαθώντας να παίξουν σωστά το ρόλο του "σκιάχτρου" στα κοπάδια που βόσκουν τριγύρω. Όσο καλύτερα προσέξουν τα πρόβατα τόσο περισσότερο χρόνο θα κερδίσουν.

Σύμφωνα με στοιχεία των κατοίκων, τα άτυχα τετράποδα, θύματα των κτηνοτρόφων της Ικαρίας, τοποθετούνται παρανόμως σε παραπήγματα με σκοπό να "τρομάξουν" τα πρόβατα, τις κατσίκες και τις κότες και να αποτρέψουν την απομάκρυνσή τους.

Ωστόσο, παρ' όλη την σημαντική βοήθεια που προσφέρουν, δεν λαμβάνουν ούτε την στοιχειώδη περιποίηση. Βρίσκονται δεμένα με αλυσίδες του ενός μέτρου κατά μήκος των δρόμων του Αγίου Κηρύκου, των Ραχών και του Καρκιναγρίου. Παραδόξως μάλιστα τα ζώα αυτά δεν βρίσκονται καν στα όρια οικοπέδων.

Στέκονται το ένα δίπλα στο άλλο, σε 30 συγκεκριμένα σημεία του νησιού, ως φόβητρα των κοπαδιών μέχρι να αφήσουν την τελευταία τους πνοή και την θέση τους να πάρουν κουταβάκια 3 μηνών.

Οι Δήμαρχοι του νησιού, όπως μας τους χαρακτήρισαν, θυμίζουν Πόντιους Πιλάτους. Προσπερνούν τα εγκαταλελειμμένα ζώα και νίπτουν τας χείρας τους συγκαλίπτοντας τις εγκληματικές πράξεις. Οι λίγοι άνθρωποι που έχουν απομείνει στο νησί μαζεύουν υπογραφές και έστειλαν έγγραφη καταγγελία για την κακοποίηση των ζώων στην Κτηνιατρική Υπηρεσία της Σάμου. Όμως ανησυχούν ότι το έγγραφο θα μπει μαζί με πολλά άλλα στο ράφι.

Αξίζει τον κόπο όλοι να βάλουμε το λιθαράκι μας για να πάψει η κακοποίηση των ζώων.

Αξίζει όλοι να κάνουμε μια προσπάθεια ώστε η Ελλάδα να πάψει να ντροπιάζεται. Απευθύνετε τα παράπονά σας στον Δήμο της Ικαρίας και στην Νομαρχία Σάμου.

ΠΗΓΗ: Μαρία Αντωνοπούλου - Stray.gr
Δημοσιογράφος

Από το περιοδικό "Pet City News", τεύχος 17, σελίδα 18

για την αντιγραφή: Μαριαλένα, 25/11/2007

σ.σ. μετά το βιτριόλι που έριξαν υπάνθρωποι στο απροστάτευτο Λήο στον Πόροξτην περασμένη εβδομάδα, η κατάσταση στην Ικαρία δείχνει για μια ακόμη φορά πόσο κτηνώδεις είμαστε απέναντι στα ζώα εμείς οι Έλληνες...

Ανηδονία

Ευλογημένη είναι ετούτη η ώρα περασμένα μεσάνυχτα Παρασκευής, ξημέρωμα Σαββάτου. Η κούραση από τη δουλειά μοιάζει να έχει καταλαγιάσει, ίσως γιατί την επομένη δεν χρειάζεται να σηκωθώ να κάνω πάλι την ίδια ρουτίνα όπως τις καθημερινές. Εκτός από σωματική, είναι κυρίως αυτή η κούραση ψυχολογική, καθώς η ρουτίνα της καθημερινότητας επαναλαμβάνεται, από Δευτέρα ως και Παρασκευή, κάθε εβδομάδα.

Ανηδονία, ήταν η λέξη που μου καρφώθηκε στο νου διαβάζοντάς την πριν από καιρό σε ένα έντυπο σε ένα άρθρο σχετικά με συμπεριφορές. Μου καρφώθηκε στο μυαλό αυτή η λέξη που σημαίνει "άνευ ηδονής" αν την αναλύσουμε.

Κάθησα και σκέφτηκα κάποια πράγματα για τη ζωή μου. Για το πριν, για το τώρα σε σχέση με αυτήν την έννοια. Είναι βολικό να ζεις σε μια καθημερινότητα γεμάτη από συγκεκριμένες ρουτίνες επαναλαμβανόμενες με μικρές αποκλήσεις, σου δίνουν την αίσθηση της "ασφάλειας", μέχρις ότου να διαπιστώσεις πως δεν είναι καθόλου έτσι στη πραγματικότητα.

Καλοί οι τέσσεροις τοίχοι ενός οικήματος, καλές οι δουλειές για να κρατήσεις το σπιτικό σε τάξη, καλά τα τηλεφωνήματα για να δεις τι κάνουν οι δικοί σου στην εξοχή, όμως όταν μένεις μόνη ποιός είναι δίπλα σου, ποιόν έχεις να περιμένεις να γυρίσει?

Σε ποιόν εκθέτεις το κορμί σου στο άγγιγμά του, στον έρωτά του, στην κατάκτησή του? Σε ποιόν ανοίγεις τη ψυχή σου για να τον δεχθείς? Στον Κανένα, όπως ο ομηρικός ήρωας Οδυσσέας αυτοαποκαλούνταν εμπρός στον μονόφθαλμο Κύκλωπα. Μήπως έχω γίνει και εγώ Κυκλώπειος κλώνος, χαύοντας τα τερτίπια του Κανένα?



Ανηδονία είναι να μην δέχεσαι σχεδόν κανένα ερέθισμα που να έχει να κάνει με την ανθρώπινη επαφή. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν είναι λειτουργική η ζωή που δεν περιέχει μέσα της την αλληλεπίδραση με τους άλλους ανθρώπους, με σκοπό την ανταλλαγή των ερεθισμάτων μεταξύ τους. Και πνευματικά και ψυχικά και σωματικά, σε όλα τα επίπεδα.

Δεν ποτίζεται η γλάστρα της ύπαρξής μας, με σταγόνες που πέφτουν από τον ουρανό σποραδικά. Δεν μπορείς να λες πως είσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος αν πάσχει κάποιο ή περισσότερα από τα προαναφερόμενα μέρη της ολότητάς μας. Εκτός αν κάποιος συνάνθρωπός μας είναι αναχωρητής, οπότε πλέον δεν ανήκει στο κοινωνικό σύνολο ως ενεργό μέλος του. Αλλά δεν μιλάμε για τέτοιες περιπτώσεις που ξεχωρίζουν ανάμεσά μας.

Ομολογώ πως ως ελεύθερη και αδέσμευτη γυναίκα των 30+ χρόνων μου, μου αρέσει το φλερτ. Όχι το ό,τι να ναι, αλλά το έξυπνο, το διακριτικό, το υποσχόμενο, το αντρίκιο να το πω. Πολλές επαφές με γνωστούς και φίλους γίνονται μέσα από τα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας. Αλλά, παρόλο που η χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και ίντερνετ, καταλαμβάνει ένα σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητάς μου, τώρα πια βλέπω πως η εκ του μακρόθεν επαφή δεν είναι η λύση για υγιείς ανθρώπινες σχέσεις, κατ΄εμέ τουλάχιστον. Βοήθημα είναι αναμφισβήτητα, αλλά όχι η μοναδική οδός αλληλεπίδρασης με τους άλλους.

Συναντώ σχεδόν καθημερινά, ανθρώπους που μένουν εκεί, μήνυμα στο μήνυμα, παράθυρα που ανοίγουν για συζήτηση, εφαρμογές ή σύνδεσμοι στα κοινωνικά δίκτυα, για να σου πουν καλημέρα ή κάτι άλλο σημαντικό ή ασήμαντο. Διάβαζα πρόσφατα σε ένα άρθρο από το msn ότι σε τέτοιες περιπτώσεις καλόν είναι, μετά την ανταλλαγή κάποιων μηνυμάτων, να ανταλλάσονται τηλέφωνα και να ορίζεται μια συνάντηση για να γνωριστούν τα δύο μέρη.

Ναι, πρέπει να ομολογήσουμε πως κάποιες ή οι περισσότερες επαφές μας ανάλογα, στην εποχή που ζούμε γίνονται μέσα από τα ασύρματα δίκτυα και σελίδες ιστολογίων, φόρουμ, ή δικτύων. Δέχομαι πως λόγω απόστασης, κάποιους φίλους δεν γίνεται να τους συναντάμε τακτικά, ή σχεδόν ποτέ αν είναι σε άλλη ήπειρο ή άλλη χώρα μακριά μας, όμως τι γίνεται με όσους μένουμε στην ίδια πόλη και το μόνο που κάνουμε είναι να επικοινωνούμε μέσω άψυχων μέσων και μόνο. Που βρίσκεται η χαρά της αλληλεπίδρασης και της επαφής μεταξύ μας?

Που είναι η ευχαρίστηση της συνύπαρξης γύρω από ένα τραπέζι, ένα θέατρο, η έναν κινηματογράφο? Η ανακάλυψη κι άλλων ποιοτήτων στον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου? Το φλερτ που εκδηλώνεται με το χάδι ή το βλέμμα, ή μια κουβέντα στα ξαφνικά? Δεν ξέρω πόσοι από εμάς τους ανθρώπους που ζούμε μια παρόμοια ζωή, έχουμε εγκαθιδρύσει την ανηδονία στην ζωή μας... Ή μάλλον μπορώ να καταλάβω από τη στιγμή που μένουμε στα λόγια και τις αοριστίες και δεν προχωρούμε να εκθέσουμε εαυτόν μέσα από πράξεις και συμπεριφορές, ό,τι και αν σημαίνει για τον καθένα μας αυτό.

Είπα πως αυτό το καλοκαίρι δεν θα αφήσω αυτή τη κατάσταση να με καθορίσει ως άνθρωπο και ως γυναίκα. Αποτέλεσμα είναι να έχω γίνει αυστηρότερη αλλά και περισσότερο "διαθέσιμη" σε κάποιους ανθρώπους που επιλέγω να επικοινωνώ μαζί τους. Η ανηδονία είναι σαν τη κατάθλιψη, περνάει πολύς καιρός μέχρι να ανακαλύψεις ότι όντως συμβαίνει στη ζωή σου και αυτό δεν είναι πάντοτε για καλό.

Είναι πράγματι ευλογημένη μια νύχτα σαν κι αυτή με το φεγγάρι να λάμπει στον ορίζοντα, όταν μπορούμε και λέμε τέτοια πράγματα μεταξύ μας, είτε είμαστε πολλοί ή έχει απομείνει μόνο ένας ανάμεσά μας που μπορεί να σκέφτεται έτσι...

Marialena, 19/7/2008

Μιχάλης Χατζηγιάννης live 2008

Όταν έμαθα ότι ο Μιχάλης Χατζηγιάννης θα εμφανιζόταν στο Κατράκειο Θέατρο στη Νίκαια στις 14 Ιουλίου, η πρώτη μου σκέψη ήταν πως ήθελα να πάω για να τον δω γιατί είχα περίπου δυο χρόνια που ήταν η τελευταία φορά που τον είχα δει ζωντανά. Πήρα το εισητήριό μου λίγες μέρες πριν και με διάθεση να διασκεδάσω, κατευθύνθηκα προς τη Νίκαια. Δεν είχα αίσθηση που βρισκόταν το Θέατρο, μιας και ακόμα δεν γνωρίζω τόσο καλά την περιοχή εκεί, αλλά ευτυχώς με την μηχανή που με πήγαινε παντού και μετά από καθοδήγηση από τους κατοίκους έφτασα μαζί με το πλήθος στο Κατράκειο.


Εμείς οι δυό σαν ένα - νέο ακυκλοφόρητο τραγούδι

Το θέατρο κατάμεστο στη σκιά των βράχων και η συναυλία ξεκίνησε ακριβώς την ώρα που αναγράφονταν, 9.30 μμ. Δίπλα μου μια κυρία έπινε τη μπύρα της σε ένα ποτήρι (!!!) γυάλινο που είχε φέρει μαζί της και ομολογώ πως δεν το είχα ξαναδεί το θέαμα αυτό! Ο κόσμος εκεί ήταν από νήπια μέχρι μεσήλικες που ήλθαν να δουν τον γνωστό τραγουδιστή.
Φυσικά τα νέα παιδιά είχαν πάει κοντά στη σκηνή και μαζί του τραγουδούσαν όλα τα τραγούδια με μια φωνή!


Όμορφη Μέρα

Ο Μιχάλης εμφάνιστηκε στη σκηνή και έγινε πανδαιμόνιο στους θεατές καθώς άρχισε να ερμηνεύει γνωστές επιτυχίες του. Μου φάνηκε κάπως κουρασμένος στην αρχή αλλά στη συνέχεια παρά τη κούρασή του από τις συνεχείς συναυλίες, η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε και αρχίσαμε να απολαμβάνουμε το πρόγραμμα.


Όνειρο Ζω & Χέρια Ψηλά

Παρά την απαγόρευση βιντεοσκόπησης της συναυλίας και τις περιπολίες των ανδρών ασφαλείας που έκαναν παρατηρήσεις σε όσους έβλεπαν με την κάμερα ή το τηλέφωνο στο χέρι να τραβούν πλάνα, κατόρθωσα αν και καθόμουν πρώτη σειρά να τραβήξω αυτά τα βιντεάκια με το ένα μάτι στους σεκιούριτι και με το άλλο στη σκηνή, παρακολουθώντας το πρόγραμμα.


Σε θέλω - το αποχαιρετιστήριο τραγούδι της βραδυάς

Γιατί το έκανα, όπως και οι δεκάδες άλλοι εκείνη τη βραδυά, για να έχω ένα ενθύμιο της βραδυάς και να μπορώ να μεταφέρω την ατμόσφαιρα της συναυλίας και στους άλλους! 12.30 πμ ο Χατζηγιάννης έκλεισε το πρόγραμμα με το "Σε θέλω" και εμείς σαν το κοπάδι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Όταν πριν από έξι χρόνια περίπου τον είχα ξαναδεί ζωντανά στο Θέατρο Φοίνικα του Περιστερίου, θυμάμαι πως εκτός από τα τραγούδια του, είχε πει και κλασσικά ροκ κομμάτια που μας έκαναν τότε να σηκωθούμε και να χορεύουμε στις κερκίδες. Τώρα πια το ρεπερτόριό του είναι πολύ μεγαλύτερο, αλλά εκείνη η βραδυά τότε είχε στην θύμησή μου την πατίνα της αθωώτητας. Τώρα πια, η επιλογή των τραγουδιών ήταν σαφώς διαφορετική, μα η φωνή του Χατζηγιάννη δεν έπαψε με το φεγγάρι απέναντι από τα βράχια να μας ταξιδέψει αυτή τη ζεστή νύχτα του καλοκαιριού, μέσα από τις νότες και τις μελωδίες των τραγουδιών.

"Είναι επικίνδυνα εδώ,
γι' αυτό καλύτερα που φεύγεις,
χρόνια προσπαθώ,
αυτό που χρόνια αποφεύγεις,
το σ' αγαπώ, το σ' αγαπώ..."

Marialena, 16/7/2008

Τι καλό μας έκανε το σκάνδαλο Siemens?

Εδώ ο κόσμος χαίρεται και το αιδίον χτενίζεται, θα μου πείτε βλέποντας τον τίτλο της ανάρτησης. Όλος αυτός ο ωρυμαγδός με τις αποκαλύψεις χρηματισμού από τη Siemens μας - σε εμάς τους πολίτες εννοώ - έκανε καλό τελικά?

Προσωπικά θα πω, ναι. Για έναν απλούστατο λόγο: μετά την μεταπολίτευση, το πολιτικό παιχνίδι παίχτηκε μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, Καραμανλή και Παπανδρέου ως ηγέτες των δυο μεγάλων κομμάτων που διαδεχόμενα το ένα το άλλο, περάσαμε από τη δεκαετία του 70, σε αυτή του 80 (της Αλλαγής ως κύριο σύνθημα, του Τσοβόλα δώστα όλα, της καμμένης γης κλπ). Ο Ανδρέας ήταν γεγονός ότι είχε το επικοινωνιακό χάρισμα και όταν έγινε πρωθυπουργός ελέω Αμερικανών στην Μπαμπουανία - Ελλάδα, με αυτά τα συνθήματα πόλωσης, έριξε στάχτη στα μάτια του κόσμου, καθώς άφηνε να γίνεται το πλιάτσικο στη διαχείρηση του δημοσίου χρήματος και να φτάσουμε στη κούτα με τα πάμπερς του σκανδάλου Κοσκωτά το 89, όπου διασύρθει ολόκληρη η κεντροαριστερή παράταξη μέσα από τις αποκαλύψεις.

Το έχουμε ξαναδεί λοιπόν το έργο κοντά 20 χρόνια πριν, αλλά αν ο Κοσκωτάς πήρε στο λαιμό του μια μερίδα του πολιτικού κόσμου, η Siemens έχει "ευεργετήσει" το σύμπαν. Στα τηλεοπτικά κανάλια, οι δηλώσεις και οι αναγγελίες των πολιτικών καθώς όσο περνάει ο καιρός αποκαλύπτονται ακόμα περισσότεροι "ευεργετηθέντες", είναι σαν το παιχνίδι του ποντικιού με τη γάτα. Νομίζετε πως αν ο κάθε Μισέλ Λιάπης, ή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ή ο Τσουκάτος, ή ο Μαντέλης φαίνονται να έχουν τύχει χρηματοδοτήσεως από την εταιρεία κολοσσό στην Ευρώπη, είναι μόνον αυτοί που έβαλαν το χέρι στο μέλι?

Όχι, αγαπητοί μου δεν είναι. Η χρηματοδότηση κεφαλαίων από τη Siemens σε έναν ευρύτατο κύκλο πολιτικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων, στόχευε στην δημιουργία ενός κοινωνικού προφίλ τέτοιου, που όταν θα ερχόταν η ώρα για να αναλάβει τον εξοπλισμό ασφαλείας στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004, να μην μπορούν να μην της δώσουν τη δουλειά όσοι εμπλέκονταν στις προμήθειες του δημοσίου στη κυβέρνηση και στη Βουλή.

Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο στα μάτια ενός μη εμπλεκόμενου πως αναπτύσσεται ο συσχετισμός μεταξύ πολιτικής εξουσίας και των διαφόρων υποστηρικτών τους, της οικονομικής ή της δημοσιογραφικής εξουσίας που αλληλεπιδρούν με σκοπό να θρέψουν τον επεκτατισμό ή την εξασφάλιση προνομίων της κάθε πλευράς. Τα προνόμια στη δημόσια ζωή του τόπου έχουν ένα κόστος που πληρώνεται με πολύ υψηλό τίμημα.

Έτσι λοιπόν, η επιφύλαξη και το ευχολόγιο που ακούμε στις δηλώσεις των κομμάτων για την αποκάλυψη των ενόχων, έχει να κάνει με όλους τους χώρους. Με όλους επαναλαμβάνω. Όσο ανοίγονται λογαριασμοί και αποκαλύπτονται αποδέκτες, τόσο θα λέμε "κι εσύ τέκνον Βρούτε?", ως άλλος Ιούλιος Καίσαρας.

Προσωπικά θα πω πως εκτιμώ έναν έντιμο πολιτικό, έναν άνθρωπο που αυτά που λέει τα υποστηρίζει με τις θέσεις και τον βίο του. Δεν τους μπορώ πια τους ψεύτες και τους λωποδύτες, ούτε τους φαμφαρονίσκους που μαζί με την πολιτική καριέρα, απέκτησαν και ένα σεβαστό κεφάλαιο στη τράπεζα για να πιάσουν τη καλή. (Το σύνδρομο του Νεοέλληνα: Βίλα με πισίνα στα βόρεια ή νότια προάστεια, jeep υπερπολιτελές, κούρσα και σπορ αμάξι, σκάφος και υπηρετικό προσωπικό και γκομενίτσες).

Ποιός είναι έντιμος και ποιός όχι, είναι μια δοκιμασία που θα υποβληθεί ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα οσονούπω. Θα έχουμε να "πετάξουμε ντομάτες" σε πολλούς περισσότερους από ό,τι νομίζαμε από εδώ και μπρος. Ο ευτελισμός της δημόσιας ζωής μας αρχίζει από εκεί που δέχονται τα παχυλά ποσά σαν δωράκια από εταιρείες και ομίλους όπως η Siemens. Χρήμα λοιπόν, υπάρχει όπως βλέπουμε. Μόνο που πάει "υπέρ πίστεως" και όχι για να γίνουν έργα, επενδύσεις, κάλυψη του δημοσιονομικού ελλείματος, αντιμετώπιση της ακρίβειας κλπ. Όχι βέβαια αγαπητοί μου. Εκεί ο κάθε ένας από εμάς με τις "τρεις και εξήντα", καλούμασαστε να σηκώσουμε το βάρος της ελλειματικής πολιτικής, ενώ εκατομμύρια ευρώ σπαταλούνται για να γίνουν κάποιοι πλουσιότεροι αλλά και υπόλογοι πια για τις πράξεις τους.

Στις επόμενες εκλογές δεν πιστεύω πως θα υπάρξει σύνθημα περί διαφάνειας, αποκάλυψης σκανδάλων και πρόθεσης να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, ούτε από δεξιά, αλλά ούτε και από αριστερά. Περισσότερο από ποτέ, οι πολιτικοί λόγοι φαντάζουν ως "τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" που ενώ το καζάνι βράζει, προσπαθούν να χειραγωγήσουν τους ψηφοφόρους. Γιατί διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, το μπαξίσι συνεχίζει και αποτελεί βασικό μέσο συνδιαλλαγής στον δημόσιο βίο της Ελλάδας και αυτό κάποτε πρέπει να σταματήσει αν θέλουμε να λεγόμαστε δημοκρατική χώρα.

Δεν είμαστε κύριοι στη δεκαετία του 80 πια, ούτε και του 90, για να βλέπουμε το δέντρο και να μην βλέπουμε το δάσος στις ενέργειές σας. Η πολιτική του δικομματισμού δείχνει να περνάει μια βαθύτατη κρίση αξιών και λόγου ύπαρξης στις μέρες μας. Τα μικρότερα σε δύναμη κόμματα, απλά αποτελούν τους δορυφόρους αυτής της κατάστασης και αυτό τους εξυπηρετεί για να έχουν εκ του ασφαλούς, να ρίξουν ριπές για δημιουργία εντυπώσεων.

Το πως θα κρίνουμε τους μεν και τους δε στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση υπό τη σκιά του σκανδάλου Siemens, θα κρίνει πολλά στη μετέπειτα δική μας στάση στην ανέθεση ευθυνών στον πολιτικό κόσμο. Αν οι τακτικές αυτές της ολιγοκρατίας μας εξαγριώνουν και απωθούν, θα πρέπει να το δείξουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τη ψήφο μας.

Marialena, 13/7/2008

Δύση κι Ανατολή

Κατάγονταν από τα ίδια μέρη, μα μεγάλωσαν αλλού. Εκείνη σε μια χώρα της Δύσης, εκείνος στον τόπο καταγωγής τους. Γνωρίστηκαν στα νεανικά τους χρόνια και με αφετηρία την γενέθλια πόλη, η φιλία τους εξελισσόταν σε μια διατλαντική γέφυρα δυο πολιτισμών. Εκείνη του έλεγε πάντα ότι το είχε σκοπό στη ζωή της να επιστρέψει στα πατρογονικά εδάφη και εκείνος απλά ζούσε και εργαζόταν πια εκεί, έχοντας φτιάξει μια καλή ζωή.

Κάποτε της έστειλε μια πρόσκληση για Ιταλία, λέγοντάς της ότι θα βρισκόταν στη Βόρειο Ιταλία για έξι μήνες, για μια μετεκπαίδευση πάνω στη δουλειά του και την προσκαλούσε όποτε ήθελε να πάει να τον επισκευθεί. Είχε να δει τον φίλο της κάποια χρόνια και καθώς η άνοιξη είχε μπει για τα καλά, αποφάσισε να πάει να τον βρει.

Την περίμενε στο αεροδρόμιο και μαζί επέστρεψαν στο ξενοδοχείο που θα έμεναν και οι δυο. Τα τοπία του Ιταλικού Βορρά τριγύρω έδιναν χρώμα στη θέα και το δωμάτιο που θα έμεναν από κοινού, φιλόξενο. Εκείνος, φιλικός και κοσμοπολίτης από χαρακτήρος, την περίμενε για να φάνε μαζί σε λίγο και να τα πούνε. Εκείνη, περιπετειώδης άνθρωπος, χαιρόταν τη συντροφιά τους και αντάλασσαν τα νέα τους.

Παρόλο που ο αέρας του την έλκυε, ποτέ δεν είχε ομολογήσει στον εαυτό της ότι της άρεσε πραγματικά αυτός ο μακρυνός της φίλος. Τον έβλεπε πάντα σαν κάτι έξω από αυτήν, έναν όμορφο άνδρα πέραν του βεληνεκούς της. Όμως, όταν το βράδυ επέστρεψαν στο δωμάτιο και έκαναν να κοιμηθούν, εκείνος διακριτικά μεν, αλλά αποφασισμένος δε, τη πλησιάσε ερωτικά. Νευρική η πρώτη τους επαφή, έμοιαζε σαν να ήθελε να την κατακτήσει, ίσως και γι' αυτό να την είχε προσκαλέσει να πάει να τον βρει από μια μεριά. Της έμεινε το αίσθημα της ανικανοποίησης, μα η πρώτη αυτή φορά ήταν και για τους δυο διερευνητική.

Τις επόμενες μέρες, περνούσαν τον καιρό τους περπατώντας στην μεσαιωνική πολιτεία που βρισκόταν, επισκέπτονταν τα μνημεία, μιλούσαν, γελούσαν, όντας μαζί για όλη την ημέρα. Η επαφή τους στο κρεβάτι, ολοένα και γλύκαινε καθώς μάθαινε ο ένας τους τρόπους του άλλου. Εκείνη δεν χόρταινε να αγγίζει το καλογυμνασμένο του σώμα, ενώ εκείνος ερεθιζόταν και μόνο στη σκέψη ότι εκείνη ανταποκρίνονταν στον έρωτά του.

Καθώς η μέρα που θα αναχωρούσε για την πατρίδα της πλησίαζε, αποφάσισαν να πάρουν το τρένο και να πάνε ένα ταξίδι να δουν κάποια μέρη πέραν της περιοχής τους, σαν μια εκδρομή. Το τρένο διέσχιζε τη μισή Ιταλία για να φτάσουν στον προορισμό τους και εκείνοι οι δυο, δίπλα δίπλα, έμοιαζαν σαν πιτσουνάκια, έτσι χαλαροί και ευχαριστημένοι που έδειχναν. Πέρασαν μια γεμάτη από περιηγήσεις μέρα, χαζολόγησαν στην θάλασσα που ήδη είχαν φτάσει, λέγοντας πόσο τους θύμιζε το τοπίο την κοινή τους πατρίδα και το βραδάκι επέστρεφαν ξανά στη πόλη τους αποκαμωμένοι.


Think2, image by tinpan.fortunecity.com

Στο τρένο εκείνος είχε γύρει πάνω της και της κρατούσε το χέρι στη διαδρομή, ενώ εκείνη τρυφερά τον χάιδευε και χαιρόταν αυτό το μαζί τους. Η διαμονή της τελείωσε και έπρεπε να φύγει ξανά μακρυά. Την πήγε στο αεροδρόμιο, η αίσθησή της ήταν πως μέχρι εδώ ήταν, ενώ προσπαθούσε να μην δείξει την συγκίνησή της στον αποχαιρετισμό.
Άλλωστε ήξερε πως δυο άνθρωποι σε δυο ηπείρους, ήταν δύσκολο να έχουν μιαν άλλη σχέση από αυτήν, ο καθένας είχε τη ζωή του εκεί που έμενε.

Η εικόνα των δυό τους στο τρένο να κρατιόνται από το χέρι και εκείνος να κοιμάται στην αγκαλιά της, δεν έλεγε να της φύγει από το μυαλό όσο και αν περνούσε ο καιρός. Ευχόταν πολλές φορές να μπορούσε να έχει κάτι τέτοιο στην πολυάσχολη ζωή της, της έμοιαζε με όαση τρυφερότητας κάτι τέτοιο και πόσο της έλειπε!

Η επικοινωνία που αντάλλασαν ήταν πάντα φιλική με μια δόση φλερτ που έμενε στο χαρτί. Είχε να ακούσει από κεινον αρκετούς μήνες, μέχρι που ένα μήνυμά του την έβαλε πάλι σε σκέψεις! Την ρωτούσε τι θα έκανε με ταξίδια της αυτό το καλοκαίρι, εμμέσως πλην σαφώς, της πέταγε το μπαλάκι για να βρεθούν ξανά. Του απάντησε ότι ήταν διαθέσιμη και αναμένοντας τη δική του αντίδραση, άρχισε να σκέφτεται πως αυτή την φορά θα έβρισκε ευκαιρία επιτέλους και θα πήγαινε να επισκευθεί τη γη των προγόνων της, σαν προσκύνημα, ενώ φανταζόταν ότι θα ξανάβλεπε τον φίλο της και ίσως να επαναλαμβανόταν το ερωτικό τους σμίξιμο, όπως τότε στην Ιταλία.

Περίμενε μόνο μια δική του καταφατική απάντηση και τότε δεν θα την σταματούσε τίποτα!
Μα θεωρούσε πως εκείνος δεν συμμεριζόταν αυτά που ένοιωθε μέσα στην καρδιά της. Του πήρε καιρό να απαντήσει στο μήνυμά της και το μόνο που έλεγε ήταν απλές τυπικότητες, χωρίς να αφήνει περιθώριο για μια ακόμα συνάντησή τους. Δεν του είπε τίποτα για την επιθυμία της, αλλά μέσα της ήξερε πολύ καλά πως κάποια μέρα θα πήγαινε να επισκευθεί την γη των προγόνων της, αλλά αν τον έβλεπε ξανά αυτό παρέμενε μυστήριο μέσα στο μυαλό της. Το μόνο που έκανε ήταν να αφήνει την Τύχη να αποφασίσει για τα μελλούμενα...

Marialena, 24/06/2007

Δως μου λόγο να σωθώ - Η επιστροφή της Μαντώς

Τη Μαντώ τη γνωρίσαμε τα τέλη της δεκαετίας του '80, όταν η νεαρή τραγουδίστρια με σπουδές στο κλασσικό τραγούδι και οικογενειακή παράδοση στην μουσική, εμφανίστηκε στη δισκογραφία. Πέρασε από το μοντέρνο τραγούδι, άγγιξε και το λαϊκό, έφτασε μέχρι και να εκπροσωπήσει τη χώρα μας στον διαγωνισμό της Eurovision το 2003, με μια όμορφη μπαλάντα με αγγλικό στίχο το Never Let You Go και ύστερα σιωπή.


Μαντώ - Never Let you go (2003)

Η Μαντώ Σταματοπούλου όπως είναι το επώνυμό της, έκανε οικογένεια και παιδί και άφησε τις πίστες και την ενεργή δισκογραφία στην άκρη, μέχρι που κυκλοφόρησε φέτος ένα νέο άλμπουμ με τίτλο "Μαντώ ΙΙ" με ροκ διαθέσεις. Πέντε χρόνια μετά, η φωνή της παραμένει το ίδιο κρυστάλλινη και διαυγής, μόνο που τώρα ακούγοντας την πρόσφατη δισκογραφική δουλειά της, διέκρινα πως δεν χρειάζεται πια να ανεβαίνει τις οκτάβες τόσο δραματικά στις ερμηνείες της, καθώς έχει "γλυκάνει" και "μεστώσει" ερμηνευτικά.


Μαντώ - Δως μου λόγο να σωθώ (2008)

Στο μεσοδιάστημα της απουσίας της από τα κοινά, ξεφύτρωσαν δυστυχώς διάφοροι τραγουδιστές από τα προγράμματα της τηλεόρασης, που όμως ούτε η μουσική τους παιδεία, ούτε και το ταλέντο τους μπορούν να συγκριθούν με τη Μαντώ ή τη Νίνα Λοτσάρη για παράδειγμα που έχουν άλλη μουσική κουλτούρα από τα αστέρια της μιας επιτυχίας. Ακούγοντας το Μαντώ ΙΙ, ομολογώ πως χάρηκα που μια τέτοια ερμηνεύτρια κυκλοφόρησε έναν καινούργιο δίσκο με τραγούδια που δεν προσβάλλουν την αισθητική μας.

Το πρώτο της single με τίτλο "Δως μου λόγο να σωθώ" είναι μια πανέμορφη ροκ μπαλάντα που τόσο οι στίχοι όσο και η μουσική σε συνδιασμό με τη δυναμική ερμηνεία της Μαντώς, σε κάνουν να το προσέξεις! Εγώ το αγάπησα από την πρώτη στιγμή εξαιτίας των στίχων του...

Από εμένα ένα μουσικό δωράκι σε όλους τους φίλους και φίλες της Μαντώς, αλλά και της καλής σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Κατεβάστε το νέο της δίσκο από ΕΔΩ και καλή ακρόαση!

Μαριαλένα, 6/7/2008

Άρωμα Κέρκυρας

Υπάρχουν κάποια μέρη στη πατρίδα μας, που ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία πάνω μου. Ένα από αυτά είναι και το νησί της Κέρκυρας και ιδιαίτερα η πόλη της. Είχα να την επισκευθώ επτά χρόνια, μέχρι που πριν από δυο περίπου εβδομάδες, την περιδιάβηκα ξανά και την αγάπησα ακόμα περισσότερο.


Περνώντας τη γέφυρα του Ρίου με συννεφιά


Βαρκούλα στην Αμφιλοχία παλεύει με το κύμα

Το πλοίο από Ηγουμενίτσα φτάνει στο λιμάνι μετά από περίπου μιάμιση ώρα και το πρώτο που αντικρύζεις είναι το παραδοσιακό χρώμα και αρχιτεκτονική της πρωτεύουσας, που σημειωτέον έχει ανακυρηχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.

Μέρος 1ο: Η πόλη της Κέρκυρας

Ευτυχώς που το μέρος που θα μέναμε ήταν μέσα στη πόλη, μέσα στο Νέο Φρούριο, στη Ναυτική Βάση του ΝΑΣΚΕ. Μπαίνουμε μέσα στο κάστρο και οι πρώτες εικόνες είναι η παλιά πόλη με το λιμάνι στα αριστερά και στο βάθος ο τρούλος του Αγίου Σπυρίδωνα και το Παλιό Κάστρο καθώς ο ήλιος έδυε και το φεγγάρι ανέτειλε στο βάθος.


Η παλιά πόλη από το Νάσκε-η πρώτη εικόνα στο σούρουπο






Το κτήριο του Νάσκε, χτισμένο επί αγγλοκρατίας

Το δωμάτιό μας έβλεπε στο νησάκι του Βίδο, μέρος ιδιαίτερης ομορφιάς και χαρακτήρα ανά τους αιώνες, που πολύ εύκολα κανείς μπορεί να πάει με το καραβάκι του Δήμου και να κολυμπήσει, να πάει στο θαλάσσιο πάρκο, να δει τα διατηρητέα κτίσματα και να φάει στη παραδοσιακή ταβέρνα μέσα σε ειδυλλιακό περιβάλλον.


Το νησάκι του Βίδο από το Νάσκε

Η παλιά πόλη που βρισκόταν κυριολεκτικά στη σκιά του Νέου Φρουρίου, μας έδινε το έναυσμα να θέλουμε να την ανακαλύψουμε μέσα από κάθε στενό και κάθε καντούνι που διασχίζαμε. Εκκλησιές αφιερωμένες σε περισσότερους από έναν αγίους, ενετικά και νεότερα κτήρια, όλα βαμμένα σε χρώματα με βάση την ώχρα που είναι χαρακτηριστικό της αρχιτεκτονικής του νησιού, μαγαζιά τουριστικά ή μικρές γωνιές με ντόπια προϊόντα που δοκιμάζαμε για πρώτη φορά, κομψές μπουτίκ και σύγχρονα καταστήματα, πλάι σε νεοκλασσικά κτίσματα που λαμπρύνουν το ιστορικό κέντρο, ήταν πάντα μια αφορμή για να αναζητήσουμε εκείνο το ερέθισμα για να τα φωτογραφίσω ή να γεμίσει το βλέμμα με χρώμα και Κερκυραϊκή αρχιτεκτονική, επηρρεασμένη από την Ενετική κατοχή και την Αγγλοκρατία τον 19ο αιώνα.






Η εκκλησία των Αγίων Νικολάου και Ανδρέα μέσα στη παλιά πόλη


Το καμπαναριό του Ναού του Αγίου Σπυρίδωνα


Αποκάλυψη τώρα: Ο Μαύρος Γάτος δεν είναι μόνον ιστολόγος, αλλά και εστιατόριο στη Κέρκυρα!


Το μνημείο της εξόντωσης των Εβραίων της Κέρκυρας επί Κατοχής

Η παλιά πόλη οδηγεί προς το Λιστόν και την Σπιανάδα, τη μεγαλύτερη πλατεία της Ευρώπης όπως έχει καταγραφεί! Κόσμος έκανε τη βόλτα του, ή έπινε τον καφέ του με θέα τη πλατεία ή τους περαστικούς που συνέρρεαν στο σημείο της κοινωνικής συνάθρισης των Κερκυραίων. Μέσα στη πλατεία νέα παιδιά έκαναν ποδήλατο, ή κάθονταν στο γρασίδι ή ακόμα χόρευαν χιπ-χοπ, εφηβάκια στη πρίζα! Μου άρεσε αυτό που είδα μέσα στο βράδυ, καθώς εκείνα τα παιδιά έπαιζαν, όπως παίζαμε εμείς κάποτε στο δρόμο και διέφεραν τόσο από τα παιδιά των μεγαλουπόλεων που μεγαλώνουν και μαραζώνουν στα τσιμεντένια κλουβιά που ζουν!

Η επίσκεψη στο Παλαιό Κάστρο επιβεβλημένη, καθώς η είσοδος ήταν ελεύθερη για να το περιδαβούν οι επισκέπτες. Με την αίσθηση του περιπατητή, ανεβήκαμε πέρα από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο και φτάσαμε να δούμε από κοντά τις δυο κορυφές της καστροπολιτείας που κάποτε επί ενετοκρατείας αποτελούσε την πόλη της Κέρκυρας εντός των τειχών.


Η είσοδος του Παλαιού Φρουρίου


Ο ναός του Αγίου Γεωργίου που θυμίζει έντονα αρχαίο ναό


Το Παλαιό Φρούριο κατάφωτο


Η θέα του Φρουρίου από το Φαληράκι

Τα αξιοθέατα συνεχίζονται καθώς μετά το Παλαιό Κάστρο, υπάρχει ο κήπος των Φιλελλήνων και το Παλάτι των Αγίων Γεωργίου και Μιχαήλ όπου φιλοξενείται το πραγματικά θαυμάσιο μουσείο της Ασιατικής Τέχνης.


Η πύλη που οδηγεί έξω από την Παλαιά Πόλη στο Παλάτι των Αγίων Γεωργίου και Μιχαήλ

Φεύγοντας από το Μουσείο, κατευθηνόμαστε παραλιακά στις παρυφές της παλιάς ενετικής συνοικίας "Campielo", όπου βρίσκεται και ο Μητροπολιτικός Ναός της Αγίας Θεοδώρας, κρυμμένος όπως και όλα τα σπίτια στο Καμπιέλο, μέσα σε δαιδαλώδη στενάκια που οδηγούν σαν σε λαβύρινθο, από την μια πάροδο στην άλλη, ενώ βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από το απέναντι σπίτι, έχοντας μια ατμόσφαιρα συνοίκησης σαν να ζεις σε ένα μεγάλο σπίτι, που ακούς ή οσμίσεσαι τι γίνεται στο διπλανό σου δωμάτιο!


Η Μητρόπολη της Κέρκυρας


Το άπλωμα της μπουγάδας ανάμεσα στα απέναντι σπίτια (σήμερα πλύναμε εσώρουχα!)

Κατηφορίζοντας τον δρόμο που χωρίζει το Καμπιέλο από την θάλασσα βρίσκεται το Φαληράκι, παραλία που βλέπει στα δεξιά της το Παλαιό Κάστρο και στα αριστερά της το Νέο, ενώ εκεί βρίσκονται και το σπίτι που έζησε ο Διονύσιος Σολωμός στην Κέρκυρα, ανάμεσα σε μεγαλόπρεπα αρχοντικά άλλων επιφανών Κερκυραίων.


Η θέα του Νέου Κάστρου από το Φαληράκι


...και του Παλιού από τον κόλπο της Γαρίτσας

Περπατώντας μέσα στους δρόμους της Κέρκυρας είχα πάντα την αίσθηση πως ήμουν κάπου αλλού εκτός Ελλάδας. Όχι μόνο γιατί η Βενετσιάνικη αισθητική έχει διαποτήσει τα παλαιά κτήρια, ούτε γιατί το πράσινο ξεπρόβαλλε ανάμεσα από τους τοίχους, σαν τις μπουκαμβίλιες που είχαν οργιάσει να ανθίσουν με τα έντονα χρώματά τους, αλλά γιατί και οι άνθρωποι εκεί διαφέρουν από εμάς τους αγενείς, φασαριόζους, χωρίς αισθητική στην πλειοψηφία Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδας. Ένιωσα στη συναναστροφή μαζί τους την ευγένεια που έχουν και την ανθρώπινη συμπεριφορά τους, συνδιασμένη με αυτήν την "κερκυραϊκή τρέλλα" που έχουν, καθώς είναι άνθρωποι με ταπεραμέντο και έντονη προσωπικότητα ειδικά αυτοί που ασχολούνται με το εμπόριο και συναναστρέφονται χιλιάδες κόσμου! Με έκαναν να νιώσω άνετα, όχι ως τουρίστας, αλλά ως επισκέπτης που υποδέχονταν με χαρά στον τόπο τους!




Το ενετικό συνυπάρχει με το νεοκλασσικό στην αρχή της Ευγενίου Βουλγάρεως




Ένα ολάνθιστο βόλτο γεμάτο μπουκαμβίλιες!

Μέρος 2ο: Το Κανόνι

Λίγο πιο έξω από την πόλη, κοντά στα ανάκτορα του Μον Ρεπώ, υπάρχει ίσως το πιο αναγνωρισμένο σημείο της Κέρκυρας διεθνώς, το Κανόνι με το Ποντικονήσι. Εκεί υπάρχει όντως ένα κανόνι που προφανώς εξυπηρετούσε αμυντικούς σκοπούς στη θέση που βρισκόταν, αλλά πέραν της εκπλητικής θέας προς το αεροδρόμιο και το νότιο τμήμα του νησιού που στέκει καταπράσινο στο βάθος, αγκαλιάζοντας τις ακτές με τα γαλάζια νερά, στέκει το μικρό εκλησσάκι της Παναγίας των Βλαχερνών, όπου το γνωρίσαμε μέσα από τις ελληνικές ταινίες του '60, αλλά το αγαπήσαμε όταν περπατήσαμε τη στενή λουρίδα γης που το ενώνει με την ακτή. Στο βάθος το Ποντικονήσι και τα καραβάκια που περιμένουν τους τουρίστες για να τους περάσουν απέναντι και να επισκευθούν το μοναστήρι εκεί. Μια στάση επιβάλλεται για καφέ καθώς αντικρύζαμε το θέαμα του τοπίου να μας μαγεύει!


Η εκκλησία της Παναγίας των Βλαχερνών από ψηλά


Η αυλή της εκκλησίτσας

Μέρος 3ο: Πέλεκας

Είχα πάει ξανά στον Πέλεκα στην προηγούμενή μου επίσκεψη, αλλά αυτό που θυμόμουν ήταν ότι είμασταν κρεμασμένοι στο παρατηρητήριο του Κάιζερ μαζί με αρκετούς άλλους και περιμέναμε να δύσει ο ήλιος στο βάθος! Αυτή τη φορά, ο κόσμος ήταν ευτυχώς ελάχιστος και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να θαυμάσω την εξαίσια θέα από ψηλά, αλλά και να δω τον ήλιο να δύει από την απέναντι μεριά αυτήν την φορά, καθώς βυθιζόταν στην Αδριατική και έβαφε το τοπίο με εξαίσια χρώματα! Μάλιστα επειδή είμασταν βόρεια, η δύση του ήλιου έγινε στις 9.15 μμ, ώρα που στην Αθήνα έχει ήδη δύσει για τα καλά και δεν βλέπεις αυτή τη πανδαισία των χρωμάτων, όπως στον Πέλεκα.


Στο Παρατηρητήριο του Κάιζερ με θέα τα καταπράσινα βουνά της Κέρκυρας

















Μέρος 4ο: Χωροεπίσκοποι

Το μέρος αυτό δεν το γνώριζα ομολογώ, αλλά η καλή μας η Φαραόνα μου έδωσε το έναυσμα να το γνωρίσω από κοντά. Περνώντας μέσα από τις παρυφές του όρους Παντοκράτορας και ακολουθόντας τον δρόμο για Σκριπερό και Τρουπέτα, ο δρόμος με οδήγησε σε αυτό το μεσαιωνικό χωριό, χαμένο μέσα στην βλάστηση που οργιάζει, με έκανε να αγαλλιάσω στο θέαμα της κατάφυτης κοιλάδας εμπρός του και να χαρώ που είδα ένα μέρος τόσο όμορφο στην Κέρκυρα, μέσα στην ενδοχώρα της! Κάτι ήξερε η Φαραόνα και ο Πετεφρής που ερωτεύτηκαν αυτό το μέρος και αποφάσισαν να μείνουν και να δημιουργούν εκεί!


Είσοδος παραδοσιακού ενετικού κτίσματος στους Χωροεπισκόπους

Μέρος 5ο: Παλαιοκαστρίτσα-Λάκωνες-Αγγελόκαστρο

Η Κέρκυρα έχει καλό οδικό δίκτυο κατά το μεγαλύτερο ποσοστό και εύκολα σχετκά μπορεί κανείς να οδηγηθεί, είτε στο νότιο κομμάτι του Νησιού, είτε στο βόρειο, μιας και οι αποστάσεις είναι για τα δεδομένα της μεγαλούπολης, είναι από 30+ έως τα 50+, σχετικά άνετες. Σε περίπου μισή ώρα από την πόλη με το αυτοκίνητο, είμασταν στην Παλαιοκαστρίτσα με τα κρύα τα νερά της επειδή εκβάλλουν από πηγές στη θάλασσα. Λίγο πριν ο δρόμος μας οδηγήσει στη παραλία, στρίψαμε δεξιά προς Λάκωνες, όπου ακολουθήσαμε μια ανηφορική και γεμάτη στροφές διαδρομή ανάμεσα από τα λιόδεντρα για να βγούμε εν τέλει στο σημείο όπου βρίσκεται η Bella Vista (ωραία θέα στα ιταλικά) και στο πλάτωμα όπου βρίσκεται ένα ωραίο καφέ εστιατόριο το Golden Fox, από όπου μπορείς να απολαύσεις τη θέα του κόλπου της Παλαιοκαστρίτσας από ψηλά.






Η θέα της Παλαιοκαστρίτσας από τους Λάκωνες

Όμως αφού ήπιαμε τον καφέ μας καθώς το απόγευμα προχωρούσε, βλέπαμε στα αριστερά μας το ξακουστό Αγγελόκαστρο και θελήσαμε να το επισκευθούμε και εκείνο. Χτισμένο στην κορυφή ενός βράχου, το Αγγελόκαστρο πήρε το ονόμά του από τον Δεσπότη της Ηπείρου τον Μιχαήλ Άγγελο, ο οποίος και το έκτισε τον 13ο αιώνα για να εποπτεύει την Αδριατική και τα δυτικά παράλια της Κέρκυρας από την προνομιακή του τοποθεσία. Φεύγοντας από εκεί, αντίκρυσα και το δεύτερο ωραιότερο δειλινό, καθώς ο ήλιος είχε γίνει κόκκινος και έβαφε το τοπίο απόκοσμα στη σκιά του Αγγελοκάστρου.


Το Αγγελόκαστρο


Λουλούδια των βράχων και οξειδώσεις συνυπάρχουν στις παρυφές του




Ένα πορφυρό ηλιοβασίλεμα στη σκιά του Αγγελοκάστρου

Μέρος 4ο: Κασσιόπη

Η τελευταία μας εκδρομή ένα απόγευμα ήταν το Βόρειο κομμάτι της Κέρκυρας με την γνωστή Κασσιόπη και τα θέρετρα της Αχαράβης, της Ρόδας. Η διαδρομή μας ήταν μέσω της κατάφυτης Δασσιάς, Ύψους, Πυργί (εκεί που κάναμε το μπανάκι μας κάθε πρωί μόνον ένα εικοσάλεπτο από την πόλη σε παραλία με γαλάζια σημαία), Μπαρμπάτι (κάποτε ήταν όμορφο θέρετρο, τώρα όμως έπεσε θύμα της τσιμεντοποίησης και της "ανάπτυξης" με τα διάφορα συγκροτήματα), το γραφικό Νησάκι και την προσέγγιση προς την Αλβανία, καθώς από ένα σημείο και μετά, τα χωριά και οι πόλεις της γείτονος χώρας ήταν ορατά πια δια γυμνού οφθαλμού. Φτάνοντας στην πολύβουη και γραφική Κασσιόπη, οι Άγιοι Σαράντα ήταν σχεδόν απέναντί μας και αν είχαμε κυάλια θα βλέπαμε και λεπτομέρειες στα κτήρια εκεί. Μου έκανε εντύπωση πως έπιασα έναν αλβανικό ραδιοφωνικό σταθμό στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου και εκτός από την ωραία χορευτική μουσική που είχε, οι εκφωνητές μιλούσαν πολύ ωραία τα αλβανικά, γεγονός που με έκανε να προσέξω τις λέξεις ακόμα περισσότερο καθώς ακουγόταν με ευκρίνεια.


Μικροί ορμίσκοι προς την Κασσιόπη, αποκαλύπτουν γραφικά χωριουδάκια


Το γραφικό λιμάνι της Κασσιόπης

Το τοπίο στη βόρεια ακτή διαφορετικό από την υπόλοιπη Κέρκυρα. Κάπου λίγο πιο ξερό και τα παραθαλλάσια χωριά να είναι γεμάτα από ξένους, που είχαν έλθει να κάνουν τις διακοπές τους σε οργανωμένα συγκροτήματα στην άκρη του νησιού. Καθώς πλησίαζε το βράδυ, επιστροφή μέσω Ρόδας στην ενδοχώρα με τα διατηρητέα χωριά και τα καινούργια πανέμορφα σπίτια, βαμμένα με εντυπωσιακούς συνδιασμούς και επιστροφή στην πόλη για μια ακόμα βόλτα στα καντούνια με τους βόλτους (καμάρες), καθώς έπεφτε το βράδυ και η πόλη έκανε παιχνίδια με το σκοτάδι και το φώς.

Οι μέρες όμως τελείωναν και η παραμονή μου στη Κέρκυρα έφτανε στο τέλος της. Ένας αναστεναγμός το βράδυ πριν φύγω για την ομορφιά που σύντομα θα άφηνα πίσω μου, κάποιες τελευταίες φωτογραφίες της πόλης από το Νέο Φρούριο. Την επόμενη μέρα, πρωϊνό με θέα το Βίδο απέναντι και κατεύθυνση προς το λιμάνι για επιβίβαση στο πλοίο για Ηγουμενίτσα. Πριν την αναχώρηση, χαζεύω στο κατάστρωμα την κίνηση στο δρόμο και αντικρύζω τα σπίτια από ψηλά. Καλώς σαλπάρουμε, τραβώ αυτό το βιντεάκι για να έχω να θυμάμαι την τελευταία αίσθηση από την πόλη της Κέρκυρας που με έκανε για μια ακόμη φορά να την ερωτευτώ με πάθος...


Μέχρι τα βήματά μου να με οδηγήσουν ξανά σε σένα, κρατώ τις εικόνες του αποχωρισμού για συντροφιά μου, πανέμορφή μου Κέρκυρα!

Μαριαλένα, 2/7/2008

All photos and videos from Marialena, 2008 (c)