Saturday, July 19, 2008

Ανηδονία

Ευλογημένη είναι ετούτη η ώρα περασμένα μεσάνυχτα Παρασκευής, ξημέρωμα Σαββάτου. Η κούραση από τη δουλειά μοιάζει να έχει καταλαγιάσει, ίσως γιατί την επομένη δεν χρειάζεται να σηκωθώ να κάνω πάλι την ίδια ρουτίνα όπως τις καθημερινές. Εκτός από σωματική, είναι κυρίως αυτή η κούραση ψυχολογική, καθώς η ρουτίνα της καθημερινότητας επαναλαμβάνεται, από Δευτέρα ως και Παρασκευή, κάθε εβδομάδα.

Ανηδονία, ήταν η λέξη που μου καρφώθηκε στο νου διαβάζοντάς την πριν από καιρό σε ένα έντυπο σε ένα άρθρο σχετικά με συμπεριφορές. Μου καρφώθηκε στο μυαλό αυτή η λέξη που σημαίνει "άνευ ηδονής" αν την αναλύσουμε.

Κάθησα και σκέφτηκα κάποια πράγματα για τη ζωή μου. Για το πριν, για το τώρα σε σχέση με αυτήν την έννοια. Είναι βολικό να ζεις σε μια καθημερινότητα γεμάτη από συγκεκριμένες ρουτίνες επαναλαμβανόμενες με μικρές αποκλήσεις, σου δίνουν την αίσθηση της "ασφάλειας", μέχρις ότου να διαπιστώσεις πως δεν είναι καθόλου έτσι στη πραγματικότητα.

Καλοί οι τέσσεροις τοίχοι ενός οικήματος, καλές οι δουλειές για να κρατήσεις το σπιτικό σε τάξη, καλά τα τηλεφωνήματα για να δεις τι κάνουν οι δικοί σου στην εξοχή, όμως όταν μένεις μόνη ποιός είναι δίπλα σου, ποιόν έχεις να περιμένεις να γυρίσει?

Σε ποιόν εκθέτεις το κορμί σου στο άγγιγμά του, στον έρωτά του, στην κατάκτησή του? Σε ποιόν ανοίγεις τη ψυχή σου για να τον δεχθείς? Στον Κανένα, όπως ο ομηρικός ήρωας Οδυσσέας αυτοαποκαλούνταν εμπρός στον μονόφθαλμο Κύκλωπα. Μήπως έχω γίνει και εγώ Κυκλώπειος κλώνος, χαύοντας τα τερτίπια του Κανένα?

Image Hosted by ImageShack.us

Ανηδονία είναι να μην δέχεσαι σχεδόν κανένα ερέθισμα που να έχει να κάνει με την ανθρώπινη επαφή. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν είναι λειτουργική η ζωή που δεν περιέχει μέσα της την αλληλεπίδραση με τους άλλους ανθρώπους, με σκοπό την ανταλλαγή των ερεθισμάτων μεταξύ τους. Και πνευματικά και ψυχικά και σωματικά, σε όλα τα επίπεδα.

Δεν ποτίζεται η γλάστρα της ύπαρξής μας, με σταγόνες που πέφτουν από τον ουρανό σποραδικά. Δεν μπορείς να λες πως είσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος αν πάσχει κάποιο ή περισσότερα από τα προαναφερόμενα μέρη της ολότητάς μας. Εκτός αν κάποιος συνάνθρωπός μας είναι αναχωρητής, οπότε πλέον δεν ανήκει στο κοινωνικό σύνολο ως ενεργό μέλος του. Αλλά δεν μιλάμε για τέτοιες περιπτώσεις που ξεχωρίζουν ανάμεσά μας.

Ομολογώ πως ως ελεύθερη και αδέσμευτη γυναίκα των 30+ χρόνων μου, μου αρέσει το φλερτ. Όχι το ό,τι να ναι, αλλά το έξυπνο, το διακριτικό, το υποσχόμενο, το αντρίκιο να το πω. Πολλές επαφές με γνωστούς και φίλους γίνονται μέσα από τα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας. Αλλά, παρόλο που η χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και ίντερνετ, καταλαμβάνει ένα σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητάς μου, τώρα πια βλέπω πως η εκ του μακρόθεν επαφή δεν είναι η λύση για υγιείς ανθρώπινες σχέσεις, κατ΄εμέ τουλάχιστον. Βοήθημα είναι αναμφισβήτητα, αλλά όχι η μοναδική οδός αλληλεπίδρασης με τους άλλους.

Συναντώ σχεδόν καθημερινά, ανθρώπους που μένουν εκεί, μήνυμα στο μήνυμα, παράθυρα που ανοίγουν για συζήτηση, εφαρμογές ή σύνδεσμοι στα κοινωνικά δίκτυα, για να σου πουν καλημέρα ή κάτι άλλο σημαντικό ή ασήμαντο. Διάβαζα πρόσφατα σε ένα άρθρο από το msn ότι σε τέτοιες περιπτώσεις καλόν είναι, μετά την ανταλλαγή κάποιων μηνυμάτων, να ανταλλάσονται τηλέφωνα και να ορίζεται μια συνάντηση για να γνωριστούν τα δύο μέρη.

Ναι, πρέπει να ομολογήσουμε πως κάποιες ή οι περισσότερες επαφές μας ανάλογα, στην εποχή που ζούμε γίνονται μέσα από τα ασύρματα δίκτυα και σελίδες ιστολογίων, φόρουμ, ή δικτύων. Δέχομαι πως λόγω απόστασης, κάποιους φίλους δεν γίνεται να τους συναντάμε τακτικά, ή σχεδόν ποτέ αν είναι σε άλλη ήπειρο ή άλλη χώρα μακριά μας, όμως τι γίνεται με όσους μένουμε στην ίδια πόλη και το μόνο που κάνουμε είναι να επικοινωνούμε μέσω άψυχων μέσων και μόνο. Που βρίσκεται η χαρά της αλληλεπίδρασης και της επαφής μεταξύ μας?

Που είναι η ευχαρίστηση της συνύπαρξης γύρω από ένα τραπέζι, ένα θέατρο, η έναν κινηματογράφο? Η ανακάλυψη κι άλλων ποιοτήτων στον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου? Το φλερτ που εκδηλώνεται με το χάδι ή το βλέμμα, ή μια κουβέντα στα ξαφνικά? Δεν ξέρω πόσοι από εμάς τους ανθρώπους που ζούμε μια παρόμοια ζωή, έχουμε εγκαθιδρύσει την ανηδονία στην ζωή μας... Ή μάλλον μπορώ να καταλάβω από τη στιγμή που μένουμε στα λόγια και τις αοριστίες και δεν προχωρούμε να εκθέσουμε εαυτόν μέσα από πράξεις και συμπεριφορές, ό,τι και αν σημαίνει για τον καθένα μας αυτό.

Είπα πως αυτό το καλοκαίρι δεν θα αφήσω αυτή τη κατάσταση να με καθορίσει ως άνθρωπο και ως γυναίκα. Αποτέλεσμα είναι να έχω γίνει αυστηρότερη αλλά και περισσότερο "διαθέσιμη" σε κάποιους ανθρώπους που επιλέγω να επικοινωνώ μαζί τους. Η ανηδονία είναι σαν τη κατάθλιψη, περνάει πολύς καιρός μέχρι να ανακαλύψεις ότι όντως συμβαίνει στη ζωή σου και αυτό δεν είναι πάντοτε για καλό.

Είναι πράγματι ευλογημένη μια νύχτα σαν κι αυτή με το φεγγάρι να λάμπει στον ορίζοντα, όταν μπορούμε και λέμε τέτοια πράγματα μεταξύ μας, είτε είμαστε πολλοί ή έχει απομείνει μόνο ένας ανάμεσά μας που μπορεί να σκέφτεται έτσι...

Marialena, 19/7/2008

6 comments:

George Pyriohos said...

Έτσι είναι τα πράγματα όπως τα εκφράζεις,Μαριαλένα μου!
Σε διακρίνει μια πολυ μεγάλη και σαφέστατη παρατηρητικότητα,που μπορείς να την εκφράζεις,με άνεση,και με ευχερια λόγου...
Κρίμα που οι περισσότεροι ανθρώποι που μας περιβάλλουν είναι κενοί και αναγκαζόμαστε να παιρνουμε μια θέση στο περιθώριο,γιατί απλά δεν μπορούμε να παίξουμε το παιχνίδι τους...
Σιγουρα θα έτυχε να σε έχουν παρεξηγήσει,καποια "ανθρωπόμορφα"...
Ας τους αφήσουμε στην μοιρα τους...
Θα είναι καταδικασμένοι στον περιορισμό τους και θα είναι πάντα δυστυχής...
Η λεπτομέρεια κανει την διαφορά στην διάκριση μας στην κοινωνια,να ξεχωρισουμε,και έτσι πάντα θα διαφέρουμε απο τους αλλους...
Παραμένουμε λιγοι και καλοί,και εαν βρισκόμαστε μονοι μας,είναι μάλλον η επιθυμια μας,ή η επιλογή μας μέχρι που θα βρεθεί η κατάλληλη παρουσία για να είναι πάντα πλαισιωμένος σωστα στην ζωή του...
Ισως κάποια λάθη,μας μαθαίνουν να διορθώσουμε τα λάθη μας,για να μην επαναληφθούν.
Πάντα υπάρχει η στιγμή στην ζωή μας που πετυχαίνουμε την κορυφή...
Αυτό γίνεται πιο γλυκο το γεγονός όταν βρεθούν δυό ανθρωποι να συμπληρωνει ο ένας τον άλλον,για να υπαρχει μια τελεια ισορροπια,διότι εάν μια διαπροσωπική σχέση τέμνει σε μια πλευρά,ένας απο τους δύο θα αδικείται...
Όποιος απο εμάς έχει μάθει να διακρίνει αυτές τις αρετές,τοτε θα του γινεται η πραξη αυτή αυτόυσια και φυσιολογική...
Και αυτό σπανίζει στην κοινωνία μας,διότι σε αυτήν την αρρωστημένη κενή κοινωνία που έχει δημιουργηθεί,λατρεύεται η υλή ΜΟΝΟ,και γινόμαστε λιγότεροι ανθρώποι με αρχές,και περισσότερο ανθρωπόμορφα,που γινόμαστε έρμαια σε κάποια πάθη,αλλά δεν ξέρουμε πραγματικά το γιατί ακολουθούμε όλοι μας αυτόν τον δρόμο...
ΓΙΩΡΓΟΣ!!!

Marialena said...

Καλημέρα Γιώργο μου! Χαίρομαι που βρήκες τον χρόνο να διαβάσεις τους προβληματισμούς μου και να εκφράσεις και εσύ τις σκέψεις σου!

Το θέμα αυτό έχει πολλές προεκτάσεις που διαμορφώνουν τις συμπεριφορές μας στους καιρούς που ζούμε.

Προσωπικά επιλέγω τον λιγότερο πεπατημένο δρόμο στις επιλογές μου, όποτε αυτό είναι εφικτό. Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτό με εκφράζει περισσότερο από ό,τι να είμαι ένα ακόμα πρόβατο στο κοπάδι.

Προβληματίζομαι όμως όταν καταφεύγουμε στην μοναξιά σαν αγκυροβόλι στα προβλήματά μας και με απασχολεί γιατί συμβαίνει αυτό. Όυτε βέβαια να είμαστε τόσο ανασφαλείς ώστε να καταφεύγουμε στους άλλους σε κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα, αλλά ούτε και να αποτραβιώμαστε από τον κοινωνικό ιστό και να ζούμε στις παρυφές του.

Ίσως γι' αυτό και καταφεύγουν όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας στην βοήθεια των επαγγελματιών υγείας που τους προσφέρουν τον χρόνο και το περιθώριο να εκφράσουν αυτά που νιώθουν μέσα τους και δεν βρίσκουν τον τρόπο να τα μοιραστούν με τους πλησίον τους.

Το "Μαζί" θέλει θέληση, διάθεση, πρόθεση, απόφαση, θάρρος και συνειδητότητα κυρίως αυτό Γιώργο μου, να ξέρεις που βρίσκεσαι και τι γίνεται γύρω σου -στον μικρόκοσμό σου- ανά πάσα στιγμή. Να είσαι παρών δηλαδή στη ζωή σου και να αφουκράζεσαι τις ανάγκες σου.

Και τι πιο σημαντικό να είσαι πια έτοιμος να ανοίξεις τη πόρτα και να μπουν και άλλοι -σημαντικοί για σένα- άνθρωποι και να εμπλουτίσουν τη ζωή σου με την παρουσία και την ενέργειά τους!

panagiota said...

Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της αληθινής σου υπέροχης ψυχής...

Marialena said...

Παναγιώτα μου!!! σ' ευχαριστώ πολύ, ταπεινά σ' ευχαριστώ....

Christiana said...

Μαριαλενα μου!! Κι οταν συνειδητοποιεις τελικα την ανηδονια σου κι οτι οντως κατι δεν παει καλα εδω και πολυ καιρο! τοτε τι κανεις? οταν συνειδητοποιεις οτι εχεις παρει λαθος δρομο? και ουσιαστικα ομως δεν ξερεις αν εχεις παρει λαθος δρομο και παντα κατι θα σου λειπει αλλα ο δρομος να αλλαξεις σελιδα στην ζωη σου ειναι οδυνηρος! και στην τελικη δεν ξερεις αν θα σου φερει την ευτυχια!

Marialena said...

Χριστιάνα, το να συνειδητοποιήσεις μια κατάσταση στη ζωή σου, είναι το πρώτο θετικό βήμα προς το να αντιληφθείς τα πως και τα γιατί που σε έχουν ωθήσει να έχεις αυτές τις αντιδράσεις. Ύστερα, αν το θες πραγματικά, "συμφιλιώνεσαι" με τον τρόπο σκέψης σου και αν πλέον δεν σε εκφράζεις, με το μετέωρο βήμα του πελαργού, κάνεις τις απόπειρές σου να εμπλουτίσεις τη ζωή σου, αλλιώς ζεις αυτό που έχεις να ζήσεις μέσα στο πλαίσιο που κινείσαι, με επίγνωση για τις επιλογές σου, τι άλλο?