Ανηδονία

Ευλογημένη είναι ετούτη η ώρα περασμένα μεσάνυχτα Παρασκευής, ξημέρωμα Σαββάτου. Η κούραση από τη δουλειά μοιάζει να έχει καταλαγιάσει, ίσως γιατί την επομένη δεν χρειάζεται να σηκωθώ να κάνω πάλι την ίδια ρουτίνα όπως τις καθημερινές. Εκτός από σωματική, είναι κυρίως αυτή η κούραση ψυχολογική, καθώς η ρουτίνα της καθημερινότητας επαναλαμβάνεται, από Δευτέρα ως και Παρασκευή, κάθε εβδομάδα.

Ανηδονία, ήταν η λέξη που μου καρφώθηκε στο νου διαβάζοντάς την πριν από καιρό σε ένα έντυπο σε ένα άρθρο σχετικά με συμπεριφορές. Μου καρφώθηκε στο μυαλό αυτή η λέξη που σημαίνει "άνευ ηδονής" αν την αναλύσουμε.

Κάθησα και σκέφτηκα κάποια πράγματα για τη ζωή μου. Για το πριν, για το τώρα σε σχέση με αυτήν την έννοια. Είναι βολικό να ζεις σε μια καθημερινότητα γεμάτη από συγκεκριμένες ρουτίνες επαναλαμβανόμενες με μικρές αποκλήσεις, σου δίνουν την αίσθηση της "ασφάλειας", μέχρις ότου να διαπιστώσεις πως δεν είναι καθόλου έτσι στη πραγματικότητα.

Καλοί οι τέσσεροις τοίχοι ενός οικήματος, καλές οι δουλειές για να κρατήσεις το σπιτικό σε τάξη, καλά τα τηλεφωνήματα για να δεις τι κάνουν οι δικοί σου στην εξοχή, όμως όταν μένεις μόνη ποιός είναι δίπλα σου, ποιόν έχεις να περιμένεις να γυρίσει?

Σε ποιόν εκθέτεις το κορμί σου στο άγγιγμά του, στον έρωτά του, στην κατάκτησή του? Σε ποιόν ανοίγεις τη ψυχή σου για να τον δεχθείς? Στον Κανένα, όπως ο ομηρικός ήρωας Οδυσσέας αυτοαποκαλούνταν εμπρός στον μονόφθαλμο Κύκλωπα. Μήπως έχω γίνει και εγώ Κυκλώπειος κλώνος, χαύοντας τα τερτίπια του Κανένα?



Ανηδονία είναι να μην δέχεσαι σχεδόν κανένα ερέθισμα που να έχει να κάνει με την ανθρώπινη επαφή. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν είναι λειτουργική η ζωή που δεν περιέχει μέσα της την αλληλεπίδραση με τους άλλους ανθρώπους, με σκοπό την ανταλλαγή των ερεθισμάτων μεταξύ τους. Και πνευματικά και ψυχικά και σωματικά, σε όλα τα επίπεδα.

Δεν ποτίζεται η γλάστρα της ύπαρξής μας, με σταγόνες που πέφτουν από τον ουρανό σποραδικά. Δεν μπορείς να λες πως είσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος αν πάσχει κάποιο ή περισσότερα από τα προαναφερόμενα μέρη της ολότητάς μας. Εκτός αν κάποιος συνάνθρωπός μας είναι αναχωρητής, οπότε πλέον δεν ανήκει στο κοινωνικό σύνολο ως ενεργό μέλος του. Αλλά δεν μιλάμε για τέτοιες περιπτώσεις που ξεχωρίζουν ανάμεσά μας.

Ομολογώ πως ως ελεύθερη και αδέσμευτη γυναίκα των 30+ χρόνων μου, μου αρέσει το φλερτ. Όχι το ό,τι να ναι, αλλά το έξυπνο, το διακριτικό, το υποσχόμενο, το αντρίκιο να το πω. Πολλές επαφές με γνωστούς και φίλους γίνονται μέσα από τα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας. Αλλά, παρόλο που η χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και ίντερνετ, καταλαμβάνει ένα σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητάς μου, τώρα πια βλέπω πως η εκ του μακρόθεν επαφή δεν είναι η λύση για υγιείς ανθρώπινες σχέσεις, κατ΄εμέ τουλάχιστον. Βοήθημα είναι αναμφισβήτητα, αλλά όχι η μοναδική οδός αλληλεπίδρασης με τους άλλους.

Συναντώ σχεδόν καθημερινά, ανθρώπους που μένουν εκεί, μήνυμα στο μήνυμα, παράθυρα που ανοίγουν για συζήτηση, εφαρμογές ή σύνδεσμοι στα κοινωνικά δίκτυα, για να σου πουν καλημέρα ή κάτι άλλο σημαντικό ή ασήμαντο. Διάβαζα πρόσφατα σε ένα άρθρο από το msn ότι σε τέτοιες περιπτώσεις καλόν είναι, μετά την ανταλλαγή κάποιων μηνυμάτων, να ανταλλάσονται τηλέφωνα και να ορίζεται μια συνάντηση για να γνωριστούν τα δύο μέρη.

Ναι, πρέπει να ομολογήσουμε πως κάποιες ή οι περισσότερες επαφές μας ανάλογα, στην εποχή που ζούμε γίνονται μέσα από τα ασύρματα δίκτυα και σελίδες ιστολογίων, φόρουμ, ή δικτύων. Δέχομαι πως λόγω απόστασης, κάποιους φίλους δεν γίνεται να τους συναντάμε τακτικά, ή σχεδόν ποτέ αν είναι σε άλλη ήπειρο ή άλλη χώρα μακριά μας, όμως τι γίνεται με όσους μένουμε στην ίδια πόλη και το μόνο που κάνουμε είναι να επικοινωνούμε μέσω άψυχων μέσων και μόνο. Που βρίσκεται η χαρά της αλληλεπίδρασης και της επαφής μεταξύ μας?

Που είναι η ευχαρίστηση της συνύπαρξης γύρω από ένα τραπέζι, ένα θέατρο, η έναν κινηματογράφο? Η ανακάλυψη κι άλλων ποιοτήτων στον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου? Το φλερτ που εκδηλώνεται με το χάδι ή το βλέμμα, ή μια κουβέντα στα ξαφνικά? Δεν ξέρω πόσοι από εμάς τους ανθρώπους που ζούμε μια παρόμοια ζωή, έχουμε εγκαθιδρύσει την ανηδονία στην ζωή μας... Ή μάλλον μπορώ να καταλάβω από τη στιγμή που μένουμε στα λόγια και τις αοριστίες και δεν προχωρούμε να εκθέσουμε εαυτόν μέσα από πράξεις και συμπεριφορές, ό,τι και αν σημαίνει για τον καθένα μας αυτό.

Είπα πως αυτό το καλοκαίρι δεν θα αφήσω αυτή τη κατάσταση να με καθορίσει ως άνθρωπο και ως γυναίκα. Αποτέλεσμα είναι να έχω γίνει αυστηρότερη αλλά και περισσότερο "διαθέσιμη" σε κάποιους ανθρώπους που επιλέγω να επικοινωνώ μαζί τους. Η ανηδονία είναι σαν τη κατάθλιψη, περνάει πολύς καιρός μέχρι να ανακαλύψεις ότι όντως συμβαίνει στη ζωή σου και αυτό δεν είναι πάντοτε για καλό.

Είναι πράγματι ευλογημένη μια νύχτα σαν κι αυτή με το φεγγάρι να λάμπει στον ορίζοντα, όταν μπορούμε και λέμε τέτοια πράγματα μεταξύ μας, είτε είμαστε πολλοί ή έχει απομείνει μόνο ένας ανάμεσά μας που μπορεί να σκέφτεται έτσι...

Marialena, 19/7/2008