Λέσβος - Σεπτέμβρης 2008

Είχα να επισκευθώ το νησί της Λέσβου από το 2005, που ήταν και η πρώτη φορά που το γνώριζα από κοντά. Φέτος, πριν από λίγες μέρες μου δώθηκε πάλι η ευκαιρία όταν με μια φίλη αποφασίσαμε να πάμε, να επισκευθούμε και κάποιους φίλους που έχουμε εκεί παρεπιπτόντως.

Το ταχύτατο "Νήσος Χίος" μας έφερε στο λιμάνι της Μυτιλήνης μέσα σε 8 ώρες περίπου ενώ το ταξίδι ήταν άνετο μέσα στο πλοίο και η θάλασσα ήρεμη την περισσότερη ώρα. Βράδυ άφιξη και οι φίλοι να μας περιμένουν στον μώλο για να μας υποδεχθούν. Ο καιρός καλός ακόμα, ο Σεπτέμβρης μύριζε καλοκαιράκι ακόμα... Φαγητό σε μια ταβερνίτσα στο κάστρο του Ταξιάρχη, με πεντανόστιμους μεζέδες και θέα τη πόλη από ψηλά, με κρασάκι και χαλαρή κουβεντούλα!

Επιστροφή στη πόλη και με θέα το λιμάνι στο βάθος, συζήτηση μέχρι αργά το βράδυ, μέχρι να μας πάρει ο ύπνος αποκαμωμένους. Το πρωί ξύπνημα και καφεδάκι στη βεράντα με θέα την ηλιόλουστη Μυτιλήνη. Ετοιμαζόμαστε και φεύγουμε για το βορειοδυτικό κομμάτι του νησιού που θέλουμε να επισκευθούμε.



Μέσα από τα λιόδεντρα και τον κόλπο της Γέρας, προχωρούμε προς τη Μονή Λειμώνος, μοναστήρι από τον 16ο αιώνα, όπου οι πιστοί αφιερώνουν εκκλησάκια στον περίβολο σαν τάματα και όχι ό,τι έχουμε συνηθήσει να βλέπουμε ως κτερίσματα στις εικόνες μέχρι τώρα.





Οδηγώντας μέσα από ανηφορικό φιδωτό δρόμο, περνάμε τις ανεμογεννήτριες της Αιολικής Αντίσσας που στολίζουν το ξερό τοπίο αυτή τη φορά και φτάνουμε στο ορεινό χωριουδάκι της Αντίσσας με τα αιωνόβια δέντρα στη πλατεία και τα παραδοσιακά σπιτάκια τριγύρω. Τα παιδιά στα χωματοστρωμμένα σοκάκια έπαιζαν αμέριμνα, όπως κάποτε κάναμε και εμείς είκοσι ή τριάντα χρόνια πριν στη γειτονιά μας. Στάση για να δροσιστούμε και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς το Σίγρι, γνωστό για το απολιθωμένο δάσος μοναδικό για τα Ελληνικά δεδομένα.







Το βορειοδυτικό κομμάτι της Λέσβου, οφείλει την μορφολογία του στο ηφαιστειογενές έδαφος που κατά τη διάρκεια της Προϊστορίας, κάποιοι κρατήρες που ήταν ενεργοί εξεράγησσαν, με αποτέλεσμα η ηφαιστιακή στάχτη να καλύψει τα πάντα στο πέρασμά της και να φτάσει μέχρι την θάλασσα. Το απολιθωμένο δάσος οφείλει την καταστραφή του σε αυτό ακριβώς το φυσικό φαινόμενο και οι κορμοί και τα υπολλείματα φυτών που έχουν βρεθεί στη περιοχή, απολιθώθηκαν εξαιτίας της στάχτης γεμάτης από οξειδωτικά μέταλλα που άφησαν τους κορμούς συμπαγείς και αφυδατωμένους για να βρεθούν στη κατάσταση που απανθρακώθηκαν μέχρι τις μέρες μας.















Το μουσείο φυσικής ιστορίας και απολιθωμάτων που βρίσκεται στο Σίγρι, δίνει μια πολύ καλή ιδέα γύρω από το μοναδικό αυτό φαινόμενο που συναντούμε στη Λέσβο. Μαγεμένοι από το θέαμα και την ιστορία του τόπου αυτού, φύγαμε για Σκάλα Ερεσσού, ένα παραθαλάσσιο χωριουδάκι, το επίνειο της Ερεσσού, του ορεινού χωριού που είναι γνωστό για την καταγωγή της Σαπφούς και του Θεόκλητου, ιστορικών προσωπικοτήτων με σημαντικό έργο που διασώζεται μέχρι τις μέρες μας για να μας θυμίζει το μεγαλείο της γραφής και της σκέψης τους!



Μετά το σεληνιακό τοπίο που προηγήθηκε, η Σκάλα Ερεσσού αποτελούσε μια όαση μέσα στο πράσινο και τη παραλία της γεμάτη από γραφικά καφέ και ταβερνίτσες δίπλα στο κύμα. Βόλτα, κάτι να φάμε για να πάρουμε δυνάμεις ενώ ο ήλιος είναι ακόμα δυνατός και φωτίζει τα πάντα. Ξεκούραση για λίγο να αναλάβουμε τις δυνάμεις μας και στη συνέχεια, αναμονή για τα αγόρια και ένα κορίτσι της παρέας που είναι δεινοί ψαροντουφεκάδες και βούτηξαν για να φέρουν τη ψαριά για να φάμε. Το βράδυ έπεσε και σε αναμονή της επιστροφής των ψαράδων μας, τραβώ φωτογραφίες του δειλινού και του φεγγαριού που ανατέλει πάνω από τη θάλασσα, ενώ μια γιαγιά μου πιάνει τη κουβέντα στο παγκάκι και με ρωτάει πότε θα παντρευτώ!!! (γκονγκ!)













Τα ψάρια τα καθάρισαν τα παιδιά στη θάλασσα και καθήσαμε στο ίδιο ταβερνάκι που φάγαμε το απόγευμα για να μας τα ψήσει. Το φαγητό ήταν εκπληκτικό, καθώς η ψαριά μύριζε θάλασσα και έφαγα ψάρια του ανοιχτού πελάγου που δεν είχα ξαναφάει στην Αθήνα. Περπάτημα στη παραλία της Σκάλας όπου γλυπτά και αποφθεύγματα των Λεσβίων ποιητών κοσμούν τη παραλία. Επιστροφή περπαντώντας στα αρμυρίκια στην άκρη της παραλίας, όπου είχαμε στήσει τις σκηνές μας για να κοιμηθούμε μαζί με άλλους ελεύθερους κατασκηνωτές. Μια σκηνή για συναυλία ομοφυλοφίλων γυναικών είχε στηθεί εκεί κοντά και ήταν σαν να μας είχαν βάλει το ηχείο στη σκηνή μας, αλλά στο τέλος όταν σώπασαν , αποκαμωμένοι από τη γεμάτη μέρα κοιμηθήκαμε, ενώ μόνον ο αέρας και κάποια στιγμή το πρωί ο ήλιος μας ξύπνησαν.













Πρωϊνό μπανάκι στη παραλία με τα σχεδόν δροσερά νερά, που ήθελαν προσαρμογή για να συνηθίσεις την θερμοκρασία τους, αλλά το διάφανο νερό του Αιγαίου ήταν εκπλητικό στο να κολυμπάς μέσα του. Το αλάτι δεν κόλλησε στο σώμα (πράγμα περίεργο σε μένα που δεν αντέχω την αίσθηση στο σώμα μου...) και μετά πρωϊνό στο Parasol, ένα ατμοσφαιρικό καφέ στη παραλία με ατμόσφαιρα Λατινικής Αμερικής και βραζιλιάνικα τραγούδια να μας χαλαρώνουν.





Όμως το μεσημέρι είχε φτάσει και η παρέα πρότεινε να πάμε σε ένα μέρος με καταρράκτες και πράσινο μέσα στα βουνά. Τα ψαράκια που είχαν φυλαχθεί από την προηγούμενη, μαζί με φρέσκα λαχανικά και φρούτα, έγιναν το μεσημεριανό μας φαγητό, στο κτήμα του φιλόξενου κυρ-Παναγιώτη, όπου στη μέση του πουθενά, έχει φτιάξει ένα αγρόκτημα με προσωπική εργασία και μεράκι που στη κορυφή του φιλοξενεί ένα μοναδικό θέαμα έναν καταρράκτη που πέφτει μέσα σε μια λίμνη με βαθυπράσινα νερά που άλλαζε το τοπίο ξεπροβάλλοντας από τα λευκά, σκασμένα από τον ήλιο, βράχια.







Το κολύμπι στο γλυκό νερό ήταν φανταστικό, καθώς τα νερά των πηγών έρρεαν μέσα από τον καταρράκτη και το κολύμπι σε αυτήν την κολυμβήθρα, ήταν κάτι πρωτόγνωρο και μοναδικό σαν αίσθηση για μένα, ενώ ούτε στιγμή δεν παραμέρησα την έξαψη της στιγμής μπρος στα σκοτεινά νερά (τώρα που το σκέπτομαι, χμ...).







Από την Αθήνα είχαμε πει με τη φίλη μου να επισκευθούμε τον Αγιο Ραφαήλ, προστάτη άγιο και των δυό μας. Επιστροφή ξανά μέσω της Καλλονής και της λιμνοθάλασσας με τα φλαμέγκος στο βάθος, προς τη Θερμή με τα γνωστά ιαματικά λουτρά και το μοναστήρι και τόπο μαρτυρίου των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης.



Το προσκήνυμα στον τάφο του Αγίου και συγκίνηση που αξιώθηκα να προσευχηθώ στη Χάρη του, ενώ εξωτερίκευα τα μύχια της ψυχής μου στο σκήνωμά του. Επιστροφή στη Μυτιλήνη, ώρα να ετοιμαστούμε για την αναχώρησή μας με το πλοίο. Μαζεύουμε τα πράγματά μας, αντικρίζουμε τη πόλη ενώ ο ήλιος δύει και τα φώτα ανάβουν στο βάθος. Φεύγουμε για το λιμάνι, οι φίλοι δίπλα μας να μας συνοδεύουν στη μπουκαπόρτα του Νήσος Χίος. Κουβέντες με νόημα της τελευταίας στιγμής, φιλιά και αγκαλιές εγκάρδιες μέχρι να ανεβούμε στο πλοίο και να κοιτούμε τα φώτα στο βάθος.



Μου άρεσε που γνώρισα ένα κομμάτι της Λέσβου που δεν είχα δει στη προηγούμενή μου πρώτη επίσκεψη. Η επιθυμία να γνωρίσω ακόμα περισσότερα μέρη από αυτό το στολίδι του Αιγαίου, είναι μεγάλη και ελπίζω να τα καταφέρω να ξαναπατήσω το πόδι μου στη χώρα του Θεόφιλου, του Ελύτη και του Αλκαίου, με τη βοήθεια του Αγίου Ραφαήλ.

Ευχαριστώ τη Στελίνα που έγινε η συνταξιδιώτισσα μου σε αυτό το κοινό μας ταξίδι, τον Αντώνη για την φιλοξενεία και την ξενάγηση σε όλα αυτά τα μέρη, την Ευσταθία και τον Τέλη για τη ψαριά και την ζεστή παρέα τους...

Μαριαλένα, 16/9/2008 (με την ταξιδιάρα και γεμάτη νοσταλγία και λαχτάρα για τα ωραία της ζωής, καρδιά)