A Thanksgiving wish!

I never thought that today I would come across such a surprise in my life. I was too blind to see beyond my very own eyes, when I opened my mailbox earlier in the morning. There it was an e-mail from Him, the one and only person who tattoed me with his love ever since we've been apart for so long now.

I was listening to Alanis' Morissette song "Forgive Me Love" (aka Your House), a couple of days ago and I thought of him very intensively, as if I was the one to crawl into his bedroom and smell the clothes he is wearing. My mind transcended to a virtual space where this was possible even for as long as this song lasted. And now, here he was wishing me a Happy Thanksgiving, while asking me what was the trouble with me lately, as he sensed it from afar! I couldn't and I wouldn't lie to him, much to my surprise. I just let him know about the challenging times I've been into for the past three months or so and I asked him of his whereabouts recently. If he was happy with his life, if he was in love with somebody new, if he's been OK or not.

I'd love to have a cup of tea with him if he was near, to talk about the old times and the new advancements in our lives. I'd face him with gladness, no hard feelings whatsoever, the past is left to memories by now. I'd love to see him again and feel good about it, to cherish the person I would talk to and communicate as we did before. I have the hinch that he's away by now, he has started a new life back in his homeland. I hope he does, life is all about seizing the opportunities that arise in the spark of the moment. No holding back, no stepping aside if not necessary, just carpe diem and the rest will follow.

I remember the things he used to tell me back in 2004 and they still remain intact in the back of my head. You deserve to be happy and I will be glad to provide that for you, he said, while I was not in a state to realize what he meant at that time. Yes damn it, I surely deserve to be happy, as much as anybody else who longs for it, in the face of the earth. I can see that now more than ever. I am tired of feeling like shit when love turns the other way around in my life. Appauled by egotism and flairboyance in the attitude of people I often meet. Where's the true meaning of love, can anybody tell me?

I wasn't able to feel comfortable with his life stance and way of facing things when we were together. I was afraid that his laid back attitude and disclosure would tear us apart. I didn't make the effort to x-ray his reactions and thoughts, all that he said and done was put under my perspective at all times. Big mistake! I didn't eventually love him the way I should, I only loved him with my own dreaded yet insecure notion of love. I didn't realize that then, only now that I've grown older and I can see things from a perspective, I understand much of my wrongdoings.

He obviously caught my mind's signals when I listened to this song that reminded me of him. He showed up in a flash, sending a message of thoughtfulness. I replied not because I had to, but for I wanted to say some things to him in respect to what we had then. I wish to God that he is happy with the life he's leading nowadays. That he has faced the troubles of the past that his family caused him and has made the changes needed to move on. I certainly hope that he has evolved further as a person and that he's been thinking of me without any hard feelings anymore. Afterall, he has always been a spiritual guide and a figure of inspiration to me, that's why I fell in love with him in the first place.

My sweet, my forest fairy, I wish you well. Your message today was one of the most distinctive gifts I would receive for Thanksgiving this year. May the Power be with you at all times, because you know I love you even though you haven't heard it come out of my mouth, but my heart speaks of your name in such a manner, that's hard to deny it.

This one is for You: Alanis Morissette - Your House



I pray to God that you are well, Love of my life...

Marialena, 28/11/2008

Update: On the other hand, I am having second thoughts on whether you deserve to be put in such a high level of esteem on my behalf. You propably do not, since you are just a human being with flaws and weaknesses, like everybody else. You had me and you lost me in a spin when you became mean and messy with me and set up a conspirancy using one of my friends then. I deserve to be happy with someone who believes so and makes it real for me and you my dear, chose the attitude of being vicious, acting like a a self destructive maniac. It's high time I moved on with my life again, you don't deserve my sympathy any longer. The game is over and I'm drawing the cards again to give myself a rest and focus on what I deserve more: love with someone who is ready and able to give love to me and receive love by me. If only you stood like a Man, when the times were calling you to do so, this person could be you once upon a time, but you didn't... 30/11/2008

Οι νότες της καρδιάς

Βροχερή ήταν εκείνη η νύχτα, το θυμάται ακόμα καλά... Τη νύχτα που ενώ εκείνος είχε αποκοιμηθεί στο κρεβάτι, λίγο μετά τον έρωτά τους, η Ματίνα σαν χαμένη κοιτούσε τη βροχή να πέφτει στη σκοτεινή νύχτα έξω από το παράθυρο και μαζί με τη βροχή, τα μάτια της έσταζαν δάκρυα σιωπής και απελπισίας.

Τον ερωτεύτηκε πολύ τον Σταύρο, τόσο πολύ που μετά τον χωρισμό της από τον άνδρα της, ένιωσε και πάλι ζωντανή, μέσα από το ενδιαφέρον του. Τον άκουγε στο ραδιόφωνο, όταν εκείνος έπαιζε τις αγαπημένες του ροκ μουσικές στα ερτζιανά κύματα, στην εκπομπή του, σε έναν ανεξάρτητο ραδιοφωνικό σταθμό. Τον γνώρισε σε μια συναυλία ροκ, όταν κάθησαν δίπλα και εκείνη τον αναγνώρισε. Του έπιασε τη κουβέντα, του είπε πως ήταν θαυμάστριά του και πως της άρεσε πολύ η μουσική, έπαιζε κιόλας πιάνο που είχε μάθει σαν παιδί, αλλά από κει και πέρα ακολούθησε άλλον δρόμο στη ζωή της.

Παντρεύτηκε νέα, έκανε ένα παιδάκι, ένα αγόρι τον Αχιλλέα και ο άνδρας της, όπως συμβαίνει σε τέτοιες σχέσεις, πάτησε τα σαράντα και έφυγε από το σπίτι. Άλλαξε τη ζωή του με μιας, ασφυκτιόντας στη σχέση τους πια. Και η Ματίνα βρέθηκε να μεγαλώνει το παιδί μόνη της, να περνά τα βράδυα παρέα με το ποτό και το φεγγάρι στο βάθος και την μοναξιά της να την διαπερνά σαν σπαθί που αποκεφαλίζει τον κατάδικο. Ίσα που στεκόταν στα πόδια της πια στραγγιγμένη από τον θρήνο και αποκαμωμένη από τα αξημέρωτα ξενύχτια της με θέα το άπειρο κάπου εκεί μακρυά.

Η φωνή του Σταύρου και οι μουσικές του επιλογές ήταν συχνά η συντροφιά της, μελωδίες που την ταξίδευαν ή βασάνιζαν καθώς την έφερναν ένα βήμα πριν την απόγνωση ή τη λήθη κάθε φορά. Με το τσιγάρο στο χέρι, καθισμένη στο κρεβάτι, να φυσά στον αέρα τον καπνό που χανόταν στο δωμάτιο, ανάβοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, μη μπορόντας να ελέγξει το στρες της. Πέρασε καιρός έτσι, τόσος ώστε ο Αχιλλέας, ο γιός της, τη κοιτούσε μες τα μάτια και τη ρωτούσε τι έχει, για να εισπράξει ένα όμορφο ψέμα σαν δικαιολογία, κάθε φορά που το αγόρι ρωτούσε...

Κι ήταν η συγκεκριμένη συναυλία που η Ματίνα έβαλε μια αέρινη φούστα, ένα τζιν μπουφάν και τα σανδάλια της, σαν παιδί των λουλουδιών του '60, όπου η φωνή του Σταύρου έγινε εικόνα και η εικόνα άνθρωπος, από εκεί που δεν το φανταζόταν. Από κει και μετά άκουγε φανατικά την εκπομπή του Σταύρου κάθε βράδυ και την ηχογραφούσε κιόλας για να ακούει τη φωνή του ξανά και ξανά, σαν μια αχτίδα φωτός που έσκιζε έναν μουντό ουρανό!

Πήρε τηλέφωνο στον σταθμό και ζήτησε να πάει ως ακροάτρια στο στούντιο κιόλας. Η ημερομηνία κανονίστηκε και ένα βράδυ βρέθηκε να βλέπει από κοντά τον Σταύρο να κάνει εκπομπή εκεί μπροστά της, δίπλα της και να της χαμογελάει καθώς της αφιέρωσε ένα από τα τραγούδια που είχε επιλέξει να παίξει εκείνη τη νύχτα. Μετά έφυγαν μαζί και πήγαν για ποτό σε ένα ροκ μπαράκι στα Εξάρχεια.

Μιλούσαν με πάθος για την μουσική που τους εξέφραζε, για τα τραγούδια που είχαν σηματοδοτήσει τη ζώη τους, για τους έρωτες που στιγματίστηκαν από εκείνο το μοναδικό τραγούδι που τους περιέγραφε και τόσα άλλα που τους ενέπνεαν να μοιραστούν. Η ώρα περνούσε και η Ματίνα έπρεπε να φύγει για να πάρει το παιδί από την μητέρα της που το κρατούσε όσο εκείνη έλειπε. Ο Σταύρος προθυμοποιήθηκε να την πάει σπίτι γιατί η ώρα ήταν περασμένη. Την άφησε διακριτικά στην είσοδο του σπιτιού της και την χαιρέτησε, "θα τα ξαναπούμε" της είπε και έφυγε μέσα στη νύχτα.

Την πήρε τηλέφωνο την επόμενη μέρα, την ρώτησε αν κοιμήθηκε καλά και πότε μπορούσαν να συναντηθούν. Πήγαν για φαγητό με θέα τη θάλασσα και όσο συζητούσαν, τόσο η Ματίνα αισθανόταν τη καρδιά της να χτυπά δυνατά. Της άρεσε το δίχως άλλο αυτός ο άνδρας. Μετά το φαγητό και ενώ είχαν κατέβει για μια βόλτα στη παραλία καθώς ο ήλιος έδυε στον ορίζοντα, δώθηκε και το πρώτο φιλί, καθώς τα χείλη τους αγγίχτηκαν απαλά και ύστερα δυνατότερα καθώς φιλιόταν όσο ο ουρανός βαφόταν με πορφυρά χρώματα και εκείνοι αναστέναζαν γλυκά, κρατώντας ο ένας τον άλλον από το χέρι.

Με τη σκέψη της καρφωμένη σε αυτόν τον νέο άνδρα που τόσο την έλκυε, τα βράδυα της είχαν αλλάξει μορφή, καθώς περίμενε να τον ακούσει στην εκπομπή του κάθε βράδυ και ύστερα αργά μέσα στη νύχτα, να μιλήσουν στο τηλέφωνο και η Ματίνα να αισθάνεται πως τον είχε δίπλα της ενώ μιλούσαν.

Ο καιρός περνούσε και έφτασαν να βλέπονται ενώ είχε φτάσει το καλοκαίρι. Της πρότεινε να φύγουν για ένα σαββατοκύριακο σε ένα κοντινό νησάκι του Αιγαίου, να αλλάξουν παραστάσεις από τη μεγάλη πόλη που έμεναν. Πήραν το πλοίο και ξημερώματα Σαββάτου ήταν στον προορισμό τους. Με την θάλασσα να τους τυλίγει και το άσπρο των σπιτιών να γεμίζει τη ματιά σε αντίθεση με το γαλάζιο του ουρανού, χέρι χέρι, μαζί κολυμπούσαν στην αγκαλιά των υδάτων του Αιγαίου, μαζί περπατούσαν στα σοκάκια της Χώρας, μαζί έπιναν το ποτό τους με θέα το ηλιοβασίλεμα και μαζί οδηγήθηκαν στη κάμαρή τους, στο στούντιο που είχαν νοικιάσει για την παραμονή τους εκεί.

"Ματίνα, σ' αγαπώ..." της είπε ο Σταύρος κοιτάζοντάς την στα μάτια, όταν χαλάρωσαν μετά το ερωτικό τους σμίξιμο στο κρεβάτι. "Θέλεις να με παντρευτείς, θέλω να κάνω παιδιά και οικογένεια μαζί σου" συνέχισε, ενώ της έσφιγγε το χέρι με δύναμη. Η Ματίνα τα έχασε, τον κοίταξε έκπληκτη γι' αυτήν του τη δήλωση. "Σ' αγαπώ και εγώ, πολύ, μα..." έκανε μια παύση. "Μα, τι Ματίνα?" της είπε εκείνος αγωνιόντας, "τι είναι?". "Μα εγώ δεν θέλω να ξαναπαντρευτώ και δεν θέλω να κάνω άλλα παιδιά, έχω τον Αχιλλέα, αυτός μου φτάνει!" του απάντησε. Ο Σταύρος τράβηξε το χέρι του από το δικό της και έσκυψε σκεφτικός "δεν μ' αγαπάς Ματίνα... γιατί αλλιώς..." "Σε παρακαλώ κατάλαβέ με, δεν είμαι εγώ για οικογένεια, δεν μπορώ να ξανακάνω τα ίδια λάθη ακόμα μια φορά στη ζωή μου..." και δάκρυα καυτά κύλησαν από το ροδαλό της μάγουλο. Έσκυψε το κεφάλι της και δεν μίλησε άλλο. Την πήρε το ξημέρωμα να αγναντεύει το πέλαγο από το μπαλκόνι του διαμερίσματος, ενώ ο Σταύρος κοιμόταν στο δωμάτιο.

Το πρωί, εκείνη ήταν κομμάτια και όταν ο Σταύρος της ζήτησε να ξανασκεφθεί την πρότασή του, εκείνη έγνεψε απλά συγκαταβατικά και του είπε ένα ξέπνοο "καλά" για να κλείσει η συζήτηση. Ο έρωτάς της για εκείνον δυνάμωνε ολοένα και περισσότερο και δεν ήθελε να τον χάσει από τη ζωή της, ήταν για την ίδια αυτό που αναζητούσε από καιρό...

Η Ματίνα έφυγε διακοπές με τον μικρό Αχιλλέα όταν έκλεισαν τα σχολεία και τελείωσε και εκείνη με την διδασκαλία των μαθητών της. Δυό μήνες αργότερα, επέστρεψε στην Αθήνα για να ανασυγκροτηθεί και να ξεκινήσει και πάλι η καθημερινότητά της στη πόλη. Επεδίωξε να τον δει, να περάσουν χρόνο μαζί μιας και όσο έλειπε εκτός, η επικοινωνία της με τον Σταύρο ήταν μόνο τηλεφωνική. "Πάω στο χωριό να δω τους δικούς μου, θα έλθεις?" της πρότεινε καθώς ετοιμαζόταν να αναχωρήσει για τα πάτρια εδάφη. "Ευκαιρία να σε γνωρίσουν οι δικοί μου, τους έχω μιλήσει για σένα" πρόσθεσε και περίμενε την απάντησή της. Η Ματίνα πάγωσε ξανά καθώς επέστρεψε στο μυαλό της η πρόταση γάμου που της είχε κάνει λίγο καιρό πριν. Αρνήθηκε και του είπε πως δεν ήτνα έτοιμη για κάτι τέτοιο. "Θα βρεις κάποτε μια καλή κοπέλα και τότε να πας να την γνωρίσεις στους δικούς σου" του είπε ξανά, μα εκείνος ήταν ανένδοτος "αφού εσένα αγαπάω βρε Ματινάκι, δεν το καταλαβαίνεις? Είναι τόσο παράλογο αυτό που σου ζητάω?" την κοίταξε με παραπονεμένο ύφος ενώ της έλεγε.

Η Ματίνα δεν πήγε στο χωριό μαζί του τελικά, την έτρωγε μέσα της το δίλημμα, μα δεν υποχωρούσε στην άποψή της. Έλεγε και σε μια φίλη της μάλιστα, πως ήθελε να τον δει να κάνει σχέση με μια κοπέλα που θα ήθελε να παντρευτούν, όμως από την άλλη τον ήθελε μόνο δικό της, σε εκείνα τα παράλογα παιχνίδια του μυαλού που μόνον ο έρωτας ξέρει να παίζει στο κεφάλι ενός ερωτευμένου ανθρώπου. Επιστρέφοντας ο Σταύρος, προφασιζόταν δουλειά και έτσι δεν συναντιόταν πια τόσο συχνά όσο παλιότερα. Εκείνη το κατάλαβε πως κάτι συνέβαινε και κάποια στιγμή, ενώ τον έπαιρνε τηλέφωνο και δεν το σήκωνε, του έστειλε ένα μήνυμα "Γιατί με αποφεύγεις Σταύρο? Συμβαίνει κάτι?" και πάλι απάντηση δεν πήρε.

Μπήκε ξανά ο Σεπτέμβρης, άρχισαν τα σχολεία και η εργασιακή πραγματικότητα της Ματίνας επανήλθε σε γνώριμους ρυθμούς. Ο Αχιλλέας την απασχολούσε με τα μαθήματά του και εκείνη ακόμα δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της τον Σταύρο. Οι επαφές τους είχαν αραιώσει αρκετά και μιλούσαν πια πολύ πιο αραιά. Η Ματίνα άρχισε πάλι να περνά εκείνες τις ατέλειωτες νύχτες αγρυπνίας, που με το τσιγάρο και το ποτό στο χέρι, καθόταν στο κρεβάτι της, άνοιγε το ραδιόφωνο και άκουγε την εκπομπή του, καθώς η καρδιά της πήγαινε να σπάει στο άκουσμα της φωνής του στο μικρόφωνο.

Ένα βράδυ δεν άντεξε και πήγε στο στέκι που ήξερε πως σύχναζε ο Σταύρος μετά την εκπομπή, ένα μπαράκι στο κέντρο της πόλης. Μπήκε μέσα βρεγμένη από τη βροχή που ήδη είχε αρχίσει να πέφτει και τον βρήκε να κάθεται με την παρέα του και να πίνουν στο μπαρ. "Ματίνα, τι κάνεις εσύ εδώ?" τη ρώτησε καθώς την είδε να έρχεται προς το μέρος του. "Σε θέλω, αφού το ξέρεις πως σε θέλω, γιατί δεν μου απαντάς στα τηλέφωνά μου" του είπε με απόγνωση. Την κοίταξε στα μάτια και την πήρε αγκαλιά, ενώ ένιωθε την καρδιά της να χτυπά ακόμα δυνατότερα. Της χαίδεψε τα μαλλιά, το άγγιγμά τους τον τρέλλαινε ακόμα και τώρα, "θέλω να κάνω οικογένεια Ματίνα μου, δεν μπορώ να ξοδεύομαι σε σχέσεις δίχως αύριο" της είπε κοιτάζοντάς την μέσα στα υγρά της μάτια. "Σ' αγαπώ, Σταύρο, σ' αγαπώ..." του ψιθύρισε στο αυτί "δεν μπορώ χωρίς εσένα..."


Kissing in the rain, image by nucita @ photobucket.com

Την πήρε από το χέρι και έφυγαν για το σπίτι του, όταν έφτασαν έβαλε την αγαπημένη του μουσική που του άρεσε να τους συνοδεύει όταν έκαναν έρωτα και την οδήγησε στη κρεβατοκάμαρα. Τρυφερά της έκανε έρωτα όπως και πρώτα, ενώ εκείνη άφηνε να κυλήσει ένα δάκρυ στην άκρη του ματιού της, καθώς εκείνος βρισκόταν από πάνω της και την φιλούσε. Έκαναν έρωτα και τα κορμιά τους ενώθηκαν για μια ακόμη φορά σε μιαν αδιάψευστη ενότητα, τόσο γνώριμη και τόσο διαφορετική από την προηγούμενη. Η μουσική στο βάθος ακουγόταν και συνόδευε τις αναπνοές της καθώς το πάθος καταλάγιαζε και εκείνος της έδινε ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο, πριν ξαπλώσει δίπλα της.

Βροχερή ήταν εκείνη η νύχτα, το θυμάται ακόμα καλά... Τη νύχτα που ενώ εκείνος είχε αποκοιμηθεί στο κρεβάτι, λίγο μετά τον έρωτά τους, η Ματίνα σαν χαμένη κοιτούσε τη βροχή να πέφτει στη σκοτεινή νύχτα έξω από το παράθυρο και μαζί με τη βροχή, τα μάτια της έσταζαν δάκρυα σιωπής και απελπισίας.

Δεν έκατσε να κοιμηθούν μαζί, έτρεξε στο σπίτι της τα ξημερώματα, έφυγε αθόρυβα από κοντά του σαν κυνηγημένη, ενώ λυγμοί την έκαναν να αναταράσσεται καθώς η εικόνα του δεν έφευγε από μπροστά της, σαν φάντασμα ή είδωλο του άνδρα που αγάπησε. Ο Σταύρος δεν την ξαναπήρε τηλέφωνο, ούτε επεδίωξε να έχει επαφή μαζί της καθώς ο καιρός προχωρούσε και έμπαινε ο χειμώνας. Η Ματίνα αργότερα έμαθε από κοινούς γνωστούς πως ο Σταύρος είχε γνωρίσει μια νεότερή του κοπέλα και πως ήταν καλά μαζί. Όσο για εκείνη, περνούσε και πάλι τα βράδυα της στο κρεβάτι βάζοντας στο ραδιόφωνο την εκπομπή του, ενώ σχημάτιζε σύννεφα καπνού κοιτώντας το ταβάνι. Ο Σταύρος ήταν για πάντα δικός της, όσο το τραγούδι του έρωτά τους αντηχούσε ακόμα στα αυτιά της...

Μαριαλένα, 12-24/11/2008

* Χοιροστάσιο

Eίχαν αλλάξει οι καιροί, τώρα δε σκότωναν, σ' έδειχναν
μόνο με το δάχτυλο, κι αυτό αρκούσε. Ύστερα, κάνοντας
έναν κύκλο που όλο στένευε, σε πλησιάζανε σιγά σιγά,
εσύ υποχωρούσες, στριμωχνόσουνα στον τοίχο, ώσπου,
απελπισμένος, άνοιγες μόνος σου μια τρύπα να χωθείς.
Kι όταν ο κύκλος διαλυόταν, στη θέση σου στεκόταν
ένας άλλος, καθ' όλα αξιαγάπητος κύριος.


Xοιροστάσιο
Tάσος Λειβαδίτης

17 Νοέμβρη 1973: 35 χρόνια μετά... τι?

Κορυφώνονται απόψε οι εορτασμοί για την επέτειο του Πολυτεχνείου, όπως κάθε χρόνο από τη μεταπολίτευση και μετά. Ως συνήθως, οι περαστικοί, οι εκπρόσωποι κομμάτων, οι νεολαίοι, κλπ, καταθέτουν στεφάνια στην κεφάλα του Σβορώνου, που βρίσκεται μπροστά από το κτήριο του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων, πανώ αναρτώνται με αντικυβερνητικά συνθήματα, οι αναρχικοί καραδωκούν να κάνουν φασαρία και να κάψουν τα μαγαζιά που βρίσκονται στη περιοχή και ένα πλήθος επί τη ευκαρία να διαδηλώσει φτάνοντας στην Αμερικανική Πρεσβεία ως διαμαρτυρία...

Και λοιπόν? Και λοιπόν τι σημαίνει αυτή η επέτειος στην εποχή μας, 35 ολόκληρα χρόνια μετά? Οι φοιτητές που βρίσκονταν στο Πολυτεχνείο, έχουν φτάσει τα 55 ή τα 60 τους πια, είναι πολιτικοί, επιστήμονες, καθηγητές, επαγγελματίες και πολλά άλλα. Είναι εκείνοι που τυχαία σε μια καταδίωξη της αστυνομίας στα γύρω στενά εκείνο το βράδυ, χώθηκαν στο Πολυτεχνείο για να γλυτώσουν και έτσι ξεκίνησε η βραδυά που άλλαξε το πολίτευμα της χώρας μας, ξανά σε δημοκρατία το 1974.

Άκουσα πρόσφατα στην εκπομπή "Μηχανή του Χρόνου" από το κανάλι Αλφα, πως ο κατόπιν δικτάτορας Ιωαννίδης, ένας αιμοσταγής και αδίστακτος στρατιωτικός, με κρυφά κίνητρα και μοχθηρό χαρακτήρα, εξ απορρήτων του Παπαδόπουλου, είχε προετοιμάσει ανατροπή του καθεστώτος Παπαδοπούλου για τις 25 Νοεμβρίου, τον πρόλαβαν όμως τα γεγονότα της 17ης, που όμως εκείνος διέταξε να γίνει επίθεση των στρατευμάτων κατά των αμάχων στο πανεπιστημιακό άσυλο. Εκεί ήταν ο περίφημος Δερτιλής που με το περίστροφο στο χέρι, πυροβολούσε κατά των ανυπεράσπιστων πολιτών, προσπαθώντας να ανατρέψει την λαϊκή εξέγερση εις μάτην.

Νιώθω αηδία, για τους ανθρώπους που κατεδίκασαν την Ελλάδα και την Κύπρο το καλοκαίρι του 74, σε μια εθνική τραγωδία που μέχρι και σήμερα οι πληγές της δεν έχουν κλήσει, με την τουρκική κατοχή στο 34% της Μεγαλονήσου. Ήθελα, παρά τις φιλερηνικές μου απόψεις, να είχε τιμωρηθεί παραδειγματικά ο Ιωαννίδης, ο οποίος αιματοκύλησε το Πολυτεχνείο και δεν έδωσε την δέουσα σημασία ως στρατιωτικός, στην τουρκική επέμβαση στα κατεχόμενα. Μόνον αυτός ήταν ο υπαίτιος, όχι! Όμως φρίττω να ακούω στο ίδιο ρεπορτάζ, τους ακουλούθους του και πιστούς στην ιδέα της "επανάστασης" στρατιωτικούς τότε, να μιλούν με τόση φυσικότητα για την επέμβασή τους...

Γι' αυτά που συνέβαιναν τότε και φίμωναν τη δημοκρατία, εκείνα τα ανήξερα παιδιά ξεσηκώθηκαν και αμύνθηκαν στο Πολυτεχνείο το τριήμερο των ταραχών. Με την ορμή της νιότης τους και τα πιστεύω τους, όρμηξαν άοπλοι κατά του δικτατορικού καθεστώτος, ο νάνος μπροστά στον γίγαντα και του επέφεραν καίριο πλήγμα στο κύρος της κυβέρνησης μαριονέττας.

Όμως, η μεταπολίτευση και επανίδρυση του Κοινοβουλευτισμού στη χώρα μας, έφερε στο φως της επικαιρότητας κάποιους από αυτούς τους νέους που βρέθηκαν στο καίριο σημείο, τη σωστή στιγμή και άλλαξε τη ζωή τους. Δεν μπορώ όμως να δεχτώ πως μόνο με το εισητήριο της συμμετοχής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, αυτοί οι άνθρωποι έγιναν βουλετές, υπουργοί, αρχηγοί κομμάτων και διαφέντεψαν τις τύχες του τόπου!

Δεν είναι πια ούτε 20, ούτε 25, ούτε 30 για να υπηρετούν τα ιδεώδη της νιότης τους, τότε που ο κρατικός ή κομματικός μηχανισμός δεν τους είχε απορροφήσει και μετατρέψει σε καρεκλοκένταυρους. Πόσοι από αυτούς που το "παίζουν" αγωνιστές, πραγματικά ήταν εκείνη την εποχή, που πολλοί από εμάς ήταν αγέννητοι?

Να το πω και αλλιώς όσον αφορά στους στρατιωτικούς. Δεν ήταν όλο το στράτευμα χουντικοί, ούτε βασιλόφρονες, ούτε μανιακοί να ρίξουν τη κυβέρνηση Καραμανλή ή Παπανδρέου γέρου προ του 67. Ήταν και είναι άνθρωποι που πιστεύουν στη δημοκρατία και είναι επί το πλείστον νομοταγείς πολίτες, πολύ περισσότερο από άλλους κλάδους επαγγελματικούς, καθότι και αυτοί μισθωτοί και ελεγχόμενοι από το κράτος. Γιατί οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις επί υπουργείας Αβέρωφ και έπειτα, τους αντιμετωπίζουν ως εν δυνάμει θύτες και τους δίνουν μισθούς πείνας και τους στέλνουν να υπηρετήσουν στη παραμεθόριο και στην άγονη γραμμή? Γιατί παίρνουν οι κυβερνήσεις τη γη από τα μετοχικά ταμεία (παράδειγμα: Ο Οικοδομικός Συνεταιρισμός "Ίκαρος" της Αεροπορίας, που είχε αγοράσει γη στο Γραμματικό Αττικής και δημεύτηκε ως δασική έκταση από τον Ευάγγελο Αβέρωφ και τώρα δόθηκε ως "δωράκι" της πολιτείας στον Ηγούμενο Εφραίμ της Μονής Βατοπαιδίου?)Η αποζημίωση για την δήμευση της γης του Ικάρου ήταν άτοκα 600 ευρώ παρακαλώ, ποσό που δεν αντιστοιχούσε με τίποτε, στις εισφορές των δικαιούχων επί σειρά 30 και πλέον ετών.

Γιατί διαδηλώνουν τα νιάτα εν έτει 2008? Για το "κάτω οι Αμερικάνοι" του αμερικανοτραφούς και υποστηριζόμενου Ανδρέα το 1981? Για την υιοθέτηση του Αγώνα του Πολυτεχνείου από την Αριστερά, που έχει περάσει στη λαϊκή συνείδηση πως μόνον αυτοί αγωνίστηκαν κατά της Χούντας? Μόνο μέλη του ΚΚΕ, ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο στις 17 Νοεμβρίου? ή πολύ βολικά η σιγή και η σεμνότητα των άλλων πολιτικών χώρων έδωσαν περιθώριο για να επικρατήσει αυτή η άποψη μέχρι και σήμερα?

Διαδηλώνουν για το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία και όχι για τα υποβαθμισμένα ιδρύματα της 3βάθμιας εκπαίδευσης που δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των φοιτητών, αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης, για την παιδεία που αρμόζει στους πολίτες αυτής της χώρας τον 21ο αιώνα. Διαδηλώνουν για τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, που γι' αυτό που κάνουν, να διδάξουν γνώση επί πληρωμή, το κάνουν πολύ καλά σε αντίθεση με την "δωρεάν" παιδεία των ΤΕΙ και ΑΕΙ?

Διαδηλώνουν άραγε για το περιβάλλον που πλήττεται από στενόμυαλες πολιτικές στον τομέα του περιβάλλοντος και των Ανανεωσίμων Πηγών Ενέργειας, της αναδάσωσης και της διατήρησης των φυσικών πόρων? Της επιβάρυνσης της ατμόσφαιρας? Φωνάζουν για την ακρίβεια που μαστίζει την καθημερινότητά μας? Κρατούν πλακάτ υπέρ της διαφάνειας του δημόσιου βίου και της εξυγίανσης της πολιτικής ζωής της χώρας, που κατά μεγάλο ποσοστό, αποτελείται από εκπροσώπους της γενιάς του Πολυτεχνείου?

Η σημερινή γενιά του Πολυτεχνείου, οφείλει να είναι οργισμένη και αγανακτισμένη για τα κακώς κείμενα της γενιάς του Πολυτεχνείου του 73. Με το να αναμασούν συνθήματα και ιδεολογίες της περασμένης 35ετίας, απλά δίνουν δύναμη στους "καισαρίσκους" που έκαναν εκείνη τη νύχτα, σημαία τους για την άνοδο και εγκαθίδρυση στη πολιτική. Η νέα γενιά ας έχει τον αγωνιστή Αλέξανδρο Παναγούλη ως εικόνα και ας διατηρήσει το ήθος του στον αγώνα υπέρ της δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Τα υπόλοιπα είναι απλώς άρτος και θέαμα, κομμάτι μιας καλοστημένης παράστασης για προβολή στα ΜΜΕ, τίποτε άλλο.

Σύνδεσμος: Wikipedia - Alexandros Panagoulis

Μαριαλένα, 17/11/2008

Τα 10 καλύτερα πράγματα που διαθέτουν όσοι έχουν διαβήτη

Το πανεπιστήμιο Johns Hopkins παρουσίασε στο διαδυκτιακό blog για τον διαβήτη το παρακάτω κείμενο για τα 10 καλύτερα πράγματα που διαθέτουν όσοι έχουν διαβήτη:

10. Είναι καλοί με τους αριθμούς. Ακόμα και αν δεν θεωρείς τον εαυτό σου μαθηματική διάνοια, κατά πάσα πιθανότητα εφαρμόζεις περισσότερα μαθηματικά από τους περισσότερους ανθρώπους. Σκέψου τους αριθμούς που παρακολουθείς κάθε μέρα: καθημερινές τιμές γλυκόζης, ετικέττες τροφών, μετρήσεις υδατανθράκων, εργαστηριακά αποτελέσματα και άλλα πολλά.

9. Είναι δημιουργικοί. Εφόσον η ρύθμιση του διαβήτη καταναλώνει κάποιον από τον πολύτιμο χρόνο κάθε μέρα, θα έχουν οπωσδήποτε σκεφθεί δημιουργικούς τρόπους για να συμπεριλάβουν τα γεύματα, τη σωματική άσκηση, τις μετρήσεις της γλυκόζης, τα φάρμακα και τις επισκέψεις στον γιατρό.

8. Είναι τεχνολογικά δεξιοτέχνες. Ας το παραδεχθούμε: ο μετρητής της γλυκόζης είναι εντυπωσιακή συσκευή. Χρησιμοποιώντας την μπορείς να ελέγχεις κάτι περισσότερο πολύπλοκο τεχνολογικά από το κινητό τηλέφωνό σου. ΄Οταν μάλιστα "κατεβάσεις' στοιχεία από τον μετρητή σου ή χρησιμοποιείς αντλία ινσουλίνης, είσαι πραγματικά δεξιοτέχνης.

7. Διαθέτουν γνώσεις διατροφής. Έχω ακούσει ότι γνωρίζουν για τη διατροφή περισσότερα από όσα είχαν σχεδιάσει να μάθουν και φυσικά, πολύ περισσότερα από τους φίλους τους.

6. Έχουν υποστήριξη από δομημένη κοινότητα. Η ύπαρξη του διαβήτη σε καθιστά αυτομάτως συνδεδεμένο με τα εκατομμύρια άλλα άτομα με διαβήτη.

5. Έχουν όφελος από τη σωματική άσκηση. Απολαμβάνουν όλα τα ίδια οφέλη όπως κάποιος χωρίς διαβήτη, αλλά η επίδραση της άσκησης στα επίπεδα της γλυκόζης, δυνατόν να είναι ακόμα μεγαλύτερη.

4. Έχουν ταχεία ενημέρωση για μεταβολές του τρόπου ζωής. Ο μετρητής γλυκόζης πληροφορεί σε όλα, αμέσως. Κάθε μεταβολή στη διατροφή, στο πρόγραμμα άσκησης ή στο σωματικό βάρος, αντικατοπρίζεται στα επίπεδα αυτά της γλυκόζης.

3. Είναι περισσότερο υγιείς. Μάλιστα, εμφανίζοντας τον διαβήτη μπορούν πραγματικά να βελτιώσουν την υγεία τους. Η νόσος τους δίνει κίνητρο να ακολουθήσουν σχέδιο γευμάτων, να ασκούνται και να προσέχουν το βάρος τους, μια αγωγή που εγγυημένα τους κάνει υγιέστερους.

2. Είναι καλά φροντισμένοι. Επειδή έχουν διαβήτη παρακολουθούνται τακτικά από τον γιατρό τους, ενώ επισκέπτονται ομάδα ειδικών (καρδιολόγο, ποδολόγο, οδοντίατρο, οφθαλμίατρο, διαιτολόγο και ακολουθούν και άλλοι στον κατάλογο).

1. Έχουν αυτογνωσία. Το να έχεις διαβήτη στη πραγματικότητα σου διαμορφώνει την προσωπικότητα. Σε αναγκάζει να έλθεις σε επαφή με την συναισθηματική σου πλευρά και σε διδάσκει πως συμπεριφέρεσαι σε μερικές δύσκολες καταστάσεις.

Μπορείς να ζήσεις μακρά και υγιή ζωή με - και ιδίως από - τον διαβήτη. Και το τελικό συμπέρασμα είναι ότι το κλειδί της μακροζωϊας είναι να φροντίζεις ένα χρόνιο νόσημα.

Είναι άραγε παράδοξο ότι τα συγγράμματα για τον διαβήτη έγραφαν προ 50 ετών, ότι τα παιδιά με διαβήτη είναι ευφυέστερα των συνομιλήκων τους?

Άρθρο από το Περιοδικό "Νεανικός Διαβήτης - Τα Νέα μας", τεύχος 66, Ιανουάριος - Μάρτιος 2008, σελίδα 8

Για την αντιγραφή,

Μαριαλένα, 14/4/2008

Σύνδεσμος: 14/11/2008: Η συνέντευξη των παιδιών με διαβήτη στην Ελευθεροτυπία

Kama Sutra

Γνωρίστηκαν μέσω αλληλογραφίας λίγο πριν κλείσουν τα τριάντα τους. Εκείνος ήταν Ινδός, εκείνη Ελληνίδα. Αμερικανοσπουδαγμένοι και οι δυο, έβρισκαν ενδιαφέρον στην μεταξύ τους αλληλογραφία, να μιλούν για την αρχαία ελληνική γραμματεία και φιλοσοφία και καθώς ο καιρός περνούσε η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ τους γινόταν ολοένα και πιο ευχάριστη.

Επιχειρηματίας εκείνος εργοστασιάρχης στη πατρίδα του, ταξίδευε συχνά στην Ευρώπη για τις εξαγωγές που έκανε. Της ανακοίνωσε πως θα έφτανε στην Ελλάδα εκείνο το καλοκαίρι, για να έλθει σε επαφή με τους ντόπιους συνεργάτες του. Κανόνισαν να συναντηθούν, να γνωριστούν από κοντά επιτέλους.

Συναντήθηκαν στο ξενοδοχείο του στην Αθήνα. Μελαμψός, με υπέροχα κατσανά μάτια και φωτεινό χαμόγελο, την κατέκτησε με την ευγένειά του από την πρώτη στιγμή. Του πρότεινε το σαββατοκύριακο να τον φιλοξενήσει στο παραθαλάσσιο εξοχικό της έξω από την Αθήνα και εκείνος δέχτηκε με χαρά.

Με το αυτοκίνητό της έφτασαν στη παραλιακή τοποθεσία και τακτοποιήθηκαν στα δωμάτιά τους. Οι γονείς της ήταν στο δικό τους διαμέρισμα και το βράδυ έφαγαν όλοι μαζί συζητώντας για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τον αντίστοιχο ινδικό μεταξύ τυρού και αχλαδιού. Μετά το δείπνο, βγήκαν έξω και κατευθύνθηκαν προς ένα δημοφιλές μπαράκι της περιοχής. Του άρεσαν οι ανατολίτικοι ρυθμοί και ενώ έπιναν το ποτό τους, της άγγιξε το χέρι με νόημα. Τότε εκείνη κατάλαβε πως του άρεσε και το παιχνίδι ξεκίνησε μεταξύ τους. Κάθησαν στην παραλία μπροστά από το μπαράκι και εκείνος τρυφερά ακούμπησε πάνω της όσο άκουγαν τον ήχο των κυμάτων να μπλέκεται γλυκά με την μουσική λίγο μακρύτερα.


Kama Sutra, image by www.dancingshakina.com

Γύρισαν σπίτι και κατευθύνθηκαν προς το δικό της διαμέρισμα. Καληνυχτίστηκαν στο χωλ και εκεί που εκείνη νόμιζε πως θα έπεφταν για ύπνο, εμφανίστηκε μπροστά της φορώντας μια κατάλευκη μακριά κελεμπία και κάθησε δίπλα της στο κρεβάτι. Τον κοίταξε με συστολή μα και δέος, έτσι μελαχροινός που ήταν και γεροδεμένος, φάνταζε σαν κάτι το ιδιαίτερο μέσα στη λευκή φορεσιά του.

"Ξέρεις" του είπε ξεροκαταπίνοντας, "δεν το έχω ξανακάνει αυτό..." εννοώντας πως ήταν ο πρώτος άνδρας που ερχόταν στο κρεββάτι της. "Ούτε και εγώ" της απάντησε, μα εκείνη τη στιγμή δεν είχε σημασία αν έλεγε αλήθεια ή ψέμματα. Αργά αργά, της αφαιρούσε τα ρούχα της ενώ φιλιόντουσαν και την ξάπλωσε στο κρεββάτι. Έβγαλε και εκείνος το φόρεμά του και φάνταζε στα μάτια της πελώριος! Ξάπλωσαν και η επαφή τους, ήταν ένας συνδιασμός ινδουιστικού τελετουργικού πασπαλισμένου με μεσογειακό ταπεραμέντο! Εκείνος ήξερε καλά να μην βιάζεται να προχωρήσει και εκείνη έβρισκε στο πρόσωπό του τον ιδανικό εραστή που της έξαπτε την επιθυμία να τον γευτεί μέχρι τέλους. Το κρεββάτι της είχε επιτέλους ευλογηθεί από την ένωση των δύο εραστών.

Τη νύχτα εκείνη, ο έρωτας που έκαναν ήταν μοναδικός, ανεπανάληπτος. Την επομένη πήγαν για μπάνιο στη παραλία, έφαγαν φρέσκο ψάρι και το απόγευμα επέστεψαν στην Αθήνα. Θα ξαναγύριζε σύντομα στη πόλη για τις δουλειές του, οπότε υποσχέθηκαν πως θα ξανασυναντηθούν τότε. Πήγε και τον πήρε πάλι από το ξενοδοχείο του και πήγαν σε ένα θεαματικό σημείο της πόλης να απολαύσουν τον καφέ τους. Το βράδυ καθώς τον άφηνε στο ξενοδοχείο, του ζήτησε να της κάνει έρωτα. Ένιωθε ήδη το κορμί της να θέλει να τον γευτεί και του το ζήτησε χωρίς ενδοιασμούς. Εκείνος ξαφνιάστηκε μα την οδήγησε στο δωμάτιό του. Με τελευταίο προπύργιο τα γαλάζια δαντελένια της εσώρουχα, το πάθος για κείνον φούντωνε μέσα της καθώς τα χείλη τους έσμιγαν στη χημεία των κορμιών τους. Τον είχε ερωτευθεί το δίχως άλλο, αυτόν τον ινδό καρδιοκατακτητή...

Της έστειλε ένα e-mail λίγο αργότερα, λέγοντάς της πως παντρεύτηκε στη πατρίδα του την κοπέλα που αγαπούσε εδώ και επτά χρόνια. Τον συνεχάρη και του ευχήθηκε τα καλύτερα, μα μέσα της κατακεραυνώθηκε καθώς αυτό που αντιπροσώπευε αυτός ο άνθρωπος για εκείνην ήταν σχεδόν ιδανικό. Νέος, γοητευτικός, ικανός εραστής, δημιουργημένος και καλλιεργημένος, τα είχε όλα όσα μπορούσε να φανταστεί ότι θα είχε ένας ιδεατός άνδρας για εκείνην. Και τώρα παντρευόταν μιαν άλλην στη πατρίδα του, τι ανόητη που ήταν να ελπίζει πως...

Η επικοινωνία τους άρχισε να αραιώνει σιγά σιγά και να γίνεται περισσότερο τυπική. Εξακολουθούσε να τον θέλει πολύ, μα πια αυτό ήταν μοναχά δικό της πρόβλημα. Την ειδοποιούσε πως θα επέστρεφε στην Ελλάδα για τις δουλειές του, μα εκείνη δεν άντεχε πλέον να τον ξαναδεί. Άλλες φορές κανόνιζε να λείπει, άλλες απλά του αρνείτο ευγενικά, μα εκείνος για πολλά ακόμα χρόνια επέμενε να θέλει να την ξανασυναντήσει.

Κάθε φορά που ελάμβανε μια τέτοια ειδοποίηση από εκείνον, αναστατωνόταν στη θύμησή του. Ένιωθε πως δεν μπορούσε πια να τον αντιμετωπίσει φιλικά, έστω και αυτό ίσχυε όσα χρόνια επικοινωνούσαν μέσω αλληλογραφίας. Εκείνη βρήκε το θάρρος να του εξομολογηθεί πως είχε νιώσει απέναντί του από τότε που τον φιλοξένησε στο σπίτι της, έστω και αν αυτή της η παραδοχή έγινε πέντε χρόνια σχεδόν μετά την πρώτη τους επαφή.

Καμμιά φορά τον αναπολούσε σαν εραστή καθώς στο τοπ 10 της ο συγκεκριμένος είχε καταλάβει την πρώτη θέση με τον τρόπο τον δικό του, τον καμασουτρικό που της έκανε έρωτα! Έμεινε ένα σάρι που της έφερε να τον θυμίζει κάθε φορά που το φορούσε σαν παρεό και εκείνες οι νύχτες του πάθους και της έξαψης που μοιράστηκαν οι ετερόκλητοι αυτοί εραστές. Αν μονάχα τα παραμύθια ζωντάνευαν, τώρα θα ήταν μια από τις γυναίκες του στο χαρέμι, στο παλάτι του κάπου στα βάθη της Ινδίας...


Kamasutra, image by rio1714@photobucket.com

Marialena, 16/06/2007

Me Tarzan, You Jane!

... ή αλλιώς τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι? Αυτή τη φορά θα διηγηθώ τα κατορθώματα του τρελλού κριαριού, το οποίο επιχείρησε να κάνει την τσίτα πάνω στα δέντρα μιαν ωραία πρωϊα (και μεσημβρία...).

Η πρόσκληση είχε γίνει από το Ελληνικό Παράρτημα του Διεθνούς Ιδρύματος Έρευνας Κατά του Νεανικού Διαβήτη (JDRFI), στην οποία καλούσε όσα άτομα με διαβήτη και φίλοι τους επιθυμούσαν, μπορούσαν να περάσουν μια μέρα στο Πάρκο Περιπέτειας στη Μαλακάσα. Δεν θα το έχανα με τίποτα κάτι τέτοιο, καθότι το είχα και απωθημένο από πέρσυ που παρά γουρουνότριχα δεν μπόρεσα να πάω εκεί σε μια εκδήλωσή που αφορούσε σε αυτοκίνητα εκτός δρόμου, γι' αυτό και φέτος ήθελα να πάρω το αίμα μου πίσω.

Ο καιρός καλός και ηλιόλουστος στα μέσα Οκτωβρίου και η παλιοπαρέα των φίλων με διαβήτη που χρόνια τώρα είμαστε συνοδοιπόροι στη πάθησή μας αλλά και στις μικροχαρές της ζωής, ήταν εκεί μικροί και μεγάλοι, για να διαπιστώσουμε τι στο καλό ήταν αυτό το Πάρκο Περιπέτειας!

Η τοποθεσία στις παρυφές της Πάρνηθας, κατάφυτη από πεύκα και χαμηλή βλάστηση, χαρακτηριστική του αττικού τοπίου και ανάμεσα στις φυλλωσιές, ξεφύτρωναν τα διάφορα σχοινιά, ξύλινες εξέδρες και από το πουθενά ιπτάμενοι στη κυριολεξία, αναβάτες, που διέσχιζαν το πάρκο απ' άκρη σε άκρη δεμένοι με τον γάτζο γύρω από τη μέση τους, ενώ η τροχαλία τους οδηγούσε στο εναέριο ταξίδι τους.









Αφού προμηθευτήκαμε τις απαραίτητες ταυτοτητούλες στο χέρι που μας έβαζαν στην είσοδο για τις δραστηριότητες, κατευθυνθήκαμε προς τα τραμπολίνο, όπου βλέπαμε δεμένους, πιτσιρίκια αλλά και ενηλίκους να χοροπηδούν! Ως κριάρι βεβαίως και μην έχοντας καμμιά συναίσθηση τι θα επακολοθούσε, προσφέρθηκα να ανέβω πρώτη για να δοκιμάσω το τραμπολίνο. Ο υπεύθυνος εκεί με έδεσε πισθάγκονα και σιγά σιγά ανέβαζε τα σχοινιά και με προέτρεπε να κάνω βαθιά καθίσματα για να ανυψωθώ περισσότερο στον αέρα. Αχχχχχ... καλά ήταν όσο οι ταλαντώσεις ήταν μικρές και ξανακατέβαινα, όμως όταν ο τύπος μου τραβούσε τα σχοινιά ακόμα περισσότερο για να φτάσω ψηλά, έκλεισα τα μάτια και ενώ το στομάχι χοροπηδούσε καθώς κατέβαινα (πέφτωωωωω....), ευχόμουν να μην ένιωθα αυτό το σώσιμο της ψυχής που έκανε τη διασκέδαση σχεδόν διαστροφή από την αίσθηση της πτήσης, έστω και για δευτερόλεπτα. Δεν μου έφτανε αυτό, μου έδειξε κιόλας ο υπεύθυνος πως να κάνω τούμπα στον αέρα(!!!) και εκεί που ανεβοκατέβαινα χωρίς λύπηση, έκανα και τη σχετική τούμπα με το κεφάλι πίσω, που βλέπεις το έδαφος ανάποδα καθώς στριφογυρνάς...









Κατέβηκα και λύθηκα από τα δεσμά του μαρτυρίου, ενώ όλο μου το σώμα έτρεμε από την έκκλυση της αδρεναλίνης και τον φόβο που είχε τραβήξει με την τρέλλα που με δέρνει. Σειρά είχαν και τα υπόλοιπα παιδιά, που το διασκέδασαν και εκείνα αρκούντως, καθώς οι κραυγές και το βλέμμα μετέπεια φανέρωνε το συναρπαστικό της όλης διαδικασίας!

Στη συνέχεια ορεξάτοι και για άλλη περιπέτεια, κατευθυνθήκαμε προς την εξέδρα όπου φορέσαμε τις ειδικές δέστρες στους γοφούς για να ετοιμαστούμε για κρέμασμα από τα δέντρα. Αφού μας αλυσσόδεσαν ξανά με τον νέο μας εξοπλισμό, σειρά είχε η εκπαίδευση πως να αιωρούμαστε στα δέντρα, κάνοντας πάντα χρήση των απαραίτητων γάτζων για να είμαστε πάντα ασφαλείς καθώς παριστάναμε τις μαϊμούδες από κλαρί σε κλαρί.





Αφού περάσαμε και τη βασική εκπαίδευση με μπόλικα πειράγματα, θαυμάζαμε τις μεγάλες διαδρομές και γι' αυτό επιλέξαμε την τρίτη και μεγαλύτερη σε δυσκολία διαδρομή του επιπέδου μας, γιατί όσο και αν βλέπαμε να ταλαιπωρούνται οι προηγούμενοι, εμείς πορωνόμασταν και θέλαμε να τη διασχίσουμε σαν λοκατζίδες!

Πάνω στα δέντρα λοιπόν, με 15 μέτρα ύψος και διάφορα εδάφη από κάτω μας να χάσκουν, έπρεπε να περάσουμε μιαν αρθρωτή γέφυρα, να κρεμαστούμε από το σκοινί και να περάσουμε απέναντι, να πηδήσουμε από σανίδα σε σανίδα για να συνεχίσουμε, να πηδήξουμε ξανά σαμπρέλες αυτοκινήτων, να παραστήσουμε τον Ταρζάν (χωρίς τη Τζέιν), ενώ δεμένοι έπρεπε να πιάσουμε το σχοινί, να αιωρηθούμε και να περάσουμε τις αραιά βαλμένες σανίδες μέχρι το επόμενο δέντρο και τελειώνοντας να κάνουμε δυο αιωρήσεις, τη μία με ανάποδη κλίση και την άλλη κατηφορική πριν προσγειωθούμε στο έδαφος. Μας πήρε περίπου μια ώρα να διασχίσουμε το πεδίο μάχης, μα στο τέλος ενώ εναλλάσονταν οι βαθμοί δυσκολίας στο εγχείρημα, στην αιώρηση με την ανάποδη κλίση έπρεπε δυο φορές να πάω στη βάση με τα χέρια σύρρωντας το σώμα μου προς την ανηφόρα και στο τέλος από την κούραση στα χέρια και στα πόδια, η αιώρηση της κατάβασης μου φάνηκε σαν βάλσαμο, φτάνωντας σύντομα ξανά στη γη!







Με τα πόδια να τρέμουν ξανά από την προσπάθεια της αναρρίχησης, αλλά και ικανοποιημένη από την ολοκλήρωση έτσω και σαν τσίτα, της εναέριας διαδρομής, καθήσαμε να φάμε ενώ βλέπαμε τους νεοφώτιστους αναρριχητές στο τραμπολίνο να κάνουν τούμπες και να εκστασιάζονται, όπως κάναμε και εμείς λίγο πριν.

Δυό μέρες μετά τα πλευρά μου αλλά και τα χέρια μου ήταν πιασμένα, αλλά την αίσθηση της περιπέτειας στη φύση και του κεφιού με τα φιλαράκια μου, δεν την αλλάζω με τίποτε. Αυτός ο χώρος είναι ιδανικός για να ξεσκάσει κάποιος στον ελεύθερο χρόνο του και να διασκεδάσει παρέα με τους φίλους του ενώ κάνει πράγματα τόσο διαφορετικά από την καθημερινότητά του, με τόση πολλή (ασφαλή) περιπέτεια! Πραγματικά ζήλευα τα μικρά παιδάκια που είχαν άγνοια του κινδύνου που διασκέδαζαν πραγματικά, ενώ έκαναν δραστηριότητες που σε εμάς τους μεγάλους φαινόταν δύσκολες, αλλά με αρκετή καλή θέληση και ακόμα περισσότερη διάθεση, τελικά δεν είναι ακατόρθωτες!

Links: Juvenile Diabetes Research Foundation Hellas
Adventure Park Πάρκο Περιπέτειας - Μαλακάσα

Μαριαλένα, 7/11/2008

photos by Marialena, 2008

Πάλι απ' την αρχή...

Με πήρε τηλέφωνο η διαβητολόγος μου τη Πέμπτη το πρωί: "Μαριαλένα παίρνεις φάρμακα για τον θυρεοειδή?¨ με ρώτησε. Όχι, δεν παίρνω της απάντησα, τόσα χρόνια το παρακολουθούμε και βλέπουμε πως πηγαίνει, της απάντησα αναρωτώμενη τι συμβαίνει. "Η TSH σου είναι πολύ χαμηλή και θέλω να επαναλάβεις την εξέταση μου είπε. "Έχεις ενδείξεις υπερθυρεοειδισμού και πήγαινε το συντομότερο να την επαναλάβεις".... Μάλιστα.

Να πω ότι χάρηκα για τα νέα αυτά? Δεν χάρηκα καθόλου ομολογώ. Αν έχω υπερθυρεοειδισμό, ζήτω που καήκαμε πάλι. Όχι τίποτε άλλο, αλλά τον τελευταίο χρόνο που έχω μειώσει το βάρος μου κατά δέκα κιλά, έχω χαρεί ιδιαίτερα που το σώμα μου ξαναβρήκε τη φόρμα του και είναι σε καλό δρόμο με τον έλεγχο του βάρους μου. Είμαι αρκετά ενεργητική και το να αρχίσω να παίρνω θυρορμόνη που μια σε πιάνει, την άλλη δεν σε πιάνει, το σκέφτομαι και αγανακτώ. Και δεν έχω άρνηση που λένε ότι πιάνει τους ασθενείς στα κακά μαντάτα, αλλά δεν γουστάρω και τα επακόλουθα της μη ρύθμισης μετά, αφού έχω παιδευτεί με αυτά τα ζητήματα για χρόνια με τον μεταβολισμό μου έχοντας διαβήτη τύπου 1.

Δεν θέλω να αρχίσω να ξαναπαίρνω βάρος ή να μην με καλύπτει η όποια αγωγή. Επικοινώνησα με την ομοιοπαθητικό μου αμέσως μετά και θα πάρω για δεκαπέντε ημέρες Thyroitinum 12CH πρωί βράδυ, για να δούμε πως θα ανταποκριθεί ο αδένας μετέπειτα. Όσο περνάει από το χέρι μου δεν θέλω να πάρω άλλα φάρμακα και όσο αντέξω.

Τώρα να υποθέσω πως το τρέμουλο στα χέρια μου ή η τριχόπτωση το καλοκαίρι ή ακόμα η βραχνάδα στη φωνή μου το πρωί (που δεν καπνίζω κιόλας) οφείλονται στον θυρεοειδή μου? Ε, μπορώ να ζήσω και με αυτά, για όνομα του Θεού...

Σήμερα το πρωί θα επαναλάβω την αιματολογική εξέταση για Τ3, T4 & TSH στη Βιοιατρική. Ο Θεός να βάλει το χέρι του, γιατί μου τη δίνουν οι θυρεοειδίτιδες μαμώτο...!