Χριστούγεννα 2008 και αναπόφευκτα στην ατμόσφαιρα κυριαρχεί η διαφορετικότητα των ημερών. Είναι άραγε τα φωτινά λαμπιόνια που αναβοσβήνουν και δημιουργούν μιαν μαγική αίσθηση στο χώρο, τα παραδοσιακά γλυκά που γλυκαίνουν τον ουρανίσκο μας, η ανταλλαγή δώρων με τους σημαντικούς για εμάς ανθρώπους, οι ευχές που δίδονται για το καλό του χρόνου, τα κάλαντα που ακούγονται ακόμα από τα στόματα των μικρών παιδιών, τα υπέροχα χριστουγεννιάτικα τραγούδια...
Όσα χρόνια και αν έχουν περάσει, η Γέννηση του Θεανθρώπου σηματοδοτεί κάθε φορά ένα καινούργιο ξεκίνημα, τη γέννηση της Ελπίδας ανάμεσα στους θνητούς. Ας αφήσουμε κατά μέρος το καταναλωτικό μας προκάλυμμα για να καλύψουμε όχι μόνον τις ανάγκες αλλά και τις ανασφάλειές μας, ας αφήσουμε την υπερκατανάλωση ποτών και φαγητών μαζί με τα ξενύχτια τις μέρες αυτές. Τι μένει πίσω από όλα αυτά? Μένει το γεγονός ότι 2009 χρόνια πριν ήλθε στη Γη ένας Πεφωτισμένος Άνθρωπος, ο Ιησούς από τη Γαλιλαία, ο Εμμανουήλ, που έμελλε να αλλάξει με τη ζωή του τον ρου της Ιστορίας. Μεγαλωμένος μέσα στον Ιουδαϊσμό, στα 12 του έφυγε από τη γεννέθλια γη και την οικογένειά του και εντρύφησε στις αποκρυφιστικές θρησκείες και τις πανανθρώπινες αλήθειες όλων των θρησκευτικών δογμάτων. Επέστρεψε στα 33 του, ώριμος άνδρας πια, να διδάξει τη διδαχή της αγάπης, της ανοχής, της πίστης στο Θεό, με έναν χιτώνα.
Και το σημαντικότερο, θυσιάστηκε σε μια πράξη υπέρτατης ταπείνωσης και αυτοθυσίας, για να δώσει τις βάσεις για τη διδασκαλία του, μέσα από ένα προμελετημένο έγκλημα που του αφαίρεσε τη ζωή μαρτυρικά πάνω στο Σταυρό. Αυτός λοιπόν ο Υιός του Θεού, ήλθε και έθεσε στον άνθρωπο το ερώτημα της συνείδησης, της ανθρώπινης διάστασής του, της πίστης σε έναν Θεό Καθολικό, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε μιαν εποχή που ο κόσμος χωρίζονταν σε πληβείους και άρχοντες, Ρωμαίους και υπόδουλους.
Έχει αλλάξει τίποτε ως τις μέρες μας από την εποχή του Χριστού? Κατά βάσην όχι. Ακόμα υφίστανται οι διαφορές στις κοινωνικές τάξεις στις κοινωνίες του σήμερα και παρόλο που έχουν ασπαστεί εκατομμύρια πιστών τον Χριστιανισμό, κάθε άλλο παρά ακολουθούν τα κηρύγματα του Κυρίου. Τα ένστικτα κυριαρχούν όπως και η ύλη, βυθίζοντας τον σύγχρονο άνθρωπο στην λήθη του καταναλωτισμού και της απληστείας.
Άραγε τα έχουμε ανάγκη τα Χριστούγεννα, έχουμε ανάγκη αυτό το δωδεκαήμερο που κάθε χρόνο έρχεται και παρέρχεται αφήνοντάς μας με συναισθήματα χαρμολύπης? Ναι, τα έχουμε ανάγκη γιατί η Ελπίδα δεν πεθαίνει όσο και αν εμείς με τις πράξεις και τις ιδεοληψίες μας τείνουμε να βουλιάζουμε ολοένα και περισσότερο στον μηδενισμό και την έλλειψη οραμάτων.
photos by Marialena, 2008
Για εκείνο το παιδί που γεννήθηκε πριν από δυο χιλιάδες χρόνια, για τα δικά μας παιδιά που ακολουθούν τα βήματά μας η γιορτή των Χριστουγέννων δεν είναι ένα καταναλωτικό πανυγηράκι που θα ξοδέψουμε τον 13ο μισθό μας ή το χαρτζηλίκι μας. Είναι η φλόγα στο άναμμα ενός κεριού που συμβολίζει την ψυχή μας την ίδια. Αν αφαιρέσουμε όλα αυτά τα επίπλαστα που κάνουμε, για να κοροϊδέψουμε το σαρκίο μας, ότι τα Χριστούγεννα είναι κάτι το διαφορετικό, θα μείνει η ουσία πως κάθε γέννηση σημαίνει μιαν καινούργια αρχή, κυριολεκτικά και μεταφορικά και αυτήν την φλόγα έχουμε την υποχρέωση προς τον εαυτό μας να την διαφυλάττουμε ως κόρη οφθαλμού, για να αποκτά αυτή η γιορτή των Χριστουγέννων νόημα στα μάτια που θέλουν να δουν πίσω από τα λαμπερά στολίδια και τα εφήμερα που τέρπουν μονάχα τα ακόρεστα κορμιά μας.
Celtic Woman - Have yourself a Merry Little Christmas
Χρόνια Πολλά, Καλά Χριστούγεννα!
Marialena, 24/12/2008
Thursday, December 25, 2008
Το Πνεύμα των Χριστουγέννων
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
Το κορμάκι του μικρούλη τρόμαξε, ρίγησε, τραντάχτηκε έτσι που τον άρπαξε το απαίσιο τέρας του πόνου καταβροχθίζοντας τη ψυχούλα του τη παιδική.
Εκείνο τυλίχτηκε, κουλουριάστηκε μακριά απ’ τη μαμά του, μακριά απ’ όλα. Βυθισμένο σ’ έναν απαίσιο κόσμο, άγνωστο, φρικτό.
Ένα μικρό δάκρυ έμεινε να στεγνώνει ξεχασμένο στα σβησμένα του μάτια.
Από μακριά ακούστηκε η φωνή ενός πλανόδιου.
Η ημέρα έπεσε λίγο ακόμη. Οι σκιές πλάτυναν. Ανεπαίσθητα ένοιωσε μια φευγαλέα σπαραχτική νοσταλγία για κάτι φωτεινό που ποτέ δεν έζησε. Έκλαψε λίγο μετά ντράπηκε, ήξερε πως ήταν σκυφτός, ηττημένος από πριν να γεννηθεί.
Ο γιος του άνοιξε τα ωραία του μάτια σ’ ένα μικρό διάλειμμα του πόνου. Ύστερα έβγαλε μια σιγανή απόκοσμη κραυγούλα. Διπλώθηκε πανικοβλημένο στην άκρη του τίποτα, σχεδόν απορημένο για τα περίεργα πράγματα που γίνονταν στο κορμί του.
Η ψυχούλα του τινάχτηκε πέρα όπως μια μικρή πληγωμένη πεταλούδα. Τ’ απορημένα του μάτια απ’ το βάθος του πόνου έγιναν δυο αστέρια φωτεινά. Το κορμάκι του τρέμισε, ξανά και ξανά, πάλι και πάλι. Αφανισμένο χάθηκε στα πιο σκοτεινά μονοπάτια της δημιουργίας που καμιά σχέση δε θα έπρεπε να έχει μαζί τους.
Α!! Ο πόνος ενός παιδιού, ο φόβος, ο τρόμος, μα αυτό είναι σκάνδαλο πια !! Πως μπορεί πια να πιστέψει κανείς σε ότι καλό όταν αφήνει να γίνονται τέτοια πράγματα σε μικρά παιδιά ;
O πατέρας του άναψε ακόμη ένα τσιγάρο, στο παράθυρο. Κόλλησε τα μάτια του στο τζάμι αφήνοντας το βλέμμα του πέρα, πουθενά. Στη γιορτινή γελοιότητα της πόλης. Ο κόσμος ένα σωρό σίδερα στους δρόμους ασφυκτιούσε και κορνάρωντας προσπαθεί να βρει την ευτυχία. Αλαζονεία της δεδομένη ευρωστίας του σώματος της αναπηρίας του μυαλού. Λες και όλοι εφορμούν ακάθεκτοι τη νύχτα των χριστουγέννων για κάτι, κάτι ανέφικτο, κάτι που θα σταματήσει το φτερούγισμα της ψυχής, κάτι που είναι δίπλα πια και κανείς δε το βλέπει.. Τι κρίμα…
Με τις κακίες του όμως δεν κατάφερε να νοιώσει δυνατός. Οι κραυγούλες του γιου του, πίσω, συνεχιζόταν, ο πόνος συνεχιζόταν, όπως στ’ αλήθεια, την αληθινή ζωή. Τον κόσμο τον πραγματικό που τα αντίο είναι αληθινά, τα δάκρυα υγρά, πραγματικά.
Με την άκρη του ματιού του κοίταξε πίσω. Χαμένο το παιδί του στο σεντονάκι του το μουσκεμένο αντιμετώπιζε μόνο του τη κόλαση. Ανήμπορος να σκύψει κοντά του το παρακολουθούσε να βυθίζεται στην απελπισία, να παφλάζει όπως ένα μικρούτσικο φυλλαράκι πάνω στα πιο άγρια κύματα. Το κορμάκι του τινάχτηκε, ύστερα λύθηκε.
Ο γιατρός είπε πως ίσως θα έπρεπε να δοκιμάσουν “κάτι άλλο”, ήξερε όμως πως αυτά δεν ήταν παρά λόγια. Στεκόταν και κείνος ανήμπορος στο μαρτύριο του μικρούλη, άναυδος μπροστά στο μεγαλείο του θεού.
Α !! μα ναι, ο θεός ήταν εκεί να λικνίζεται φρενιασμένος πάνω στην ακραία του κωλοτρυπίδα, ο κωλόγερος, γλεντώντας την απόγνωση του μικρού παιδιού.
Παρ’ όλα αυτά ο εφιάλτης του παιδιού συνεχιζόταν…
Βραδιάζει,… οι σκιές χάθηκαν, έγιναν ένα με τον κόσμο. Ο κόσμος έγινε αυτό που στ’ αλήθεια είναι. Ένα βαθύ σκοτάδι.
Όμως απ’ το παράθυρο τρύπωσε στα κρυφά μια μικρή υπόσχεση βροχής. Ύστερα χάθηκε κι αυτή έτσι εύκολα…. Τι θλίψη.
Ο κόσμος έκλεισε. Μόνο εδώ όλες οι φλέβες είναι ανοιχτές, να κοκκινίζουν τα όνειρα του τα ανεκπλήρωτα, όλα του τα όνειρα …
Κοίταξε πάλι τα μάτια του γιου του που για κείνον ήταν η ανάσα του κόσμου. Τα ωραία του μάτια, η μουσική που ξυπνούσε όλες του τις φαντασίες που ο χρόνος είχε σκοτώσει.
Το θηρίο στις φλέβες του παιδιού του φορτισμένο απ’ την ύφεση της φύσης άρπαξε για τα καλά το μικρούλη, τον πέταξε στο βάθος του στρώματος και εκείνο δεν κατάφερε ούτε μια φωνή μικρή να βγάλει τώρα πια. Συγκλονισμένο απ’ το φόβο, αφανισμένο θέλησε να κρυφτεί όπως ένα μικρό ζωάκι στα χέρια του πατέρα του. Εκείνος άνοιξε την αγκαλιά του συγκρατώντας το τρέμουλο στο στήθος του και τον δέχτηκε όπως πριν να γεννηθεί. Όπως ένα κομμάτι του βαθύτερου είναι του.
Άνοιξε το στήθος του να μπει μέσα να κρυφτεί. Άνοιξε τη μπλούζα του να τον εξαφανίσει, άνοιξε τη καρδιά του να τον φυλάξει, να ησυχάσει, χριστέ μου, λίγο να ξεκουραστεί πια !!
Τον έκαψε σαν φωτιά. Η θέρμη διαπέρασε και το δικό του στήθος. Χάρηκε το πόνο, ήθελε να ουρλιάξει, ήξερε όμως πόσο ήταν ανώφελο. Κράτησε το στόμα του κλειστό όπως πάντα. Το αγοράκι του δεν ένοιωσε καμιά ανακούφιση στην αγκαλιά του πατέρα του, παρ’ όλα όσα λένε στα παραμύθια. Τώρα δεν είχε από πού να πιαστεί πια. Πονούσε, πόσο πολύ πονούσε.
Άνοιξε η πόρτα και μπήκε πάλι ο γιατρός. Δεν ήταν ο αγιοβασίλης. Ήταν ο γιατρός. Ο πούστης ο αγιοβασίλης συνηθίζει αυτές τις ημέρες να τρυπώνει μόνο στα πλούσια σπίτια.
Η μητέρα του, η μαμά του, αποθαρρημένη πια, είπε πως δεν θέλει να βασανίζεται άλλο. Το είπε και κείνος το άκουσε με την άκρη του μυαλού του. Το έδιωξε, το καταχώνιασε στα πιο βαθιά σκοτάδια του ασυνείδητου.
Θα φύγουμε όρθιοι από εδώ. Θα ταξιδέψουμε τη νύχτα που μας αρμόζει και θ’ ανακαλύψουμε πάλι την άκρη της θάλασσας. Το πρωί, λίγο πριν ξημερώσει τότε που το νερό χαϊδεύει τις αμμουδιές, που σκιρτάνε οι σκιές λίγο πριν χαθούν κι ύστερα βγαίνει το φως. Που η κωλοζωή δεν είναι μια καθημερινή λύπη.
Τότε θα δούμε πάλι τα χρώματα που στολίζει ο ήλιος τη θάλασσα στην άκρη, πέρα…
Μαζί θα διαλέξουμε το πιο ωραίο χρώμα. Θα μου λέει ο αγαπημένος μου γιος το μοβ, το πρωί,.. κι εγώ θα του λέω το πορτοκάλι. Ύστερα βαθύ μπλε, πράσινο και γαλάζιο που ξετινάζει το πρωί ο ήλιος στη θάλασσα..
Aντώνης
Αντώνη τις ημέρες αυτές λέγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες...
Εγώ να σου ευχηθώ, να έλθει κάποτε αυτό το ξημέρωμα που θα το μοιράζεσαι με το παιδί σου. Εκείνο διάλεξε να πάει στη γειτονιά των αγγέλων, δεν το χωρούσε η γη, όμως υπάρχουν πάντα ψυχές που θα θελήσουν να γεννηθούν από την αγάπη σας. Η ζωή και ο θάνατος είναι συχνά αδιόρατα, κομμάτια της ίδιας ευθείας. Αναπαυμένη είναι η ψυχούλα του μικρού τώρα πια, θα ξανάρθει όταν είναι η ώρα της...
Μαριαλένα μου καλή, πέρασα να σου αφήσω ευχές για σένα και την οικογένεια σου και "έπεσα" πάνω στον Αντώνη.
Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα. Δεν ξέρω τι να γράψω.
Είμαι μάνα και καταλαβαίνω πως μεγαλύτερος πόνος δεν υπάρχει από το να βλέπεις το παιδί σου να "φεύγει".
Αλλά, μιας και γνωρίζεις τα "πιστεύω" μου θα πω στον Αντώνη πως πράγματι η ψυχούλα του μικρούλη του έγινε ένας άγγελος γεμάτος ουράνιο ΦΩΣ με όλα τα χρώματα.
Η ίσως την ίδια στιγμή που η ψυχή "πετούσε" ακόμα βρήκε καταφύγιο σε μια νέα μήτρα για να κάνει και άλλους ανθρώπους ευτυχισμένους.
Ξέρω πως αυτός ο ουράνιος παππούλης μας πικραίνει και μας θλίβει, αλλά όλα στο σύμπαν εξυπηρετούν έναν σκοπό που εμείς ασχολούμενοι μόνο με τα γήινα δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε ακόμα.
Αλλωστε και αυτόν που γεννήθηκε σαν χθες του επέλεξε την Σταύρωση σαν μοίρα ζωής, κι ας ήταν ο Μοναδικός του.
Ουδείς μας λοιπόν γνωρίζει τις βουλές του Θεού παρά μόνο ο ίδιος.
Και είτε θέλουμε να πιστεύουμε πως είναι "πνεύμα" είτε εξωγήινη διάνοια, δεν έχουμε παρά να δεχτούμε την μοίρα που μας όρισε ο Δημιουργός μας.
Και η κατάληξη της πορείας μας θα είναι πάντα ο θάνατος.
Θα πω όμως πως ο κάθε γονιός προτιμάει να πεθάνει αυτός και ζήσει το παιδί του.
Δυστυχώς ο παππούλης είναι σκληρός σ' αυτό το θέμα και δεν κάνει ανταλλαγές!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ...
Μαριαλένα μου, υγεία και αγάπη θα ευχηθώ και μια ευχή στον Κύριο θα κάνω: "Κανένας γονιός -αν γίνεται- να μην νοιώσει αυτήν την πίκρα."
Γιωτούλα μου, σε ευχαριστώ για τις ευχές καρδιάς που έστειλες... στη ζωή αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένο, απλά δεν υπάρχουν γιατί από τη μια στιγμή στην άλλη, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αυτό που ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό μας και εκεί βρίσκεται η παγίδα η δική μας...
Ναι, δυστυχώς δεν υπάρχει εγγύηση πως θα ζήσουμε μέχρι τα βαθιά μας γεράματα έχοντας καλή υγεία, ούτε πως θα είμαστε ευτυχισμένοι όσο ζούμε και πως αυτά που πλάθουμε σαν εικόνες του μυαλού μας θα πραγματοποιηθούν. Κάθε άλλο...
Ο πόνος απαλύνει όταν έλθει η ώρα του, όταν ο σπαραγμός και ο θυμός καταλαγιάσουν αφού έχουμε στραγγίξει από τα δάκρυα που μας χαρακώνουν. Τίποτε δεν είναι πια το ίδιο, όμως κάπου βαθιά ξεπηδά ένα φως που λέει να συνεχίσουμε να πορευόμαστε μαζί με αυτά που μας έχουν φέρει στο χείλος της ανυπαρξίας. Είναι κομμάτι του παράξενου και παράδοξου παιχνιδιού που λέγεται "ανθρώπινη ζωή".
Σε φιλώ, καλή πρωτοχρονιά να έχουμε!
Ευχαριστώ, ευχαριστώ !!! και....συγγνώμη. Αντώνης
Αντώνη, μη ζητάς συγνώμη σε παρακαλώ, δεν υπάρχει λόγος... Βρήκες αυτή τη πόρτα ανοικτή για να εκφράσεις αυτό που σε βασανίζει, χαίρομαι που το έκανες και αν νιώθεις ξαλαφρωμένος, ακόμα καλύτερα!
Εγώ προσωπικά εύχομαι σε σένα και τη γυναίκα σου να αγαπιέστε ακόμα περισσότερο και ό,τι σας στέρησε η Μοίρα, να έλθει στη ζωή σας στο πολλαπλάσιο τη σωστή στιγμή... Ούτε εσύ, ούτε η γυναίκα σου κάνατε κάτι κακό σε σχέση με το παιδί, είστε υπέροχοι άνθρωποι και μην ακυρώνετε αυτό που είστε για αυτό που συνέβη. Δεν φταίτε σε τίποτα που το μικρό δεν ζει πια, μ' ακούς?
Υγεία και να είστε μαζί και αγαπημένοι εύχομαι στην οικογένειά σου. Ειλικρινά σε ευχαριστώ που εκφράστηκες κατά πως ένιωσες στη δική μου σελίδα. Τέτοιες μέρες αυτό σημαίνει το πνεύμα των χριστουγέννων, όλοι μαζί είμαστε ΈΝΑ. Να είσαι καλά Αντώνη, καλή δύναμη!
Post a Comment