One Suitcase...

Fey - One Suitcase (Annis Version)

Annis - One Suitcase

I wanna hold you when you sleep
just to hear you when you're dreaming
and then I wisper all the things
I'm thinking of

I wanna freeze your kiss in mine
let me melt the ice between us
cause my crying time still the moment
I know I have to let you go

[Chorus]

One suitcase and the door
with the shoes on the floor
I've been here before
will there be a morning after
should I stay or should I go

One suitcase and the phone
that won't ring anymore
still something I should know
there will be a morning after
should I stay or should I go

A morning after...

Where are the words that could explain
all the sentimental feeling
and the heart I had
I tried to sail away every trip

I wanna hold your hands in mine
gotta break with chains that blind us
if I am heading to the place where
you know that I don't belong

[Chorus]

The morning after, the morning after...

It's so hard when you're in frame
silence just keeps you turning
I won't let myself feel
any afterburn

Cause I've tried to turn around
let's mistify a feeling
that I love to cry, everytime
I don't know what to say

[Chorus]

Lyrics taken down by Marialena, December, 2008
==============================================

Μια βαλίτσα μοιάζει να είναι η ζωή μας, άλλωτε γεμάτη από όνειρα και επιθυμίες και άλλωτε να βαραίνει αβάσταχτα από τις έννοιες και τα βάσανά μας...

Μια βαλίτσα είναι και η αγάπη, όταν την γεμίζεις με υποσχέσεις και προσδοκίες και την αποθέτεις στην καρδιά του άλλου ανθρώπου. Μια βαλίτσα που στην κατακρύμνηση των ισορροπιών, γεμίζει βιαστικά από τα ρούχα και τα απομεινάρια της ψυχής μας και μας συνοδεύει ξανά πίσω από εκεί που ξεκινήσαμε.

Το λατρεύω αυτό το τραγούδι, τόσο για τους στίχους, όσο και για την ερμηνεία της Annis, Σουηδής τραγουδίστριας που το ερμηνεύει τόσο εκφραστικά. "There will be a morning after, should I stay or should I go...?" αναρωτιέται καθώς βλέπει το αντικείμενο του πόθου της να κοιμάται και εκείνη θέλει να του ψιθυρίσει αυτά που ονειρεύεται. Θα υπάρξει το επόμενο πρωϊνό, να καθήσω ή να φύγω? αναρωτιέται καθώς αντιλαμβάνεται πως σαν μια βαλίτσα, δεν έχει χώρο στη ζωή του όταν αντιλαμβάνεται πως δεν ανήκει εκεί, ενώ μέμφει τον εαυτό της μέσα στην εκκωφαντική ησυχία της σιωπής του.

"One suitcase and the phone won't ring anymore, is there something I should know?" Αυτό το τηλέφωνο που έπαψε να χτυπά το έζησα και το τι επακολουθεί, είναι πάντοτε δυσάρεστο, όπως και λέει και στο τραγούδι. Τι μας κάνει σχεδόν αυτοκαταστροφικά, να ερωτευόμαστε τους λάθος ανθρώπους? Τι μας έλκυει προς το ανεκπλήρωτο? Γιατί οι επιλογές μας οδηγούν στη δυστυχία συνειδητά? Δεν υπάρχει τυχαιότητα στις επιλογές των ανθρώπων που μας περιστοιχίζουν. Μπορεί να δείχνει έτσι κατ' αρχήν, αλλά σε λίγο αποδεικνύεται πως και πάλι επιλέξαμε εκείνους που εν τέλει δεν είναι οι κατάλληλοι που θα μας κάνουν ευτυχισμένους. Δεν είναι εγωϊστικό, κάνε με ευτυχισμένο, λες και είναι δήλωση μετανοίας, όχι, κάνε με ευτυχισμένο, γιατί μπορώ εγώ να κάνω τον εαυτό μου ευτυχισμένο και να δώσω από το περίσσευμα της ψυχής μου και στους γύρω, όχι είμαι στα μαύρα μου τα χάλια, έλα εσύ και σώσε με και πάρε την ευθύνη του εαυτού μου. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα...

Με αυτήν τη βαλίτσα πορευόμαστε, βάζουμε και βγάζουμε από μέσα χρήσιμα και άχρηστα παραφερνάλια, καθώς τη μεταφέρουμε άλλωτε στο χέρι και άλλωτε στη πλάτη, αφήνοντάς τη στο πάτωμα, ή στο πατάρι για λίγο καιρό μέχρι να την ξαναχρειαστούμε. Είναι η βαλίτσα που μέσα της μεταφέρει αυτές τις λεπτές πτυχές του εαυτού μας που ξεδιπλώνονται ή αναδιπλώνονται ή ακόμα και σχίζονται, ανάλογα με τους ανέμους που εκτιθέμεθα.

Ευτυχισμένος είναι αυτός που θα μπορέσει κάποτε, να την αφήσει σε μια γωνιά, να την κλειδώσει και να της πει "δεν σε χρειάζομαι πια, σε ευχαριστώ που πορεύθηκες μαζί μου" και να ζήσει πλέον χωρίς βάρη και βαλίτσες που κουβαλούν προεκτάσεις δικές μας, χωρίς να τις αφήνουμε από το χέρι.

Μαριαλένα, 3/12/2008