Χθες βράδυ στη κορυφή ενός λόφου, κούρνιασε στην παλάμη μου ένα περιστέρι. Φτερούγιζε τριγύρω μου και κάποια στιγμή ακούμπησε τρυφερά το χέρι μου. Δεν τραβήχτηκα, αλλά κάποια στιγμή αργότερα το πήρα στην παλάμη μου και το κρατούσα και με τα δυό μου χέρια. Ένιωθα τη ζεστασιά του κορμιού του και κείνο των χεριών μου.
Το περιστέρι αυτό είχε ανθρώπινη λαλιά και με ρώτησε αν με τρόμαξε. Όχι του απάντησα δεν με τρόμαξες, μα όσο να ναι φοβάμαι. Και μνήμες χαραγμένες βαθιά μες τη ψυχή μου ξεπρόβαλαν να παίξουν τον δικό τους ρόλο. Το χαϊδεψα το περιστέρι ακόμα και το φίλησα όσο πιο τρυφερά ένιωθα μαζί του εκείνη τη στιγμή. Αποχαιρέτησα το πουλάκι καθώς το σκοτάδι είχε σκεπάσει για τα καλά ετούτη εδώ την πόλη και έφυγα και εγώ.
Πάει καιρός που κάτι τέτοιο μου είχε ξανασυμβεί. Ίσως και να είχα ξεχάσει την αίσθηση--ή να ήθελα βολικά να την ξεχάσω, μα ξανάρθε από εκεί που δεν το περίμενα. Σήμερα συνομιλώ με τον εαυτό μου, έχουμε να πούμε και να δούμε πολλά εμείς οι δυό γι' αυτό το θέμα. Το περιστέρι πέταξε στη φωλιά του, ευλογημένο να ναι για το κούρνιαγμά του μέσα στα χέρια μου! Έχει ο Θεός και για μας τα πετεινά, έτσι δεν είναι περιστεράκι μου?
Sunday, July 23, 2006
Ένα περιστέρι
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Πολύ όμορφο moment Μαριαλένα!
Θα το ισοπεδώσω βέβαια λίγο τώρα το επίπεδο...εμένα όλο κάτι κοράκια με περιτριγυρίζουν, μήπως να ανησυχώ;
Καλημέρα αγαπητέ μου! Μήπως τριγυρνάς και συ στις ερήμους της Αριζόνα όπου κατοικοεδρεύουν οι κόρακες? Για δοκίμασε το Σύνταγμα για αλλαγή περιβάλλοντος και πτηνών!
Να σαι καλά, Μ. ;-P
Πολύ τρυφερή η σκηνή που περιέγραψες...
Καλημέρα, τι κάνεις? Σ'ευχαριστώ, ευαίσθητο θέμα και το προσέγγισα όσο πιο άνετα ένιωθα εκείνη τη στιγμή...
Post a Comment