Twinkle, twinkle little star

Twinkle, twinkle, little star,
how I wonder what you are.

Up above the world so high,
like a diamond in the sky.

Twinkle, twinkle, little star,
how I wonder what you are.
=====================================================================================

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα αστέρι στον ουρανό. Ένα τόσο δα αστεράκι, που έφεγγε εκεί ψηλά ανάμεσα σε τόσα άλλα. Του άρεσε να κρατιέται από την ουρά των άλλων μεγάλων αστεριών και να πηγαίνει βόλτα στο διάστημα, να παίζει κρυφτό με άλλα μικρούτσικα αστεράκια πίσω από τους αστερισμούς, να χαζεύει το Σύμπαν και τις χιλιάδες λάμψεις στο άπειρο.

Μια μέρα τον φώναξε το Μεγάλο Αστέρι στο σχηματισμό, ο Γερό-άστρος και του είπε πολύ σοβαρά. "Δε μου λες Αστέρη μου, εσύ πότε θα μεγαλώσεις?" Το αστεράκι μας τον κοίταξε με απορία. "Τι σημαίνει αυτό παππού?". "Σημαίνει, ξερόβηξε ο γεροαστέρης, να γίνεις μεγάλος, αυτόφωτος, αυτό σημαίνει!". Το αστεράκι έσμιξε τα φρυδάκια του στο φωτεινό του δίσκο. "Δηλαδή παππούλη, τι πρέπει να κάνω για να μεγαλώσω?" ρώτησε με απορία. "Θα πρέπει να φύγεις από το αστροχωριό, να ψάξεις να βρεις νέο μέρος στο γαλαξία, να φτιάξεις την αστροφωλίτσα σου!". "Εδώ δεν είναι καλά παππού?" αναρωτήθηκε το αστεράκι. "Αστέρη μου, άκου αν δεν ζήσεις δεν θα καταλάβεις τι είναι ζωή, γι' αυτό στο λέω...". "Ζωή, τι είναι ζωή?". "Ζωή είναι να γεμίσεις τη καρδιά με εμπειρίες αστέρακι μου, να γεμίσεις το τετράδιο της μνήμης από πράγματα και τόπους καινούργιους και μοναδικούς. Και να αφήσεις την αγάπη να υπογράψει κάθε σελίδα από το τετράδιο της ζωής σου, μωρό μου, όταν θα είσαι έτοιμος πες μου..." έκανε ο γεροάστρος και σώπασε. "Καλά, παππούλη μου, θα σου πω..." ξεροκατάπιε το αστεράκι μας και έφυγε σκεπτικό.

Πέρασαν μέρες και νύχτες αστρικές που ο Αστέρης άρχισε να αμφιβάλει για αυτά που υπήρχαν γύρω του. Κάτι μέσα του τον έκανε να σκέφτεται τις κουβέντες του σοφού γέροντα. Δεν ήθελε να παίξει ξέγνοιαστος όπως πριν, ένιωθε να τον σπρώχνει η ανάγκη του να κάνει κάτι έξω από τα συνηθισμένα. Μια μέρα το αποφάσισε και πήγε στον γεροάστρο ξανά. "Παππού, το αποφάσισα, φεύγω!" του είπε κοιτώντας τον στα μάτια. "Το αποφάσισες παιδί μου, με το καλό!". "Θα μου δώσεις κάποια συμβουλή για το ταξίδι μου?" ρώτησε ο Αστέρης. "Μόνο μια καλό μου, μόνο μια. Να σταματήσεις το ταξίδι σου όταν συναντήσεις την Αγάπη! Εκεί να μείνεις και να ριζώσεις, εντάξει?"

Και ο Αστέρης έφυγε από το γνώριμο περιβάλλον. Μια πρωτόγνωρη αίσθηση τον πλημμύριζε, πήγαινε όπου ήθελε, γνώριζε νέα μέρη στο Γαλαξία. Χαιρόταν για λίγο, όμως και πάλι μέσα του είχε αυτήν την αίσθηση της αναζήτησης. Το ταξίδι συνεχίζονταν για πόσα πολλά αστρικά έτη, που ο φίλος μας είχε χάσει το λογαριασμό! Χωρίς να το καταλάβει είχε μεγαλώσει, αλλά χωρίς να βρίσκει αυτό που έψαχνε στο Σύμπαν.

Κάποια στιγμή χαμένος όπως ήταν στην αναζήτηση, έπεσε μέσα σε μια αστρική καταιγίδα. Μα τι ήταν κι αυτό! Προσπαθούσε να κρατηθεί, μα ήταν αδύνατο, ήταν έρμαιο των κοσμικών ανέμων. Στροβιλίζονταν αδιάκοπα, ανάμεσα σε πέτρες και αστεροειδή. "Τι κάνω εδώ εγώ, που πάω?" σκέφτηκε καθώς δεν μπορούσε να ξεφύγει όπως νόμιζε. "θα φύγω, θα βρω τρόπο να φύγω από δω μέσα..." και πάλευε να μην παρασυρθεί από τη δίνη που σχηματίζοταν. Καθώς πλησίαζαν έναν πλανήτη, έβαλε όλες του τις δυνάμεις να ξεφύγει. Το μόνο που θυμόταν μετά την προσπάθεια ήταν ότι προσγειώθηκε σε μια γαλάζια θάλασσα από αέρα. Ήταν η ατμόσφαιρα, είχε πέσει στη Γη!

"Μα τι φωτεινό μέρος είναι αυτό", έκανε καθώς κοιτούσε από ψηλά. "Πω,πω, δεν έχω ξαναδεί τόσα πολλά φωτάκια σε ολόκληρο τον Γαλαξία!" είπε καθώς χάζευε τα φώτα στις 5 ηπείρους. Όμως, μέσα του ένιωθε παράξενα. Σαν να έπιανε σήματα στον αέρα. Πλησίασε φοβισμένο λίγο πιο κοντά. Άκουσε θορύβους πολλούς, αλλά όχι σαν αυτούς που ήξερε εκεί ψηλά στον ουρανό. Άκουσε για πρώτη φορά στα έτη φωτός του, κλάμα, φωνές, γέλιο, καυγάδες, τραγούδια, ομιλίες, βογγυτά, αναστεναγμούς, ψιθύρους και έστεκε απορημένο. "Μα τι κόσμος είναι αυτός, παράξενος!" Κατέβηκε λίγο πιο κάτω και είδε στεριές και θάλασσες, βουνά και πεδιάδες. Εκεί αντίκρυσε, δάση και λίμνες, εργοστάσια και ερήμους, αυτοκίνητα, σπίτια πολλά και δρόμους να χαράζουν απ' άκρη σ' άκρη τη γη. Τα πλάσματα στη γη κινούνταν ασταμάτητα. Βόμβος παντού! Ζαλίστηκε το αστεράκι μας, "μα τι κόσμος είναι αυτός?".

Έστεψε το βλέμμα του προς τον ουρανό, θυμήθηκε το σπίτι του στο Γαλαξία, τα λόγια του γεροαστέρη... "Να μη σταματήσεις το ταξίδι σου, αν δεν βρεις την Αγάπη...!" Μα τι στο καλό ήταν αυτή η αγάπη, άραγε υπήρχε εδώ που είχε φτάσει? Αποφάσισε να περιδιαβεί αυτόν τον πολύβουο πλανήτη και μετά να συνεχίσει το ταξίδι του στο σύμπαν.
Εκεί που τριγύριζε, άκουσε κάτι που το έκανε να σταθεί. Ήταν μια γλυκιά φωνή που φώναξε το όνομά του "Αστέρι μου!" Που στο καλό ακούστηκε, ούτε και ήξερε. Στάθηκε ξαφνιασμένο. Η φωνή ξανακούστηκε και τον ξαναφώναξε: "αστέρι μου!". Ένιωθε πως μια δύναμη τον τράβαγε προς τα κάτω, άνοιξε τα χέρια και αφέθηκε στο κάλεσμα.

Έφτασε στη γη. Ο ουρανός πια κοίτονταν από πάνω του, μαύρος γεμάτος με χιλιάδες φωτάκια. Αντίκρυσε δυό ανθρώπινα όντα, το μεγαλύτερο κρατούσε στην αγκαλιά του το μικρότερο και του μιλούσε τρυφερά. "Αστέρι μου" είπε η μάνα στο παιδί καθώς το κρατούσε στα χέρια της για να το κοιμήσει. Το μωράκι την κοιτούσε γαληνεμένο. Ο Αστέρης δεν είχε ξανανιώσει έτσι ποτέ πιο πριν! Μια περίεργη ζεστασιά τον πλημμύρισε. Ένα διάπλατο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του, τους κοιτούσε εκστασιασμένος. "Αγάπη μου, μωρό μου, ζωή μου όλη", έλεγε η μανούλα στο μονάκριβό της σπλάχνο. "Σ' αγαπώ..." Ο Αστέρης δεν άργησε να καταλάβει πως το ταξίδι του είχε τελειώσει. Ώστε αυτή εδώ ήταν η αγάπη που έψαχνε! Για φαντάσου...!

Πήρε φόρα και όσο πιο ήσυχα μπορούσε μπήκε μέσα στη ψυχή του μωρού, σαν μια πνοή του ανέμου. Τα ματάκια του βρέφους άστραψαν με μια λάμψη μοναδική. Τώρα πια ο Αστέρης είχε βρεί αυτό που έψαχνε αδιάκοπα, την Αγάπη!

(c) Μαριαλένα, 27/09/2006



Υ.Γ. Το παραμύθι αυτό το αφιερώνω σε έναν τρίχρονο φίλο, τον Γιώργη. Τόσο ο μπαμπάς του, όσο και εκείνος ξέρουν το γιατί. Τους ευχαριστώ που μου επέτρεψαν να νιώσω και να εμπνευστώ από την αγάπη τους...!

Η ώρα της αλήθειας

(αυστηρώς ακατάλληλο για προκατειλημμένους!)

Αυτήν την κουβέντα αγαπητό μου ημερολόγιο, θα έπρεπε να την έχουμε κάνει πολλά χρόνια τώρα, αλλά βλέπεις όλο και απέφευγα να ανοίξω την συζήτηση με τον εαυτό μου, γιατί την κρατούσα ανείπωτη, σαν επτασφράγιστο μυστικό!

Ξέρεις καλά γιατί μιλάω, εαυτούλη μου. Ήλθε η ώρα να τα πούμε, εσύ τι λες? Θα κάνω εγώ την αρχή, δεν είναι ώρα για ντροπές... Λοιπόν πες μου σε παρακαλώ τι θα είχες κάνει ως τώρα στη ζωή σου, αν δεν είχες διαβήτη?



Ορίστε, παρακαλώ, κοιτάς αλλού? Πας να αλλάξεις θέμα συζήτησης? Όχι χρυσό μου, κάτσε εδώ να τα πούμε που σου λέω! Για λέγε να σ' ακούσω:

- Θα χες πιθανόν ακολουθήσει καριέρα στρατιωτικού σαν τους γονείς σου, αν δεν είχες διαβήτη?
- Θα είχες μάλλον αρκετές κακές συνήθειες, γιατί δεν θα υπολόγιζες το κόστος της υγείας σου?
- Θα χες περάσει την εφηβεία σου κοινωνικοποιημένη και όχι με αισθήματα αυτο-απόρριψης και οργής, εξαιτίας της πάθησής σου?
- Θα χες φύγει στο εξωτερικό με κάποιον τρόπο?
- Θα χες ένα λόγο λιγότερο να μην κολλάς στις προσωπικές σου σχέσεις?
- Θα χες ελάχιστα προβλήματα υγείας αφού θα εξέλιπε ο παράγων που τα δημιουργεί?
- Θα χες λιγότερα κολλήματα να αποδεχτείς τον εαυτό σου γι' αυτό που είναι?
- Θα χες πιθανόν οικογένεια και παιδιά μου λες? ή
- Θα χες αφιερωθεί στην καριέρα σου, ό,τι και να λες?



Σ' άκουσα σου λέω, σ' άκουσα! Μου φαίνεται πως πας να τα φορτώσεις όλα, εκεί που πονάς, ταπεινή μου άποψη. Καλά κάνεις, αφού ακόμα σε τρώει, να μην κρυβόμαστε! Να σου πω και εγώ τι έχεις κάνει μέχρι τώρα, ανεξάρτητα από το γεγονός του διαβήτη σου?
- Σπούδασες και αναζήτησες τη γνώση.
- Ανέλαβες την ευθύνη του εαυτού σου από ένα σημείο και πέρα.
- Έμαθες να οδηγείς, αγαπάς να ταξιδεύεις, λατρεύεις τη φύση και τη φυσική ζωή.
- Απέφυγες τις κακές συνήθειες, άλλωστε δεν σου ταιριάζουν σαν χαρακτήρας.
- Είσαι συναισθηματικά κολλημένη με την οικογένεια. Αυτό προϋπήρχε και ενισχύθηκε.
- Αγάπησες, αγαπάς και αγαπήθηκες. Λίγο το έχεις αυτό?
- Έμαθες να βλέπεις τους ανθρώπους με ανθρωπιά, με κατανόηση. Πόνεσες και κατάλαβες!
- Θα πεθάνεις όπως όλοι μας. Ο καθένας κάνει την πορεία του στη ζωή, αθάνατη θα σαι?
- Φοβάσαι και τη σκιά σου ακόμη, μη βγεις ακόμα στο τριπάκι της "ζωής με απ' όλα". ΟΚ! Πάω πάσο...
- Σκέφτεσαι τι θα απογίνεις χωρίς τους βαρβάρους σου? Άραγε υπάρχει ζωή μετά?
- Δεν σου τάξε το σύμπαν να μην πονέσεις για τίποτα. Στο πρόγραμμα είναι. Σου ταξε όμως να ζήσεις τη ζωή που διάλεξες σαν άνθρωπος, τ' ακούς?



Πάλι σε πήρε το παράπονο, ε? Έλα δω ψυχούλα μου, έλα δω, δώσε μου το χέρι σου και μαζί θα προχωρήσουμε. Τώρα που σε βρήκα δεν σ' αφήνω, έλα πάμε και μη φοβάσαι. Έλα!
-
Υ.Γ. Βάσω όταν μου ζήτησες να κάνω έναν απολογισμό του πριν και του μετά, γονάτισα! Ελπίζω αυτό εδώ να είναι μια καλή αρχή για να πάμε παρακάτω. Τουλάχιστον προσπάθησα.
-
Σχετικά links: Diabetes on Yahoo!, Sugarfree.gr, Πανελλήνια Ενωση Αγωνος Κατά του Νεανικού Διαβήτη, Juvenile Diabetes Research Foundation Intl

(c) Marialena, 25/09/2006

Μια αγκαλιά...

picture by Marialena, 2006

...σαν κι αυτή εδώ για σήμερα, είτε νιώθουμε σαν τον γαϊδουράκο ή τον Winnie. Γιατί απλά είναι όμορφο και ανθρώπινο να μοιραζόμαστε μια αγκαλιά. Καλημέρα!

Η Ψυχή του Σάμουράι 3

Έφυγε ο Σαμουράι από το σπίτι, το φτωχικό καλυβάκι που συνάντησε τον Πατέρα και έφυγε για ταξίδι μεγάλο και απροσδιόριστο. Με μια μαγκούρα στο χέρι βάδιζε τον δρόμο του, μέρα και νύχτα. Το τοπίο είχε πάρει τα χρώματα του φθινοπώρου, γύρω μύριζε το νοτισμένο χώμα στις όχθες του ποταμού. Υγρασία παντού και ομίχλη.

Τα κόκκαλά του πονούσαν, βαριανάσαινε. Όμως σαν να μην ήξερε γιατί, συνέχιζε να περπατά μέχρι που τα πόδια του δεν τον βαστούσαν άλλο και έκανε το δισάκι του μαξιλάρι και ξάπλωνε κάτω από τα δέντρα. Κατάκοπος μια μέρα, βρήκε καταφύγιο στη κουφάλα ενός δέντρου. Η βροχή τον συντρόφευε συνέχεια τις τελευταίες μέρες, τώρα σαν ψιλόβροχο, τον έκανε να μπει μέσα στη κουφάλα και να πέσει για ύπνο.

Καθώς οι αντιστάσεις του ολοένα και χάνονταν καθώς αποκοιμόνταν, ονειρεύτηκε το ζεστό της χάδι, την γλυκειά ανάσα της να τον συντροφεύει στο προσκεφάλι του. Η μορφή της απροσδιόριστη, μα η αίσθησή γνωστή. Εκείνη! Αναστέναξε προσπαθώντας να βολευτεί μέσα στον κορμό του δέντρου. Την αναζητούσε μέσα στο όνειρο, έψαχνε να ξαναβρεί την αγάπη του για κείνη. Αναστατώθηκε και ξύπνησε ξαφνιασμένος. Το όνειρο είχε πια χαθεί μαζί με κείνο που ένιωσε. "Αγάπη μου!" ψιθύρισε και ανασκουμπόθηκε για να πάρει και πάλι τον δρόμο.

Ο δρόμος του φαινόταν διαφορετικός. Τα μάτια του σαν να μην έβλεπαν που πήγαιναν. Περπατούσε με ήλιο, μα για εκείνον μονάχα συννεφιά και θολούρα υπήρχε. Μα τι μου συμβαίνει, αναρωτήθηκε. Γιατί ο ήλιος δεν φέγγει στο διάβα μου? Έκλεισε τα μάτια και κει αντίκρυσε το σκοτάδι της ψυχής του. Έσκυψε το κεφάλι, κατάλαβε τι του συνέβαινε. Αυτό ήταν που έβλεπε, το έρεβος μέσα του. Μια ατελείωτη συννεφιά, ένα χάος. Έστεψε το βλέμμα προς τον ουρανό. Ο ήλιος ήταν ακόμα εκεί! Σήκωσε τα χέρια, Ουράνιε Πατέρα βοήθησέ με να βρω το Φως, βοήθησέ με σε παρακαλώ, δεν αντέχω άλλο σκοτάδι στη ψυχή... και τα δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια του! Έμεινε εκεί γονατισμένος για ώρα. Βοήθησέ με να διώξω το σκοτάδι, βοήθησέ με!

(συνεχίζεται...)
(c) Marialena, 26/09/2006

Και ρώτησα τον Δάσκαλο για το Πνεύμα

ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

- Δάσκαλε, φοβάμαι την πρόσβαση στο πνεύμα.
- Είναι μέσα σου, παιδί μου. Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε. Μόνο του αναδύεται, όταν είσαι έτοιμος να το δεχτείς. Όταν ηθελημένα είσαι ανοιχτός.
Και γίνεται τόσο απλά, ώστε μοιάζει σαν να είναι "τίποτε". Γιατί όλα "είναι" χωρίς προσπάθεια, χωρίς σκέψη, χωρίς συναίσθημα. Όλα είναι ένα κενό, που αφήνει να περνάει αυτό που εμείς ονομάζουμε αγάπη.
- Δηλαδή Δάσκαλε, για να γίνει αυτό, πρέπει, όπως έχεις ξαναπεί, να μην υπάρχει υπερλειτουργία, υπολειτουργία ή παραλειτουργία σε κανένα επίπεδο?
- Ναι παιδί μου. Όταν, δηλαδή, έχουμε τάξη στο σώμα, σιωπή στο νου και ειρήνη στη ψυχή.
- Και νιώθουμε πληρότητα. Έτσι δεν είναι, Δάσκαλε?
- Ναι. Γιατί το βιολογικό, το ψυχοδιανοητικό και το πνευματικό μας επίπεδο λειτουργούν ισότιμα - έχουν ισορροπία.
- Την πρόσβαση στο πνεύμα τη φαντάζομαι σαν έρωτα, Δάσκαλε. Σαν μεγάλο έρωτα. Έναν έρωτα που είναι το όνειρό μας, ο σκοπός μας. Κι είναι η ένωσή μας με το Σύμπαν. Η ένωσή μας με τον Δημιουργό μας. Η χαρά επί της γης. Αλλά, Δάσκαλε, αυτός ο έρωτας δεν είναι υπερλειτουργία?
- Σε κατάσταση αληθινού έρωτα, τίποτα δεν υπερλειτουργεί. Όλα είναι αυτό που ήταν πάντα. Και η πληρότητα που νιώθουμε είναι τόση όση νιώθουμε, όταν λειτουργούμε σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου είδους, τόσο στον έρωτα όσο και σε οτιδήποτε άλλο.
Όταν λοιπόν, είμαστε αληθινά ερωτευμένοι, το ανθρώπινο σώμα είναι πια ελεύθερο και έχει πλήρη συμβατότητα, συνεργασία, θα έλεγα συν-λειτουργία, με τη φύση, με το Σύμπαν. Και μόνο σε αυτή την κατάσταση μπορεί να μας ανοίξει το δρόμο που οδηγεί στο πνεύμα.
- Μεγάλο το έργο του σώματος, Δάσκαλε! Μεγάλο το έργο του!
- Ναι παιδί μου. Κι όμως, οι πιο πολλοί από εμάς δεν του δίνουμε σημασία. Ενώ, όταν το προσέξουμε, το ακούσουμε, το γνωρίσουμε, το αγαπήσουμε, μας δίνει αυτό το μεγάλο δώρο.
- Εμείς, Δάσκαλε, τι δώρο του δίνουμε?
- Στις συνθήκες της πλήρους ισότητας, της πλήρους αρμονίας, η φύση δεν λειτουργεί έτσι, παιδί μου. Δεν σκέπτεται τι δίνει, δεν σκέπτεται τι παίρνει. Όλα γίνονται αυθόρμητα, ανάλογα με την ισορροπία που χρειάζεται. Ίσως, η πρόσβασή μας στο πνεύμα να είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να δώσουμε στο σώμα. Για τότε εκτελεί τον προορισμό του.
- Φοβάμαι, Δάσκαλε. Φοβάμαι, μήπως το σώμα δεν τα καταλαβαίνει όλα αυτά. Το πνεύμα είναι αιώνιο. Ήταν, είναι και θα είναι. Ενώ το σώμα? Τι είναι το σώμα, Δάσκαλε?
Μας έχεις πει, Δάσκαλε, ότι το ανθρώπινο είδος, σαν συνείδηση, διανύει την εφηβική του ηλικία. Μήπως το ίδιο ισχύει και για το σώμα?
Ξέρω, μας το έχεις πει, Δάσκαλε, ότι, σαν ύλη, το ανθρώπινο είδος έχει όλη τη Σοφία του Σύμπαντος μέσα του. Είναι, όμως, η συνείδησή του σώματος αρκετά ώριμη, ώστε να αφομοιώσει όλα αυτά? Όλη την πληροφόρηση? Την πλήρη αναλλοίωτη πληροφόρηση? Αντέχει, άραγε, Δάσκαλε, τόση συνεργασία, τόση συμβατικότητα, τόση συν-λειτουργία, με το Σύμπαν στο συνολό του? Αντέχει τόση αγάπη?
Ίσως να μην μπορεί ακόμη, Δάσκαλε. Και καίγεται, Δάσκαλε, καίγεται!!
Ίσως, Δάσκαλε, για το σώμα όλα αυτά να είναι υπερλειτουργία.
Σε ρωτάω, Δάσκαλε, αλλά δεν θέλω απάντηση. Ξέρω ότι δεν είμαι έτοιμος να μου απαντήσεις. Συγχώρα με, Δάσκαλε, για το ξέσπασμά μου. Βοήθα με, να φύγει ο φόβος.
Κύριε, ελέησον.
Κύριε, ελέησον.
Κύριε, ελέησόν με τον αμαρτωλό.
Ξέρω, Κύριε, ότι αγάπη θέλεις και όχι θυσία.

Από το βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού - Κισατζεκιάν "Και ρώτησα τον Δάσκαλο...", σειρά: Η επανάσταση της αγάπης, εκδόσεις: Καφέ Σχολειό

I believe I can fly (Bonus Track)

Πιστεύω πως μπορώ να πετάξω



Συνήθιζα να πιστεύω πως δεν μπορούσα να συνεχίσω
Και η ζωή δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα απαίσιο τραγούδι
Αλλά τώρα ξέρω το νόημα της αληθινής αγάπης
Μαθαίνω στα χέρια που κρατούν για πάντα

Εάν μπορώ να το δω, μπορώ να το κάνω
Εάν απλά το πιστέψω, δεν έχει δυσκολία

Πιστεύω πως μπορώ να πετάξω
Πιστεύω πως μπορώ να φτάσω τον ουρανό
Το σκέπτομαι μέρα και νύχτα
Να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω μακριά
Πιστεύω πως μπορώ να ανοιχτώ
Με βλέπω να τρέχω έξω από την ανοικτή πόρτα
Πιστεύω πως μπορώ να πετάξω
Πιστεύω πως μπορώ να πετάξω
Ω, πιστεύω πως μπορώ να πετάξω

Βλέπεις ήμουν στο όριο να καταρρεύσω
Κάποιες φορές η σιωπή μπορεί να είναι εκκωφαντική
Υπάρχουν θαύματα στη ζωή που πρέπει να πραγματοποιήσω
Αλλά πρώτα ξέρω ότι ξεκινά από μέσα μου

Μπορώ να το πιστέψω?



Artist: R-Kelly
Song:I believe I can fly (<---!download link)

The original lyrics can be found HERE.
Translated into Greek by Marialena, 2006

σ.σ. Αυτό το τραγούδι το ξαναερωτεύθηκα πρόσφατα, συναντώντας το κει που δεν το περίμενα, ένα απογευματάκι στις αρχές του Σεπτέμβρη. Το έσωσα και άρχισα να το ακούω σχεδόν καθημερινά, πολλές φορές τραγουδώντας και νιώθοντας τους στίχους έναν έναν, να βρίσκουν τον στόχο τους κατευθείαν στη καρδιά μου! Λέω πως αυτός ο καιρός είναι εποχή ανακατατάξεων και επαναπροσδιορισμών, που όμως έχουν το τίμημά τους στη πίστη μου για τη ζωή. Κάποιοι φίλοι ανέλαβαν το ρόλο του κυματοθραύστη όταν πρόσφατα πάλι, έχασα την ελπίδα μου για ένα καλύτερο αύριο. Προσπαθούσα να στραμπουλίξω την αγάπη, μα αυτή βρήκε τον τρόπο να δηλώσει για μια ακόμα φορά παρούσα. "Μέσα σου είμαι" μου φώναζε και ας είχα κλείσει μάτια και αυτιά και έλεγα τα δικά μου τα παράλογα.

Με εκφράζουν οι στίχοι, με σηκώνουν από εκεί που πάω να πέσω, μου θυμίζουν τον προορισμό επί της γης. Τα φτερά θα τα βγάλω για να απεγκλωβιστώ από τα δεσμά του Προμηθέως, αυτά τα φτερά έχω να θρέψω για να φύγω από κει που δεν υπάρχει αγάπη. Όχι αυτήν την εγωϊστική αγάπη που μόνο ξέρει να ζητά και να μην χορταίνει, αλλά αυτήν την αθόρυβη και πολύτιμη που ψιθυρίζει πως αγάπη σημαίνει να δίνεις, μόνο αυτό!

Ελάτε να πετάξουμε μαζί προς αυτή τη κατεύθυνση, μπορούμε να τα καταφέρουμε!

Μαριαλένα, 21/09/2006

Υ.Γ. Το τραγούδι αυτό είναι αφιερωμένο στις φίλες μου Βάσω, Παναγιώτα και Μελίνα που μου έδωσαν αγάπη και κατάλαβα πολλά. Ευχαριστώ και την Λίλυ (Α Woman in this city ©) που μέσα από τα ακούσματά της, βρήκα αυτό το τόσο όμορφο κομμάτι που μοιράζομαι μαζί σας!Καλό σ/κ, Μ.

Η Χαρά

Το όνομά της ήταν Χαρά. Ένα μικρό κοριτσάκι, πρόσχαρο και γεμάτο ζωή. Με τα ξανθωπά της κοτσιδάκια δεμένα με πολύχρωμα λαστιχάκια, φορεματάκι γεμάτο τσαχπινιά, τα παπουτσάκια που έδεναν στο πλάι. Ματάκια που αστράφταν από περιέργεια. Η Χαρά!

Τη συνάντησα μια μέρα στις κούνιες, να παίζει ξέγνοιαστη σαν να χόρευε σε έναν αδιάκοπο χορό των μελισσών. Πάνω κάτω, ήταν αεικίνητη! Χαμογέλασα, μ' άρεσε η ζουζουνιά της. Κοντοστάθηκα για λίγο, φέρνοντας τις δικές μου μνήμες από τις ίδιες κούνιες κάποια χρόνια πριν...

Δεν ξέρω πόσο έμεινα με το βλέμμα απλανές, εκεί στη μέση της παιδικής χαράς, στο πάρκο. Ίσως ελάχιστα, αλλά αρκετά για να ακούσω μια φωνούλα να μου λέει: "Παίζουμε?" Γύρισα σαν να ξύπνησα από λήθαργο, εκεί ήμουν και εγώ, παιδί απέναντί της. Παίζουμε! της απάντησα και πήγαμε στη τσουλίθρα με τον σαλίγκαρο. Αγαπημένο παιχνίδι, δε χόρταινα να ανεβοκατεβαίνω μέσα από τα κουτάκια που άλλωτε ήταν το κάστρο μου, άλλωτε διαστημόπλοιο, σπηλιά και ό,τι άλλο βάλει ο νους.

Μετά κάναμε τραμπάλα. Πάνω κάτω, πάνω κάτω, χτυπούσε ο ποπός μου στο κάθισμα και πάλι σηκωνόμασταν. Γέλια, κι άλλο, κι άλλο λέγαμε και γελάγαμε! Πήγαμε και στο γύρω γύρω όλοι, κάθισα και εκείνη με το πόδι έσπρωχνε το χώμα για να γυρίζουμε ακόμα πιο γρήγορα. Αααααα, ωραία που είναιιιιι! Πετάωωωωω!



Ουφ, πάμε και στις κούνιες? Πάμε και καθήσαμε στις ξύλινες εκείνες κούνιες με την αλυσίδα μπροστά για να μην πέσουμε, υποτίθεται. Σ' αρέσει να κάνεις κούνια? Πολύ, μου απάντησε. Φτάνω μέχρι τον ουρανό! Κοίτα με, μου λέει με την πονηριά του απονήρευτου παιδιού. Ει, ωπ, έι, ωπ, σε περνάω, σε περνάω, φτάσε μεεεε! έλεγα και γελούσα. Περίεργο, δεν ζαλιζόμουν, σαν παιδί δεν ζαλιζόμουν ποτέ όσο ψηλά και να έφτανα! Και τώρα το ίδιο συνέβαινε, το απολάμβανα, έι, ώπ!



Έξαφνα ξαναβρέθηκα να στέκομαι ορθή στο παρόν στη μέση της παιδικής χαράς. Το κοριτσάκι μου τραβούσε απαλά το μανίκι. Κυρία, κυρία, μου είπε με την παιδική της φωνούλα, παίζουμε?

(c) Marialena, 20/09/2006

Το μπλε τετράδιο

Με πιάνω να θέλω να κάνω ένα ταξίδι στον χρόνο, όπως τώρα. Είμαι εδώ, μα στην ουσία δεν είμαι. Ταξιδεύει το μυαλό, ξεφεύγει από την πραγματικότητα. Παλιά μου τέχνη κόσκινο! Είμαι πάλι στο παιδικό μου δωμάτιο, κάθομαι στα γόνατα στο κρεββάτι και έχω στα χέρια μου ένα τετράδιο. Ένα μπλε τετράδιο με μισές γραμμές μισό λευκό από πάνω, σαν εκείνα που χρησιμοποιούσαμε στο δημοτικό, τότε, όταν ζωγραφίζαμε και γράφαμε, ποιός θυμάται τι, τώρα πια! Ένα τέτοιο τετράδιο γεμάτο μνήμες, θέλω να ανοίξω ξανά, έναν Σεπτέμβρη σχολικό και περασμένο.

Θα πάρω τις μπογιές μου δίπλα εκεί και θα το ανοίξω. Οι σελίδες του φαντάζουν άδειες μα εγώ θέλω να τις γεμίσω με χρώματα, με σχέδια, με τη φαντασία μου! Είναι σαν να το έχω ήδη ζωγραφίσει, σας λέω! Κρατώ στο χέρι μια μπογιά, αρχίζω να χρωματίζω το χαρτί. Θα φτιάξω ένα σπιτάκι, με κήπο, με δέντρα τριγύρω, με τον ήλιο από πάνω να λάμπει, θα το στολίσω, θα φτιάξω και φράχτη και ρυάκι να τρέχει παραδίπλα και πουλάκια να πετούν πάνω από τα δέντρα. Θα βάλω και ζωάκια να τρέχουν στο γρασίδι. Θα βάλω και παιδάκια να κρατιούνται χέρι-χέρι. Μεγάλους δεν θα βάλω, δεν χρειάζονται. Άλλωστε είναι εκεί με τον τρόπο τους!


children's drawing by mtsd.org

Όσο θα ζωγραφίζω, θα ακούω τα κοτσύφια στο πεύκο να κελαηδάνε, θα πλάθω φανταστικούς φίλους και διαλόγους στο μυαλό μου και θα είναι σαν να είναι όλα αληθινά. Θα βάλω και την υπογραφή μου από κάτω, με τα άγαρμπα γραμματάκια των πρώτων τάξεων του Δημοτικού. Θα πάω να το δείξω μετά στη μαμά μου, "κοίτα τι έφτιαξα μαμά!" και ελπίζω να μην με ξεφορτωθεί με ένα "ωραίο είναι", αλλά να εισπράξω την επιβεβαίωσή της!

Μα τι στο καλό έπαθα πάλι, μεγαλώνω ξανά, ξεμακραίνω από το παιδικό δωμάτιο, το παρόν με τραβά στο σήμερα. Γαμώτο! Ωραία που ήταν εκεί... θα ξαναπάω κάπως, κάποτε, να βρω εκείνο το μπλε τετράδιο!

Οι συνταγές της ακαμάτρας

Απόψε αυτοσχεδιάζουμε!

Η σχέση μου με την κουζίνα δεν είναι καθόλου προβλέψιμη και πατροπαράδοτη, ως είθισται ως γυνή κλπ τετριμμένα. Μέχρι τώρα προτιμώ απλό φαγητό και μου αρέσει ιδιαίτερα να αυτοσχεδιάζω στις σαλάτες και τα επιδόρπια. Μέχρι εκεί και πορευόμαστε και με το συσσίτιο από τον Ερυθρό Σταυρό, ε… σόρρυ, τη μάνα μου εννοούσα, όταν κάνει αποστολές ταπερακίων για τα καμάρια της!

Σήμερα το απόγευμα όμως, για να φάω το βραδινό μου, έπρεπε να κάνω κάτι γι’ αυτό. Είχα προμηθευτεί ένα πακέτο Mix & Cook, από τον Μπάρμπα-Στάθη, από το καλοκαίρι και να σου η λύση! Παρακάτω θα σας διηγηθώ όμως και πως κατέληξε να γίνει από Mix & Cook, σε Anything goes made by Marialena. Ακολουθήστε με στη κουζίνα παρακαλώ:

Υλικά: 1 πακέτο πέννες ριγκάτε με λαχανικά της Μεσογείου Mix & Cook, «θείος Ευστάθιος» (πριν το μποϊκοτάζ, να μην παρεξηγηθούμε σύντροφοι αγωνιστές!)
Μια κουταλιά ελαιόλαδο αγνό, παρθένο και εξαιρετικό (όχι σαν εμάς βρε!)
1 κονσέρβα TRATA σουπιές κοκκινιστές (και όμως, και όμως υπάρχουν σας λέω)
Μια χούφτα καλαμπόκι κατεψυγμένο αγνώστου εθνικότητος και ταυτότητος
Λίγα φύλλα δυόσμου αποξηραμένου τριμμένα
Κανέλλα σε ξυλαράκια (μισό αρκεί, δια τις συπίες κυρίως το βάζω!)
Τυρί τριμμένο (εμ, νομίζετε τελειώσαμε, όχι ακόμα) & φυσικά…
Τριμμένα καρύδια (χωρίς σύκα και γλυκό κρασί, α! όλα κι όλα!!!)

Παρασκευή: (όχι, Δευτέρα ήταν μην μπερδευόμαστε…)
Αφού βάλουμε σύμφωνα με τις οδηγίες μια κουταλιά νερό (εγώ έβαλα με την κουτάλα) στο αντικολλητικό μας τηγάνι, (αν δεν έχετε, στο γουόκ, βρε αδελφέ, μην κολλάμε σε λεπτομέρειες, τς, τς, τς), για 3 λεπτά ανακατεύετε το παγωμένο πράμα που στέκει στο τηγάνι σας, ελπίζοντας να αρχίσει να παίρνει χρώμα, σε μέτρια φωτιά, παρακαλώ. Μετά αν θέλετε, βάζετε και μια κουταλιά ελαιόλαδο και ανακατεύετε ξανά μέχρι να σας βγει το χέρι, ή να πιτσιλίσετε την βερμούδα σας, διαλιέχτε! Μέχρι εδώ καλά, γιατί εδώ ξεκινά το θρίλερ που σας περιγράφω παρακάτω:

Αφού με έπιασε το δημιουργικό μου και πεινούσα κιόλας, είπα να προσθέσω τας συπίας, που αλλέως πως δεν νομίζω πως θα έτρωγα σκέτες! (Α, ρε πατέρα, για γαύρο πήγαινες, σουπιές έφερες, φτου!) Τις πρόσθεσα στο αναβράζον (όχι Depon καλέ), φαγητό και περίμενα να πάρουν μια βρασούλα στα γρήγορα. Έλα όμως, που η μυρωδιά κάπως μου έκατσε και γι’ αυτό έβαλα και τα ξυλαράκια της κανέλλας, να μαλακώσει η σουπιϊλα! Μετά όμως ανοίγοντας την κατάψυξη για να πάρω το τριμμένο τυρί, τσουπ! βλέπω και το κατεψυγμένο καλαμπόκι σε μια γωνία. Καλώς το μου και παίρνω μια χούφτα και την ρίχνω στη συνταγή! Ωραία, κιτρίνισαν (ελπίζω όχι από το κακό τους, βέβαια) και αυτά και μετά ήλθε η ώρα του δυόσμου! Τον έτριψα και ανακάτεψα το τουρλού. Έλα όμως που η «ακόρεστη» όρεξη μου δεν έλεγε να ικανοποιηθεί με τον συνδυασμό αυτό… (χα,χα,χα) Έβαλα και λίγο τριμμένο τυρί από πάνω, αφού προηγουμένως είχα σβήσει τη φωτιά και ο βρασμός είχε πέσει και μετά το άφησα να ηρεμίσει (επιτέλους!) Αλλά δεν είχα πει την τελευταία μου κουβέντα: Ενώ έκανα διαλογισμό, μου ήλθε η επιφοίτηση (γελάτε εσείς, το ξέρω!) να τρίψω και ολίγα καρύδια για γαρνιτούρα. Μου έλειπε μόνο λίγο λευκό κρασί να το σβήσω. Και ιδού το πιάτο έτοιμο, κυρίες και κύριοι!!!



Καλή μας όρεξη!

Μερίδες: 2 (μέτριες)
Χρόνος παρασκευής: 10 λεπτά (εκτός αν σας πιάσει κάτι σαν και αυτό που με έπιασε εμένα και έβαζα υλικά και σταματημό δεν είχα)
Συνοδεύεται: από σαλάτα εποχής, αν και με μπροκολάκι βραστό θα ήταν τρέλλα & δροσερό λευκό κρασί (και κεριά και μουσική και ωραίο συνοδό και μετά ξυπνήσαμε!!!)

Και ρώτησα τον Δάσκαλο για τον Ανθρώπινο Νου

Ο Ανθρώπινος Νους

- Δάσκαλε, χθες βράδυ ήθελα να σου μιλήσω για κάτι που με τυραννάει. Δεν αντέχω τις σκέψεις που ακατάπαυστα περνούν από το μυαλό μου. Οργιάζουν οι αισθήσεις μου και μεγαλώνει η αγωνία και ο φόβος στην ψυχή μου. Σε λίγα λεπτά, με τη σκέψη μου είχα καταστρέψει τα πάντα και πρώτα απ' όλα εμένα. Κι η απελπισία μου συνεχιζόταν.

Τότε σκέφθηκα πόσο μου έλειπε η βοήθειά σου εκείνη τη στιγμή. Και ντράπηκα, γιατί δεν θέλω ούτε στιγμή να σε χάσω από τα μάτια μου. Μετά σε σκέφθηκα βαθιά και τότε μου γεννήθηκε η επιθυμία να γίνω παρατηρητής και να μιλήσω με τον ανθρώπινο νου μέσα μου. Να μιλήσω με τον εαυτό μου.

Και το έκανα, Δάσκαλε. Τον αντιμετώπισα σαν φίλο μου, τον αγκάλιασα και του είπα:
"Ανθρώπινε νου, ήρθε η ώρα να σου ζητήσω να μιλήσεις με το ανθρώπινο σώμα μου. Άκουσε τι έχει να σου πει:
"Κοίταξε με, ανθρώπινε νου. Είμαι εδώ, δίπλα σου. Σε στήριξα. Πίστεψα σε σένα. Κι είναι αλήθεια ότι μου έμαθες πολλά. Εσύ με βοήθησες να αντέξω τις αλλαγές σε αυτό το χώρο όπου υπάρχω. Σε αυτό το χρόνο όπου υπάρχω και για όσο υπάρχω με αυτή τη μορφή. Και σε σέβομαι γι' αυτό.

Κι είναι πολύ εντυπωσιακά όσα έχεις δημιουργήσει: πολιτισμούς που ζουν χιλιάδες χρόνια. Κι έτσι ο άνθρωπος σου έδωσε την πρώτη θέση στην αξιολόγησή του. Και ξέχασε ότι εγώ είμαι η κατοικία του νου, της ψυχής και του πνεύματος, όσο ζει σε αυτόν τον κόσμο, στο υλικό επίπεδο. Κι ακόμα ξέχασε ότι η ύλη σου, τα μάτια και τα άτομα που τη συνθέτουν, έχουν ιστορία ασύγκριτα παλιότερη - εκατομμυρίων χρόνων. Ενώ ο νους, η σκέψη και η λογική, εμφανίστηκαν μόλις πριν από 300.000 χρόνια.

Κι έτσι η ύλη μου κρύβει μέσα της την πληροφόρηση ολόκληρου του σύμπαντος, ανέπαφη και αναλλοίωτη. Κι είναι αυτή που την ονομάζουμε γνώση του βάθους.

Κι ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σου αυτή τη γνώση και να σου πω πως αναβλύζει από μέσα μου η αίσθηση του ΈΝΑ.

Στην αρχή ήταν όλα ένα. Κι από την ενότητα αυτή γεννήθηκε η συνύπαρξη, η συμπληρωματικότητα, η συνεργασία. Αλλά στο δρόμο της αναπτυξής μας γεννήθηκε η συνείδηση του εγώ, η λογική κι όλες οι δικές σου λειτουργίες. Κι όπως σου είπα πριν από λίγο, ήσουν πολύ σημαντικός και χρήσιμος. Όμως, μαζί με την συνείδηση του εγώ γεννήθηκε ο ατομισμός και ο διαχωρισμός. Κι ακουλούθησε η διάκριση και η σύγκριση και η απόρριψη. Κι είναι καλό να μπορούμε να διακρίνουμε τις τροφές και να απορρίπτουμε τις βλαβερές. Όμως, εμείς φτάσαμε να απορρίπτουμε τόσο τους άλλους ανθρώπους όσο και τον εαυτό μας. Κι έτσι ξεστρατίσαμε, χαθήκαμε. Και παιδευόμαστε αιώνες τώρα.

Μέσα μου όμως, ζει πάντα η γνώση που μπορεί να μας βάλει ξανά στο δρόμο της ενότητας, το δρόμο της αποδοχής. Σου ζητώ, λοιπόν, να μου επιτρέψεις να σε οδηγήσω να τον διανύσουμε μαζί. Στο δρόμο αυτό θα είμαστε ισότιμοι εσύ και εγώ. Κι όταν φτάσουμε στο τέρμα με την ψυχή μας καθαρή, τότε θα νιώσουμε πως όλα γίνανε και πάλι ένα. Ένα εσύ και γω κι ολόκληρη η ανθρωπότητα κι όλο το σύμπαν.

Και τότε και η δική σου γνώση και η γνώση του βάθους θα ενωθούν και η μία θα συμπληρώνει και θα στηρίζει την άλλη. Θα χαθούν έτσι οι εσωτερικές συγκρούσεις που κάνουν τον κάθε άνθρωπο να χτυπά τον εαυτό του. Μαζί θα χαθούν και οι εξωτερικές, εκείνες που κάνουν τον κάθε άνθρωπο να χτυπιέται με τους συνανθρώπους του, με το περιβάλλον του το φυσικό και το κοινωνικό.

Όταν βασιλέψει ξανά η ενότητα, θα στηριχθούμε και πάλι στην πίστη στο Δημιουργό και στην αιώνια ζωή. Κι η πίστη αυτή καταργεί τον φόβο του θανάτου και τον ίδιο τον θάνατο.

Από το βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού - Κισατζεκιάν "Και ρώτησα τον Δάσκαλο...", σειρά: Η επανάσταστη της αγάπης, εκδόσεις Καφέ Σχολειό

Όλες του κόσμου οι Κυριακές (Bonus Track)

Ερμηνεύτρια: Χάρις Αλεξίου
Συνθέτης: Χρήστος Νικολόπουλος
Στιχουργός: Λευτέρης Παπαδόπουλος



Όλες του κόσμου οι Κυριακές λάμπουν στο πρόσωπό σου...

Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους που είτε από κοντά, είτε μακριά, η αγάπη τους ζεσταίνει τη καρδιά! Σας ευχαριστώ...

Καλή ακρόαση, σ' αυτό το πρωϊνό Κυριακής, που ξεπρόβαλε φωτεινό, χαμογελαστό, ακόμα ζεστό και γιατί όχι πλημμυρισμένο από χιλιάδες χρώματα και μουσικές που αποκαλύπτονται ολόγυρα!

Μαριαλένα

Nothing really matters

When I was very young
Nothing really mattered to me
But making myself happy
I was the only one

Now that I am grown
Everythings changed
Ill never be the same
Because of you

Chorus:

Nothing really matters
Love is all we need
Everything I give you
All comes back to me

Looking at my life
Its very clear to me
I lived so selfishly
I was the only one

I realize
That nobody wins
Something is ending
And something begins

(chorus, repeat)

Nothing takes the past away
Like the future
Nothing makes the darkness go
Like the light

Youre shelter from the storm
Give me comfort in your arms

(chorus, repeat and fade)

Artist: Madonna
Album: Frozen (2001)



Αυτοί οι στίχοι μου ήλθαν στο νου αυτήν την εβδομάδα για προσωπικούς μου λόγους. Σήμερα ήθελα να τους αφιερώσω σε κάποιον άνθρωπο, που όπως τουλάχιστον νόμιζα, άξιζε τον κόπο να του επικοινωνήσω αυτά που ένιωθα μέσα από αυτούς εδώ τους στίχους! Όμως, τώρα πια που δεν υπάρχει λόγος να το κάνω, κλείνει ένα κεφάλαιο και ανοίγει ένα άλλο πια. Η επόμενη μέρα...

Τους αφιερώνω λοιπόν όπως έκαναν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι εν Αθήναις, "στον Αγνωστο Θεό", εγώ θα τους κρατήσω στη καρδιά μου για να τους αποθέσω στην "Άγνωστη Αγάπη". Σε αυτήν που θα έρθει ίσως, κάποτε, προς το μέρος μου και θα με ζεστάνει. Αυτή που θα νιώσω ότι αυτή είναι και όχι άλλη. Αυτή που θα ναι καλή και για τους δυό μας. Αυτή που θα ξέρουμε γιατί θα είμαστε μαζί και θα θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε. Αυτή που θα είναι αγάπη και όχι ανασφάλεια. Αυτή που θα γεννηθεί μόνο και μόνο για να φωλιάσει μέσα μου βγάζοντας ρίζες γερές και στέρεες και θα ανθίσει πεντάμορφη.

Όλες τις άλλες, τις "δήθεν" αγάπες, δεν τις θέλω πια, δεν θέλω τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, δεν θέλω να κρύβεται από πίσω το άσχημο πρόσωπο της εκδίκησης, του πόνου.
Αυτές τις παρασιτικές δήθεν αγάπες, τις πετάω στα σκουπίδια. Finito, caput, the end.
Δεν θα πάρω άλλο, ευχαριστώ, μπούχτισα...! Και όπου έκανα λάθος, να το πληρώσω, ΟΚ?

Nothing really matters, love is all we need, everything I give you, all comes back to me...

(c) Marialena, 15/06/2006

Η Ψυχή του Σάμουράι 2

Ο Σαμουράι έφτασε στη καλύβα του σοφού γέροντα. Μέρες ολάκερες περπατούσε μέσα από βουνά και ποτάμια, δάση και πεδιάδες, για να βρεθεί στου γέροντα τα μέρη. Θυμόταν από τότε που παιδί ακόμα, τον είχε υπό την προστασία του. Εκείνος του δίδαξε τις αξίες της ζωής, εκείνος ήταν ο πατέρας, ο φίλος, ο σύντροφος στα νεανικά του χρόνια.

Και τώρα, με βήματα αργά και κουρασμένα, έπαιρνε τον δρόμο για το ταπεινό εκείνο καλυβάκι που ζούσε ο γέροντας. Είχε αρχίσει να φθινοπωριάζει, τα δέντρα σιγά σιγά φυλλοροούσαν στο διάβα του. Η μυρωδιά από το νοτισμένο χώμα τρύπαγε τα ρουθούνια του Σάμουραι. Ο ήλιος έπαιζε κρυφτό με τα σύννεφα και τα δέντρα που συναντούσε. Περπατούσε και πήγαινε χωρίς να ξέρει πόσο, χωρίς να σκέφτεται κάτι άλλο παρά τον προορισμό του.

Ξημέρωσε κάποτε η μέρα ετούτη που τα βήματα του τον έφεραν στο μονοπάτι που οδηγούσε στη καλύβα. Γύρω του το ίδιο δέντρο στην αυλή, παρακάτω το ίδιο ρυάκι. Η πόρτα. Χτύπησε το ξύλο, η πόρτα άνοιξε, ο γέροντας καθόταν ήσυχα στο σκαμνάκι του. Παιδί μου, του φώναξε! Πατέρα... έκανε ο Σαμουράι, με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση. Πέταξε στο πάτωμα τον οπλισμό του και έτρεξε να αγκαλιάσει τον Γέροντα. Παιδί μου, παιδί μου, καλοσώρισες! και δάκρυα χαράς έτρεχαν από τα μάτια τους.

Τι σε φέρνει παιδί μου εδώ, ρώτησε ο γέροντας καθώς λίγο μετά έπιναν ένα ζεστό ρόφημα από βότανα του βουνού. Ο Σαμουράι δεν απάντησε, παρά έσκυψε το κεφάλι στο πάτωμα. Τι σου συμβαίνει, πες μου, μη φοβάσαι, είπε ο γέροντας καθώς του έπιασε το χέρι. Με μάτια σβησμένα, ψέλλισε ο Σαμουράι, Πατέρα, χάνω τη ψυχή μου, πατέρα. Σβήνει το Φως μέσα μου πατέρα και ήλθα να το ξαναβρώ... Βοήθησέ με πατέρα, υποφέρω...



Μην ανησυχείς παιδί μου, έκανε ο γέροντας, το Φως δεν φεύγει, εμείς δεν μπορούμε να το δούμε κάποιες στιγμές. Έχε πίστη στον εαυτό σου παιδί μου. Δεν ξέρω τι είμαι πατέρα, τι θέλω, τι κάνω πια, φοβάμαι πως τράβηξα το λάθος μονοπάτι και τώρα...
...και τώρα τι, παιδί μου, μη φοβάσαι τίποτα δεν έχει συμβεί. Ξεκουράσου και όλα θα γίνουν, ξεκουράσου.

Μέρες και νύχτες πέρασαν που πατέρας και γιός έμεναν μαζί στη καλύβα, μέσα στη σιωπή. Δεν χρειαζόταν να μιλάνε, ήξερε ο σοφός γέροντας πως η σιωπή γιατρεύει και τον άφηνε να βυθιστεί σε αυτήν. Ο Σάμουραι πάλευε με τις σκέψεις του, τους εφιάλτες του, τις πράξεις του, μα ο στοργικός πατέρας ήταν πάντα εκεί να σταθεί στο πλάι του.

Ο καιρός πέρασε και το φθινόπωρο τώρα είχε μπει για τα καλά στην άκρη αυτή του κόσμου. Πατέρα, είπε μια μέρα ο Σάμουράι. Τι είναι παιδί μου, ρώτησε ο γέροντας. Πατέρα, το Φως πατέρα, το Φως ξαναγύρισε! Ναι παιδί μου, εσύ του άφησες χώρο για να ρθει... Πατέρα, η αγάπη σου πατέρα, το έκανε αυτό. Η αγάπη παιδί μου, πάντα το κάνει αυτό, να το θυμάσαι, απάντησε ο γέροντας. Πατέρα σ' ευχαριστώ... όχι εμένα παιδί μου, τον Θεό να ευχαριστείς για τη Χάρη του, όχι εμένα! Πατέρα η αγάπη με γιάτρεψε!
Μην το ξεχάσεις αυτό παιδί μου, μην το ξεχάσεις!

Το κρύο στην ατμόσφαιρα ήταν πια αισθητό. Η φωτιά έκαιγε μέρα και νύχτα στο καλυβάκι. Ο Σαμουράι, πήρε από την άκρη που είχε πετάξει την αρματωσιά του καιρό πριν και την φόρεσε. Πατέρα, φεύγω. Στο καλό παιδί μου. Πατέρα θα ξαναγυρίσω κάποτε. ΄Οποτε θες παιδί μου, δεν έχεις παρά να ξαναγυρίσεις εκεί που η καρδιά νιώθει αγάπη και τότε θα γυρίζεις πάντα εδώ, όσο μακρυά και αν είσαι. Πατέρα σ' αγαπώ! ...και γω παιδί μου, σ' αγαπώ, ο Θεός μαζί σου!

(...συνεχίζεται)
(c) Marialena, 14/09/2006

Μέτρα για περιορισμό της κυκλοφορίας

Η IBM βοηθά τη Στοκχόλμη να περιορίσει την οδική κυκλοφορία κατά 25% σε 1 μήνα



Μετά την εφαρμογή τον Ιανουάριο του προγράμματος χρέωσης για τη χρήση των δρόμων σε ώρες αιχμής, τα πρώτα στοιχεία δείχνουν ότι με το πιλοτικό πρόγραμμα επιτεύχθηκε μείωση της κυκλοφορίας κατά 25%. Επίσης αυξήθηκε η χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς κατά 40.000 χρήστες ημερησίως και σημειώθηκε δραματική μείωση της κυκλοφοριακής συμφόρησης σε ώρες αιχμής.*

Η IBM, ως κύριος ανάδοχος υπεύθυνος για το σχεδιασμό, την ανάπτυξη και τη λειτουργία της λύσης συνεργάστηκε στενά με την Εθνική Επιτροπή Διαχείρισης Οδικών Αρτηριών της Σουηδίας και με το δήμο της Στοκχόλμης για την εφαρμογή ενός πιλοτικού προγράμματος χρέωσης για τη χρήση των δρόμων σε ώρες αιχμής το οποίο κάλυπτε μια περιοχή 24 τετρ. χλμ. στο κέντρο της πόλης. Προκειμένου να διασφαλιστεί η παράδοση ενός ακριβούς και αποτελεσματικού συστήματος, για το έργο συνεργάστηκαν ειδικοί της IBM από τους τομείς των συμβουλευτικών υπηρεσιών, της έρευνας και της τεχνολογίας.

«Το παγκόσμιο ενδιαφέρον για τις οικονομικές και περιβαλλοντικές προκλήσεις στη διαχείριση της οδικής κυκλοφορίας αυξάνεται συνεχώς, και η λύση που εφαρμόζεται στη Στοκχόλμη συνιστά ένα νέο πρότυπο ως προς την κλίμακα, το εύρος και την πολυπλοκότητα», δήλωσε ο John Dowson, υπεύθυνος του Global Road User Charging της IBM. «Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα από τα νέα πακέτα υπηρεσιών που η IBM προσφέρει στο πλαίσιο της συνεχόμενης προσπάθειάς μας να δημιουργούμε αξία στους πελάτες μας και να αξιοποιούμε τις καινοτομίες της IBM για την αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων».

Το πρόγραμμα αποτελεί την μεγαλύτερη υλοποίηση συστήματος με αναμεταδότες και ραδιοφάρους σε μια ευρωπαϊκή πόλη. Η τεχνολογία που επιλέχθηκε επιτρέπει στις δημοτικές αρχές να διαφοροποιούν τη χρέωση ανάλογα με την ώρα της ημέρας και στους οδηγούς να διατηρούν λογαριασμούς άμεσης χρέωση (direct debit), και γενικά καθιστά πιο αποδοτική τη συνολική λειτουργία του συστήματος.

* Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία από την ανάλυση της χρήσης των οδικών αρτηριών κατά τον πρώτο μήνα:

Η κίνηση σε περιμετρικά σημεία μειώθηκε κατά 100.000 οχήματα την ημέρα, δηλαδή κατά 25%

Οι επιβάτες των τρένων και των μέσων μαζικής μεταφοράς αυξήθηκαν κατά 40.000 ημερησίως

Η κυκλοφοριακή συμφόρηση τις ώρες αιχμής μειώθηκε δραματικά

Δεν προέκυψαν σοβαρά προβλήματα με την κίνηση των οχημάτων που χρησιμοποίησαν
διαφορετικές οδικές αρτηρίες

Εξαιτίας της αύξησης της μέσης ταχύτητας των λεωφορείων στο κέντρο της πόλης πρέπει να αλλάξουν τα χρονοδιαγράμματα των δρομολογίων τους

Τα πρόστιμα για την παράνομη στάθμευση μειώθηκαν κατά 29%

Το αυτόματο σύστημα χρέωσης λειτούργησε από την πρώτη ημέρα

Καθημερινά καταγράφονται περίπου 350.000 διελεύσεις οχημάτων

Το σύστημα βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία κατά τις ώρες χρέωσης, δηλαδή από 6:30 π.μ. μέχρι τις 6:30 μ.μ. από Δευτέρα έως Παρασκευή

Το άρθρο συνεχίζεται ΕΔΩ

Πηγή: flash.gr

σ.σ. Από τις αρχές του μήνα η Αθήνα ξαναγύρισε στους γνώριμους ρυθμούς της, με την κίνηση να αυξάνεται μέρα με την μέρα. Σήμερα το πρωί, οι δρόμοι προς το κέντρο ήταν αρκετά φορτωμένοι και γω οδηγώντας τον Βεσπούκιο, προσπαθούσα να ελιχθώ ανάμεσα στα σταματημένα αυτοκίνητα για να φτάσω εγκαίρως στη δουλειά. Μεταξύ μπαλαρίνας σε βέσπα και ακροβάτη, οδηγούσα μέχρι και σε πεζοδρόμια. Το μόνο που με έκανε να χαμογελάσω στη διαδρομή, λίγο πριν ανάψει το φανάρι για Πειραιώς, ήταν η μουσική που ακούγονταν από τα ανοικτά παράθυρα ενός αυτοκινήτου, ο Μιχάλης Βιολάρης και το "Ασπρα Καράβια τ' Όνειρά μας". Πάλι καλά σκέφθηκα, να και κάτι που μου θύμησε πως έστω και ένα τραγούδι αρκεί να αξίζει να χαμογελάσεις!

Καλή μας μέρα, έχοντας διαβάσει το άρθρο που παραθέτω, μήπως θα άξιζε μια παρόμοια προσπάθεια και στη χώρα μας?

Και ρώτησα τον Δάσκαλο για το Σώμα

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ

- Δάσκαλε το σώμα μου είναι θυμωμένο. Νιώθω ότι πρέπει να του μιλήσω και φοβάμαι.
- Πρέπει πρώτα να επιθυμήσεις να του μιλήσεις, παιδί μου. Όταν το επιθυμείς, δεν φοβάσαι.
- Επιθυμώ να του μιλήσω, Δάσκαλε, αλλά δεν βρίσκω λόγια.
- Παιδί μου, παιδί μου. Δεν χρειάζεται να βρεις λόγια. Με το σώμα δεν επικοινωνούμε με τη σκέψη. Έχει δική του γλώσσα το σώμα. Γι' αυτό πρέπει να επιθυμείς να μπεις στη δικιά του λογική, στον τρόπο που εκείνο γνωρίζει. Πρέπει να αφυπνίσεις τη μνήμη του, τα αισθήματά του. Να επιθυμείς να μάθεις να το ακούς. Να το πλησιάσεις μαλακά, ήσυχα, αργά, για να το εξηγήσεις. Να επιθυμείς να μπείς μέσα του και να το συναντήσεις. Να το κοιτάξεις, να το αγγίξεις, να το μυρίσεις, να το γευθείς, να το ακούσεις. Να το αφήσεις να εκφραστεί με κινήσεις, με χειρονομίες, με φωνές. Πρέπει να παίξεις με το σώμα σου, να το χειριστείς, να το βάλεις σε διαφορετικές καταστάσεις, ακόμα και αντίθετες από τις συνηθισμένες. Να το κάνεις να ζήσει το απροσδόκητο, το παράξενο, ακόμα και το δυσάρεστο. Αλλά και να το καλοπιάσεις, να το νταντέψεις, να το νανουρίσεις.
- Δάσκαλε, Δάσκαλε, με κυριεύουν και με σταματούν οι ευγενικές σκέψεις, τα ευγενικά αισθήματα, που τόσα χρόνια τώρα τα φορτώνω για να το καλύπτω.
- Ναι παιδί μου, το ξέρω. Όλοι μας το έχουμε κάνει αυτό. Αλλά όταν είσαι δίπλα του, πολύ κοντά του, θα επιθυμήσεις να του αφαιρέσεις όλα αυτά τα βάρη και θα κυριευθείς από μιαν απέραντη τρυφερότητα και όταν φθάσει η στιγμή, θα επιθυμήσεις να του πεις:
"Πρέπει να μάθω να σε αγαπώ, σώμα μου, φίλε μου. Όμως, φοβάμαι, σώμα μου, φίλε μου."
Κι όταν φθάσει η στιγμή να επιθυμήσεις να το ρωτήσεις:
"Πες μου φίλε μου, σώμα μου, ποιόν φοβόμαστε?"
Και τότε θα ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε καλό δρόμο. Γιατί, όταν μιλούμε με το σώμα μας, μιλούμε με τη φύση, με τη Δύναμη που έχει δημιουργήσει τον κόσμο, μιλούμε με τον Θεό.
- Δάσκαλε, μου έρχεται να κλάψω.
- Κλάψε παιδί μου.




Από το βιβλίο της Χρυσάνθης Φωτεινού - Κισατζεκιάν "Και Ρώτησα τον Δάσκαλο...", σειρά: "Η Επανάσταση της Αγάπης", εκδόσεις Καφέ Σχολειό

Η λεπτή κόκκινη γραμμή

Αναρωτιόμουν αυτό το σαββατοκύριακο, τι μας χωρίζει ανάμεσα στις όψεις του ιδίου νομίσματος. Χαρά και λύπη, ευτυχία/δυστυχία, πραγματικότητα και φαντασία, ρεαλισμός και φόβος. Εσύ και οι άλλοι. Η λογική και το συναίσθημα, αντιδράσεις και σκέψεις.

Με έπιανα ώρες-ώρες, να ζω ώρες ευτυχίας, μοιράσματος και ανακάλυψης νέων οριζόντων, αλλά παράλληλα να εναλλάσονται από στιγμές απόγνωσης, φόβων και αδιεξόδων. Όλα στο μυαλό είναι, όλα. Πολλοί από εμάς επιλέγουμε να ζούμε τη ζωή μας εμπλουτισμένη με μικρά ή μεγάλα δράματα, που μας ορίζουν και καθορίζουν τη πορεία μας. Η ζωή δεν χρειάζεται να είναι πολύπλοκη για να μας εκφράζει! Όμως, ειδικά στις ανθρώπινες σχέσεις είναι αναπόφευκτη αυτή η πολυπλοκότητα, έτσι όπως το βλέπω εγώ προσωπικά. Χαίρομαι να έρχομαι σε επαφή και να συναναστρέφομαι ανθρώπους που ταιριάζουν οι οπτικές μας λίγο ή πολύ, αλλά από την άλλη αποφεύγω σαν τον διάολο, αυτούς που κινούνται με ανειλικρινείς συμπεριφορές απέναντί μου. Αν μπορούσα να ζω με απλοποιημένες τις ανθρώπινες σχέσεις, θα το έκανα πολύ ευχαρίστως.

Μια από τις βαθύτερες επιθυμίες μου, ευσεβείς πόθοι καλύτερα, είναι η ζωή μακριά από τέτοιους ανθρώπους, μια ζωή που να κυλά ήρεμα και απλά, χωρίς δράματα και εντάσεις. Αυτό και αν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, μέχρι του σημείου που φαντάζει μακρινό και απραγματοποίητο. Φαίνεται όμως πως υπάρχει μια "ειδοποιός" διαφορά ανάμεσα στα όνειρα και τη πραγματικότητα. Το τι κάνεις εσύ, εγώ, όλοι μας γι' αυτά που θέλουμε. Σε άλλα πράγματα, έχω χαράξει πορεία και προχωρώ, σε άλλα όμως τρέμω και την σκιά μου να τα αντιμετωπίσω και ας με παιδεύουν. Είμαι εγκεφαλικός όσο και συναισθηματικός άνθρωπος. Σχήμα οξύμωρο! Η λογική κυβερνά πλήθος από τις λειτουργίες μου, μα το συναίσθημα προσπαθεί να βρει και αυτό τον δρόμο του προς τα έξω.

Χθες βράδυ ένας φίλος μου είπε να ακούσω τη καρδιά μου, για κάποια σημαντικά θέματα που με απασχολούν. Δεν είναι η πρώτη ούτε ίσως και η τελευταία φορά που το ακούω αυτό. Καρδιά και λογική. Φίλοι ή αντίπαλοι? Συμπορευτές ή αντίθετες πορείες? Μέσα μου ξέρω τι θέλω αυτή τη στιγμή, όμως δεν τολμώ ακόμα να το βάλω σε ισχύ. Ίσως με αυτό το σπρώξιμο, να αψηφίσω τις αντιξοότητες και να προχωρίσω, άλλωστε το οφείλω στον εαυτό μου και σε όσους εμπλέκονται στις αποφάσεις μου πρώτα και κύρια.

"Δεν πιστεύω τίποτα. Δεν ελπίζω τίποτα. Είμαι ελεύθερος" ζήτησε να γραφτεί στον τάφο του ο μεγάλος Έλληνας συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης. Πολύ θέλω να φτάσω να εκφράζει και τη δική μου ζωή μια ανάλογη φιλοσοφία. Ελεύθερος από αυτά που μας περιορίζουν... Ελεύθερος να ζήσεις τη ζωή που σε εκφράζει. Ελεύθερος άνθρωπος, ελεύθερο πνεύμα, ελεύθερη ψυχή. Τίποτε άλλο!

Let It Be

Praying Hands, Drawing by Albrecht Durer, 1508

When I find myself in times of trouble,
mother Mary comes to me,
speaking words of wisdom,
let it be.

And in my hour of darkness
she is standing right in front of me,
speaking words of wisdom,
let it be.

Let it be, let it be, let it be, let it be.
Whisper words of wisdom, let it be.

And when the broken hearted people
living in the world agree,
there will be an answer,
let it be.

For though they may be parted
there is still a chance that they will see,
there will be an answer.
let it be.

Let it be, let it be, .....

And when the night is cloudy,
there is still a light, that shines on me,
shine until tomorrow,
let it be.

I wake up to the sound of music,
mother Mary comes to me,
speaking words of wisdom,
let it be.

Let it be, let it be, .....

Artist: The Beatles
Song: Let it be

Καλή μας εβδομάδα ξεκινώντας με αυτό το τραγούδι στο νου και στη καρδιά. Μαριαλένα

Αποφάσεις

Αποφάσεις! Απο-φαίνομαι, δηλαδή αποφασίζω. Αναλαμβάνω δράση, παίρνω τα ρίσκα μου, αποφασίζω. Στο προηγούμενο ποστ σήμερα, δημοσίευσα τις σκέψεις ενός αγαπητού μου φίλου από την Αμερική του Rev. Thomas Lane Butts, που όταν μου το είχε στείλει το καλοκαίρι, μου άφησε μια αίσθηση προβληματισμού και το κράτησα να ανατρέξω μελλοντικά.

Ήλθε η ώρα του σήμερα και το ανέβασα όπως μου το είχε στείλει. Γιατί κατά πως λέει στο άρθρο, υπάρχουν αποφάσεις που παίρνονται a priori, προ τετελεσμένου γεγονότος δηλαδή, όπως η συμμετοχή της οικογένειας στο εκκλησίασμα της Κυριακής που αναφέρεται ή η υγιεινή διατροφή. Όμως, αποφάσεις που παίρνονται με γνώμονα την λογική, την προσευχή και την αγάπη, χρειάζονται να δαπανήσουμε μεγάλη προσπάθεια να μην αλληλοκαλύπτονται και ακυρώνονται στην εφαρμογή τους.

Δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Τις περισσότερες φορές στο κεφάλι μας επικρατεί μια σύγχυση, για το τι είναι το καλύτερο που έχουμε να επιλέξουμε. Όχι γιατί είναι δύσκολο να καταλήξουμε, αλλά γιατί τα βιώματα, κοινωνικές επιταγές, περιορισμοί, το περιβάλλον, συχνά μας προδιαθέτουν να πράττουμε το αντίθετο από αυτό που κατά βάθος επιθυμούμε.

Ο άνθρωπος που έχει εξομοιώσει αυτές τις διαδικασίες, βλέπει τα πράγματα απλά. Δεν μπαίνει σε περιττές αναλύσεις και λεπτομέρειες για να κάνει το ένα ή το άλλο στη ζωή του. Ακόμα και σε ζητήματα που ο σύγχρονος άνθρωπος βρίσκει δυσκολίες στο να τα αντιμετωπίσει, υπάρχουν κάποιοι που με αφοπλιστική απλότητα δείχνουν να ξέρουν τι κάνουν.

Άραγε ακούμε την εσωτερική μας φωνούλα (ένστικτο) όταν θέλουμε ή δεν θέλουμε κάτι ή υποτασσόμαστε στο "πρέπει" που ηχεί σαν καταδίκη στα αυτιά μας! Έχουμε το σθένος να υποστηρίξουμε την άποψή μας, τη στάση ζωής μας, χωρίς φυσικά να βλάψουμε τον πλησίον με τις επιλογές μας, αλλά και το σημαντικότερο τον εαυτό μας τον ίδιο? Ζούμε παρόντες, έχοντας συναίσθηση του που βρισκόμαστε την κάθε μας στιγμή, ή ξεφεύγουμε σε κόσμους ουτοπικούς, που προσφέρουν ασφαλές καταφύγιο από την πραγματικότητα? Παραδεχόμαστε τα λάθη μας, παρατηρούμε τον εαυτό μας σε στιγμές που φτάνουμε στα όρια και βάζουμε τα όριά μας ως προς τον αντίκτυπο που έχει η συμπεριφορά μας στους άλλους? Αγαπάμε τους άλλους και εμάς τους ίδιους όπως θα κάναμε αν ήταν η κάθε μέρα η τελευταία μας στη γη?

Μιλάμε για όνειρα, για επιθυμίες, για απωθημένα, για παράπονα, για πικρίες, για υστεροβουλίες, για πληγωμένους εγωϊσμούς. Πίσω από όλα αυτά, ένα μου μένει σαν κοινός παρονομαστής: οι αποφάσεις που παίρνουμε για να έχουμε τη ζωή που μας αξίζει, είτε το θέλουμε είτε όχι! Απο-φάσεις, δράσεις, υπερβάσεις, με τα πόδια να πατάνε στη γη και την καρδιά να τροφοδοτεί το κίνητρο να το κάνουμε. Το μυαλό, σχεδιάζει, πραγματοποιεί και όλα μαζί αποφασίζουν και όχι το καθένα ξεχωριστά, μισά και αναποτελεσματικά.

Καλό σαββατοκύριακο σε όλους! Μαριαλένα

Making Decisions

AN ENCOURAGING WORD for July 13, 2006 - written by Dr. Thomas Lane Butts, Pastor Emeritus, Monroeville First United Methodist Church tolabu2@frontiernet.net

Making Decisions

Between jumping out of bed in the morning and falling back into bed at night, most people make hundreds of decisions.

The intensity of our struggle over decisions varies from unconscious decision making to literally agonizing over what to do. I do not know anyone wise enough to save us from some pressure, even some agonizing, in the fast-moving culture in which we live; but there are some intentional steps we can take to order our lives in such a way as to save ourselves from agonizing over every decision.

The development of certain habits delivers us from having to decide about many things. While it is true that some people are destroyed by their habits, there are others who are saved by healthy habits.

In the home where I grew up, we did not decide whether we would go to church each Sunday. Apart from serious illness, accident, or death, we all knew where we would be on Sunday morning. It was a family habit. To save wear and tear on the human system, we should remand as much of life as possible to habits that save us from having to re-think matters to which there are obvious answers.

Since we are not equally knowledgeable in all things, the wise person will consult specialists for advice before making certain decisions. Some of our decisions would be very uninformed, if not outright harmful, if we did not consult with physicians, electricians, engineers, lawyers, accountants, clergy, and many other persons who are experts in their fields.

Habits and experts can help us through most decisions, but there are times when we must decide about matters in which habits and experts are of no help.

It is then that we should decide in the light of reason, prayer, and love. Since each of these require serious effort on our part, it is easy to by-pass one or all three and leave it to circumstance. Sometimes we forget that deciding not to decide is also a decision.

In his "History of England," Lord Thomas Macaulay writes of the failure of the prime minister to speak his opinion on a matter of great importance during a critical time in English history.
"His situation made it his clear duty to declare what he thought. It was probably from a nervous fear of doing wrong that at this great conjuncture he did nothing; but he should have known that, situated as he was, to do nothing was to do wrong."

What a terrible indictment!
We can lighten the load by habit and expert advice, but when it comes down to some of the more intangible decisions, we must turn to inner resources which we may or may not have properly developed. How are you fixed for making decisions when habits and experts are of no help?

Χθες, σήμερα, αύριο...

Σήμερα η Πανσέληνος του Σεπτέμβρη μας περιμένει...
σήμερα, θέλω να κλείσω τα μάτια και να αφουκράζομαι,
σήμερα, δεν θέλω να μιλήσω, δεν έχω τι να πω, δεν χρειάζεται.

Σήμερα, τα μονοπάτια της ψυχής με οδηγούν στο βάθος.
σήμερα, μια μέρα σαν τις άλλες, αλλά και τόσο διαφορετική,
σήμερα, θέλω να ακούω ουράνιες μουσικές και να γαληνεύω.


Mustical Union, picture by womenthouartgod.com

Χθες ήταν μια μέρα που την περίμενα να έλθει,
χθες, εμπιστεύτηκα το σώμα, την ύπαρξή μου στο Θεό
χθες, άνοιξε το κουτί της Πανδώρας.

Χθες, το σκοτάδι εναλλάσοταν με το φως,
χθες, η αγάπη με τον φόβο έπαιζαν κρυφτό,
χθες, το άγγιγμα οδηγούσε στα συναισθήματα.

Χθες, σήμερα, αύριο, μικρές τελείες στη γραμμή της ζωής...!
Ψυχή μου πέτα, πέτα σαν πουλί στον ουρανό και ξαναγύρισε μετά στο σώμα που διάλεξες να ζήσεις. Σε περιμένω!

1946-2006: 60 χρόνια Vespa!

Εμείς οι νεότεροι γνωρίσαμε τη Βέσπα μέσα από τον νέο Ιταλικό κινηματογράφο, όταν τριγυρνούσε στα στενά της Ρώμης, καθώς την οδηγούσε ο Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι, ή σε αμερικάνικες παραγωγές ο Κάρυ Γκράντ παρέα με τη Γκρέις Κέλλυ ή τη Σοφία Λόρεν.

Βέσπα (που σημαίνει σφήκα), ένας δίτροχος μύθος που φέτος συμπλήρωσε τα 60 της χρόνια καθ' οδόν. Ένα όχημα που κατασκευάστηκε εξ' αρχής με τη φιλοσοφία της μετακίνησης των μαζών στις ιταλικές "στράτες", εύκολα, οικονομικά και προσιτά. Το πρώτο μοντέλο του 1946 ήταν με σέλα ποδηλάτου ενός ατόμου, που με προσθήκη δεύτερης σέλας γινόταν διθέσια. Ο κινητήρας της είχε 98 κυβικά και στη συνέχεια το μοντέλου του 1948 μεγάλωσε στα 125.

Οι βέσπες είχαν χαρακτηριστική οδική συμπεριφορά, γέρνοντας προς την μια πλευρά όπου ο κινητήρας είχε τοποθετηθεί κατά πλάτος και γι' αυτό ήταν συχνές οι αστάθειες στην οδήγηση καθώς ο οδηγός έπρεπε να εξισορροπεί τη βέσπα στο δρόμο. Τώρα πια που τα νεότερα μοντέλα είναι αυτόματα, έχει κεντροβαριστεί και το χαρακτηριστικό αυτό δεν υπάρχει πια.

Οι γονείς μου αρραβωνιασμένοι 25ρηδες είχαν πάρει την GS 150 cc που κυκλοφόρησε από το 1955. Πολλές φορές έχω ακούσει ότι πηγαίναν συχνά στην Κόρινθο από την τώρα παλιά Εθνική Οδό (η νέα δεν είχε δημιουργηθεί ακόμα) και ο αέρας τους έπαιρνε αμπάριζα!
Έχουμε και ένα κάδρο με μια νέα κοπέλα της εποχής εκείνης που ποζάρει δίπλα στην 150αρα με νάζι! Μυθικά και εξωπραγματικά μου φαινόταν όλα αυτά, για μια εποχή που δεν μπορώ να φανταστώ πως ήταν.

Εγώ είμαι παιδί της γενιάς της PX 150 & 200 του 1973, που έβλεπα να έχουν συγγενείς και φίλοι και να τις έχουν κρατήσει μέχρι σήμερα πολλοί από αυτούς. Η συγκεκριμένη παράγεται ακόμα από την Piaggio, με τις ταχύτητες και τις ιδιαιτερότητές της, αλλά πάντα αξεπέραστη και διαχρονική.

Πριν λίγες μέρες ο Αστραπόγιαννος, το αυτόματο 50αρι δίχρονο μηχανάκι μου για σειρά ετών, άρχισε να έχει καρδιολογικά προβλήματα. Μετά από μια βλάβη από το πουθενά και επισκευή της, αλλά και πάλι με συμπτώματα μη καλής λειτουργίας, αποφάσισα να ψάξω για κάτι άλλο. Τα βήματά μου με οδήγησαν και πάλι στη Piaggio, όπου μετά από δια της ατόπου απαγωγής, έστρεψα το ενδιαφέρον μου στη νέα LX 125. Εκεί βρίσκονταν μια ασημένια κούκλα που ζήτησα να την δω και επεξεργαστώ. Μου εξέθεσαν την άνεση της στη κίνηση της πόλης και δεν αντιστάθηκα πολύ στο κομψό της στυλ και στην αξιοπιστία της.



Μονοκόματο πλαίσιο από μέταλλο, νέα φώτα, ρετρό στυλ, αποθηκευτικοί χώροι, άνετη σέλα, της έκλεισα το μάτι και την πήρα! Για κοίτα πως η ζωή κάνει κύκλους κάποιες φορές! Το 1950κάτι οι γονείς μου νέα παιδιά, το 2006 στην επέτειο των 60χρονων ήλθε και η δική μου η σειρά...

Μου έκανε εντύπωση η ευκολία χρήσης της από την πρώτη στιγμή και το ήρεμο γουργουριτό του 4χρονου κινητήρα. Περνάει τις λακκούβες των δρόμων ανενόχλητη και ελίσσεται στη κίνηση σαν μια αμαζόνα που δεν το έκανε και ζήτημα που έχει δημιουργήσει σχολή στα δίτροχα! Μαθημένη από το νευρικό 50αρι για 9 χρόνια, παραξενεύτηκα αλλά και συνάμα ένιωσα σιγουριά για τα προσόντα της 60χρονης νεαράς.


wallpapers by Piaggio Hellas

Ήδη ονειρεύομαι πως θα την ταξιδέψω σε κάποια κοντινή παραλία για να κάνουμε το μπάνιο μας (αν όχι τώρα του χρόνου σίγουρα) και να είμαστε μαζί στις αστικές μετακινήσεις χωρίς να με λαχταρήσει με καπρίτσια ατίθασης Ιταλιάνας όπως φαντάζομαι υποδυόταν τους ρόλους της ανυπότακτης Ναπολιτάνας η Σοφία Λόρεν!

Ελπίζω να γεράσουμε μαζί οι δυό μας, χαρίζοντάς μου αρκετά χρόνια απόλαυσης στην οδήγηση. Viva Vespa!

Πηγές: VESPA αλά ελληνικά,
Museo Piaggio,
Piaggio Internationale

The importance of being Earnest!

Αυτός είναι ο τίτλος του ομώνυμου βιβλίου του Όσκαρ Γουάιλντ και ο λόγος που τον βλέπετε σε αυτό εδώ το σημείωμα είναι γιατί θα μπορούσε να μεταφραστεί και ως "Η σημασία του να είσαι ειλικρινής" ή "... του να είσαι σοβαρός" αν προτιμάτε.

Ο λόγος που γράφω κάτι τέτοιο, αφορά μια μικρή καταιγίδα που ξέσπασε στα ελληνικά ιστολόγια, όταν μια καινούργια σελίδα που διαφημίζεται ότι θα φιλοξενεί "τα καλύτερα ελληνικά μπλογκς" απέρριψε την πρόταση να συμπεριλάβει ένα από τα αξιόλογα ιστολόγια που υπάρχουν στο χώρο της ομοφυλοφιλικής κοινότητας και όχι μόνο.

Εδώ τίθεται το ζήτημα του πολιτικώς ορθού. Φυσικά και ο ιδιοκτήτης της σελίδας έχει κάθε δικαίωμα επιλογής των φιλοξενουμένων του εκεί ιστολογίων, όμως θα θέσω κάθε επιφύλαξη προς τα κριτήρια που είναι καθαρά υποκειμενικά γι' αυτό και επιδέχονται αμφισβήτησης και εν τέλει ο τρόπος που απορρίπτεις την αίτηση να συμπεριληφθείς εκεί.

Το άκομψο της δικαιολογίας περί "ακαταλλήλου περιεχομένου", καταρρίπτεται εφ' όσον η συγκεκριμένη σελίδα που απερρίφθει, έχει χαρακτήρα και άποψη που αφορά τον άνθρωπο που την γράφει. Δεν ζούμε στον Μεσαίωνα να κάψουμε στη πυρά όσους παρεκκλίνουν από τις συνήθεις νόρμες φίλοι μου. Αλλιώς θα έπρεπε να συμπεριληφθούν στον κατάλογο των απορριφθέντων, όλοι όσοι τολμούν να μην κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους και εκφράζονται ανοιχτά για αυτά που τους απασχολούν με το θάρρος της γνώμης τους. (κάψτε με και μένα, έχω που έχω το κουσούρι, εύκολο είναι...) Αλλά δεν λειτουργεί έτσι η ελευθερία της γνώμης.

Ναι στην ποιότητα του περιεχομένου, όχι στα σκουπίδια. Ναι στην ευαισθησία, όχι στην μονομέρεια. Ναι στην ανθρωπιά και την πολυφωνία και όχι στη στείρα επιβολή. Η τέχνη για να εκφραστεί θέλει αυτό το κάτι, που κάνει τους δημιουργούς της μοναδικούς και ιδιαίτερους. Ας απορρίψουμε λοιπόν τη Σαπφώ, τον Σωκράτη, τον Όσκαρ Γουάιλντ, τη Βιρτζίνια Γουλφ, τον Βαν Γκογκ, α! και τον Μαρκήσιο Ντε Σαντ και τόσους άλλους διακεκριμένους καλλιτέχνες ανά τους αιώνες, γιατί δεν μας κάνουν οι προτιμήσεις τους στα προσωπικά τους.

Καλή η πρόθεση της νέας σελίδας, αλλά με παραμέτρους που επιδέχονται αμφισβήτηση και με ατοπήματα που θίγουν πρόσωπα και αξιοπρέπειες. Ας γίνει μια προσπάθεια τέτοια φαινόμενα να μην επαναληφθούν, στη μικρή πλην ανθρώπινη πρώτα και κύρια κοινωνία μας.

Μπλε Αύρα

Κυριακή μεσημεράκι. Η γεύση του φιλιού σου ακόμα στο στόμα μου. Η μυρωδιά σου. Το σημαδάκι στο λαιμό. Η νύχτα που πέρασε, το ξημέρωμα. Εσύ και γω. Οι όμορφες στιγμές που μοιραστήκαμε. Η αγάπη και όχι έρωτας πια. Ο έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων και όχι μόνο σεξ. Το μέσα και το έξω μας. Η ηρεμία και ευτυχία να βρεθούμε ξανά. Έγινε & αυτό! Στο χρωστούσα ένιωθα, καιρό τώρα, από τότε...

Νυστάζω, σηκωθήκαμε νωρίς, έπρεπε να γυρίσω σπίτι. Η επιστροφή, οι τελευταίες κουβέντες στο αυτοκίνητο. Οι βλακείες και οι ευχές που ξεστόμισα! Ξέρεις ότι δεν θέλω να δίνω ψεύτικες υποσχέσεις. Πίσω στον κόσμο μου, η αβεβαιότητα, άραγε θέλω να σε ξαναδώ? Ποιός ξέρει. Ξέρεις ότι συναντιώμαστε αλλού, αλλιώτικα εμείς οι δυό. Τώρα σμίξαν και τα σώματά μας. Άλλαξα πολύ, άλλαξες λίγο, ο καιρός περνάει... παρελθόν και μέλλον, με γεύσεις οικίες. Σ'ευχαριστώ!

Kissing a fool...

"You are far, when I could have been your star, you listened to people who scared you to death and from my heart, strange that you were strong enough, to even make a start, but you never find a peace of mind, till you listen to your heart..."
Lyrics from Kissing a fool song by George Michael

Απόψε δεν τα γράφω αυτά για κανέναν άλλον εκτός από εμένα γιατί είναι σαν να απαγγέλω τους στίχους σε εμένα στον καθρέπτη της ψυχής. Απόψε καρδιά μου, αισθάνομαι να αφήνω μια χαραμάδα ανοιχτή να μπει λίγος αέρας μέσα σου, από αυτά τα αεράκια που όταν τα νιώθεις δεν σε αφήνουν αδιάφορη. Είσαι ζωντανή και το καταλαβαίνεις έτσι!

Θα ιδωθούμε ξανά Θεού θέλοντος σύντομα. Στο ζήτησα εγώ αυτή τη φορά. Στο τηλέφωνο, εγώ, φαντάσου, πήρα την πρωτοβουλία να σε πάρω να σου μιλήσω! Θα βρεθούμε εκεί που όλα ξεκίνησαν, 2 χρόνια πριν, εκεί που μου έκανες την ερώτηση που με σημάδεψε στο πρώτο μας ραντεβού. Θυμάσαι, θα στο θυμίσω εγώ, γιατί δεν το ξέχασα ποτέ ως τώρα: "έχεις δει το Φως?" μου είπες και έμεινα. Το Φως! ήξερα για τι μου μιλούσες, μα δεν καταλάβαινα γρι για το πως ένιωθες όταν μου το περιέγραφες. Το Φως της Φώτισης, της Γνώσης, το Φως στη Ψυχή...! Σου είχα πει πως ναι, ίσως γιατί είχα μια αίσθηση ως τότε. Μα ήλθε ο καιρός που ήλθε το Φως και σε μένα, ήλθε σου λέω και δακρύζω από συγκίνηση, ήλθε και θέλω να στο πω! Είσαι αυτός που θέλω να το μοιραστώ μαζί του γιατί εσύ φύτεψες τον σπόρο, γεωργέ της ψυχής μου, εσύ με έκανες τώρα που ήλθε το Φως να καταλάβω τι σημαίνει.

Θα σε δω και μέσα μου φαντάζομαι πως θα έλθουμε κοντά όταν βρεθούμε. Θέλω να σε ευχαριστήσω, να σου εξηγήσω, να μπω πάλι μέσα στη σφαίρα της Συμπαντικής Αγάπης που είσαι και συ ένα κομμάτι της. Θα σε δω κι "Ας εκτεθώ" που λέει και το τραγούδι που το χειμώνα με εξέφραζε και το άκουσες και συ. Θα εκτεθώ γιατί το έχω ανάγκη μάτια μου!

Να σαι καλά και στα ταξίδια του νου σου το ξέρω ότι με επισκέπτεσαι, το νιώθω... το καταλαβαίνω! Περίεργη που είναι η ζωή, μα και μοναδική έτσι που τα φέρνει, δεν συμφωνείς?

Κάθε Σεπτέμβρη...

Καλό μας μήνα! Για μένα ο Σεπτέμβρης σημειολογικά είναι μήνας επαναπροσδιορισμού των στόχων μου για τη χρονιά που έρχεται. Σε αντίθεση με αυτούς που η Πρωτοχρονιά σηματοδοτεί τις όποιες αλλαγές, εγώ λειτουργώ σαφώς καλύτερα κάθε που μπαίνει το φθινόπωρο. Ίσως να οφείλεται ότι έχουν προηγηθεί συνήθως οι διακοπές και υπάρχει περιθώριο να αδειάσω από κάποια πράγματα και να σκεφθώ περισσότερο αυτά που με απασχολούν. Ίσως πάλι η αλλαγή των εποχών που έρχεται, το ξεσηκωτικό καλοκαίρι δίνει τη θέση του στο πιο ήπιο εποχιακά φθινόπωρο και η καθημερινότητα που επιστρέφει στους συνήθεις ρυθμούς της... Τον Αύγουστο τον φανταζόμουν πάντα διονυσιακό, extra large μήνα, σε αντίθεση με τον Σεπτέμβρη που τον έχω πλάσει σαν έναν ντελικάτο νέο, ευαίσθητο και εσωστρεφή, με πλούσιο περιεχόμενο αλλά και μια διάθεση μελαγχολική. Κάτι από το ρομαντικό ύστερο 19ο αιώνα στη λογοτεχνία, δηλαδή.

Φέτος λοιπόν προτεραιότητα έχει το καινούργιο ξεκίνημα στη δουλειά κατ' αρχήν. Η υγεία ακολουθεί γιατί θέλουμε και μεις το service μας, πως να το κάνουμε! Μετά να συνεχίσω να αφουκράζομαι τις ανάγκες μου (επιτέλους!) και να δρω ή να ακολουθώ ανάλογα, χωρίς βιασύνη. Οι σχέσεις με τους φίλους, από τη μεριά μου να προσπαθήσω να γίνουν πιο ουσιαστικές και επικοδομητικές και στα προσωπικά (εκεί που άλλωτε θα το χαρακτήριζα ως ζούγκλα ή άβυσσο), τώρα να ακούσω την καρδιά μου πρώτα και κύρια και βλέπουμε...! Η σιωπή εξακολουθεί να με χαρακτηρίζει και αυτά που απεκόμισα το καλοκαίρι που μας πέρασε, να τα κρατήσω σαν κάτι που θέλει εμένα παρούσα για να προχωρήσει.

Σχέσεις και καταστάσεις που δεν με εκφράζουν πια, θα ή ήδη τις αφήνω πίσω μου με αγάπη, αλλά και μια μικρή ανησυχία για το μετέπειτα, στου μυαλού μου τους νευρώνες που τρέφονται από την αγωνία για το άγνωστο, άσχετα αν η καρδιά ξέρει...

Καλό φθινόπωρο και καλή συνέχεια στα περπατήματα των μονοπατιών της ζωής μας!