Friday, September 08, 2006

Αποφάσεις

Αποφάσεις! Απο-φαίνομαι, δηλαδή αποφασίζω. Αναλαμβάνω δράση, παίρνω τα ρίσκα μου, αποφασίζω. Στο προηγούμενο ποστ σήμερα, δημοσίευσα τις σκέψεις ενός αγαπητού μου φίλου από την Αμερική του Rev. Thomas Lane Butts, που όταν μου το είχε στείλει το καλοκαίρι, μου άφησε μια αίσθηση προβληματισμού και το κράτησα να ανατρέξω μελλοντικά.

Ήλθε η ώρα του σήμερα και το ανέβασα όπως μου το είχε στείλει. Γιατί κατά πως λέει στο άρθρο, υπάρχουν αποφάσεις που παίρνονται a priori, προ τετελεσμένου γεγονότος δηλαδή, όπως η συμμετοχή της οικογένειας στο εκκλησίασμα της Κυριακής που αναφέρεται ή η υγιεινή διατροφή. Όμως, αποφάσεις που παίρνονται με γνώμονα την λογική, την προσευχή και την αγάπη, χρειάζονται να δαπανήσουμε μεγάλη προσπάθεια να μην αλληλοκαλύπτονται και ακυρώνονται στην εφαρμογή τους.

Δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Τις περισσότερες φορές στο κεφάλι μας επικρατεί μια σύγχυση, για το τι είναι το καλύτερο που έχουμε να επιλέξουμε. Όχι γιατί είναι δύσκολο να καταλήξουμε, αλλά γιατί τα βιώματα, κοινωνικές επιταγές, περιορισμοί, το περιβάλλον, συχνά μας προδιαθέτουν να πράττουμε το αντίθετο από αυτό που κατά βάθος επιθυμούμε.

Ο άνθρωπος που έχει εξομοιώσει αυτές τις διαδικασίες, βλέπει τα πράγματα απλά. Δεν μπαίνει σε περιττές αναλύσεις και λεπτομέρειες για να κάνει το ένα ή το άλλο στη ζωή του. Ακόμα και σε ζητήματα που ο σύγχρονος άνθρωπος βρίσκει δυσκολίες στο να τα αντιμετωπίσει, υπάρχουν κάποιοι που με αφοπλιστική απλότητα δείχνουν να ξέρουν τι κάνουν.

Άραγε ακούμε την εσωτερική μας φωνούλα (ένστικτο) όταν θέλουμε ή δεν θέλουμε κάτι ή υποτασσόμαστε στο "πρέπει" που ηχεί σαν καταδίκη στα αυτιά μας! Έχουμε το σθένος να υποστηρίξουμε την άποψή μας, τη στάση ζωής μας, χωρίς φυσικά να βλάψουμε τον πλησίον με τις επιλογές μας, αλλά και το σημαντικότερο τον εαυτό μας τον ίδιο? Ζούμε παρόντες, έχοντας συναίσθηση του που βρισκόμαστε την κάθε μας στιγμή, ή ξεφεύγουμε σε κόσμους ουτοπικούς, που προσφέρουν ασφαλές καταφύγιο από την πραγματικότητα? Παραδεχόμαστε τα λάθη μας, παρατηρούμε τον εαυτό μας σε στιγμές που φτάνουμε στα όρια και βάζουμε τα όριά μας ως προς τον αντίκτυπο που έχει η συμπεριφορά μας στους άλλους? Αγαπάμε τους άλλους και εμάς τους ίδιους όπως θα κάναμε αν ήταν η κάθε μέρα η τελευταία μας στη γη?

Μιλάμε για όνειρα, για επιθυμίες, για απωθημένα, για παράπονα, για πικρίες, για υστεροβουλίες, για πληγωμένους εγωϊσμούς. Πίσω από όλα αυτά, ένα μου μένει σαν κοινός παρονομαστής: οι αποφάσεις που παίρνουμε για να έχουμε τη ζωή που μας αξίζει, είτε το θέλουμε είτε όχι! Απο-φάσεις, δράσεις, υπερβάσεις, με τα πόδια να πατάνε στη γη και την καρδιά να τροφοδοτεί το κίνητρο να το κάνουμε. Το μυαλό, σχεδιάζει, πραγματοποιεί και όλα μαζί αποφασίζουν και όχι το καθένα ξεχωριστά, μισά και αναποτελεσματικά.

Καλό σαββατοκύριακο σε όλους! Μαριαλένα

7 comments:

zero said...

Ολα οσα γραφεις ειναι πολυ σωστα.
Βεβαια ειναι ευκολο να γραφεις για αυτα και δυσκολο να τα πραγματοποιεις στην ζωη.
Τις αποφασεις εννοω... δυσκολο να βρεις ποιες ειναι οι σωστες για την ζωη σου.

Σημερα μπορω να πω οτι εχω καταλαβει ενα πραγμα για την ζωη και τις αποφασεις...
μαλλον οτι και αποφαση να παρουμε στην ζωη μας ...στο τελος θα ειναι λαθος.
Με το περασμα του χρονου ...στο τελος ολες οι αποφασεις μας λαθος βγαινουν.
Ισως λεω ...ισως...
...μπορει να κανω και λαθος.
Εχω την εντυπωση παντως οτι το συστημα ζωης-αποφασεων ...ειναι χαοτικο.
Υπαρχουν τοσες πολλες παραμετροι στην καθε μας αποφαση, που δεν μπορουμε να τις λαβουμε ολες υποψιν.
Βεβαια μπορει η σκεψη μου να ειναι λαθος.
Σιγουρα παντως το σημαντικο ειναι να παιρνουμε αποφασεις με την καρδια μας , ...τουλαχιστον αν μετα φανει το λαθος μας, ..θα εχουμε κανει αυτο που θελαμε και οχι αυτο που επρεπε.
Τι αλλο να πω ...ειναι τοσο μπερδεμα αυτες οι αποφασεις...


ΥΓ: κοιτα πλακα που εχω κολλησει με το τραγουδακι των Queen και δεν λεω να φυγω.

ΥΓa: καλο το κολπο!

ζερο.

Anonymous said...

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου, φρόντισε λοιπόν οι αποφάσεις που ίσως πάρεις να είναι αποφάσεις που θα τιμηθούν και θα είναι για το καλό σου!

Γράφεις υπέροχα, καλώς όρισα!

Marialena said...

Ναι ζέρο μου, έτσι έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι. Να μην ξέρουμε ποιό είναι το σωστό για εμάς, να μας καθοδηγούν οι επιταγές κάποιων άλλων. Να ζούμε σε σύγχυση σαν κουρδιστά πορτοκάλια!

Ζηλεύω εκείνους τους παππούδες που ενώ έχουν περάσει του λιναριού τα πάθη, τους βλέπεις να έχουν μια ηρεμία, μια γαλήνη στο βλέμμα. Παίρνουν τη ζωή όπως τους ήλθε, σαν κομμάτια του Όλου και όχι ως κυρίαρχοι της Ανθρωπότητας και της Ματαιότητας! Μήπως ξέρουν κάτι παραπάνω από εμάς τους ξύπνιους?

Αργυρένια καλοσώρισες! Τι υπέροχο που ακούγεται το όνομά σου και συνάμα ξεχωριστό. Είναι χαρά και τιμή μου που ένας άνθρωπος σαν κι εσένα, ανακάλυψε σήμερα τη γραφή και τις σκέψεις μου! Και γω δεν σε ήξερα μέχρι και τώρα ομολογώ! Θα χαρώ να ανταλλάσουμε εμπειρίες και απόψεις από δω και μπρος.

Το σχόλιό σου άγγιξε ένα κομμάτι της καρδιάς μου που αναγνωρίζει πότε ο άλλος άνθρωπος καταλαβαίνει τι λες.

Σ'ευχαριστώ, καλό σ/κ, Μ.

mat said...

Α!!! ώστε αυτά έλεγε έ??? :)
Τα αγγλικά μου μέσα :( :(
Μα καλά βαλτή είσαι??? είναι κάτι μέρες τώρα που ακριβώς αυτό το θέμα συζητάω και προσπαθώ να καταλήξω κάπου , φευ ... αγαπητή μου …!!!
Καλησπέρα !!! ;)

Θεοδόσης Βολκώφ said...

Καλησπέρα κι από μένα,
γλυκυτάτη Μαριαλένα!!!

Ο Στιχοπλόκος Βολκώφ

Marialena said...

@ Mat: Τι μου λες τώρα, καταλήγεις ποτέ σε τέτοια πράγματα? Ισχύει μόνο το ό,τι νιώθεις και από και πέρα... θέλει συζήτηση το θέμα!

@ Volkof: Καλημέρα και από μένα ευγενέστατε στιχοπλόκε!

Anonymous said...

σε ευχαριστώ καλή μου, καλώς σε βρήκα, χαίρομαι που σου αρέσει το όνομα μου αλλά πιο πολύ που σε ανακάλυψα. Ανυπομονώ να διαβάσω τις σκέψεις σου. Καλημέρα, καλή βδομάδα!