Άρωμα Ιταλίας 2006 - μέρος 2ο!

Ravenna - Pasqua 2006

Κάποια από τα περίφημα υστερορωμαϊκά μωσαϊκά στις εκκλησίες της Ραβέννα













Piazza del Popolo, Ravenna


Στο μνημείο πεσόντων υπέρ της απελευθέρωσης της Ιταλίας στον Δ.Π.Π.

Το ποστ αυτό αφιερώνεται στον Αμβρόσιο που όπως φαίνεται η Ραβέννα του θυμίζει πολλά...
Καλό τριήμερο της Πρωτομαγιάς, ταξιδιάρικο και ανέμελο, Μαριαλένα

Τσέρνομπιλ - 20 χρόνια μετά...

Πέρασαν 20 χρόνια από την ημέρα που ο πυρηνικός αντιδραστήρας στο Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας, υπέστη διαρροή στο πυρήνα, στις 26 Απριλίου 1986. Το περιοδικό Slate δημοσιεύει ένα φωτογραφικό αφιέρωμα για τη ζωή των ανθρώπων μετά το πυρηνικό ατύχημα.

Θα το δείτε στη διεύθυνση του Slate ΕΔΩ

26 Απριλίου 1986 - 26 Απριλίου 2006: Για να μην ξεχνίομαστε!

Update: Παρακαλώ διαβάστε και αυτήν ΕΔΩ τη σελίδα από το BBC News σχετικά με το θέμα.

Άρωμα Ιταλίας 2006 - μέρος 1ο!

Bologna - Pasqua 2006


Πρόσοψη Θεάτρου στη Μπολόνια


Το άγαλμα του Ποσειδώνα στη Piazza Maggiore


Άποψη των Δύο (Μεσαιωνικών) Πύργων από κεντρικό δρόμο


Σοκολατένιο αυγό στη βιτρίνα ζαχαροπλαστείου, με όλα τα μνημεία της πόλης σαν διακόσμηση!


Στην αγορά της Μπολόνια πολύχρωμα λαχανικά στον πάγκο του μανάβη


Μια επιγραφή που εξηγεί την ιστορία του συγκεκριμένου σπιτιού στην ιστορικό κέντρο της πόλης


Χρώματα και αρώματα στη μεσαιωνική συνοικία


Παρεκκλήσι στη Via Zamboni


photos by Marialena, 2006

Tell me what you dream!

photos by Marialena, Easter 2006

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Φέτος η λαμπάδα μου ήταν ένα όμορφο υποκίτρινο κερί με κόκκινη και κίτρινη κορδέλλα μπλεγμένες αναμετάξύ τους, που κατέληγαν σε δύο κόκκινες καρδούλες από ύφασμα. Να το πάρω ως ένα σημάδι των επιθυμιών μου αυτό? Μέχρι τώρα λευκό κερί δεν έχω κρατήσει. Θέλω η λαμπάδα μου να έχει έστω και κάτι διαφορετικό στο χρώμα, στο σχέδιο, κάτι που να μου θυμίζει πως ακόμα δεν μεγάλωσα ή μάλλον δεν σοβάρεψα αρκετά για να αφήσω αυτή τη συνήθεια πίσω μου. Φέτος Πάσχα στην Αθήνα, στο σπίτι μου, στη γειτονιά μου. Θυμάμαι μικρούλα σαν πηγαίναμε στην Αγία Παρασκευή, στην ενορία μας, τον τρόμο που με κυρίευε όταν έσκαγαν δίπλα μου τα βεγγαλικά στην Ανάσταση. Ακόμα σφίγγεται το στομάχι μου όταν σκάνε στην Ανάσταση οι κροτίδες! Τον τρόμο τον έχει πάρει πια η Άρτεμις. Τρέχει να κρυφτεί στην αγκαλιά μας όταν αρχίζουν να ακούγονται οι στρακαστρούκες. Αναστατώνεται το καϋμενούλι και μετά άντε να την συνεφέρεις που τρέμει ολόκληρη.



Φέτος δεν θα ψήσουμε τον πατροπαράδοτο οβελία. Στο φούρνο θα βάλουμε το έριφιον και θα φαγωθεί υπό μορφήν μπριζολακίων μετά γεωμήλων στο ταψί. Δεν είμαι θιασώτης του συγκεκριμένου κρέατος, οπότε όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, την Κυριακή του Πάσχα τη βγάζω με μαγειρίτσα από χθες (νοστιμότατη και μαμίσια!), σαλάτα μαρούλι, κανένα αυγό και βρασμένα λαχανικά. Το καλύτερό μου δηλαδή! Η μαμά λατρεύει το κρύο ψητό (μπλιαχ, μπλιαχ) καθώς και το κεφαλάκι (πως το τρώει η κανιβαλίστρια?), ο μπαμπάς το κοκορέτσι, ο αδελφός τα σοκολατένια αυγά και η Αρτεμις τα πάντα!!! Αφήστε δε εκτός από τη διάχυτη τσίκνα (τέλος πάντων), τις μουσικές επιλογές των απανταχού εορταζόντων που με κάνουν να βγάζω -επιεικώς- φλύκταινες! Τι αχταρμάς νταχντιριντί ακούγεται από τα ηχεία, αδέλφια μου αλήτες πουλιά? ΈΛΕΟΣ!!! Αφού λοιπόν χλαπακιάσει το σύμπαν μπόλικες ποσότητες ψητού συνοδευομένου από άφθονο αλκοόλ (νίπτω τας χείρας μου εδώ), το ρίχνουν στο χορό και στα τραγούδια μέχρι που οι γεροντότεροι το ρίχνουν στον ύπνο και οι νεότεροι στους καφέδες εντός και εκτός σπιτιού. Αθάνατη Ελλάδα...!

Φέτος λοιπόν θα τα γλυτώσω όλα τούτα τα εντελώς τραγελαφικά και θα είναι το Πάσχα πιο νορμάλ, ελπίζω. Θα μου επιτρέψετε να σας αφιερώσω αυτό το πολύ τρυφερό τραγούδι που τριγυρνά αυτές τις μέρες στο μυαλό μου και θα ήθελα πολύ να το μοιραστούμε, ένεκα άνοιξης και ερωτικής διάθεσης. Μακάρι να βρει τον στόχο του στους αγαπημένους σας ή αυτούς που επιθυμείτε να αγγίξει. Tell me what you dream με αγάπη!

Να περάσετε όμορφες στιγμές ετούτη τη Πασχαλιά του 2006, όπως και αν επιλέξετε να είναι. Είτε είστε με την οικογένεια, με φίλους, συγγενείς, με τον/την αγαπημένο/η, ακόμα και μόνοι, εντός ή εκτός Ελλάδας, βρείτε το νόημα της Ανάστασης του Κυρίου μέσα σας και πορευθείτε μ' αυτό! Να έχετε υγεία και αγάπη για τον εαυτό σας και τον πλησίον στη καρδιά!

Easter for All Seasons

AN ENCOURAGING WORD for April 20, 2006 - written by Dr. Thomas Lane Butts, Pastor Emeritus, Monroeville First United Methodist Church
tolabu2@frontiernet.net


photo by Webshots.com

Religion has always developed around those areas and aspects of life we do not understand, not around those areas we do understand, or think we understand. When our world is manageable we may tip our hats toward some sort of higher power in a conventional fashion. Some people do not feel they need anything religious to help negotiate life when they are doing all right on their own. But, when life breaks open at the seams and we are standing before some mystery that is larger than life and beyond comprehension, we begin to look at and think of life in a different way.

It is no accident that when we are looking for spiritual insight and power we walk up a hill outside Jerusalem and stand as close as we dare to the tragic scene of a crucifixion, where a gaunt figure hangs between heaven and earth and between life and death, and we hang on to every word we hear. "Father forgive them, for they know not what they do" – "This day thou shalt be with me in paradise" – "Father, into your hands I place my spirit." What tragedy! What mystery! But, we are drawn to it like a magnet.

When our souls are empty and our hearts ache and we do not understand life, we walk on out to a graveyard, to a tomb, that is open and empty. In the presence of that tremendous mystery, which nobody can begin to explain, where by some divine alchemy, death and tragedy get transformed into light and life, we find hope, encouragement, and the will to go on.

Every now and then, just when we think we cannot go on, something strange, sometimes simple, happens and we get a quick glimpse into the heart of God’s eternal mysteries. A stranger says or does something and then disappears forever. A tragedy turns into a triumph; a miracle happens before our eyes; a child is born or dies or says or does something; and our eyes are opened, our hearts are melted with love and for a few seconds the mysteries of the universe are laid bare before our very eyes.

Sometimes Easter happens on a dark Tuesday afternoon in December, and for a moment we feel "in touch" with someone or something important with which we have been "out of touch" for a long time. Sometimes an angel touches your life in mid-summer and suddenly you see and understand things gloriously different. You stop being afraid of old ghosts that have haunted you ever since you can remember. You quit caring about all the wrong things and learn how to empty your life of junk. After all, Easter is a day of miracles for the dead, and all of us are or have been or will be dead.

Whenever that happens we need an Easter happening.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ! Μαριαλένα ;-}

Υ.Γ. Ευχαριστώ και ανταποδίδω στα καταπληκτικά άτομα που γνώρισα στο πάρτυ, τη Νεράιδα, το Βατραχοκόριτσο, τη Mindstripper, το Χνούδι, τον Alombar42, το Κουρκουμπίνι, τον Gelial, τη super Ροδιά, το Γάτο του Τσέσαϊρ, τον Πασκάλ, τη Μαρκησία του Ο, τη Μαριώ, τον Πατράσσο και την Νίκη, τους τρεις καμπαλέρος των Arxedia Media, την Irene, τον Νανάκο, τον Epicuros, την Escalier d'Esprit, τον George is your man, τη Λίλη και όλους όσους μιλήσαμε αλλά (ουπς!) ξέχασα τα code names σας... φιλιά, Μ.

Μετά τη γιορτή...

Pasqua 2006, Ravenna, Italia

Καλησπέρα και Χρόνια Πολλά!
Ήμουν και γω ανάμεσα σε όσους χθες το βράδυ πήγαν στο 1ο πάρτυ για bloggers εν Αθήναις, στο Barrio. Μετά από συννενοήσεις και τηλεφωνήματα με φίλους και λίγο ύπνο το βραδάκι για να αντέξω το ξενύχτι μετά, κατηφόρισα στις γνώριμες γειτονιές του Μεταξουργείου για να συμμετέχω στο πολυαναμενόμενο πάρτυ. Η βραδυά κύλησε ανέλπιστα καλά με χορό, ποτάκι και γνωριμίες με άτομα που μέχρι τότε είχαν μόνο διαδικτυακές υποστάσεις. Η ατμόσφαιρα χαλαρή, μου θύμισε κολλεγιακό πάρτυ και οι περισσότεροι φαίνονταν να ευχαριστιούνται τη συναναστροφή.

Κατά τις τέσσερις το πρωί φύγαμε και οι τελευταίοι από το μαγαζί και μετά ύπνος μέχρι που η μητέρα μου (κλασσικά) να με σηκώσει το πρωϊ(!!!) για να κάνουμε κάποιες δουλειές. Σήμερα δεν είχα δουλειά ευτυχώς. Για να σηκωθώ ήθελα μετάγγιση Red Bull ενδοφλέβια και άλλο τόσο ύπνο για να έρθω στα ίσια μου! Βαριά η καλογερική...

Το απόγευμα πάλι λίγο χουζούρι για αναπλήρωση δυνάμεων και μετά με τα χίλια ζόρια να σηκωθώ και ειδικά φέτος να μην πάω στα 12 Ευαγγέλια γιατί αισθανόμουν ακόμα ράκος. Η μαμά μουρμούρισε τα δικά της και έφυγε για την εκκλησία, ενώ εγώ λίγο μετά πήρα την Άρτεμη και πήγαμε μια ήρεμη βόλτα στο αγαπημένο μου παρκάκι στη περιοχή μου. Με το MP3 μου φορτωμένο με τραγούδια αγαπημένα, περπατούσαμε και εγώ έκοβα τη φλέβα μου αναπολώντας την αίσθηση από το πρόσφατο ταξίδι μου και δεν σας το κρύβω, με το γνωστό αίσθημα του όταν θες κάτι πολύ στη ζωή σου αλλά δεν γίνεται να το έχεις εδώ και τώρα!

Επιστρέψαμε ενώ είχε ήδη βραδυάσει για τα καλά και εδώ και κάποια ώρα γράφω ετούτες εδώ τις σκέψεις ξημερώνοντας Μεγάλη Παρασκευή. Χάρηκα και εγώ που γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους που μοιραζόμαστε αυτήν εδώ την ενασχόληση στη χθεσινή μας συγκέντρωση. Σας χαιρετώ όλους όσους μιλήσαμε, χορέψαμε, γελάσαμε, φιληθήκαμε και εύχομαι πάνω από όλα, σε πείσμα των Κασσάνδρων που αφορίζουν τα διαδικτυακά ημερολόγια, να συνεχίσουμε να είμαστε άνθρωποι με άποψη, αισθήματα και συναισθήματα!

Υ.Γ. Απαντώντας στα σχόλια του προηγούμενου σημειώματός μου:
@Alombar42: περιμένω τα πειστήρια του φόνου μετά της συνεργού μου, παρακαλώ!
@Ελληνίδα: μια ζωή την έχουμε και αν δεν την γλεντήσουμε καλή μου, άσχετα που μετά έρπω!
@Gelial: Χάρηκα και εγώ για τη γνωριμία, να σαι καλά και να τα ξαναπούμε κάποια στιγμή!
@Ναυτάκος: Χρόνια Πολλά και Καλή Ανάσταση και από μένα, μέσα από τη καρδιά μου καπετάν Δημήτρη!

The Longest Week

AN ENCOURAGING WORD for April 6, 2006 - written by Dr. Thomas Lane Butts, Pastor Emeritus, Monroeville First United Methodist Church
tolabu2@frontiernet.net

This Sunday marks the anniversary of the beginning of the longest and most dramatic week in the life of Jesus. Events in and around his life move with increasing rapidity from the triumphal entry on Palm Sunday to the tragic end on Good Friday. The days of that last week are so much of one fabric that it is difficult to separate one day from the next or to isolate one event from that which preceded or followed it.

In Luke’s account Jesus weeps over Jerusalem after the triumphant entry into the city. He cleansed the temple – tossing out those who were selling things. He accused them of turning a house of prayer into a den of thieves. The religious establishment challenged his authority. The scribes and Pharisees and Sadducees pick at him. They debate Jesus, but he comes back with responses to which they have no reasonable or theological sound rejoinder. There is growing hostility against him, but he is not cowed by it. He continues to teach and prophesy even as the plot against his life thickens.

By the time we reach Thursday evening there are multiple mini-dramas being played out in and around the main drama.
It seems unbelievable, given the situation at hand, that the disciples arrive for the Passover meal on the tail end of a dispute among themselves about "which of them was to be regarded as the greatest." A reprimand and a lecture from Jesus was not adequate. It took a foot washing before they saw themselves. Both the Romans and the Jews had an APB out on Jesus. One of the twelve, Judas Iscariot, had made arrangements to betray Jesus. With a decision which must have broken his already troubled heart, Jesus sends Judas out into the night to do the dark deed for which his name is destined to live in infamy. Satan is tugging on the coat-tail of Simon Peter, the disciple to whom Jesus has given the "keys to the kingdom."

There is a mini drama about to be played out in the life of Simon Peter. It is an unhappy example of what can, and often does, happen to followers of Jesus in any age. In this we are not to see Simon Peter as a model, but a mirror in which we may get a glimpse of that dark side of the self we so much dread to see. We do not like to believe that our actions can so quickly be driven by circumstances rather than the courageous ethics we so glibly espouse.

Jesus says they will all fall away from him, but that after he is raised he will meet them in Galilee. Ignoring the profound statement of resurrection, Peter picks up on Jesus’ prediction of their collective cowardice. He said that even if everyone else deserted him he would not. Luke has Peter say: "Lord, I am ready to go with you to prison and to death."

In the emotion of the moment Peter was too sure of himself. He could not envision how he might respond when the circumstances became such that his life really was in danger. Jesus said bluntly to Peter: "I tell you Peter, the cock will not crow this day, until you three times deny that you know me."

In the course of the evening, Peter was recognized as one of Jesus’ disciples on three separate occasions, and Peter denied that he knew him each time. While he was still speaking the third denial, the cock crowed. Peter remembered the words of Jesus and he went out and wept bitterly.

Who could forget the moral and legal travesty of the trial, or the inhumane treatment of Jesus between the sentencing and the crucifixion?
We come now to that unspeakably terrible last day in the earthly life of Jesus. There are so many sad things about how and why it all happened the way it did! The sense of tragedy is in almost everybody and everything. Even dumb nature rebels.
The earth trembled. Rocks split. Tombs broke open. The sacred veil of the temple split open from top to bottom. Darkness fell over the whole land. The battle-hardened execution team, including their leader, became afraid. A thief on the cross beside Jesus asked to be remembered by Jesus in his coming kingdom. His enemies taunted him and said that if he were who he said he was he should save himself. His friends and family wept. The whole atmosphere of that day was one of unrelieved tragedy.

Even after considering all that could be seen and felt in and about the whole event, there was something happening there that day on that rough hilltop which was beyond the knowing of everyone present except Jesus and his Heavenly Father whose spirit hovered over the place like a heavy fog.

Those who loved Jesus hung onto every word he spoke from the cross. Some things he said were so graphically etched in the minds of the gospel writers that they remembered his exact words in the language in which he spoke. Near the very end he cried out: "Eli, Eli, lama sabachthani" (my God, my God, why hast thou forsaken me). Those haunting words were too heavy to translate. All the gospel writers say that Jesus gave a great shout and died. John tells us what he shouted: "It is finished..." In English, "It is finished" is three words, but in Greek it is one word – "tetelestai" – as it would also be in Aramaic. In classic Greek, "tetelestai" is the victor’s shout. It is the triumphant shout of one who has survived the struggle and the pain and now stands in the winner’s circle. What a great difference this makes at the end of this tragic day. Jesus does not go down in defeat. His life has not been taken from him. He has willingly and purposefully laid down his life. Tetelestai!

"Tetelestai" is a fitting precursor to the next surprising mystery on which we all bet our lives – the Resurrection. The story does not end with a tragic death on the cross on Friday. Get ready! Sunday is coming. Tetelestai!

What a week!!

ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΟΡΤΗ!

Στο Barrio (Κεραμεικού 53 - Μεταξουργείο) στις 22:30

Τιμή ποτού 5 ευρώ και χορός μέχρι πρωϊας!


Play it again Sam!

Για όσους χρειάζονται οδηγίες για την μετακίνησή τους στη περιοχή του Μεταξουργείου, ΕΔΩ θα ενημερωθείτε από το Driveme.gr και καλή σας διασκέδαση!

An Easter Story

AN ENCOURAGING WORD for April 13, 2006 - written by Dr. Thomas Lane Butts, Pastor Emeritus, Monroeville First United Methodist Church
tolabu2@frontiernet.net

Let me tell you an Easter story. Several years ago one of my unusually smart (and sometimes smart-aleck) preacher friends who knows how I love a story called me and said: Dr. Butts, I am sending you a story. It is yours to tell only if you can be professional enough to tell it without a tear in your eye or quiver in your voice." I took the challenge but lost. You want to try? I do not know the origin of the story, but here it is.

Once upon a time there was a little boy named Philip who was born with Down’s Syndrome. He was a very pleasant and happy child it seemed, but increasingly aware of the difference between himself and other children.

Philip went to Sunday school each Sunday with nine other 8 year-old children. The Sunday School teacher was a very sensitive and creative man. Philip, with his increasingly noticeable difference, was not readily accepted as a member of this third grade Sunday School class. But, this teacher knew how to facilitate a class of 8 year-old children. They learned and they laughed, and they played together. They really cared about each other, even though, as you know, 8 year-olds don’t say they care about each other out loud very often. But the teacher could see it. He also knew that Philip was not really a part of the group. Of course, he did not choose or did he want to be different. He just was.

The Sunday School teacher had a marvelous design for his class on the Sunday after Easter. You know those things that panty hose come in – the containers look like eggs. The teacher collected ten of them to use on that Sunday. The children loved it. Each child was given an egg. It was a beautiful spring day, and the assigned task was for each child to go outside on the church grounds and find a symbol of new life, put it in the egg, and bring it back to the classroom. They would then mix them all up and then all open and share their new life symbols and surprises together one by one.

It was wild as they ran around outside and then came back in and put their eggs on a table. The teacher began to open them one by one. There was a flower in one. Another had a butterfly.
He opened another, and there was a rock. Some laughed and some said, "That’s crazy! How’s a rock supposed to be like new life?" But the smart little boy about whose egg they were speaking spoke up. He said, "That is mine. I knew all of you would get flowers, and buds, and leaves, and butterflies, and stuff like that. So, I got a rock because I wanted to be different. And for me, that’s new life."

The teacher opened the next one and there was nothing there. The children said, "That’s not fair – that’s stupid! – somebody didn’t do right." About that time the teacher felt a tug on his shirt, and he looked down and Philip was standing beside him. "It’s mine," Philip said. "It’s mine." And the children said, "You don’t ever do things right, Philip. There’s nothing in it!" "I did so do it," Philip said. "I did do it. It’s empty – the tomb is empty!"

The class was silent, very silent. And for you people who don’t believe in miracles, one happened that day. From that time on, it was different. Philip suddenly became a part of that group of 8 year-old children. They took him in. He was set free from the tomb of his differentness.
Philip died in the summer of that year. His family had known since the time he was born that he would not live out a full life span. Many other things had been wrong with his tiny little body. In late July, with an infection that most children could have quickly shrugged off, Philip died.
He was buried from the church where he went to Sunday School. At the funeral nine 8 year-old children marched up to the altar – not with flowers to cover the stark reality of death. Nine 8 year-olds, with their Sunday School teacher, marched up to that altar and each laid on it an empty egg – an empty old discarded holder of panty hose.

Sometimes Easter happens in the strangest ways, at the strangest times and in the strangest places. It never lasts long, except as we remember it. It is like a door that opens for a moment and then it closes. And we keep on looking for it again, and again, to remind ourselves that things are not as they seem. There is a different world out there which is more real than the world we see.

Do you understand that? I don’t, but I do believe it.

The Sun - Born

Kostes Palamas
From the song of the sun
The Sun - Born




On great Olympus, a least of joy?
The gods divide the earth
The light-bestower is away?
Forgotten he will be.
And the light giver came and nodded
To the blue sea? and Io
The sea was rent with fruitful heave!
And the Sun's island rose
With a thousand beauties crowned?
And makers lived upon the island,
Being above all men?
And they made statues masterful,
All beautiful like gods
And living as immortals live!

Το ποίημα αυτό το έχω φυλάξει από τότε που ήμουν 16 ετών και το πρωτοσυνάντησα στις αναγνώσεις μου. Μου είχε κάνει τόσο εντύπωση θυμάμαι, που ακόμα έχω το αντίγραφο ανάμεσα στα χαρτιά της αλληλογραφίας μου για να μου θυμίζει τις εφηβικές μου αναζητήσεις! Σας το δημοσιεύω σήμερα με ταξιδιάρικη διάθεση, γιατί για λίγες μέρες θα λείψω και θα επιστρέψω δριμύτερη τη Μεγάλη Εβδομάδα. Θα πάρω μαζί μου τις ευχές που μου χαρίσατε χθες και όλη τη καλή σας διάθεση να με συντροφεύει όπως ο ήλιος και το φεγγάρι... Μαριαλένα ;-}

I want to know what love is -a B-day wish-!

Foreigner


Με τον αγαπημένο μου αδελφό Γιάννη πρόσφατα

I Wanna Know What Love Is
by N/A

I gotta take a little time
A little time to think things over
I better read between the lines
Incase I need it when I´m older
Ohhhh
This mountain I must climb
Feels like the world upon my shoulders
Through the clouds I see love shine
It keeps me warm as life grows colder
In my life there´s been heartache and pain
I don´t know if I can face it again
Can´t stop now
I´ve travelled so far to change this lonely life

Chorus
I wanna know what love is
I want you to show me
I wanna feel what love is
I know you can show me

I´m gonna take a little time
A little time to look around me
I´ve got nowhere left to hide
Looks like love has finally found me
In my life there´s been heartache and pain
I don´t know if I can face it again
Can´t stop now
I´ve travelled so far to change this lonely life

Chorus

Με τον Βρασίδα αγκαλιά, ενώ κάνω βουντού για να ζωντανέψει!!!

Πριν 35 χρόνια ήρθα στον κόσμο μια Μεγάλη Δευτέρα στο μαιευτήριο Λητώ. ΄Ενα προωράκι με διάθεση να ζήσει από ότι φάνηκε, να μεγαλώσει και να ξέρει μόνο ένα πράγμα "πως κάθε μέρα είναι δώρο Θεού" έστω και αν ανεβαίνουμε ανηφόρες ή κατακυλάμε στις κατηφόρες, μέχρι να ξαποστάσουμε στο ίσιωμα. Δεν κατάλαβα πως έχω ίσως διανύσει ίσως το μισό της ζωής μου σε αυτή τη γη. Αναρωτιέμαι μέρες τώρα αν και το άλλο μισό θα κυλήσει τόσο γρήγορα όσο τα χρόνια της νιότης. Αυτά τα χρόνια μου έδωσαν εμπειρίες, γέλια, κλάμματα, απογοητεύσεις, χαρές, αναπάντεχα, προσδοκόμενα, αληθινά ή ψέμματα, αγάπη και φόβο, καταξίωση και καταφρόνηση. Ήρθε στη ζωή μου η εμπειρία της οδήγησης, πρώτα του ποδηλάτου, μετά του αυτοκινήτου, της μηχανής και τα ταξίδια σε μέρη άγνωστα και μαγικά για μένα. Έμαθα να επικοινωνώ με ανθρώπους από την άλλη άκρη της γης στη γλώσσας τους, να έχω φίλους αδελφικούς και συγγενείς μακρινούς. 'Ενιωσα τη χαρά να μάθω να περπατώ, να τραγουδώ, να μαθαίνω να γράφω και να διαβάζω, να ξενυχτώ πάνω στα βιβλία, να ζωγραφίζω, να κάνω χειροτεχνίες με τα χέρια μου και να γράφω ποιήματα και άλλα πολλά. Γεύτηκα το πρώτο φιλί στα 18, το πρώτο χάδι στα 21, βίωσα το πρώτο θάνατο αγαπημένου στα 31, την πρώτη επαφή με τον αναπάντεχο έρωτα στα 32 και συνεχίζω...

Μετράω τα χρόνια που ζούμε παρεϊτσα με το ζαχαράκι μου και κάθε χρόνος που περνάει χαίρομαι που δεν με έχει καταβάλλει, το αντίθετο συμβαίνει, ονειρεύομαι να ζήσω τον έρωτα της ζωής μου, τον έναν και μοναδικό που θα συνταράξει το είναι μου, να γίνω μητέρα ενός παιδιού που θα έχει γεννηθεί από αγάπη, να κάνω τη δουλειά που με εκφράζει, να βλέπω τους δικούς μου ανθρώπους να είναι καλά στην υγεία τους, τον αδελφούλη μου να βρίσκει αυτό που ψάχνει και να είναι ευτυχισμένος, τον κήπο μου ν' ανθίζει και τον ήλιο να ανατέλλει κάθε μέρα για μένα. Να χαμογελώ με νόημα, τα μάτια μου να εκφράζουν ανθρωπιά και η λύπη και η συμπόνοιά μου να είναι αληθινά.

Σ'αυτά μου τα γενέθλια θέλω για τη ζωή μου να αγαπήσω και να αγαπηθώ όλο και περισσότερο και όταν κλείσω τον κύκλο της επίγειας ζωής, να φύγω με έναν αξιοπρεπή και ανεπαίσθητο θάνατο. Το τραγούδι αυτό το συγκεκριμένο, μήνες τώρα είναι στο μυαλό μου για την περίσταση. Αυτό είναι και το δώρο μου προς όλους εσάς που θα διαβάσετε αυτές εδώ τις καταθέσεις σήμερα. Σας ευχαριστώ από καρδιάς!

Από μένα-για σας, με πολλή (και το εννοώ) αγάπη, Μαριαλένα, ετών πλέον 35!

(Update: Εδώ είμαι και σας βλέπω που έρχεστε, καλωσορίσατε, σήμερα έχουμε τσουρέκι με σοκολάτα καραμέλας για κέρασμα στο γραφείο, να σας φυλάξω ένα κομμάτι κι εσάς?) ;-}

New kind of breast cancer-pls read it-it may save a life!

Διαβάστε και μοιράστε το μήνυμα σας παρακαλώ........


ΚΥΡΙΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ (ΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ),

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΑΣ

Νέο είδος καρκίνου του μαστού
Παρακαλώ προωθήστε το σε όλες τις γυναίκες στις ζωές σας. Μητέρες, κόρες, αδελφές, θείες, φίλες, κ.λπ....

Το Νοέμβριο, ένα σπάνιο είδος καρκίνου του μαστού βρέθηκε. Μια κυρία ανέπτυξε μια αναφυλαξία στο στήθος της, παρόμοια με αυτήν των νέων μητέρων που θηλάζουν. Επειδή η μαστογραφία της ήταν καθαρή, ο γιατρός την θεράπευσε με τα αντιβιοτικά για τις μολύνσεις. Μετά από 2 κύκλους, συνέχισε να γίνεται χειρότερα, έτσι ο γιατρός της την έστειλε για μια άλλη μαστογραφία. Αυτή τη φορά παρουσίασε μια μάζα. Η βιοψία Α βρήκε μια γρήγορα αυξανόμενη κακοήθεια. Άρχισε χημειοθεραπείες προκειμένου να μειωθεί η αύξηση, κατόπιν έγινε μαστεκτομή, μετά ένας πλήρης κύκλος χημειοθεραπείες και τέλος ακτινοβολία. Μετά από περίπου 9 μήνες της έντονης θεραπείας της δόθηκε ένας «καθαρός λογαριασμός» της υγείας. Είχε για ένα έτος που ζούσε την κάθε ημέρα στο maximum. Μετά ο καρκίνος επέστρεψε στην περιοχή συκωτιού. Έκανε 4 θεραπείες και αποφάσισε  ότι θέλει την ποιότητα της ζωής, όχι τα μετέπειτα αποτελέσματα των χημειοθεραπειών. Είχε 5 μήνες ζωής και προγραμμάτισε κάθε λεπτομέρεια των τελικών ημερών. Μετά από μερικές ημέρες που χρειάστηκε να παίρνει μορφίνη, πέθανε.

Άφησε αυτό το μήνυμα για να παραδοθεί στις γυναίκες παντού:

Γυναίκες, ΠΑΡΑΚΑΛΩ να είστε άγρυπνες σε οτιδήποτε δεν είναι συνηθισμένο, και να επιμένετε να πάρετε βοήθεια το συντομότερο δυνατόν.

Ασθένεια Paget: Αυτό είναι μια σπάνια μορφή καρκίνου του μαστού, και είναι έξω από το στήθος, στη θηλή. Εμφανίζεται ως αναφυλαξία, που αργότερα γίνεται τραύμα με μια φλοιώδη εξωτερική άκρη. Δεν θα το είχα υποψιαστεί ότι μπορεί να είναι καρκίνος του μαστού αλλά ήταν. Η θηλή μου δεν μου φάνηκε σε τίποτε διαφορετική, αλλά η αναφυλαξία με ενόχλησε, έτσι πήγα στο γιατρό για αυτό. Μερικές φορές ήταν επώδυνο, αλλά εκτός από αυτό δεν με ενόχλησε.

 Ήταν άσχημο και ενοχλητικό, και δεν μπορούσε να θεραπευτεί με όλες  τις κρέμες που ορίστηκαν από το γιατρό και το δερματολόγο μου για τη δερματίτιδα στα μάτια μου ακριβώς πριν από αυτό το ξέσπασμα. Φάνηκαν λίγο ανήσυχοι αλλά δεν με προειδοποίησαν ότι θα μπορούσε να είναι καρκίνος. Τώρα, υποψιάζομαι ότι πολλές γυναίκες έξω εκεί δεν ξέρουν ότι ένα τραύμα ή μια αναφυλαξία στη θηλή μπορεί να είναι καρκίνος του μαστού. (Το δικό  μου άρχισε ως κόκκινο σπυράκι. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα με την ασθένεια Paget της θηλής είναι ότι τα συμπτώματα που εμφανίζονται φαίνονται να είναι ακίνδυνα. Συχνά νομίζουμε ότι είναι μια δερματική μόλυνση, όμως αυτό έχει σαν συνέπεια καθυστερήσεις στην ανίχνευση του προβλήματος και την προσοχή που πρέπει να
δείξουμε.)


Ποια είναι τα συμπτώματα;

1. Μια επίμονη ερυθρότητα, στάξιμο της θηλής σας που προκαλεί και το έγκαυμα (όπως δήλωσα, το δικό μου δεν με έκαιγε πολύ, και δεν είχε κανένα στάξιμο, αλλά είχε μια κρούστα κατά μήκος της εξωτερικής άκρης σε μια πλευρά.)

2. Μια πληγή στη θηλή σας που δεν θα θεραπευτεί. (Η δική μου ήταν μια υπόλευκη παχιά περιοχή στο κέντρο της θηλής).

3. Συνήθως μόνο η μια θηλή επηρεάζεται. Πώς εντοπίζεται; Ο γιατρός σας θα κάνει εξέταση και πρέπει να προτείνει μια μαστογραφία και των δύο μαστών, που πρέπει να γίνει αμέσως. Ακόμα κι αν η ερυθρότητα και το στάξιμο μοιάζουν πολύ με δερματίτιδα, ο γιατρός σας πρέπει να υποψιαστεί τον καρκίνο εάν η πληγή είναι μόνο σε ένα στήθος. Ο γιατρός σας πρέπει να διατάξει μια βιοψία της πληγής σας για να επιβεβαιώσει τι συμβαίνει.


Αυτό το μήνυμα πρέπει να ληφθεί σοβαρά και να μεταφερθεί σε όσο το δυνατόν περισσότερους από τους συγγενείς και τους φίλους σας γιατί θα μπορούσε να σώσει  τη ζωή κάποιου.

Ο καρκίνος του μαστού μου αναπαράχθηκε με μεταστάσεις στα κόκαλα μου αφού πήρα μεγάλες δόσεις χημειοθεραπείας, 28 ακτινοβολίες και έκανα λήψη Tamaxofin. Εάν αυτό ήταν εντοπισμένο ως καρκίνος του μαστού στην αρχή, ίσως δεν θα είχε κάνει μεταστάσεις...

ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ:

Είναι άσχημο δεδομένου ότι οι γυναίκες δεν γνωρίζουν την ασθένεια Paget. Εάν, με το να κάνετε forward αυτό το mail, μπορούμε να ενημερώσουμε τους άλλους από τον πιθανό κίνδυνό της, βοηθάμε τις γυναίκες παντού. Παρακαλώ, εάν μπορείτε, πάρτε μια στιγμή για να διαβιβάσετε αυτό το μήνυμα σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, ειδικά στην οικογένεια και τους φίλους σας. Διαρκεί μόνο μια στιγμή, ακόμα τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να σώσουν μια ζωή.

Έτσι δεν είναι?

Ξέρεις ότι ζεις στο έτος 2006 όταν...

1) άθελα πληκτρολογείς το PIN σου στο φούρνο μικροκυμάτων

2) χρόνια έχεις να παίξεις πασιέντζα με αληθινές κάρτες

3) έχεις μια λίστα με 15 αριθμούς τηλεφώνων για να επικοινωνείς με την οικογένεια σου που αποτελείται από 3 άτομα

4) στέλνεις Mail στον συνάδελφο σου που κάθεται στο διπλανό γραφείο

5) έχεις χάσει κάθε επαφή με φίλους σου γιατί δεν έχουν E-mail

6) επιστρέφεις μετά από μακριά και κουραστική ημέρα εργασίας στο σπίτι σου και στο τηλέφωνο απαντάς με το όνομα την εταιρίας

7) στο τηλέφωνο σου στο σπίτι παίρνεις το 9 για βγάλεις εξωτερική γραμμή

8) επί 4 χρόνια βρίσκεσαι στην ίδια θέση αλλά για 3 διαφορετικές εταιρίες

10) όλες οι διαφημίσεις στην τηλεόραση έχουν στο κάτω μέρος την ιστοσελίδα

11) πανικοβάλλεσαι επειδή βγήκες από το σπίτι χωρίς να πάρεις το κινητό σου και επιστρέφεις αμέσως για να το πάρεις

12) σηκώνεσαι το πρωί και η πρώτη δουλειά που κάνεις είναι αν ανοίξεις το Outlook/LotusNotes πριν κάνεις καφέ

13) γέρνεις το κεφάλι για να χαμογελάσεις :-)

14) διαβάζεις αυτό το κείμενο και χαμογελάς

15) χειρότερα ακόμη, ξέρεις ήδη σε ποιόν θα το στείλεις

16) είσαι πολύ απασχολημένος για να καταλάβεις ότι σε αυτή τη λίστα λείπει το 9

17) ξαναπέρασες τη λίστα για να διαπιστώσεις ότι πράγματι λείπει το 9

....και τώρα γελάς...

Αντε προώθησε το επιτέλους, τι περιμένεις!

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους σας, Μαριαλένα

Tips on writing a short story

Wishing everybody a nice weekend and I hope that these tips will be useful on improving your writing skills! ;-} Marialena

Maya Angelou

In April, Maya Angelou was interviewed by Oprah on her 70+ birthday.
Oprah asked her what she thought of growing older.

And, there on television, she said it was "exciting." Regarding body changes, she said there were many, occurring every day...like her breasts.

They seem to be in a race to see which will reach her waist, first.
The audience laughed so hard they cried. She is such a simple and honest woman, with so much wisdom in her words!

Maya Angelou said this:
"I've learned that no matter what happens, or how bad it seems today, life does go on, and it! will be better tomorrow."

"I've learned that you can tell a lot about a person by the way he/she handles these three things: a rainy day, lost luggage, and tangled Christmas tree lights."

"I've learned that regardless of your relationship with your parents, you'll miss them when they're gone from your life."

"I've learned that making a "living" is not the same thing as "making a life."
"I've learned that! life sometimes gives you a second chance."

"I've learned that you shouldn't go through life with a catcher's mitt on both hands; you need to be able to throw some things back."

"I've learned that whenever I decide something with an open heart, I usually make the right decision."

"I've learned that even when I have pains, I don't have to be one."

"I've learned that every day you should reach out and touch someone.
People love a warm hug, or just a friendly pat on the back."

"I've learned that I still have a lot to learn."

"I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel."

O Μαύρος Γάτος μας αποχαιρετά...

Είμαι ακόμα στο γραφείο και σαν άλλη Δεισδαιμόνα στέκω εμπρός από τον υπολογιστή μου ρίχνοντας μια ματιά στα τελευταία νέα επιλεγμένων σελίδων της μπλογκόσφαιρας...

Εδώ και κάποιον καιρό, καλώς ή κακώς, η ενασχοληση με το αντικείμενο των καταγραφών στη σελίδα μου έχει γίνει σχεδόν καθημερινή ασχολία μέσα στη δουλειά σε διαλείμματα ή τα σαββατοκύριακα απ' το σπίτι.

Στις αρχές του χρόνου γνώρισα κάποιους αξιόλογους συν-γραφείς αλλά και πρόσωπα, όπως ο αγαπητός μου Μαύρος Γάτος. Τον διάβαζα αλλά και του σχολίαζα συχνά και χαιρόμουν να γνωρίζω περισσότερο όσο περνούσε ο καιρός έναν τόσο ενδιαφέροντα νέον άνθρωπο, όπως ο Μίλτος.

Σήμερα, τώρα πριν από λίγο, διάβασα το τελευταίο του αποχαιρετιστήριο σημείωμα που λέει πως τελείωσε με την ενασχόληση των ημεροδικτύων (δική του λέξη). Κεραυνός εν αιθρία η απόφασή του και περισσότερο το τέλος που σημαίνει με αυτό τον τρόπο. Γιατί?

Μίλτο μου, δεν μπορώ να μην στεναχωρηθώ καλέ μου, αν και σέβομαι το δικαίωμά σου να αποχωρείς από αυτό που δεν σ' ευχαριστεί πλέον ούτε σαν ενασχόληση, αλλά ούτε και σαν επικοινωνία. Αυτό που απεκόμισα από σένα ήταν η ευαισθησία, η καλλιέργεια, η μαχητικότητά σου, τα ιδανικά και το χιούμορ σου, η ανθρωπιά σου, το λαμπρό σου πνεύμα, αλλά και η πληγωμένη σου καρδούλα με την αγάπη για Εκείνη, που δύσκολα ακόμα αναρρώνει και κρύβει μέσα της πολύ πόνο και παράπονο.

Σαν φίλη σου διαδικτυακή κατ' αρχήν, ήθελα να μην μπαίνω σε χωράφια που δεν με αφορούσαν και γι' αυτό δεν εισχώρησα αρρώτηγα στη προσωπική σου ζωή, αλλά και στις όποιες διαμάχες σου με άλλους από τον περίγυρο της εικονικής μας κοινότητας. Σε υποστήριζα όταν συνέπλεαν οι απόψεις μας, αλλά από κει και πέρα τη μάχη την έδινες μόνος σου και για σένα, μην το ξεχνάς. Νικητής ή ηττημένος έχει σημασία πια για σένα?

Τώρα η συντροφιά μας αυτή η γνωστή άγνωστη, φιλική επικοινωνία, θα γίνει σίγουρα φτωχότερη για μένα, φίλε Μαύρε Γάτε. Ναι με πειράζει βρε γαμώτο που ένας άνθρωπος σαν κι εσένα "την κάνει". Δε θα σου πω αντίο, όχι γιατί θέλω να σε κρατήσω εδώ, αλλά γιατί επιθυμώ να ανασυνταχθείς και να δώσεις ξανά το στίγμα σου εδώ ή όπου αλλού, όπως και όπου νομίζεις. Δύσκολο πράγμα οι αποχωρισμοί και συ το κάνεις δυσκολότερο μάτια μου!

Να σαι καλά θέλω μόνο, να περάσεις τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις με το κριαρίσιο κουράγιο και πείσμα που σε διακρίνει και να αφήνεις το πάτημα σου ως άλλος Μαύρος Γάτος μοναδικόςςςςς Σ:-{

Να προσέχεις τη καρδούλα σου αγαπητέ μου Μίλτο, μόνον αυτό...
Σου στέλνω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο από τη Γλυκερία, να σε συντροφεύει στις μοναχικές περιπλανήσεις σου,εσένα κι όλους μας, Μ.

ΦΙΛΟΖΩΟΙ ΤΕΛΙΚΑ?

Ο ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ
του ΘΕΟ ΚΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ
exclusivek9@hotmail.com




Στις μέρες μας η λέξη φιλόζωος έχει χρησιμοποιηθεί με πολλούς τρόπους, συχνά άστοχους. Στη πραγματικότητα φιλόζωος είναι ο άνθρωπος που αγαπά, προστατεύει, σέβεται και ενδιαφέρεται για τη ζωή του ζώου. Αυτό όμως διαφέρει, στη πραγματικότητα, από τη συμπεριφορά των περισσότερων ανθρώπων που θεωρούν τους εαυτούς τους φιλόζωους.

Ταϊζοντας ένα αδέσποτο ζώο με αποφάγια που μείνανε κάποιες φορές δημιουργούμε στο ζώο την αυταπάτη πως βρήκε έναν νέο ιδιοκτήτη. Αυτό συνεπάγεται πως το ζώο θα περιμένει τα αποφάγια μας σε καθημερινή βάση με μεγάλη επιμονή, μετατρέποντας το δημόσιο χώρο εκτός του σπιτιού μας σε ιδιοκτησία του, με σκοπό την προφύλαξη του φαγητού του και στη συνέχεια την προστασία των νέων "αφεντικών" του.

Σκέφτεστε τις συνέπειες? Αγνοώντας τα ένστικτα των ζώων, λόγω μη σωστής ενημέρωσης και παιδείας, δημιουργούμε άθελά μας πολλά ατυχήματα. Από τη στιγμή που ο δρόμος μπροστά από το σπίτι μας θεωρηθεί ιδιοκτησία του ζώου, εκείνο θα προσπαθήσει να τον προστατεύσει από αυτοκίνητα, μηχανάκια, ποδηλάτες και περαστικούς. Συνεπώς, όλοι είναι απειλή για το χώρο-ιδιοκτησία του. Αντίθετα, ένας σωστός φιλόζωος, εκτός από τη διατροφή του ζώου που είναι σημαντικός παράγοντας για την επιβιώσή του, ενδιαφέρεται για τη στέγη, την υγεία και τις ανάγκες που μπορεί να έχει αυτό, εντάσσοντάς το στην οικογένειά του και τον χώρο του.

Είναι καιρός πλέον να ξεκινήσει μια ενημέρωση από ομίλους, κτηνιάτρους και εκπαιδευτές, με στόχο την αλλαγή της νοοτροπίας του σημερινού Έλληνα "φιλόζωου".

Σύντομα οι διακοπές πλησιάζουν. Αν ταϊζουμε κάποιο ζώο στον δρόμο και ρωτηθούμε αν έχουμε κατοικίδιο, η απάντησή μας συνήθως είναι "όχι". Όμως οι διακοπές μας ξεκινάνε, εμείς φεύγουμε, ενώ το ζώο περιμένει την τροφή και η κατάσταση διαιωνίζεται. Κτηνιατρική περίθαλψη, θεραπεία κάποιας ασθένειας και άλλες ανάγκες ούτε μας περνάνε απ' το μυαλό. Τελικά είμαστε φιλόζωοι ή προσπαθούμε με λάθος τρόπο να θεωρούμαστε άνθρωποι με αισθήματα προς τα ζώα?

Ο Θ. Κουτσόπουλος είναι Πτυχιούχος Εκπαιδευτής Σκύλων

σ.σ. Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Athens Voice, τεύχος 118, 30/03-05/04/2006, σελίδα 23

Το χαμόγελο της Τζοκόντας

"Ποτέ μην εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους που χαμογελάνε
πολύ,Αντόνιο. Χαμογελούν πολύ αυτοί που έχουν υποφέρει
πολύ.

Είναι ένας τρόπος να κρύβεσαι κι ένας τρόπος για
να ξεχνιέσαι.

Εμείς που γελάμε πολύ είναι γιατί έχουμε
γνωρίσει τον πόνο.

Κανείς δεν είναι τόσο ευτυχισμένος
όσο αυτός που έχει υποφέρει,γιατί έχει νοιώσει το
βάρος του αέρα και γνωρίζει πως σε κάθε λεπτό υπάρχει
η πιθανότητα ενός τέλους.

Μέσα σε δευτερόλεπτα ο κόσμος μπορεί να αναποδογυρίσει και η μπάλα της γης να πέσει πάνω σου, και τότε τίποτα πια δεν θα είναι όπως πριν.

Γι'αυτό υπάρχουν χαμόγελα του πριν και χαμόγελα του μετά..."

Αυτό το απόσπασμα από αλληλογραφία που είχε με τον αγαπητό κ. Μαύρο Γάτο, παρέθεσε η φίλη Χνούδι σ' ένα από τα τελευταία της ποστ και σήμερα το πρωϊ που ξαναπέρασα για να διαβάσω τη σελίδα της, τα μάτια μου κυριολεκτικά σκάλωσαν στις λέξεις του αποσπάσματος. Ήταν σαν να μιλούσε για μένα όχι μόνο τώρα, αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου!

Χαμογελώ πολύ αλλά δεν χαζογελάω, ούτε γελάω εύκολα δυστυχώς πια, παρόλο που το χιούμορ το έχω σε καθημερινή διάταξη στην επικοινωνία μου. Χαμογελώ, αλλά τα μάτια μου ξέρω πως αντικατοπτρίζουν την αλήθεια μου σε αυτούς που μπορούν να την διακρίνουν. Έχω μια καρδιά μικρού παιδιού και ωριμότητα μεγάλου ανθρώπου, τι οξύμωρο! Ναι, έχω πονέσει στο παρελθόν όχι μόνο για τα βάσανα του έρωτα, αλλά και εξαιτίας άλλων σημαντικών για μένα θεμάτων και προσώπων. Όμως σε καμμία περίπτωση δεν είμαι ψεύτικη, δεν υποδύομαι κάτι που δεν είμαι. Δεν είμαι σκιάχτρο να διώχνω τα πουλιά μακριά.

Δε ξέρω τι άλλο να πω γι' αυτό που διάβασα, το μόνο σίγουρο είναι πως μπήκα σε σκέψεις για το θέμα πως βλέπουμε τους άλλους και πως τον εαυτό μας και εκεί ο καθρέπτης της υποκειμεντικότητας είναι παραμορφωτικός και διαστρεβλωτικός τις περισσότερες φορές.

Εγώ, εσύ, ο άλλος, εμείς, εσείς, οι άλλοι, έννοιες που ορίζουν και καθορίζουν την εικόνα μας ως κοινωνικά όντα, τι ειρωνεία. Μεγαλώνεις με "χ" δεδομένα και στη πορεία χρειάζεται να τα αναθεωρήσεις, ανακαλύπτοντας ξανά τα ερείπια της Τροίας σου ως άλλος Ερρίκος Σλήμαν.

Θέλω να είμαι αυτή που ο Θεός έπλασε να είμαι, το πλάσμα, η γυναίκα, το παιδί, ο άνθρωπος, με αυτά που το περιβάλλον επέβαλε να είμαι (για να μπορώ να λειτουργήσω μέσα σε πλαίσια) και με αυτά που η ψυχή αντιλαμβάνεται πως είμαι πέρα από τα περιοριστικά πιστεύω της κοινωνίας μας.

Με φοβάσαι, μα γιατί με φοβάσαι έτσι εαυτέ μου εσύ πρώτα απ' όλα και μετά όλοι οι άλλοι ή είναι αυτή η ιδέα μια ακόμα παγίδα, μια φενάκη?

Καλησπέρα σας...!

ΥΙΟΘΕΣΙΕΣ-ΑΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΘΟΥΜΕ!

Η Κωνσταντίνα (ψιλικαντζού) δημιούργησε αυτή τη σελίδα για να αφυπνίσει τους αναγνώστες σχετικά με το νομικό καθεστώς που ισχύει στην Ελλάδα, σχετικά με τις υιοθεσίες που εκτός των άλλων είναι δαιδαλώδες και αποθαρρύνει τους υποψήφιους θετούς γονείς από το να υιοθετήσουν ένα παιδί από τα ιδρύματα της χώρας και να λάβουν τη στήριξη της πολιτείας γι' αυτήν τους την επιλογή.

Μέσα από τη σελίδα της αυτή μας προτρέπει όλους να δώσουμε το παρόν για να αλλάξει το παρόν δυσκίνητο και χρονοβόρο καθεστώς των υιοθεσιών που ισχύει και να κινητοποιηθούμε ανάλογα.

Ας αφιερώσουμε λίγη από την προσοχή μας σε ένα τόσο ευαίσθητο και ανθρώπινο ζήτημα όπως το να αποκτήσει ένα παιδί μια στέγη και μια πραγματική οικογένεια, στο http://yiothesies.blogspot.com/ Η ευαισθητοποίησή μας αξίζει πραγματικά τον κόπο!

ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΤΕ, ΤΙ ΖΩΟ ΘΑ ΓΙΝΕΤΕ?

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ:

Δείτε σας παρακαλώ τις παρακάτω φωτογραφίες ΕΔΩ αλλά και ΕΚΕΙ και πείτε μας αν είστε εσείς ή κάποιος άλλος από την bloggo-σφαιρα σε κάποια από τις φωτογραφίες, χωρίς φόβο και αλλά με πολλή διάθεση για χιούμορ και πείραγμα μεταξύ μας!

Αυτός ή αυτή που θα μαζέψει τις περισσότερες προτιμήσεις θα έχει μια σπέσιαλ αφιέρωση!

Σας ευχαριστούμε για την ψήφο σας!!!

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΟΥΡΑΝΟ (BONUS TRACK)

"Μέχρι να βρούμε ουρανό άσε με να παραμιλώ, να καίγομαι,
να καίγομαι στο σώμα σου και να φιλώ το στόμα σου.

Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά,
άσε με να ονειρευτώ στου ονείρου σου το χάρτη..."

Απόσπασμα από το υπέροχο τραγούδι της Γλυκερίας που μιλάει στη ψυχή μου, ίσως γιατί νομίζω πως το ερμηνεύει με τόσο αντρίκιο πάθος αυτή η φωνή, που με συνεπαίρνει, ίσως γιατί θα θελα το πάθος αυτό να εκφράζει εμένα κάθε φορά...

Τη φωτογραφία αυτή την τράβηξα μια Κυριακή του Μάρτη του 2006, επιστρέφοντας από μια εκδρομή στον Παρνασσό, ενώ έπεφτε το σούρουπο στον κάμπο της Κωπαϊδας.

Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά, καλή σας ακρόαση!