Για 5 λεπτά ας σεβαστούμε το περιβάλλον!

Δέκα χρόνια μένουν για να σώσουμε τη Γη


«Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ έχει μόλις 10 χρόνια μπροστά του...». Αυτήν την προειδοποίηση απευθύνουν χιλιάδες επιστήμονες που ετοιμάζουν την έκθεση της διεθνούς διακυβερνητικής επιτροπής του ΟΗΕ για το κλίμα, η οποία θα ανακοινωθεί την ερχόμενη Παρασκευή, 2 Φεβρουαρίου 2007. Σύμφωνα με τους «Σάντεϊ Τάιμς» οι επιστήμονες έχουν καταλήξει στο τι μπορεί να συμβεί, αν δεν ληφθούν εγκαίρως μέτρα:

1) Καταστροφή της ζούγκλας του Αμαζονίου και του μεγαλύτερου κοραλλιογενούς υφάλου στον κόσμο, αναγκαστική μετανάστευση εκατομμυρίων ανθρώπων από τις περιοχές του Ισημερινού, τήξη των παγετώνων και εκτεταμένες πλημμύρες.

2) Στην Ευρώπη αφόρητα, καυτά καλοκαίρια κατά κύριο λόγο σε Ελλάδα, Ισπανία και Ιταλία με παρατεταμένες περιόδους ξηρασίας, αλλά και βαρυχειμωνιά στη Βόρεια Ευρώπη με έντονα καιρικά φαινόμενα. (Εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" 29-1-2007)




Κλείστε τα φώτα του σπιτιού σας για 5 λεπτά!



Σε όλο τον κόσμο πολίτες θα κλείσουν τα φώτα του σπιτιού τους για 5 λεπτά την Πέμπτη 1η Φεβρουαρίου 2007, ταυτόχρονα στις 6:55 - 7:00μμ ώρα Ελλάδας. Πρόκειται για μιά πρωτοβουλία, που ξεκίνησε από τη Γαλλία, αλλά η ιδέα είναι διαδεδομένη στην Ισπανία, Γερμανία, Αυστραλία, Αγγλία, Ιταλία και τώρα και σε μας.



Ας θυσιάσουμε 5 λεπτά για το περιβάλλον!



Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΒΙΟΖΩ



Συν ΒΙΟΖΩ και χείρα κίνει!


ΒΙΟΖΩ - ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ "ΒΙΟ-ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ΓΙΑ ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΖΩΗ", Αγ. Κωνσταντίνου 12, Ομόνοια, 10431 Αθήνα. Τηλ/Φαξ: 210-522.23.23, 697-9734591, Ηλ.Ταχ: email@biozo.org

Θέλω να σου πω ευχαριστώ!

Η κτήτωρ του ημερολογίου είναι εκ χαρακτήρος, κυκλοθυμικό άτομο. Άμα πέσει κάτω ψυχολογικά, μέχρι να σηκωθεί ξανά περνάνε μέρες και μέρες. Για τον φόβο των Ιουδαίων, που λέει το ρητό, όχι τίποτα άλλο! Τους γύρω της θέλει να τους εμψυχώνει και να βγάζει το καλύτερο από μέσα τους, στον εαυτό της όμως κολλάει και συννεφιάζει.

Σήμερα το πρωί, ως συνήθως ήλθα στη δουλειά και άρχισα να ασχολούμαι στο παλιό μου ακόμα γραφείο, με τα καινούργια όμως καθήκοντα. Υπολογιστής και άγιος ο θεός που λένε με όσα δεδομένα έπρεπε να καταχωρηθούν στο ανάλογο πρόγραμμα. Έφτασε μεσημέρι και εκεί, μέσα στη μουρτζούφλα και την κατήφεια, να περνάω τα στοιχεία και να θέλω να εκπέμπω το "αφήστε με ήσυχη" σε όλους αυτούς τους σπασαρχίδιδες εις την υπηρεσίαν (από οργάνωση σκίζουμε που λένε, εμείς εδώ καμμία σχέση!)

Με παίρνει η φίλη μου η Βάσω. "Πως είσαι, ρωτάει". Ε, πως θες να μαι της απαντώ. Πόλεμο έχουμε, ακονίζω το σπαθί και όποιον πάρει ο χάρος... Μιλήσαμε για λίγο, κάτι μου είπε για το θέλημα του Θεού, το έπιασα! Λίγο μετά παίρνω ενώ γράφω ταυτόχρονα τη φίλη μου τη Παναγιώτα ένα τηλέφωνο. Έλα τι κάνεις, σ' ευχαριστώ που με σκέφτεσαι, της λέω. "Τι λες πουλί μου, τις έπιασα εγώ τις δονήσεις το σ/κ, κάτω του μηδενός ήτανε..." μου απαντά και μιλήσαμε και μαζί περί ανέμων και υδάτων και να σου πάλι το ίδιο μήνυμα για το θέλημα του Θεού... Πριν προλάβω να κλείσω το τηλέφωνο, να σου ο φίλος μου o David, εξ Αμερικής. Marrrrialena how are you? με ρωτάει και μιλάμε και μαζί λιγάκι για τα καθέκαστα. Ήλθε και το μήνυμα του θελήματος του Θεού και να μη στεναχωριέμαι πάλι από τα μακριά και έδεσε το γλυκό.


Kids kissing by allposters.com

Επειδή δεν βγάζω άκρη με ανθρώπους στο εργασιακό μου περιβάλλον, που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην οργάνωση του γραφείου με συνέπεια και υπευθυνότητα, παρέδωσα προς στιγμήν το πνεύμα και είπα να ηρεμήσω λίγο γιατί έχω κουραστεί πολύ με το τι θα γίνει με τα νέα μου εργασιακά καθήκοντα στο Πρωτόκολλο (όπως λέμε πουργκατόριο!)

Θέλω όμως πρώτα απ' όλα να ευχαριστήσω τους φίλους μου που προανέφερα καθώς και τη Βούλα και τη Δήμητρα και τον Ανδρέα που με τον τρόπο τους μου έδειξαν το ενδιαφέρον τους και τουλάχιστον κατόρθωσα να μαλακώσω και να μην βλέπω τόσο τραγικά τα πράγματα!

Με το σπαθί στον ώμο (δεν το αφήνω ακόμα, τρελλή είμαι), εύχομαι ένα καλό απόγευμα και αύριο μέρα είναι, ελπίζω καλύτερη από τη σημερινή, με το θέλημα του Θεού.

Ο σαμουράι κι ο δράκος

Ο Άρχοντας ήταν απόλυτος όταν τον κάλεσε στην Αίθουσα των Πολεμάρχων ένα κρύο χειμωνιάτικο απόγευμα. "Θα πας να σκοτώσεις τον δράκο", ανακοίνωσε στον Σαμουράι, "αυτή είναι η αποστολή σου". Ο Σαμουράι, έσκιψε το κεφάλι σε ένδειξη υποταγής στο θέλημα του Άρχοντα του. "Ξεκινώ αύριο με την αυγή, Άρχοντα" απάντησε και υποκλίθηκε καθώς έφευγε από την αίθουσα. "Ο δράκος πρέπει να πεθάνει" επανέλαβε επιτακτικά ο Άρχοντας καθώς η πόρτα από ριζόχαρτο έκλεινε πίσω από τον Σάμουραι.

Πίσω στη κάμαρά του, ο Σάμουραϊ, μάζεψε τα λιγοστά του πράγματα στο σακίδιο, γυάλισε το τιμημένο του σπαθί και κάθησε στη στάση του λωτού στο πάτωμα. Ήθελε να κάνει διαλογισμό για να οραματιστεί την αναμέτρηση με τον φοβερό δράκοντα. Εκείνος ήταν μονάχα ένας άνθρωπος και εκείνο ήταν το θεριό, που κανείς ποτέ δεν είχε νικήσει!

Το άλλο πρωί, έζεψε το άλογό του, πήρε τις προμήθειές του και έφυγε από το κάστρο του Άρχοντα μέσα στην ομίχλη. Θα ταξίδευε μέρες και νύχτες μέχρι να συναντήσει το δράκο. Με ήλιο, με βροχή, με κρύο, με αέρα, καβάλα στο πιστό του άλογο πήγαινε να βρει το πεπρωμένο του.

Πέρασε και από την καλύβα με τον γέροντα πατέρα του. Ήθελε να τον δει, πριν συνεχίσε τη πορεία του. Τον βρήκε να κάθεται στη μικρή καλυβίτσα, με αναμένη τη φουφού και το νερό να βράζει για τσαι στη φωτιά. Καλοσώρισες παιδί μου, τον χαιρέτησε ο πατέρας. Πατέρα... έκανε ο σάμουραϊ. Τι είναι παιδί μου, τι σε φέρνει στα μέρη μας? Πατέρα, ήλθε η ώρα να αντιμετωπίσω τον δράκο και ήθελα να στο πω, απάντησε ο σάμουραϊ. Ναι παιδί μου, ήλθε η ώρα, ψιθύρισε ο πατέρας. Πατέρα, θα τα καταφέρω πιστεύεις? Κανείς ποτέ δεν γύρισε από την αναμέτρηση μαζί του... ξεροκατάπιε ο πολεμιστής. Παιδί μου ακολούθα τη μοίρα σου, μόνο ο Θεός ξέρει τα μελλούμενα. Κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις και θα γίνει αυτό που πρέπει να γίνει, έτσι λέγανε οι σοφοί δάσκαλοι παιδί μου.

Ο σάμουραϊ ήπιε το τσάι του και σε λίγη ώρα σηκώθηκε να φύγει. Πρέπει να φύγω πατέρα, το καθήκον με καλεί. Στο καλό παιδί μου, τα πνεύματα των συμπολεμιστών σου να είναι στο πλευρό σου. Πατέρα μπορεί να μην σε ξαναδώ... Το ξέρω, παιδί μου, μα δεν γίνεται αλλιώς. Είμαι περήφανος που είσαι γιός μου. Ο δράκος σε περιμένει, πήγαινε! τον αποχαιρέτησε ο πατέρας κουνώντας στοϊκά το κεφάλι.


Mount Fudji

Ανέβηκε στο άλογο ο σαμουράι και χάθηκε στην ερημιά του δάσους μπροστά του. Οι θρύλοι έλεγαν πως ο δράκος κατοικούσε στο όρος Φούτζι μέσα σε μια απόκρυμνη σπηλιά και όταν διψούσε για αίμα, με τις φλόγες του κατάκαιγε τα πάντα στο πέρασμά του, χωρίς οίκτο για ανθρώπους και ζώα. Ο σαμουράι έφτασε στις παρυφές του ιερού βουνού μετά από μέρες ταξιδιού. Ένιωσε περίεργα αντικρύζοντας επιτέλους το Φουτζιγιάμα. Θα ήταν άραγε ο τάφος του εδώ ή θα επέστρεφε νικητής?

Άρχισε την ανάβαση στις γλυστερές πλαγιές του βουνού. Αφουκραζόταν κάθε ήχο, συριγμό και θόρυβο που άκουγε. Η νύχτα πλησίαζε, με δυσκολία έβλεπε πια που πήγαινε. Βρήκε κάτι δέντρα και άπλωσε μια κουβέρτα για να ξαπλώσει. Οι νυχτερίδες από πάνω του άρχισαν να φτερουγίζουν και η φωνή της κουκουβάγιας διατάρρασε την ησυχία του τοπίου.
Κοιμήθηκε με το νου του στο άγνωστο αυτόν χώρο μέχρι που άξαφνα ένιωσε το έδαφος να τρίζει. Ξύπνησε και έμεινε ακίνητος να ακούσει τι συμβαίνει. Βήματα βαριά έτριζαν το έδαφος και σείοταν όλη η γη καθώς πλησίαζε η βοή από τα βήματα. Ανάσα θηρίου ακουγόταν, που σε κάθε βήμα βαριανάσαινε.

Ο σάμουράι πήρε το σπαθί του στο χέρι και σηκώθηκε από τη θέση του χωρίς να κάνει θόρυβο. Έστεκε ακίνητος μέσα στο σκοτάδι και ένα ρίγος τον διαπέρασε καθώς τα μικρά ζώα του δάσους έφευγαν τρομαγμένα από τον θόρυβο. Κάτι μεγάλο πλησίαζε ήταν σίγουρος!
Σε λίγο, το έδαφος δονούταν σαν σεισμός και η ανάσα που ένιωθε ήταν πια κοντά του. Ο δράκος ήταν εκεί!

Με τα μάτια κολλημένα στο πελώριο θηρίο, ο σαμουράι έσφιξε το σπαθί στη παλάμη του. Δεν είχε άλλη επιλογή, η ώρα της αλήθειας, είχε φτάσει πια και για τους δυό...

(συνεχίζεται)

Γυναίκες ενημερωθείτε!

Embryo by Elektrische

Κυριακή 28/01/2007 και ώρα 19:00',
στο ΚΑΦΕ ΣΧΟΛΕΙΟ, Πατησίων 189, 2ος όροφος,
στάση Καλλιφρονά, τηλ. 210-8661553

Ομιλία της μαίας κ. Μαρίας Γκόσμα, με θέμα: ΄
"Μύηση στη ζωή, σύλληψη, κύηση, γέννηση"

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Free as a bird!

Ξημέρωμα Σαββάτου, μπροστά σου βρίσκομαι αγαπητό μου ημερολόγιο και πάλι. Ο ύπνος θα μπορούσε να με έχει τυλίξει ήδη στην αγκαλιά του, μα σε πείσμα των καιρών, η ανάγκη μου να σου γράψω είναι ακόμα πιο μεγάλη. Κάνω απολογισμό της εβδομάδας που πέρασε, με έννοιες, με λιγότερο ύπνο από αυτόν που μου χρειάζεται, με τραγούδι να θυμάμαι και να ξεχνώ, με τη δουλειά αλλιώς να ξεκινάει και αλλιώς να καταλήγει.

Ο σαμουράι βγάζει και πάλι το σπαθί του από τη θήκη, πίστευε πως στη δουλειά του πια δεν ήταν απαραίτητο, μα έκανε λάθος τελικά. Χρειάζεται να αντιμετωπίσει και πάλι την αδικαιολόγητη συμπεριφορά τρίτων, να κληθεί να χειριστεί ένα αντικείμενο που δεν επέλεξε, αλλά αναγκάστηκε να το κάνει και μάλλον θα το κάνει για πολύ καιρό ακόμα.

Χθες εν θερμώ σκεφτόμουν πως αν είχα το οικονομικό περιθώριο θα έφευγα ευχαρίστως από τον οργανισμό τον οποίο εργάζομαι και θα ασχολούμουν με την πραγματοποίηση των οραμάτων μου! Συμβιβάστηκα όμως στη σκέψη πως ενώ μέσα μου έχω ήδη φύγει από μια δουλειά που δεν με ανταμείβει ηθικά, στη πραγματικότητα χρειάζεται να παραμείνω και να υπομείνω τις αλλαγές που δρομολογήθηκαν από τη διοίκηση για το άτομό μου. Υπηρεσιακές ανάγκες η αιτία και εγώ καλούμαι για μια ακόμη φορά να βγάλω το φίδι απ' την τρύπα, εργαζόμενη σε ένα απαιτητικό αντικείμενο που έχω την εμπειρία να ανταπεξέλθω. Μα το πρόβλημα δεν είναι αυτό: ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΠΙΑ ΆΛΛΟ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ!!!

Δεν θέλω άλλο να εξαντλώ τον εαυτό μου, να ζω με το άγχος, να περνάω τα όριά μου, ως άτομο και εργαζόμενη. Τα έκανα αυτά στο παρελθόν όταν έχτιζα τη καριέρα μου στον ιδιωτικό τομέα και τα χόρτασα στα νιάτα μου! Ίσως δεν είμαι πλασμένη να είμαι ο αντιπροσωπευτικός τύπος δημοσίου υπαλλήλου, το κεφάλι κάτω και yes man στυλ μαζί με γλύψιμο για εύνοια. Θέλω να κάνω τη δουλειά μου ευσυνείδητα, χωρίς να μπλέκομαι σε μικροπολιτικές και ίντριγκες στο γραφείο, δεν μου ταιριάζουν εμένα αυτά τα πράγματα.

Αλλά... η πραγματικότητα με περιμένει τη Δευτέρα, σε νέα θέση, νέο γραφείο και άλλοι συνεργάτες. Όχι τίποτα άλλο, ένιωθα πως είχα ηρεμίσει στη προηγούμενη μου θέση και πως η χαρά να βρίσκομαι στο γραφείο, είχε επιστρέψει μέσα μου, μέχρι χθες τ' απόγευμα.

Χθες βράδυ γύρισα σπίτι ο Θεός ξέρει πως από τη στεναχώρια. Δεν έφαγα τίποτα σχεδόν όλη μέρα και έπεσα να κοιμηθώ τα μεσάνυχτα, κρατώντας τον εαυτό μου σφιχτά όλο το βράδυ στο κρεβάτι και αναστενάζοντας στον ύπνο και στον ξύπνιο μου. Νόμιζα πως δεν θα ξημέρωνε ποτέ αυτή η νύχτα, τέτοιος ζόφος. Σήμερα, μια ανούσια εργασιακά μέρα ακόμα στη παλιά μου θέση και να βλέπω τους συναδέλφους δίπλα μου να είναι ήρεμοι και άνετοι, όπως ένιωθα και εγώ από το Σεπτέμβρη και μετά μέχρι που απουσίασα με την αναρρωτική. Από βδομάδα τα ξεχνάω όλα αυτά και πάω στη μικρή κόλαση του δικού μου Δάντη. Φαίνεται πως έχω να αποδείξω και να πάρω ένα ακόμα μάθημα σε αυτό το κομμάτι της ζωής και καλύτερα να το συνειδητοποιήσω από τώρα.

Σαββατοκύριακο ξημερώνει σε λίγο και εγώ το μόνο που θέλω τώρα, είναι δύο μέρες μέσα στο κουκούλι μου, σαν να προστατεύομαι από τους εξωτερικούς εχθρούς μέχρι τη Δευτέρα. Ψυχολογικά νιώθω δυνατή, μα έλα που δεν θέλω πια να δώσω και αυτόν τον αγώνα. Ειρωνεία της τύχης ή η ζωή όταν μου χαμογελά με σάπια δόντια?

Απόψε ακούμε το Alma Libre (Ελεύθερη ψυχή) με τον Γιάννη Κότσιρα και φανταζόμαστε πως η ψυχή είναι ελεύθερη, έστω και αν το σώμα παραμένει εγκλωβισμένο εδώ και τώρα. Κάτι μου λέει πως κι απόψε θα κοιμηθώ με τα χέρια να τυλίγουν το σώμα μου, σαν να με προστατεύουν από την αόρατη απειλή. Μέχρι πότε?

Evo Morales - παράδειγμα προς μίμηση!

Ο για δεύτερη φορά εκλεγμένος Πρόεδρος της Βολιβίας, Έβο Μοράλες, ανακοίνωσε μετά την επανεκλογή του στο αξίωμα, ότι προτίθεται να εφαρμόσει μείωση μισθών στους κυβερνητικούς αξιωματούχους, ξεκινώντας πρώτα από τον εαυτό του!

Έτσι, από 5.500 ευρώ που ελάμβανε ως μισθό, τώρα θα παίρνει μόνο 3,200 ευρώ μηνιαίως. Ο 47χρονος Μοράλες προσπαθεί έτσι να μειώσει τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος σε μια χώρα που βρίσκεται ανάμεσα στις φτωχότερες της Λατινικής Αμερικής.

Και διερωτόμαι εγώ τώρα, η κάτοικος της Μπανανίας, αν ο "πτωχός πλην τίμιος" πρόεδρος έχει ακουστά για μια μικρή χώρα της Μεσογείου, ονόματι Ελλαδιστάν, στην οποία οι βουλευτές της συνήθως θεματοφύλακες των εδράνων του Κοινοβουλίου με ζέση, εισηγούνται σε τακτά χρονικά διαστήματα άυξηση των αποδοχών και προνομίων τους, καθώς και όσων επηρρεάζονται από τα δικαιώματά τους, όπως Διοικητές ΔΕΚΟ, ανώτατοι δικαστικοί, Πρόεδροι και Δ.Σ. οργανισμών του Δημοσίου και πάει λέγοντας.

Νομίζω πως ο Μοράλες σε αυτή τη περίπτωση "πιάστηκε κορόιδο", καθότι ουδείς Νεοέλλην θα δεχόταν τέτοια ατιμωτική γι' αυτόν, πρωτοβουλία μείωσης μισθού και δη κυβερνητικός αξιωματούχος. Ακούς εκεί! Μήπως είναι τρελλοί αυτοί οι Βολιβιανοί?

Πηγή: Evo Morales - Wikipedia

Μαριαλένα, 25/01/2007 (μεταξύ σοβαρού κι αστείου)

Μπράβο λεβέντες μου!!!

Χθες βράδυ παρακολούθησα στη τηλεόραση το δελτίο ειδήσεων των 8, αν και γενικά το αποφεύγω, αλλά μιας και κάθησα να φάω το συνδίασα. Στον Άλφα βλέπω ένα ρεπορτάζ την κατάληψη στην Θεολογική του Αριστοτελείου από εξωπανεπιστημιακούς που μεταξύ άλλων, βεβήλωσαν τις εικόνες που βρίσκονταν μέσα στο χώρο των καταλήψεων, με χλευασμούς και βωμολοχίες! Μετά ακολούθησε συζήτηση, να αρθεί το πανεπιστημιακό άσυλο ή όχι? Ιδού η απόρία!!! Να η πρώτη ενόχληση στο στομάχι...

Στη συνέχεια να σου ο Τράγκας, ο Κακαουνάκης και ο Κύρτσος να σχολιάζουν τη κατάληψη της Νομικής Σχολής από τους φοιτητές και την παρεμπόδιση διεξαγωγής των προγραμματισμένων εξετάσεων για τα μαθήματα του εξαμήνου. Και να σου δύο εκπρόσωποι από τη ΔΑΠ και τη ΠΑΣΠ, να μιλάνε με ξύλινη γλώσσα για το ότι φταίει λέει η κυβέρνηση που ομάδα φοιτητών παρεμπόδισε την εξεταστική και να ωρύονται τα νεαρά παιδιά, χειρότερα από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές. Εκεί ήλθε και η δική μου αγανάκτηση πακέτο.

Κατ' αρχήν έχω να ρωτήσω το εξής, η "αφελής" ψηφοφόρος σε αυτόν τον τόπο τον ταλαίπωρο: Με αυτόν τον κακό χαμό η κυρία Μαριέττα Γιαννάκου και ο κύριος (σαμουράι) Βύρων Πολύδωρας δεν συγκινούνται? Αυτό το μαχαίρι στο κόκκαλο πότε θα μπει να τελειώνουμε?

Είμαι απόφοιτος του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος και το λέω αυτό, γιατί φοίτησα σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα υψηλών προδιαγραφών, που τέτοια πράγματα δεν υπήρχαν στη ζωή μας, στα χρόνια του κολλεγίου. Ούτε αναγκαζόμασταν να αγοράσουμε σε φωτοτυπίες τα συγγράματα των καθηγητών, ούτε μας έσερναν από τη μύτη οι κομματικές νεολαίες, ούτε το περιβάλλον θύμιζε κωλοχανείο και σταύλο από την αφροντισιά και τη βρώμα. Οι καθηγητές δε, υπόκεινταν σε έλεγχο και δεν ήταν ξέφραγα αμπέλια στο όνομα της αριστεροφροσύνης και της όποιας "δημοκρατίας" που θέλουν να επικαλούνται οι έχοντες τα ηνία στις πρυτανείες!

Λυπάμαι που ένα δημοσίευμα μιας νέας εφημερίδας, ονόματι "Το Άρθρο", τη περασμένη Κυριακή, εν τέλει ήταν τόσο πασιφανώς διαφημιστικό για το Deree College, που κατήντησε περίγελος των απανταχού αποφοιτησάντων από ελληνικά πανεπιστήμια ιστολόγων, αλλά η αλήθεια δεν κρύβεται στο ατυχές ρεπορτάζ στο Άρθρο. Ούτε φταίει για την παρακμή της δημόσιας ελληνικής πανεπιστημιακής κοινότητας, ένα ιδιωτικό εκπαιδευτήριο όπως το Αμερικανικό Κολλέγιο ή όποιο άλλο παρόμοιο σε μορφή, σχολείο.



Θλίβομαι που παραγωγικά μυαλά και φορείς της προόδου και της διανόησης στον τόπο μας, βολεύονται πίσω από τις καθοδηγούμενες πράξεις της νεολαίας, που εκφράζουν την οργή και τη διαμαρτυρία τους, μέσα από πράξεις συχνά ακραίες και καταστροφικές. Άλλοι να εισπράττουν το μισθούλη και άλλοι να χάνουν χρόνο και χρήμα, μένοντας εγκλωβισμένοι σε συνεχιζόμενες καταλήψεις και αναβολές επί αναβολών στο πρόγραμμα των εξετάσεών τους! Για τι επίπεδο παιδείας συζητάμε μετά στην Ελλάδα, αλήθεια θεωρείται αυτή η κατάσταση ως εύρυθμη λειτουργία των ανωτέρων και ανωτάτων σχολών?

Σκεφτόμουν πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι στη παιδεία. Από τα προβληματικά βιβλία του Δημοτικού και τις χαμένες ώρες των μαθημάτων επί μήνες, στις προσπάθειες εξσυγχρονισμού, σε ρυθμό χελώνας μετέπεια και το παρακράτος των ιδιωτικών φροντιστηρίων για να περάσουν στις πανελλήνιες οι μαθητές που υπερπροσπαθούν να δώσουν βαρύτητα στην εξεταστέα ύλη. Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες, που τα χουμε περάσει πολλοί και θα τα περάσουν περισσότεροι αμνοί επί σφαγή.

Ας δούμε το εκπαιδευτικό σύστημα στη Κύπρο που είναι επηρρεασμένο από την αγγλική παράδοση. Αυτό της Ελβετίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Ιταλίας, των Βορείων Χωρών, στην Ευρώπη. Αυτή η εκπαιδευτική παράδοση που έχουν δημιουργήσει τόσα χρόνια, δεν μας λέει τίποτα ή αυτοί είναι κουτόφραγκοι και δεν ξέρουν τι τους γίνεται?

Αν εγκριθεί η δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, θα ανέβει ο πήχυς στην εκπαίδευση, θα εισρεύσει πιθανόν συνάλλαγμα από άλλες χώρες και στη συνέχεια δεν θα ξενιτεύονται σε πρώην χώρες του Ανατολικού μπλοκ, επίδοξοι επιστήμονες με αμφισβητούμενες γνώσεις και εμπειρία από εκεί που σπούδασαν, τουλάχιστον όχι τόσοι πολλοί όσο παλαιότερα. Δεν μας αρέσει αυτό, στη κεκοιμημένη μας συνείδηση, φυσικά!!!

Μας αρέσει να κοπιάζουμε και να ξοδεύουμε τεράστια ποσά στη παραπαιδεία για να γίνουμε ημιμαθείς με πτυχίο, με τη βούλα δηλαδή, όλα κι όλα! Ή μάλλον, προτιμούμε να πάρουμε του παιδιού ένα καλό αμάξι εν τω μεταξύ, μην υπολείπεται και αν χάνεται το εξάμηνο, τι μας νοιάζει?

Α, ρε Νεοελληνάρες με τη τρικυμία στο κρανίο!!! Σε δουλειά να βρισκόμαστε με τις αναταραχές, αρκεί να μην προχωράμε μπροστά και ανταγωνιστικά με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Εδώ είναι Μπανανία, δεν είναι παίξε γέλασε!

Φρέσκος αέρας

Dust in the wind - Kansas

I close my eyes
κλείνω τα μάτια μου
Only for a moment, then the momen't gone
μόνο για μια στιγμή και μετά η στιγμή χάνεται
All my dreams
όλα τα όνειρά μου
Pass before my eyes, a curiosity
περνούν εμπρός από τα μάτια μου, σαν αξιοπερίεργο
Dust in the wind
σκόνη στον άνεμο
All they are is dust in the wind Same old song
Αυτό που είναι μοιάζουν να είναι σκόνη στον άνεμο το ίδιο παλιό τραγούδι
Just a drop of water in an endless sea
Μόνο μια σταγόνα νερού σε μια ατελείωτη θάλασσα
All we do
Ότι και αν κάνουμε
Crumbles to the ground, though we refuse to see
σκοντάφτει στο έδαφος, έστω και αν αρνούμαστε να το δούμε
Dust in the wind
Σκόνη στον άνεμο
All we are is dust in the wind, ohh Now, don't hang on
Αυτό που είμαστε είναι σκόνη στον άνεμο, ω τώρα μην αναμένεις μάταια
Nothing lasts forever but the earth and sky
τίποτα δεν βαστά αιώνια εκτός από τη γη και τον ουρανό
It slips away
ξεγλυστρά και χάνεται
And all your money won't another minute buy
και όλα σου τα χρήματα δεν αγοράζουν επιπλέον λεπτά
Dust in the wind
σκόνη στον άνεμο
All we are is dust in the wind
αυτό που είμαστε είναι σκόνη στον άνεμο
All we are is dust in the wind Dust in the wind
αυτό που είμαστε είναι σκόνη στον άνεμο σκόνη στον άνεμο
Everything is dust in the wind
όλα είναι σκόνη στον άνεμο
Everything is dust in the wind
όλα είναι σκόνη στον άνεμο
The wind
ο άνεμος

(μετάφραση: Μαριαλένα (c) 2007)
=====================================================================================
Χθες το πρωί αφού πήγα στη δουλειά και ασχολήθηκα με εκκρεμότητες εκεί, κάποια στιγμή άνοιξα το buzz ή πόμπο ελληνικά, του phigita.net και είδα τις πρόσφατες δημοσιεύσεις. Είδα κάποιες, διάβασα, σχολιάσα σε άλλες σαν τον παλιό καλό καιρό. Μέχρι το καλοκαίρι του 2006, έβλεπα σε καθημερινή βάση έναν μεγάλο αριθμό ιστολογίων, αλλά μετά από κάποιες παρεξηγήσεις που είχαν προκύψει τότε και μέσα από μια ακατανόητη για μένα, επιθετικότητα που εξέφραζαν μέσα από τις σελίδες τους, απύβδησα και αποφάσισα να περιορίσω κατά πολύ την κινητικότητά μου σε άλλα μπλογκς και να αλληλεπιδρώ μόνο με όσους (λίγους και καλούς) μου ήταν αγαπητοί.

Χθες όμως, μετά από τόσον καιρό, ένιωσα την ανάγκη να ξαναβρώ παλιούς γνωστούς και να γνωρίσω ίσως, κάποιους καινούργιους μέσα από την άναζήτησή μου στις δημοσιεύσεις και το χάρηκα. Μετά από αυτό, το βράδυ έκανα και μια από τις συνήθεις ενδοσκοπήσεις στον εαυτό μου και είδα πως τελευταία πάλι κάτι με τρώει και γκρινιάζω, όχι τόσο λεκτικά, αλλά μέσα μου και αφήνω την αταξία να με αποσυντονίζει πολλές φορές.

Ξέρω τι είναι, η τελειομανία μου σε συνδιασμό με το απραγματοποίητο, είναι βόμβα νετρονίου! Τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα δηλαδή... Σχεδόν σε όλα όσα νομίζω(!) πως μπορώ να παρέμβω (μην πιστεύετε ούτε λέξη για παρεμβολή και τέτοια), βάζω τόσο ενθουσιασμό και παρορμητικότητα, που όταν συν τω χρόνω αποδειχτεί πως τα πράγματα δεν είναι έτσι, κόβονται τα φτερά μου! Αμετανόητη ιδεολόγος εγώ, πρώτα πετάω στα σύννεφα και μετά πατάω στη γη (αχ βρε Αφροδίτη στους Ιχθύς μου τι μου κάνεις!!!)

Σήμερα νοητά έφτιαξα μια εικόνα στον νου μου καθώς ερχόμουν στο γραφείο. Να έχω μπροστά μου ένα παράθυρο που να βλέπει, γιατί όχι, στην εξοχή, να το ανοίξω και μετά να μπει φρέσκος αέρας μέσα για πολλή ώρα! Και γω να μην τρέξω να το κλείσω γιατί, όπως συνήθως, τα ρεύματα μ' ενοχλούν, αλλά να κάτσω εμπρός του και να ανασαίνω αυτόν τον αέρα που μπαίνει μέσα και να μ' ευχαριστεί. Μια εικόνα σαν καθαρτήριο δηλαδή!

Έστω και αν δεν ζω τον έρωτα έτσι όπως τον ονειρεύομαι επί του παρόντος, έστω και αν χρειάζεται να με προσέχω για να είμαι καλά στα πόδια μου, έστω και αν ώρες ώρες χάνομαι μέσα στις σκέψεις, στις επιθυμίες ή ακόμα και στην πρόσφατα αποκτηθείσα σιωπή του νου μου, καλά είμαι, να μην παραπονιέμαι!

Καλημέρα φίλες και φίλοι, στέλνω σε όλους ένα χαμόγελο μέσα από τη καρδιά μου, μαζί με εκείνο το γαλήνιο φως της ψυχής, που όταν μπει μέσα είναι ό,τι ωραιότερο μπορεί κανείς να βιώσει κανείς από εκείνον για εκείνον. Έστω και αν τελικά δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από "Σκόνη στον άνεμο" (dust in the wind), όπως λέει και το ομώνυμο πανέμορφο τραγούδι των Kansas!

Νους: Φίλος ή εχθρός?

Ο νους σας είναι ο καλύτερος σας φίλος ή ο χειρότερος εχθρός σας

Λένε ότι ο νους μπορεί να είναι ο καλύτερος σας φίλος ή ο χειρότερος εχθρός σας.
Κάθε στιγμή έχουμε την ευκαιρία να διαλέγουμε την παρέα μας: σκέψεις που δίνουν οξυγόνο στο πνεύμα ή σκέψεις που φέρνουν πόνο.

Αν είμαι πιστός στον εαυτό μου, θα αγωνίζομαι συνεχώς να επιστρέφω στον εσωτερικό πυρήνα της θετικότητας μου.
Ξανά και ξανά, θα είμαι υπομονετικός και γεμάτος αγάπη, και όλο και περισσότερο ο νους μου θα κατοικεί σ αυτήν την θετική εσωτερική αλήθεια.
Όταν μπορώ να είμαι γεμάτος αγάπη και πιστός στον εαυτό μου, θα μπορώ μετά να βοηθάω τους άλλους με αυτόν τον άνευ όρων τρόπο.

Λίγο ακόμα

Στίχοι: Goin'Through
Μουσική: Goin'Through
Πρώτη εκτέλεση: Goin'Through


Διωγμός απ' τον Παράδεισο - Marc Chagall

Γλιστράνε μέσα στο μυαλό μου χίλιες σκέψεις
και πλημμυρίζει το κενό μου απο λέξεις
το όνομα σου συναρπάζει τα όνειρα μου
μέσα σ' αυτά σε φέρνω μόνο πιο κοντά μου

Το λίγο φως μου γεννάει μια θλίψη
και μου θυμίζει όλα αυτά που μου 'χουν λείψει
και κάπου κάπου ξεθαρρεύω και ελπίζω
και με βιασύνη τα όνειρα μου πάλι χτίζω

Αν μπορούσες να μείνεις για λίγο ακόμα εδώ
στα όνειρα σου ξάπλωσα απόψε να χαθώ,θα χαθώ στα όνειρα σου

Μέσα στο μυαλό μου πολλά
είναι η μορφή σου που με κάνει να περνάω καλά
είναι η φωνή σου που μου λέει πολλά σαν μουσική μέσα στ' αυτιά

Απόψε και για πάντα είσαι η μόνη συντροφιά
μέσα στο μυαλό μου πολλά
είναι η μορφή σου που με κάνει να περνάω καλά
είναι η φωνή σου που μου λέει πολλά σαν μουσική μέσα στ' αυτιά

Αν μπορούσες να μείνεις για λίγο ακόμα εδώ
Αν μπορούσες να μείνεις για λίγο ακόμα εδώ

Είναι στιγμές φίλε που το μυαλό παίζει παιχνίδια κάνει ταξίδια
και κολλά συνήθως πάντοτε στα ίδια
απ' την Αθήνα πέρνει τρένο και εισητήριο πρώτη θέση
κι άλλες φορές πάλι στριμώχνεται όπου να 'ναι να χωρέσει

Γλιστράει απόψε ο δρόμος κι εγώ μαζί γλιστράω
στην λίμνη του μυαλού μου μονάχος κολυμπάω
με έπνιξε το ψέμα και το μίσος με τρελαίνει
η ψυχή μοιάζει με ερείπια σε σχέση διαλυμένη

Έχω κάνει λάθη κι έχω τόσα μάθει
αφού τόσα έχω πάθει απο τα δικά μου πάθη
μέσα στην βροχή σαν σκυλί έχω βραχεί
και μέθυσα τις νύχτες μου με ουίσκι και κρασί

Περιπλανιέται ακόμα η βροχή μέσα στο σώμα
στερεύουνε οι λέξεις απο τα μάτια και το στόμα
μ' ακούς αν έχεις λόγια χάρισε μου τα απόψε
ξυράφι έλα και γίνε την μοναξιά μου κόψε

Αν μπορούσες να μείνεις για λίγο ακόμα εδώ
Αν μπορούσες να μείνεις για λίγο ακόμα εδώ
Μέσα στο μυαλό μου πολλά
Αν μπορούσες να μείνεις για λίγο ακόμα εδώ
Μέσα στο μυαλό μου πολλά
Αν μπορούσες να μείνεις για λίγο ακόμα εδώ
Μέσα στο μυαλό μου πολλά
Είναι η μορφή σου που με κάνει να περνάω καλά
Αν μπορούσες να μείνεις για λίγο ακόμα εδώ
Αν μπορούσες να μείνεις για λίγο ακόμα εδώ
Μέσα στο μυαλό μου πολλά

=====================================================================================
Απλά λατρεμένο κομμάτι αυτόν τον καιρό! Μ' αρέσει να το ακούω ειδικά το βράδυ, πριν κοιμηθώ και να λικνίζομαι στον αισθησιακό του ρυθμό...
Για όλους αυτούς που θα θέλαμε να μείνουν λίγο ακόμα στη πραγματικότητα και τη φαντασία μας,

Καλή ακρόαση! Μαριαλένα

Απόσταγματα σοφίας

~~Το παν δεν είναι να αποφεύγεις την καταιγίδα, αλλά να μη χάσεις τη ζωή σου μέσα σ αυτήν. Μετά ο ήλιος ξαναβγαίνει και η ζωή συνεχίζεται~~

~~Την επιτυχία δε τη φτάνουμε πέρνοντας το ασανσέρ, αλλά απο τις σκάλες~~

~~Αν δεν μπορείς να έχεις αυτό που αγαπάς, αγάπα αυτό που έχεις~~


Update: και μετά από αυτά που διαβάσατε, κάντε ένα Slow down!, για να πάει καλά η μέρα!

Καλή μας Παρασκευή με κάτι θετικό για το ξεκίνημα... Μαριαλένα

Μους από τσάι

Καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι αρχίζουν τη μέρα τους με ένα "cup of tea", βλέποντας ένα φλιτζάνι τσάι σαν μια καθημερινή απόλαυση, το τσάι δημιούργησε ιδιαίτερες συνήθειες σε κάθε πολιτισμό. Δεν πίνεται με τον ίδιο τρόπο στο Τόκιο ή στο Λονδίνο, στο Δελχί ή στη Μόσχα, στο Μαρακές ή στο Πεκίνο.

image by www.amgmedia.com

• Στην Κίνα, η κατανάλωση του τσαγιού δεν απαιτεί καμία ιεροτελεστία. Τα φύλλα, που βρίσκονται μέσα σ' ένα κύπελο, απλώς καλύπτονται με βραστό νερό. Ένα καπάκι σκεπάζει το δοχείο για όση ώρα χρειάζεται και ο καθένας πίνει μετακινώντας ελαφρά το καπάκι που συγκρατεί τα φύλλα.
• Για τους Γιαπωνέζους, που πίνουν κυρίως πράσινο τσάι σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, η παρασκευή είναι πάντα η ίδια: τρία λεπτά σε νερό 80 βαθμών Κελσίου και χωρίς προσθήκη γάλακτος ή ζάχαρης.
• Στη Ρωσία, το σαμοβάρι, που δεν είναι ούτε τσαγιέρα ούτε βραστήρας, γουργουρίζει σε όλα τα σπίτια. Αυτό το περίπλοκο σκεύος, εφεύρεση των Μογγόλων, περιλαμβάνει μια εστία, ένα κεντρικό κρατήρα και ένα τμήμα με ζεστό νερό. Στο επάνω μέρος υπάρχει η τσαγιέρα που περιέχει συμπυκνωμένο τσάι που διατηρείται ζεστό και που ο καθένας αδειάζει στο φλιτζάνι του και αραιώνει με τρία μέρη βραστό νερό. Οι Ρώσοι συμπληρώνουν το τσάι τους με λίγη ζάχαρη ή μια κουταλιά μαρμελάδα, με λεμόνι, ποτέ όμως με γάλα.
• Στην Ινδία, το τσάι βράζει μέσα σ' ένα ανοικτό σκεύος και συχνά εμπλουτίζεται με μερικούς κόκκους κάρδαμου, με μια πρέζα μάραθο και ζάχαρη. Συχνά, προσθέτουν γάλα.
• Στη Τουρκία η παρασκευή του τσαγιού εμπνέεται από τις σλαβικές μεθόδους. Εκεί, χρησιμοποιούν δύο τσαγιέρες. Η μια περιέχει ζεστό συμπυκνωμένο τσάι και η άλλη βραστό νερό. Η μείξη γίνεται σε μικρά ποτήρια με ζάχαρη και λεμόνι.
• Στις ευρωπαϊκές χώρες πολλά γλυκά αρωματίζονται με τσάι αν και σ' αυτόν τον τομέα τον πρώτο λόγο έχουν οι Γιαπωνέζοι, οι οποίοι χρησιμοποιούν πολύ συχνά το τσάι μάτσα στη ζαχαροπλαστική.

=====================================================================

Υλικά:

450 γρ. κρέμα γάλακτος, αχτύπητη (35% λιπαρά)

450 γρ. κρέμα γάλακτος χτυπημένη σε παχύρρευστη μορφή

20 γρ. τσάι earl grey (με άρωμα περγαμόντου)

75 γρ. ζάχαρη

3 φύλλα ζελατίνας (15 γρ.)

Εκτέλεση:

Τοποθετούμε το τσάι μέσα στην κρέμα γάλακτος (αχτύπητη) και το αφήνουμε στο ψυγείο για 24 ώρες. Προσθέτουμε τη ζάχαρη, ζεσταίνουμε το μείγμα στους 30 -35 βαθμούς Κελσίου και το σουρώνουμε (όπως κάνουμε με το τσάι). Το ζυγίζουμε και αν χρειαστεί, προσθέτουμε επιπλέον κρέμα για να έχουμε τελικό βάρος 450 γρ. Ο λόγος είναι ότι τα φύλλα του τσαγιού απορροφούν ποσότητα κρέμας καθώς μουσκεύουν. Μαλακώνουμε τα φύλλα ζελατίνας σε κρύο νερό και τα λιώνουμε με λίγη από τη κρέμα του μείγματος. Ενσωματώνουμε την υπόλοιπη κρέμα του μείγματος και προσθέτουμε την παχύρρευστη κρέμα που έχουμε χτυπήσει σε μορφή γιαουρτιού. Ανακατεύουμε απαλά και γεμίζουμε μπολ ή ποτήρια. Σερβίρουμε κατά προτίμηση με σταφύλια.

Από τη σελίδα "Γλυκίσματα" του Στέλιου Παρλιάρου, στο περιοδικό "Κ" της Καθημερινής

===============================================================

Είμαι τύπος του τσαγιού και όταν λέω "πάω για καφέ" εννοώ πάντα τσάι (γυναίκες παιδί μου, γυναίκες!) Χειμώνα, καλοκαίρι είναι ο καθημερινός μου σύντροφος, γιατί ο καφές δεν ταιριάζει τόσο στην ιδιοσυγκρασία μου και έτσι προτιμώ την αρωματική ποιότητα του τσαγιού, είτε είναι του βουνού το βράδυ είτε το πράσινο το πρωί στο γραφείο, είτε μετά την Ομάδα στο Καφέ Σχολειό στο σιάτσου, με βότανα. Αγαπημένα μου είδη το earl grey, του γιασεμιού, με κανέλλα, με καραμέλα, με λεμόνι, με φρούτα για πιο ανάλαφρη γεύση. Λατρεύω τα αγιουβερδικά που περιέχουν και άλλα βότανα για ευεξία, που όμως τα βρίσκω δύσκολα σε ελληνικό έδαφος.

Η συνταγή αυτή είναι μια πολύ καλή ιδέα για να πειραματιστεί κανείς πάνω στις γεύσεις που περιέχουν τσάι. Kαλή όρεξη, Μαριαλένα

Woman drinking tea - Image by www.orientaloutpost.com

Links: Πράσινο τσάι: ευεργετικές ιδιότητες
Tea by BBC
BBC's food recipes
Cup of Tea History
A nice cup of tea: Essay by George Orwell

Μοτό - εκδρομή στη Σαλαμίνα

Κυριακή 14/01/2007

Ηλιόλουστη μέρα, θαυμάσιος καιρός για βολτούλα! Η παλιοπαρέα από το Scooter Club Hellas, μαζεύτηκε στις 10 για να περάσει με το καραβάκι στη Σαλαμίνα από το Πέραμα. Καλή διάθεση, πειράγματα, φωτογραφίες εν πλω στη σύντομη διαδρομή για το νησί.



Άφιξη και στη συνέχεια καφές στα Σελήνια μπροστά από τη θάλασσα. Παρατηρώ τους ντόπιους μοτοσυκλετιστές. Χωρίς κράνος 99,9%, χωρίς μπουφάν και χωρίς πινακίδες τις περισσότερες φορές, αλώνιζαν στους δρόμους!



Μετά τον καφέ, φεύγουμε για μια περιήγηση στο νησί και καταλήγουμε στο μοναστήρι της Φανερωμένης όπου μια πευκόφυτη περιοχή δίπλα στη θάλασσα κερδίζει τη προσοχή μας και κατεβαίνουμε με τις μηχανές για φωτογραφίες.



Αυτοσχεδιασμοί μέσα και έξω από το νερό, κέφι και η πτώση του Βεσπουκίου, όταν ο αδελφός μου που τον οδηγεί εκείνη την ώρα, δεν τον στερεώνει καλά στο έδαφος και έχοντας βάλει το κράνος του στα χερούλια, σημειώνει μια θεαματική πτώση με μόνο θύμα το κράνος που γρατζουνίστηκε, ενώ η Βέσπα δεν έχει Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α!!!



Εγώ οδηγώ το δικό του εν τω μεταξύ, ένα γρήγορο σπορ σκουτεράκι που το πάω με την ησυχία μου. Αποχαιρετούμε τους μισούς που επιστρέφουν στον Πειραιά, ενώ οι υπόλοιποι πάμε απέναντι με το φέρρυ στη Πάχη Μεγάρων και από εκεί καταλήγουμε στο Λουτρόπυργο για ψαρομεζέδες.



Η επιστροφή γίνεται μέσω Ελευσίνας με ήλιο ακόμα, μα και αέρα που αρχίζει και μας κρυώνει στην Εθνική Οδό Αθηνών - Κορίνθου. Φτάνουμε σπίτι, γεμάτοι μα και στεναχωρημένοι για το αναπάντεχο της φθοράς του καλού του κράνους. Οι φωτογραφίες ανεβαίνουν στον υπολογιστή, αναμένω και τις υπόλοιπες από τους άλλους φωτογράφους του Club.



Πιάνω τον εαυτό μου να κάνει σαν μικρό παιδί με τέτοιες μικρές αποδράσεις, ειδικά τώρα με τη Βέσπα! ...Μια εφηβεία επιεικής που γίνεται σαράντα, που λέει και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στο τραγούδι της "Τα πιο ωραία λαϊκά". Όσο ο καιρός το επιτρέπει με τις ανεκτές θερμοκρασίες εν μέσω του Γενάρη, η όρεξη για εκδρομούλα μονοήμερη υπάρχει και ήδη άρχισα να σκέφτομαι την επόμενη, με τόσο καλή παρέα και διάθεση που υπάρχει στα μέλη του Scooter Club Hellas. Αν και δεν με πειράζει που είμασι συχνά η μόνη γυναικεία παρουσία στην Αθήνα που δίνει το παρόν, συχνά αισθάνομαι σαν τη Χιονάτη με τους 17 νάνους με τους άνδρες να μονοπωλούν το Club!!!



Μέχρι την επόμενη εξόρμηση, καλά να μαστε πρώτα και κύρια!

Αρετή Κετιμέ

image by www.elatos.net

Πρωτακούσαμε την Αρετή Κετιμέ, όταν στο πλάι του Γιώργου Νταλάρα, τραγουδούσε και έπαιζε το σαντούρι της το 2002 και ξεχώρισε με την φωνή της που μου θύμιζε την ερμηνεία της Γιώτας Βεη στα δημοτικά τραγούδια. Η μικροκαμωμένη Αρετή με την ρομαντική φιγούρα, σαν νεραϊδούλα, συνεχίζει να μας μαγεύει τώρα στα 17 της, ολόκληρη δεσποινίδα πια, με την όμορφη ψυχή της να προβάλλεται μέσα από τα εκφραστικά της μάτια και τα λόγια της να δείχνουν έναν άνθρωπο που από παιδί ξέρει τι θέλει και τι κάνει.

Τη Παρασκευή το βράδυ στην ΕΤ1, τυχαία είδα την εκπομπή της Άννας Παναγιωταρέα "Ουδείς αναμάρτητος", που φιλοξενούσε την Αρετή Κετιμέ. Η κα Παναγιωταρέα έχει και στο παρελθόν κάνει εκπομπή με την Αρετή, που όταν την είχα παρακολουθήσει, μου είχε κάνει εντύπωση η αύρα που εξέπεμπε αυτό το κορίτσι! Φετος είδα μια όμορφη νεαρή κοπέλα να μιλά μέσα από την αγνή ψυχή της για την ομορφιά που βρίσκει μέσα από τη μουσική, την αγάπη που μοιράζονται με τους γονείς της, τα όνειρά της για το μέλλον, τις απόψεις της για τη ζωή σαν να μιλάει ένας μεγαλύτερος άνθρωπος στην ηλικία, μα υπάρχουν παιδιά που ξέρουν καλύτερα από που τους μεγάλους την αξία της ζωής και η Αρετή είναι ένα από αυτά τα ευλογημένα πλάσματα!

Το πόσο με άγγιξε ενόσο μιλούσε και τραγουδούσε είναι περιττό να το πω! Μέσα από εκείνην είδα το παιδί που θα ήθελα κάποτε να φέρω στον κόσμο, ή μάλλον το παιδί που θα ήθελα εγώ να ήμουν... Χαίρομαι που αυτός ο άνθρωπος έχει στη καρδιά της, μεγάλη αγάπη για το δημοτικό και παραδοσιακό μας τραγούδι και διάλεξε όχι τον εύκολο δρόμο, για να υπηρετήσει με πάθος περισσό και αφοσίωση το μεράκι της με το σαντούρι και την ελληνική μουσική!

Ακούστε εδώ: Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας - Αρετή Κετιμέ από τη συλλογή "Δάκρυ στο Γυαλί" (2006)

Βιογραφικό: Αρετή Κετιμέ - Βικιπέδια

Δικαίωμα

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Άλλες ερμηνείες: Δήμητρα Γαλάνη

Και δικαίωμα
δεν έχω πια να σ' αγαπώ
το στερέωμα της μοναξιάς μου
θαν' αυτό.

Να σ' αγκαλιάζω μια φορά
ούτε με φτάνει κι ούτε μ' αφορά
κάποτε θέλαμε κι οι δυο
Μα τώρα πια
σε θέλω για τον εαυτό μου.

Και δικαίωμα δεν έχω πια να σ' αγαπώ.

Και δικαίωμα
δεν έχεις πια να με κρατάς
στο μεσαίωνα της λογικής σου
να με πας
=====================================================================================

image by an.easyart.com

Πάλι με το μυαλό μου παίζω, με το πριν, το μετά και τ' ανάμεσα. "Να σ' αγκαλιάζω μια φορά, ούτε με φτάνει κι ούτε μ' αφορά..." Είπα πως δεν θα το πάρω μέσα μου, να χάσω το μέτρο, όχι! Να μείνω προσγειωμένη στα πόδια μου, βλέποντας όλες τις παραμέτρους και να μην βιάζομαι. Όχι, όχι! Να μην περιμένω τίποτα, ή μάλλον να προσδοκώ και ας μην το ομολογώ. Όχι! Και μετά να μπορώ να πω "και τι έγινε αν δεν...?" και να με ανθυποβάλλω στην ιδέα πως είσαι σταθμός στη ζωή μου. Όχι, αυτό δεν το αντέχω!

Η γάτα παίζει με το ποντίκι στη γωνία, η φωτιά μου θέλει το κούτσουρο να φουντώσει για να ζεστάνει και τους δυό. Ανατριχιάζω! Λίγο πριν, λίγο μετά η παρόρμηση: Ηρέμισε, take it easy! Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει...

Και δικαίωμα να σου ανοίξω τη καρδιά μου, να φωλιάσεις μέσα μικρό μου πουλάκι, άραγε θα αποκτήσω ποτέ? Θα αντέξω άραγε τις προκλήσεις που μου βάζεις? Αξίζει? Αναρωτήθηκες ποτέ? Αξίζει, νομίζω πως ναι, εσύ τι λες?

Άκουσε αυτό το τραγούδι, νιώσε το, σπάσε της λογικής σου τα δεσμά, του φόβου τα κελιά σου, άκου τις βουβές κραυγές που για σένα βγάζω, άκουσε καλέ μου γιατί τώρα δε μένει τίποτα άλλο παρά να σωπάσω. Η ζωή είναι τώρα.

Αφιερωμένο, γι' αυτήν και κάθε άλλη βραδυά που δεν θα σμίγουν οι ανάσες μας!

Μία ακόμα Παρασκευή...

Παρασκευή και σήμερα, μέσα Γενάρη.

Χθες βράδυ πήγα μετά από δύο μήνες ξανά στην Ομάδα Σιάτσου στο Καφέ Σχολειό. Χαμογελαστά πρόσωπα με υποδέχτηκαν, αγκαλιές και φιλιά με τη δασκάλα μου, το μάθημα άρχισε. Διαλογισμός, συγκίνηση, διαισθητική σκέψη για πράγματα που ακόμα δεν κατέχω στο σιάτσου. Η ενέργειά φαινόταν στα ζεστά μου χέρια, είμαι φωτιά και μέταλλο κατά την κινεζική ιατρική με τα πέντε στοιχεία. Μασάζ σε συμμαθήτρια, εναλλαγή ρόλων. Στο τέλος, μου ζήτησαν να περάσω από όλους τους μαθητές και να τους αγγίξω με το δικό μου άγγιγμα με το χαρακτηριστικό του μετάλλου, που δεν το είχε κανείς άλλος στην ομάδα εκτός από εμένα όπως φάνηκε.

Ένας ένας αφηνόταν στην αίσθηση που υπήρχε μέσα από αυτό. Ένα ένα σώμα, η ψυχή που ένιωθε με τον τρόπο της την ευεργεσία του θεραπευτικού αγγίγματος... μαγεία! Δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η προσφορά ενέργειας από μέρους μου. Δυό μήνες τώρα είχα μαζέψει αρκετή φαίνεται μέσα μου με το ατύχημα και δεν είχα που να την διοχευτεύσω μόνη μου. Καθήσαμε μέχρι αργά, στο τέλος αγκάλιασα την δασκάλα μου με αγάπη, της ψιθύρισα πως την αγαπώ, το ξέρω και το ξέρει και εκείνη άλλωστε, είναι πια ένας από τους ανθρώπους που έχει μπει μες τη καρδιά μου καιρό τώρα! Περίεργη η αίσθηση που είχα μετά στη χαλάρωση, χαρά για την επιστροφή, μα και η ανάγκη μου να φωνάξω δυνατά "...αλλάζω, αφήνω πίσω μου το παρελθόν, ζω το παρόν, αλλάζω...", μα αυτά είναι πράγματα του νου, διεργασίες εσωτερικές συχνά σιωπηλές και ήσυχες, σαν ένα ρυάκι νερό που τρέχει στο βουνό!

Κοιμήθηκα αργά πάλι, δυσκολεύομαι να πειθαρχήσω στον εαυτό μου, να βάλω τα όριά μου, να με προσέξω, μια ζωή τα ίδια κάνω, με ταλαιπωρώ άνευ λόγου και αιτίας! Πρωϊνό ξύπνημα, δουλειά, διάλλειμα τώρα, δουλειά, επιστροφή στο σπίτι τ' απόγευμα, ρελάξ. Τη Κυριακή θα πάμε Μοτο-εκδρομή στη Σαλαμίνα λέμε, με το Scooter Club! Με καλό καιρό ακόμα όλα γίνονται, πιστεύω να περάσουμε καλά καιρού επιτρέποντος!

Όμως, μέσα βαθιά μέσα μου, θα ήθελα να είμαι στην αγκαλιά του και αυτό το σ/κ κι ας μην γίνεται! Θα θέλα να πέσει η νύχτα και να μοιραστούμε ξανά το ίδιο κρεββάτι, να ψιθυρίσουμε ο ένας στον άλλον λογάκια τρυφερά, να ξυπνήσουμε και να περάσουμε παρέα τον ελεύθερο χρόνο μας κι ας μην γίνεται! Η γοητεία του εμποδισμένου ξαναχτυπά...

Να μπορούσαμε να κάναμε πραγματάκια, δραστηριότητες, χόμπυ κοινά μαζί και να γύριζε επιτέλους αυτή η γαμημένη μοναχικότητα σε συντροφικότητα. Με ξέρω πια καλά, δεν παραμυθιάζομαι όπως παλιά με ουτοπίες, μα αυτό το επόμενο βήμα στη ζωή μου γιατί αργεί τόσο? Λες και ζητάω τον ουρανό με τ' άστρα, έναν σύντροφο θέλω, έναν, το μαζί στη ζωή, φαίνεται ζητάω πολλά, ποιός ξέρει! Κανείς δεν ξέρει της ζωής του τα γραμμένα, το μόνο σίγουρο!

Παρασκευή μεσημέρι και η ζωή εκεί έξω προχωρά με τους δικούς της ρυθμούς, άσχετα με το τι λέω και τι νιώθω. Αφήνω τα γκέμια απ'το άρμα του πεπρωμένου μου, μα το δρόμο εγώ τον χαράσσω, δεν γίνεται αλλιώς.


image from www.itsfinished.com

Καλό σαββατοκύριακο, Μαριαλένα

Μια φορά και έναν καιρό ήταν το Μόνιτορ!

Θα σας πω ένα παραμύθι:

Μια φορά και έναν καιρό δημιουργήθηκε το Blogger και άνθρωποι από όλον τον κόσμο άρχισαν να γράφουν τα προσωπικά τους ημερολόγια on line! Τον Αύγουστο του 2004, η Κοκκινοσκουφίτσα - Μαριαλενίτσα, έγινε και εκείνη μέλος αυτής της παγκόσμιας συντροφιάς, μαζί με άλλους 70 Έλληνες που αποτελούσαν τότε το ελληνικό μικρόκοσμο! Στην αρχή βρίσκαμε τους άλλους μέσα από τα προφίλ μας πατώντας στη λέξη Greece. Τόσο εύκολο ήταν!

Ο καιρός περνούσε και η Κοκκινοσκουφίτσα είχε μείνει στους λίγους που είχε γνωρίσει από την αρχή, άντε και κανέναν ακόμα συν-ιστολόγο τυχαία. Να μην μιλήσουμε για αναγνωσιμότητα και σχόλια... Αυτά ήταν μια πονεμένη ιστορία, γι' αυτό και η Κοκκινοσκουφίτσα δεν ασχολείτο με το ζήτημα, παρά έγραφε νομίζοντας πως ήταν μόνη.


image from greetings.pathfinder.gr

Ωσότου έλαβε ένα μήνυμα στο e-mail της από το blogme.gr το Δεκέμβρη του 2005 και εκεί πληροφορήθηκε πως η ελληνική κοινότητα είχε μεγαλώσει αρκετά μέχρι τότε! Ήταν από τους πρώτους 20 που εγγράφηκαν και έμπαιναν στο blogme τότε! Μετά από λίγες μέρες εισήλθε και στο Μόνιτορ των 700+ εγγεγραμμένων και από εκεί μετά της έγινε συνήθεια να επισκέπτεται πρώτα αυτές τις δύο σελίδες και μετά αυτά που την ενδιέφεραν!

Και ήλθαν μέρες δίσεκτες και το blogme.gr ανέστειλε τη λειτουργία του, λόγω του ότι πρέπει να αποδείξει νομικά πως δεν είναι ελέφαντας! Και ξεσηκωθήκαμε άπαντες κατά του παραλόγου της δίωξης του Αντώνη Τσιπρόπουλου το 2006. Και δημιουργήθηκαν και άλλοι τέτοιοι τόποι που φιλοξενούν τις ελληνικές σελίδες στο ίντερνετ. Και νομίζαμε πως ηρέμισαν τα πράγματα στην συνεχώς αυξανόμενη μπλογκόσφαιρα, μα κάναμε λάθος!

Λίγο μετά την Πρωτοχρονιά του 2007, το Μόνιτορ του Παναγιώτη Βρυώνη, κλείνει ξαφνικά! Αιτία, η απόφαση του δημιουργού του να διακόψει τη λειτουργία του ιστιότοπου λόγω της διαφωνίας που προέκυψε με μέλος της ιστολόγο και γνωστή δημοσιογράφο Λαμπρινή Χ. Θωμά, γνωστή στη σελίδα της ως Μιραντολίνα. Και εκεί που άπαντες έχουμε βολευτεί στο να αναζητούμε τις νέες και παλιότερες δημοσιεύσεις μέσω του Μόνιτορ καθημερινά, που είχε αγγίξει τα 1900 μέλη μέχρι πρόσφατα, μείναμε ξεκρέμαστοι και αρχίσαμε τις αναζητήσεις για το μετά.

Σαν τους παππούδες και τους γονείς μας που έζησαν τη κατοχή, τρέξαμε να αναζητήσουμε που στο καλό θα φιλοξενηθούν οι σελίδες μας, μην χάσουμε επαφή με τους άλλους, αλλά και για να μας βρίσκουν οι υπόλοιποι και ειδικά οι νεότεροι που τώρα μπουσουλάνε τα πρώτα βήματα στην ελληνική μπλογκόσφαιρα. Και όπου αναφερόταν για τους νέους ελληνικούς aggregators, ουρά οι αιτήσεις προσθήκης την τελευταία εβδομάδα στα site τους... Και η ζωή συνεχίζεται με ή χωρίς το κατοχικό σύνδρομο, με ή χωρίς linkblogs!

Και φτάνουμε τώρα στο μετά-, γιατί κακά τα ψέμματα, αν ξαναλειτουργήσει το Μόνιτορ, το κύρος του κ. Βρυώνη έχει πληγεί. Όχι γιατί δεν είχε δικαίωμα να κάνει ότι θέλει στην τελική με την σελίδα του, αλλά γιατί για χάρη μιας αντιπαράθεσης που ωθήθηκε στα άκρα πήρε μια τέτοια απόφαση εν θερμώ, που επηρρεάζει όμως αρκετούς από εμάς εδώ.

Τι γίνεται τώρα στο δάσος με τον Κακό τον Λύκο! θα μας πάρει λίγο καιρό να ξαναβρούμε τις ισορροπίες μας με την αναγνωσιμότητα και τις ανακοινώσεις των δημοσιεύσεών μας, αλλά κανείς δεν θα βγει χαμένος. Υπάρχουν και άλλες ιδιωτικές προσπάθειες φιλοξενείας ελληνικών ιστιότοπων που ήδη λειτουργούν και δέχονται μέλη.

Στα λινκς μου όποιος ενδιαφέρεται θα βρει σελίδες που εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό, αλλά καλύτερα να μην διαφημίσω εις βάρος ίσως, κάποιων άλλων, που δεν γνωρίζω ακόμα! Βέβαια την ευκολία ανεύρεσης των φρέσκων ποστς καθημερινά που μας προσέφερε το Μόνιτορ, ίσως να μην την βρούμε με την ίδια μορφή και ευχρηστία, μα τι να κάνουμε!

Το μόνο που δεν θα μου λείψει από τα features του Μόνιτορ είναι τα linkblogs, ειδικά έτσι όπως έτειναν να χρησιμοποιούνται από πολλούς από εμάς! Όχι γιατί εξυπηρετούσαν λόγω της χρηστικής τους αξίας, για να κρατάς σειρά με τα δημοσιεύματα που σ' ενδιέφεραν, αλλά γιατί είχαν καταντήσει μέσο ανταγωνισμού και ανώφελης διαπραγμάτευσης, για να εξασφαλίσουν κάποιοι την προβολή μέσα από αυτή τη διαδικασία!

Παναγιώτη, καλή συνέχεια στα διαδυκτιακά σου εγχειρήματα. Άξιζε η προσπάθεια και ο κόπος σου να γίνει το Μόνιτορ το σημείο αναφοράς των ελληνικών μπλογκς ανά την υφήλιο. Τώρα ο κύβος ερρίφθη και προχωράμε όλοι μπροστά στη Μετά Μόνιτορ εποχή.

Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...

The end!

Πείτε "hello" σε 800 γλώσσες!

Το πως, θα το μάθετε ΕΔΩ



Aloha, konichiwa, gooten morgen, ciao, και όπως αλλιώς να το πείτε, καλημέρα, Μαριαλένα

Τα μεθεόρτια...

Laura Pausini - Mi Respuesta (2006)

Αφιερωμένο εξαιρετικά στη Παναγιώτα και τον Μαύρο Γάτο με αγάπη!

Με τα μάτια κλειστά θα γράψω αυτές μου τις εντυπώσεις, μόνο και μόνο γιατί δεν θέλω να χάσω ούτε στιγμή από το ταξιδάκι μου στη Θεσσαλονίκη.

Πέμπτη 4.1.07 Αναχώρηση
Παίρνω το τρένο των 11, η μέρα έξω καλή στην Αθήνα. Η ατμόσφαιρα καθαρή, έχω θέση στο παράθυρο. Φοράω τα ακουστικά μου και με συντροφιά τις αγαπημένες μου μελωδίες, ξεκινά το ταξίδι για Θεσσαλονίκη. Περνάμε μέρη πολλά, τόπους διαφορετικούς, διασχίζουμε τη ραχοκοκκαλιά της Ελλάδας. Το βλέμμα μου πέφτει στο παιχνίδι του ήλιου με τα σύννεφα, τις σταγόνες της βροχής στο τζάμι, στα τοπία στο βάθος, στα βραχάκια, στα δέντρα, στα χωριά και τις πόλεις που αφήνουμε πίσω μας. Φτάνουμε στο σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης. Με περιμένει η Παναγιώτα, κατεβαίνοντας με εντοπίζει κιόλας μέσα στο πλήθος φορώντας τα κόκκινα αθλητικά μου. Αγκαλιές, φιλιά και φεύγουμε για το σπίτι της. Στο ζεστό της σπιτικό παρέα με τις γατούλες της, τακτοποιούμαι και αρχίζουμε να τα λέμε. Έξω νύχτωσε, φάγαμε και η κουβέντα συνεχίζεται μέχρι τις 5 και κάτι το άλλο πρωί. Κοιμηθήκαμε!

Παρασκευή 5.1.07
Ξύπνημα το μεσημέρι, πρωϊνό(!) και πάλι πιάνουμε κουβέντα χαλαρή για πράγματα από τον κόσμο μας. Λέμε για τα αστρολογικά μας διάφορα. Βραδυάζει, πετάγεται στο σούπερ μάρκετ, φέρνει και γλυκά από το Plaisir. Χαζεύω λίγο τα e-mails μου στον υπολογιστή της το βραδάκι. Αρχίζουμε τις μπλογκο-ιστορίες καθημερινής τρέλλας και ξεχνιόμαστε μέχρι τις 8 το άλλο πρωί! Τα μεσάνυχτα, τσακίσαμε και ένα θεϊκό παγωτό με καταϊφι που γύρισαν τα μάτια μου κυκλάκια από την ηδονή, καθώς το έτρωγα!

Σάββατο 6.1.07
Ξύπνημα και πάλι το μεσημέρι. Ντουζάκι και ετοιμαζόμαστε να βγούμε έξω να φάμε. Από τις πυτζάμες στο σπίτι, φοράμε τα καλά μας και ανεβαίνει η διάθεση. Πάμε Πλατεία ΄Αθωνος, στο "στέκι του μερακλή". Καθόμαστε έξω, έχει λίγο κρύο. Διαλέγουμε μεζέδες και περιμένουμε να έλθει και ο Μαύρος Γάτος στη συντροφιά μας. Τρώμε τις νοστιμιές, εμφανίζεται και ο ανθρωπόμορφος Γατούλης και γνωριζόμαστε όλοι μαζί. Διασχίζουμε την αγορά και πέφτουμε πάνω σε μια τηλεώραση που προβάλλει τον Μητροπάνο σε συναυλία, να τραγουδά το "Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη". Θα ξαναπώ πως τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά... Φεύγουμε και πάμε για καφέ στον πύργο του ΟΤΕ στο χώρο του εκθεσιακού κέντρου. Μου δείχνουν τη πόλη από ψηλά, φωτισμένη και απλωμένη από το βουνό ως τη θάλασσα, λένε και ιστορίες για την πόλη τους, όπως την ήξεραν μικροί. Η ώρα περνά, ο Γατούλης με απαγάγει για να κοιμηθώ στο χαλάκι του! Στον όμορφο χώρο του η νύχτα περνά χωρίς να το καταλάβω.


Κυριακή 7.1.07 Επιστροφή
Ξυπνάμε το πρωί, ο Γάτος ετοιμάζει πρωϊνό και επί του καναπέως ακούμε μουσική και βλέπουμε την ηλιόλουστη, σχεδόν ανοιξιάτικη μέρα που είχε ξημερώσει στη πόλη. Αν είχα τη Βέσπα μου εκεί, θα ήταν ιδανικά για βολτίτσα στη παραλία προς τη Καλαμαριά, σκέφτηκα μετά. Η ώρα περνά χαλαρά και συνειδητοποιώ πως η ώρα να φύγω πλησιάζει. Αρχίζω να ετοιμάζομαι με εντατικούς ρυθμούς, τα περιθώρια στενεύουν για να κλέψουμε λίγο ακόμα χρόνο χουζουριού. Κοιτάω το εισητήριό μου, 3 παρά αναχωρεί το τρένοοοο!
Αποχαιρετώ τη Παναγιώτα από το τηλέφωνο και την ευχαριστώ. "Σε περιμένω να ξανάρθεις" μου κάνει και μέσα μου αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση μέχρι την επόμενη επίσκεψη και ας μην το δείχνω φανερά!


Φτάνουμε στο σταθμό, ευτυχώς εγκαίρως! Ο Γατούλης μου κάνει πλάκα για το τι θα έκανα αν θα έχανα το τρένο. Ούτε να το σκεφτώ δεν θα θελα! Βρίσκουμε το βαγόνι μου, χαιρετιόμαστε με όλα αυτά που δεν προλαβαίνεις να πεις όταν κάποιος φεύγει. Εκείνος περιμένει να ξεκινήσει, τα λεπτά μου μοιάζουν αιώνες. Τελευταίο νεύμα και χαμόγελο, η αμαξοστοιχία έβαλε μπρος, φύγαμε. Έρχονται τα μηνύματα στο κινητό. Συγκινήθηκα, κοιτάω έξω από το παράθυρο, η Μακεδονική γη, γλυκειά και ήρεμη δεν με γαληνεύει. Ούτε μουσική θέλω να ακούσω, παρά ανταλάσσουμε απόψεις με μια συνεπιβάτιδα από τον Πειραιά, που πήγε στη Θεσσαλονίκη να δει κάποιους φίλους της, σαν κι εμένα.

Η ώρα περνά ευχάριστα, μετά τη Λαμία έπεσε το σκοτάδι, άρχισε η κούραση, φτάνουμε Αθήνα στις 8, προλαβαίνω το λεωφορείο για το σπίτι μου. Παρατηρώ τους επιβάτες, τη πόλη μας, την ατμόσφαιρα. Οι χάρες της Αθήνας μένουν καλά κρυμμένες στο σκοτάδι. Ξανακλείνω τα μάτια, γύρισα σπίτι μα δεν είμαι ακόμα εκεί, πεταρίζω αλλού...

Φίλοι μου καλοί και αγαπημενοι, σας ευχαριστώ για όλα όσα κάνατε για μένα για να μου χαρίσετε αυτό το αξέχαστο τετραήμερο. Οι γιορτές τελειώσαν δυστυχώς. Καλή αντάμωση!

Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη

Στίχοι: Φίλιππος Γράψας
Μουσική: Μάριος Τόκας
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος

Αφού με έσπειρε μια μοίρα αυτοκρατόρισσα
μήτρα με γέννησε αρχαία Μακεδόνισσα
μ' άδεια φαρέτρα πολεμάω το χειμώνα
από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα

Αφού με φέρνει μονοπάτι φαναριώτικο
ένα σοκάκι με κρατάει σαλονικιώτικο
έλα ένα βράδυ την υπόσχεση να πάρεις
πριν να τη σβήσει με σφουγγάρι ο Βαρδάρης

Σ' αναζητώ
Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα
σ' αναζητώ
σ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι

Αφού μεθάω μ' ένα κρασί αγιονορείτικο
και μ' ένα ντέρτι σεκλετίζομαι πολίτικο
βρες το μαχαίρι που στα δύο μας χωρίζει
κι έλα εδώ στων στεναγμών το μετερίζι

Αφού στον Όλυμπο οι Θεοί τ' αποφασίσανε
δώσαν στο κρύο τα κλειδιά κι αυτοκτονήσανε
μόνη ξυπνά μόνη κοιμάται τώρα η μέρα
με μηχανάκι με κομπιούτερ και φλογέρα

Σ' αναζητώ
Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα
σ' αναζητώ
σ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι
=====================================================================================

Από τα ωραιότερα λαϊκά τραγούδια, ταυτισμένο με την αντρίκια φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου, το "Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη" με συντροφεύει νοητά λίγο πριν να φύγω...
Φυγή, διαφυγή, στη ψευδαίσθηση της εικόνας που προβάλλει πάνω μου αυτή η πλανεύτρα πόλη, η Μάγισσα του Βορρά. Σαν από πάντα, ομφάλιος λώρος με δένει χωρίς όμως εμφανείς ρίζες παρά μόνο το κισμέτ και τη συγκίνηση που νιώθω σαν αφουκράζομαι τις δονήσεις της από μακρυά. Ποιός ξέρει, ίσως κάπου κάποτε να έχουμε ξανασυναντηθεί εμείς οι δυό σε προηγούμενη ζωή, οικεία μα και ξένη Σαλονίκη... Καλό μου ταξίδι! Μ.

Πάει ο παλιός ο χρόνος...

Πάει ο παλιός ο χρόνος,
ας γιορτάσουμε παιδιά
και του χωρισμού ο πόνος,
ας κοιμάται στη καρδιά.

Γέρε χρόνε φύγε τώρα,
πάει η δική σου η σειρά,
ήρθε ο νέος με τα δώρα,
με τραγούδια και χαρά.



Πρώτο ποστάκι του 2007 και θέλω μονάχα να ευχηθώ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλους τους φίλους ιστολόγους που την προηγούμενη χρονιά ήλθαμε πιο κοντά μέσα από τα προσωπικά μας ημερολόγια.

Χρόνια πολλά λοιπόν:
στη παρέα των Ανωνύμων Μελαγχολικών (Μαρία Ραφινάτα, Μαριώ, Αερικό, Ματ, Παναγιώτα, Μαύρο Γάτο και Μαρίνα Ροδιά),

στους θαμώνες του Ηλεκτρονικού Σαλονιού που μας χωράει όλους μέσα (τον Υπουργό κ. Ζούρι, τον Δρ. Ουγκμπαρ, τη Γοργόνα την An-Lu, το Θεριό το Ανήμερο, τη Nosyparker, τη Ναταλία, τη Γωγώ, τον Άβατον, κ.ά)

τον Χρήστο τον Φασούλα,
τον Sfrang με τις απόψεις του,
τον Κλέαρχο με τον οδηγό του στο Γαλαξία,
τον Sailor καπετάν Δημήτρη,
τον Μελομένο με την τρυφερότητά του,
τον Cyrusgeo με τις εμπνεύσεις του,
τον Lexx με τους Ακροβάτες του,
τον Νανάκο τον πανέξυπνο,
τον Πρέζα TV που δεν χαρίζεται σε κανέναν,
τον Greek Gay Lolita τον ευαίσθητο,
τον Sascha τον Ελβετό geek στην Ελλάδα,
τον Sigmund (Freyd?) με το πνεύμα του το αστείρευτο,
τον Άλλα λόγια από τον Πύργο, φίλο Χρήστο,
τον Net Κέρβερο με τις ωραίες μουσικές επιλογές του,
τον Ροϊδη, άνθρωπο με άποψη και ευγένεια,
τον Αλκάθοο, βασιλιά των Μεγαρέων,
τον Άρχοντα Κώστα που εκπέμπει από Αγγλία,
τον Solaris σαμουράι από άλλες εποχές,
τον Gelial με τη γλαφυρή καθημερινότητά του,
τον Ημίαιμο με την πατρική φιγούρα,
τον Θείο Άρη που μας τα λέει με αέρα Ισπανίας,
τον Νεκτάριο με τις όμορφες σκέψεις,
τον Σταύρο τον Κατσάρη με το ήθος του,
τον Αρκούδο που το δάσος έγινε το δεύτερο σπίτι του,
τον Γκάζι τον Καπλάνι που προχωράει μπροστά,
τον Μπαμπάκη τον κύριο συμμαθητή,
τον Επαρχιακό Σαλόνι του βουνού και του κάμπου,
τον Patrazo που αγαπάει τη γνώση και το χιούμορ,
τον Καλτσόβρακο με την αμεσότητά του,
τον Motorcycle Boy με την πλάκα του,
τον Alombar που όλα τα ξέρει,
τον Blogalization γείτονα με το χιούμορ του,
τον Vrypan που μας μάζεψε και οργάνωσε μέσα από το μόνιτορ

την Mindstripper που χτυπάει στο ψητό,
την Blogarismeni αλλά διόλου μπλοκαρισμένη,
την Lucy με τις εκπληκτικές εμπνεύσεις της,
την Βασιλική με την ψυχή από μάλαμα,
την Τασσούλα μανούλα όλο γλύκα,
την Χνουδομπαλένια αιθέρια ύπαρξη γνωστή τοις πάσι,
την Αλκιμήδη με το βάθος και περιεχόμενο,
την Αργυρένια που ναι σαν πεταλουδίτσα,
την Αντιγόνη της Παραμυθούπολης,
την Vista που ονειρεύεται στη Γερμανία,
την Μαρίνα διόλου κακό κορίτσι στο εσωτερικό,
την Κωνσταντίνα (πρώην ψιλικατζού) με τη γλώσσα της αλήθειας,
την Woman in this city που ψάχνει και τα παίρνει χοντρά,
την Ελληνίδα με τις πολλαπλές ανησυχίες,
την Νεράιδα με το θάρρος της γνώμης της,
την Μαριλένα που εκτός από το όνομα έχουμε και άλλα κοινά,
την Έψιλον που είναι σαν τον άγριο ποταμό,
την Μαρία που ξέρει τα πάντα για την ελληνική show biz (Σάκηηη)
την Δάφνη με την όμορφη ψυχή,
την Citronella με την καρδιά σαν τα άνθη που αγαπά,
την Morgana τη μάγισσα με το σκουπόξυλο και τη σάτυρα ανά χείρας,
την Κουρούνα που κράζει και περιγράφει μοναδικά,
την Σταυρούλα τη Σκαλίδη με τις λογοτεχνικές καταθέσεις της,
την Tom Boy με τους χαμηλούς της τόνους,
την Κουρκουμπίνι με τις αισθητικές της δημιουργίες

Μέσα σε ένα χρόνο με αυτούς τους ανθρώπους και όχι μόνο, γίναμε ένα κομμάτι της καθημερινότητας του καθενός μας, μέσα από ετούτες εδώ τις σελίδες. Για όσους με γνωρίζουν καλύτερα από ότι εγώ αυτήν τη στιγμή, ζητώ συγνώμη για την παράλειψη και ελπίζω η καινούργια χρονιά να μας φέρει σε επαφή μέσα από το ταξίδι που γίνεται με όχημα τις λέξεις, τις φωτογραφίες, τις μουσικές, τις σκέψεις και τα συναισθήματα.

Καλό και δημιουργικό 2007 με αγάπη στη καρδιά, γαλήνη στο νου και ειρήνη στο σώμα!

====================================================================================
Υ.Γ. Για λίγες μέρες πιστή στο πνεύμα του blog μου, φεύγω για Θεσσαλονίκη να περάσω μερικές μέρες παρέα με αγαπημένους φίλους, παλιούς και νέους! Θα σας δω εκεί, φιλιά!