Wednesday, February 07, 2007

Μια εικόνα και μια σκέψη...

Για δυό μέρες λόγω ψύχους, πήγα στη δουλειά με τη συγκοινωνία ξανά μετά από πολύ καιρό που πηγαινοέρχομαι συνήθως με τη μηχανή.

Πρωί κουκουλωμένη περιμένω το λεωφορείο στη στάση. Μετρώ τα αυτοκίνητα μέχρι να πλησιάσει, μου φαίνονται να κινούνται τόσο αργά πριν το φανάρι. Μπαίνω μέσα, κάθομαι σε μια μάλλον άβολη θέση, βγάζω το mp3 μου και φορώ τα ακουστικά μου. Στο μυαλό μου τριγυρνά ένα τραγούδι της Πέγκυ Ζήνα από το νέο της άλμπουμ το "Το ξερα". Βάζω ραδιόφωνο και ακούω στον Love 97,5. Νότες και μελωδίες με ερωτικό περιεχόμενο πλημμυρίζουν τα αυτιά μου καθώς προχωράμε, αχ και πλησιάζει η Μέρα των Ερωτευμένων. Κάποια στιγμή ακούγεται και το τραγούδι που έχω στο νου μου, δυναμώνω την ένταση. Στο σπίτι το τραγουδώ δυνατά στο δωμάτιό μου τα βράδυα για εκτόνωση... "Το ξέρα!"

Image Hosted by ImageShack.us


Έχει κίνηση έξω, κολλήσαμε στη μεγάλη λεωφόρο για λίγο, η ώρα κυλά. Προσέχω πως στο παράθυρο απέξω δύο παράλληλες σταγόνες έχουν μείνει ακίνητες και στραφταλιάζουν στον ήλιο που έχει βγει! Φτάνουμε στο τέρμα, επιβιβάζομαι στο Μετρό για Ομόνοια. Παίρνω εφημερίδες από τις δωρεάν για την επιστροφή, κατεβαίνω τις σκάλες, το πόδι μου με ενοχλεί με την αλλαγή του καιρού, κλείνω το ραδιόφωνο δεν πιάνει μέσα στο συρμό. Έρχεται το τρένο, μπαίνω μέσα δεν κρατιέμαι από πουθενά, αλλά ισορροπώ στα πέλματά μου, άσκηση του τάι τσι που μου έχει γίνει συνήθεια μέσα στο μετρό. Ανεβαίνω τις κυλιόμενες σκάλες στη πλατεία, ξάφνου βλέπω στο μάρμαρο ακουμπησμένα ένα ποτήρι νερό και ένα φλυτζάνι ελληνικό καφέ. "Να χα μαζί τη φωτογραφική μου μηχανή" σκέφθηκα, καθώς το κοίταζα ξεμακραίνοντας προς τον δρόμο.

Φτάνω στη δουλειά, ο υπολογιστής ανοίγει, τα χαρτιά μου με περιμένουν στο πλάι του γραφείου να τα επεξεργαστώ. 4 και μια μείνανε για την άδεια σκέφτομαι. Υπακούωντας στη παρόρμησή μου να γίνομαι ενίοτε "κακό παιδί" ασχολούμαι εναλλάξ με το αντικείμενο, αλλά χαζεύω κιόλας για αλλαγή παραστάσεων. Βαριέμαι, ό,τι και να πω!

Η ώρα περνά, φεύγω και μπαίνω στο τρόλλευ για Πατήσια. Ο ελεγκτής τσακώνει κάτι παιδιά χωρίς εισητήριο. Ένα τους, αρπάει το διαβατήριο από τα χέρια του ελεγκτή και το βάζει στα πόδια στην επόμενη στάση στο Πολυτεχνείο. Φτάνω στο Σχολειό, παρακολουθώ την ομάδα του σιάτσου, επιστροφή ξανά με το μετρό και το λεωφορείο στο σπίτι το βράδυ πια.

Το λεωφορείο ήταν βρώμικο και είχε χαλάσει ο συμπλέκτης του γιατί πατινάριζε καθώς επιτάχυνε και ο θόρυβος ήταν έντονος. Τα ακουστικά στα αυτιά μου χρωματίζουν τη μουντή και κρύα νύχτα με μουσική. Φτάνω σπίτι, θέλω να τραγουδήσω το τραγούδι που ακούω, μα η Άρτεμις και οι δικοί μου δεν νομίζω πως συμμερίζονται την όρεξή μου να αποφορτιστώ έτσι.

Έχω όρεξη να γράψω κάθομαι στον υπολογιστή μου, κάτι σκαρώνω μα η ώρα περνά και νυστάζω. Πέφτω να κοιμηθώ με την αίσθηση πως λαγοκοιμάμαι. Προφανώς βλέπω όνειρα τέτοια που νομίζω πως είμαι ξύπνια. Αγωνία ακόμα και στον ύπνο μου, μπερδεμένη με την επιθυμία μου για επαφή και γαλήνεμα. Θέλω να ηρεμίσω, μα πριν προλάβω, η καινούργια μέρα έχει ήδη ξημερώσει και γω έχω να ξαναζήσω τη μέρα της μαρμότας σαν "καλό" ή "κακό παιδί".

11 comments:

nosyparker said...

Εγώ πάντως τις λίγες φορές που ταξιδεύω με λεωφορείο, σκέφτομαι το post της επόμενης μέρας :-D

Marialena said...

Καλησπέρα καλή μου Nosy, εγώ το ποστ της επομένης το σκέφτομαι όποτε μου ρθει, απρόβλεπτα ίσως πολλές φορές! Πάντως το να είσαι στο δρόμο σίγουρα είναι πηγή έμπνευσης!!!

zouri1 said...

εγω σκεφτομαι τι μαλακια εκανα που πηρα το λεφορειο

Marialena said...

Wilkommen Zouri! Δε μου λες στο κέντρο της Αθήνας πας πάντα με το αμάξι σου δηλαδή? Και που το παρκάρεις? Δίπλα στον υπολογιστή σου? Είπαμε ότι εξαντλούμε τις εναλλακτικές λύσεις εάν δεν έχουμε άλλα περιθώρια με τη συγκοινωνία.

Βρε τι σαι συ...!

Anonymous said...

Ρουτίνα...

Marialena said...

Γι' αυτό ξεφεύγουμε με εικόνες και με σκέψεις... έτσι δεν είναι Ακατέργαστε? Καλησπέρα!

tsopanis said...

Εδώ και ενάμισι χρόνο μακριά από μεγαλούπολη και όμως αυτή η "καθημερινότητα" πολλές φορές μου λείπει.
Όλη αυτή η ταλαιπώρια, η βουή και η πολυκοσμία έχει τη χάρη της.
Απλά το καταλαβαίνεις όταν ήδη βρίσκεσαι κάπου αρκετά πιο ήσυχα, έστω και αν όταν ήσουν εκεί μιζέριαζες απίστευτα...

Όλα θέμα συνήθειας (και δουλειάς) είναι...
Καλημέρα.

Θεριό Ανήμερο said...

Η μέρα που θα πάψει να είναι η μέρα της μαρμότας, θα είναι αυτή που θα γεννηθούμε ξανά.

Marialena said...

@ Τσοπάνης: Πες το ψέμματα, είμαστε στη πόλη, μας λείπει η εξοχή και το αντίστροφο! Όμως, πιστεύω πως τελικά χωρίς το άγχος των μετακινήσεων ζεις καλύτερα σε μικρότερες οργανωμένες κοινότητες!

@ Θεριό: Θα κρατήσω αυτό που είπες αγαπητό μου Θεριό γιατί αυτό είναι το θέμα της σκέψης που θα δημοσιεύσω σήμερα και έχει μεγάλο βάθος αυτό που μόλις έγραψες! Σ'ευχαριστώ...

An-Lu said...

;-)

Marialena said...

//:-D Καλή Τσικνοπέμπτη, γοργονίτσα! Εις τα πελάγη όπου πλέετε συνήθως, πως το τσικνίζουν?