Σαν σε όνειρο...*

Η νύστα την έκανε να θέλει να πάει να ξεκουραστεί στο κρεββάτι της. Όλη την ημέρα στο πόδι, αργά το βράδυ ένιωθε την κούραση να την κατακλίζει. Ανόρεκτα κατευθύνθηκε προς τη κρεββατοκάμαρή της, έβγαλε τα ρούχα της, έβαλε ένα ζευγάρι ζεστές πυτζάμες και ξάπλωσε στα κρύα σκεπάσματα. Τεντώθηκε, ένιωσε τα πόδια της βαριά από την ορθοστασία. Ένας αναστεναγμός βγήκε από το στόμα της ξέπνοα και σκεπάστηκε ως επάνω το κεφάλι της με το σεντόνι. Έκλεισε τα μάτια κι αποκοιμήθηκε στο σκοτάδι χωρίς να το καταλάβει πως.

Μέχρι να αποκοιμηθεί είχε τη συνήθεια να στριφογυρνά δεξιά κι αριστερά, μέσα στον ύπνο της άλλωτε το καταλάβαινε πότε το έκανε και άλλωτε όχι. Τα πρωϊνά γελούσε με τα ανακατεμένα στρωσίδια του κρεββατιού της, "σαν αρνί στη σούβλα" γυρνάω, έλεγε μόνη της.

Έχασε την επαφή με τον κόσμο γύρω της και βυθίστηκε στα μονοπάτια του ύπνου όπως κάθε νύχτα. Τα όνειρα δεν της έμεναν πάντα χαραγμένα στη μνήμη της καθώς ξυπνούσε. Σαν σύννεφα έρχονταν και έφευγαν και κάποια ξανάρχονταν σαν τα προσεχώς στο σινεμά. Απόψε, όσο η λογική της κείτονταν παραδωμένη στο υποσυνείδητο, οι αντιστάσεις της χαλάρωσαν. Γλυστρούσε σταδιακά σε ένα όνειρο όπου η πραγματικότητα δεν είχε καμμία σημασία. Είδε ξανά εκείνον στο όνειρό της και ξάφνου ζωντάνεψε εμπρός της σαν σε εικονική πραγματικότητα. Ένιωσε τη λαχτάρα να τον αγγίξει να την πλημμυρίζει, τον φαντάστηκε να βρίσκεται δίπλα της και εκείνη να απλώνει το χέρι και να τον αγγίζει. Ναι, να τον αγγίζει ξανά, τι θεσπέσιο συναίσθημα! Να χαρτογραφεί κάθε ίντσα του κορμιού του με τη παλάμη της, όπως της άρεσε να κάνει κάποτε και τα δάκτυλά της να αναγνωρίζουν σημάδια γνώριμα πάνω του.

Αναστέναξε με ευχαρίστηση, ήταν και πάλι δικός της. Έγειρε στο πλάι του και τον φίλησε, ξανά και ξανά, αργά και ηδονικά, παντού στο πρόσωπό του. "Αγάπη μου, γύρισες!" του αποκρίθηκε, έστω και αν εκείνος στο όνειρο έστεκε βουβός, μα ζωντανός στη φαντασία της.

"Αγάπη μου..." του είπε ξανά ψιθυριστά, ελπίζοντας πως ο έρωτάς του να την συγκλονίσει για μια ακόμα φορά. "Μίλησέ μου, μ' ακούς?" του έλεγε τώρα πια με αγωνία καθώς το όνειρο μεταβαλόταν σε εφιάλτη. "Αγάπη μου" είπε για μια ακόμη φορά απελπισμένα προσπαθώντας να τον κρατήσει σφιχτά στην αγκαλιά της και να μην τον χάσει μέσα από τη γλυκιά αίσθηση του πόθου που την είχε κυριεύσει.



Καιγόταν από την επιθυμία να τον κάνει να ζωντανέψει, να τον γευτεί, να μυρίσει τη μυρωδιά των μαλλιών του, τη γλύκα του φιλιού του, να σκουπίσει τον ιδρώτα από το μέτωπό του όταν κατάκοπος έγερνε στο στήθος της μετά την κορύφωση στον έρωτα. Θεέ μου, άνθρωπος ήταν κι αυτή, πόσο μπορούσε να αντέξει χωρίς τη παρουσία του στη ζωή της? Έκανε να τον κρατήσει ακόμα πιο σφιχτά και ένιωθε τα χέρια της να γίνονται φράχτες για να τον κρατήσει δίπλα της, εκεί στο κρεββάτι μέσα στο όνειρο.

Και τότε, εκείνος χάθηκε σαν το φύσημα του ανέμου από κοντά της, μέσα στη νύχτα, μέσα στη σιωπή. Έμειναν τα χέρια της να σφιχταγγαλιάζουν το κορμί της αυτή τη φορά, ενώ το όνειρο έδωσε τη θέση του στο άγουρο φως καθώς ξημέρωνε πια. Κρύωνε, καθώς τα σκεπάσματα είχαν φύγει από το μέρος της. Ανασηκώθηκε και σκεπάστηκε, προσπαθώντας να την πάρει ξανά ο ύπνος. Δεν είπε τίποτα, μα ήλπιζε πως και στο επόμενο όνειρο, θα ήταν εκείνος παρών και πως επιτέλους θα ζωντάνευε για να την κάνει, όπως κάποτε, ευτυχισμένη. Όχι όπως τώρα σε όνειρο, μα στη πραγματικότητα...

(c) Marialena, 24/03/2007
*όπως δημοσιεύτηκε αρχικά στη σελίδα των Ανωνύμων Μελαγχολικών

Την λένε ΜΟΙΡΑ!

Ο εκλεκτός ιστολόγος και φίλος Χρήστος Φασούλας, συγγραφέας και δημοσιογράφος, με τίμησε με το να με προσκαλέσει στην παρουσίαση του νέου του βιβλίου, στο βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης, τη Πέμπτη 28 Ιουνίου.

Εκεί είχα τη χαρά να συναντήσω και άλλους ιστολόγους μεταξύ άλλων, όπως ο Μπαμπάκης (mpampakis.wordpress.com), τη συγγραφέα Λεία Βιτάλη (leiavitali.blogspot.com) και την δημοσιογράφο Ελένη Γκίκα (alefmoha.blogspot.com).

Σε εγκάρδιο κλίμα ο συγγραφέας παρουσίασε το δεύτερο κατά σειρά βιβλίο του από τις εκδόσεις Μίνωας, ο αθλητικογράφος Αλέξης Σπυρόπουλος διάβασε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο και στη συνέχεια η Ελένη Γκίκα αναφέρθηκε και εκείνη τόσο στο βιβλίο, όσο και στη γνωριμία και σχέση της με τον Χρήστο.

Η εκδήλωση έκλεισε σε χαλαρούς τόνους μετά από ερωτήσεις του κοινού πάνω στο βιβλίο και όχι μόνο, τις οποίες ο Χρήστος Φασούλας απάντησε με πολύ χιούμορ και χαμόγελο!


ΜΕ ΛΕΝΕ ΜΟΙΡΑ

H ΥΠΟΘΕΣΗ ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ

Είναι ένα μυθιστόρημα σχέσεων και αυτογνωσίας, ψυχώσεων και εμμονών, σοφίας και ευτυχίας, χαρακτήρων και συγκρούσεων, συμπτώσεων και μοιραίων. To βιβλίο κυκλοφόρησε αρχές του Μάη του 2007 από τις εκδόσεις «Μίνωας».
Το μόνο ουσιαστικό κοινό σημείο με το «Ο Έρωτας δεν κάνει για Πιλότος» (πέρα, ασφαλώς, από το στλ γραφής, το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό) είναι ότι ο κεντρικός ήρωας βρίσκεται μπροστά σ' ένα τραγικό αδιέξοδο. Πάνω στον πανικό του, αποφασίζει να εξομολογηθεί στο κασετοφωνάκι του -που εκτελεί χρέη ημερολογίου- τις ευκαιρίες που του έδωσε η ίδια του η μοίρα. Η μοίρα του, λοιπόν, τον ξαπόστειλε πίσω στο παρελθόν για ν' αλλάξει μια (μη) απόφαση που είχε πάρει κάποτε και που τον κατατρώει μια ζωή. Παρουσιάζονται, λοιπόν, οι τρεις εκδοχές της ζωής του ήρωα από τα 18 μέχρι τα 41 του χρόνια, εκδοχές αντίστοιχες με τις δικές του επιλογές. Οι δύο πρώτες εκδοχές, τα δύο πρώτα «σενάρια» της ζωής του παρουσιάζονται παράλληλα, ενώ το τρίτο -που οδηγεί και στην κορύφωση- παρουσιάζεται ξεχωριστά στο δεύτερο μέρος.
Αν θέλετε να πάρετε μια πρώτη εύση, κάντε κλικ στο link που υπάρχει στην κορυφή της σελίδας για να διαβάσετε την εισαγωγή. Και εν συνεχεία τα 4 πρώτα κεφάλαια. Θα σας πρόσφερα και τη συνέχεια, αλλά ο εκδότης μου... θα μου έκοβε τα ποσοστά!

Περισσότερα για τα ήδη δυο εκδοθέντα βιβλία του Χρήστου Φασούλα, θα βρείτε ΕΔΩ!


Από το κινητό μου, χαμόγελα του Χρήστου και της τρισχαριτωμένης κόρης του!

Δεν θα πω περισσότερα για την ΜΟΙΡΑ, απλά θα ευχηθώ αστείρευτες εμπνεύσεις στον Χρήστο και καλή επιτυχία στην πορεία του νέου βιβλίου του, που μόλις κυκλοφόρησε!

Μαριαλένα, 29/06/2007

Εμβαπτισμός

Ήλθα εμπρός σου Πανάγαθε, όπως με έπλασες με τη σοφία σου εξαρχής. Απεκδύθηκα κάθε τι το επίπλαστο και έφτασα δειλά στην άκρη της γης, εκεί που η θάλασσα σμιλεύει γλυκά την ακτή. Άφησα στην άκρη τα ενδύματά μου, Κύριε και ταπεινά στάθηκα ως άλλος πρωτόπλαστος εμπρός στην απεραντοσύνη Σου.

Το κύμα έγλειφε σε κάθε του παφλασμό τις άκρες των δακτύλων μου προετοιμάζοντάς με για την προσχώρηση στον υδάτινο κόσμο. Η φωνή ηχούσε γλυκά στα αυτιά μου καθώς με καλούσε και το πρώτο βήμα έγινε για να με δεχθείς στην υγρή σου αγκαλιά.

Το σώμα αφυπνίζεται, τα όρια πια είναι δυσδιάκριτα, η θάλασσα ως άλλη δύναμη με έλκει προς το μέρος της. Το νερό παίρνει το σχήμα του σώματός μου κι εγώ βαδίζω αργά προς τα μέσα, απομακρυνόμενη από την ακτή. Το κάλεσμά Σου είναι αέναο προς τη μεριά μου. Με σταθερά βήματα οδεύω προς το βάθος της θάλασσας, προσπερνώντας τη βελούδινη
αίσθηση της άμμου και το ανάγλυφο των βοτσάλων σε κάθε μου βήμα.

Έρχομαι προς στα σένα Δημιουργέ μου, έρχομαι στη Πηγή της Ζωής. Η θαλάσσια μήτρα με έχει πια εγκολπώσει ως ένα ακόμα δημιούργημά της, στη μεγάλη υγρή απεραντοσύνη της. Δεν ξέρω που είμαι πια, ποιά είμαι, πως είμαι, όμως σε αυτόν τον εμβαπτισμό στην Απαρχή της Ζωής, έρχομαι Κύριε ηθελημένα, αποθέτοντας το ανθρώπινό μου σώμα σε Σε...


Woman walking on water, image by fotosearch.com

Μαριαλένα, 8/6/2007

Murphy's Law--It applies everywhere!!!

ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ MURPHY

Εφαρμογή των νόμων του Murphy - σχέση αυτοκινήτου και βροχής.

1. Αν πλύνεις το αυτοκίνητό σου, θα βρέξει.
2. Αν δεν πλύνεις το αυτοκίνητό σου, δε θα βρέξει.
3. Αν πλύνεις το αυτοκίνητό σου για να βρέξει, δεν θα βρέξει.
4. Αν δεν πλύνεις το αυτοκίνητό σου για να μη βρέξει, θα βρέξει.
5. Αν πλύνεις το αυτοκίνητό σου σκεπτόμενος ότι αφού το πλένεις για να βρέξει δεν θα βρέξει, θα βρέξει...

Νόμος του εργαστηρίου:
Οποιοδήποτε εργαλείο, όταν πέφτει, θα κυλήσει στη λιγότερο προσιτή γωνία.

Νόμος της πιθανότητας:
Η πιθανότητα να σας προσέξουν είναι ευθέως ανάλογη προς την ηλιθιότητα της πράξης σας.

Νόμος του τηλεφώνου:
Εάν σχηματίζετε έναν λανθασμένο αριθμό, δεν ακούτε ποτέ σήμα κατειλημμένου.

Νόμος του άλλοθι:
Εάν λέτε στον προϊστάμενο ότι αργήσατε στη δουλειά επειδή σας έσκασε το λάστιχο, το επόμενο πρωί σίγουρα θα σας σκάσει το λάστιχο.

Νόμος της ουράς:
Εάν αλλάξετε την ουρά στην οποία βρίσκεστε (ή την λωρίδα κυκλοφορίας), αυτή που ήσαστε μέσα πριν θα αρχίσει να κινείται γρηγορότερα από αυτή που είστε τώρα.

Νόμος του λουτρού:
Όταν το σώμα βυθίζεται πλήρως στο νερό, χτυπάει το τηλέφωνο.

Νόμος της βιομηχανικής:
Η ένταση της φαγούρας είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την προσιτότητα του σημείου που σας "τρώει".

Νόμος του θεάτρου:
Σε οποιαδήποτε αίθουσα, οι θεατές τα καθίσματα των οποίων είναι τα πιό απομακρυσμένα από το διάδρομο φθάνουν στο τέλος.

Νόμος των κουβερτών/των ταπήτων/των καθαρών πουκαμίσων:
Οι πιθανότητες να προσγειωθεί οτιδήποτε είναι καλυμμένο με σοκολάτα/μαρμελάδα/βούτυρο με την πλευρά της σοκολάτας/μαρμελάδας/βουτύρου είναι ευθέως ανάλογη της αξίας της κουβέρτας/τάπητος του καθαρού πουκαμίσου.

Νόμος του ψωμιού:
Δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος σε ποια πλευρά της φέτας πρέπει να αλείψεις το βούτυρο.

Νόμος της αναζήτησης:
Όταν ψάχνεις απεγνωσμένα ένα αντικείμενο που έχεις χάσει και τελικά το ξαναγοράσεις, είναι σίγουρο πως λίγες μέρες αργότερα θα το βρεις.

Νόμος του υπολογιστή:
Διακοπή ρεύματος γίνεται μόνο όταν κατεβάζεις από το internet ένα σπουδαίο αρχείο.

Νόμος της δίψας:
Όταν διψάς, οι μικροπωλητές στα διόδια πουλάνε φιστίκια.

Νόμος του φαναριού:
Η γριά που περνάει το δρόμο και έχει διανύσει τα τρία τέταρτα της διαδρομής, αν την πιάσει φανάρι δεν συνεχίζει το δρόμο της αλλά γυρίζει πίσω.


image by www.clipartreview.com

Μικρό νυχτερινό ημερολόγιο

Γιατί άραγε διαλέγω αντί να πέσω για ύπνο, να καταγράψω αυτές εδώ τις σκέψεις πριν ξεχαστούν σαν ξημερώσει? Γιατί αυτή η νύχτα λίγο πριν χαράξει ακόμα ένα καλοκαιρινό Σάββατο, με βρίσκει να χτυπώ τα πλήκτρα σαν να έχω κάποιον δίπλα μου και να του μιλάω?

Βράδυ Παρασκευής, παίρνω τη μηχανή μου και κατηφορίζω για μπαρότσαρκα προς Πειραιά. Η νύχτα κρατάει ακόμα ζέστη από τον καύσωνα της ημέρας που πέρασε και εγώ σύντομα βρίσκομαι στη Φρεαττύδα να οδηγώ προς τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Έχω κάποια χρόνια να περάσω από αυτά τα μέρη, σποραδικά και μόνο τα επισκέπτομαι. Η θάλασσα αντανακλά τα φώτα του δρόμου και αυτή ειδικά η περιοχή μου θυμίζει την Γαλλική Ριβιέρα έτσι όπως την αντικρύζω μια καλοκαιρινή νύχτα που σφίζει από ζωή.

Φτάνω στη Πλώρη, ένα φιλόξενο μαγαζί στο τέρμα του δρόμου και εκεί με περιμένουν γνωστοί μου για ένα ποτό. Συστάσεις, παραγγέλνω μια Κορόνα με λεμόνι και δοκιμάζω τα συνοδευτικά. Η παρέα ομιλητική, η μουσική να συνοδεύει διακριτικά τις συζητήσεις μας και μεις να λέμε τα δικά μας περί ανέμων και υδάτων. Για μηχανές, για σχέσεις, για επαγγελματικά, για όνειρα, για ταξίδια, για γνωστούς, για, για, για... η ώρα περνάει. Έφτασε ήδη 3 πμ!

Η παρέα μου ζητά να απαγγείλω ένα ποίημά μου, κολώνω και χάνω τα λόγια μου! Γαμώτο, τα γράφω και μετά τι, που πάνε στο μυαλό μου, γιατί μου κρύβονται σήμερα? Αποτυγχάνω παταγωδώς να απαγγείλω ένα ολόκληρο ποίημά μου. Ρεζίλι των κυνών έγινα, αλλά...!

Φεύγουμε, χαιρετιόμαστε, οι άνδρες μας κέρασαν τα ποτά μας, ευγενικό εκ μέρους τους! Ο δρόμος της επιστροφής, άδειος, και η Φρεαττύδα ακόμα φωτισμένη. Λιγοστοί περαστικοί βρίσκονται έξω τέτοια ώρα, όπως και οχήματα. Απολαμβάνω την ησυχία του δρόμου, τα φώτα στο βάθος, τη ζέστη και υγρασία από τη θάλασσα, μου θυμίζει τη Μάλτα.

Μπαίνω στη μεγάλη λεωφόρο, οι ταχύτητες ανεβαίνουν, αλλά δεν πιέζομαι να τρέξω πάνω από 80 χλμ/ώρα. Θέλω να έχω την ψευδαίσθηση της ασφάλειας, έτσι και συμβεί κάτι, λέω στον εαυτό μου, καθώς με πιάνω οδηγώντας να σκέφτομαι γιατί οδηγώ με αυτόν τον ρυθμό. Πάντως το απολαμβάνω, είναι το μόνο σίγουρο, έστω και αν στις διπλανές λουρίδες τα αυτοκίνητα περνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε σχέση με το δικό μου όχημα.

Στρίβω για την έξοδο από τη λεωφόρο και στον κόμβο βλέπω να διανυκτερεύει ένα μανάβικο γεμάτο φρούτα εποχής φωτισμένο, έτοιμο να περιμένει τους πελάτες του! Στρέφω στιγμιαία τη ματιά καθώς το προσπερνώ και χαμογελάω μέσα μου, ενώ σκέφτομαι ότι ποιός διάολος θα θελήσει να αγοράσει φρούτα στις 4 το πρωϊ? Συνεχίζω τον δρόμο μου, φτάνω σύντομα στη περιοχή μου και πάνω στη λεωφόρο, το κατάστημα με τα σάντουιτς και τους καφέδες είναι πάντα ανοικτό και έχει κίνηση. Το προσπερνώ και βλέπω ότι αρκετά αυτοκίνητα είναι καθ' οδόν όπως και εγώ με τη μηχανή. Αναρωτιέμαι τι κάνουν τέτοια ώρα στο δρόμο και αμέσως μετά μονολογώ, "πάρε τη σκούφια σου και βάρα με", εννοώντας εμένα!

Θα ήθελα να έπαιρνα την εθνική και να ανέβω βόρεια και όπου με βγάλει, αλλά το περιορίζω μοναχά σε μια σκέψη που δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί με αυτή μου τη μηχανή, όσο και αν το θέλω να γίνει κάποια στιγμή. Φτάνω σπίτι, παίρνω το κράνος το καλοκαιρινό πάνω για να το καθαρίσω για την Δευτέρα. Αύριο αν χρειαστεί θα χρησιμοποιήσω το καθαρό πεταλουδέ χειμωνιάτικό μου. No problem!

Γελάω καμμιά φορά όταν σκέφτομαι, αν υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι που η ζωή τους κυλά ήρεμα και απρόσκοπτα, σε αντίθεση με εμένα που τις περισσότερες φορές με κρατά σε εγρήγορση για πολλά και διάφορα. Αναρωτιέμαι, γιατί στο καλό, ξημέρωμα Σαββάτου κάθομαι και γράφω αντί να ξαπλώσω και να ηρεμήσω. Ίσως για να μην σκέφτομαι άλλα αντί άλλων, ίσως γιατί ο κόσμος ο νοητός, είναι γοητευτικότερος απ' ότι η πραγματικότητα αυτόν τον καιρό, ίσως ακόμα γιατί είναι ωραίο να μοιράζεσαι αυτές τις προσωπικές σκέψεις μέσα από την ψευδαίσθηση της επικοινωνίας, σε ένα προσωπικό ημερολόγιο χωρίς φόβο και πάθος.

Ίσως αύριο να διαψευστώ και να ξημερώσει μια όμορφη μέρα. Ίσως να είναι πραγματικά μια όμορφη μέρα και εγώ να βγάλω τα κάλυπτρα από τα μάτια της ψυχής και να μπορέσω να το (ξανά)δω. Ίσως... So help me God!


Καλό ξημέρωμα Σαββάτου, χωρίς ίσως και γιατί, Μαριαλένα the easy rider,
όπως λέει και ο φίλος Νανάκος!

Το Άλλο Μισό

"Σαν έπλασε ο Θεός τον Άνθρωπο τον έβαλε στον Παράδεισο να ζει, για να χει όλα τα αγαθά δικά του. Μα ένιωθε μοναξιά αυτός ο Άνθρωπος μέσα σε όλα όσα είχε και ζήτησε από τον Θεό να του φέρει ένα ταίρι για να έχει και εκείνος όπως όλα τα ζώα στη γη. Και ο Θεός έπλασε από τη πλευρά του τη Γυναίκα, σαν κομμάτι και αδιαίρετο σύνολό του.

Κι έτσι ο Άνθρωπος συμπορευόταν με το άλλο του μισό είτε στα Ουράνια, είτε στη Γη που του έμμελε να κατοικήσει σαν αποφάσισε ότι ο Παράδεισος δεν του ταίριαζε. Καθε φορά που οι δυό τους έσμιγαν και γινόταν ξανά ένα, η θεϊκή πνοή ξεπηδούσε από μέσα τους και ένας νέος Άνθρωπος κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσήν τους γεννιόταν από τα σπλάχνα τους".


Two become one

Έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι πως θα μπορούσε να είναι αυτό το άλλο μου μισό και μπερδεύομαι. Γιατί με το μυαλό μου μπορεί να πλάσω χίλιες εικόνες συμπληρωματικές, μα καμμιά να μην ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα, ή γιατί με την καρδιά να νιώσω αυτό το "κάτι" αλλά και πάλι εκεί που νομίζω ότι συμπλέουμε, να πλανώμαι πλάνην οικτράν. Ίσως να υπάρχουν άνθρωποι άναμεσά μας που να βρήκαν αυτό το "άλλο μισό" και να κατόρθωσαν να ζήσουν μαζί του, να δημιουργήσουν και όχι να καταστρέψουν ο ένας τον άλλον εμπλεκόμενοι σε αδυσώπητο αγώνα επικράτησης των εγώ τους.

Γνώρισα τέτοιους ανθρώπους, εξαιρετικούς και σπάνιους, μα την αλήθεια. Οι περισσότεροι από εμάς, αρκούμαστε να επιπλέουμε στην κολυμβήθρα του κοινωνικού συνόλου. Ενώ η αγάπη ανθίζει στις καρδιές χωρίς όρους, εμείς την περιστοιχίζουμε με αγκαθωτά συρματοπλέγμα που κατ' ευφημισμό τα ονομάζουμε "το συμφέρον μου", ή "η αξιοπρέπειά μου" ή ακόμα χειρότερα "η αγάπη μου". Και έτσι μαραίνεται το μοναδικό αυτό άνθος και ας νομίζουμε ότι δεν του στερούμε τίποτα, εκτός από την ελευθερία του!


Yingyang image by www.photopathy.com

Το άλλο μισό, το γιν και το γιαν, οι ζωοποιές δυνάμεις κίνησης του Σύμπαντος, οι αλληλοσυμπληρούμενες έννοιες και όχι αλληλοσυγκρουόμενες. Η αίσθηση πως ένα βλέμμα, ένα χάδι, ένα φιλί, μια αγκαλιά μεταξύ δύο ανθρώπων, είναι αυτό που από πάντοτε ζητούσες και σου δόθηκε όχι γιατί το απαίτησες ή το πήρες εκβιαστικά, όχι, αλλά γιατί και οι δυό σας θέλατε να μοιραστείτε την ίδια αίσθηση, την ίδια στιγμή και τότε το μισό γίνεται Ένα, για τώρα, για πάντα, όπως ήταν και θα είναι για πάντα!

(c)Marialena, 11/04/2007 (απολογισμοί λίγο πριν προστεθεί ένα ακόμα έτος στη βιολογική ηλικία μου)

Αλλαγή

>Η αλλαγή είναι ένα αναπόφευκτο γεγονός της ύπαρξης μας.

>Όλα όσα βλέπουμε γύρω μας αλλάζουν συνεχώς.

>Όλα τα πράγματα, έμψυχα και άψυχα, υπόκεινται κάθε δευτερόλεπτο στην διαδικασία της ανάπτυξης ή της παρακμής.

>Εκτός από την φυσική μεταμόρφωση που ανακαλύπτουμε, περνάμε επίσης
αιθέριες αλλαγές για τις οποίες μπορεί να μην έχουμε επίγνωση.

>Η κατάσταση του νου μας μπορεί να αλλάζει αμέτρητες φορές μέσα σε μία
μέρα.

>Και η ψυχή παίζει έναν διαφορετικό ρόλο από μέρα σε μέρα στις
εναλλασσόμενες σκηνές του έργου που παίζεται σ' αυτόν τον κόσμο.

>Αυτή η αλλαγή δεν μπορεί να σταματήσει.

>Γι αυτό, πρέπει να μάθουμε να την δεχόμαστε.

>Τότε, δεν θα μας ενοχλούν γεγονότα που συμβαίνουν πέρα από τις
προσδοκίες μας ή τις επιθυμίες μας και θα αρχίσουμε να το απολαμβάνουμε.

Μοτό εκδρομή στο Πόρτο Γερμενό

Αυτή τη φορά επιστρέψαμε στον Κιθαιρώνα εν μέσω Ράλλυ Ακρόπολις, τη Κυριακή 3 Ιουνίου, για να επισκευθούμε τα Βίλλια για φρέσκο χωριάτικο ψωμί και πίττες από τον φούρνο της κυρά-Ισμήνης στη πλατεία και στη συνέχεια κατηφορίσαμε στη παραλία του Πόρτο Γερμενού με τα σμαραγδένια νερά για το καφεδάκι μας και το σχετικό οφθαλμόλουτρο υπό τους ήχους dance μουσικής πρωί-πρωί!!!



Τα δυό αδελφάκια στον πρωϊνό καφέ-οφθαλμόλουτρο
(η δικιά μου φωτό είναι για να τρώτε όοοολο το φαί σας... lol!)

Αφού χαλαρώσαμε αρκετά, πήραμε πάλι τα βουνά και τα λαγκάδια και κατευθυνθήκαμε στη Ψάθα στη ταβέρνα του Άγγελου, για φρέσκο ψαράκι στο κύμα. Το απόγευμα είχε ήδη φτάσει και εμείς συνεχίσαμε για το Αλεποχώρι, όπου πήγαμε στο Veluttato στο τέρμα σχεδόν της παραλίας για σπιτικό φτιαγμένο παγωτό σε περιβάλλον ντιζαϊνάτο και μίνιμαλ!



Στο Veluttato για το απαραίτητο επιδόρπιο, gelato fresco!

Η επιστροφή μας έγινε αργά το απόγευμα από την επαρχιακή οδό Αλεποχωρίου Μεγάρων και στη συνέχεια μέσω της Παλαιάς Εθνικής Οδού μέχρι την Ελευσίνα και από κει από το εθνικό οδικό δίκτυο μέχρι και την Αθήνα. Μας τα χάλασε λίγο το μποντιλιάρισμα στη Χαλυβουργική, αλλά η αίσθηση των νερών στον Κόλπο των Αλκυονίδων, παραμένει σαν εικόνα στον νου, μέχρι την επόμενη φορά που η διάθεση θα μας οδηγήσει σε εκείνα τα μέρη...



Με φόντο το δειλινό στην ακτή του Αλεποχωρίου, η παρέα σε παράταξη!

photos by ScooterClub Hellas, 2007

Marialena, 07/06/2007

Ονειρεύομαι...

Ονειρεύομαι πως μια μέρα θα μοιράζομαι το κρεββάτι και τα αισθήματά μου με κάποιον που θα μ' αγαπά, θα θέλει να είναι μαζί μου και εγώ το ίδιο....

Ονειρεύομαι πως το σφίξιμο που νιώθω στο στομάχι όλα αυτά τα χρόνια, θα το κάνω να μην υπάρχει πια για τους λόγους που εμφανίζεται...

Ονειρεύομαι πως θα συνεχίσω να ταξιδεύω μέσα από τις λέξεις και θα γράφω ιστορίες για τα όμορφα της ζωής που θα χαίρονται και άλλοι να τις διαβάζουν...

Ονειρεύομαι πως η υγεία μου δεν θα χειροτερεύσει συν τω χρόνω και αν γίνει αυτό να είμαι σε θέση να το αντιμετωπίσω...

Ονειρεύομαι πως κάποτε θα έχω ένα παιδάκι στην αγκαλιά μου, ένα μικρό αγγελούδι- σπλάχνο μου, που θα το μεγαλώνω με αγάπη...

Ονειρεύομαι πως θα συνεχίσω να είμαι αυτή που είμαι, ίσως λίγο καλύτερη, αλλά όχι αλλοτριωμένη...

Ονειρεύομαι ότι θα μπορέσω να ξορκίσω τα φαντάσματά μου, υπαρκτά και ανύπαρκτα και αυτό που ονομάζουν οι άλλοι "πραγματικότητα" να μπορώ να το αντικρύζω πια και εγώ χωρίς δυσκολία...

Ονειρεύομαι ταξίδια σε μέρη μακρινά, ανακαλύψεις που δεν έχω κάνει ακόμα, ηρεμία και γαλήνη στη ψυχή, χαμόγελο στα χείλη, αισιοδοξία...

Ονειρεύομαι να νιώθω γεμάτη και όχι άδεια από συναισθήματα και συναισθηματική κάλυψη...

Ονειρεύομαι πως όσο και αν ο κόσμος μας γίνεται ολοένα και πιο αφιλόξενος, εγώ θα βρω τρόπο να επιβιώσω χωρίς να χάσω την ταυτότητα και τον προορισμό μου στη γη...

Ονειρεύομαι μικρά καθημερινά, αλλά και απίστευτα φανταστικά πράγματα που μπορεί να ανήκουν σε άλλη σφαίρα, μπορεί και όχι...

Ονειρεύομαι πως κάποτε, ελπίζω σύντομα, πως θα προλάβω να τα κάνω όλα αυτά πράξη... άραγε ονειρεύομαι?

Αφιερώμενο: Reamonn - "Tonight" Υπερόχο σαν όλα τα όμορφα πράγματα της ζωής!

Υπάρχει άραγε πιο γλυκό αίσθημα από το παιχνίδισμα αυτών των δυο ανθρώπων? Όσοι το έχετε στη ζωή σας, κρατήστε το σαν φυλακτό και όσοι δεν... αναζητήστε το χωρίς δισταγμό! Δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος, μόνο αγάπη φτάνει!

Marialena, 16/06/2007 (αφυπνισμένη η διάθεση, γεμάτη συναισθήματα που θέλουν να εκφραστούν!)

Το δαχτυλίδι

Βρισκόσουν εκεί κλεισμένο για τουλάχιστον έναν χρόνο τώρα, σε κείνη τη μικρή ροζ μπιζουτιέρα που σε είχα βάλει, τη μικρή ροζ μπιζουτιέρα με τα αστεράκια στη κορυφή που έχω από παιδί.

Έψαχνα να βρω μια ασημένια αλυσίδα να φορέσω και τα δάκτυλά μου σε ψηλάφησαν ξανά και σ' αναγνώρισα! Ήσουν εκεί ανάμεσα στα άλλα κοσμήματα. Σε έπιασα στο χέρι μου, σε αντίκρυσα ξανά. Το σμάλτο γύρω από το μέταλλο, έπαιρνε αποχρώσεις στο βαθύ πράσινο, όπως τότε που βγήκες από το δάκτυλο του ιδιοκτήτη σου και μπήκες στο δικό μου παράμεσο, για να με φυλάς όπως σου ζήτησε, το θυμάσαι αυτό?

Θυμάσαι εκείνη τη νύχτα της συνάντησης που πέρασες στο χέρι μου κάτω από τον έναστρο ουρανό και έγινες φυλακτό μου? Θυμάσαι που σε φόραγα βλέποντάς σε να αλλάζεις λέει, αποχρώσεις σύμφωνα με τη διάθεσή μου? Μα πόσο πολύ μωβ ήταν τότε, τι να σήμαινε αυτό?



Θυμάσαι άραγε τη τρυφερότητα του αποχωρισμού, της αναγνώρισης της αγάπης κι ύστερα τη βιαιότητα στην ανταπόδοση του πληγώματος? Το μέταλλο άραγε έχει μνήμη? Σε ξαναβρήκα λοιπόν και σε πέρασα ξανά στον παράμεσο ένα χρόνο μετά που είχα να φορέσω δακτυλίδι εκεί. Παραξενεύτηκα στην αρχή, γιατί άραγε το έκανα αυτό? Γιατί ήξερα μέσα μου ότι αυτός που σε έδωσε σε μένα, με σκεφτόταν ακόμα? Για να επαναφέρω στη μνήμη μου εκείνη τη νύχτα του πρόσκαιρου αποχωρισμού τότε ή μήπως τις στιγμές του σμιξίματος πριν από αυτόν? Σε φόρεσα στο δάκτυλο και χωρούσες ακόμα άνετα. Τώρα η θύμησή του βρίσκεται και στα δυο μου χέρια και στο χέρι της καρδιάς μα και της λογικής...

Μα τι στο καλό ψάχνει η καρδιά για νιώθει καλά, ξέρεις? Μήπως εσύ μπορείς να μου πεις?

Marialena, 13/6/2007

The vampire

Important note: (The story below is unsuitable for underaged readers due to explicit sexual language used in the text)

There she was, lying in the sheets of a bed she hadn't seen before in her life. In the dim light, she lid up a cigarette while her partner was falling off asleep after they had sex a while ago. Her eyes were still tensed, yearning for more of what she had just tasted.

The smoke of the cigarette was bringing back a recollection of what brought her to this place in the first place. A drink in a crowded bar, exchanging meaningful glimpses with a stranger in the other side of the room, a phone call to set up things, next was his house, his bedroom, sex in his bed long before they would really get to know each other better.

She was sick and tired of pretending to be a modest person. She had great looks, a nice body and she looked sexy enough for men to check upon her while she walked around. She knew she was "hot" ever since she turned into a woman. The initial awkwardness as an adolescent, gave way to the "femme fatale" attitude, she was feeling comfortable enough to incorporate into her everyday life. She knew that men liked her and she took advantage of it.

The price she had to pay though was accumulating, exchanging sexual partners without any prospect of a committed relationship. She was feeling like a vampire, sucking the vital juices out of her prospect victims, each and every time she was having sex with somebody. Little did they know!

The guy woke up after a while, looking at her naked image staring at the ceiling, still smoking that fucking cigarette of hers. "Well?" he said. "Well what?" she said in an ironic tone in her voice. "Did you like it?" he answered back. "I want more if that's what you're asking me..." she replied in a determining tone. In a second she grabbed his cock into her feast and gave him a blow job, to make his penis become alive again.

"Oh my God" he quiverred while she was sucking his dick relentlessly. "Oh my fucking Goodness" he tried to utter while his erection grew harder and harder. She gave him that look of pittyness combined with her lust for screwing her for good this time. "Now you're mine baby" she said looking at him "sit back and enjoy the ride". She came on top of him while her pussy became even wetter than it was before. Her body was calling for feeling that erased penis inside her canal once more. She twisted and turned until she finally felt the connection in her vagina. The stifness of his genitals was driving her mad. She was on top of him like an amazon, trying to feel the excitement she was looking for so desperately!

As he grabbed her ass to bring her closer to his body, he never thought that this lady would behave so wildly in bed with him! She approached his teets sucking and bitting them while he still held her close. "Now you like it better, isn't it baby?" she told him while a wreathfull smile was forming at her lips. He was just a toy to play with, a sex machine to give her what she wanted right there. A good fuck that is!

She was moving her hips in an increased sequence, while she was focusing more into her own pleasure. "Gimme what I want, you bastard, make me come at last" she thought in the back of her head. She took his hand of her ass and put them in her breasts firmly, for she needed her nipples to be a part of the sex game. He hold her boobs into his hands and started playing with them, causing her to quiver even more.

Her arousal was raising until she passed the point of no return. That body of hers was moving up and down while holding his penis inside her cunt and rubbing the g-spot to a maximum degree. That was it for her, the perfect combination. She grabbed his balls in her hand and hold them tightly together. She didn't want him to come before she did. Her eyeballs were diluted, her breath was cutting short, she couldn't control her body anymore. She squizzed her hips around his body and leaned forward while putting her head in his chest while the orgasmic spasm became obvious when she quiverred, leaving a deep cry out of her throat. Short before she caught her breath, he came too in a second after her vagina was still pumping for more.

"Oh boy, that was it!" she told him as soon as she could caught her breath. "What a fuck!" she added next. "Gotta go now, it's getting late you know" she again said, without spending another minute by his side in this bed they were scruing minutes ago. "Where are you going?" he asked "stay here to spend the night together if you want". "I'm nobody's fool you know-- I gotta go, thanx for your time baby. Someother time perhaps!" she replied wearing back her clothes and taking her bag at her hand before opening the door for good.

The door slammed as her heels were climbing down the ladder towards the exit of the building. She went to her car, lid up another cigarette and gave herself a look in the rear view mirror. All she was seeing was a monster and not a happy face. For a minute she thought she saw a vampire laughing at her! "Fuck you all" she screamed and drove away in the deep of the night. "I don't need anybody to make me happy..."

That was the last time somebody ever saw her alive. She was found dead in a crashed vehicle not far away from the place she had last had sex. Nobody cried for her, nobody shed a tear, except from her last partner. Little did he know...!


image from www.everythingunderthemoon.net

Marialena, 15/05/2007 (when love is not always the best thing that can happen to you)

Να είμαστε ειλικρινείς

Μία ειλικρινής καρδιά είναι μία ανοιχτή καρδιά.

Αν είμαστε με οποιονδήποτε τρόπο ανειλικρινείς με τον εαυτό μας ή με τους άλλους, αυτό σημαίνει ότι κρυβόμαστε. Υπάρχει ένας τοίχος, ένα εμπόδιο πίσω από το οποίο κρύβουμε κάτι που αφορά τον εαυτό μας. Μία αιθέρια ένταση θα είναι η συντροφιά μας, και ενώ οι περισσότεροι από εμάς μαθαίνουμε να ζούμε μαζί της,αυτή στραγγίζει την ενέργεια μας και τεντώνει τα νεύρα μας. Από την άλλη, δεν πρέπει να είμαστε και πολύ ειλικρινείς με τους άλλους,αλλά να νιώθουμε τον παλμό τους, διότι μερικές φορές οι άλλοι δεν είναι έτοιμοι να ακούσουν αυτό που έχουμε στην καρδιά μας.


I Will Go Until My Heart Stops image by BatDesignz

Να ξέρουμε όμως ότι όταν είμαστε ειλικρινείς θα βιώνουμε ένα επίπεδο εσωτερικής ηρεμίας που είχαμε ξεχάσει ότι μπορεί να υπάρχει.

Wishing on a star...

image by wishingstarmovie.com

Beyonce - Wishing On A Star (ακούστε το από εδώ)

--------------------------------------------------------------------------------

Ooh
Ooooooh.
Star.
Star.
I'm wishing.
I'm wishing.
On a star.

Chorus:
I'm wishing on a star.
To follow where you are.
I'm wishing on a dream.
To follow what it mean.
And I'm wishing on the rainbows that I see.
I'm wishing on the people who really dream.
And I'm wishing on tomorrow rains never comes.
And I'm wishing on the other things we never done.

Verse:
I never thought I'd see the time when you would be.
So far away from home.
So far away from me.
Just think of all the moments that we spent.
I just can't let you go from me, we were meant.
I didn't mean to hurt you, but I know.
In the game of love, you reap what you sow.
( So-o-o-o-w)

Breakdown:
I feel it's time we should make up baby.
I feel it's time for us to get back together.
And make the best of things, oh baby.
When we're together.
Whether or never.
I feel it's time we should make up baby.
I feel it's time for us to get back together.
And make the best of things, oh baby.
When we're together.
(Let's get together, baby.
Whether or never.

Chorus 2:
I'm wishing on a star.
To follow where you are.
I'm wishing on a dream.
To follow what it means.
And I'm wishing on the rainbows that I see.
I'm wishing on the people who really dream.
Hoping all the days to come and days to go.
Hoping on the days of loving, loving you so.

Bridge:
Baby, forgive me.
Lets make up, I'm sorry.
Lets be together, breakup?
Never.
The love we have seems special so far
Til we get back from wishing on a star.


image by www.lifeofmimi.com

σ.σ. Πόσες φορές έχω κοιτάξει τον ουρανό τα βράδυα, κολλώντας τη ματιά μου σε μια μικρή στραφταλιστή κουκίδα στην άλλην άκρη του σύμπαντος, ένα από τα αμέτρητα αστέρια στον Γαλαξία? Πόσες φορές κατέβασα ξανά τα μάτια και χάθηκα μέσα στις σκέψεις μου, κλείνοντας τα παραθυρόφυλλα πίσω μου. Πόσες φορές ακόμα, ξάπλωσα στο κρεββάτι με σκέψεις και επιθυμίες ανομολόγητες και σε μένα την ίδια ακόμα, που προκαλούσαν ρίγη στο κορμί και μεγιστοποιούσαν την έλλειψη στη ψυχή...

Για όλες αυτές τις στιγμές που με τραγούδια σαν κι αυτό, θέλεις με όλες σου τις δυνάμεις να γινόταν πραγματικότητα οι επιθυμίες σου, η "ευχή σ' ένα αστέρι" είναι αφιερωμένη και που ξέρεις, κάπου σε ολάκερο τον Γαλαξία, οι ευχές μπορεί και να γίνονται πραγματικότητα!

Έρχεται καλοκαίρι ξανά, έχουμε να αντικρύσουμε τον έναστρο ουρανό για πολλές ακόμα νύχτες... γιατί αυτό που επιθυμώ να γεμίσει τη ζωή μου συνεχίζει να μου λείπει, αστεράκι μου!

Links: A Wishing Star

Μαριαλένα, 8/6/2007

Porche Carrera S: Υλικό Ονείρων!

Γυρίζοντας από τη δουλειά το απόγευμα της Δευτέρας, απέναντι από το σπίτι μου αντίκρυσα αυτό το "μωρό" να βρίσκεται παρκαρισμένο. Δεν μπορούσα να πάψω να κοιτάζω την Porche Carrera S που με το σχήμα της προκαλούσε τη ματιά μου να στέκει πάνω της και να την περιεργάζεται ασύστολα! Επείδη δεν ανήκε σε περίοικο, πήρα τη φωτογραφική μηχανή και άρχισα να απαθανατίζω αυτό "το υλικό ονείρων" πριν φύγει από μπροστά μου. Λίγο αργότερα έφτασε και ο ιδιοκτήτης της, που όταν την έβαλε μπροστά, ο αλουμινένιος V6 κινητήρας της έβγαζε θεσπέσιους ήχους, τόσο ξεχωριστούς, που έφτασαν σαν μελωδία βαλβίδων στα αυτιά μου καθώς απομακρυνόταν...

Ή μη τι άλλο, οι φωτογραφίες αυτές είναι το ενθύμιο από τη σύντομη επαφή μας και το οφθαλμόλουτρο το οποίο έκανα, μπροστά σε αυτό το θαύμα της σύγχρονης τεχνολογίας!

Μαριαλένα, 6/6/2007

Η εισπνεόμενη ινσουλίνη είναι γεγονός!

Η συσκευή χορήγησης της νέας εισπνεόμενης ινσουλίνης

Το πρωί μίλησα με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο. "Κάτι άκουσα στις ειδήσεις για την εισπνεόμενη ινσουλίνη" μου λέει, "έρχεται στην Ελλάδα..." Δεν την σπουδαιολόγησα την είδηση, είπα πως όταν επικοινωνήσω με τη γιατρό μου, θα την ρωτήσω σχετικά. Άλλωστε τόσα χρόνια ακούγαμε στα συνέδρια για αυτήν την ινσουλίνη, αλλά τίποτα δεν βλέπαμε!

Τώρα το απόγευμα, γύρισα σπίτι ένα πτώμα. Κάθησα για λίγο στον καναπέ και άναψα την τηλεόραση. Ένα κανάλι είχε ειδήσεις και έμεινα λίγο στη συχνότητά του για ένα θέμα που με ενδιέφερε. Στη συνέχεια ανήγγειλε ο παρουσιαστής ότι το επόμενο θέμα θα αφορούσε στην εισπνεόμενη ινσουλίνη και έτσι είπα να το ακούσω και αυτό, για να δω τι είναι.

Ξεκίνησε το ρεπορτάζ να λέει πως απευθύνεται σε διαβητικούς τύπου 2 (θεραπεία με αντιδιαβητικά δισκία δηλαδή) και αποθαρρύνθηκα προς στιγμήν, μέχρις που ανέφερε πως είναι κατάλληλη και για χορήγηση στα ινσουλινοεξαρτώμενα άτομα με διαβήτη κάτω από συγκεκριμένες προυποθέσεις και σκίρτησα. Λες να κάνει και για μένα αναρωτήθηκα?

Είμαι πολύ συγκινημένη αυτή τη στιγμή, όσο σκέφτομαι πως ένα κομμάτι της θεραπείας υποκατάστασης της ινσουλίνης θα γίνεται από δω και στο εξής κατ' αυτόν τον τρόπο. Μόνο μια ένεση θα έχουμε την ημέρα και αυτή θα είναι η ινσουλίνη 24ωρης βάσης για τον μεταβολισμό, ενώ οι προγευματικές μας δόσεις θα καλύπτονται από την εισπνεόμενη ινσουλίνη.

Δεν μπορώ να το πιστέψω μετά από 25 συνεχή χρόνια ενέσεων κάθε μέρα επί τέσσερις ή περισσότερες φορές βρέξει/χιονίσει, τώρα πια το κορμάκι μου να πάρει μια ανάσα και να μην αναγκάζομαι να νιώθω σαν σφουγγάρι από τα τόσα τρυπήματα από τις βελόνες! Θεέ μου είναι πραγματικότητα αυτό? Θα περιοριστούμε μόνο σε μια ένεση το βράδυ και πάπαλα?

Για φαντάσου, τώρα πια τα "αδέλφια" μου τα διαβητόπουλα, θα μπορούν να πουν πως η ζωή τους γίνεται καλύτερη σε ένα σημαντικό κομμάτι, αυτό της χορήγησης ινσουλίνης.
Θα θελα να είμασταν μαζί τώρα, αγκαλιά και να πανηγυρίζαμε για την εξέλιξη της τεχνολογίας υπέρ μας. Να μασταν παρέα με το Ρηνάκι μου, το Χρυσουλίνι μου, το Ονειράκι μου, τη Νατασούσκα, τον Κώστα, τον Παναγιώτη, την Κατερίνα, τον Μήτσο, την Ιωάννα, τη Φωτεινή, τον Χρήστο και όλα τα φιλαράκια στον σύλλογο και να χοροπηδάμε από χαρά... για φαντάσου! Να μεγαλώσει ο Μπαμπίνος και να γίνει αθλητής όπως το επιθυμεί και να μην τον κυνηγάει η μαμά του με την ένεση στο χέρι, το μωρό μου το γλυκό, αμήν Παναγία μου!

Από Δευτέρα λοιπόν θα πωλείται στα φαρμακεία η εισπνεόμενη, ενώ θα χορηγείται από όλα τα ταμεία. Η συσκευή χορήγησης (που μοιάζει λίγο με τσουτσού γαϊδάρου, έτσι μεγάλη που είναι...) κοστίζει για την ώρα 117 ευρώ, του οποίου τα ταμεία σκέφτονται να καλύψουν το κόστος στη συνέχεια (τι περιμένουν πάλι, άγνωστο!)

Ενδείξεις: Διαβήτης Τύπου 2 και Τύπου 1 (ινσουλινοεξαρτώμενος)
Αντενδείξεις: Εγκυμοσύνη, Κάπνισμα, Άσθμα, Βρογχίτιδα, ηλικίες κάτω των 18 ετών

Όχι τίποτα άλλο, έχω έναν ακόμα λόγο να χαίρομαι που συνειδητά δεν καπνίζω κιόλας, γιατί αλλιώς θα ήταν σαν να μου έπαιρναν το γλυκό από το στόμα, τώρα με την νέα ινσουλίνη. Εκφράζω τον προβληματισμό μου τι θα γίνει όταν θα υφιστάμεθα λοιμώξεις του άνω αναπνευστικού με καταρροή και δυσκαταποσία, αλλά ελπίζω να έχει προβλεφθεί και αυτό κατά τη χορήγηση.

Εντυπώσεις επί της ουσίας θα έχω, ελπίζω, όταν ξεκουνήσω και πάω στον διαβητολόγο να μου γράψει ινσουλίνες και του ζητήσω να μου συνταγογραφήσει και το καινούργιο φάρμακο.

Λες η ζωή να μας χαμογέλασε σε αυτήν την περίπτωση βρε παιδιά, λες...?

Μαριαλένα, 6/6/2007

Links: Advances in Insulin Therapy: The New Paradigm in Diabetes Care

Η επαφή (διάλογοι)*

-Μου επιτρέπεις?
-Τι?
-Να σε αγγίξω, μου επιτρέπεις?
-Τι σε έπιασε ξαφνικά?
-Θέλω να σε αγγίξω…
-Τι να σου πω, με φέρνεις σε δύσκολη θέση.
-Γιατί?
-Αναρωτιέμαι γιατί θες να με αγγίξεις, δεν φτάνει που μιλάμε?
-Δεν φτάνει πίστεψέ με, δε φτάνει.
-Θέλω να σε αγγίξω, δώσε μου το χέρι σου!!!
-Πάρε το να δω τι θα το κάνεις!
- (….)

-Πως αισθάνεσαι?
-Δεν ξέρω, μάλλον όμορφα…
-Σ’ αρέσει που σου κρατώ το χέρι?
-Καλά είναι. Εσύ τι αισθάνεσαι?
-Επαφή, κάνω επαφή μαζί σου και μ’ αρέσει.
-Ζεστό είναι το χέρι σου, ίδρωσα.
-Είναι η ενέργεια μεταξύ μας, γι’ αυτό ζεσταίνεσαι.
-Ενέργεια, άλλο πάλι και τούτο!
-Νιώσε τη ζεστασιά στη παλάμη σου, αυτό είναι ενέργεια που βγαίνει από σένα.
-Μμμ, προσπαθώ αλλά δεν καταλαβαίνω πολλά από αυτά τα πράγματα.
-Άστη να σε διαπεράσει με την ζεστασιά της, δεν είναι υπέροχα?
-(χαμόγελο με έκπληξη)

-Μα είναι πράγμα μεγάλοι άνθρωποι να αναζητούμε την επαφή έτσι απεγνωσμένα?
-Διψάει το σώμα μας για χάδι, κοίτα τι μπορεί να κάνει το χέρι σου σε μένα.
-Έχεις δίκιο, καταπνίγουμε την ανάγκη μας να επικοινωνήσουμε, να αγγιχτούμε…
-… να νιώσουμε, να ξεφοβηθούμε, πες καλύτερα!
-Πες το ψέματα, έρχονται φορές που το άγγιγμα είναι τρομακτικό και το αποφεύγουμε.
-Ούτε αυτό δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας, ούτε αυτό το λίγο, φαντάσου!
-Να σου χαϊδέψω τα μαλλιά?
-Τι όμορφα που το κάνεις, σ’ ευχαριστώ! Ξέρεις, δεν αφήνω να με χαϊδέψουν στα μαλλιά, τραβιέμαι μακριά.
-Γιατί?
-Παλιές συμπεριφορές, μην το ψάχνεις. Άμυνα, καθαρή άμυνα. Και τι καταλαβαίνω?
-(….)

-Καρδούλα μου σ’ αγαπώ…
-Κι εγώ σ’ αγαπώ ψυχή μου και σε ευχαριστώ που μου επιτρέπεις να είμαι ο εαυτός μου μαζί σου!

© Μαριαλένα, 30/05/2006 (γιατί ένα χάδι μπορεί να κάνει θαύματα, νιώστε την μαγεία του)

*όπως δημοσιεύτηκε αρχικά στη σελίδα των Ανωνύμων Μελαγχολικών

Ελλάς, Ελλήνων, Αλητών!

Σίγουρα θα μάθατε από τα νέα, ότι στην περίοδο που διεξάγονταν στην Αθήνα ο τελικός του Champions League φέτος, ήλθε να τον παρακολουθήσει στην Ελλάδα ένας άγγλος με την οικογένειά του που θα διέμενε σε ξενοδοχείο της Νέας Μάκρης. Ο άνθρωπος αυτός, πήρε ταξί από το αεροδρόμιο προς το ξενοδοχείο του και όταν έφτασε εκεί, ο Ελληναράς - και πολύ μάγκας - ταξιτζής του ζήτησε σαν κόμιστρο 95 (!!!) ευρώ, τα οποία ο Εγγλέζος αρνήθηκε φυσικά να πληρώσει και ζήτησε τον λόγο από τον οδηγό για κάλυψη μιας απόστασης γύρω στα 10 ή 15 χιλιόμετρα το πολύ, μέσω Αττικής Οδού.

Ο δε οδηγός λογόφερε με τον πελάτη του για το ποσό που του ζήτησε, πιάστηκαν και στα χέρια κατά πως λέει, παρατάει σύξυλους τους επιβάτες στο ξενοδοχείο και φεύγει με τις αποσκευές των ανθρώπων αυτών στο πορπαγκάζ και εξαφανίζεται, αφήνοντάς τους χωρίς τα προσωπικά τους είδη, τα χρήματά τους και τα εισητήρια για τον τελικό.

Κατά πως ισχυρίζεται ο - είμαι και πολύ άντρας να 'ουμ - Ελληναράς νεάτερνταλ, συγχισμένος που (δεν τα πήρε χοντρά από τον κουτόφραγκο), μετά την εγκατάλειψη των πελατών του στον προορισμό τους, πήγε λέει, περί τα δύο χιλιόμετρα πιο κάτω και τότε συνειδητοποίησε ότι είχε τα μπαγκάζια των ξένων στο ταξί του ακόμα, οπότε (ακούστε παράδειγμα προς μίμηση τώρα), επειδή φοβήθηκε τους άγγλους στην περιοχή, εγκατέλειψε τις αποσκευές στο πεζοδρόμιο που είχε παρκάρει για να συνέλθει!!!

Ούτε να τις παραδώσει στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα (τι είναι αυτό, να τον πάνε μέσα για την μπαμπεσιά που έκανε, τι μου λέτε!), ούτε στα γραφεία του συνδέσμου αυτοκινητιστών ΣΑΤΑ, που θα μπορούσε να επικαλεστεί ότι απειλήθηκε από τον "τραμπούκο" πλην εν δικαίω, πελάτη του!!! Τίποτα τέτοιο ο ατελείωτος -είμαι και πολύ ξύπνιος που χρεώνω όσο μου γουστάρει- Ελληναράς ταξιτζής!

Και έχει το θράσος (γιατί περί θράσους πρόκειται), να βγει ο νταβάς στα κανάλια και να το παίζει συντετριμμένος και μεταμελημένη Μαγδαληνή και να ζητά από το τηλεοπτικό κοινό τη δικαιώσή του, αφού έχει εκθέσει τον επαγγελματικό του κλάδο ανεπανόρθωτα μαζί με την αξιοπιστία της χώρας μας τον τομέα των ιδιωτικών μεταφορών, τόσο στο εξωτερικό που μας έχουν πάρει χαμπάρι για τις παλιανθρωπιές μας, αλλά και τα μάτια των συμπολιτών του!!!

Τι δουλειά είχε ο κ. Παπαδάκης το πρωϊ στην τηλεοπτική εκπομπή του στον ΑΝΤ1, να τον υπερασπίζεται τον αλήτη και να ισχυρίζεται ότι μετάνιωσε, ενώπιον του προέδρου του ΣΑΤΑ που έπνεε μένεα κατά της συμπεριφοράς του? Του πήρε δύο εβδομάδες να μετανιώσει, το κάθαρμα ή έτσι το λέμε τώρα για κάθε είδους αντιεπαγγελματική συμπεριφορά των οδηγών ταξί, στην αρχή μάλιστα της φετινής τουριστικής περιόδου?
Έτσι τιμάει το επάγγελμά του και τα παντελόνια που φοράει, ή έτσι τον δασκάλεψαν οι επιτήδειοι σύμβουλοί του, από όποιον κλάδο και αν προέρχονται? (media, δικηγόροι κλπ)

Το ρεζίλεμα και η δυσφίμηση της χώρας μας μέσω των ξένων ρεπορτάζ είναι υπόθεση όλων μας, κυρίες και κύριοι. Η ανήθικη συμπεριφορά των πονηρών ταξιτζίδων προς άπαντες, Έλληνες και ξένους, ποιανού είναι?

Μαριαλένα, 04/06/2007 (που ποστάρει δισάκις σήμερα, γιατί με κάτι τέτοια τα παίρνει πολύ άγρια στο κρανίο και δεν χαρίζεται σε κανέναν κερατά, εσείς?)

Links: Greece' taxis ridicule on line
George the famous taxi driver of Greece
Greek Taxi drivers! Being taken for a ride? (kai alla parapona on line, parte kosme!!!)

In the arms of an angel

image by www.stinalisa.com

Περνάς όλη τη ζωή σου περιμένοντας για εκείνη τη δεύτερη ευκαιρία
για αυτήν την αλλαγή που θα τα κάνει όλα εντάξει
Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος για να μην νιώθεις αρκετά καλά
και είναι σκληρό στο τέλος της ημέρας
Χρειάζομαι κάποια απόσπαση, ω πανέμορφη απελευθέρωση
οι αναμνήσεις κυλούν μέσα από τις φλέβες μου
ίσως να είναι άδειες και χωρίς βάρος και ίσως
να μπορέσω να ησυχάσω απόψε

Στα χέρια ενός Αγγέλου πέταξε μακριά από εδώ
από το σκοτεινό, κρύο δωμάτιο ξενοδοχείου και την ερημιά που φοβάσαι
σώζεσαι από το ναυάγιο του σιωπηλού οράματός σου,
είσαι στα χέρια ενός Αγγέλου, μπορείς να βρεις λίγη ανακούφιση εδώ

Τόσο κουρασμένος από την ευθεία γραμμή και παντού όπου γυρίζεις
υπάρχουν αρπακτικά και κλέφτες στη πλάτη σου
Η καταιγίδα μαίνεται κι εσύ συνεχίζεις να σωρεύεις ψέμματα
που δημιούργησες για όλα όσα σου λείπουν
Δεν έχει σημασία, να αποδράς για μια τελευταία φορά
είναι πιο εύκολο
σ' αυτήν τη γλυκειά τρέλλα, ω αυτή η ένδοξη μελαγχολία
που με γονατίζει

Στα χέρια ενός Αγγέλου πέταξε μακριά από εδώ
από το σκοτεινό, κρύο δωμάτιο ξενοδοχείου και την ερημιά που φοβάσαι
σώζεσαι από το ναυάγιο του σιωπηλού οράματός σου,
είσαι στα χέρια ενός Αγγέλου, μπορείς να βρεις λίγη ανακούφιση εδώ

Είσαι στα χέρια του Αγγέλου, μακάρι να βρεις λίγη ανακούφιση εδώ

Μετάφραση: Μαριαλένα, 2007

Sarah Mc Lachlan - In the arms of an angel

σ.σ. Μήπως στα χέρια ενός Αγγέλου, τα πράγματα είναι καλύτερα? Υπάρχει άραγε αγάπη εκεί?

Πανσέληνος του Ιούνη

photo by Marialena, 2007

Η χθεσινή νύχτα ήταν ανέλπιστα μεγάλη για μένα. Γυρίζοντας κατάκοπη από τη δουλειά και έχοντας τελειώσει μια απαιτητική εργασιακή εβδομάδα, με το ζόρι μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου το βράδυ. Θέλησα πριν πάω για ύπνο να περάσω κάποια τραγούδια στο ipod μου για να το έχω έτοιμο για τις επόμενες εξορμήσεις μου, μα αυτό το διαβολεμένο πραγματάκι μου έκανε τη ζωή δύσκολη, καθώς έχει τις δικές του ιδιοτροπίες στο να φορτώσει τραγούδια από τον υπολογιστή. Έτσι λοιπόν, χωρίς να το καταλάβω η ώρα περνούσε και έφτασε σχεδόν να ξημερώνει όταν πια ολοκλήρωσα την ενημέρωση. Το ρολόι έδειχνε ήδη 6.30 πμ, όταν αποφάσισα να κλείσω υπολογιστή και λοιπές εφαρμογές και να πάω στο κρεββάτι μου. Η κούραση είχε δώσει στη θέση της στην υπερένταση και κλείνοντας τα πατζούρια γιατί ήδη χάραζε, βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι.

Εκεί αντίκρυσα ένα θέαμα μοναδικό, από ανατολικά η Πεντέλη να βάφεται πορτοκαλιά καθώς ανέττειλε ο ήλιος και από την άλλη, η σελήνη να πηγαίνει να κρυφτεί πίσω από το όρος Αιγάλεω καθώς έδυε. Έτρεξα στο δωμάτιό μου και πήρα την φωτογραφική μηχανή. Η φωτογραφία αυτή αποθανάτησε ακριβώς τη στιγμή που το φεγγάρι όδευε να χαθεί πίσω από το κοντινό βουνό και ολοστρόγγυλη ακόμα έφεγγε στο διάβα της.

Αυτή η ώρα του λυκαυγούς, είναι από τις πιο ωραίες και σημαντικές ώρες της ημέρας, αν και δεν ξυπνάω τόσο νωρίς συνήθως για να παρατηρήσω τη φύση πως είναι εκείνη την στιγμή. Ασυναίσθητα, έκανα μια προσευχή χωρίς λόγια προς την μεριά του ήλιου και ένιωθα το κιτρινοπορτοκαλί του χρώμα να πλημμυρίζει τα μύχια της ψυχής μου. Αυτό το φως το ιλαρό, σαν του κεριού.

Μου ήλθε στο νου το παραμύθι που εμνεύστηκα από τους δύο πόλους ζωής για μένα, τον ήλιο και το φεγγάρι, στην προηγούμενη έκλειψη, με την Ηλιογέννητη και τον Φεγγαρόφωτο και σκέφτηκα πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή της συνύπαρξης των δύο ουρανίων σωμάτων στην ατμόσφαιρα, τότε θα πρέπει να αποχαιρετιούνται και οι δύο εραστές!

Μετά από αυτήν την εβδομάδα πένθους και περισυλλογής για τον χαμό της Αμαλίας, σήμερα θέλησα να ανατρέξω λίγο στις μουσικές μου, ετοιμάζοντας μια συλλογή για μια φίλη. Το τραγούδι "A Whole New World" από την ταινία της Disney, Aladdin, είναι πανέμορφο και μου αρέσε πάντοτε πολύ. Αυτό το τραγούδι θα συνοδεύσει τις σκέψεις μου απόψε, με την ελπίδα και την υπόσχεση για έναν καινούργιο, καλύτερο κόσμο, μια καινούργια αρχή, γιατί καμμία μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη...

Reggina Belle and Peabo Bryson: A Whole New World

Καλή ακρόαση, Μαριαλένα

Για την Αμαλία...

Έναν μήνα πριν πληροφορήθηκα για την περίπτωση της Αμαλίας Καλυβινού και η πρώτη μου αντίδραση ήταν να εκφράσω στους συνομιλητές μου τον σκεπτικισμό μου για την όλη υπόθεση.

Αυτό δεν είχε να κάνει με την ίδια την Αμαλία, αλλά για την "κότα με το χρυσό αυγό" που οι άνθρωποι του τύπου είχαν ξάφνου ανακαλύψει και έσπευδαν να καλύψουν ως θέμα. Για έναν μήνα διάβασα κι εγώ ανάμεσα στους τόσους άλλους αναγνώστες, αποσπάσματα από την προσωπική της σελίδα, μα και πάλι σχόλιο δεν μπόρεσα να αφήσω ούτε μια φορά. Το γιατί αναζητήστε το στο μεγαλείο της ψυχής που διέκρινα μέσα από τα γραπτά αυτής της ηρωϊδας...

Τη περασμένη Παρασκευή, τα νέα διαδόθηκαν σύντομα στην κοινότητα των Ελλήνων ιστολόγων. Η Αμαλία πέθανε. Για μένα σήμανε μια ανακούφιση ανανεμιγμένη με ένα σφίξιμο στη καρδιά για το τέλος της. Είπα μέσα μου πως τώρα ξεκουράζεται στη γειτονιά των αγγέλων, μιας και η αποστολή της στη γη έλαβε τέλος.



Είμαι ακόμα συγκλονισμένη από τον αγώνα της και την αγωνία της να αντιμετωπίσει τις μεταστάσεις καθώς ο καρκίνος προχωρούσε και κατέκλυζε το κορμί της. Έδωσε τον αγώνα της και αποχώρησε με αξιοπρέπεια. Αυτή της εδώ η ζωή, έμελλε να καθοριστεί από την συνύπαρξη με τον καρκίνο και θα τολμήσω να πω, πως αυτή ήταν και η διαδρομή της.

Μακάρι να είχε αντιμετωπιστεί εγκαίρως "η ιδιοπάθειά" της και μακάρι να ήταν γραμμένο σε αυτή τη ζωή να ζήσει, έχοντας πατάξει τον καρκίνο μέσα της. Μα δεν ήταν... Τουλάχιστον, αυτό το γενναίο κορίτσι θα μείνει στη θύμησή μας σαν μια προσωπικότητα που μέχρι που έκλεισε τα μάτια της, φώναζε πως η ανθρώπινη αδυναμία διάγνωσης της κατάστασής της, την έφεραν αντιμέτωπη με μια ζωή γεμάτη από δοκιμασίες και βάσανα.

Αμαλία, από εκεί που τώρα αναπαύεται το ταλαίπωρο κορμί σου, ξέρω ότι μας βλέπεις και μας αφουκράζεσαι γιατί η ψυχή σου είναι ακόμα ανάμεσά μας. Τον νίκησες τον καρκίνο τελικά Αμαλία, με αυτό που ήσουν, με τα ψυχικά και σωματικά αποθέματα που διέθετες. Πίστεψέ με, άνθρωποι σαν κι εσένα δεν "πεθαίνουν" με τον φυσικό τους θάνατο.

Εύχομαι εκεί που αναπαύεσαι να φυτρώσουν τα ομορφότερα λουλούδια, όπως ένα από αυτά ήσουν και εσύ, Αμαλία. Η ζωή δεν έχει τελειώσει για σένα, η ψυχή σου θα ξανάρθει για μια ακόμα φορά και τότε τα πράγματα θα είναι όπως ακριβώς ζητούσες σε τούτη εδώ τη ζωή, όπως μας περιέγραφες στο ιστολόγιό σου. Και ας μην ξέρεις τότε γιατί, μα στο υπόσχομαι... Καλό σου ταξίδι!

Links: 1η Ιουνίου 2007: Ημέρα αφιέρωμενη στην Αμαλία (in.gr)
Για την Αμαλία: Λίστα με διευθύνσεις διαμαρτυρίας (από τη Ροδιά)
Η αλήθεια για την Αμαλία (από τα παιδιά της Αφροδίτης)

Μαριαλένα, 29/05/2007


Αφιερωμένο: Elton John - Candle In the Wind (1997)

Υ.Γ. Αμαλία, θέλω να σε παρακαλέσω κάτι, εκεί στη γειτονιά των αγγέλων που τώρα βρίσκεσαι: Όταν θα δεις τον φίλο μου τον Δημήτρη που χάθηκε στα 30 του κι αυτός από καρκίνο λεμφαδένων, πες του πως δεν τον έχω ξεχάσει, όσα χρόνια κι αν πέρασαν από εκείνον τον Φεβρουάριο του 2002. Θα τον γνωρίσεις γιατί είχε τα πιο γλυκά καστανά μελαγχολικά μάτια, λίγο πριν το τέλος... τίποτε άλλο, σ' ευχαριστώ! Μ.