Angel Eyes

Αποκαμωμένη από την ζέστη, γύρισε σπίτι. Στο δωμάτιο έβγαλε τα ρούχα της και τα πέταξε στο κρεββάτι χωρίς δεύτερη σκέψη. Πήγε στο μπάνιο, πλύθηκε και ξυπόλητη άρχισε να περπατάει στα πλακάκια στο πάτωμα για να δροσιστεί από τον καύσωνα.

Έπιασε τα μαλλιά της πάνω, σε έναν αυτοσχέδιο κότσο και έμεινε με τα εσώρουχα μέχρι να ξεϊδρώσει. Εκείνος καθόταν ήδη στο μπαλκόνι, είχε σχολάσει από τη δουλειά του νωρίτερα και διάβαζε μια εφημερίδα. "Ήρθα!" του φώναξε εκείνη όταν τον είδε. "Τι έγινε, καλά?" της απάντησε εκείνος από την άλλη άκρη. "Έλα να σε δω..." πρόσθεσε. "Τώρα, σε δυο λεπτά, να βάλω κάτι επάνω μου" του είπε καθώς έψαχνε να βρει ένα μπλουζάκι του να φορέσει για να βγει στο μπαλκόνι.

Σε λίγο βγήκε έξω και του έδωσε ένα φιλί όταν τον αντίκρυσε. "Καλά???" του είπε κοιτώντας τον στα μάτια. "Εσύ?" της ανταπάντησε εκείνος, "πως πέρασες σήμερα?". "Δουλειά μωρέ, άντε να φύγουμε για διακοπές επιτέλους..." συμπλήρωσε "μπάφιασα κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια!". "Θέλω διακοπές!!!" του φώναξε και έσκασε ένα γελάκι σαν μικρό παιδί, "θέλω διακοπές μαζί σου" και του έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μέτωπο.

"Θέλω να σου μιλήσω γι' αυτό Έλενα" της είπε δίνοντας έναν σοβαρό τόνο στη φωνή του. "Τι έγινε, συμβαίνει κάτι αγάπη μου?" τον ρώτησε εκείνη με αγωνία. "Δεν θα μπορέσω να πάμε μαζί διακοπές φέτος, καταλαβαίνεις..." της είπε στον ίδιο τόνο. "Όχι, δεν καταλαβαίνω, θα τρελλαθώ απόψε, τι είναι αυτά που λες?" του απάντησε εκείνη. "Έλενα, λυπάμαι, απλά δεν θα μπορέσω, λυπάμαι ειλικρινά..., χρειάζομαι λίγο χρόνο μόνος μου αυτόν τον καιρό" της ανακοίνωσε με όσο λιγότερα λόγια μπορούσε.

"Υπάρχει άλλη, πες μου υπάρχει άλλη στη ζωή σου Αλέξανδρε?" Σιωπή, κάτι προσπάθησε να ψελλίσει σαν δικαιολογία. "Γιατί μου το κάνεις αυτό γαμώτο, γιατί, γιατί?" την έπιασε το παράπονο. "Δεν είμαι καλή πια για σένα, με βαρέθηκες?" "Δεν είναι αυτό Έλενα, απλά εγώ σου είπα, δεν μπορώ..." "Σε παρακαλώ, πάρε τα πράγματά σου και φύγε από το σπίτι, δεν έχει νόημα να βρισκόμαστε κάτω από την ίδια στέγη Αλέξανδρε, σε παρακαλώ φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς, φύγε!" είπε αποφασιστικά εκείνη ενώ είχε αρχίσει να χλωμιάζει.

Πήγε προς τον καναπέ στο καθιστικό και παρόλο που έβραζε το σπίτι, εκείνη με τα χέρια στο κεφάλι έστεκε εκεί βουβή σαν άγαλμα, ακίνητη από το σοκ. Εκείνος σηκώθηκε και με το κεφάλι κατεβασμένο πήγε προς το δωμάτιό τους, πήρε ένα σακ βουαγιάζ έβαλε κάποια πράγματα μέσα, ντύθηκε και έφυγε αμίλητος. Η Έλενα ούτε που κατάλαβε πότε έφυγε και πόση ώρα πέρασε στον καναπέ χωρίς να κουνηθεί. Μέσα στο σκοτάδι πια, έβγαλε τα χέρια από το κεφάλι της και σήκωσε τα μάτια στο κενό. Έιχε νυχτώσει για τα καλά και με κόπο σηκώθηκε στα πόδια της. Σαν σενάριο από ταινία αισθανόταν πως είχε εκτυλιχθεί η τελευταία τους στιχομυθία, πως δεν ήταν εκείνοι που μιλούσαν αλλά κάποιοι άλλοι άσχετοι.

Ωσάν υπνωτισμένη κατευθύνθηκε στη κρεβατοκάμαρά της, έπεσε στο κρεββάτι και πήρε αγκαλιά το μαξιλάρι που είχε ποτισμένο το άρωμα από τη σάρκα του ακόμα. "Μα τι σου έκανα και έφυγες?" σκέφθηκε, "αφού σε αγαπούσα, αφού σε λάτρευα, γιατί μου το έκανες αυτό, γιατί?" Λυγμοί άρχισαν να αναδύονται από τα σωθικά της, λυγμοί και κραυγές απελπισίας μέσα στην πολύβουη πόλη, μέσα σε τέσσερις τοίχους. Έπεσε σε κατάσταση παροξυσμού, άρχισε η αναπνοή της να δυσχεραίνει, ένιωσε να πνίγεται, τα δάκρυα δεν σταματούσαν να τρέχουν. Πήγε έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό της και σωριάστηκε ξανά στα κλαμμένα σεντόνια. Την πήρε ο ύπνος αποκαμωμένη και ξέπνοη καθώς ήταν, ένας ύπνος βαθύς και ταραγμένος, όπως ήταν και αυτά που πριν από λίγο είχε ζήσει.

Το πρωί σηκώθηκε πρησμένη, με κλεισμένη τη φωνή της και αδύναμη. Πήρε τηλέφωνο στο γραφείο για να μην πάει, η όψη της ήταν ακόμα ταλαιπωρημένη από τα χθεσινοβραδυνά. Το κινητό της παρέμενε βουβό, εκείνος δεν είχε δώσει κανένα σημείο ζωής. Τον σκεφτόταν διαρκώς. Πήρε μια φίλη εξ απορρήτων τηλέφωνο, της ζήτησε να βρεθούν να μιλήσουν. Η φίλη κατεύθασε μετά από λίγη ώρα και την βρήκε σε κακό χάλι. Την πήρε με το αμάξι και πήγαν στο Σούνιο. Παρήγγειλαν έναν καφέ και η Έλενα που τόση ώρα δεν είχε πει το παραμικρό, είπε μονάχα ένα "γιατί..." και σώπασε ξανά. "Δεν έχει γιατί καρδούλα μου, γιατί έτσι συμβαίνει" της απάντησε η φίλη της συμπονετικά. "γιατί να συμβαίνει έτσι σε δυο ανθρώπους που αγαπιούνται?" μονολόγησε ξανά η Έλενα "γιατί, γιατί?" Η φίλη αρκέστηκε να της κρατά το χέρι που έτρεμε από την ένταση που είχε μέσα της, δεν είχε τρόπο να την κάνει να νιώσει καλύτερα, μόνο ήταν δίπλα της και την άκουγε.

Γύρισαν πίσω στο σπίτι της, στο τέλος της εβδομάδας η Έλενα θα έπαιρνε την άδειά της. Την επομένη πήγε στο γραφείο, μα κουβέντα δεν της έπαιρνε άνθρωπος, ίσως και να κατάλαβαν ότι κάτι σοβαρό της συνέβαινε. Στο τέλος της εβδομάδας την χαιρέτησαν και της ευχήθηκαν καλές διακοπές. "Ευχαριστώ" τους απαντούσε μονολεκτικά, προσπαθώντας να σχηματίσει ένα χαμόγελο ευγενείας στο μαραμένο της πρόσωπο. Έφυγε.

Πήγε για λίγο στο σπίτι του πατέρα της στο χωριό, ήθελε να δει και την οικογένεια για λίγες μέρες. Η μάνα της μονάχα τη ρώτησε αν ο Αλέξανδρος ήταν καλά και εκείνη απλά κούνησε τους ώμους της, δείχνοντάς της πως δεν ήξερε. Ο πατέρας πήρε το μήνυμα και δεν ρώτησε τίποτα. Σαν το φάντασμα ζούσε στο πατρικό της εκείνο τον καιρό. Με το ζόρι έβαζε κάτι στο στόμα της και με το παλιό ποδήλατο που είχε εκεί αφημένο, χανόταν για ώρες στις εξοχές. Βράδυαζε για να γυρίσει πίσω και Θεός ήξερε τι έκανε μονάχη της στις ερημιές. Λογαριασμό δεν έδινε σε κανέναν για το τι έκανε και που πήγαινε. Τις περισσότερες φορές πήγαινε κάτω από μια τεράστια βελανιδιά που σαν παιδί έπαιζε τα καλοκαίρια που ερχόταν στο χωριό παρέα με τα άλλα παιδιά και εκεί κατέληγε και τώρα σαν να έψαχνε να εύρει καταφύγιο.

Έφυγε ξανά και πήρε το καράβι για εκεί που θα περνούσαν τις διακοπές τους σαν ζευγάρι. Έφτασε στο μικρό νησάκι καταμεσής του Αιγαίου και κατευθύνθηκε στο δωμάτιο που είχε κρατήσει. "Μόνη σας είστε?" τη ρώτησε η ιδιοκτήτρια. "Ναι ο σύζυγος δεν μπόρεσε να έλθει κι έτσι..." σταμάτησε, τι προσπαθούσε να δικαιολογήσει, τα αδικαιολόγητα? "Καλά να περάσετε" αρκέστηκε να πει η ξενοδόχος και της παρέδωσε το κλειδί της κάμαρής της. "Ευχαριστώ" είπε για μια φορά ακόμα η Έλενα και σώπασε πάλι.

Όμορφο μέρος το νησί αυτό, το είχαν διαλέξει ως προορισμό εδώ και δυο μήνες και όλο κοιτούσε τους ταξιδιωτικούς οδηγούς για το πως να περάσουν αξέχαστες διακοπές μαζί. Τώρα μόνη, νοίκιασε ένα τζιπάκι και τα πρωϊνά έφευγε για εξερεύνηση. Τον ένιωθε δίπλα της, τον ένιωθε κοντά της ό,τι κι αν έκανε, όπου και αν πήγαινε, μα καθώς σίμωνε το δείλι, ένα βάρος στο στήθος την έκανε να μην μπορεί να πάρει ανάσα. Δεν άντεχε να βγαίνει μόνη της έξω εκτός του να περπατήσει στα σοκάκια της Χώρας. Τα τραπεζάκια στα εστιατόρια και στις καφετέριες της φαινόταν αφιλόξενα μέρη για μόνους.

Τελευταία μέρα στο νησί, αποφάσισε να πάει για πεζοπορία σε ένα μοναστήρι στη κορυφή ενός μικρού βουνού εκεί κοντά. Φόρεσε τα μποτάκια της, έβαλε τον σάκο της στον ώμο, πήρε και ένα ραβδί από δέντρο ελιάς από τη σπιτονοικοκυρά και εξεκίνησε. "Ο Θεός μαζί σου κορίτσι μου" την σταύρωσε και χαιρέτησε η καλόκαρδη νησιώτισσα, που την έβλεπε λιγομίλητη και σκεφτική. Της έδωσε μάλιστα και ένα προσφάι για να χει για τον δρόμο μην τυχόν και πεινάσει εκεί στο βουνό.

Περπατούσε μόνη, βήμα βήμα ανεβαίνοντας στο βουνό. Ξεροβούνι ήταν με σχίνους και πέτρες και κάποια θυμάρια και αγριολούλουδα φυτρωμένα εδώ και εκεί. Ο ήλιος είχε αρχίσει να φέγγει για τα καλά. Ανέβαινε και μια σκέψη ήταν μόνο καρφωμένη στον νου της, η προσευχή των μοναχών: "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με την αμαρτωλή" έλεγε και ξανάλεγε σαν μάντρα από μέσα της. Δυο ώρες αργότερα κάθιδρη, είχε φτάσει στη κορυφή και το παλιό μοναστήρι ήταν σε απόσταση αναπνοής πια. Κατευθύνθηκε προς το μέρος του, άνοιξε την θύρα από το παλιό ξύλο με τους σκουριασμένους μεντεσέδες και μπήκε μέσα. Πολλών αιώνων μοναστήρι, αφιερωμένο στη Χάρη της, είχε ξαναχτιστεί στα ριζά του βουνού ποιο καινούργιο και αυτό εδώ έστεκε απομεινάρι των αιώνων που πέρασαν.

Το ιερό βρισκόταν ακόμα στη θέση του και εκείνη προχώρησε προς την αγία πύλη να προσκυνήσει. Ξεθωριασμένες τοιχογραφίες, μορφές βυζαντινές και επιβλητικές έστεκαν στους τοίχους της εκκλησίτσας. Κάθησε κάτω να αναπαυτεί, ο ήλιος έκαιγε τώρα για τα καλά. Έβαλε τον σάκο της για προσκεφάλι και ξάπλωσε να πάρει μια ανάσα. Την πήρε για λίγο ο ύπνος μέσα στην ησυχία που έσπαγαν οι ριπές του ανέμου και τα τζιτζίκια στο προαύλιο.

Άγγελο Κυρίου είδε στο όνειρό της, μεταξύ ξύπνιου και ύπνου. Της χαμογελούσε μειλίχια και την κοιτούσε στα μάτια. Εκείνη συγκλονίστηκε, η εικόνα ήταν ολοζώντανη!
Κατέβηκε σιγά σιγά την πλαγιά και το απογευματάκι έφτασε στο δωμάτιό της. Η σπιτονοικοκυρά της χτύπησε την πόρτα. "Έχεις ένα μήνυμα από τον άνδρα σου. Πάρτον τηλέφωνο γιατί ανησυχεί είπε..." της ανακοίνωσε στην πόρτα. Σχημάτισε το νούμερό του στο κινητό της. "Με ζήτησες Αλέξανδρε?" του είπε χωρίς περιττές κουβέντες. "Που είσαι, σε ψάχνω παντού, είσαι καλά?" τη ρώτησε εκείνος. "Εσύ το λες αυτό, ξέχασες κιόλας τι συνέβη" του απάντησε καθώς προσπαθούσε να κρύψει χωρίς αποτέλεσμα την ταραχή της. "Μου έλειψες..." της είπε "δεν μπορώ χωρίς εσένα, αυτό κατάλαβα" και ο κόμπος στο λαιμό του ακουγόνταν στην άλλη άκρη της γραμμής. "Και εμένα, και εμένα μου έλειψες" του απάντησε εκείνη ενώ τα δάκρυα άρχισαν να ρέουν από τις άκρες των ματιών της. "Γύρισε πίσω σε παρακαλώ" την ικέτεψε, "δεν μπορώ χωρίς εσένα". "Με πλήγωσες πολύ..." του αποκρίθηκε εκείνη και από τους λυγμούς ξανά δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. "Έλενα είσαι καλά, Έλενα???" ακουγόταν από την άλλη μεριά χωρίς απάντηση.

Έκλαψε ξανά στο δωμάτιο εκείνο, η Έλενα. Τα δάκρυα που ξεχείλιζαν έμοιαζαν λυτρωτικά αυτή τη φορά και όχι απόγνωσης και θρήνου όπως πριν. Κοιμήθηκε πάλι καθώς νύχτωσε, χωρίς δύναμη μα βρήκε το κουράγιο να ετοιμαστεί και να αναχωρήσει για το λιμάνι για την επιστροφή της.

Στο πλοίο, αγνάντευε τα νερά του πελάγους, τους γλάρους, τα δελφίνια, τον ουρανό που έστεκε από πάνω της καταγάλανος. Μέσα της κάτι είχε αλλάξει, δεν ήταν η ίδια Έλενα που είχε έρθει λίγες μέρες πριν. Σαν όραμα φανερώθηκε ξανά ο ίδιος άγγελος που είδε στο μοναστήρι πάνω στο βουνό την προηγούμενη μέρα. Την κοίταξε ξανά μέσα στα μάτια και η ματιά του διαπέρασε το μυαλό της. Πήρε μια απόφαση: Γυρίζοντας στην Αθήνα, θα ακολουθούσε μονάχα τη καρδιά της και κανέναν άλλον από εδώ και μπρος. Ξανακοίταξε στον ουρανό και είδε ένα σύννεφο σαν δυο φτερά αγγέλου να ξεμακραίνει. Ίσως έτσι ο άγγελος φύλακάς της, να της χαμογελούσε για μια ακόμη φορά.


drawing by http://www.john-howe.com "Angel Eyes"

Marialena, 26/07/2007

La luna di Agosto

Το φεγγάρι του Αυγούστου το συνάντησα παρέα με τους φίλους μου από το Sugarfree, χθες το βράδυ να ανατέλει πάνω από τον Σαρωνικό και να αντικατοπτρίζεται στα νερά του κόλπου της αρχαίας Μουνιχίας (Μικρολίμανο), πανέμορφο, εκστατικό και μεγαλόπρεπο, σαν το πιο όμορφο φεγγάρι της χρονιάς.

Καθισμένοι στο "Έξη", ο Πέτρος, η Χαρά, ο Μάριος, η Λίτσα, ο Δήμητρης, ο Γιάννης και εγώ, πίναμε το απεριτίφ μας ενώ αντικρύζαμε την πανσέληνο καθισμένοι στον μώλο καθώς άλλαζε σχήματα και χρώματα και έπαιζε κρυφτό στην μαρίνα, ανάμεσα από τα ιστιοπλοϊκά που ήταν αγκυροβολημένα στην μαρίνα. Αυτές οι φωτό τραβήχτηκαν από το κινητό μου, για να απαθανατίσω τη στιγμή και ο Πέτρος είχε για μια ακόμη φορά δίκιο, όταν μου έλεγε πως θα τις ανέβαζα την επόμενη μέρα στα Στιγμιότυπα! Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι εύχομαι σε όλους και στον καθένα σας φίλοι Sugarfeeτες!

Get this widget | Share | Track details

Από μένα αφιερωμένο το τραγούδι La Luna της Belinda Carlisle από τη δεκαετία του 90!

Καλή ακρόαση και καλή εβδομάδα που μας φέρνει στον Αύγουστο με ευοίωνες προοπτικές, Μαριαλένα

Υ.Γ. πόσο θα ήθελα να ήμουν αυτήν την πανέμορφη βραδυά η Ηλιογέννητη που θα έβρισκε τον τρόπο να σμίξει με τον Φεγγαρόφωτο για μια ακόμα φορά, κάτω από το πιο όμορφο φεγγάρι της χρονιάς...!

Like the way I do

Melissa Etheridge - Like the way I do

Is it so hard to satisfy your senses
Είναι τόσο δύσκολο να ικανοποιήσω τις αισθήσεις σου
You found out to love me you have to climb some fences
Ανακάλυψες ότι για να μ' αγαπήσεις, πρέπει να πηδήσεις μερικούς φράχτες
Scratching and crawling along the floor to touch you
Γρατσουνίζοντας και έρποντας στο πάτωμα για να σ' αγγίξω
And just when it feels right you say you found someone else to hold you
Και όταν έλθει η κατάλληλη στιγμή λες πως βρήκες κάποιαν άλλη να σε κρατά
Does she like I do
Το κάνει όπως εγώ

Tell me does she love you like the way I love you
Πες μου σ' αγαπάει με τον τρόπο που σ' αγαπώ
Does she stimulate you attract and captivate you
Σε ερεθίζει, σε έλκει και σε αιχμαλωτίζει
Tell me does she miss you existing just to kiss you
Πες μου της λείπεις και ζει μονάχα για να σε φιλήσει
Like the way I do
Όπως εγώ

Tell me does she want you infatuate and haunt you
Πες μου σε θέλει, σε φαντασιώνει και σε στοιχειώνει
Does she know just how to shock and electrify and rock you
Ξέρει πως να σε σοκάρει, να σου προκαλέσει ρίγη και να σε ταρακουνήσει
Does she inject you seduce you and affect you
Σε διαπερνά σε αποπλανεί και σε επηρρεάζει
Like the way I do
Όπως εγώ

Can I survive all the implications
Μπορώ να επιζήσω από όλες τις ενοχοποιήσεις
Even if I tried could you be less than an addiction
Ακόμα και αν προσπαθούσα θα ήσουν κάτι λιγότερο από εθισμός
Dont you think I know theres so many others
Νομίζεις ότι δεν ξέρω ότι υπάρχουν τόσες άλλες
Who would beg steal and lie fight kill and die
Που θα επαιτούσαν, έκλεβαν και θα λεγαν ψέμματα, μάλωναν, σκότωναν και θα πέθαιναν
Just to hold you hold you like I do
Για να σε κρατούν, να σε κρατούν όπως εγώ

Tell me does she love you like the way I love you
Πες μου σ' αγαπάει όπως σ' αγαπώ εγώ
Does she stimulate you attract and captivate you
Σε ερεθίζει, σε έλκει και σ' αιχμαλωτίζει
Tell me does she miss you existing just to kiss you
Πες μου της λείπεις και ζει μονάχα για να σε φιλήσει
Like the way I do
Όπως εγώ

Tell me does she want you infatuate and haunt you
Πες μου σε θέλει, σε φαντασιώνει και σε στοιχειώνει
Does she know just how to shock and electrify and rock you
Ξέρει πως να σε σοκάρει, να σου προκαλέσει ρίγη και να σε ταρακουνήσει
Does she inject you seduce you and affect you
Σε διαπερνά, σε αποπλανεί και σε επηρρεάζει
Like the way I do
Όπως εγώ

Nobody loves you like the way I do
Κανείς δεν σ' αγαπά όπως εγώ
Nobody wants you like the way I do
Κανείς δεν σε θέλει όπως εγώ
Nobody needs you like the way I do
Κανείς δεν σε χρειάζεται όπως εγώ
Nobody aches nobody aches just to hold you
Κανείς δεν πονά κανείς δεν πονά απλά και μόνο για να σε αγκαλιάσει
Like the way I do
Όπως εγώ

Tell me does she love you like the way I love you
Πες μου σε αγαπά όπως σε αγαπώ
Does she stimulate you attract and captivate you
Σε ερεθίζει, σε έλκει και σε αιχμαλωτίζει
Tell me does she miss you existing just to kiss you
Πες μου της λείπεις και ζει μονάχα για να σε φιλήσει
Like the way I do
Όπως εγώ
Tell me does she want you infatuate and haunt you
Πες μου σε θέλει, σε φαντασιώνει και σε στοιχειώνει
Does she know just how to shock and electrify and rock you
Ξέρει πως να σε σοκάρει, να σου προκαλέσει ρίγη και να σε ταρακουνήσει
Does she inject you seduce you and affect you
Σε διαπερνά, σε αποπλανεί και σε επηρρεάζει
Like the way I do
Όπως εγώ

Μετάφραση: Μαριαλένα, 28/07/2007

σ.σ. Αυτό είναι από τα λατρεμένα μου "γυναικεία" τραγούδια. Γιατί το τραγουδάει μια σπουδαία τραγουδίστρια της σύγχρονης ροκ σκηνής, όπως η Melissa Etheridge, γιατί ξυπνάει μέσα μου το ασίγαστο πάθος της γυναικείας φύσης, γιατί όποτε το ακούω κλείνω τα μάτια και ταυτίζομαι με τους στίχους του, γιατί το έχω χορέψει με ένα ποτό στο χέρι σε ζωντανή εκτέλεση στο Σταυρό του Νότου φοιτήτρια, γιατί όσα χρόνια και αν περάσουν, για μένα θα σημαίνει αυτό που νιώθω ότι είμαι μέσα βαθιά μου ως γυναίκα.

Γιατί θέλω αυτή την νύχτα τη καλοκαιριάτικη, που τα ρούχα είναι λιγοστά και τα κορμιά πιο ελεύθερα να εκφραστούν, να πλημμυρίσει ήχους η ατμόσφαιρα και να νιώσεις ή να φανταστείς μια γυναίκα να σε πλησιάζει και γεμάτη αποφασιστικότητα να ρίξει τις άμυνές σου, σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να υπάρχει μονάχα αυτή η στιγμή... Ζήστην!

Καλή ακρόαση, Μαριαλένα 28/07/2007 (ξημέρωμα Σαββάτου και πάλι, που είσαι???)

Αντί σχολίων...

Όταν ο καλός φίλος και ιστολόγος Adaeus μου απεύθυνε τη πρόσκληση να σχολιάσω τους παρακάτω στίχους εν μέσω καλοκαιριού ξαφνιάστηκα! Τι να πεις για πράγματα που κάποιοι άλλοι έχουν περιγράψει σαφώς καλύτερα από σένα? Θα προσπαθήσω όμως γιατί με αγγίζουν!


1. Κάτω ἀπ᾿ τὰ ροῦχα μου δὲ χτυπᾶ πιὰ ἡ παιδική μου καρδιὰ
Λησμόνησα τὴν ἀγάπη πού ῾ναι μόνο ἀγάπη

Μανώλης Αναγνωστάκης

Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, μιλά για την παιδική του καρδιά και την αγάπη που ναι μόνο αγάπη. Η παιδική καρδιά που δεν γνωρίζει άλλον τρόπο για να υπάρχει εκτός του ν' αγαπά και να αγαπά καθ' ολοκληρίαν, όσο ανακαλύπτει τις αόρατες κλωστές που μας συνδέουν μεταξύ μας. Και μετά, μεγαλώνουμε και κόβουμε τους ιστούς της αγάπης, γεμίζοντας τη καρδιά με άψυχα κενά και άμορφα πιστεύω, για να ανακαλύψουμε λίγο αργότερα πως διώξαμε την παιδική ψυχή μας από τα ενήλικά μας σώματα. Κι ας ψάχνουμε την αγάπη που ναι μόνο αγάπη με ψεύτικες φορεσιές και αλλοπρόσαλα στολίδια και κρόταλα που την διώχνουν μακριά ξανά. Ο θάνατος δεν θα μπορούσε να ενδυθεί καλύτερο κουστούμι από αυτό, σαν η παιδική καρδιά σιγήσει παραδωμένη στον οδοστρωτήρα της συμμόρφωσης...

2. Εσβησε το κερί και μαζί του έσβησαν τα γκρίζα μάτια σου,
μέσα στο σκοτάδι ψηλάφισα το κορμί σου κι ήταν υγρό,
ιδρωμένο από την ανείπωτη σαγήνη της αγκαλιάς μας.
Εκλεισα τα μάτια και συ έλειπες...
έλειπες, έλιωσε το κερί, κερί και η αγάπη, έμεινε η έλλειψη...

Άραγε το έχεις ζήσει? Ξέρεις τι σημαίνει η εικόνα στο μυαλό σου να είναι δυνατότερη από την ίδια την πραγματικότητα? Η έλλειψη να πλημμυρίζει και την τελευταία ρανίδα του κορμιού σου, παγώνοντας το αίμα στις φλέβες σου για μια ακόμη φορά? Να εύχεσαι το όνειρο να αποκτήσει σάρκα και οστά για να ξαναζήσεις το ανυπόστατο έστω και στιγμιαία? Άραγε το έχεις ζήσει?

Κι από μένα, αυτοί οι στίχοι του Μπόρις Πάστερνακ:

Σαν δώρο σε κρατώ, σ' έφεραν δρόμοι
που πήρα απελπισμένος στα τυφλά.
Η ομορφιά γεννιέται από την τόλμη,
κι αυτό είναι που μας τράβηξε κοντά.
(μτφρ. Γ. Κοροπούλης)

Μαριαλένα, 24/07/2007 (γιατί τα πολλά λόγια αυτή τη φορά περιττεύουν!)

Αυτή η νύχτα μένει...

Κοίταξε το ημερολόγιο στον τοίχο της κουζίνας, το καλοκαίρι είχε ήδη περάσει το μισό και εκείνη κάθε μέρα που περνούσε την έσβηνε με μια μηχανική κίνηση σαν να μετρούσε αντίστροφα το χρόνο. "Για κοίτα πως περνάει ο καιρός" μονολογούσε, "σε λίγο πάει κι αυτό το καλοκαίρι!"

Η δουλειά δεν έλεγε να κοπάσει όπως συνέβαινε άλλες χρονιές παλιότερα, σαν ένας μαγνήτης να την κράταγε κολλημένη προς το κέντρο της γης κάθε μέρα που πήγαινε στο γραφείο. Μόνο η αύξηση της θερμοκρασίας εξωτερικά, την έκανε να σκέφτεται ότι δεν έχει πάρει ακόμα την άδειά της για διακοπές, ούτε καν είχε δηλώσει πότε ήθελε να φύγει.

Ήταν όμως και οι υπόλοιπες δουλειές της που δεν την άφηναν σε ησυχία ακόμα, έτσι έλεγε στον εαυτό της. Είχε εκρεμμότητες που δεν μπορούσε να αφήσει πίσω της πριν τις διακοπές και ήθελε να τις διευθετήσει οπωσδήποτε. Άλλη δικαιολογία και αυτή, πάλι έβαζε το καθήκον umber alles!

Μια φίλη την ξεσήκωνε να πάνε σε κανένα νησάκι για λίγες μέρες να ξεσκάσουν. Στην αρχή φάνηκε σαν καλή ιδέα και με χαρά κατέστρωνε το πρόγραμμά της. Δεν είχε πρόβλημα, μια βδομάδα με φίλους στο Αιγαίο, φαινόταν καλή ιδέα, μα για κάποιον λόγο ναυάγησε σαν σχέδιο. Μετά μια άλλη πρόταση που δεν προχώρησε και μετά ακόμα μια από μέρους της που δεν φαινόταν να ενθουσιάζει τη παρέα, έμεινε μετέωρη. Προσπαθούσε να δικαιολογήσει την απραξία της λέγοντας ότι δεν πειράζει, μα κατά βάθος εκείνη την μια βδομάδα που αναζητούσε για να κάνει πράγματα με τον εαυτό της, δεν φαινόταν πραγματοποιήσιμη φέτος. Έλεγε να μην στεναχωριέται και πως δεν πειράζει και κάποια άλλη φορά ίσως να επισκεπτόταν τους προορισμούς που είχε υπόψη της, και, και, και...

Summertime - Η ευτυχία μοιάζει με ένα άρωμα που δεν μπορείς να απλώσεις στους άλλους, χωρίς να πιτσιλιθείς και συ. Ralph Emerson

Πάντα είχε ένα όριο στο καλοκαίρι, τον Δεκαπενταύγουστο. Έτσι και περνούσε η γιορτή της Παναγιάς, σήμαινε για κείνη η αντίστροφη μέτρηση για το επικείμενο φθινόπωρο, η επιστροφή στην πραγματικότητα της πόλης, ο προγραμματισμός νέων δραστηριοτήτων και η μέρα που σιγά σιγά μίκραινε και δροσεύρευε καθώς ο καιρός σιγά σιγά άλλαζε, αφήνοντας την κάψα του καλοκαιριού πίσω του. Φέτος έλεγε πως κάπου εκεί θα ξεκινούσε η άδειά της, σαν τρύπα στον χωροχρόνο, σαν να ήθελε να μπει στο διάκενο των διαστάσεων και να μείνει εκεί εγκλωβισμένη σε μια άγνωστη παράμετρο.

Η αλήθεια ήταν ότι φέτος ειδικά αυτή η πλασματική ανάγκη των ανθρώπων για "διακοπές" την άφηνε κατά πολύ ασυγκίνητη, ίσως κατά βάθος της δημιουργούσε και αρνητικά συναισθήματα, άγχος το μόνο σίγουρο. Όχι ότι δεν της άρεσε να ταξιδεύει όταν μπορούσε να φύγει για άλλες πολιτείες, όχι ότι δεν λάτρευε τις μικρές αποδράσεις στη φύση στον ελεύθερο χρόνο της, μα φέτος κάτι την είχε πιάσει και φερόταν περίεργα.

Οι προοπτικές βέβαια δεν ήταν εξαρχής στο μυαλό της, αρκούντως διεγερτικές. Θα έπαιρνε την άδειά της, θα πήγαινε λίγες μέρες στα πατρογονικά, σε ένα σπιτάκι που είχε από τους γονείς της για κανένα μπάνιο και ξεκούραση μέσα στην ηρεμία, θα έβλεπε και λίγο τους γέρους της, αλλά μέχρι εκεί ήταν το σενάριο. Μπάνιο, ύπνος, διάβασμα, μουσική, άδειες ώρες συντροφιά με τον εαυτό της, οι μέρες και οι νύχτες που δεν ξέρεις πως να τις γεμίσεις μακριά από όλους και απ' όλα, οι σκέψεις που ξεπηδούν από το κεφάλι σου όταν δεν τις χρειάζεσαι, τα όνειρα που δίνουν τη θέση τους στους εφιάλτες και τα φαντάσματα, το ξύπνημα για μια ακόμα μέρα κάπως έτσι, ιδού η μεγάλη ανατριχίλα των διακοπών.

"Διακοπές από τι?" αναρωτιόταν. "Λες και δεν είσαι εσύ ο ίδιος αυτός που είναι και εδώ και εκεί και παντού. Από τι διακόπτεις, από το γραφείο και τη βαβούρα, σίγουρα, όλα τα άλλα όμως πάνε πακέτο και στις διακοπές..." σκεφτόταν καθώς έπαιρνε το μετρό ιδρωμένη για να γυρίσει σπίτι κάθε απόγευμα. Μέτραγε τον κόσμο στα βαγόνια που λιγόστευε όσο περνούσε ο καιρός, διακοπές βλέπεις.

Το έλεγαν και οι διαφημίσεις στην τηλεόραση για τα διάφορα καταναλωτικά δάνεια των τραπεζών: "...εσείς διακοπές πήγατε?" Όχι ρε φίλε, δεν πήγαμε διακοπές, δεν φοράμε χαβανέζικο πουκάμισο και πίνουμε πίνα κολάδα στην ακροθαλασσιά, δεν είναι έτσι τα καλοκαίρια μας, λυπήσουμας με τα κλισέ σου!

Μάλλον είχε συγγένεια με τα καβούρια η συγκεκριμένη, ειδικά όταν είχε λόγους να κλείνεται στον εαυτό της. Ένας φιλαράκος που μάλλον τη φλέρταρε, αλλά εκείνη δεν ήθελε να το παραδεχτεί, της είπε σε ένα μήνυμα, "άσε μου λίγο χώρο και θα δεις" και τότε συνειδητοποίησε πως δεν άφηνε ούτε ένα τόσο δα εκατοστό περιθωρίου για κάτι τέτοιο αυτή την εποχή στη ζωή της, σαν τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες με τους 300 του έλεγε από μακριά "μολών λαβέ" και είχε για καλό και για κακό την ασπίδα και το δόρυ έτοιμο για αντιπερισπασμό στη προσέγγιση.

Ήταν και οι διακοπές βλέπεις στη μέση, δεν ήθελε να αφήσει εκκρεμότητες πριν φύγει...

Get this widget Share Track details

Αφιερωμένο: Δήμητρα Παπίου - Σταμάτης Κραουνάκης: Αυτή η νύχτα μένει
(για όλες εκείνες τις πανσελήνους του Αυγούστου που καθρεφτίζονται στα νερά του Κορινθιακού και η φωνή της Παπίου αντηχεί σε κάθε ανάσα που παίρνεις στα βράχια, κοιτώντας το φεγγάρι...)

Marialena, 21/07/2007

Κόψτα τα ρημάδια!

Πάνε τρία χρόνια ίσως και τέσσερα, δεν θυμάται καλά τη χρονολογία, αλλά θυμάται πολύ καλά το γιατί. Καλοκαιράκι ήταν, όπως και τώρα, που πήγε στην κομμώτριά της να της φτιάξει τα μαλλιά. Μια ζωή έκανε ότι της έλεγε η μάνα της με τα μαλλιά της. Το "καλό παιδί" βλέπεις. Ήταν και ίσια συν τις άλλοις καρφιά, δεν έστρωναν με τίποτα. Στο δημοτικό είχε ωραία μαλλιά μέχρι τους ώμους, αλλά πάλι ένα καλοκαίρι της τα κόψανε αρώτηγα για να μην ζεσταίνεται το παιδί και ακόμα και τώρα, στην κομμώτρια που συναίνεσε στο "έγκλημα" δεν έχει ξαναπατήσει. Ακούς εκεί να της τα κόψει τα μαλλιά, αφού δεν ήθελε! Αλλά ποιός την άκουγε, να μου πεις...

Μεγάλωνε και τα μαλλάκια εκεί, καστανόξανθα, στον ήλιο ξανθαίνανε περισσότερο, φώτιζαν τα ανοιχτά της ματάκια. Πάντα ίσια και πάντα από κοντούτσικα μέχρι το σβέρκο της, μια ζωή κλασσικούρα η μικρή. Το καρεδάκι που έκανε, άρχισε σιγά σιγά να το κονταίνει, όταν άρχισε να φοράει κράνος καμμιά δεκαριά χρόνια πριν, γιατί δεν την βόλευαν τα μακρύτερα μαλλιά. Μα εκείνο το καλοκαίρι, το αποφάσισε σε μια νύχτα σχεδον.

Όταν κάθησε στην καρέκλα μπροστά στον καθρέπτη του κομμωτηρίου, είδε από απέναντι τη κομμώτρια να της λέει για το "καρεδάκι μας", αφού την ήξερε πως με τρόμο παρέμβαινε στα μαλλιά της, απομεινάρι της άπονης άλλης κομμώτριας τότε στα παιδικά της χρόνια. Όμως είχε έλθει η ώρα να πει τι ήθελε να κάνει με τα μαλλιά της επιτέλους. "Όχι κυρία Ρένα μου, δεν θα κάνουμε το καρεδάκι μας αυτή τη φορά". Την κοίταξε έκπληκτη η Ρένα και εκείνη συνέχισε αποφασιστικά "κόψτα ως τη ρίζα, θα καταταγώ πεζοναύτης!"

Η κομμώτρια έμεινε εμβρόντητη "...θα κάνεις τι?" ψέλλισε "είσαι με τα καλά σου κορίτσι μου?" Εκείνη χαμογέλασε σχεδόν σατανικά, "κόψτα τα ρημάδια να ησυχάσω σου λέω, αρκετά τα ανέχτηκα, κόψτα μου να ησυχάσω!" Το ψάλίδι άρχισε να κόβει τούφες τούφες τα μαλλιά της, άρχισε να φαίνεται ο σβέρκος της, τα μάτια της πήραν άλλην όψη, της τα έκοψε κοντά με θηλυκές πινελιές η Ρένα, ευτυχώς ο καθρέπτης δεν την άφησε απογοητευμένη, το αντίθετο μάλιστα!

Ήξερε γιατί το είχε κάνει, με την θηλυκότητά της τα είχε πάλι, γιατί ήταν ερωτευμένη με έναν άνθρωπο που όταν του το είπε, εκείνος τράπηκε σε φυγή, ειδικά όταν του εκμυστηρεύτηκε πως ήθελε να τον ακολουθήσει ως τα πέρατα της γης για να είναι μαζί. Τα μαλλιά της το πλήρωσαν το αντίτιμο, τους έδωσε μια ψαλιδιά και τα έστειλε στο διάολο. Όχι ότι δεν ήταν όμορφη με τα κοντά μαλλιά, τύπο είχε, της ταίριαζαν στο παρουσιαστικό της εν τέλει.

Η μάνα της ενθουσιάστηκε, όλο μπράβο και μπράβο της έλεγε, σαν να την πατρονάριζε. Το ίδιο και ο πατέρας της, είπε έναν καλό λόγο, άλλωστε και η γυναίκα του κοντά τα είχε πια. Κατά μάνα, κατά κύρη δηλαδή. Τους φίλους και τους συναδέλφους τους ξάφνιασε όταν τη Δευτέρα εμφανίστηκε με τη νέα κουπ στο γνώριμο περιβάλλον. Μέσα της ένιωθε καλά να κάνει κάτι τέτοιο, άλλωστε ο έρωτάς της δεν είχε καταλαγιάσει για εκείνον που την αρνήθηκε ακόμα. Τώρα πια δεν ήταν εκείνη που του δόθηκε, ήταν κάποια άλλη ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον στη διαδικασία να τον ξεπεράσει.

Τα χρόνια περνούσαν και τα μαλλιά παρέμεναν ακόμα κοντά, την είχαν βολέψει κιόλας στην καθημερινή της ζωή. Κάποιες φίλες της πιο μεγάλης ηλικίας, έλεγαν ότι θα της πήγαιναν τα μακρυά μαλλιά, θα την έκαναν να δείχνει πιο όμορφη, πιο θηλυκιά, αλλά εκείνη έκανε πως δεν άκουγε, είχε μέσα της ακόμα άρνηση να δεχθεί τη γυναίκα που ήταν από πάντα. Κρυφά θαύμαζε και όλες εκείνες τις γυναίκες που ξεχείλιζε η γυναικεία τους ταυτότητα, έστω και αν το μαλλάκι τους δεν ξεπερνούσε τον έναν πόντο και ενδόμυχα ήθελε να τις έχει σαν πρότυπο, να τους μοιάσει. Τον εαυτό της έβλεπε σαν έναν συνδιασμό γερμανίδας φεμινίστριας και διανοούμενης λούμπεν καθολικής με τα γυαλιά της μυωπίας της ιδιαίτερα και γελούσε με τον αυτοχαρακτηρισμό της εικόνας της!

Όμως πως ένα ανέλπιστο γεγονός την κράτησε μακριά από τον κόσμο για αρκετό καιρό και τα μαλλιά της θέλοντας και μη, άρχισαν να μακραίνουν. Όταν πήγε στη κομμώτρια καιρό μετά, τα έπιανε με λαστιχάκι για να μην πέφτουν στα μάτια της ακούρευτα. Άλλαξε και κομμωτήριο κιόλας, πήγε σε μια ξύπνια κομμώτρια στη γειτονιά της που τα μάτια της έβγαζαν σπίθες. "Θέλω να τα μακρύνω" της είπε, "τι λες, κάνουμε μια προσπάθεια να τα στρώσουμε?" Κι έτσι λίγο λίγο, τα μαλλιά της άρχισαν να παίρνουν μάκρος, δέκα μήνες μετά έχουν φτάσει στο σβέρκο ξανά και έκανε πλάκα όταν ζεσταινόταν τα έπιανε με το ίδιο λαστιχάκι σε ένα τσουρούτικο κοτσιδάκι, γιατί έκανε πλάκα πως τα έπιανε γιατί έλεγε πως την εμπόδιζαν, φαντάσου μια ουρίτσα τόσο δα μικρούλα!

Σήμερα πρώτη φορά που έπιασε ένα τσουλούφι της προς τα πίσω και φάνηκαν οι αφέλειες και πόσο μάκρος έχουν πάρει τα μαλλιά της πίσω. Ημίμακρα τα λες πια, όχι κοντά. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη καθώς τακτοποιούσε τις άτακτες τούφες πίσω από το αυτί. Της θύμισε τότε που κοριτσάκι στο σχολείο, συνήθιζε να πιάνει με τον ίδιο τρόπο τα μαλλιά της με πολύχρωμα κοκκαλάκια και λαστιχάκια. Χαμογέλασε, μα το πρόσωπο της πια δεν ήταν παιδικό, κάθε άλλο, ήταν η όψη μιας γυναίκας που όσο και αν έβλεπε το παιδί μέσα της, είχε πια μεγαλώσει...

Marialena, 09/07/2007

Γαϊδούρια είμαστε και φαινόμαστε!

Παρακολουθήστε με προσοχή αυτό το βίντεο από τη διαφημιστική εταιρεία BBDO που προβλήθηκε στο φεστιβάλ των Καννών. Ο τίτλος του: "Όταν υπάρχει θέληση, υπάρχει τρόπος". Το θέμα του δυστυχώς είναι γνωστό και οικείο στους κατοίκους, ιδιαίτερα τους πεζούς, που διαμένουν σε μεγαλουπόλεις που αντιμετωπίζουν κυκλοφοριακό πρόβλημα.

Πάρτε παράδειγμα την Αθήνα, που τα αυτοκίνητα ειδικά στο κέντρο της πόλης, παρκάρουν κυριολεκτικά όπου να ναι! Το αποτέλεσμα? Για να περπατήσεις ή να διασχίσεις ένα πεζοδρόμιο ή μια διάβαση, συχνά να χρειάζεται να έχεις ικανότητες ισορροπιστή ή σαλαμάνδρας για να παρυσφρίσεις ανάμεσα στα παρκαρισμένα οχήματα που φράζουν τη δίοδο.

Για τον λόγο αυτό έχει δημιουργηθεί στην Αθήνα μια ομάδα εθελοντών με το όνομα Street Panthers, οι οποίοι επικολλούν το αυτοκόλλητο που θα δείτε παρακάτω σε αυτοκίνητα που φράσσουν τις διαβάσεις στους πεζούς και στα άτομα με κινητικές ιδιαιτερότητες. Τα αυτοκόλλητα αυτά μπορεί να τα προμηθευτεί κανείς μέσω της ιστοσελίδας τους, σε χαμηλό κόστος και να τα χρησιμοποιήσει ανάλογα.



Αυτή η συμπεριφορά των εποχούμενων, δεν είναι χαρακτηριστικό μόνον της πρωτεύουσας. Σε όλες τις μεγάλες πόλεις της επικράτειας βλέπουμε τα αυτοκίνητα να αποτελούν τη προέκταση των ποδιών των κατοίκων και να σημειώνονται τραγελαφικά περιστατικά, όταν π.χ. σταματάει στη μέση του δρόμου το αγροτικό ή το κουρσάκι για να μιλήσει με τον απέναντι!

Μην ρίχνουμε όλο το φταίξιμο στους χρήστες ιδιωτικών μέσων μετακίνησης και την νοοτροπία που έχουν αναπτύξει, καθώς η μετακίνηση με δημόσια μέσα μεταφοράς ειδικά στην περιφέρεια, δεν είναι τόσο καλά δικτυωμένη ώστε να έχουν κίνητρο οι πολίτες να χρησιμοποιούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Με άλλα λόγια είναι σαν η ίδια η πολιτεία να μας ωθεί να οδηγούμε όταν θα μπορούσαμε να γλιτώναμε και χρόνο και χρήμα, με μια σαφώς καλύτερη διάρθρωση των δημοσίων συγκοινωνιών.

Προγράμματα ένταξης ακόμα και δημοτικών επιχειρήσεων για αγορά και λειτουργία λεωφορείων για την εξυπηρέτηση του κοινού, υπάρχουν σε συνεργασία με τα αναπτυξιακά προγράμματα που υποστηρίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση, ειδικά για οχήματα που κινούνται με εναλλακτικές μορφές ενέργειας όπως το βιοντίζελ ή το υγραέριο που είναι φιλικά προς το περιβάλλον.

Μήπως θα έπρεπε εμείς ως πολίτες να ζητήσουμε την βελτίωση των όρων μετακίνησής μας στις πόλεις? Έχουμε δείξει άραγε την αντίδρασή μας στον κυκλοφοριακό κόλαφο που πλήττει ολοένα και πιο σοβαρά τα αστικά κέντρα της Ελλάδας? Το αυτοκόλλητο των Πανθήρων των Δρόμων είναι μια πρωτότυπη διαμαρτυρία για τις κακώς κείμενες νοοτροπίες μας ως Νεοέλληνες. Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί, πόσο γαϊδουρινή είναι η οδική συμπεριφορά του καθενός μας εις βάρος των συμπολιτών μας?

Μαριαλένα, 20/07/2007

Ευτυχία είναι αυτό...

Άπλωσε το χέρι του προς το μέρος της. Μια ηλιαχτίδα έπεφτε στα μαλλιά της και τα έκανε να λάμπουν καθώς περνούσε το φως στη μεριά της, από το παράθυρο στο βάθος.

"Τι έχεις?", τη ρώτησε.
"Τίποτα..." απάντησε εκείνη, ξαφνιασμένη μέσα στη σιωπή της. "Τίποτα..."
"Κάτι έχεις, πες μου, τι σου συμβαίνει?" επέμεινε εκείνος.
"Τίποτα, δεν έχω τίποτα, απλά..." σώπασε για ένα λεπτό σαν να σκεφτόταν, "...χάθηκα!"
"Χάθηκες?"
"Χάθηκα μες τις σκέψεις μου, περίεργο πράγμα, σαν να βρισκόμουν αλλού ένιωθα."
"Έχει σκοτεινιάσει το πρόσωπό σου καλή μου..."
"Χάθηκα σου λέω, χάθηκα, γι' αυτό."
"Καλά. Ό,τι νομίζεις." απάντησε εκείνος, αφού δεν καταλάβαινε τι του έλεγε.

Δεν ήθελε να του πει κάτι άλλο, το άγγιγμα στον ώμο της ήταν σαν να ξύπνησε από λήθαργο που είχε πέσει, άγνωστο πότε. Ίσως πριν κάποια λεπτά, ίσως και περισσότερο. Σκέψεις περνούσαν από το μυαλό της φευγαλέα, καθώς έβλεπε την ηλιαχτίδα να παίζει με το φως ενώ ξεπρόβαλλε από το τζάμι του παραθυριού.

"Δε σε καταλαβαίνω ώρες, ώρες" της αποκρίθηκε εκείνος, "με μπερδεύεις, το ξέρεις?"
"Ούτε και γω με καταλαβαίνω, όπως φαίνεται" του απάντησε και εκείνη χαμογελώντας. "Είναι που το κεφάλι μου δεν αδειάζει από σκέψεις, που κρύβονται όλες τους, μου λες?"

Έσκυψε να την φιλήσει στο στόμα, έτσι όπως καθόταν και οι δύο στον καναπέ. Ακούμπησε το στέρνο του στη πλάτη της και την αγκάλιασε με το ένα χέρι, ενώ τα χείλη του έβρισκαν το δρόμο προς τα δικά της. Το άλλο χέρι του χαϊδεύε τα μαλλιά της.

"Αγάπη μου, πες μου τι σου συμβαίνει, τι έχεις, πες μου σε παρακαλώ!" της ψιθύρισε καθώς συνέχισε να την κρατά σφιχτά στην αγκαλιά του.
"Τίποτα, δεν έχω τίποτα..." είπε εκείνη κατεβάζοντας το κεφάλι.
"Πες μου αγάπη μου, μη μου λες ψέμματα, το βλέπω στα μάτια σου" της είπε επιτακτικά.
"Φοβάμαι μη σε χάσω, δεν θέλω να σε χάσω, δεν έχω ξανανιώσει έτσι στη ζωή μου, κατάλαβες τώρα?" ψέλλισε με όση ανάσα μπορούσε να πάρει, χωρίς να καταρρεύσει.

Την κράτησε σφιχτά, σχεδόν ασφυκτικά μέσα στην αγκαλιά του, τα μάτια του υγράνθηκαν, για ώρα δεν είχε κάτι να πει. Ώστε αυτό ήταν με αυτό το περίεργο κορίτσι. Φοβόταν να μην τον χάσει από κοντά της, τον ήθελε!

"Δε θα με χάσεις βρε κουτό, εδώ είμαι δεν πάω πουθενά, εντάξει?" της απάντησε τρυφερά, σχεδόν παιδικά, ενώ της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. "Εδώ είμαι, εδώ..."
Εκείνη βούλιαξε μέσα στα χέρια του και κράτησε τα αντρίκια μπράτσα του γύρω από το κορμί της σαν κλωβό ασφαλείας.
"Μη με αφήνεις, μη με αφήσεις ποτέ, δε θέλω να σε χάσω..." αποκρίθηκε με έναν δισταγμό να διαφαίνεται στη φωνή της. "Πως αλλιώς να στο πω, εγώ σ'...." και πριν προλάβει να τελιώσει τη φράση της, το στόμα του είχε κλείσει το δικό της μέσα σε ένα παθιασμένο, υγρό φιλί.

Ρίγη τους διαπέρασαν, ρίγη έρωτα και πάθους, πόθου και αγάπης, όλα μαζί. Τα λόγια δεν είχαν πια θέση μεταξύ τους. Μιλούσαν τα κορμιά τους γι' αυτούς, τη γλώσσα που πάντα ήξεραν, αυτή του σμιξίματος, της αφύπνισης, της ηδονής και της γαλήνης μετέπειτα.


Image by Marie Saiin.net

Για μια στιγμή, για μια ζωή που έμοιαζε να κράτησε, ήταν μαζί. Μαζί στον έρωτα, μαζί στην αγάπη. Για αυτούς τους δύο ανθρώπους, η ευτυχία έμοιαζε να είναι ακριβώς αυτό...

(c) Marialena, 20/04/2007 (once upon a time, there was a "stupid girl"...)

Max your voice party live videos!

Αυτά τα δυο βίντεο τα τράβηξα στην συναυλία κρουστών που έγινε στο Θέατρο Βράχων με τίτλο Max your voice από την Pepsi Max και παρακολούθησαν/συμμετείχαν 1800 άτομα!!!


Ο Κώστας Σημάτος ανεβαίνει στη σκηνή και μας ανεβάζει τη διάθεση με την μουσική παρουσίαση που κάνει με την ορχήστρα των κρουστών του. Εκπληκτικός!



Τη βραδυά έκλεισε ο γνωστός dj G Pal που ανεβαίνοντας στα decks, μας έκανε να αφήσουμε τις θέσεις μας στη κερκίδα και με τα κρουστά στο χέρι να λικνιζόμαστε στους ρυθμούς της μουσικής του. Απολαύστε τον!

Max your voice live, Athens 2007

Χθες το βράδυ όσοι βρέθηκαν στο Θέατρο Βράχων "Μελίνα Μερκούρη" στον Βύρωνα, έζησαν ένα μοναδικό γεγονός για το φετινό καλοκαίρι. Η Pepsi Max διοργάνωσε ένα drum circle όπως ονομάζεται, όπου περίπου 1800 άνθρωποι, έπαιξαν διάφορα κρουστά με την καθοδήγηση του περκασιονίστα Κώστα Σημάτου για μια ώρα και στη συνέχεια χόρεψαν στους ρυθμούς της μουσικής του γνωστού μουσικού παραγωγού G Pal κρατώντας τον ρυθμό με τα όργανά τους, ενώ λικνίζονταν τόσο πάνω στις κερκίδες όσο και στην πίστα που είχα στηθεί!



Τι μου άρεσε: η ατμόσφαιρα κεφιού που επικρατούσε, η πρωτόγνωρη εμπειρία που ζήσαμε, η ενέργεια που μας διακατείχε παίζοντας τα κρουστά μας, ο χορός που ακουλούθησε ενώ είχαμε γίνει όλοι μια μεγάλη παρέα.



Να τα πρώτα δυο βίντεο που τράβηξα χθες το βράδυ στην αρχή της συναυλίας και σύντομα θα δείτε και τα επόμενα δυο, που θα απολαύσετε τόσο τον Κώστα Σημάτο όσο και τον G Pal εν δράσει στη σκηνή!

Links: Pepsi - Max your voice

Sex and the City στην Αθήνα

Ξεκίνησα να παρακολουθώ την ομώνυμη σειρά πριν από περίπου δυο χρόνια, τυχαία μάλλον, μιας και έκλεινα ως χαρακτήρας προς τα Φιλαράκια, παρά προς τις αλλοπαρμένες Νεοϋορκέζες, ηρωίδες της σειράς.

Ήλθε όμως το γύρισμα του χρόνου και διαπίστωσα ότι αυτά που στην αρχή με σκανδάλιζαν, ήλθε και η σειρά μου να τα λουστώ τρόπος του λέγειν, όταν περνώντας τα 30, θέλωντας και μη χόρευα τον χορό του Ζαλόγγου, όπως και εκείνες με τις διάφορες μπακουροκαταστάσεις.



Όταν ξεκίνησε η σειρά το 1998, περιέγραφε τις ζωές τεσσάρων γυναικών, μέσης και ανώτερης τάξης που ζούσαν στην καρδιά της Νέας Υόρκης, το Μανχάτταν και η ηλικία τους ξεκινούσε γύρω στα 30. Έιχαν στυλ, άποψη στο ντύσιμό τους, είχαν τη καριέρα τους, φίλες από χρόνια και αναζητούσαν αυτό που ψάχνουμε όλες μας (έστω και αν το περιτύλιγμα ποικίλει). Την αγάπη και τον έρωτα μέσα από τους συντόφους τους.

Μέσα από τις αφηγήσεις της κεντρικής ηρωίδας, δημοσιογράφου και αργότερα συγγραφέως Carrie Bradshaw, για οκτώ χρόνια απολαμβάναμε τις περιπέτεις των καταπληκτικών τεσσάρων, διανθισμένες με αρκετή δόση αυτοσαρκασμού, χιούμορ, σεξ και τραγελαφικών καταστάσεων στις ζωές τους. Την Carrie, συμπληρώνουν οι Samantha, που ασχολείται με δημόσιες σχέσεις και τρελλαίνεται για σεξ και άνδρες, η Miranda, δυναμική δικηγόρος, ανύπανδρη μητέρα στην εξέλιξη της σειράς και σύζυγος αργότερα και η ρομαντική Charlotte, γκαλερίστρια που ψάχνει εναγωνίως να βρει τον πρίγκηπα του παραμυθιού της.






Τι μ' άρεσε σε αυτή τη σειρά και βλέπω τις επαναλήψεις στο Alter ακόμα: Ότι παρόλο ότι η αμερικανική νοοτροπία είναι σε σημεία διαφορετική από την δική μας μεσογειακή, οι πρωταγωνίστριες μέσα στο σενάριο, δεν φοβήθηκαν να σχολιάσουν είτε με χιούμορ, είτε σαρκαστικά, τις ερωτικές τους απογοητεύσεις, τις επιθυμίες τους, τους φόβους, τις αγωνίες και την ανάγκη τους να βρουν αυτό που ψάχνουν, έστω και αν πρόκειται να τσαλακώσουν την εικόνα τους για χάρη του. Επίσης, ότι οι περσόνες που δημιουργήθηκαν με βάση το ομώνυμο βιβλίο της Candace Bushnell, δεν είναι μονοδιάστατες. Στα αντίστοιχα ελληνικά σήριαλ, επικρατεί δυστυχώς μια υπερβολή, ένας πανικός, λες και όλες οι τριαντάρες γυναίκες που είναι ανύπαντρες βρίσκονται στα όρια της υστερίας μόνο και μόνο στη θέα ενός αρσενικού (εντάξει, εξαιρείται ο Σάκης, εννοείται, δεν το συζητώ! Σάκηηηηηηη....! )

Αν ήταν να επιλέξω την ενσάρκωση μιας ηρωίδας, θα διάλεγα προφανώς την Carrie, λόγω της κοινής μας ενασχόλησης με την καταγραφή σκέψεων και συναισθημάτων, αλλά μάλλον κλείνω προς την Charlotte που γι' αυτήν ο έρωτας είναι πασπαλισμένος με χρυσόσκονη εκ πρώτης (βρε τι πάθαμε!!!). Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γουστάρω την απενοχοποίηση της Samantha πάνω στα θέματα του σεξ, αλλά με δυσκολεύει ότι δεν αφήνει περιθώρια για κάτι άλλο συναισθηματικά, ενώ η εξυπνάδα και οξυδέρκεια της Miranda είναι βασικά, παρόλο που περνάει από σαράντα κρεβάτια για να καταλήξει να είναι μαζί με τον πατέρα του παιδιού της στο τέλος.

Η τεράστια επιτυχία που γνώρισε η σειρά μέχρι και το 2004 που προβάλλονταν, πιστεύω ότι οφείλεται σε αυτό το αβανταδόρικο θέμα που τελικά άγγιξε πολύ περισσότερες γυναίκες στα -άντα τους, από ότι μια μυθοπλασία γύρω από τέσσερις χαρακτήρες θα μπορούσε εν έτει 2000. Ενώ τα Φιλαράκια ήταν τελικά το γλυκό τέλος μιας εφηβείας και αρχή της ενηλικίωσης, το Sex and the City, μας έδειξε πως η ζωή έχει από όλα όταν είσαι νέα γυναίκα, μόνη και ψάχνεις, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος!!!

Marialena, 04/07/2007

Links: Sex and the City from Answers.com
Who's your celeb dream date?

Sex and the City: Music Video (Carrie and Mr. Big's never ending love story...)

Να κοιτάμε μέσα μας

Third Eye Nirvana

Όλοι έχουμε τρία μάτια – δύο για να βλέπουμε έξω και ένα για να βλέπουμε μέσα μας.

Γιατί να θέλουμε να βλέπουμε μέσα μας ότι όλα συμβαίνουν «εκεί έξω»;

Διότι ο θησαυρός που ψάχνουμε είναι μέσα μας, όχι έξω.

Ποιος θησαυρός; Ο θησαυρός της ομορφιάς, της αλήθειας, της γαλήνης και της ευτυχίας.

Έχουμε ήδη ό,τι ψάχνουμε. Είμαστε ήδη εκπληκτικά όμορφοι.

Είμαστε ήδη γαλήνιοι και γεμάτοι αγάπη.

Πώς και δεν το γνωρίζουμε αυτό; Απλώς, δεν κοιτάμε ποτέ μέσα μας, πέρα από επιφανειακές αναμνήσεις ή πρόσφατες εμπειρίες,

κι έτσι δεν βλέπουμε ποτέ τον δικό μας πλούτο.

Είναι σοφό να βρίσκουμε μία στιγμή για να σταματάμε, να κοιτάμε μέσα μας και να βλέπουμε.

Δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε ή να ψάχνουμε.

Απλώς να κοιτάμε μέσα μας και να έχουμε επίγνωση!




σ.σ. Ευχαριστώ τη φίλη Κατερίνα για αυτό εδώ το μήνυμα. Μαριαλένα

Αυτό το καλοκαίρι...

Θυμάμαι πέρσι το καλοκαίρι που ήταν από τα δυσκολότερα που είχα περάσει ψυχολογικά. Η δουλειά είχε αυξηθεί απελπιστικά πολύ και ήμουν ράκος. Δε φτάνει που είχε χαλάσει μια φιλία που είχα επενδύσει πάνω της, από το τίποτα, όπως νόμιζα τότε, είχα και τα ανακούρκουδα ψυχολογικά μου να με στριμώχνουν στη γωνία μαζί με το γεγονός ότι το αγόρι που ήθελα με έφτυνε κανονικά και ας πίστευα εγώ το αντίθετο. Πήγα για λίγες μέρες στο εξοχικό και μετά στη Μάλτα που μου άφησε καλές εντυπώσεις σαν προορισμός.





Επιστροφή, Σεπτέμβρης, ξαναβρίσκομαι με έναν σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μου, χλαπάτσα άγρια. Χαλάει και άλλη μια φιλία λόγω μαλακίας του άλλου μέρους, ξεκινάω ενεργειακή θεραπεία και ομοιοπαθητική και νομίζω πως ισορροπώ. Νοέμβρης και γελιέμαι αγάπη μου, πολύ άγρια. Σπάω το πόδι, δυο μήνες στο κρεββάτι, η ζωή αλλάζει στο δευτερόλεπτο. Γενάρης και αρχίζω να κυκλοφορώ ξανά, ταξιδάκι στη Θεσσαλονίκη σε φίλους, χτυπάει και η καρδιά πάλι δυνατά με το αγόρι που με έφτυνε. Φλεβάρης, απόκριες ξανά Θεσσαλονίκη, η ώρα της γαϊδουρινής συμπεριφοράς είχε σημάνει. Πάρε να χεις, το φτύσιμο ήλθε τότε. Σ' ερωτεύθηκα τρελλά βρε μπαγάσα, το κατάλαβες ποτέ σου αυτό? Του Αγίου Αγαπούλιου, με θυμάμαι και ο "χλαπάτσας" να μου πει πως είμαι η αγάπη της ζωής του, άφερημ, τι να του πεις του χριστιανού μετά, θέλω κι άλλο? Και γω σε αγάπησα και το ξέρεις τι σήμαινες για μένα βρε ξωτικό του δάσους, το ξέρεις κι ας μαζί δεν κάναμε και χώρια δεν μπορούσαμε. Όσο θυμάμαι τη μπλε μας αύρα μαζί ένα βράδυ... Μαθήματα σιάτσου, εξισορρόπιση ενέργειας και θεραπευτικό χάδι, να ανακουφιζόμαστε. Μοναξιά. Πάσχα στο εξοχικό, λίγα και καλά, νταβαντούρια, άστα για άλλους. Μάης, η δασκάλα μου αμφιβάλει αν θα τα καταφέρω λέει, λόγω πάθησης να συνεχίσω σπουδές στο σιάτσου. Κλονίζομαι και συ τέκνον βρούτε? Στο μυαλό είναι όλα μα... Πάρτυ στο Μερσέντες, περνάμε καλά, γνωρίζω νέους φίλους βλέπω παλιούς, στιγμές χαράς και κεφιού με την μπλογκοπαρέα. Χανόμαστε ξανά, δουλειές, υποχρεώσεις, περιμένω τι άραγε? Με θυμήθηκε και ο "γάιδαρος" και η φίλη με τη "μαλακία". Να πούμε τί βρε παιδιά, αν κουνιούνται οι βάρκες στο λιμάνι? Κάτι με τρώει, αλλά δεν ξέρω τι μέχρι που καταλαβαίνω ότι λέγεται "έλλειψη αγάπης" από το περιβάλλον. Σβουριχτή μου ρθε, άλλο να το λες και άλλο να το καταλαβαίνεις! Μοναχικότητα, διαισθητικότητα, έμπνευση, γραφή συστηματικά. Εκδρομές με τη μηχανή-- απόλαυση σε δύο τροχούς! Ιούνιος, ψάχνω να βρω τη χαμένη μου εσωτερική ηρεμία, ακούω αγαπημένες μουσικές και βλέπω ταινίες που έχω κατεβάσει και σχετίζομαι με τους πρωταγωνιστές. Μήπως θα μπορούσα να είμαι η Beatrice Potter, ή η λατρεμένη μου Constance Chatterley? Ξέρω εγώ... στη φαντασία όλα επιτρέπονται! Η εισπνεόμενη λέει ο γιατρός πως δεν είναι ακόμα ασφαλής. Πρέπει να περιμένουμε να δούμε τα προβλήματα από τη μακροχρόνια χρήση και μετά μπορεί να την πάρω. Μα φάρμακο είναι αυτή ή φαρμάκι? Βραδάκι Τρίτης τηλέφωνο ο αδελφός μου στους γονείς μας, "Παντρεύομαι στις 21 Ιουλίου θα έλθετε στο γάμο?" Σοκ!!! Η σφαλιάρα μου ήλθε ουρανοκατέβατη. Εκείνο το βράδυ, μεγάλωσα για άλλη μια φορά μέσα σε μια νύχτα. Πρώτα στα 11 και τώρα στα 36, χώρια όλα τα άλλα. Σαν ένα χέρι από το πουθενά να με άρπαξε και να με πέταξε σε άλλο μέρος, άλλη ζωή από εδώ και μπρος. Τέρμα τα ψέματα, πάπαλα. Ο μικρός παντρεύεται, Θεέ μου! Θα μείνει στο κάτω σπίτι, εγώ από πάνω. Η μέλλουσα σύζυγος δύσκολος άνθρωπος, είμαστε αντίθετοι χαρακτήρες, προβληματίζομαι για την συγκατοίκηση. Σκάσε και κολύμπα! Παίρνω τις αποφάσεις μου. Ποτίζω τον κήπο και κλαίω, δεν θα έχω δικαιοδοσία πια σε αυτόν πολύ σύντομα, μιας και ανήκει στο ισόγειο. Κοιτάω τη πασχαλιά μου, τον κρυφό έρωτα, τη λεμονιά, το πεύκο μου και όλα τα άλλα φυτά που ποτίζω και ελπίζω να μην ξεραθούν αν παραμεληθούν στη φροντίδα τους από το ζευγάρι. Ο αδελφός μου μετακόμισε ήδη κάτω, τον βλέπω σπάνια πια, άδειασε το σπίτι, έστω και αν όταν μέναμε μαζί δεν λέγαμε και πολλά, αλλά τουλάχιστον βλεπόμασταν. Το ύπουλο συναίσθημα της άδειας φωλιάς με διακατέχει. Σαν να λείπουν όλοι σε διακοπές διαρκείας και εγώ να έχω μείνει πίσω... Με πιάνω να θέλω να το βγάλω από πάνω μου μα δεν μπορώ να το αφήσω να με κατακλύσει. Μαζεύω τα κουράγια μου για να αντέξω τις αναταράξεις σε αυτήν τη μεταβατική περίοδο.




Painting by Mary Cassatt, "Summertime", 1894





Καύσωνας και ασκήσεις υπομονής στην αντράλα, η φονική πυρκαγιά ξεσπά στην Αττική, καταστέφεται η Πάρνηθα. Θρήνος. Ματώνει η καρδιά μου για την γενέθλια πόλη που αισθάνομαι πως μας αποδιώχνει από κοντά της με όλα αυτά. Πανσέληνος και στρέφομαι στο φεγγάρι. Ιούλιος και γυρεύω παρηγοριά στη δασκάλα μου, που με συνοπτικές διαδικασίες μου δείχνει πως δεν είναι διαθέσιμη. Άντε πάλι με τις εξιδανικεύσεις σου, ξύπνα! Αγάπα τον φίλο σου με τα ελαττώματά του. Τελειώνουν τα μαθήματα σε λίγο, έχω να πάρω και το δίπλωμα για μηχανή, καιρός να στρωθώ να διαβάσω τα τεχνικά, γιατί κάνω οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό. Στη δουλειά αρχίζω και το διασκεδάζω παρά τον φόρτο και ξεφεύγω λιγάκι με καλή διάθεση προς αυτούς που εξυπηρετώ. Πάλι καλά! Διακοπές πλησιάζουν και εγώ είμαι ακόμα σε νιρβάνα. Ούτε ένα μπάνιο φέτος, δεν βόλεψε και άλλες τέτοιες δικαιολογίες. Φλερτ, φιλί και χάδι, αρχή και τέλος μοιάζουν να είναι ένα και το αυτό. Η επιθυμία μου για άλλες πολιτείες δείχνει να μην είναι πραγματοποιήσιμη, λόγω τρίτων παραγόντων. Μπορεί να περνούσαμε καλά αν..., δεν πειράζει, αφού δεν...! Επαφές με φίλους και γνωριμίες με αξιόλογα άτομα, ξαναβρίσκομαι με παλιούς γνώριμους και χαίρομαι. Περνάει γρήγορα ο καιρός, αυτό το καλοκαίρι μου μοιάζει πως εξελίσσεται ραγδαία. Ούτε κάτω από το πεύκο μου, δεν έχω αξιωθεί να κάτσω ακόμα, στα μισά ήδη του καλοκαιριού. Τι περιμένω άραγε?


Marialena, 03/07/2007


σ.σ. Προσωπικά όμως πιστεύω ότι ένα φιλαράκι είναι ό,τι καλύτερο για δαύτες τις νύχτες μοναξιάς που δεν ξημερώνουν... (αφιερωμένα με αγάπη στη giotavita, που έχει υπομονή και ακούει ώρες ώρες τις εξομολογήσεις του τρελλού κριαριού και με τσιγκλάει να παίρνω μπρος εκεί που κολλάω!)

Καλή ακρόαση από τον Αντώνη Ρέμο και τους Onirama live στο νέο τους άλμπουμ από το Mad Secret Concerts! Γιατί η ζωή είναι τραγούδι που λέει και ο Domingo, M.

Υ.Γ. Μου έρχονται στο μυαλό κάποιοι στίχοι από άλλο ένα αγαπημένο τραγούδι, αυτή τη φορά του Μιχάλη Χατζηγιάννη: "Που ναι η αγάπη" λοιπόν σε όσους την αναζητούν αφιερωμένο!

Πού είναι η αγάπη που μ' ανέβασε στα σύννεφα
Δώσε μου κάτι τώρα που πέφτω, να σωθώ
πού είναι η αγάπη να μου αποδείξει πριν το τέλος
αν είναι απάτη ή αν είναι κάτι μαγικό

(...)

Σε θέλω εδώ

Image by http://digilander.libero.it

Δήμητρα Γαλάνη - Σε θέλω εδώ

Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Mauro Mengali
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη & Γιώργος Καραδήμος ( Ντουέτο )

Σε θέλω εδώ για να μπορώ
όλα όσα ζω να΄ναι δικά μου
να΄σαι πληγή απ΄την πληγή
να΄σαι χαρά απ΄τη χαρά μου
να΄σαι εδώ γιατί η ζωή
με ένα σώμα δεν αρκεί
σε θέλω εδώ για να υπάρχω

Σε θέλω εδώ για να μπορώ
να΄χω έναν άνθρωπο δικό μου
με τη σιωπή να του μιλώ
όπως μιλάω στον εαυτό μου
και να μοιράζομαι στα δυο
τ΄άστρα το χρώμα το λεπτό
ότι κι αν γίνει καρδιά μου
εσύ να΄σαι εδώ

Να μπορώ να σ΄αγαπήσω
να μπορώ να σε μισήσω
με το βλέμμα να σου δείξω
χωρίς να μιλήσω
τι θέλω να πω

Σε θέλω εδώ να σε κοιτώ
να σε ξυπνώ να σε κοιμίζω
σε θέλω εδώ για να μπορώ
κάτι από αγάπη να θυμίζω
να΄σαι εδώ γιατί η ζωή
με ένα σώμα δεν αρκεί
ότι κι αν γίνει καρδιά μου
εσύ να΄σαι εδώ

Να μπορώ να σ΄αγαπήσω
να μπορώ να σε μισήσω
με το βλέμμα να σου δείξω
χωρίς να μιλήσω
τι νιώθω

Σε θέλω εδώ γιατί η ζωή
με ένα σώμα δεν αρκεί
ό,τι κι αν γίνει σε θέλω
σε θέλω εδώ
σε θέλω εδώ

σ.σ. Απλά, ακόμα ένα υπέροχο τραγούδι, ντυμένο με την αισθαντική ερμηνεία της Δήμητρας Γαλάνη και του Γιώργου Καραδήμου. Σε θέλω εδώ -- ό,τι και αν σημαίνει για τον καθένα μας αυτό!

Καλή ακρόαση, Μαριαλένα (ειδικά αυτή τη νύχτα που λένε πως είναι αφιερωμένη στην αγάπη με τα τρία της επτάρια, να φέρνουν τύχη και ευτυχία στους ανθρώπους, μακάρι!)

Η Πάρνηθα την επόμενη μέρα...

Αθήνα, 5-7-07: Το πλήγμα που υπέστη ο Εθνικός Δρυμός της Πάρνηθας από
την πρόσφατη πυρκαγιά είναι τεράστιο και η ανάγκη για άμεση λήψη μέτρων
αποκατάστασης και προστασίας είναι προφανής. Ωστόσο οι οποιεσδήποτε
ενέργειες πρέπει να σχεδιαστούν και να υλοποιηθούν υπό το πρίσμα των
ιδιαίτερων οικολογικών χαρακτηριστικών του δρυμού.

Με δεδομένο ότι η Πάρνηθα δεν είναι απλά ένα περιαστικό δάσος, αλλά
ένας από τους σημαντικότερους εθνικούς δρυμούς της χώρας, ένας φυσικός
θησαυρός, είναι απόλυτη ανάγκη οι οποιεσδήποτε παρεμβάσεις να σεβαστούν
αυτήν την ιδιαίτερη οικολογική ταυτότητα.

Σε αυτό το πλαίσιο, η περιβαλλοντική οργάνωση WWF Ελλάς ζητά την άμεση
εφαρμογή των ακόλουθων:

• Ολοκλήρωση της διαδικασίας οριοθέτησης του Εθνικού Πάρκου Δρυμού
Πάρνηθας, χωρίς καμία έκπτωση στις υπό ένταξη εκτάσεις.

• Σχεδιασμό και υλοποίηση όλων των αναγκαίων μέτρων αποκατάστασης, με
επιστημονική εγκυρότητα και με γνώμονα τη διατήρηση των οικολογικών
αξιών της περιοχής.

• Απομάκρυνση όλων των εγκαταλελειμμένων και περιττών εγκαταστάσεων που
βρίσκονται εντός των ορίων του Δρυμού και άμεση κατεδάφιση όλων των
αυθαιρέτων στις παρυφές του.

• Περιορισμό στην πρόσβαση του κοινού στις περιοχές που έχουν πλέον
καταφύγει οι πληθυσμοί των άγριων ζώων και οι οικολογικές ισορροπίες είναι
εξαιρετικά λεπτές.

• Εξαίρεση του βασικού ασφαλτόδρομου που οδηγεί στην Πάρνηθα από το
Εθνικό Οδικό Δίκτυο και άμεση μετατροπή του σε δασικό δρόμο.

• Απαγόρευση της κυκλοφορίας σε όλα τα οχήματα και σε όλα τα σημεία του
Δρυμού μετά τη δύση του ηλίου και αυστηρό έλεγχο της κυκλοφορίας των
οχημάτων καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Συγκεκριμένα, απαιτούμε την
απαγόρευση χρήσης των δρόμων για πρόσβαση στο Καζίνο κατά τις νυχτερινές
ώρες –και συνεπώς πρόσβαση μόνο από το τελεφερίκ- και την οργάνωση ενός
συστήματος μαζικής μετακίνησης για το προσωπικό των μόνιμων
εγκαταστάσεων που λειτουργούν στα όρια του Δρυμού.

«Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε τις οποιεσδήποτε δράσεις αποκατάστασης
που θα κριθούν απαραίτητες τόσο από το Δασαρχείο όσο και από τον Φορέα
Διαχείρισης και τους υπόλοιπους αρμόδιους - από απλές υποστηρικτικές
δραστηριότητες έως και συνολικές παρεμβάσεις αποκατάστασης ή υποστήριξης
του οικοσυστήματος», δηλώνει ο Δημήτρης Καραβέλλας, διευθυντής του WWF
Ελλάς. «Είμαστε εδώ για να παρακολουθούμε από κοντά όλες τις εξελίξεις,
και να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα υπάρξει καθυστέρηση ή έκπτωση στο
σχεδιασμό και την υλοποίηση των απαραίτητων έργων», καταλήγει ο κ.
Καραβέλλας.

Τι πέθανε χθες στη Πάρνηθα από τον greekgroover:


Ήδη το WWF Ελλάς – και μέχρι να αποσαφηνιστεί ο ρόλος του - έχει προβεί
στις ακόλουθες ενέργειες:

1. Αυτόνομη χαρτογράφηση της καμένης έκτασης, μέσω δορυφορικών εικόνων,
και εξαντλητική εξέταση και κωδικοποίηση της σχετικής νομοθεσίας. Όλα
τα στοιχεία θα δοθούν στη δημοσιότητα, έτσι ώστε καθένας να είναι σε
θέση να παρακολουθεί τι θα συμβεί από εδώ και στο εξής. Η οργάνωση θέτει
ταυτόχρονα ως πρώτη προτεραιότητα της εθελοντικής Νομικής Ομάδας
Υποστήριξης Πολιτών, τη διερεύνηση καταγγελιών σε σχέση με καταπατήσεις ή
κακή διαχείριση στην ευρύτερη περιοχή της καταστροφής.

2. Ανάλυση της κατάστασης του καμένου δάσους και διατύπωση μέτρων
αποκατάστασης, σε συνεργασία με ειδικούς επιστήμονες και φορείς.

3. Καταγραφή των άμεσων επιπτώσεων της πυρκαγιάς στην άγρια πανίδα,
τόσο σε ότι αφορά τα θύματα της πυρκαγιάς, όσο και τις περιοχές και
συνθήκες της μετακίνησής τους από τα καμένα εδάφη.

4. Περίθαλψη των άγριων θηλαστικών –και ειδικά των τραυματισμένων
ελαφιών- σε στενή συνεργασία με το Δασαρχείο Πάρνηθας και την Κτηνιατρική
Σχολή του ΑΠΘ.

5. Διαρκής ενημέρωση του κοινού και κινητοποίηση των πολιτών για την
προώθηση του αιτήματος της προστασίας των δασών της χώρας μας.

Τέλος, το WWF Ελλάς θέλει να ευχαριστήσει και να συγχαρεί τον κόσμο που
από την πρώτη στιγμή προσέτρεξε κοντά στην οργάνωση με διάθεση
προσφοράς εργασίας και συμπαράστασης. Τονίζουμε ότι το πρώτο ζητούμενο αυτή τη
στιγμή είναι να επιτραπεί στο οικοσύστημα να ανακάμψει και να βρει
τους φυσικούς ρυθμούς του. Καλεί για αυτόν τον λόγο τον κόσμο:

- Να αποφεύγει τις επισκέψεις στην Πάρνηθα, ώστε να μην ασκούνται
περαιτέρω πιέσεις στο οικοσύστημα, αλλά και να μην ενοχλούνται τα ζώα που
έχουν συνωστιστεί σε περιορισμένες περιοχές.

- Να μην προχωρά σε παρορμητικές κινήσεις, όπως το τάισμα των ελαφιών ή
η φύτευση δέντρων, καθώς αυτό μπορεί να προκαλέσει σημαντικές
περαιτέρω επιπτώσεις στο οικοσύστημα, ενώ δυσκολεύει το έργο των ειδικών.

- Να διατηρήσει έντονη την προσοχή του για τον εντοπισμό περιπτώσεων
παράνομων δραστηριοτήτων και να ειδοποιεί άμεσα τις αρμόδιες υπηρεσίες.

- Να συμμετάσχει στην έκκληση του WWF Ελλάς προς τον πρωθυπουργό μέσα
από την ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.politics.wwf.gr με κυρίαρχα
αιτήματα την άμεση κατεδάφιση αυθαιρέτων σε όλα τα δάση και δασικές
εκτάσεις της χώρας, καθώς και την κατάρτιση του Δασολογίου

- Να συμμετάσχει με φίλους και συγγενείς στην αυθόρμητη και ανεξάρτητη
πρωτοβουλία πολιτών για διοργάνωση ανοιχτής διαμαρτυρίας την Κυριακή 8
Ιουλίου, στις 7.00 μ.μ., μπροστά από τη Βουλή.

- Να δηλώσει συμμετοχή στην εθελοντική ομάδα του WWF Ελλάς για τα δάση
στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.wwf.gr

http://www.wwf.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=528&Itemid=72

Υπογράψτε εδώ την έκκληση προς τον πρωθυπουργό:
http://politics.wwf.gr/index.php?option=com_facileforms&Itemid=321

Νύχτα της μεγάλης φυγής

Δεν θυμάμαι πολλά πριν από αυτό, εκτός του ότι πριν τη μεγάλη πυρκαγιά ζούσα μιαν άλλη ζωή. Νομίζω πως ήταν καλοκαίρι, όταν το δάσος παραδώθηκε στις φλόγες και τότε άλλαξαν τα πάντα. Είχε πολύ ζέστη ακόμα και μέσα στο δάσος λίγες μέρες πριν, μα ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο και να όμως που συνέβη.



Δεν θυμάμαι πολλά σας λέω, μην επιμένετε. Βράδυ ήταν όταν οι φλόγες έφτασαν στο βουνό και το σκοτάδι άλλαξε χρώμα. Η κόλαση ήταν εκεί και προχωρούσε αδυσώπητη προς το μέρος μας. Η διαφυγή ήταν αδύνατη, πολλά ζώα δεν τα κατάφεραν κι έμειναν πίσω. Εγώ ξέφυγα, χωρίς να ξέρω που πηγαίνω μες τα σκοτάδια. Κουτρουβάλησα στις πλαγιές, τα πόδια μου έτρεχαν αίμα καυτό όπως οι φλόγες που με κυνηγούσαν, έτρεχα να σωθώ.



Τα δέντρα έσκαγαν, το έδαφος έτριζε, η μυρωδιά του θανάτου ήταν παντού. Η σιγαλιά του δάσους δεν υπήρχε πια, παρά μόνο κραυγές πόνου και οδύνης έφταναν τόσο ψηλά όσο και οι φλόγες που μας περιτριγύριζαν. Έφτασα στα ριζά του βουνού, φώτα παντού, μια άλλη πλάση απλωνόνταν μπροστά μου. Θόρυβος, ζέστη και το δάσος δεν υπήρχε πουθενά στον ορίζοντα για να χωθώ ξανά και να χαθώ μέσα του.


A huge forest fire burns at Parnitha mountain overlooking Athens
Source: Yannis Behrakis, Reuters
Published: Friday, June 29, 2007 3:39 AEST


Σάστισα, ώστε η κόλαση είχε και συνέχεια... Κοιτούσα τα τεράστια κουτιά που ζούσαν οι άνθρωποι μέσα, τα περάσματα που είχαν χαράξει και έκαιγαν από την αποπνικτική ατμόσφαιρα, τα τέρατα που κατευθύνονταν προς το μέρος μου με λαμπερά μάτια που βρυχώταν μες στη νύχτα. Ζάρωσα, στον κόσμο μου αυτός ο εφιάλτης δεν υπήρχε, που ήμουν?



Προσπάθησα να φύγω, μα να πάω που? Σε αυτό το μέρος τα δέντρα ήταν λιγοστά και έστεκαν αμίλητα γύρω από εμπόδια που τους είχαν βάλει οι άνθρωποι. Ζώα ελεύθερα δεν κυκλοφορούσαν, ω Θεέ μου, τι μέρος είναι αυτό που έφτιαξες? Πήγα κοντά σε ένα γέρικο πεύκο και το αγκάλιασα. Το κρατούσα γερά από τον κορμό και τα δάκρυά μου πότιζαν το σκληρό του φλοιό. Τι συμβαίνει γέροντα, πες μου τι συμβαίνει? Παιδί μου, μου αποκρίθηκε, η φύση δεν αντέχει πια. Ο άνθρωπος την κατασπαράζει, δεν βλέπεις? Πεθαίνουμε όλοι σιγά σιγά. Μα γιατί, ρώτησα με αναφυλητά, γιατί την κατασπαράζει, τι του έκανε? Αχ ευλογημένο μου πλάσμα, ο άνθρωπος πια δεν γεννά, αλλά σκοτώνει, θα πεθάνουμε όλοι πάνω σε αυτή τη γή, δεν υπάρχει γυρισμός κατάλαβέ το...



Δεν είπα τίποτα, η λάμψη από τη φωτιά που εξαπλωνόνταν προς το μέρος μας, με έκανε να φύγω ξανά χωρίς επιστροφή. Δεν θυμάμαι πολλά σας λέω για την ζωή μου πριν, μόνο ότι εκεί που ζούσα μέσα στο δάσος, υπήρχε ζωή και τώρα το μόνο που αντίκρυζα ήταν θάνατος, χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι για να σταματήσω το κακό που μας βρήκε. Τώρα οι άνθρωποι με έβαλαν να ζω μέσα σε ένα από τα τσιμεντένια κλουβιά τους που το φως της ημέρας και η δροσιά της νύχτας δεν φτάνουν ποτέ. Δεν με καταλαβαίνουν. Καμμιά φορά ακούω τα πουλάκια να κελαηδούν και νομίζω πως είμαι ακόμα μέσα στο δάσος, εκεί που ζούσαμε ευτυχισμένα όλα τα πλάσματα της Γης. Καλύτερα να μην θυμάμαι πολλά για πριν, γιατί πονάω και που τα σκέφτομαι, άραγε τι ζωή ζουν σε αυτόν τον άγριο κόσμο οι άνθρωποι, χωρίς την ανάσα του δάσους? Πως μπορούν, μου λέτε?

Marialena, 02/07/2007 (αν ένα παραμύθι μπορεί να περιγράψει την οδύνη για το δάσος που χάθηκε εξαιτίας μας και που εμείς μαζί του χανόμαστε)


====================================================

ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ:




Κυριακή 8 Ιουλίου και ώρα 7 το απόγευμα όλοι έξω από την Βουλή.
Απαίτησε την αναδάσωση όλων των καμένων εκτάσεων.
Μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες απαίτησε δράση τώρα .
Μην μείνεις άπραγος αυτή τη φορά .
Πρόωθησε αυτό το μήνυμα σε όσους περισσότερους μπορείς και κατέβα στους δρόμους στην πιο μαζική συγκέντρωση για το περιβάλλον.

Ψηφίστε εδώ για να μην μείνετε αμέτοχοι στη δράση! Μας αφορά όλους η πρωτοβουλία:
Actclik.com
========================================================

Links: Πάρνηθα: η επόμενη μέρα! στο Χαμομηλάκι
Μην μείνεις αμέτοχος! στους Ανώνυμους Μελαγχολικούς
Σώσαμε το Καζίνο, χάσαμε το Δάσος: ANIMA.GR

Το ολόγιομο φεγγάρι του Ιούλη

Ω! Σελήνη εσύ δοξαστική, πόσο απόμακρα μεγαλόπρεπη είσαι!

Σάββατο βράδυ και το φεγγάρι έχει πάρει ένα παράξενο πορφυρό χρώμα, ο δίσκος του δε ολοστρόγγυλος με προκαλεί να τον κοιτάζω μόλις έχει νυχτώσει. Η διάθεσή μου επηρρεάζεται από την Πανσέληνο! Τα μάτια μου νοτίζουν μόλις αγγίξω το συναίσθημα έστω και φευγαλέα μέσα από κάποια ερεθίσματα. Είναι ήδη 10 το βράδυ και τραβώ τις πρώτες μου φωτογραφίες. H μεγαλοπρέπειά της εμφανίζεται αργά στον ουρανό, ανησυχώ ότι δεν θα βγει απόψε. Να την όμως πρόβαλε σε πείσμα των συννέφων που την κρύβουν πρόσκαιρα. Η ώρα περνά και στις 3 το πρωί το ξανασυναντώ στην άλλη μεριά του ουρανού να φέγγει λαμπερό πάνω από τον αττικό ουρανό. Το απαθανατίζω μαγεμένη από την όψη του. Σε λίγες ώρες θα είναι παρελθόν και αυτή η νύχτα της Πανσέληνου του Ιουλίου του 2007. Λέτε ο Φεγγαρόφωτος με την Ηλιογέννητη να έσμιξαν ξανά και αυτή τη νύχτα?





photos by Marialena, 2007

Bonus Track: Ελευθερία Αρβανιτάκη live-Θα πιώ απόψε το φεγγάρι

Tha Pio Apopse To ...

Καλή ακρόαση! (σ.σ. αφού πατήσετε το pause στο player που βλέπετε στα δεξιά σας πρώτα ;-D)

Marialena, 30/06 - 01/07/2007