Friday, November 09, 2007

Λειβαδιά: Η πόλη της Λήθης και της Μνημοσύνης!

Θυμάμαι πως από την πόλη της Λειβαδιάς είχα περάσει προ αμνημονεύτων χρόνων, όταν έφηβη ακόμα πήγαμε οικογενειακή εκδρομή στους Δελφούς και αυτή ήταν η ανάμνηση που είχα από το πέρασμα μέσα από αυτήν τη πόλη.

Όμως, με την ευκαιρία των τακτικών εξορμήσεων με τις μηχανές, η ιδέα να πάμε μια Κυριακάτικη βόλτα στη Λειβαδιά με τα σκούτερ μας με βρήκε να έχω ενθουσιαστεί από την ιδέα και μόνο. Αυτή τη φορά δεν οδηγούσα εγώ μηχανή, αλλά μου έκανε την τιμή να με πάρει ως συνοδηγό του ένας καλός φίλος, που εγκαινίαζε σε μακρινές διαδρομές το ολοκαίρνουριό του Suzuki Burgman 650 Executive και εκεί αισθάνθηκα να κάθομαι σε βασιλικό βάθρο.


Οι τρεις οδηγοί μας (καμπαλέρος) με τα σούπερ σκούτερ τους!

Ως συνοδηγός, διαπίστωσα πως η Εθνική Οδός Αθηνών Λαμίας μέχρι τη Θήβα που στρίψαμε, είναι για κλάμματα. Διαφορές υψομετρικές στα οδοστρώματα, λακούβες, απρόσεκτοι οδηγοί, μας έκαναν να λαχταράμε κάθε τρεις και λίγο, ειδικά τώρα που οδηγούσαμε μια μηχανή στο Εθνικό Δίκτυο! Η διάθεση όμως παρέμενε ακμαία και όταν φτάσαμε επιτέλους στη Λειβαδιά, η παρέα που ήξερε το μέρος μας οδήγησε στις πηγές της Κρύας, όπου αγαλλίασε η καρδιά μου από το θέαμα.


Καθότι η αδυναμία στις σούπερ μηχανές δεν κρύβεται... (καταραμένη φτώχεια!)




Η παλιά πόλη της Λειβαδιάς με το κάστρο να δεσπόζει και τον ποταμό Ερείκυνα να ρέει σχηματίζοντας ρυάκια, καταρράκτες και λίμνες, μέσα σε πλούσια βλάστηση στις όχθες!
Καθήσαμε για καφέ στο Ξενία που ήταν και η τελευταία μέρα λειτουργίας πριν το χειμώνα και από κει αντικρύζαμε την όμορφη θέα και τις δυο πηγές της Λήθης και της Μνημοσύνης που έφερναν στον νου μου άλλους συνειρμούς που γύριζαν πολύ πίσω στην Μυθολογία και την αρχαιότητα!









Στη συνέχεια και αφού είχαν κατακλύσει τη πόλη οπαδοί της ΑΕΚ για αγώνα με τον τοπικό Λεβαδιακό, φύγαμε οδικώς και πήγαμε στον Καρακόλιθο, μια τοποθεσία προς Αράχωβα, 11 χλμ μακριά από την πόλη, για να φάμε στις τοπικές ταβέρνες με τα ντόπια κρέατα, τυριά και γαλακτοκομικά. Στο τέλος του λουκούλειου γεύματος, απολαύσαμε μια τσανάκα από φρέσκο γιαούρτι με μυρωδάτο μέλι, που προσωπικά είχα λυσσάξει να φάω από την ώρα που καθήσαμε στο τραπέζι (είμαι γλυκοδόντα, τι να κάνουμε?)




Οι κατατοπιστικές ταμπέλες για να χορτάσουμε την πείνα μας στον Καρακόλιθο!!!


και το νοστιμότατο μέλι με γιαούρτι της "γκαστρωμένης" γλυκοδόντας!

Κάναμε μια στάση για καφέ στην Αλίαρτο και καθώς το σούρωπο σιγά σιγά έβαφε τον ορίζοντα με το μαύρο του πέπλο, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για Αθήνα. Αέρας αρκετός στην Εθνική, κίνηση εξίσου και εμείς με όλα τα ερεθίσματα από την ωραία μας εκδρομή, φτάσαμε το βράδυ στην πρωτεύουσα, κατάκοποι αλλά πανευτυχείς για την παρέα και την εμπειρία που είχαμε!

Links: Λειβαδιά: Πληροφορίες και Ιστορία

Μαριαλένα, 11/10/2007

9 comments:

MenieK said...

λοιπόν, μικρή μου, βλέποντας την BMW στη φωτό, τι θυμήθηκα... Χρόνια πριν, δεκαετία του 90, στις 7.00 το πρωί, κατεβαίνοντας την Κηφισίας, με το φοβερό παπί μου (από φοιτήτρια το ίδιο) παρέα με άπειρα παπιά και μικρού κυβισμού μηχανές (καθώς, τότε, δεν ήταν τόσο εύκολο να αποκτήσεις μεγάλη μηχανή ή αυτοκίνητο). Κίνηση φοβερή και κινούμαστε μέσα από τα αυτοκίνητα ώσπου στο ύψος του President φρακάρει η ουρά των μηχανών από ένα τεράστιο BMW με μπαγκαζιέρες κλπ που φυσικά δεν χωράει...Οπότε στο φανάρι πιτσιρικάς με παπί, φτάνει δίπλα στον τύπο και του λεει, ξέρεις μ' εκείνο το μάγκικο ύφος των μηχανόβιων πιτσιρικάδων:
-Ρε φίλε, δεν μπαίνεις στην ουρά των αυτοκινήτων αυτό δεν είναι μηχανή, Cinquecento με δυο ρόδες είναι...

Marialena said...

Πολύ καλό Μενάκι μου... ολόκληρο θηρίο είναι η R 1200 LT, που να χωρέσει ανάμεσα στα παπιά?

Αχ, να δεις εγώ τι έπαθα με δαύτη, εκτός από την φωτό που βλέπεις που μου έπεσαν τα σάλια, μετά από λίγες μέρες είδα τον πατέρα ενός φίλου μου, να έρχεται για καφέ με μια ολόιδια και έμεινα κόκκαλο...

έχουμε και εμείς τις αδυναμίες μας, βλέπεις! Είναι κούκλα η άτιμη!

panagiota said...

Ωραίες μηχανές,υπέροχες φώτο!Κι εσυ μια κούκλα της ασφάλτου.
Θα το πω όμως κι ας το πάρει το ποτάμι.Θρεμένα τα βλέπω τα σουτερόπαιδα.Το γιαούρτι με το μέλι φταίει?.........

Marialena said...

Χα,χα,χα... αμαρτία εξομολογουμένη, ουκ εστί αμαρτία! Τι να σου πω, επειδή είναι γενικό το φαινόμενο της "νταγλαροσύνης" στα σκουτερόπαιδα, φαίνεται πως στους άνδρες που οδηγούν σκούτερ ανοίγει η όρεξή τους γενικότερα!!!

Αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις βέβαια στον κανόνα, αλλά μεταξύ μας, που να τις βρεις κιόλας. Ο νοών νοείτω. Σκουτερικά φιλάκια!

υ.γ. και το μέλι με το γιαούρτι ήταν νοστιμότατο, φρέσκο και ντόπιο

fresco said...

η Ελλάδα δεν παίζεται ρε παιδιά...

καλό είναι και το εξωτερικό, αλλά με την ελληνική ΕΠΑΡΧΙΑ δεν συγκρίνεται με τίποτα...

δεν μπορείς να βάλεις στην ίδια ζυγαριά τον εντυπωσιασμό για την πρόοδο και την αναγεννησιακή κουλτούρα της Ευρώπης με τη ζεστασιά ενός μικρού χωριού σε μια από τις πανέμορφες "γωνιές" της χώρας μας...

δεν μπορείς να εξισώσεις την αμηχανία μπροστά στο αχανές των αμερικανικών πόλεων με την ομορφιά της εεληνικής φύσης...

δεν μπορείς να βάλεις στο ίδιο τσουβάλι με τη μυστηριακή ατμόσφαιρα την ανατολής ακόμη και το πιο ταπεινό ταβερνάκι στο πιο απόμακρυνσμένο χωριό, όπου θα πιάσεις κουβέντα και θα πιείς τα τσιπουράκια σου με τα γεροντάκια...

απλά...δεν μπορείς...

panagiota said...

Μπορείς φρεσκούλι μου μπορείς!Οπου υπάρχουν "άνθρωποι"μπορούμε να έχουμε τις ευτυχισμένες μας στιγμές!
Στην Αμερική δεν εχω πάει αλλά ήπια grappa με γεροντάκια στην Κάτω Ιταλία ,τραγούδησα με τους ψαράδες στην λίμνη του Lugano(πριν πολλά χρόνια)και προσπάθησα να....αρμέξω αγελάδα στην Γερμανία σ'ενα χωριο που μόνο αγροτόσπιτα και σταύλους είχε.Να μην πω και άλλα,κουραστική θα γίνω....Η φύση παντού μπορεί να προσφέρει τις ομορφιές της αρκεί να την σεβόμαστε και να την προστατεύουμε και να υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμούν και αγαπούν αυτόν τον πλανήτη που μας έδωσε ο Υψιστος.
Εχω άδικο Μαριαλένα μου?

Marialena said...

@ Fresco: όχι δεν συγκρίνεται αυτή η μικρή κουκκίδα στον παγκόσμιο χάρτη που την βάφτισαν Ελλάδα Φρέσκο μου. Γιατί μέσα από τις αντιθέσεις της, τα βουνά και τα πελάγη της, τα χωριά και τα οροπέδιά της, γεννηθήκαμε και εμείς από το ίδιο υλικό και ζούμε αναπνέοντας τον αέρα του θυμαριού και της αρμύρας.

Όμως σαν τον Οδυσσέα και εμείς, παίρνουμε την τριήρη μας και χανόμαστε ως την άκρια του κόσμου, γεμίζει η ψυχή από χρώματα και αρώματα και επιστρέφουμε πάλι πίσω στην μικρή-μεγάλη χώρα μας για να διηγούμαστε πόσο διαφορετικός είναι ο υπόλοιπος κόσμος.

Πολύ ωραίες οι εντυπώσεις σου, σ' ευχαριστώ που τις μοιράστηκες μαζί μας έστω και επιγραμματικά. Ως λάτρεις των ταξιδίων θα επανέλθουμε σε τέτοια θεματολογία!

@ Παναγιώτα: Ο Έλληνας, ψυχούλα μου, όπου και να πάει κουβαλάει την πατρίδα του μέσα του και αυτό του δίνει φτερά και προκόβει ανά τον κόσμο. Δεν έχεις άδικο και εγώ μαζί σου είμαι σε αυτά που λες?

υ.γ. Αγελάδα στη Γερμανία? Βρε συ, χάθηκαν τα Μάλγαρα ή η Ημαθία???

Suspect said...

ωραιες βολτες, ωραιες στιγμες

Marialena said...

Ναι έτσι ακριβώς όπως το λες αγαπητέ μου, ...στιγμές! Καλημέρα!