Sunday, December 02, 2007

Θεσσαλονίκη μου!

Χθες βράδυ αργά, πήρα στα χέρια μου ένα βιβλίο που είχα παραγγείλει και περίμενα από καιρό για σένα, Αρχόντισσα του Βορρά. Μέσα στην ησυχία της νύχτας που προχωρούσε, ξεφύλιζα τις σελίδες του και ρουφούσα αχόρταγα τις πληροφορίες και τις εικόνες από τη Θεσσαλονίκη "μου". Καθώς προχωρούσα, με έπιασε ένα ρίγος και η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά φτάνοντας ο απόηχος μέχρι το στέρνο μου.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, παιδί αυτής της πόλης είμαι και ακόμα και τώρα είναι η πόλη μου, οι αναμνήσεις μου, το παρόν μου. Μα εσύ Θεσσαλονίκη μου, είσαι βαθιά κρυμμένη στο υποσυνείδητό μου, είσαι κομμάτι μου αφανέρωτο, είσαι ο κρυφός μου πόθος!

Free Image Hosting at allyoucanupload.com
Image by http://diadromes.pblogs.gr

Είσαι όμορφη μέσα στην ασχήμια σου, Θεσσαλονίκη μου. Από την είσοδό σου Δυτικά μέχρι το αεροδρόμιο, από το βιομηχανικό σου Βορρά μέχρι την απεραντοσύνη του θαλασσινού Νοτιά σου, είσαι ετερόκλητα γοητευτική. Έχω μια ξεθωριασμένη φωτογραφία που παριστάνω τον Ποπάυ, ήρωα των νηπιακών μου χρόνων, μπροστά από το Θέατρο Μακεδονικών Σπουδών, όταν ο αδελφός μου προωράκι 6 μηνών φιλοξενείτο στο ΑΧΕΠΑ στη θερμοκοιτίδα. Το ΑΧΕΠΑ το θυμάμαι, έστω και αν έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια...

Μετά επέστρεψα στην πενταήμερη του σχολειού μου και περπάτησα στην Αριστοτέλους, ήπια τον καφέ μου για πρώτη φορά με θέα την Πλατεία, πήρα ως ανάμνηση μια κόκκινη μπαντάνα που την έχω πάντα δεμένη στο λεβιέ του κιβωτίου στο αυτοκίνητό μου, ίσως για να σε θυμίζει, ίσως για να με φέρει ξανά κοντά σου κάποτε. Ανέβηκα στον Λευκό Πύργο και έμαθα την ιστορία του, επισκέφθηκα τις βυζαντινές εκκλησιές σου. Έφαγα τα ξακουστά σουτζουκάκια του Ρογκότη στο λιμάνι, πήρα το πρώτο μου γεμιστό τσουρέκι από τον Τερκενλή που η νοστιμιά του δεν μοιάζει με κανένα άλλο, πήγα μέχρι το Πανόραμα στην άκρη του Χορτιάτη για να θαυμάσω τη θέα της πόλης από ψηλά, δοκίμασα και τρίγωνα!

Free Image Hosting at allyoucanupload.com
Image by www.focusmag.gr

Περπατώντας μιαν ακόμα φορά στη Καμάρα, ανακάλυψα τον Ναό του Αγίου Παντελεήμονος, ανήμερα της γιορτής του, όταν πηγαίνοντας για τον Αγιο Δημήτριο, πρόσεξα μια εκκλησία με στοιχεία ύστερα ρωμαϊκά στην κατασκευή της τοιχοποιίας του και στον γυρισμό, χωρίς να ξέρω δρόμους και αριθμούς, πήγα πάλι στο ίδιο μέρος και προσκύνησα την εικόνα από τον 13ο αιώνα που φυλάσσεται εκεί, σε αυτόν τον μικρό ναϊσκο που οι πιστοί φρόντιζαν με αγάπη περισσή. Ιασονίδου και Αρριανού γωνία.

Και ξαναγύρισα αργότερα για τον γάμο συναδέλφου, στον Ιερό Ναό Κυρίλλου και Μεθοδίου παντρευότανε και εμείς κλείσαμε ξενοδοχείο στην Βασιλίσσης Όλγας. Χριστούγεννα ήταν θυμάμαι, τέτοιος καιρός. Πήγα από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό με το λεωφορείο μέχρις εκεί και «κάτι» με έπιασε όταν έφτασα στη γειτονιά της παραλίας. Πολύ αργότερα έμαθα πως εκεί ήταν τα σπίτια των εβραίων της Θεσσαλονίκης και συνέβησαν διάφορα πριν και μετά την κατεδάφισή τους. Ο γάμος εξελίχθηκε σε ένα τρικούβερτο ποντιακό γλέντι, όπου εμείς οι «Αθηναίοι» σαν χαζά κοιτούσαμε τα σόγια να εναλλάσσονται στη πίστα χορεύοντας ποντιακούς χορούς. Κι έπειτα περπάτησα ξανά στο κέντρο στην αγορά και ψωνίζαμε δωράκια για γκόμενους με τις συναδέλφους από μικρά μαγαζάκια στην Ερμού, παρέα με το παραδοσιακό Τερκενλή ανά χείρας για το σπίτι.

Free Image Hosting at allyoucanupload.com
Image by http://fps.gr

Πέρασε ο καιρός και μιαν άνοιξη πήρα ξανά το τρένο και έφτασα κοντά σου Θεσσαλονίκη μου για να επισκεφθώ φίλους. Και είδα την Αρχαία Αγορά και μαγεύτηκα ειδικά όταν την αντίκρισα νύχτα να φωτίζονται τα αρχαία ερείπια με μεγαλοπρέπεια. Περπάτησα ξανά στη παραλία σου, πριν τα έργα, πήγα στο Μπιτ Παζάρ να χαζέψω αντίκες και εκεί που δεν το περίμενα, ήλθε ο έρωτας σαν τον Βαρδάρη, να με συνεπάρει Πλανεύτρα μου… Κι έφυγα πάλι μεθυσμένη από το απροσδόκητο και με έναν λόγο παραπάνω για να σε έχω στη καρδιά μου.

Ξαναγύρισα έναν χρόνο κοντά πριν, μόλις έγιανε το πονεμένο πόδι μου με λαχτάρα να έλθω ξανά να σε νιώσω. Έτσι γνώρισα την παραλία της Αρετσούς και το Ντεπώ, το Φάληρο και το Καραμπουρνάκι. Κι έλεγα από μέσα μου, πόσο θα μου άρεσε να έμενα σε αυτές τις γειτονιές, να αντικρίζω τον Θερμαϊκό στην ανατολή και τη δύση.
Πήγαμε και στην πλατεία Άθωνος, στα ταβερνάκια με τους νόστιμους μεζέδες και τη διακόσμηση από παλιά ελληνική ταινία, ήπιαμε και το ποτό μας χαζεύοντας την θέα από τον ανακαινισμένο πύργο του ΟΤΕ στην Έκθεση. Και εκεί είχα τους φίλους μου να μου εξηγούν τις γειτονιές και τα κατατόπια σου, πόλη μου μάγισσα και να τα βλέπω όλα μαγικά από ψηλά.

Free Image Hosting at allyoucanupload.com
Image by www.rottweilers.gr-com

Αχ, Θεσσαλονίκη μου αν μπορούσες να με νιώσεις… Κάποιοι γνωστοί με κίνητρο τον έρωτα για παιδιά δικά σου, αφήνουν τη βολεμένη τους ζωή στην Αθήνα και ανηφορίζουν να αλλάξουν ζωή στην αγκαλιά σου. Χαίρομαι για την τόλμη, για την τρέλα της υπέρβασης, να αλλάξεις πανιά στα βόρεια, ίσως και ανομολόγητα να ζηλεύω κατά βάθος που εγώ είμαι ακόμα δειλή για κάτι τέτοιο και μέσα μου ονειρεύομαι σε ένα όνειρο όμοιο σχεδόν με επτασφράγιστο μυστικό που θα το πάρω μαζί μου, ότι θα έπαιρνα την μηχανούλα μου παρέα και θα διέσχιζα τους δρόμους σου ξανά, ανακαλύπτοντας την Άνω Πόλη, τη Περαία, το Σέιχ Σου ή με το αυτοκίνητο παρέα θα έφτανα ξανά μέχρι τον Όλυμπο και την πανέμορφη Πιερία, ή θα εξορμούσα για να γνωρίσω την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη που είναι terra incognita για μένα ακόμα.

Λένε πως οι άνθρωποι που αναπνέουν τον αέρα σου Θεσσαλονίκη μου, είναι διαφορετικοί από εμάς τους Νοτίους. Πιο ανθρώπινοι ακόμα, πιο άμεσοι, λιγότερο απόμακροι από εμάς εδώ τους «πρωτευουσιάνους». Πες μου αγαπημένη μου, από πού και πότε εμείς οι δυο έχουμε ξανασυναντηθεί, ποια γονίδια κουβαλάω που έχουν το όνομά σου χαραγμένο ανεξίτηλα μέσα μου? Μέσα στο όνειρο, σε μια καινούργια ανατολή που θα ήταν όλη δικιά μου καθώς ο ήλιος θα ξεπροβάλλει από τον Θερμαϊκό και θα φωτίσει ξανά τα μνημεία της μυριόχρονης ιστορίας σου, έτσι ονειρεύομαι πως θα εξελιχθεί το όνειρο, αυτό το μύχιο, σιωπηλό νανούρισμα που με κoυλαντρίζει για να πείθω τον εαυτό μου ότι υπάρχει ένα καλύτερο αύριο.

Free Image Hosting at allyoucanupload.com
Image by www.rottweilers.gr-com

Γι’ αυτό και μόνο σ’ ευχαριστώ Θεσσαλονίκη μου!

© Marialena, 02/12/2007

Υ.Γ. «Κι αν δεν ανέχεσαι τα βουρκωμένα μάτια
αν δεν μπορείς τις μακρινές διαδρομές,
στη Σαλονίκη να μην έρχεσαι ποτέ
τις Κυριακές, τις Κυριακές...»

Πέγκυ Ζήνα, «Στη Σαλονίκη»

13 comments:

RedHat said...

Σε ευχαριστώ για την αγάπη που δείχνεις στην πατρίδα μου.Γεννήθηκα στην Καλαμαριά,κολυμπούσα τα καλοκαίρια στο Καραμπουρνάκι,εκανα βόλτα στην Αρετσού και στην Αριστοτέλους,για να ερθω τελικά να μείνω στην Αθήνα.Ολα οσα εγραψες ειναι αληθινά και δεν το λέω για να ευλογήσω τα γένεια μου (που δεν εχω!)Μα πιο αληθινο απο ολα ειναι η διαφορετικότητα των ανθρώπων απο εκει πάνω.Και χαίρομαι οταν μετα απο τοσα χρόνια στην Αθήνα ,διακρίνουν αυτη την διαφορά σε μένα.Καλη βδομάδα.

An-Lu said...

;-))))

Anonymous said...

Μακάρι τέτοια εποχη του χρόνου να κάνω κ εγώ χριστουγενννα στην Αριστοτέλους. Σ'ευχαριστω, γιατι μου θυμισες για τι ακριβώς διαβάζω!
187 κ σημερα! :)

panagiota said...

Πόσα τραγούδια να σου γράψω?
-σ'αναζητώ στην Σαλλονίκη ξημερώματα...
-μα εγώ θυμάμαι την Σμαρώ και την Καλαμαριά...
-θεσαλλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα,εσυ που βγάζεις τα καλύτερα παιδιά....
-για Θεσαλλονίκη -Αθήνα....
Μάλλον κάποιο γονίδιο δικό μας θα έχεις!Δεν εξηγείται αλλιώς!
Ελα εσύ,κι έχουμε να πούμε πολλές ιστορίες που δεν τις γράφει η"ιστορία"αλλά μεταδόθηκαν στόμα με στόμα απο γενιά σε γενιά.
Λίγα είπαμε για τους Εβραίους και καθόλου δεν μιλήσαμε για τους Αρμένιους και τους Ούννους που έφεραν στην Σαλλονίκη οι Γερμανοί στην κατοχή.
Ούτε για τις βάρκες των προσφύγων που προσάραξαν στο έλος της Αρετσού...
Σε φιλώ καραμελένια μου!
Η Θεσσαλονικιά....

Anonymous said...

ΜΆΝΑ ΕΊΝΑΙ ΜΌΝΟ ΜΙΑ&ΟΙ ΜΑΥΡΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΡΥΘΜΌ ΜΕΣΑ ΤΟΥς-----------------------------------------------επίσης ο Ψωμιάδης, ο Παπαγεωργόπουλος, η υποθαλάσσια,οι μεζέδες στην πλατεία Άθωνος, ο εμετός του δράκου στη Νίκης,και όλο το υπόλοιπο μπλιάχ εκτός απ΄τον αδερφό μου

Agobooks said...

Μετά από ένα διάστημα προβλημάτων μα την υγεία μου και όχι μόνο, είμαι ξανά εδώ.
Καλός σε βρήκα !

Suspect said...

βιοι αντιθετοι:

http://suspect-enjoys-the-silence.
blogspot.com/2007/01/blog-post_2939.html

Marialena said...

@ Redhat: Εγώ σ' ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να σε γνωρίσω μέσα από τις σκέψεις μου αγαπητή μου! Χαίρομαι που κρατάς ακόμα την αίσθηση της ιδιαίτερης πατρίδας σου εδώ στην Αθήνα. Χρειάζεται...

@ An-Lu: και από μένα το ίδιο! ;-D

@ Micro-T: όταν το λες αυτό πολύ συγκινούμαι και ελπίζω αυτό που θες τόσο πολύ, του χρόνου τέτοιο καιρό να γίνει πραγματικότητα και να μου γράφεις για το πως περνάς στη φοιτητική σου ζωή στο Βορρά...

@ Παναγιώτα: Δεν είναι μόνο τα τραγούδια, δεν είναι μόνο αυτά που βλέπεις, αλλά και αυτά που νιώθεις και μοιράζεσαι όταν βρίσκεσαι στα μέρη σας γλυκειά μου! ΄Αλλωστε ο έρωτας για τα πάντα, μπορεί να περιγραφεί με λόγια, δεν μπορεί?

υ.γ. αυτό το καραμελένια με ψώφισε!

@ Σχολή Τυφλών: Respect.

@ N.Ago: Νίκο μου καλώς επέστρεψες! Ελπίζω τώρα τα πράγματα να είναι εντάξει στη ζωή σου καλέ μου φίλε και να μην ξαναέχεις αυτές τις ταλαιπωρίες. Σ' ευχαριστώ που με ενημέρωσες, να είσαι καλά!

@ Suspect: Κανενός η ματιά δεν μπορεί να είναι ίδια με του άλλου, συγκλίνουν και αποκλείνουν και έτσι διασταυρώνονται τελικά στη ζωή.

τσότσος said...

Πόσο πιο γλυκιά, περήφανη για την ιστορία και την φυσιογνωμία της θα ήταν η Θεσσαλονίκη αν οι κάτοικοί της δεν είχαν αυτές τις εμμονές με εμάς τους "χαμουτζήδες"...Λυπάμαι που "σπάω" το κλίμα, αλλά έχω βαρεθεί να αντιμετωπίζω το "μισό μάτι" της συντριπτικής πλειοψηφίας των Θεσσαλονικιών...

Marialena said...

Ναι, όντως τσότσο μου υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων με πεπαλαιωμένες και αναχρονιστικές αντιλήψεις για το από που προερχόμαστε, αλλά να σου πω κάτι, η πόλη αυτή δεν είναι μόνον οι άνθρωποί της, είναι πολλά περισσότερα και εδώ που τα λέμε, εμείς οι Αθηναίοι νομίζεις ότι είμαστε καλύτερα κουμάσια?

Ο εγωϊσμός και η αποξένωσή μας νομίζεις ότι σε καλό θα μας βγουν?

Μην χαλιέσαι με τις ταμπέλες, αλλά από όπου και να είναι, επέλεξε ανθρώπους που ταιριάζετε και άσε τους υπολοίπους να τρώγονται με τα ρούχα τους!

τσότσος said...

Ναι, Μαριαλένα, επιλέγω αυτούς που θέλω, αναφέρομαι όμως στα παράξενα συναισθήματα που με καταλαμβάνουν όταν βρίσκομαι Θεσσαλονίκη/ Χαλκιδική και βλέπω (ναι, βλέπω, μου συνέβη...) να γυρνούν το κεφάλι τους αλλού μόλις είπα ότι είμαι από την Αθήνα. Εκτιμώ πολύ την ντομπροσύνη των Μακεδόνων και έχω περάσει υπέροχα στην Νάουσα και Έδεσσα. Στη Θεσσαλονίκη όμως όχι...Καλό σου βράδυ!

Marialena said...

Δημήτρη μου, δεν αντιπαρέρχομαι την επισήμανσή σου σε καμμία περίπτωση. Λυπάμαι που μια τόσο όμορφη πόλη όπως η Θεσσαλονική, για σένα έχει εντυπωθεί με τέτοιες αρνητικές εντυπώσεις που δημιούργησαν κάποιοι κακεντρεχείς.

Συμφωνώ γι' αυτό που λες για τους Μακεδόνες, είναι πολύ φιλόξενοι και ανοικτοί άνθρωποι σε σχέση με εμάς τους "χαμουτζήδες" (τι έκφραση κι αυτή, όποιος τη σκέφτηκε να του δώσουμε το βραβείο ευρεσητεχνίας της ανοικτής παλάμης!)

Καληνύχτα και καλό σ/κ και από μένα!

τσότσος said...

Ναι, άκου "χαμουτζήδες"...