Monday, December 10, 2007

Μια νύχτα στο δάσος

Έφτασαν βράδυ στον προορισμό τους, μέσα από τον μικρό επαρχιακό δρόμο που τους οδήγησε σε εκείνο το χωριουδάκι μακριά από τον πολιτισμό. Το κρύο ήδη είχε κάνει αισθητή τη παρουσία του, καθώς τα δέντρα λυγούσαν στο θρόισμα του ανέμου.
Τα ρουθούνια τους ανέπνεαν επιτέλους καθαρό αέρα κι οξυγόνο από το βουνό, είχαν έλθει στο καταφύγιό τους.

Το ξύλινο σπίτι έστεκε βουβό περιτριγυρισμένο από δέντρα, στη σιγαλιά του δάσους. Τριγύρω τα γειτονικά αγροτόσπιτα είχαν και αυτά βυθιστεί στη σιωπή, η ώρα ήταν ήδη περασμένη. Η πόρτα του σπιτιού άνοιξε και με προσοχή μπήκαν μέσα. Ο άνδρας άνοιξε το φως και κρατώντας από το χέρι τη γυναίκα, την οδήγησε στο καθιστικό.

«Σ’ αρέσει εδώ» τη ρώτησε, ενώ εκείνη έβλεπε για πρώτη φορά τη ξύλινη καλύβα. Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και του χαμογέλασε. «Ωραία είναι…» του απάντησε, «ζεστό σπιτάκι». Εκείνος δεν έχασε καιρό και άναψε το τζάκι με τα προσανάμματα που βρήκε παραδίπλα. Οι φλόγες σιγά σιγά φώτιζαν το δωμάτιο περισσότερο και η μυρωδιά του ξύλου γινόταν ολοένα και πιο αισθητή καθώς καιγόταν.

Έβγαλαν τα πανωφόρια τους και κάθισαν στον καναπέ πίνοντας τσάι του βουνού με μέλι που βρήκαν στο ερμάριο. «Έχω να έρθω καιρό, μα το μέρος αυτό το αγαπώ πολύ» της είπε. «Έχω περάσει καλοκαίρια εδώ με τον παππού μου, αξέχαστα!» συνέχισε να λέει «τι να πρωτοθυμηθώ από τις ιστορίες που μου έλεγε παιδί…».

Τον κοίταξε μέσα στα μάτια, καθώς οι φλόγες της φωτιάς έκαναν τα μάτια τους να λάμπουν ακόμα περισσότερο. Της έπιασε το χέρι και άρχισε να το χαϊδεύει καθώς της το φιλούσε απαλά. Μια γλυκιά ανατριχίλα την συνεπήρε καθώς τα χείλη του άγγιζαν το δέρμα της. Τον κοιτούσε και όπως είχε σκύψει και της κρατούσε το χέρι, η ανατριχίλα ήταν ακόμα πιο έκδηλη. Γύρισε και την κοίταξε και εκείνος ενώ έγερνε προς το μέρος της. Πλησίασε το στόμα της και με τα χείλη του υγρά τη φίλησε με νόημα.

Εκείνη αναστέναξε αδιόρατα και τα χείλη συνέχισαν να παίζουν αναμεταξύ τους, με κάθε τους φιλί να γίνεται όλο και πιο εκφραστικό, όλο και πιο παθιασμένο. «Νεράιδα μου…» την αποκάλεσε ενώ τα σώματά τους είχαν έλθει ακόμα πιο κοντά. «Μωρό μου!» του ανταπάντησε εκείνη κλείνοντας τα μάτια. Έβγαιναν πολύ καιρό μαζί στην πόλη, εκείνος της είχε εξομολογηθεί τα αισθήματά του κι εκείνη τα αποδεχόταν, αλλά σήμερα ήταν η πρώτη φορά που βρισκόταν μόνοι τους και απερίσπαστοι σε εκείνο εκεί το ξύλινο σπιτάκι μέσα στο δάσος.

Της έβγαλε το πουλόβερ και φάνηκε το λευκό της δέρμα με το δαντελένιο της εσώρουχο να καλύπτει τα στήθη της. Άρχισε να την φιλάει στο στέρνο, στο λαιμό, πάνω στο στήθος ενώ εκείνη άρχισε να τρέμει από την αφύπνιση. Της χάιδεψε κάθε μαστό χωριστά, εξερευνώντας τον, ενώ ο στηθόδεσμος είχε πια δώσει τη θέση του σε δύο υπέροχα σχηματισμένα γυναικεία στήθη. Εκείνη έγειρε λίγο πίσω και οι αναστεναγμοί της βάθαιναν καθώς τα ζεστά του χέρια άγγιζαν το δέρμα στις θηλές. «Φίλησέ με…» του ζήτησε άξαφνα, «φίλησέ με σε παρακαλώ στο στήθος».

Εκείνος αχόρταγα περιεργαζόταν το κομμάτι αυτό του κορμιού της, καθώς εναλλάξ το φιλούσε και το χάιδευε, ενώ η γυναίκα σε κάθε του άγγιγμα αισθανόταν κύματα ηδονής να την πλημμυρίζουν. Άρχισε να την φιλά και στην κοιλιά και με το χέρι του ξεκούμπωσε το τζιν της. Η ζεστή του παλάμη άγγιξε τον αφαλό της και το υπογάστριο. Η συνέχεια ήταν ήδη προδιαγεγραμμένη καθώς η ηβική της χώρα ήταν η επόμενη του κίνηση. Του σήκωσε τα χέρια να βγάλει και το δικό του πουκάμισο. Ο ανδρικός κορμός αποκαλύφθηκε και στα δικά της μάτια. Άπλωσε τα χέρια της και τα τύλιξε στον λαιμό του ενώ τον φιλούσε πίσω από το αυτί και ανάσαινε με βαθιές αναπνοές. Το χέρι του έφτασε στη ζεστή φωλιά της και μια κίνησή του μόνο έφτασε για να αντιληφθούν και οι δύο πόσο το κορμί της αποζητούσε την επαφή με αυτόν τον άνδρα. «Χάιδεψέ με μωρό μου, χάιδεψέ με…» τον ικέτεψε ενώ το σώμα της είχε αρχίσει να συσπάται από τα ερεθίσματα. «Σ’ αρέσει νεράιδα μου, σ’ αρέσει?» τη ρώτησε, για να εισπράξει ένα βαθύτερο βογκητό ως απάντηση από τη μεριά της.

Εκείνη το λάτρευε το σεξ, την ανθρώπινη επαφή, την ένωση των δύο σωμάτων όταν συνέβαινε. Απλά ίσως ο κώδικας ηθικής της, ίσως οι αναστολές της, συχνά δεν την άφηναν να εκδηλώσει την πραγματική της ανάγκη, καλύπτοντας το πάθος πίσω από ένα πέπλο συστολής και αμηχανίας. Απόψε όμως, τίποτε δεν είχε σημασία εκτός από αυτό που γινόταν μεταξύ τους, η αίσθηση της ανακάλυψης, της χαρτογράφησης του σώματος του άλλου ανθρώπου μέσα από την επαφή τους. Ήθελε από καιρό να έλθουν πιο κοντά και τώρα τίποτε άλλο δεν είχε σημασία.

Εκείνος τη θαύμαζε, τη ποθούσε, ήθελε να την κάνει δικιά του ως γνήσιο αρσενικό που ήταν. Λεκτικά της είχε εκδηλώσει πόσο την ήθελε, αλλά μέχρι τώρα οι συνθήκες δεν το έκαναν δυνατό, μέχρι που έφυγαν για σαββατοκύριακο στο βουνό και βρέθηκαν οι δυο τους στο δάσος. Της αφαίρεσε και τα υπόλοιπα ρούχα αφήνοντάς την γυμνή να φωτίζεται από τις φλόγες του τζακιού, ως άλλη αναδυόμενη Αφροδίτη του Μποτιτσέλι. Έβγαλε και τα δικά του, αποκαλύπτοντας και τη δική του γύμνια εμπρός της, μοιάζοντας με τους πρωτόπλαστους στον Παράδεισο. Η παλάμη της αγκάλιασε το όργανό του, ενώ είχε ήδη ξεπροβάλλει περήφανο και έτοιμο για όλα. Παλλόταν στη χούφτα της ενώ εκείνος γευόταν τους χυμούς του κορμιού της.

«Θέλω να σε νιώσω μέσα μου» του είπε ψιθυριστά ενώ είχε φτάσει να ποθεί την ολοκλήρωση της επαφής μαζί του. Την κοίταξε όπως ο λύκος στοχεύει στη λεία του και σιωπηλός μα αποφασισμένος έκανε αυτό που του ζήτησε. Εκείνη νιώθοντας την αίσθηση του άνδρα μέσα της, γαλήνεψε για λίγο και με τα μάτια μισάνοιχτα τον έβλεπε φωτισμένο να επιτελεί την κίνηση της προαιώνιας ένωσης ανάμεσά τους.
Δεν μπορούσε πια να κρατηθεί άλλο και άφησε τον εαυτό της ελεύθερο στον έρωτά τους. Η αναπνοή της πια ακουγόταν βαθιά και μικροί αναστεναγμοί έβγαιναν από μέσα της ενώ η παλινδρομική κίνηση τη γέμιζε με ενέργεια. Έκλεισε τα μάτια της και χάθηκε μέσα στο ρίγος του ηδονικού της σπασμού, ενώ εκείνος πλησίαζε περισσότερο στα έγκατα της σπηλιάς της. Για ένα δευτερόλεπτο, η γυναίκα ένιωσε να χάνει τον κόσμο γύρω της και να προβάλλει στο μυαλό η εικόνα μιας άλλης πραγματικότητας. Μια κραυγή βγήκε από το στόμα της, δηλώνοντας πως ο οργασμός την είχε κατακλύσει. Εκείνος κατάκοπος και κάθιδρος έγειρε πάνω της ενώ λίγο μετά αποτραβιόταν από μέσα της έχοντας κορυφώσει με τη σειρά του.

«Έλα εδώ» του είπε, «έλα στην αγκαλιά μου» και άνοιξε τα χέρια της να τον δεχτεί στο νοτισμένο της στέρνο. Με την ανάσα του ακόμα κοφτή ξάπλωσε πάνω της, ενώ το σώμα του βάραινε καθώς τα λεπτά κυλούσαν. Του χάιδεψε τα μαλλιά, το κεφάλι, τη πλάτη, ενώ ένιωθε την αίσθηση της πληρότητας που της είχε λείψει πολύ καιρό από τη ζωή της. Τον φίλησε τρυφερά στην κορυφή του κεφαλιού του ενώ συνέχισε να τον κρατά στην αγκαλιά της. Ήθελε να του πει πολλά, μα οι λέξεις απλά δεν έβγαιναν από μέσα της. Γύρισε το κεφάλι του και την κοίταξε «τώρα είσαι δική μου νεράιδα μου» της αποκρίθηκε προσθέτοντας «μόνο δική μου τώρα πια» με μια αίσθηση θριάμβου και επιβεβαίωσης από μέρους του! Εκείνη κοίταξε το ταβάνι και μετά εκείνον που κρατούσε στα χέρια της και του απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη «ναι είμαι δική σου τώρα πια, μόνο μην με αφήσεις, κράτα με…» και τότε ένιωσε αγάπη να την πλημμυρίζει και τα μάτια της βούρκωσαν καθώς τα χείλη τρέμοντας, έλεγαν αυτά τα λόγια.



© Marialena, 13/10/2007 (στον Jean, που θα μπορούσε να ήταν ο ήρωας της ιστορίας, αλλά δεν το θέλησε ποτέ να γίνει...)

27 comments:

fresco said...

that was hooooooot!!!

Marialena said...

@ fresco: ...yes indeed! Το έβαλα και Δευτεριάτικα κιόλας, κόλαση!!!

panagiota said...

ΑΑΑ!!!!!!
Αει να χαθείς! Μας γκ.....ες πρωί πρωί!
LOoOOoOoOoOOL!

fresco said...

ήθελα να'ξερα δεν ντρέπεσαι;!!!...μας άναψες δευτεριάτικα!!! :-D ;-)...

απαπαπα...τι ήταν κι αυτό...:-)...

Marialena said...

Ωωωωωω, λέτε η συγκεκριμένη ιστορία "και νεκρούς να ανασταίνει"? Μακάρι, μακάρι... άμα είναι για καλό, καλή ανάσταση από τώρα!

Εμ, πως αλλιώς θέλετε να περιγράψει η καλπάζουσα φαντασία μου μια νύχτα στο δάσος καλά μου παιδιά? Τη Κοκκινοσκουφίτσα την εμπνεύστηκε άλλος πριν από μένα, χα,χα,χα

Χμ, σας βλέπω οσονούπω να παίρνετε τα βουνά Fresco & Panagiota!!! ;-P

fresco said...

αν κάποιος μου εξασφάλιζε ότι θα περνούσα "έτσι"...είχα φύγει...!!!...

:-D Καπνός μιλάμε!!!

byeee

Marialena said...

@ Fresco: Κοίταξε, δεν θέλει κόπο, θέλει όμως τρόπο... δλδ, πρώτον βρίσκουμε μέσον μεταφοράς για να πάμε στην καλύβα που έχουμε εξασφαλίσει στο δάσος, δεύτερον συνοδευόμαστε από παρτενέρ που μας εμπνέει και τρίτον, βάλε τη φαντασία σου να δουλέψει, ειδικά αν υπάρχει αυτό το "κάτι" ανάμεσά σας! ;-D

Ααα! και δεν πάμε "ξεσκούφωτοι" στη μάχη, παίρνουμε και τις προφυλάξεις μας για να πρόσεχουμε αυτό που έχουμε, εντάξει???

panagiota said...

Βρε καλό μου και τα βουνά να πάρουμε και τα λαγκάδια,μέσον έχουμε και καλύβα θα βρούμε.Τον λύκο χάσαμε!!!Εφαγε την μηλόπιτα απο το καλαθάκι της Σκουφίτσας και την έκανε με ελαφρά ο μπαγάσας....σαν τον Jean που του αφιέρωσες το στόρυ.
Μαλλον το φαί τον ενδιέφερε αυτόν.Εφαγε την γιαγιά σε κεφτεδάκια και πάειιιιιιιι η Σκουφίτσα....

fresco said...

όπως λέει και η Παναγιώτα, το δυσκολότερο είναι το δεύτερο...

από φαντασία καλά πάμε...

α...σε ευχαριστώ και για τις συμβουλές...μπας και είσαι από τις φίλες της Ράπτη που μοιράζουν προφυλακτικά στην Αριστοτέλους;!!!

χαχαχα!!! πλάκα κάνω...

byeeeeeee ;-)

υ.γ. δε μου λες, μήπως εσύ την φαντασίωση την υλοποίησες κιόλας με κάποιον άλλον...γιατί πολλές λεπτομέρειες μας δίνεις...:-)

Marialena said...

Αααα! Θα με τρελλάνετε εσείς οι Σαλονικιοί απόψε... δεν τη γλυτώνω, χα,χα,χα!

@ Παναγιώτα: Τι να σου περί της αφιερώσεως, προφανώς αντί για την Κοκκινοσκουφίτσα του άρεσε η γιαγιά καλύτερα, οπότε περί ορέξεως, πένες με σουτζουκάκια που λένε... LOL!

@ Fresco: Χμ, τι να απαντήσω στον νεαρό τώρα (ξύνω κεφάλι, μισό λεπτό)!!! Well, well, όσον αφορά τη Ράπτη, ο φίλος της είναι ένας Θεός, κούκλος μιλάμε, τον είδα σε φωτό και μου έφυγε η μασέλα της γιαγιάς που κρατούσα για ενθύμιο!!!

Αυτό το υστερόγραφο τι το ήθελες, μου λες? Σοβαρά τώρα, για να γραφτεί μια τέτοια ιστορία, αν θέλω να είναι αληθοφανής, μπαίνω μέσα στο πετσί των χαρακτήρων μου και είναι σαν να το ζω εκείνη τη στιγμή η ίδια, ό,τι και αν γράφω.
Άμα διαβάσεις κάτι εγκληματικά που έχω ετοιμάσει, τι θα μου πεις, αν έκανα τον φόνο ή αν έκλεψα τη τράπεζα? Κάπως έτσι πάει και εδώ!

Μακάρι αγαπητοί μου φίλοι, αυτά που διαβάζουμε και εξάπτουν το μυαλό μας, να μην απέχουν από την πραγματικότητα, γιατί υπάρχει κάτι πιο όμορφο από το να μοιράζεσαι, ανάσες, φιλιά, χάδια, σιωπές, πάθος, τρυφερότητα, νοιάξιμο, έρωτα, ΑΓΑΠΗ και ό,τι άλλο θες, ε?

fresco said...

ότι δεν την γλιτώνεις, αυτό είναι το μόνο σίγουρο!!!

καλά, για τον γκόμενο της Ράπτη, μην εμπιστεύεσαι μόνο τις φωτό...

τη Ράπτη την έχω δει κ από κοντά (ποιός θεσσαλονικιός δεν την έχει δει άλλωστε) και είναι πολύ ωραία..."συλλεκτικό κομμάτι", αν κ πολλά έχουν ακουστεί και για την πάρτη της...

τώρα για την ιστορία, δεν μου ξεφεύγεις με αυτά τα συγγραφικο-καλλιτενικο-θεωρητικά!!!

εγώ με το πονηρό μου μυαλό, λέω ότι την πήγες την εκδρομή και την έξησες την ιστοριούλα σου, με άλλον τυχερό και όχι τον Jean (Γάλλος ήταν;...καλά με τον Van Damme τα είχες;!!!)...

anyway, ακόμη και να φανταζόσουν να τα κάνεις αυτά, εκείνος έχασε...

panagiota said...

Λολλλλ!
Καλά δεν παιζόμαστε εμεις απο το Σαλονίκ όποιας ηλικίας και να είμαστε.
@@Φρέσκο αμα βρεις τον "λύκο" θα σου πω για κάτι καλύβες στα περιχωρα μας,"κάτσε καλά".Οτι τραβάει η ψυχούλα σου! και βουνό και ποταμό.

@@Μάρλεν μου,εσένα θα σου στείλω μια συνταγή μαγειρικής για πένες ....με κιοφτέδες.Θα είναι το καλύτερο που μπορούμε να μοιραστούμε γιατί τζάκι και τσάι του βουνού με μέλι(εγω προσωπικά θα προτιμούσα Ναπολεον κονιάκ)δεν προβλέπεται στις προσεχείς ημέρες.
Ας κοιμηθούμε λοιπόν με τα σκυλιά μας και τα γατιά μας ...κι ας ονειρευτούμε τον κούκλο της Ράπτη σε δική μας βερσιόν!
Σας φιλώωωωωωωωωωωωω

fresco said...

Ι΄ll keep that in mind Panagiota!

thanks!!!

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle said...

Πολυ αισθησιακό και ανθρώπινο καθόσον οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να αγαπηθούνε να ακουμπήσουν και να γευθούν ο ένας τον άλλον.
Μου θυμησες μιά άλλη προσωπική στιγμή με την νυν γυνάικα μου που ζόυσε πολίτης άλλης χώρας έξω και όταν πρωτοβρεθήκαμε εδώ την πρώτη φορά που ήλθε να με βρει, φύγαμε μακρυα΄από την πόλη στο χωριό και τα ξύλα ήταν έτοιμα να ανάψουν στο τζάκι.
Γλυκό κόκκινο κρασί από το βαρέλι ταξιδιάρικη μουσική και... μέχρι το ξημέρωμα.
Τι άλλο να ζητήσει κανείς .
Να είσαι πάντα καλά και ευτυχισμένη Μαριαλενα

Marialena said...

@ Fresco: μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι φίλε μου και στο έχω ξαναπεί αυτό άλλωστε...

Σ' αυτό που με ρωτάς για το τι έχω ζήσει, έχω ζήσει ανεπανάληπτες στιγμές συντροφικότητας και έρωτα που ακόμα και τώρα δεν έχουν σβήσει από τη μνήμη μου, αλλά μένουν εκεί για να έρχονται στο μυαλό και σαν όνειρο να προβάλλουν.
Αν με ρωτήσεις τι είναι για μένα ο Ερωτας, είναι τα πάντα σε δυο ανθρώπους. Είναι το απόλυτο συναίσθημα να γίνεσαι ένα με τον άλλον, να ακούς τη καρδιά του να χτυπά μέσα στο δικό σου σώμα!

Δεν σου λέω καλλιτεχνικές μπούρδες για να σε παραμυθιάσω, η Παναγιώτα που με ξέρει μπορεί να σου πει ότι έτσι είμαι σαν άνθρωπος.

Αυτό το διήγημα βγήκε μέσα από πολλά ερεθίσματα όχι κατ' ανάγκην σε αυτόν τον τόπο και με αυτόν τον τρόπο, αλλά ήθελα να δείξω αυτήν την πρώτη φορά που δυό άνθρωποι σμίγουν και πως ο καθένας το βιώνει από τη μεριά του.

Αχ, είναι ωραίο πράγμα ο Έρωτας στο σώμα και τη ψυχή...

@ Παναγιώτα: Πένες θα μάθω να φτιάχνω με κοτόπουλο και μπρόκολο αν είναι που μ' αρέσει, για τη συγκεκριμένη σπεσιαλιτέ ρωτήστε άλλην κυρία παρακαλώ, εγκώ ντεν τέλει μάθει νιέντε, καπίτο?

Θα κοιμηθούμε Παναγιώτα μου παρέα με τον μικρόκοσμό μας και τα κύτταρά μας θα μας θυμίσουν πως είμαστε άνθρωποι που όταν δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την ευτυχία, κλεινόμαστε εν αμύνη στα καβούκια μας και νομίζουμε ότι το "κακό" πέρασε και δεν μας άγγιξε.

Καλό ξημέρωμα με γατίσιες αγκαλιές!

@ Σάκης: Σάκη μου χαίρομαι που σε ξαναβλέπω, είναι χαρά μου που διάβασες αυτό μου το κείμενο. Σ' ευχαριστώ που έγραψες για ένα τόσο προσωπικό σου θέμα και με έκανες να μπω στο κλίμα της εμπειρίας σας.

Πες μου υπάρχει κάτι πιο όμορφο από αυτό που μας περιγράφεις? Η σύντροφός σου, εσύ και να έρχεστε κοντά με έναν τέτοιο τρόπο. Αυτήν την ομορφιά, θέλησα να περιγράψω σε αυτήν την ιστορία, ακριβώς αυτό.

adaeus said...

Πολύ ερωτικό, ερεθιστικό μα και τρυφερό, όπως ταιριάζει σε μία γυναικεία ματιά....
Η μόνη ένστασή μου, η ερώτηση: "Νεράιδα μου σ'αρέσει". Γενικά θεωρώ άσκοπη αυτή την ερώτηση κατά τη διάρκεια της ερωτικής συνεύρεσης, διότι χωριό που φαίνεται....
Την καλημέρα μου :)

Anonymous said...

Μαριαλένα σε παρακαλώ μη γράφεις τέτοια, γιατί η μαμά μου δεν έχει γυρίσει ακόμα από χτες...
...ξαμολύθηκε στα βουνά και τα λαγκάδια ψαχνοντας τον λύκο!...
Μαρία

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle said...

Φυσικά και δεν υπάρχει καλή μου φίλη.
Και είναι αυτές οι μοναδικές στιγμές που τις φυλάμε σαν φυλακτό, που τις έχουμε σαν οδηγό στην κοινή ζωή που ζούμε να μας θυμίζουν πόσο αγαπάμε ο ένας τον άλλον, όπλα μας για να περνάμε και τα δύσκολα.

Εμένα μου άρεσε και η αφιέρωση στο τέλος της ιστορίας σου.
Πολύ ανθρώπινη με στερητική νοσταλγία

MenieK said...

ο Jean έχασε....

Marialena said...

@ Adaeus: Σ' ευχαριστώ καλέ μου για τις επισημάνσεις σου, ως άνδρας που είσαι εκτιμώ την άποψή σου! Τον ήρωα τον έβαλα να πει αυτά τα λόγια γιατί έδρασε ως "κυνηγός" στη περίπτωση αυτή που θέλησε να επιβεβαιώσει λεκτικά την κατάκτησή του, αλλά ένας άνδρας που είναι σίγουρος για τον εαυτό του, αφήνει άνετα τις πράξεις να μιλήσουν όταν είναι με μια γυναίκα.
Φιλιά πολλά!

@ Μαρία: Σε παρακαλώ πες στη μαμά σου να γυρίσει πίσω γιατί θα πέσουν τα χιόνια και θα αποκλειστεί στο δάσος!!! Βέβαια, αν έχει "καλή παρέα", έναν ξυλοκόπο π.χ. ή έναν βοσκό, τότε ας μείνει μέχρι την άνοιξη, δεν πειράζει, καλύβα στο δάσος είναι αυτή να την αφήσει έτσι μόνη κατάμονη, κρίμα είναι!

@ Σάκη: μ' αρέσει να βλέπω ζευγάρια φίλων που παρόλη τη φθορά και την πίεση της καθημερινότητας, βρίσκουν τον τρόπο να κρατούν τη σπίθα της αγάπης τους αναμμένη. Ίσως τα έχουν βρει με τον εαυτό τους, ίσως και με τους άλλους και δεν αναλώνονται σε μίζερες συμπεριφορές. Αυτούς τους ανθρώπους τους καμαρώνω πραγματικά και εύχομαι κάποτε να μπορέσω να γίνω και εγώ ένας τέτοιος άνθρωπος.
Να είστε και οι δυο καλά Σάκη μου!

@ Μένη: χα! αυτό ξαναπέστο, αλλά στην τελική όλα δεν είναι θέμα επιλογών στη ζωή μας? Αντί της ηρωϊδας μας προτίμησε κάτι άλλο, καλό ή κακό μόνον εκείνος το ξέρει.

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle said...

Οχι μιζέρια Οχι με τίποτα, ούτε τρέφουμε αυταπάτες ότι η σχέση μας θα μπορούσε να είχα την ίδια αρχική ορμή!1. Είναι ο τρόπος ζωής μας το τρέξιμο κάποια οικογενειακά που έχουν να κάνουν με την υγεία.
αλλα!!
Συσπειρωνόμαστε ο ένας πάνω στον άλλον και βαστάμε αυτή την σπίθα αναμένη για να παραμένουμε ζωντανοί και να προχωράμε.
Η μοίρα του ανθρώπου είναι να γίνεται πολεμιστής
(Πολεμιστής του Φωτός, κατά Κοέλιο) ¨-)

Marialena said...

@ Σάκης: Δεν χρειάζεται να ονειροβατούμε για το πως κυλάει η ζωή μας, αλλά έχοντας την αγάπη που νιώθουμε σαν σύμμαχο, η αντιμετώπιση των δυσκολιών γίνεται με μεγαλύτερο ψυχικό σθένος.

Έτσι πιστεύω και εγώ για την μοίρα του Ανθρώπου κατά Κοέλιο, ή αλλιώς σύμφωνα με την Αλήθεια που πάντα υπήρχε και υπάρχει. Πολεμιστής του Φωτός όχι για να κυνηγά Χίμαιρες, αλλά για να πορεύεται εν επιγνώσει προς την επανακατάκτηση της επαφής με το Σύμπαν, με το Ένα, με τον Εαυτό του.

Σ' ευχαριστώ για τα εναύσματα που μου δίνεις για να κάνουμε αυτές τις υπέροχες συζητήσεις αγαπητέ Σάκη!

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle said...

τιμή μου να συμμετέχω
Η Αλήθεια . Μήπως τελικά είναι ταυτόσιμη έννοια με αυτό που ονομάζουμε Θεο΄? Ποιός ξέρει.
οπως είπες και εσυ, η αλήθεια ,ο Θεός (όχι η προσωποποίηση του) αλλά και άλλες έννοιες, όπως οι Παγκόσνιοι αριθμοί, ο Χωροχρόνος κ.α προυπήρχαν . απλά βρίσκονται εκεί και μας καλούν: Ανακαλύψτε μας.
Τα ανώτερα αισθήματα όπως η Αγάπη (το ανώτερο όλων) πιστέυω ότι κατα κάποιον τρόπο υπήρχαν και αυτά και περίμεναν να εκφραστούν από ένα Ον με αισθήματα και έκφραση σαν τον Ανθρωπο.
Χριστέ μου τι μου έκανες βρε Μαριαλένα και ανόιχτηκα τόσο.Πολύ πολυλογάς κατάντησα εδώ μέσα. ¨-)
Μιά που άρχισα όμως να αφιερώσω την κατά Παυλον έννοια της Αγάπης, που πάντα μου άρεσε
(συγνώμη για την πολύ προσωπική αγγλική μετάφραση αλλά το έκανα copypaste από ένα παλιό μου site στα πρώτα μου βήματα προ σχεδόν δεκαετίας στο internet.

.......if I'm able to speak all of the human languages as well as Angel's, but keep no Love in my heart, then I'm just an echoing copper bell or a shouting cymbal.............
Love is forbearing, it's innocent, Love is not envying, Love is not self conceiting, neither is misbehaving nor asking for taking back. Never irritating or thinking about evil, never rejoicing for injustice, but rewarding for the truth; love always keeps sheltering. always beleives, always hopes, always enduring.
Love never fades away

panagiota said...

...εάν μιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων,και αγάπη δεν εχω έγινα χαλκός ηχων ή κύμβαλο αλαλάζον...
Παύλος προς Κορινθίους.
Αγαπητέ Σάκη κακώς δεν έγραψες στα Ελληνικά αυτές τις υπέροχες λέξεις γεμάτες απο νοήματα ανθρώπινης αγάπης.

...πάντα ανέχεται,πάντα πιστεύει,πάντα ελπίζει,πάντα υπομένει...
Η αγάπη....

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle said...

Εχεις δίκιο Παναγιώτα. Μεγάλο μου λάθος τότε. Ηθελα και καλά να φτιάξω sıte να το διαβάζουν μόνον οι αγγλόφωνοι. Και χθές το βράδυ ήταν πολύ αργά και πολύ κουρασμένος για να βρώ το πρωτότυπο και να το μεταφέρω εδώ. Σ'ευχαριστώ που το έκανες εσύ έστω και αποσπασματικά.

Αγάπη. Ολο το απάυγασμα της Χριστιανικής διδασκαλίας!! Ολα γίνονται με αυτήν και χωρίς αυτή είναι πρόσκαιρα , φόυμαρα κια φύκια για μεταξωτές κορδέλλες.
Καλημέρες σε όλους.

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle said...

Μαριαλένα
Ευχαριστώ και για το δώρο ρουμπίνι:-)
Με τίμά ιδιαίτερα

Marialena said...

@ Σάκης: Χαρά και δική μου είναι και εύχομαι να ευχαριστιέσαι να ανακαλύπτεις κάθε μέρα τους θησαυρούς της γλώσσας μας, όπως κι εγώ! ;-D