Επιλογές

Με τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας, επιτρέφοντας στην Αθήνα αναρωτήθηκα τι κάνει μια γυναίκα σαν και εμένα που δεν βρίσκεται πια στη πρώτη της νιότη και δεν έχει κατασταλάξει ακόμα στη προσωπική της ζωή.

"Να πάει να πνιγεί?" θα ρωτήσει κάποιος άσχετος σαρκαστικά και καλά θα κάνει κατά την άποψή μου.

Όταν απογοητεύομαι, ομολογώ πως το μυαλό πλάθει διάφορα - συνήθως τραγικά - σενάρια, που κατά βάθος θα ήθελα πολύ να πραγματοποιηθούν, για να ησυχάσω από τις συνεχείς ανατροπές στο σενάριο της ζωής μου. Αυτό που λέγεται αυτοκτονικός ιδεασμός που ανακάλυψα πρόσφατα στα δελτία ειδήσεων, έρχεται και φεύγει στη ψυχολογία μου όταν ζορίζομαι, κυρίως σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης. "Αχ και να μην ξυπνούσα αύριο το πρωί" λέω μέσα μου πολλές φορές σαν άλλη Ιφιγένεια εν Αυλίδι.

Ένα μπακούρι λοιπόν σαν κι εμένα, σκέφτομαι πως έχει τις εξής επιλογές στη ζωή του:

1. Να κλειστεί σε μοναστήρι
(λίγο δύσκολο το βλέπω, γιατί ή μικρός μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου, τώρα πια δεν λέει)
2. Να αυτοκτονήσει
(και αυτό δύσκολο δεν είμαι φαν των μεθόδων αυτοεξόντωσης)
3. Να γίνει πουτάνα
(μπααα, στη πιάτσα κυκλοφορούν εκατό φορές ωραιότερες γυναίκες από τη πάρτη μου)
4. Να συμβιβαστεί με ημίμετρα
(για να μην είναι μόνος πέρνει ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει)
5. Να είναι καλά με τον εαυτό του όπως είναι
(τώρα πως το καταφέρνει κανείς αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο)
6. Να μην το βάλει κάτω
(κι έρχονται στιγμές, δάκρυα γεμάτες, μόνη σου θα κλαις στης ζωής τις στράτες...Θα με θυμηθείς, Γ. Πάριος)

Προχθές μια αγαπητή μου συνάδελφος με ρώτησε πως πέρασα το τριήμερο της 25ης Μαρτίου και όταν σε συντομία της είπα τα νέα μου, μου είπε "δεν το βάζεις κάτω ε?" και εγώ της απάντησα "γιατί έχω άλλη επιλογή?". Εκείνη είναι ένα μπουμπούκι 25 ετών, δεν ξέρω πως της φαίνομαι που την περνάω μια δεκαετία και κάτι. Κι ένας φίλος μου σήμερα, με ρώτησε πως και δεν έχω παντρευτεί και του απάντησα πως δεν προέκυψε, πράγμα αληθινό. Δεν είναι το ζητούμενο να παντρευτείς, δεν μου αρέσει η σύμβαση του γάμου που προκύπτει από τα κοινωνικά πρέπει, αλλά αυτό που λέγεται συντροφικότητα και κατασταλλαγμός να είσαι με κάποιον άνθρωπο και να μοιράζεσαι τη ζωή σου στα πάνω και στα κάτω.

Χιλιάδες συνάνθρωποί μας ζουν χωρίς σύντροφο και άλλοι τόσοι είναι ζευγαρωμένοι. Καθένας μας κάνει τις επιλογές του και με αυτές πορεύεται. Θέλει θάρρος να ζεις χωρίς τη συναισθηματική στήριξη ενός συντρόφου, όπως και το να ζεις τις προκλήσεις της καθημερινότητας σε μια σχέση. Όπως και να χει, τουλάχιστον να έχουμε συνείδηση γιατί ζούμε με τον ένα ή τον άλλον τρόπο και να μην αφήνουμε τους φόβους μας να μας κατακλύζουν για το ανικανοποίητο που μας χαρακτηρίζει.

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών εστί η βασιλεία των Ουρανών, έλεγε ο Κύριος και σε αυτήν την περίπτωση ταιριάζει απόλυτα.



Και η ζωή συνεχίζεται και εμείς είμαστε οι μαριονέττες στο κουκλοθέατρο του Παραλόγου, σε ένα έργο που μόνο ο Δημιουργός ξέρει την εξέλιξη!


Μαριαλένα, 29/03/2008