Wednesday, March 26, 2008

When a man loves a woman

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

πέρασαν 24 ώρες από τότε που επέστρεψα σπίτι. Τετραήμερο στη λατρεμένη μου Θεσσαλονίκη, ο καιρός ανοιξιάτικος, η παρέα εκεί αγαπημένη και φύγαμε. Τέσσερις μέρες συντροφιά με έναν άνθρωπο που μαθαίναμε ο ένας τα χούγια του άλλου, υπήρχε μέχρι τότε καλή πρόθεση ανάμεσά μας. Μέρες και νύχτες χαλαρές, ξένοιαστες, με διάθεση να περάσουμε καλά ή έτσι τουλάχιστον το είχα εγώ αντιληφθεί.

Και έφτασε η τελευταία νύχτα, Άνω Πόλη σε ταβέρνα για φαγητό με παρέα. Ζωντανή μουσική, νοστιμιές, γέλια, ανέκδοτα, είχα καιρό να περάσω έτσι καλά με φίλους. Λίγο πριν φύγουμε ο λογαριασμός δια του πέντε και η αναμονή να πληρώσουμε. Ο άνθρωπος αυτός πλήρωσε για τους υπολοίπους τρεις, ενώ οι δυο άλλοι μείναμε να κοιτιόμαστε με απορία για την κίνηση του καβαλλιέρου. Επιστροφή στο μέρος που μέναμε, δυο κουβέντες μόνο "γιατί φέρθηκες έτσι απόψε?", μια δικαιολογία που δεν έστεκε, ύπνος σαν τα κούτσουρα χωρίς μια καληνύχτα, στεναχώρια.

Πρωϊνό ξύπνημα, εκείνος φεύγει για κάπου, σηκώθηκα, απελπισία. Δεν μου αρέσουν αυτά τα πράγματα αγαπητό μου ημερολόγιο, δεν μου αρέσει να μου φέρονται γαϊδουρινά, πως να το κάνουμε. Κάνω να ετοιμαστώ, αρχίζω να δακρύζω, η απελπισία μου μεγαλώνει. Το σάκχαρο τσιμπημένο από το στρες, πλένομαι, ντύνομαι και ετοιμάζω τα πράγματά μου. Μπαίνω και βγαίνω σαν να μην με χωράει ο τόπος, τρώω κάτι στα όρθια, γράφω ένα σημείωμα πρόχειρα σε ένα περιοδικό που άφησα στο τραπέζι και κρατώντας το σάκο στο χέρι, ανοίγω τη πόρτα και φεύγω. Δεν άντεχα να χαιρετήσω έτσι σε κακά χάλια τη φίλη μου που μας φιλοξένησε στο ζεστό σπιτικό της, έτσι και της μίλαγα θα κατέρρεα ένιωθα.

Περπατώ στον δρόμο και παραμιλώ "θα τα καταφέρεις Μαριαλένα" λέω στον εαυτό μου, "δεν είναι η πρώτη φορά, προχώρα, θα τα καταφέρεις, μη λυγίσεις, προχώρα..." και κατευθύνομαι στη στάση του λεωφορείου για να πάω στο Σιδηροδρομικό Σταθμό. Φοράω τα μαύρα μου γυαλιά ηλίου και θαυμάζοντας τα αρχοντικά στη Βασιλίσσης Όλγας, με πιάνω ξανά να μονολογώ για να μου δίνω κουράγιο. Φτάνω στο Σταθμό, τρένο πουθενά, κλείνω εισητήριο με το ΚΤΕΛ για Αθήνα. Το τηλέφωνο χτυπά, είναι εκείνος, δεν έχω το κουράγιο να το σηκώσω, του στέλνω ένα μήνυμα "φεύγω για Αθήνα, καλό ταξίδι και καλή τύχη στη ζωή σου" του γράφω ενώ το λεωφορείο ξεκινά. "Καλή τύχη και σε σένα" μου απαντά και καταβαραθρώνομαι λίγο αργότερα. Ο δρόμος μπροστά μας με γεμίζει με εικόνες θάλασσας, βουνού, φύσης, του Ολύμπου, του Κάστρου του Πλαταμώνα, των Τεμπών, εικόνες εξαίσιες που μέσα από τα δάκρυα μου δίνουν ένα αντίβαρο για να μην ουρλιάξω φωναχτά από την απότομη προσγείωση.

Φέρεσαι σε έναν άνθρωπο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο συνειδητά και εκείνος στο ανταποδίδει με ταρζανιές και μαλακίτσες. Που καταντήσαμε λοχία σκέφτομαι, να κοντεύουμε τα 40 και μυαλό στο κεφάλι να μην έχουμε οι περισσότεροι. Μου τηλεφωνεί η φίλη μου στεναχωρεμένη και αυτή για το αναπάντεχο. "Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά" της λέω ζητώντας της συγνώμη, "πως να συνταξιδέψω με κάποιον όταν υπάρχει ένταση", καλύτερα μόνη μου να βρω τρόπο να συγκροτηθώ όσο περνάει η ώρα.

Σκέφτομαι πως λειτουργούμε οι άνδρες και οι γυναίκες, οι μεν παρορμητικοί ή εσωστρεφείς, οι δε συναισθηματικές και ανασφαλείς. Η φίλη μου μου λέει πως επικοινώνησε μαζί της για να δει αν έφτασα καλά στην Αθήνα, κομμάτια έφτασα, αλλά αυτό που τον ένοιαζε ήταν να μάθει πως έφτασα πλαγίως, μέσω Θεσσαλονίκης, μη με ρωτήσει εμένα και του δαγκώσω προφανώς κανένα πόδι, ή λυσσάξω, καλύτερα τους τρίτους για να είμαστε πιο ασφαλείς, να λέμε και τα πράγματα όπως θέλουμε και να μην πούμε ένα συγνώμη βρε αδελφέ για το βράδυ εκείνο, δεν το ήθελα να σε μειώσω μπροστά στη παρέα, ή κάτι τέτοιο ανθρώπινο, όχι, η ενδεδειγμένη μέθοδος είναι το βλέμμα του μοσχαριού και μετά ύπνος άνευ εταίρας για να σκαρώσουμε τι δικαιολογία θα πούμε αύριο το πρωί, να είμαστε έτοιμοι να παραμυθιάσουμε τους θιγόμενους.΄Ετσι πρέπει!!!

Θέλω να αγαπήσω ξανά στη ζωή μου, με πάθος, με λαχτάρα, με συναίσθηση πια για το τι είναι σωστό και τι όχι, ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν μπορώ όσο μαζεύομαι στον εαυτό μου.
Όχι μονόπλευρα, όχι παράταιρα, όχι συμφεροντολογικά, αλλά ουσιαστικά ψυχή τε και σώματι. Να νιώσω πάλι να ανεβαίνουν οι χτύποι της καρδιάς μου στο άρωμά του, να θέλω να τον φιλήσω και να κάνουμε έρωτα χαρτογραφώντας τα σώματά μας να ενώνονται στο άπειρο. Να με δει αμακιγιάριστη και να τον δω αξύριστο και πάλι να μας αρέσει το θέαμα. Να ανοίξεις τη καρδιά σου και να υπάρχει αλληλοκατανόηση, να πεις μέσα σου "πάει τα δύσκολα πέρασαν πια, πάμε παρακάτω..." και να πεις για μια φορά στη ζωή σου ότι ναι θέλω να είμαι με αυτόν τον άνθρωπο και να προσπαθήσεις να τα καταφέρεις.

Όχι όμως έτσι, με παρορμητισμούς και ανυπόληπτες κινήσεις που θίγουν την αξιοπρέπεια του άλλου. Πουτάνα δεν υπήρξα ποτέ, ούτε στη ψυχή ούτε στο σώμα και δεν δίνω σε κανέναν το δικαίωμα να με μεταχειρίζεται με απαξίωση. Εστω και αν το τίμημα είναι να φεύγω για να ξεφύγω, με τη ψυχή κομμάτια και τα μάτια κλαμμένα. Ωφείλω πια να προστατεύω τον εαυτό μου και αυτό κάνω πάση θυσία. Delete και η ζωή συνεχίζεται...

Τα αγρίμια καραδωκούν να ξεσκίσουν τη σάρκα σου Προμηθέα Δεσμώτη και εσύ για να ζήσεις ξαναγεννιέσαι κάθε φορά.


Michael Bolton "When a man loves a woman"

Αφιερωμένο σε όσους και όσες αυτό το βίντεο τους αγγίζει βαθιά μέσα στη καρδιά τους, γιατί ο Ερωτας, η Αγάπη και η συντροφικότητα σε ένα ζευγάρι κάπως έτσι μοιάζουν!

Μαριαλένα, 26/3/2008

11 comments:

An-Lu said...

Κορτισάρα, όταν μάθουν τι θέλουν από τον έαυτό τους, τότε και μόνο τότε, θα καταλάβουν τι γυρεύουν από σένα...στο μεταξύ, ρίξτο κι αυτό στην εμπειρία και cheer up!

Marialena said...

@ An-Lu: Χθες ήταν τα δύσκολα γοργονίτσα μου που έπρεπε να με πάρω από το χέρι και να μην αφήσω μια κατάσταση να εξελιχθεί εις βάρος μου.

Σήμερα είναι μια άλλη μέρα και η ζωή είναι συνεχίζεται. Σε φιλώ γλυκειά μου!

faraona said...

Α ΡΕ ΜΑΡΙΑΛΕΝΑΚΙ,Α ΡΕ ΜΑΡΙΑΛΕΝΑΚΙ

ΑΧ ΑΧ ΑΧ ΑΧ ΠΟΣΟ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ
ΝΑΞΕΡΕΣ ΠΟΣΑ ΤΕΤΟΙΑ ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ,ΠΟΣΟ ΣΕ ΝΙΩΘΩ


ΓΙ ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΕΧΩ ΠΕΙ ΟΤΙ ΑΝ ΕΙΧΑ ΕΝΑΝ ΑΔΕΡΦΟ ΘΑΘΕΛΑ ΝΑ ΣΕ ΕΧΩ ΝΥΦΗ ΜΟΥ.

ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ ΡΙΞΤΟ ΠΙΣΩ ΚΙ ΑΣΕ ΤΟΝ ΜΑΛ...Α ΣΤΟ ΧΑΟΣ ΤΟΥ.


ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΕΙΣ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ.

ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΜΑΚΙΑ ΣΟΥ.Σ ΑΓΑΠΑΩ

panagiota said...

Ο άνθρωπος γεννιέται!Δεν γίνεται!
Η καρμιριά,η αγένεια και ο πραγματικός μίζερος εαυτός μας είναι κρυμμένος καλά στο DNA μας αλλά κάποια στιγμή θα φανεί.Καλύτερα λοιπόν κοριτσάκι μου που ο"δήθεν" εκδηλώθηκε νωρίς.
Πάμε παρακάτω,γιατί σίγουρα δεν αξίζει δάκρυα ένα τέτοιο άτομο.
Και για να σου φτιάξω λίγο την διάθεση...ανέκδοτο.
Τι έκανε ο Κώτσος ο γκαραζιέρης όταν έπινε ένα μπουκάλι ουίσκι???
Αντε και χαμογέλα μου...ή μήπως προτιμάς τον Θανάση τον γύφτο?

ci said...

Θα πω κάτι τετριμμένο αλλά πέρα για πέρα αληθινό: γλύτωσες, αυτός θα μείνει στο σκοτάδι και τη μιζέρια μια ζωή!
Εσύ είσαι φωτεινό πλάσμα, και το ξέρεις καλά αυτό. Τα καλύτερα έρχονται τώρα, και πάνω από όλα ο Έρωτας:)
Φιλιά πολλά

Anonymous said...

Αχ βρε κοριτσακι μου καλο!!! Μη χολοσκας και βασανιζεσαι με ερωτηματα κι αποριες.Ελα δω τζουτζουνα μου να βρουμε εναν σωστο ξανθουλη γαλανοματη που θα εκτιμησει και θ αγαπησει την καρδουλα σου την καλη!Αντε και θα σου'χω καλουδια πολλα και λαχταριστα!
Φιλακια και θελω να εισαι παντα καλα!
Η Eschbornιτισσα που σ αγαπησε με την πρωτη ματια! ;-)

Marialena said...

Καλησπέρα και από μένα σε όλες σας!

@ Φαραόνα: Λίγο ακόμα και θα πάρω διδακτορικό στη μαλακοσύνη ορισμένων ανδρών, άστα από τη Σκύλα στη Χάρυβδη. Νομίζω στα 36 μου έχω δει αρκετά δείγματα ακατοικοσύνης, οπότε χειρότερα δεν γίνεται!

Πίσω το αφήνω έννοια σου, αλλά όπως και να χει αναρωτιέσαι πως ένας άνθρωπος μπορεί να φέρεται συνειδητά βλακωδώς και να νομίζει ότι οι υπόλοιποι τρώνε κουτόχορτο!

Φιλιά και από μένα πολλά πολλά!

@ Παναγιώτα: Και όμως την ουρά του τη μάζεψε ο κοπρόσκυλος, χάρην σε αποτελεσματική και έξω από τα δόντια παρέμβαση από κει που δεν το περίμενε κοτζάμ μαντράχαλος...

Κράτα εσύ τον Κώτσο να πάρω εγώ τον γύφτο... χα,χα,χα και επειδή ήταν ωραίο το τσαρδί με τον ντιγκιντάν τραγουδιστή, ψηφίζω να ξαναπάμε όταν με το καλό ανέβω ξανά~ Μάκια!

@ Κιτρομελλένια: Ναι βρε αγαπούλα, γλύτωσα κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τι να κάνεις, αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Από κει και πέρα έχει ο Θεός... Να μου σαι καλά ε?

@ Eschbornitissa: Γλυκειά μου Νελ, ό,τι και να λέμε, ευτυχώς που πήρες τον papa, παρά κανένα γαϊδούρι ελληνικό να μην βρίσκεις άκρη με τα χαϊρια του. απαπαπαπά!

Μου φαίνεται πως δεν έχεις άδικο, ένα γλυκούλι μειράκιον από την Hessen δεν θα μου κακόπεφτε... θα μάθαινα και γερμανικά, αλλά πολλές πατάτεν να μην έτρωγα, χα,χα,χα!

Κάτσε να τρίψω το λυχνάρι μπας και πραγματοποιηθεί η ευχή, Αλλαντιιίν, είσαι εδώ???

Εχεις την αγάπη μου, κρίμα που δεν μιλήσαμε τις προάλλες με τα γεγονότα. Φιλιά και να είστε όλοι καλά!

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle said...

Σοκ εμπειρία πράγματι.
Αλλά μετά το πέσιμο φυσικά και κρατάς το ηθικόν δίδαγμα και προχωράς.
ασε τον άλλον στην κοσμάρα του και με εμπειρία που ούτε που κατάλαβε τι μπορούσε να του δώσει.
Φιλάκια Μαρλέν μου

Marialena said...

@ Σάκης: Θα το πιστέψεις πως μου φαίνεται ότι το έζησε όλο αυτό κάποιος άλλος και όχι εγώ η ίδια?

Αχχχχ... Τι να πεις καλέ μου φίλε, μια εβδομάδα ακριβώς πριν με ενθουσιασμό ανηφορίζαμε να πάμε στη Θεσσαλονίκη και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, όλα ανατράπηκαν σαν να ζούσα εφιάλτη.

Να δω πόσες ζωές έχω να ζήσω ακόμα στα προσωπικά μου μέχρι να βρω την άκρη μου πια...

Φιλάκια και σε σένα Σάκη μου και καλό σ/κ!

Marina said...

α τον μαλάκα!

Marialena said...

Πες τα χρυσόστομη!!! Με περικεφαλαία όμως, ε?