When a man loves a woman

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

πέρασαν 24 ώρες από τότε που επέστρεψα σπίτι. Τετραήμερο στη λατρεμένη μου Θεσσαλονίκη, ο καιρός ανοιξιάτικος, η παρέα εκεί αγαπημένη και φύγαμε. Τέσσερις μέρες συντροφιά με έναν άνθρωπο που μαθαίναμε ο ένας τα χούγια του άλλου, υπήρχε μέχρι τότε καλή πρόθεση ανάμεσά μας. Μέρες και νύχτες χαλαρές, ξένοιαστες, με διάθεση να περάσουμε καλά ή έτσι τουλάχιστον το είχα εγώ αντιληφθεί.

Και έφτασε η τελευταία νύχτα, Άνω Πόλη σε ταβέρνα για φαγητό με παρέα. Ζωντανή μουσική, νοστιμιές, γέλια, ανέκδοτα, είχα καιρό να περάσω έτσι καλά με φίλους. Λίγο πριν φύγουμε ο λογαριασμός δια του πέντε και η αναμονή να πληρώσουμε. Ο άνθρωπος αυτός πλήρωσε για τους υπολοίπους τρεις, ενώ οι δυο άλλοι μείναμε να κοιτιόμαστε με απορία για την κίνηση του καβαλλιέρου. Επιστροφή στο μέρος που μέναμε, δυο κουβέντες μόνο "γιατί φέρθηκες έτσι απόψε?", μια δικαιολογία που δεν έστεκε, ύπνος σαν τα κούτσουρα χωρίς μια καληνύχτα, στεναχώρια.

Πρωϊνό ξύπνημα, εκείνος φεύγει για κάπου, σηκώθηκα, απελπισία. Δεν μου αρέσουν αυτά τα πράγματα αγαπητό μου ημερολόγιο, δεν μου αρέσει να μου φέρονται γαϊδουρινά, πως να το κάνουμε. Κάνω να ετοιμαστώ, αρχίζω να δακρύζω, η απελπισία μου μεγαλώνει. Το σάκχαρο τσιμπημένο από το στρες, πλένομαι, ντύνομαι και ετοιμάζω τα πράγματά μου. Μπαίνω και βγαίνω σαν να μην με χωράει ο τόπος, τρώω κάτι στα όρθια, γράφω ένα σημείωμα πρόχειρα σε ένα περιοδικό που άφησα στο τραπέζι και κρατώντας το σάκο στο χέρι, ανοίγω τη πόρτα και φεύγω. Δεν άντεχα να χαιρετήσω έτσι σε κακά χάλια τη φίλη μου που μας φιλοξένησε στο ζεστό σπιτικό της, έτσι και της μίλαγα θα κατέρρεα ένιωθα.

Περπατώ στον δρόμο και παραμιλώ "θα τα καταφέρεις Μαριαλένα" λέω στον εαυτό μου, "δεν είναι η πρώτη φορά, προχώρα, θα τα καταφέρεις, μη λυγίσεις, προχώρα..." και κατευθύνομαι στη στάση του λεωφορείου για να πάω στο Σιδηροδρομικό Σταθμό. Φοράω τα μαύρα μου γυαλιά ηλίου και θαυμάζοντας τα αρχοντικά στη Βασιλίσσης Όλγας, με πιάνω ξανά να μονολογώ για να μου δίνω κουράγιο. Φτάνω στο Σταθμό, τρένο πουθενά, κλείνω εισητήριο με το ΚΤΕΛ για Αθήνα. Το τηλέφωνο χτυπά, είναι εκείνος, δεν έχω το κουράγιο να το σηκώσω, του στέλνω ένα μήνυμα "φεύγω για Αθήνα, καλό ταξίδι και καλή τύχη στη ζωή σου" του γράφω ενώ το λεωφορείο ξεκινά. "Καλή τύχη και σε σένα" μου απαντά και καταβαραθρώνομαι λίγο αργότερα. Ο δρόμος μπροστά μας με γεμίζει με εικόνες θάλασσας, βουνού, φύσης, του Ολύμπου, του Κάστρου του Πλαταμώνα, των Τεμπών, εικόνες εξαίσιες που μέσα από τα δάκρυα μου δίνουν ένα αντίβαρο για να μην ουρλιάξω φωναχτά από την απότομη προσγείωση.

Φέρεσαι σε έναν άνθρωπο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο συνειδητά και εκείνος στο ανταποδίδει με ταρζανιές και μαλακίτσες. Που καταντήσαμε λοχία σκέφτομαι, να κοντεύουμε τα 40 και μυαλό στο κεφάλι να μην έχουμε οι περισσότεροι. Μου τηλεφωνεί η φίλη μου στεναχωρεμένη και αυτή για το αναπάντεχο. "Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά" της λέω ζητώντας της συγνώμη, "πως να συνταξιδέψω με κάποιον όταν υπάρχει ένταση", καλύτερα μόνη μου να βρω τρόπο να συγκροτηθώ όσο περνάει η ώρα.

Σκέφτομαι πως λειτουργούμε οι άνδρες και οι γυναίκες, οι μεν παρορμητικοί ή εσωστρεφείς, οι δε συναισθηματικές και ανασφαλείς. Η φίλη μου μου λέει πως επικοινώνησε μαζί της για να δει αν έφτασα καλά στην Αθήνα, κομμάτια έφτασα, αλλά αυτό που τον ένοιαζε ήταν να μάθει πως έφτασα πλαγίως, μέσω Θεσσαλονίκης, μη με ρωτήσει εμένα και του δαγκώσω προφανώς κανένα πόδι, ή λυσσάξω, καλύτερα τους τρίτους για να είμαστε πιο ασφαλείς, να λέμε και τα πράγματα όπως θέλουμε και να μην πούμε ένα συγνώμη βρε αδελφέ για το βράδυ εκείνο, δεν το ήθελα να σε μειώσω μπροστά στη παρέα, ή κάτι τέτοιο ανθρώπινο, όχι, η ενδεδειγμένη μέθοδος είναι το βλέμμα του μοσχαριού και μετά ύπνος άνευ εταίρας για να σκαρώσουμε τι δικαιολογία θα πούμε αύριο το πρωί, να είμαστε έτοιμοι να παραμυθιάσουμε τους θιγόμενους.΄Ετσι πρέπει!!!

Θέλω να αγαπήσω ξανά στη ζωή μου, με πάθος, με λαχτάρα, με συναίσθηση πια για το τι είναι σωστό και τι όχι, ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν μπορώ όσο μαζεύομαι στον εαυτό μου.
Όχι μονόπλευρα, όχι παράταιρα, όχι συμφεροντολογικά, αλλά ουσιαστικά ψυχή τε και σώματι. Να νιώσω πάλι να ανεβαίνουν οι χτύποι της καρδιάς μου στο άρωμά του, να θέλω να τον φιλήσω και να κάνουμε έρωτα χαρτογραφώντας τα σώματά μας να ενώνονται στο άπειρο. Να με δει αμακιγιάριστη και να τον δω αξύριστο και πάλι να μας αρέσει το θέαμα. Να ανοίξεις τη καρδιά σου και να υπάρχει αλληλοκατανόηση, να πεις μέσα σου "πάει τα δύσκολα πέρασαν πια, πάμε παρακάτω..." και να πεις για μια φορά στη ζωή σου ότι ναι θέλω να είμαι με αυτόν τον άνθρωπο και να προσπαθήσεις να τα καταφέρεις.

Όχι όμως έτσι, με παρορμητισμούς και ανυπόληπτες κινήσεις που θίγουν την αξιοπρέπεια του άλλου. Πουτάνα δεν υπήρξα ποτέ, ούτε στη ψυχή ούτε στο σώμα και δεν δίνω σε κανέναν το δικαίωμα να με μεταχειρίζεται με απαξίωση. Εστω και αν το τίμημα είναι να φεύγω για να ξεφύγω, με τη ψυχή κομμάτια και τα μάτια κλαμμένα. Ωφείλω πια να προστατεύω τον εαυτό μου και αυτό κάνω πάση θυσία. Delete και η ζωή συνεχίζεται...

Τα αγρίμια καραδωκούν να ξεσκίσουν τη σάρκα σου Προμηθέα Δεσμώτη και εσύ για να ζήσεις ξαναγεννιέσαι κάθε φορά.


Michael Bolton "When a man loves a woman"

Αφιερωμένο σε όσους και όσες αυτό το βίντεο τους αγγίζει βαθιά μέσα στη καρδιά τους, γιατί ο Ερωτας, η Αγάπη και η συντροφικότητα σε ένα ζευγάρι κάπως έτσι μοιάζουν!

Μαριαλένα, 26/3/2008