Monday, April 28, 2008

Πασχαλινό Δώρο

Ήταν ανέλπιστο πραγματικά το δώρο αυτό που είχε λάβει λίγο πριν από το Πάσχα. Ένα ολοζώντανο κλωσσοπουλάκι γκριζωπό, της το είχε κάνει δώρο μια οικογενειακή φίλη. Εκείνη, ένα κοριτσάκι 7-8 χρονών το πολύ, σάστισε που το είδε! Παιδί της πόλης, δεν είχε μεγαλώσει μαζί με τέτοια πλασματάκια και όποτε πήγαινε στο χωριό, τις κότες της γιαγιάς τις έβλεπε από μακριά.

Αυτό το πλασματάκι, το μικροσκοπικό στεκόταν με τα φτεράκια του μαζεμένα και έτρεμε. Η μικρή το πήρε στο χέρι της και του χαϊδευε το κεφαλάκι, ενώ η μητέρα της έκοψε στη μέση τη χάρτινη θήκη του σοκολατένιου αυγού που είχαν πάρει για το Πάσχα και έβαλε το κλωσσόπουλο μέσα. Εκείνο έμενε ακίνητο εκεί κοντά στο καλοριφέρ της κουζίνας, η μικρή το τάιζε ψίχουλα από ψωμί και τρίμματα από τυρί φέτα και πήγαν για ύπνο.

Image Hosted by ImageShack.us

Την άλλη μέρα το πρωί, το πουλάκι βρισκόταν ακίνητο με τα πόδια του ανάποδα μέσα στο κουτί. Είχε ξεψυχίσει λίγες ώρες πριν και η μητέρα πήρε το άψυχο σώμα του και το πέταξε στα σκουπίδια. Η μικρή σπάραξε, αφού το δώρο της πέθανε και δεν πρόλαβε να το δει να μεγαλώνει. Θύμωσε κιόλας στην οικογενειακή φίλη που πήρε ένα άρρωστο πουλάκι για να της το φέρει. Την επόμενη χρονιά πιο μεγάλη πια, είδε στην τηλεόραση ένα ρεπορτάζ για τους πλανόδιους πωλητές τέτοιων πουλιών και μάλιστα έλεγε ότι δεν επιβιώνουν κατά κύριο λόγο τα ταλαιπωρημένα και υποσιτισμένα πουλάκια, λόγω τις μεταχείρησης που έχουν και κάπως παρηγορήθηκε για την μοίρα του δικού της δώρου.

Με εκείνο το παιδικό παράπονο ζωγραφισμένο στα μάτια της, όταν έβλεπε αθίγγανους να φέρνουν με τα καρότσια τους στη λαϊκή ή στην Αθήνα, τέτοια πουλάκια, θυμόταν το δικό της που ξεψύχησε πριν να προλάβει το κοριτσάκι να καταλάβει αν ήταν παιχνίδι ή ζωντανό πλάσμα.

Marialena, 2/1/2008

7 comments:

Anonymous said...

Κρίμα που ψόφισε το κοτοπουλάκι του παιδιού. Ευτυχώς σταμάτησε πλέον το βάρβαρο αυτό έθιμο με τα κλωσσόπουλα και τα κουνελάκια που θυσιαζόντουσαν.
Βέβαια έχω χύσει τόνους δακρύων όπως το παιδί της ιστορίας σου για όλα τα πουλάκια που πέθαναν απο τις ταλαιπωρίες..μόνο που όντας μοναχοκόρη τους έκανα κανονική κηδεία και τα θάβαμε στην αυλή.

Χριστός Ανέστη

Marialena said...

Μαρίνα μου χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη! Εύχομαι να περάσατε καλά τις ημέρες του Πάσχα στην εξοχή.

Δεν είναι παιχνίδια αυτά τα πράγματα και οι ενήλικες δεν πρέπει να φέρνουν αψήφιστα ένα ζωάκι σε ένα περιβάλλον που δεν μπορεί να ζήσει.

Φαντάσου ένα παιδάκι που δεν έχει εξοικειωθεί με τα ζώα, αλλά και με την φύση την ίδια, όντας παιδί που ζει στη τσιμεντούπολη και η έννοια του κύκλου της ζωής του είναι άγνωστο.

Ο θάνατος ενός ζώου είναι τραυματική εμπειρία, ειδικά όταν το παιδί δεν είναι προετοιμασμένο γι' αυτό και το βάρος στην κατανόηση του θανάτου το έχουν οι μεγάλοι.

Ευτυχώς που σταμάτησαν να πωλούνται ταλαιπωρημένα και άρρωστα ζωάκια για "διασκέδαση" των ανθρώπων...

faraona said...

Χριστος Ανεστη Μαριαλενα μου
ευχομαι να περασες καλα.Και του χρονου με υγεια.
Εχεις απολυτο δικιο.Ουτε τα πουλακια φταινε σε τιποτα
ουτε και τα παιδακια...
Ευτυχως που περιοριστικε το κακο
φιλι

Marialena said...

Αληθώς ο Κύριος Φαραόνα μου! Και του χρόνου με υγεία και να είμαστε στα πόδια μας!

Ο άνθρωπος κάνει ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, πολλές θηριωδίες, θεωρώντας τη φύση και τα πλάσματά της προτεκτοράτα του, γι' αυτό και τα άμοιρα αυτά πουλάκια ή οι αρκούδες των πανηγυριών γινόταν θέαμα και κέρδος για τους περιφερόμενους τσιγγάνους... άσχημα πράγματα, απάνθρωπα, χωρίς λόγο να διαιωνίζονται πια.

Σε φιλώ γλυκειά μου!

panagiota said...

Χρόνια πολλά κι από εδώ Μάρλεν μου.
Ευτυχώς αυτή η βάρβαρη πώληση των κοτοπουλακίων-παπιων και χηνακίων σταμάτησε πια.
Την πρόλαβα κι εγώ σαν κοπελούδα κι'απόστρεφα το βλέμμα από τα καρότσια των αθίγγανων με τα μισοπεθαμένα-ζωντανά κοτοπουλάκια.Αλλά κι αυτοί ένα μεροκάματο κοιτούσαν να βγάλουν.Οι κύριοι υπαίτιοι ήταν αυτοί που είχαν τα ορνιθοτροφεία.Εβαζαν τα αυγά στις λάμπες εκκόλαψης και σε 40-50 μέρες χωρίς έξοδα πουλούσαν το"περιεχόμενο" του αυγού σε τετραπλάσια τιμή.
Λογικό είναι να μην ζήσει το πουλάκι μέσα στο καρότσι του πωλητή ούτε στο σπίτι του παιδιού που το έδωσαν δώρο.
Μεγάλωσα σε χωριό και η γιαγιά μου είχε κότες.Ετρεχαν με τα φτερά απλωμένα να μάσουν τα κλωσόπουλα για να τα ζεστάνουν μέχρι τα πούπουλα τους να γίνουν φτεράκια.
Δυστυχώς αυτά τα πασχαλιάτικα-ζωντανά- δώρα ήταν καταδικασμένα πάντα σε θάνατο.
Αυτό όμως που δεν ξέρω ακόμα πως γινόταν,είναι πως η γειτόνισσα και φίλη η Ανθή κατάφερνε και τα μεγάλωνε(τα έφερνε δώρο η νονά στο κοριτσάκι της κάθε Πάσχα)-κανένα δεν της ψόφησε της κερατένιας-και τα πήγαινε μετά στο εξοχικό της.Ο κόκορας,ο Τίτο,γονιμοποίησε όλα τα περίχωρα στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής και τα χηνάκια πέθαναν από βαθιά γεράματα μέσα στην στέρνα που τους έφτιαξε.
Και σίγουρα ο θάνατος ενός ζώου είναι τραυματική εμπειρία για μικρούς και μεγάλους.
Ξέχασες καλο'μ πως γνωριστήκαμε?
Μέσα από τον θάνατο ενός ζώου...

Anonymous said...

Γεια και χρονια πολλά!!!
Το ενδιαφέρον σου blog το ανακάλυψε ένας φίλος και μόλις βρω λίγο χρόνο ελεύθερο θα τον αφιερώσω στην ανάγνωσή του:)

Να προσθέσω μόνο δύο λόγια για το κοτοπουλάκι της ανάρτησης....
Φανταστείτε και το ενδεχόμενο του να επιβίωνε για κάποιο διάστημα (4-5 μηνών)το πουλάκι (άρα και το δέσιμο με το παιδί θα ήταν πιο μεγάλο) και να έφτανε σε ηλικία κατάλληλη να καλύψει το γεύμα της οικογένειας....πόσο μεγάλο θα ήταν το πλήγμα για το κοριτσάκι που θα το έβλεπε στην κατσαρόλα ....

Marialena said...

Ο θάνατος όταν δεν βιώνεται ως κομμάτι της ζωής είναι τραυματική εμπειρία Παναγίωτα μου, ειδικά όταν γίνονται θύματα ανυπεράσπιστα ζώα, που υποφέρουν από την δική μας κακομεταχείρηση. Ναι τώρα που το λες, ο πόνος και η οδύνη σου για την αρρώστια της Λούλας μας έφεραν κοντά στο σταυροδρόμι της ζωής. Είπαμε η ζωή και ο θάνατος είναι αλληλένδετα.

Αγαπητή Κασταλία καλοσώρισες στη σελίδα μου και στα μπλογκς! Ευχαριστώ τον φίλο σου και σένα που ήλθατε στη σελίδα μου και με διαβάζετε, τιμή μου!

Να σου πω τι μου έχει συμβεί εμένα παιδί πάνω σε αυτό που λες και από τότε δεν αντέχω ούτε τη σκέψη του να φάω πρότερα ζωντανό ζώο κοντά μου: από την Κρήτη μας έστελναν χοχλιούς (σαλιγκάρια όπως τα λένε) και η μητέρα μου αφού εγώ τα έπαιζα πάνω στο τραπέζι και έκαναν κόλπα, τα έπαιρνε και τα έριχνε στη κατσαρόλα για να μαγειρευτούν...

Περιττό να σου πω ότι ούτε να δω χοχλιό ούτε να φάω από τότε, θυμάμαι που ήταν ζωντανά και παίζαμε και ανατριχιάζω... Πόσο μάλλον ένα οικόσητο πτηνό ή ζώο που πρόκειται να καταλήξει στο πιάτο μας. Κανιβαλλισμός!