Η ομορφιά της Βόρειας Εύβοιας

Ποτέ δεν φανταζόμουν την ομορφιά που μπορούσε να αποκαλυφθεί μπροστά στα μάτια μου, όταν το περασμένο σαββατοκύριακο επισκεύθηκα για πρώτη φορά την περιοχή της Βόρειας Εύβοιας.

Η αφορμή δώθηκε όταν ο καλός φίλος Χρήστος, μου έστειλε ένα εφάνταστο μήνυμα προσκαλώντας με να συμμετέχω στην πρώτη καλοκαιρινή εκδρομή με δυο μηχανές μεγάλου κυβισμού και την παρέα έτοιμη για μια ακόμη εξόρμηση.

Η αναχώρηση ήταν για Σάββατο πρωί με καλό καιρό από Αθήνα, με τα πράγματά μας έτοιμα να μπουν στις μπαγκαζιέρες της μεγάλης μηχανής και εμείς να ανεβούμε στην αναπαυτική σέλα και να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας. Οι φίλοι που είναι χρόνια ταξιδευτές, ήταν εφοδιασμένοι με κάθε σύγχρονο μέσο προσανατολισμού και επικοινωνίας, καθώς και με σύστημα ενδοεπικοινωνίας και μουσικής για να γίνει η διαδρομή μας ακόμα πιο διασκεδαστική.

Πρώτη μας στάση ήταν στη Νέα Αρτάκη, πέντε χλμ έξω από την Χαλκίδα, για να πιούμε ένα αναψυκτικό με θέα την θάλασσα και να σχεδιάσουμε τη διαδρομή από κει και πέρα.


Η παραλία της Νέας Αρτάκης

Φεύγοντας από την όμορφη παραλία της Αρτάκης, πήραμε τον δρόμο για τον "Πεθαμένο", εκεί που βρίσκονται οι ταβέρνες με τα γνωστά "χωριάτικα" μακαρόνια με μυζήθρα που είχα ακούσει ότι είναι νόστιμα και ήθελα να δοκιμάσω. Κάτω από τη μουριά καθήσαμε να φάμε σε μια από αυτές, αλλά το παραδοσιακό πιάτο δεν ήταν και τόσο φοβερό όσο το περίμενα καθώς τα μακαρόνια ήταν του εμπορίου, φτιαγμένα με λάδι και μυζήθρα και σερβιρισμένα σε μια γενναία μερίδα που δεν μπορούσες να την φας όλη τελικά. Ανθρακας ο θησαυρός δηλαδή!

Στη συνέχεια κάναμε μια στάση στον Άη Γιάννη τον Ρώσσο που γιόρταζε σήμερα στις 28 Μαίου, που ήταν μέσα στη διαδρομή μας, για να προσκυνήσουμε στη Χάρη του, βλέπαμε στη διαδρομή καθώς ανεβαίναμε το βουνό με τις μηχανές μας, εκατοντάδες πεζούς κάθε ηλικίας, νέοι, γέροι, μεγάλοι, μικροί, νήπια σε καροτσάκια ή από το χέρι, να βαδίζουν τα 65 χλμ που χωρίζουν την Χαλκίδα με το Προκόπι, το χωριό με την ομώνυμη εκκλησία, για να εκπληρώσουν το τάμα τους στον προστάτη Άγιό της Εύβοιας, γνωστό στα πέρατα της Ελλάδας. Ομολογώ πως συγκλονίστηκα ενώ προχωρούσαμε παράλληλα τον δύσκολο ανηφορικό δρόμο για να φτάσουμε στο Προκόπι και με διαπέρασε μια αίσθηση δέους αντικρύζοντας τους περιπατητές να πορεύονται στωϊκά τα χιλιόμετρα για να φτάσουν να προσκυνήσουν.


Ο ναός του Αγιου Ιωάννη του Ρώσσου

Ανεβήκαμε πάλι στις μηχανές και κατευθυνθήκαμε όσο ήταν ακόμα μέρα στην γνωστή παραλία της Αγίας Άννας, όπου ακόμα επικρατούσε ησυχία και έτσι μπορέσαμε να απολαύσουμε το καταπράσινο τοπίο που έσμιγε με την θάλασσα, ενώ γευόμασταν ένα παγωτό καθώς ο ήλιος έδυε.


Το παγωτό της γράφουσας με αρκουδάκι μπισκότο παρακαλώ!


Οι Varadero παίρνουν μια ανάσα στην Αγία Άννα




Η παραλία της Αγίας Άννας

Αφού το σκοτάδι είχε αρχίσει να πέφτει, εμείς ξεκινήσαμε να πάμε στον προορισμό μας για διανυκτέρευση, στη παραλία του Αχλαδιού, λίγο πιο βόρεια. Αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στη πανσιόν του Κώστα στη παραλία, πεταχτήκαμε στη διπλανή ταβέρνα, όπου γευτήκαμε ένα νοστιμότατο μπιφτέκι γίγα μαζί με ομελέτα υπέρ πλούσια και κρασάκι. Και ενώ το βράδυ περνούσε, η φίλη που μας συνόδευε μας φώναξε να αντικρύσουμε το φεγγάρι καθώς πρόβαλλε από την θάλασσα. Πήρα την φωτογραφική μηχανή και ξαπλώνοντας κάτω, βγήκε αυτό το εκπληκτικό στιγμιότυπο.


Το φεγγάρι στο Αχλάδι είναι ανεπανάληπτο!

Επιστροφή στη πανσιόν και ύπνος ελαφρύς ενώ τα αηδόνια απέξω έστηναν χορωδία και ο Χρήστος στο μπαλκόνι να τα αφουκράζεται μαγεμένος! Το επόμενο πρωί, πρωινό δίπλα στη θάλασσα και αναχώρηση για το δεύτερο μέρος του ταξιδιού μας, να διασχίσουμε τα βουνά από το Αιγαίο ως τον Ευβοϊκό ξανά.

Πρώτη στάση στους καταρράκτες του Δρυμώνα, όπου μέσα στην άγρια φύση κατεβαίνοντας να περπατήσουμε δίπλα στο ποτάμι, αντικρύσαμε ένα θέαμα που μας έκανε να θέλουμε να μείνουμε εκεί και να ταξιδέψουμε με την φαντασία μας στη Γαλάζια Λίμνη.


Καβάλα στο δελφίνι, τον κόσμο γύρισα...








Η ομορφιά της φύσης μιλάει από μόνη της μπροστά στον καταρράκτη!

Στη συνέχεια ανεβήκαμε και άλλο μέσα στα βουνά περνόντας μέσα από ολάνθιστες κοιλάδες και βαθυπράσινα δάση να καλύπτουν τις πλαγιές, ενώ σταματήσαμε να προσκυνήσουμε στο παμπάλαιο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ, ανδρική μονή που υπάρχει από τον 16 αιώνα μ.Χ.






Η ιερά μονή του Οσίου Δαυίδ

Πήραμε και το μοσχομυριστό μελάκι από θυμάρι που πουλούσαν οι παραγωγοί έξω από το μοναστήρι και ενώ το υψόμετρο μειωνόταν και η βλάστηση άλλαζε, φτάσαμε στη γνωστή Λίμνη της Εύβοιας που βρέχεται από τον Ευβοϊκό.


Η παραλία της Λίμνης

Μου τράβηξαν τη προσοχή τα παλιά νεοκλασσικά σπίτια που διατηρούνται ακόμα, αλλά και η όλη αίσθηση αυτής της πολιτείας μου θύμισε τα Βάτικα, τη Νεάπολη Λακωνίας δηλαδή που είναι και αυτή πόλη - λιμάνι με τη δική της ζωή. Ενώ πίναμε το αναψυκτικό μας στη προβλήτα με το κύμα να σκάει στα πόδια μας, το γαλαζοπράσινο νερό και το σκάφος που διέσχιζε το κύμα μπροστά από τα μάτια μας, με έκαναν να θέλω νοητά να συνεχίσω να αντικρύζω τη γραμμή του ορίζοντα, όπως και εκείνο.


Πάμε να φύγουμε από εδώ και μην ρωτάς που πάμε, πάμε...

Όμως η ώρα του γυρισμού πλησίαζε και οι μηχανές μας περίμεναν για να φύγουμε προς τα πίσω νωρίς το απόγευμα. Μια στάση στη μέση του πουθενά κάναμε για να φάμε οι μισοί γευστικό σουβλάκι και οι άλλοι μισοί κόκκορα με μακαρόνια, που τα κοκκαλάκια τα έφαγε στη συνέχεια η δεσποινίς Αρτεμις, ενώ ξερογλύφονταν όταν της τα έφερα στο σπίτι.


Τα κοκόρ(γ)ια ήταν όντως νοστιμότατα στον Πλάτανο!

Φαγωμένοι και ευχαριστημένοι, κατεβήκαμε ξανά την ορεινή διαδρομή μέσω Μαντουδίου για τα παράλια της Εύβοιας και να αντικρύσουμε για μια ακόμα φορά το συγκλονιστικό θέαμα των προσκυνητών περιπατητών που κατευθύνονταν στον Αη Γιάννη τον Ρώσσο, θυμίζοντάς μου την θέληση της Πίστης στον άνθρωπο.

Επιστροφή στην Αθήνα ενώ έπεφτε το φως, καβάλα στην δυνατή γόησσα των χιλίων κυβικών και άφιξη στο σπίτι, κουρασμένη μεν αλλά τόσο πολύ γεμάτη από το διήμερο που έμοιαζε με πέντε μέρες διακοπών μακρυά από την καθημερινότητα. Αν θέλω κι άλλο? Ναι, για την ωραία παρέα, για την περιπέτεια, για την διαδρομή, για την φύση, για την εμπειρία, για όλα, ναι θέλω και άλλο...

Μέχρι την επόμενη τέτοια απόδραση, χαμογελώ έχοντας για θύμιση τις φωτογραφίες και τα αναμνηστικά του διημέρου!

photos by Marialena, 2008

Marialena, 28/5/2008