Wednesday, May 28, 2008

Η ομορφιά της Βόρειας Εύβοιας

Ποτέ δεν φανταζόμουν την ομορφιά που μπορούσε να αποκαλυφθεί μπροστά στα μάτια μου, όταν το περασμένο σαββατοκύριακο επισκεύθηκα για πρώτη φορά την περιοχή της Βόρειας Εύβοιας.

Η αφορμή δώθηκε όταν ο καλός φίλος Χρήστος, μου έστειλε ένα εφάνταστο μήνυμα προσκαλώντας με να συμμετέχω στην πρώτη καλοκαιρινή εκδρομή με δυο μηχανές μεγάλου κυβισμού και την παρέα έτοιμη για μια ακόμη εξόρμηση.

Η αναχώρηση ήταν για Σάββατο πρωί με καλό καιρό από Αθήνα, με τα πράγματά μας έτοιμα να μπουν στις μπαγκαζιέρες της μεγάλης μηχανής και εμείς να ανεβούμε στην αναπαυτική σέλα και να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας. Οι φίλοι που είναι χρόνια ταξιδευτές, ήταν εφοδιασμένοι με κάθε σύγχρονο μέσο προσανατολισμού και επικοινωνίας, καθώς και με σύστημα ενδοεπικοινωνίας και μουσικής για να γίνει η διαδρομή μας ακόμα πιο διασκεδαστική.

Πρώτη μας στάση ήταν στη Νέα Αρτάκη, πέντε χλμ έξω από την Χαλκίδα, για να πιούμε ένα αναψυκτικό με θέα την θάλασσα και να σχεδιάσουμε τη διαδρομή από κει και πέρα.

Image Hosted by ImageShack.us
Η παραλία της Νέας Αρτάκης

Φεύγοντας από την όμορφη παραλία της Αρτάκης, πήραμε τον δρόμο για τον "Πεθαμένο", εκεί που βρίσκονται οι ταβέρνες με τα γνωστά "χωριάτικα" μακαρόνια με μυζήθρα που είχα ακούσει ότι είναι νόστιμα και ήθελα να δοκιμάσω. Κάτω από τη μουριά καθήσαμε να φάμε σε μια από αυτές, αλλά το παραδοσιακό πιάτο δεν ήταν και τόσο φοβερό όσο το περίμενα καθώς τα μακαρόνια ήταν του εμπορίου, φτιαγμένα με λάδι και μυζήθρα και σερβιρισμένα σε μια γενναία μερίδα που δεν μπορούσες να την φας όλη τελικά. Ανθρακας ο θησαυρός δηλαδή!

Στη συνέχεια κάναμε μια στάση στον Άη Γιάννη τον Ρώσσο που γιόρταζε σήμερα στις 28 Μαίου, που ήταν μέσα στη διαδρομή μας, για να προσκυνήσουμε στη Χάρη του, βλέπαμε στη διαδρομή καθώς ανεβαίναμε το βουνό με τις μηχανές μας, εκατοντάδες πεζούς κάθε ηλικίας, νέοι, γέροι, μεγάλοι, μικροί, νήπια σε καροτσάκια ή από το χέρι, να βαδίζουν τα 65 χλμ που χωρίζουν την Χαλκίδα με το Προκόπι, το χωριό με την ομώνυμη εκκλησία, για να εκπληρώσουν το τάμα τους στον προστάτη Άγιό της Εύβοιας, γνωστό στα πέρατα της Ελλάδας. Ομολογώ πως συγκλονίστηκα ενώ προχωρούσαμε παράλληλα τον δύσκολο ανηφορικό δρόμο για να φτάσουμε στο Προκόπι και με διαπέρασε μια αίσθηση δέους αντικρύζοντας τους περιπατητές να πορεύονται στωϊκά τα χιλιόμετρα για να φτάσουν να προσκυνήσουν.

Image Hosted by ImageShack.us
Ο ναός του Αγιου Ιωάννη του Ρώσσου

Ανεβήκαμε πάλι στις μηχανές και κατευθυνθήκαμε όσο ήταν ακόμα μέρα στην γνωστή παραλία της Αγίας Άννας, όπου ακόμα επικρατούσε ησυχία και έτσι μπορέσαμε να απολαύσουμε το καταπράσινο τοπίο που έσμιγε με την θάλασσα, ενώ γευόμασταν ένα παγωτό καθώς ο ήλιος έδυε.

Image Hosted by ImageShack.us
Το παγωτό της γράφουσας με αρκουδάκι μπισκότο παρακαλώ!

Image Hosted by ImageShack.us
Οι Varadero παίρνουν μια ανάσα στην Αγία Άννα

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us
Η παραλία της Αγίας Άννας

Αφού το σκοτάδι είχε αρχίσει να πέφτει, εμείς ξεκινήσαμε να πάμε στον προορισμό μας για διανυκτέρευση, στη παραλία του Αχλαδιού, λίγο πιο βόρεια. Αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στη πανσιόν του Κώστα στη παραλία, πεταχτήκαμε στη διπλανή ταβέρνα, όπου γευτήκαμε ένα νοστιμότατο μπιφτέκι γίγα μαζί με ομελέτα υπέρ πλούσια και κρασάκι. Και ενώ το βράδυ περνούσε, η φίλη που μας συνόδευε μας φώναξε να αντικρύσουμε το φεγγάρι καθώς πρόβαλλε από την θάλασσα. Πήρα την φωτογραφική μηχανή και ξαπλώνοντας κάτω, βγήκε αυτό το εκπληκτικό στιγμιότυπο.

Image Hosted by ImageShack.us
Το φεγγάρι στο Αχλάδι είναι ανεπανάληπτο!

Επιστροφή στη πανσιόν και ύπνος ελαφρύς ενώ τα αηδόνια απέξω έστηναν χορωδία και ο Χρήστος στο μπαλκόνι να τα αφουκράζεται μαγεμένος! Το επόμενο πρωί, πρωινό δίπλα στη θάλασσα και αναχώρηση για το δεύτερο μέρος του ταξιδιού μας, να διασχίσουμε τα βουνά από το Αιγαίο ως τον Ευβοϊκό ξανά.

Πρώτη στάση στους καταρράκτες του Δρυμώνα, όπου μέσα στην άγρια φύση κατεβαίνοντας να περπατήσουμε δίπλα στο ποτάμι, αντικρύσαμε ένα θέαμα που μας έκανε να θέλουμε να μείνουμε εκεί και να ταξιδέψουμε με την φαντασία μας στη Γαλάζια Λίμνη.

Image Hosted by ImageShack.us
Καβάλα στο δελφίνι, τον κόσμο γύρισα...

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us
Η ομορφιά της φύσης μιλάει από μόνη της μπροστά στον καταρράκτη!

Στη συνέχεια ανεβήκαμε και άλλο μέσα στα βουνά περνόντας μέσα από ολάνθιστες κοιλάδες και βαθυπράσινα δάση να καλύπτουν τις πλαγιές, ενώ σταματήσαμε να προσκυνήσουμε στο παμπάλαιο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ, ανδρική μονή που υπάρχει από τον 16 αιώνα μ.Χ.

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us

Image Hosted by ImageShack.us
Η ιερά μονή του Οσίου Δαυίδ

Πήραμε και το μοσχομυριστό μελάκι από θυμάρι που πουλούσαν οι παραγωγοί έξω από το μοναστήρι και ενώ το υψόμετρο μειωνόταν και η βλάστηση άλλαζε, φτάσαμε στη γνωστή Λίμνη της Εύβοιας που βρέχεται από τον Ευβοϊκό.

Image Hosted by ImageShack.us
Η παραλία της Λίμνης

Μου τράβηξαν τη προσοχή τα παλιά νεοκλασσικά σπίτια που διατηρούνται ακόμα, αλλά και η όλη αίσθηση αυτής της πολιτείας μου θύμισε τα Βάτικα, τη Νεάπολη Λακωνίας δηλαδή που είναι και αυτή πόλη - λιμάνι με τη δική της ζωή. Ενώ πίναμε το αναψυκτικό μας στη προβλήτα με το κύμα να σκάει στα πόδια μας, το γαλαζοπράσινο νερό και το σκάφος που διέσχιζε το κύμα μπροστά από τα μάτια μας, με έκαναν να θέλω νοητά να συνεχίσω να αντικρύζω τη γραμμή του ορίζοντα, όπως και εκείνο.

Image Hosted by ImageShack.us
Πάμε να φύγουμε από εδώ και μην ρωτάς που πάμε, πάμε...

Όμως η ώρα του γυρισμού πλησίαζε και οι μηχανές μας περίμεναν για να φύγουμε προς τα πίσω νωρίς το απόγευμα. Μια στάση στη μέση του πουθενά κάναμε για να φάμε οι μισοί γευστικό σουβλάκι και οι άλλοι μισοί κόκκορα με μακαρόνια, που τα κοκκαλάκια τα έφαγε στη συνέχεια η δεσποινίς Αρτεμις, ενώ ξερογλύφονταν όταν της τα έφερα στο σπίτι.

Image Hosted by ImageShack.us
Τα κοκόρ(γ)ια ήταν όντως νοστιμότατα στον Πλάτανο!

Φαγωμένοι και ευχαριστημένοι, κατεβήκαμε ξανά την ορεινή διαδρομή μέσω Μαντουδίου για τα παράλια της Εύβοιας και να αντικρύσουμε για μια ακόμα φορά το συγκλονιστικό θέαμα των προσκυνητών περιπατητών που κατευθύνονταν στον Αη Γιάννη τον Ρώσσο, θυμίζοντάς μου την θέληση της Πίστης στον άνθρωπο.

Επιστροφή στην Αθήνα ενώ έπεφτε το φως, καβάλα στην δυνατή γόησσα των χιλίων κυβικών και άφιξη στο σπίτι, κουρασμένη μεν αλλά τόσο πολύ γεμάτη από το διήμερο που έμοιαζε με πέντε μέρες διακοπών μακρυά από την καθημερινότητα. Αν θέλω κι άλλο? Ναι, για την ωραία παρέα, για την περιπέτεια, για την διαδρομή, για την φύση, για την εμπειρία, για όλα, ναι θέλω και άλλο...

Μέχρι την επόμενη τέτοια απόδραση, χαμογελώ έχοντας για θύμιση τις φωτογραφίες και τα αναμνηστικά του διημέρου!

photos by Marialena, 2008

Marialena, 28/5/2008

13 comments:

Christos said...

Χαίρομαι που πέρασες καλά.Απ την άλλη φορά θα ανεβάσουμε λίγο τον πήχυ... Ξέρεις εσυ...
:-))

panagiota said...

Ζηλεύω,ζηλευω!!!
Τι να κάνω που ζούμε μακριά...
Την επόμενη φορά όμως???

Christos said...

Οργανώσου. Βάλε στολή ...εργασίας και βρουμ βρουμμμμμμ

Marialena said...

@ Christos: Κάτσε να αποτρέψω το πιάσιμο των μαλακών μου μορίων σε διαδρομές με κίνηση και μετά τον ανεβάζουμε τον πήχυ άνευ μουδιάσματος! (χιούμορ κάνω...)

@ Παναγιώτα: Συν Αθηνά και χείρα κίνει φιλενάς μου, άμα το θες θα το κάνεις, 500 χλμ μας χωρίζουν, εκεί θα κολλήσουμε ωρέ? Αποφάσισε εσύ να μας έλθεις και τα άλλα θα τα κανονίσουμε εμείς τα μοτοσυκλετιστικά! Τζάμπα υπάρχει το γραφείο μοτοταξιδίων με εξιδεικευμένους συνεργάτες στις μεγάλες αποστάσεις???

Anonymous said...

Θα με πάρετε κι εμένα μαζί σας? Μόνο που δεν έχω ξαναπάει και δεν έχω μεγάλη εμπειρία και μπορώ να φύγω μόνο 12 παρά τέταρτο

panagiota said...

Επειδή από αύριο θα φορέσω πάλι το εργατικό μου βρακί(ξέρεις ποιο εννοώ Μαρλεν μου)Αντε με το καλό όταν τελειώσω οργάνωσε το,αμαζόνα μου και τύφλα νάχουν τα 500 k.m.
Εμένα με ξέρεις πως αμα είναι για να περάσω όμορφα ,δεν κολάω σε αποστάσεις!
Φιλιά στα μαγουλάκιαααααααααααα ομορφοκόριτσο!

Christos said...

αχμμμμμμ
Δερμάτινο είναι η cordura????
Μολόγα μολόγα

faraona said...

Εγω τωρα τι να κανω?
Εγω τωρα τι να πω?
Μαυρισα απ τη ζηλια μου ....ΑΑΑΑΑΧΧΧΧ!!!
ΜΑΡΙΑΛΕΝΑΚΙ ΜΟΥ ΟΜΟΡΦΟ ΠΑΝΤΑ ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΑ ΜΕ ΩΡΑΙΕς ΠΑΡΕΕς ΚΑΙ ΜΕ ΚΟΝΤΡΑ ΤΟ ΑΓΕΡΙ...


ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ

Marialena said...

@ Ανώνυμο: Δώδεκα παρά τέταρτο είναι μια καλή ώρα για να ξεκινήσει κανείς είτε α) να πάει για ύπνο, είτε β) να πάει για ...βόλτα (θου Κύριε!)

Είστε μικρό και άβγαλτο ε? Ε, οι μαθουσαλίξ μοτοσυκλετιστές κάτι θα κάνουν και για εσάς τέκνον μου. Ευτυχείτε!

@ Παναγιώτα: Βγάλε το εργατικό βρακί του Αστερίξ και βάλε την αναβατική στολή να φύγουμεεεεε! Αντε με το καλό να καλωπίσεις τον οίκο σου και με το καλό να βγάλεις το ένα βρακίον και να μας έλθεις να σε "τακτοποιήσουμε" με ολόσωμη σκελέα! χα,χα,χαααα...

@ Χρήστος: Το εργατικό βρακί είναι από διαστημικό υλικό, κατευθείαν παραγγελία από την ΝΑΣΑ. LOL!

@ Faraona: Είπαμε, εσύ θα πάρεις μια γουρούνα και θα οργώσεις την Κέρκυρα! Είναι που δεν είμαστε κοντά να σε "απαγάγουμε" και σένα αγαπητή μου χιλιομετροφάγε! Φιλιά!!!

Christos said...

Το πλοίο της χαράς αναχωρεί για δροσό. Ποτάμια τέντες και ύπνος ελαφρύς και ορθοπαιδικός κάτω απ τ αστέρια... 12 παρά τέταρτο βρούμ βρούμμμμμ

Marialena said...

@ Christos: Αντε πάλι αυτό το δώδεκα παρά τέταρτο!!! χα,χα,χα...

Καλή αναχώρηση και καλή διαμονή εις την μητέρα φύση σας εύχομαι αυτό το σ/κ!

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle said...

Αχ βρε Μαριαλένα τί μου θύμισες.
Την πατρίδα μου πρώτον (κατάγομαι οπως θα θυμάσαι από Ζάρκα Ν.Ευβοιας),.
Δεύτερον αυτή ακριβώς η διαδρομή που κάματε με τα δίτροχα είναι από τις αγαπημένες μου .
Η Εύβοια είναι ένας τόπος που ευτυχώς ακόμα δεν έχει ολοκληρωτικά παραδοθεί στον τουρισμό, με την κακή του έννοια φυσικά.
Το Προκόπι του Αη Γιάννη του Ρώσου πράγματι είναι ένα must ,αλλά η μονή του Οσιου Δαυίδ είναι το κάτι άλλο.
Θυμάμαι πιτσιρίκος είχαμε πάει προσκύνημα οικογενειακώς και μείναμε μέσα στο μοναστήρι το βράδυ.
Θυμάμαι σαν τώρα τον καταπληκτικό ελαιώνα που περνάς μέχρι να φθάσεις.
Την ασκητική άγια μορφή του τότε Ηγουμένου, την γενική ηρεμία και γαλήνη των μοναχών. Ενας μάλιστα νεαρός τότε μοναχός που τον έλεγαν χάριν του Οσιόυ , Δαυίδ, μας είχε οδηγήσει στην Σκήτη του Οσιόυ, κάπου πάρα έξω απ'την Μονή μέσα στον ελαιώνα (ακριβώς σαν τον Χριστό στο Ορος των ελαιών!), και με έβαλαν μικρο παιδάκι τότε να κάτσω μέσα στη μικρή σπηλιά του που χρησιμοποιόυσε σαν σκήτη.
Οσο για το κουνέλι (καλογέρικής εκτροφής) με μακαρόνια που φάγαμε είναι από τις υλικές απολαύσεις του μοναστηριού που θα μου μείνουν αξέχαστες.
(Δεν ξέρω αλλά τον οσιο Δαυίδ για κάποιο λόγο τον έχω μέσα στην καρδιά μου και τον θεωρώ κάτι σαν προσωπικό προστάτη)

αντε και την επόμενη φορά να την κάνετε προς τα μέρη μου και το Καβο Ντόρο. Εκεί που πατούν οι Αετοί. Αλλη Εύβοια εκεί. Πραγματικά διαδρομές για μηχανόβιους.

ΥΓ
Μήπως κανένα ΤΟΥΟΤΑ PRIUS δέχεστε στην παρέα των δικύκλων σας την επόμενη φορά έστω να σας κουβαλάει τα πράγματα ?

Marialena said...

@ Σάκης: είναι εκπληκτική αυτή σου η εξιστόρρηση για τις αναμνήσεις σου από την Βόρεια Εύβοια Σάκη μου!

Πραγματικά με συνεπήρε η αφήγησή σου!

Για μένα ήταν ίσως μια καρμική συνάντηση αυτή που είχα με τα μέρη αυτά που επισκευθήκαμε. Πολλά χρόνια από παιδί ήθελα να πάω, μα μόνο τώρα μου δώθηκε η ευκαιρία και ήταν υπέροχη αυτή η εκδρομή!

Οι φίλοι που μας πήραν συνεπιβάτιδες τις δυο κοπέλες, είναι πολυταξιδεμένοι και άνθρωποι που τους αρέσει πολύ η φύση και το ταξίδι. Είναι πραγματικά ταξιδευτές πάνω στο μηχανοκίνητο άτι τους! Εκείνοι μου ανέφεραν την άγρια ομορφιά της Νότιας Εύβοιας και πόσο διαφορετική είναι.

Η παρέα μας είναι ανοικτή σε όλους τους καλούς φίλους Σάκη μου. Είτε με δίτροχα παρέα, είτε μόνο με αυτοκίνητο, θα χαρώ πολύ να κάνουμε αυτήν την εκδρομή στα μέρη σου και να μάθω από σένα την ιστορία του τόπου σου! Να το κανονίσουμε από Ιούλιο? Τι λες?

...ό,τι και να κάνω η Εύβοια με έχει μαγέψει, πάει τελείωσε!!!