Άρωμα Κέρκυρας

Υπάρχουν κάποια μέρη στη πατρίδα μας, που ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία πάνω μου. Ένα από αυτά είναι και το νησί της Κέρκυρας και ιδιαίτερα η πόλη της. Είχα να την επισκευθώ επτά χρόνια, μέχρι που πριν από δυο περίπου εβδομάδες, την περιδιάβηκα ξανά και την αγάπησα ακόμα περισσότερο.


Περνώντας τη γέφυρα του Ρίου με συννεφιά


Βαρκούλα στην Αμφιλοχία παλεύει με το κύμα

Το πλοίο από Ηγουμενίτσα φτάνει στο λιμάνι μετά από περίπου μιάμιση ώρα και το πρώτο που αντικρύζεις είναι το παραδοσιακό χρώμα και αρχιτεκτονική της πρωτεύουσας, που σημειωτέον έχει ανακυρηχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.

Μέρος 1ο: Η πόλη της Κέρκυρας

Ευτυχώς που το μέρος που θα μέναμε ήταν μέσα στη πόλη, μέσα στο Νέο Φρούριο, στη Ναυτική Βάση του ΝΑΣΚΕ. Μπαίνουμε μέσα στο κάστρο και οι πρώτες εικόνες είναι η παλιά πόλη με το λιμάνι στα αριστερά και στο βάθος ο τρούλος του Αγίου Σπυρίδωνα και το Παλιό Κάστρο καθώς ο ήλιος έδυε και το φεγγάρι ανέτειλε στο βάθος.


Η παλιά πόλη από το Νάσκε-η πρώτη εικόνα στο σούρουπο






Το κτήριο του Νάσκε, χτισμένο επί αγγλοκρατίας

Το δωμάτιό μας έβλεπε στο νησάκι του Βίδο, μέρος ιδιαίτερης ομορφιάς και χαρακτήρα ανά τους αιώνες, που πολύ εύκολα κανείς μπορεί να πάει με το καραβάκι του Δήμου και να κολυμπήσει, να πάει στο θαλάσσιο πάρκο, να δει τα διατηρητέα κτίσματα και να φάει στη παραδοσιακή ταβέρνα μέσα σε ειδυλλιακό περιβάλλον.


Το νησάκι του Βίδο από το Νάσκε

Η παλιά πόλη που βρισκόταν κυριολεκτικά στη σκιά του Νέου Φρουρίου, μας έδινε το έναυσμα να θέλουμε να την ανακαλύψουμε μέσα από κάθε στενό και κάθε καντούνι που διασχίζαμε. Εκκλησιές αφιερωμένες σε περισσότερους από έναν αγίους, ενετικά και νεότερα κτήρια, όλα βαμμένα σε χρώματα με βάση την ώχρα που είναι χαρακτηριστικό της αρχιτεκτονικής του νησιού, μαγαζιά τουριστικά ή μικρές γωνιές με ντόπια προϊόντα που δοκιμάζαμε για πρώτη φορά, κομψές μπουτίκ και σύγχρονα καταστήματα, πλάι σε νεοκλασσικά κτίσματα που λαμπρύνουν το ιστορικό κέντρο, ήταν πάντα μια αφορμή για να αναζητήσουμε εκείνο το ερέθισμα για να τα φωτογραφίσω ή να γεμίσει το βλέμμα με χρώμα και Κερκυραϊκή αρχιτεκτονική, επηρρεασμένη από την Ενετική κατοχή και την Αγγλοκρατία τον 19ο αιώνα.






Η εκκλησία των Αγίων Νικολάου και Ανδρέα μέσα στη παλιά πόλη


Το καμπαναριό του Ναού του Αγίου Σπυρίδωνα


Αποκάλυψη τώρα: Ο Μαύρος Γάτος δεν είναι μόνον ιστολόγος, αλλά και εστιατόριο στη Κέρκυρα!


Το μνημείο της εξόντωσης των Εβραίων της Κέρκυρας επί Κατοχής

Η παλιά πόλη οδηγεί προς το Λιστόν και την Σπιανάδα, τη μεγαλύτερη πλατεία της Ευρώπης όπως έχει καταγραφεί! Κόσμος έκανε τη βόλτα του, ή έπινε τον καφέ του με θέα τη πλατεία ή τους περαστικούς που συνέρρεαν στο σημείο της κοινωνικής συνάθρισης των Κερκυραίων. Μέσα στη πλατεία νέα παιδιά έκαναν ποδήλατο, ή κάθονταν στο γρασίδι ή ακόμα χόρευαν χιπ-χοπ, εφηβάκια στη πρίζα! Μου άρεσε αυτό που είδα μέσα στο βράδυ, καθώς εκείνα τα παιδιά έπαιζαν, όπως παίζαμε εμείς κάποτε στο δρόμο και διέφεραν τόσο από τα παιδιά των μεγαλουπόλεων που μεγαλώνουν και μαραζώνουν στα τσιμεντένια κλουβιά που ζουν!

Η επίσκεψη στο Παλαιό Κάστρο επιβεβλημένη, καθώς η είσοδος ήταν ελεύθερη για να το περιδαβούν οι επισκέπτες. Με την αίσθηση του περιπατητή, ανεβήκαμε πέρα από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο και φτάσαμε να δούμε από κοντά τις δυο κορυφές της καστροπολιτείας που κάποτε επί ενετοκρατείας αποτελούσε την πόλη της Κέρκυρας εντός των τειχών.


Η είσοδος του Παλαιού Φρουρίου


Ο ναός του Αγίου Γεωργίου που θυμίζει έντονα αρχαίο ναό


Το Παλαιό Φρούριο κατάφωτο


Η θέα του Φρουρίου από το Φαληράκι

Τα αξιοθέατα συνεχίζονται καθώς μετά το Παλαιό Κάστρο, υπάρχει ο κήπος των Φιλελλήνων και το Παλάτι των Αγίων Γεωργίου και Μιχαήλ όπου φιλοξενείται το πραγματικά θαυμάσιο μουσείο της Ασιατικής Τέχνης.


Η πύλη που οδηγεί έξω από την Παλαιά Πόλη στο Παλάτι των Αγίων Γεωργίου και Μιχαήλ

Φεύγοντας από το Μουσείο, κατευθηνόμαστε παραλιακά στις παρυφές της παλιάς ενετικής συνοικίας "Campielo", όπου βρίσκεται και ο Μητροπολιτικός Ναός της Αγίας Θεοδώρας, κρυμμένος όπως και όλα τα σπίτια στο Καμπιέλο, μέσα σε δαιδαλώδη στενάκια που οδηγούν σαν σε λαβύρινθο, από την μια πάροδο στην άλλη, ενώ βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από το απέναντι σπίτι, έχοντας μια ατμόσφαιρα συνοίκησης σαν να ζεις σε ένα μεγάλο σπίτι, που ακούς ή οσμίσεσαι τι γίνεται στο διπλανό σου δωμάτιο!


Η Μητρόπολη της Κέρκυρας


Το άπλωμα της μπουγάδας ανάμεσα στα απέναντι σπίτια (σήμερα πλύναμε εσώρουχα!)

Κατηφορίζοντας τον δρόμο που χωρίζει το Καμπιέλο από την θάλασσα βρίσκεται το Φαληράκι, παραλία που βλέπει στα δεξιά της το Παλαιό Κάστρο και στα αριστερά της το Νέο, ενώ εκεί βρίσκονται και το σπίτι που έζησε ο Διονύσιος Σολωμός στην Κέρκυρα, ανάμεσα σε μεγαλόπρεπα αρχοντικά άλλων επιφανών Κερκυραίων.


Η θέα του Νέου Κάστρου από το Φαληράκι


...και του Παλιού από τον κόλπο της Γαρίτσας

Περπατώντας μέσα στους δρόμους της Κέρκυρας είχα πάντα την αίσθηση πως ήμουν κάπου αλλού εκτός Ελλάδας. Όχι μόνο γιατί η Βενετσιάνικη αισθητική έχει διαποτήσει τα παλαιά κτήρια, ούτε γιατί το πράσινο ξεπρόβαλλε ανάμεσα από τους τοίχους, σαν τις μπουκαμβίλιες που είχαν οργιάσει να ανθίσουν με τα έντονα χρώματά τους, αλλά γιατί και οι άνθρωποι εκεί διαφέρουν από εμάς τους αγενείς, φασαριόζους, χωρίς αισθητική στην πλειοψηφία Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδας. Ένιωσα στη συναναστροφή μαζί τους την ευγένεια που έχουν και την ανθρώπινη συμπεριφορά τους, συνδιασμένη με αυτήν την "κερκυραϊκή τρέλλα" που έχουν, καθώς είναι άνθρωποι με ταπεραμέντο και έντονη προσωπικότητα ειδικά αυτοί που ασχολούνται με το εμπόριο και συναναστρέφονται χιλιάδες κόσμου! Με έκαναν να νιώσω άνετα, όχι ως τουρίστας, αλλά ως επισκέπτης που υποδέχονταν με χαρά στον τόπο τους!




Το ενετικό συνυπάρχει με το νεοκλασσικό στην αρχή της Ευγενίου Βουλγάρεως




Ένα ολάνθιστο βόλτο γεμάτο μπουκαμβίλιες!

Μέρος 2ο: Το Κανόνι

Λίγο πιο έξω από την πόλη, κοντά στα ανάκτορα του Μον Ρεπώ, υπάρχει ίσως το πιο αναγνωρισμένο σημείο της Κέρκυρας διεθνώς, το Κανόνι με το Ποντικονήσι. Εκεί υπάρχει όντως ένα κανόνι που προφανώς εξυπηρετούσε αμυντικούς σκοπούς στη θέση που βρισκόταν, αλλά πέραν της εκπλητικής θέας προς το αεροδρόμιο και το νότιο τμήμα του νησιού που στέκει καταπράσινο στο βάθος, αγκαλιάζοντας τις ακτές με τα γαλάζια νερά, στέκει το μικρό εκλησσάκι της Παναγίας των Βλαχερνών, όπου το γνωρίσαμε μέσα από τις ελληνικές ταινίες του '60, αλλά το αγαπήσαμε όταν περπατήσαμε τη στενή λουρίδα γης που το ενώνει με την ακτή. Στο βάθος το Ποντικονήσι και τα καραβάκια που περιμένουν τους τουρίστες για να τους περάσουν απέναντι και να επισκευθούν το μοναστήρι εκεί. Μια στάση επιβάλλεται για καφέ καθώς αντικρύζαμε το θέαμα του τοπίου να μας μαγεύει!


Η εκκλησία της Παναγίας των Βλαχερνών από ψηλά


Η αυλή της εκκλησίτσας

Μέρος 3ο: Πέλεκας

Είχα πάει ξανά στον Πέλεκα στην προηγούμενή μου επίσκεψη, αλλά αυτό που θυμόμουν ήταν ότι είμασταν κρεμασμένοι στο παρατηρητήριο του Κάιζερ μαζί με αρκετούς άλλους και περιμέναμε να δύσει ο ήλιος στο βάθος! Αυτή τη φορά, ο κόσμος ήταν ευτυχώς ελάχιστος και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να θαυμάσω την εξαίσια θέα από ψηλά, αλλά και να δω τον ήλιο να δύει από την απέναντι μεριά αυτήν την φορά, καθώς βυθιζόταν στην Αδριατική και έβαφε το τοπίο με εξαίσια χρώματα! Μάλιστα επειδή είμασταν βόρεια, η δύση του ήλιου έγινε στις 9.15 μμ, ώρα που στην Αθήνα έχει ήδη δύσει για τα καλά και δεν βλέπεις αυτή τη πανδαισία των χρωμάτων, όπως στον Πέλεκα.


Στο Παρατηρητήριο του Κάιζερ με θέα τα καταπράσινα βουνά της Κέρκυρας

















Μέρος 4ο: Χωροεπίσκοποι

Το μέρος αυτό δεν το γνώριζα ομολογώ, αλλά η καλή μας η Φαραόνα μου έδωσε το έναυσμα να το γνωρίσω από κοντά. Περνώντας μέσα από τις παρυφές του όρους Παντοκράτορας και ακολουθόντας τον δρόμο για Σκριπερό και Τρουπέτα, ο δρόμος με οδήγησε σε αυτό το μεσαιωνικό χωριό, χαμένο μέσα στην βλάστηση που οργιάζει, με έκανε να αγαλλιάσω στο θέαμα της κατάφυτης κοιλάδας εμπρός του και να χαρώ που είδα ένα μέρος τόσο όμορφο στην Κέρκυρα, μέσα στην ενδοχώρα της! Κάτι ήξερε η Φαραόνα και ο Πετεφρής που ερωτεύτηκαν αυτό το μέρος και αποφάσισαν να μείνουν και να δημιουργούν εκεί!


Είσοδος παραδοσιακού ενετικού κτίσματος στους Χωροεπισκόπους

Μέρος 5ο: Παλαιοκαστρίτσα-Λάκωνες-Αγγελόκαστρο

Η Κέρκυρα έχει καλό οδικό δίκτυο κατά το μεγαλύτερο ποσοστό και εύκολα σχετκά μπορεί κανείς να οδηγηθεί, είτε στο νότιο κομμάτι του Νησιού, είτε στο βόρειο, μιας και οι αποστάσεις είναι για τα δεδομένα της μεγαλούπολης, είναι από 30+ έως τα 50+, σχετικά άνετες. Σε περίπου μισή ώρα από την πόλη με το αυτοκίνητο, είμασταν στην Παλαιοκαστρίτσα με τα κρύα τα νερά της επειδή εκβάλλουν από πηγές στη θάλασσα. Λίγο πριν ο δρόμος μας οδηγήσει στη παραλία, στρίψαμε δεξιά προς Λάκωνες, όπου ακολουθήσαμε μια ανηφορική και γεμάτη στροφές διαδρομή ανάμεσα από τα λιόδεντρα για να βγούμε εν τέλει στο σημείο όπου βρίσκεται η Bella Vista (ωραία θέα στα ιταλικά) και στο πλάτωμα όπου βρίσκεται ένα ωραίο καφέ εστιατόριο το Golden Fox, από όπου μπορείς να απολαύσεις τη θέα του κόλπου της Παλαιοκαστρίτσας από ψηλά.






Η θέα της Παλαιοκαστρίτσας από τους Λάκωνες

Όμως αφού ήπιαμε τον καφέ μας καθώς το απόγευμα προχωρούσε, βλέπαμε στα αριστερά μας το ξακουστό Αγγελόκαστρο και θελήσαμε να το επισκευθούμε και εκείνο. Χτισμένο στην κορυφή ενός βράχου, το Αγγελόκαστρο πήρε το ονόμά του από τον Δεσπότη της Ηπείρου τον Μιχαήλ Άγγελο, ο οποίος και το έκτισε τον 13ο αιώνα για να εποπτεύει την Αδριατική και τα δυτικά παράλια της Κέρκυρας από την προνομιακή του τοποθεσία. Φεύγοντας από εκεί, αντίκρυσα και το δεύτερο ωραιότερο δειλινό, καθώς ο ήλιος είχε γίνει κόκκινος και έβαφε το τοπίο απόκοσμα στη σκιά του Αγγελοκάστρου.


Το Αγγελόκαστρο


Λουλούδια των βράχων και οξειδώσεις συνυπάρχουν στις παρυφές του




Ένα πορφυρό ηλιοβασίλεμα στη σκιά του Αγγελοκάστρου

Μέρος 4ο: Κασσιόπη

Η τελευταία μας εκδρομή ένα απόγευμα ήταν το Βόρειο κομμάτι της Κέρκυρας με την γνωστή Κασσιόπη και τα θέρετρα της Αχαράβης, της Ρόδας. Η διαδρομή μας ήταν μέσω της κατάφυτης Δασσιάς, Ύψους, Πυργί (εκεί που κάναμε το μπανάκι μας κάθε πρωί μόνον ένα εικοσάλεπτο από την πόλη σε παραλία με γαλάζια σημαία), Μπαρμπάτι (κάποτε ήταν όμορφο θέρετρο, τώρα όμως έπεσε θύμα της τσιμεντοποίησης και της "ανάπτυξης" με τα διάφορα συγκροτήματα), το γραφικό Νησάκι και την προσέγγιση προς την Αλβανία, καθώς από ένα σημείο και μετά, τα χωριά και οι πόλεις της γείτονος χώρας ήταν ορατά πια δια γυμνού οφθαλμού. Φτάνοντας στην πολύβουη και γραφική Κασσιόπη, οι Άγιοι Σαράντα ήταν σχεδόν απέναντί μας και αν είχαμε κυάλια θα βλέπαμε και λεπτομέρειες στα κτήρια εκεί. Μου έκανε εντύπωση πως έπιασα έναν αλβανικό ραδιοφωνικό σταθμό στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου και εκτός από την ωραία χορευτική μουσική που είχε, οι εκφωνητές μιλούσαν πολύ ωραία τα αλβανικά, γεγονός που με έκανε να προσέξω τις λέξεις ακόμα περισσότερο καθώς ακουγόταν με ευκρίνεια.


Μικροί ορμίσκοι προς την Κασσιόπη, αποκαλύπτουν γραφικά χωριουδάκια


Το γραφικό λιμάνι της Κασσιόπης

Το τοπίο στη βόρεια ακτή διαφορετικό από την υπόλοιπη Κέρκυρα. Κάπου λίγο πιο ξερό και τα παραθαλλάσια χωριά να είναι γεμάτα από ξένους, που είχαν έλθει να κάνουν τις διακοπές τους σε οργανωμένα συγκροτήματα στην άκρη του νησιού. Καθώς πλησίαζε το βράδυ, επιστροφή μέσω Ρόδας στην ενδοχώρα με τα διατηρητέα χωριά και τα καινούργια πανέμορφα σπίτια, βαμμένα με εντυπωσιακούς συνδιασμούς και επιστροφή στην πόλη για μια ακόμα βόλτα στα καντούνια με τους βόλτους (καμάρες), καθώς έπεφτε το βράδυ και η πόλη έκανε παιχνίδια με το σκοτάδι και το φώς.

Οι μέρες όμως τελείωναν και η παραμονή μου στη Κέρκυρα έφτανε στο τέλος της. Ένας αναστεναγμός το βράδυ πριν φύγω για την ομορφιά που σύντομα θα άφηνα πίσω μου, κάποιες τελευταίες φωτογραφίες της πόλης από το Νέο Φρούριο. Την επόμενη μέρα, πρωϊνό με θέα το Βίδο απέναντι και κατεύθυνση προς το λιμάνι για επιβίβαση στο πλοίο για Ηγουμενίτσα. Πριν την αναχώρηση, χαζεύω στο κατάστρωμα την κίνηση στο δρόμο και αντικρύζω τα σπίτια από ψηλά. Καλώς σαλπάρουμε, τραβώ αυτό το βιντεάκι για να έχω να θυμάμαι την τελευταία αίσθηση από την πόλη της Κέρκυρας που με έκανε για μια ακόμη φορά να την ερωτευτώ με πάθος...


Μέχρι τα βήματά μου να με οδηγήσουν ξανά σε σένα, κρατώ τις εικόνες του αποχωρισμού για συντροφιά μου, πανέμορφή μου Κέρκυρα!

Μαριαλένα, 2/7/2008

All photos and videos from Marialena, 2008 (c)