Wednesday, July 16, 2008

Μιχάλης Χατζηγιάννης live 2008

Όταν έμαθα ότι ο Μιχάλης Χατζηγιάννης θα εμφανιζόταν στο Κατράκειο Θέατρο στη Νίκαια στις 14 Ιουλίου, η πρώτη μου σκέψη ήταν πως ήθελα να πάω για να τον δω γιατί είχα περίπου δυο χρόνια που ήταν η τελευταία φορά που τον είχα δει ζωντανά. Πήρα το εισητήριό μου λίγες μέρες πριν και με διάθεση να διασκεδάσω, κατευθύνθηκα προς τη Νίκαια. Δεν είχα αίσθηση που βρισκόταν το Θέατρο, μιας και ακόμα δεν γνωρίζω τόσο καλά την περιοχή εκεί, αλλά ευτυχώς με την μηχανή που με πήγαινε παντού και μετά από καθοδήγηση από τους κατοίκους έφτασα μαζί με το πλήθος στο Κατράκειο.


Εμείς οι δυό σαν ένα - νέο ακυκλοφόρητο τραγούδι

Το θέατρο κατάμεστο στη σκιά των βράχων και η συναυλία ξεκίνησε ακριβώς την ώρα που αναγράφονταν, 9.30 μμ. Δίπλα μου μια κυρία έπινε τη μπύρα της σε ένα ποτήρι (!!!) γυάλινο που είχε φέρει μαζί της και ομολογώ πως δεν το είχα ξαναδεί το θέαμα αυτό! Ο κόσμος εκεί ήταν από νήπια μέχρι μεσήλικες που ήλθαν να δουν τον γνωστό τραγουδιστή.
Φυσικά τα νέα παιδιά είχαν πάει κοντά στη σκηνή και μαζί του τραγουδούσαν όλα τα τραγούδια με μια φωνή!


Όμορφη Μέρα

Ο Μιχάλης εμφάνιστηκε στη σκηνή και έγινε πανδαιμόνιο στους θεατές καθώς άρχισε να ερμηνεύει γνωστές επιτυχίες του. Μου φάνηκε κάπως κουρασμένος στην αρχή αλλά στη συνέχεια παρά τη κούρασή του από τις συνεχείς συναυλίες, η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε και αρχίσαμε να απολαμβάνουμε το πρόγραμμα.


Όνειρο Ζω & Χέρια Ψηλά

Παρά την απαγόρευση βιντεοσκόπησης της συναυλίας και τις περιπολίες των ανδρών ασφαλείας που έκαναν παρατηρήσεις σε όσους έβλεπαν με την κάμερα ή το τηλέφωνο στο χέρι να τραβούν πλάνα, κατόρθωσα αν και καθόμουν πρώτη σειρά να τραβήξω αυτά τα βιντεάκια με το ένα μάτι στους σεκιούριτι και με το άλλο στη σκηνή, παρακολουθώντας το πρόγραμμα.


Σε θέλω - το αποχαιρετιστήριο τραγούδι της βραδυάς

Γιατί το έκανα, όπως και οι δεκάδες άλλοι εκείνη τη βραδυά, για να έχω ένα ενθύμιο της βραδυάς και να μπορώ να μεταφέρω την ατμόσφαιρα της συναυλίας και στους άλλους! 12.30 πμ ο Χατζηγιάννης έκλεισε το πρόγραμμα με το "Σε θέλω" και εμείς σαν το κοπάδι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Όταν πριν από έξι χρόνια περίπου τον είχα ξαναδεί ζωντανά στο Θέατρο Φοίνικα του Περιστερίου, θυμάμαι πως εκτός από τα τραγούδια του, είχε πει και κλασσικά ροκ κομμάτια που μας έκαναν τότε να σηκωθούμε και να χορεύουμε στις κερκίδες. Τώρα πια το ρεπερτόριό του είναι πολύ μεγαλύτερο, αλλά εκείνη η βραδυά τότε είχε στην θύμησή μου την πατίνα της αθωώτητας. Τώρα πια, η επιλογή των τραγουδιών ήταν σαφώς διαφορετική, μα η φωνή του Χατζηγιάννη δεν έπαψε με το φεγγάρι απέναντι από τα βράχια να μας ταξιδέψει αυτή τη ζεστή νύχτα του καλοκαιριού, μέσα από τις νότες και τις μελωδίες των τραγουδιών.

"Είναι επικίνδυνα εδώ,
γι' αυτό καλύτερα που φεύγεις,
χρόνια προσπαθώ,
αυτό που χρόνια αποφεύγεις,
το σ' αγαπώ, το σ' αγαπώ..."


Marialena, 16/7/2008

5 comments:

fresco said...

από τα αγαπημένα μου τετράστιχα το τελευταίο...μπράβο...;-)

byeee;-)

Marialena said...

... και μένα το ίδιο Φρεσκούλη!

Είναι πανέμορφο τραγούδι "Το σ' αγαπώ", χαίρομαι που αρέσει και σένα!

Φιλάκιαααα!

panagiota said...

Εισαι άπαιχτη τελικά!
Ακου,μέσα στα βουνά και τα λαγκάδια μετά τα μεσάνυχτα με την μηχανή...

(πάντως κι εμένα μ'αρέσει ο Χατζηγιάννης)

Marialena said...

Από παιδί με το ποδηλατάκι μου στην πιο ήσυχη -τότε - γειτονιά μου, έπαιρνα τους δρόμους και έφτανα ψηλά ως το βουνό μας, κάποιες φορές! (Τι ενέργεια έχει μέσα του ένα παιδί για να μην κουράζεται σε τέτοιες διαδρομές...)

Γιωτούλα μου, πίστεψέ με πως δεν φοβάμαι ή δεν πανικοβάλλομαι να πω καλύτερα στα δύσκολα. Μου έχει σκάσει λάστιχο στη μέση του πουθενά στη Κεφαλλονιά σε διακοπές κάποια χρόνια πριν και εγώ να είμαι μέσα μόνη στο λιοπύρι με τα μπανιερά και να αλλάζω λάστιχο μέχρι που με πήρε το βράδυ και επέστρεψα ασφαλής στον προορισμό μου... ή που έχω κυνηγήσει ένα πρεζόνι στα χωράφια που μου έκλεβε το αυτοκίνητό μου μέσα στο καταχείμωνο, δίπλα από το εργοστάσιο που δούλευα τότε, 24 χρονών κορίτσι και δεν φοβήθηκα Χριστό με το να τον πάρω από πίσω... (έκτοτε ρίχνω πάντα μια ματιά στο αμάξι μου την ώρα που πάω να μπω μέσα για καλό και για κακό!)

Αν και η όρασή μου πέφτει το βράδυ αρκετά και βουνά και λαγκάδια ανεβαίνω και δρόμους χωρίς φως περνάω, σημασία έχει που δεν φοβάμαι να κυκλοφορήσω μόνη έξω, όταν χρειαστεί. Δεν γίνεται αλλιώς!

Anonymous said...

Αχ είναι πολύ κούκλαρος!Παίδαρος!!!!!Πολύ μανάρι,Τρομεράααααααααα sexy boy!!!!!!!!!!!Τον θέλω δικό μου!Μακάρι να χωρίσει την 40άρα την Ολυμπίου!!!!!!!!!!1