Τι καλό μας έκανε το σκάνδαλο Siemens?

Εδώ ο κόσμος χαίρεται και το αιδίον χτενίζεται, θα μου πείτε βλέποντας τον τίτλο της ανάρτησης. Όλος αυτός ο ωρυμαγδός με τις αποκαλύψεις χρηματισμού από τη Siemens μας - σε εμάς τους πολίτες εννοώ - έκανε καλό τελικά?

Προσωπικά θα πω, ναι. Για έναν απλούστατο λόγο: μετά την μεταπολίτευση, το πολιτικό παιχνίδι παίχτηκε μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, Καραμανλή και Παπανδρέου ως ηγέτες των δυο μεγάλων κομμάτων που διαδεχόμενα το ένα το άλλο, περάσαμε από τη δεκαετία του 70, σε αυτή του 80 (της Αλλαγής ως κύριο σύνθημα, του Τσοβόλα δώστα όλα, της καμμένης γης κλπ). Ο Ανδρέας ήταν γεγονός ότι είχε το επικοινωνιακό χάρισμα και όταν έγινε πρωθυπουργός ελέω Αμερικανών στην Μπαμπουανία - Ελλάδα, με αυτά τα συνθήματα πόλωσης, έριξε στάχτη στα μάτια του κόσμου, καθώς άφηνε να γίνεται το πλιάτσικο στη διαχείρηση του δημοσίου χρήματος και να φτάσουμε στη κούτα με τα πάμπερς του σκανδάλου Κοσκωτά το 89, όπου διασύρθει ολόκληρη η κεντροαριστερή παράταξη μέσα από τις αποκαλύψεις.

Το έχουμε ξαναδεί λοιπόν το έργο κοντά 20 χρόνια πριν, αλλά αν ο Κοσκωτάς πήρε στο λαιμό του μια μερίδα του πολιτικού κόσμου, η Siemens έχει "ευεργετήσει" το σύμπαν. Στα τηλεοπτικά κανάλια, οι δηλώσεις και οι αναγγελίες των πολιτικών καθώς όσο περνάει ο καιρός αποκαλύπτονται ακόμα περισσότεροι "ευεργετηθέντες", είναι σαν το παιχνίδι του ποντικιού με τη γάτα. Νομίζετε πως αν ο κάθε Μισέλ Λιάπης, ή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ή ο Τσουκάτος, ή ο Μαντέλης φαίνονται να έχουν τύχει χρηματοδοτήσεως από την εταιρεία κολοσσό στην Ευρώπη, είναι μόνον αυτοί που έβαλαν το χέρι στο μέλι?

Όχι, αγαπητοί μου δεν είναι. Η χρηματοδότηση κεφαλαίων από τη Siemens σε έναν ευρύτατο κύκλο πολιτικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων, στόχευε στην δημιουργία ενός κοινωνικού προφίλ τέτοιου, που όταν θα ερχόταν η ώρα για να αναλάβει τον εξοπλισμό ασφαλείας στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004, να μην μπορούν να μην της δώσουν τη δουλειά όσοι εμπλέκονταν στις προμήθειες του δημοσίου στη κυβέρνηση και στη Βουλή.

Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο στα μάτια ενός μη εμπλεκόμενου πως αναπτύσσεται ο συσχετισμός μεταξύ πολιτικής εξουσίας και των διαφόρων υποστηρικτών τους, της οικονομικής ή της δημοσιογραφικής εξουσίας που αλληλεπιδρούν με σκοπό να θρέψουν τον επεκτατισμό ή την εξασφάλιση προνομίων της κάθε πλευράς. Τα προνόμια στη δημόσια ζωή του τόπου έχουν ένα κόστος που πληρώνεται με πολύ υψηλό τίμημα.

Έτσι λοιπόν, η επιφύλαξη και το ευχολόγιο που ακούμε στις δηλώσεις των κομμάτων για την αποκάλυψη των ενόχων, έχει να κάνει με όλους τους χώρους. Με όλους επαναλαμβάνω. Όσο ανοίγονται λογαριασμοί και αποκαλύπτονται αποδέκτες, τόσο θα λέμε "κι εσύ τέκνον Βρούτε?", ως άλλος Ιούλιος Καίσαρας.

Προσωπικά θα πω πως εκτιμώ έναν έντιμο πολιτικό, έναν άνθρωπο που αυτά που λέει τα υποστηρίζει με τις θέσεις και τον βίο του. Δεν τους μπορώ πια τους ψεύτες και τους λωποδύτες, ούτε τους φαμφαρονίσκους που μαζί με την πολιτική καριέρα, απέκτησαν και ένα σεβαστό κεφάλαιο στη τράπεζα για να πιάσουν τη καλή. (Το σύνδρομο του Νεοέλληνα: Βίλα με πισίνα στα βόρεια ή νότια προάστεια, jeep υπερπολιτελές, κούρσα και σπορ αμάξι, σκάφος και υπηρετικό προσωπικό και γκομενίτσες).

Ποιός είναι έντιμος και ποιός όχι, είναι μια δοκιμασία που θα υποβληθεί ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα οσονούπω. Θα έχουμε να "πετάξουμε ντομάτες" σε πολλούς περισσότερους από ό,τι νομίζαμε από εδώ και μπρος. Ο ευτελισμός της δημόσιας ζωής μας αρχίζει από εκεί που δέχονται τα παχυλά ποσά σαν δωράκια από εταιρείες και ομίλους όπως η Siemens. Χρήμα λοιπόν, υπάρχει όπως βλέπουμε. Μόνο που πάει "υπέρ πίστεως" και όχι για να γίνουν έργα, επενδύσεις, κάλυψη του δημοσιονομικού ελλείματος, αντιμετώπιση της ακρίβειας κλπ. Όχι βέβαια αγαπητοί μου. Εκεί ο κάθε ένας από εμάς με τις "τρεις και εξήντα", καλούμασαστε να σηκώσουμε το βάρος της ελλειματικής πολιτικής, ενώ εκατομμύρια ευρώ σπαταλούνται για να γίνουν κάποιοι πλουσιότεροι αλλά και υπόλογοι πια για τις πράξεις τους.

Στις επόμενες εκλογές δεν πιστεύω πως θα υπάρξει σύνθημα περί διαφάνειας, αποκάλυψης σκανδάλων και πρόθεσης να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, ούτε από δεξιά, αλλά ούτε και από αριστερά. Περισσότερο από ποτέ, οι πολιτικοί λόγοι φαντάζουν ως "τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" που ενώ το καζάνι βράζει, προσπαθούν να χειραγωγήσουν τους ψηφοφόρους. Γιατί διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, το μπαξίσι συνεχίζει και αποτελεί βασικό μέσο συνδιαλλαγής στον δημόσιο βίο της Ελλάδας και αυτό κάποτε πρέπει να σταματήσει αν θέλουμε να λεγόμαστε δημοκρατική χώρα.

Δεν είμαστε κύριοι στη δεκαετία του 80 πια, ούτε και του 90, για να βλέπουμε το δέντρο και να μην βλέπουμε το δάσος στις ενέργειές σας. Η πολιτική του δικομματισμού δείχνει να περνάει μια βαθύτατη κρίση αξιών και λόγου ύπαρξης στις μέρες μας. Τα μικρότερα σε δύναμη κόμματα, απλά αποτελούν τους δορυφόρους αυτής της κατάστασης και αυτό τους εξυπηρετεί για να έχουν εκ του ασφαλούς, να ρίξουν ριπές για δημιουργία εντυπώσεων.

Το πως θα κρίνουμε τους μεν και τους δε στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση υπό τη σκιά του σκανδάλου Siemens, θα κρίνει πολλά στη μετέπειτα δική μας στάση στην ανέθεση ευθυνών στον πολιτικό κόσμο. Αν οι τακτικές αυτές της ολιγοκρατίας μας εξαγριώνουν και απωθούν, θα πρέπει να το δείξουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τη ψήφο μας.

Marialena, 13/7/2008