Εικόνες του καλοκαιριού 2008

Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε το καλοκαίρι ημερολογιακά, ο φακός της φωτογραφικής μου μηχανής "αιχμαλωτίζει" στιγμές που θα μείνουν για πάντα αποτυπωμένες.


Το φεγγάρι πάνω από το Λουτράκι στο γιόμα του


Ένα ιστιοφόρο ταξιδεύει στα ανοιχτά του Κορινθιακού


Στο μοναστήρι του Οσίου Παταπίου στα Γεράνεια Όρη με θέα που κόβει την ανάσα


Η Πανσέληνος του Αυγούστου


Ο λόφος του Λυκαβηττού φωτογραφημένος από το Galaxy Bar του Athens Hilton

Δεν θέλω να πω αντίο στο καλοκαίρι του 2008, όχι ακόμα, μιας και ο ήλιος ακόμα καίει και φωτίζει το τοπίο μέχρι αργά το απόγευμα. Μ' αρέσει να φορώ ακόμη λίγα και ελαφριά ρούχα και σανδάλια, μ' αρέσει να κυκλοφορώ έξω πιο συχνά ενώ ο άνεμος μου χαϊδεύει το δέρμα μ' αρέσει να νιώθω ελεύθερη στη ψυχή και το σώμα. Για έναν μοναδικό λόγο, μ' αρέσει το καλοκαίρι, περισσότερο από όλες τις υπόλοιπες εποχές του χρόνου!

Μαριαλένα, 27/08/2008

Φινάλε στους 29ους Ολυμπιακούς του Πεκίνου

Με μια τελετή Λήξης με έντονο το κινεζικό στοιχείο και με την παράδοση της Ολυμπιακής σημαίας στον δήμαρχο του Λονδίνου, Μπόρις Τζόνσον, έκλεισαν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2008, του συνθήματος "Ένας κόσμος, Ένα όνειρο". Αυτή η Ολυμπιάδα σημαδεύτηκε από την εισβολή των Ρώσων στη Νότια Οσετία της Γεωργίας, σπάζοντας την εκεχειρία που υποτίθεται πως επικρατεί κατά τη διάρκεια των Αγώνων.

Προσωπικά η τελετή λήξης δεν μου άρεσε, καθώς απουσίαζε το Μεσογειακό ταπεραμέντο και κέφι των Ελλήνων που την είχαν μετατρέψει σε μια λαϊκή γιορτή του δρόμου, ένα πανηγύρι όπου μετείχαν όλοι. Φυσικά και η φαντασμαγορία κυριαρχούσε στην φετινή εκδήλωση, αλλά μόνον η τρέλλα των Λονδρέζων έδωσε ένα πιο σύγχρονο τόνο στην κατά τα άλλα μεγαλειώδη εορτή.

Η Ελλάδα επιστρέφει με τέσσερα Ολυμπιακά μετάλλια, δυο χάλκινα και δυο ασημένια και με βαριά καρδιά για τον εντοπισμό 15 Ελλήνων αθλητών που έκαναν χρήση αναβολικών ουσιών και μάλιστα της μη ανιχνεύσιμης στην Ελλάδα ουσίας, Μ3. Αξίζουν συγχαρητήρια για την προσπάθειά τους και τις επιδόσεις τους οι Ολυμπιονίκες μας, καθώς είχαν να συναγωνιστούν αθλητές από όλον τον κόσμο για να κατακτήσουν τα μετάλλια και να κάνουν καλές επιδόσεις σε παγκόσμιο επίπεδο.

Και μετά τους Ολυμπιακούς όμως τι? Η δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης για το ντοπάρισμα των αθλητών και όχι μόνο, δίνει το σύνθημα για αυστηρότερη πολιτική έναντι στα κυκλώματα που προωθούν αυτές τις ουσίες στη χώρα μας, αλλά και προστάζουν μια αλλαγή νοοτροπίας απέναντι στους αθλητές και τους αθλητικούς παράγοντες.

Δεν είναι μόνο η κατάκτηση ενός μεταλλίου που καταξιώνει έναν αθλητή και τον προπονητή του. Αυτό όμως φαίνεται πως επικρατεί, όταν για να φανεί η χώρα μας διεθνώς, αναλαμβάνουν δράση οι "ειδήμονες", για να δώσουν ικανότητες στους αθλούμενους τέτοιες ώστε να ξεπεράσουν τα φυσικώς ανθρώπινα όριά τους και να γίνουν μηχανές που φέρνουν χρήματα και χορηγίες στους επιτήδειους.
Όχι, δεν είναι κακό ένας αθλητής να αμοίβεται για τις επιδόσεις του, αλλά να ανταμοίβεται γιατί κάνει χρήση αναβολικών και κερδίζει αγώνες είναι επαίσχυντο.

Τρανό παράδειγμα η χρυσή Ολυμπιονίκης του Σίδνεϋ, η Μάριον Τζόουνς που αναγκάστηκε να επιστρέψει τα μετάλλιά της στο τρέξιμο, εξαιτίας της αποκάλυψης ότι ήταν ντοπαρισμένη όταν έτρεξε εκείνους τους Αγώνες. Την ίδια μοίρα απαξίωσης έχει πια και η Κατερίνα Θάνου, συναθλήτριά της, όταν έλαβε ένα γράμμα από την Διεθνή Ολυμπιακή Αποστολή, που της απαγόρευε την συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του 2008, γιατί ντρόπιασε με τις πράξεις της την Ολυμπιακή Οικογένεια. Η Φάνη Χαλκιά, δυστυχώς, παρόλο που παρίστανε τη χαζή, ντροπιάστηκε μόνη της και ας είναι στην Πάτμο αυτόν τον καιρό για να ξεκουραστεί ή να κρυφτεί από τη δημοσιότητα. Έτσι είναι, δυστυχώς, αν και στο μυαλό των αθλητικών παραγόντων μοιάζει η κατακραυγή από τυχόν αποκάλυψη για αναβολικά, να μην τους απασχολεί ή έτσι να δείχνουν (παράδειγμα ο Τζέκος και ο Ιακώβου, που έκαναν τουμπεκί μετά τις αποκαλύψεις περί της ενοχής τους).

Όμως, οφείλουμε να προωθούμε και να ανταμείβουμε όσα νέα παιδιά προσπαθούν με πενιχρά μέσα να κάνουν αθλητισμό και να συνεχίζουν προς τον πρωταθλητισμό, γιατί αυτά αποτελούν το φυτώριο της επόμενης γενιάς για τους Έλληνες Αθλητές. Ας σταθεί κοντά τους η πολιτεία από νωρίς, για να μην κάνουν έκπτωση στην αξία τους και παίρνουν άλλους δρόμους για να κατακτήσουν τη δόξα. Επίσης, όσον αφορά τους Ολυμπιονίκες, θα ήθελα να σταματήσει πια αυτό το "βόλεμα" και τα μπαχτσίσια για το μετάλλιο που έφεραν στη χώρα. Να ανταμοιφθούν ναι, να στηρίζονται με επιδοτήσεις βέβαια, για να συνεχίζουν την αθλητική τους καρριέρα, αλλά αυτή η "τακτοποίηση" στα Σώματα Ασφαλείας και στις Ένοπλες Δυνάμεις, είναι πέραν της δικής μου λογικής.

Δηλαδή, ο κύριος Ιωάννης Μελισσανίδης που ως Ολυμπιονίκης εντάχθηκε στην Αεροροπορία και έπειτα ακολουθεί καρριέρα χορευτή στην Αμερική, γιατί πρέπει να είναι αξιωματικός και να παίρνει τα γαλόνια? Για να πάρει τη σύνταξη λένε, αλλά εγώ ντρέπομαι για λογιαριασμό του όπως και για τους ντοπέ αθλητές μας/ολυμπιονίκες, που φορούν τη στολή μόνο για να παρουσιαστούν ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας για να τους συγχαρεί και έπειτα την ατιμάζουν με τον χειρότερο τρόπο με τις πράξεις τους.

Αυτά τα πράγματα δεν τα αντέχω, είναι σαν να περιπαίζονται οι αξιωματικοί και στρατεύσιμοι των Ενόπλων Δυνάμεων, που λιώνουν για να υπηρετούν την πατρίδα στις άγονες γραμμές και στη παραμεθόριο....

Δεν ξέρω αν θα αλλάξει το καθεστώς στον αθλητισμό μετά τα κρούσματα των αναβολικών και αν οι εκάστοτε ομοσπονδίες αλλά και η πολιτική ηγεσία, θα θελήσουν να θέσουν νέες βάσεις για τους άθλητες του μέλλοντος. Το μόνο σίγουρο είναι πως, αν δεν αλλάξουμε τακτική, θα επανέλθουμε στα δυο χρυσά μετάλλια του Πύρρου και της Πατουλίδου της Βαρκελώνης το 1992, που ήταν και τα μοναδικά επιτεύματα μιας ολόκληρης χώρας σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν είναι ό,τι δεν έχουμε ικανούς αθλητές, λάθος τακτική στο να προωθούμε το αθλητικό ιδεώδες στην Ελλάδα, έχουμε.

Μαριαλένα, 24/8/2008

Υ.Γ. Ραντεβού το 2012 στο Λονδίνο, για μια κατά πως φαίνεται, ροκ Ολυμπιάδα! Αν δω τους Rolling Stones και τη Madonna να ανοίγουν το πρόγραμμα στην Τελετή Έναρξης και τον Rod Steward και τον Eric Clapton στη τελετή λήξης, θα πεθααααάνω!!!

Μαντώ live 2008

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2008, Ίσθμια Κορινθίας


Μαντώ - Δως μου λόγο να σωθώ (opening act)


Μαντώ - Στάχτη

Ήξερα από καιρό πριν ότι η Μαντώ, θα εμφανίζοταν στα Ίσθμια της Κορινθίας και η χαρά μου ήταν μεγάλη, καθώς μετά την κυκλοφορία του νέου της άλμπουμ, ανυπομονούσα να μου δωθεί η ευκαιρία να την δω ζωντανά για πρώτη φορά στη ζωή μου! Η φωνή της μεταλλική, αρκετές φορές έπιανε ψηλές οκτάβες και βοούσαν τα μικρόφωνα, η ίδια άμεση και προσυνής προς τον κόσμο και τα μικρά παιδιά, τραγουδούσε και έλαμπε! Εγώ με την κάμερα στο χέρι, μαγνητοσκοπούσα και προσπαθούσα να μην κουνιέμαι στο ρυθμό της μουσικής, ενώ γεμάτη όρεξη έκανα ...σεκόντο (ας το πούμε έτσι), μιας και δεν άφηνα τραγούδι για τραγούδι να μην τραγουδήσω με ζέση, γι' αυτό και μπορεί να ακούσετε μια mezzo soprano Marlen, να "άδει" στο background! ;P


Μαντώ - Θέλει άνεμο η αγάπη (πολυλατρεμένο μου!)


Μαντώ - Στον έβδομο ουρανό


Μαντώ - Θα θέλα μονάχα

Δρόμο πήρα, δρόμο άφησα και έφτασα στη γέφυρα των Ισθμίων (η άλλη βυθιζόμενη γέφυρα εκτός από αυτή της Ποσειδωνίας στο Λουτράκι), όπου μέσα στο μαύρο σκοτάδι βρήκα το δρόμο για τη μαρίνα των Ισθμίων. Βρίσκοντας θέση μπροστά μπροστά στη συναυλία ροκ που διοργάνωσε ο Δήμος Λουτρακίου Περαχώρας, είπα τη γνώριμη ατάκα στον εαυτό μου: "που πας μωρή τρελλή?", αλλά ως συνήθως το περιπετειώδες πνεύμα μου παρενεύει και δεν πήρα απάντηση!


Μαντώ - Όταν πονάω


Μαντώ - How you remind me

Η Μαντώ ντυμένη στα μαύρα εμφανίστηκε μετά τους Νόμισμα και ξεκίνησε τη συναυλία με το "Δως μου λόγο να σωθώ" (σχετικό βίντεο). Ακολούθησε μια αναδρομή σε παλαιότερες επιτυχίες της, όπως και σε τραγούδια από τη καινούργια της δισκογραφική δουλειά, αλλά και το πιο ωραίο ήταν ότι τραγούδησε και διεθνείς ροκ μπαλάντες όπως το How you remind me των Nickelback και το My immortal των Evanescence και το Paradise City των Guns N' Roses.


Μαντώ - My immortal


Μαντώ - Στον Αιγόκερω (closing act)

Η βραδυά έκλεισε με τον Αιγόκερω ενώ λίγο μετά τα μεσάνυχτα ο δρόμος της επιστροφής με τις μελωδίες που άκουσα εκείνη τη βραδυά ακόμα στο μυαλό μου, ειδικά το "Θέλει άνεμο η αγάπη" που είχα χρόνια να το ακούσω και ενθουσιάστηκα με τον στίχο. Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου καθώς έπρεπε να βρω τον δρόμο της επιστροφής μέσα από ένα χωριό δίχως πινακίδες για οδοσήμανση για την Εθνική Οδό, είπα ξανά από μέσα μου: "που πας μωρή τρέλλή?", αλλά σημασία έχει ότι το ευχαριστήθηκα!

Μαριαλένα, 22/08/2008

Οδός Ονείρων

Αγάπη μου,

δεν ξέρω πόσο καιρό οραματίζομαι αυτό το λευκό χαρτί προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Δεν ξέρω γιατί μου φαίνεται τόσο δύσκολο να σου πω αυτά που θέλω, ίσως γιατί οι σκέψεις μου κατρακυλούν σαν ένα πετραδάκι στη πλαγιά ενός βράχου με ιλλιγγιώδη ταχύτητα, ίσως γιατί δεν είσαι πια εδώ για να στα πω πρόσωπο με πρόσωπο.

Σε ονειρεύτηκα αγάπή μου ξανά, όσο περνούσα τα βράδυα μου διαβάζοντας στη βεράντα, όσο το κορμί μου βρεχόταν από τα γαλανά νερά της θάλασσας, όσο αντίκρυζα το φεγγάρι στη Πανσέληνο, όσο συνειδητοποιούσα πως δεν είναι πια φυσιολογικό ένας άνθρωπος να είναι μόνος του στη ζωή. Από ένα σημείο και μετά κάτι φταίει, ή μάλλον φταίνε πολλά για να αποφεύγω την προσωπική επαφή με τους άνδρες, όπως ο διάολος το λιβάνι.



Με έκανες κάποτε, να σκιρτήσω στο άγγιγμά σου, να θέλω να σε βάλω στη ζωή μου και ας φοβόμουν ότι δεν θα μου βγει σε καλό γιατί δεν είχα εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου, να αρχίσω να λειτουργώ για δυο, ενώ σκεφτόμουν τις περισσότερες φορές μόνο τον εαυτούλη μου μπροστά στη νέα πραγματικότητα που βίωνα. Για φαντάσου, αναπολώ πως ένας άνθρωπος μπορεί να με κάνει να του δωθώ, ψυχή τε και σώματι και πάλι να βρίσκεσαι απέξω από τη συνειδητότητα της κατάστασης.

Σκέφτομαι πως μπορεί αν δεν μας έπεφτε ο ουρανός στο κεφάλι, να είχαμε παντρευτεί και να κάναμε ίσως ένα παιδάκι μαζί... όνειρα θερινής νυκτός! Κι έπειτα, σαν ανεμοστρόβιλος γυρίζει στο μυαλό μου ότι μετά από τόσον καιρό και τόσες επιφανειακές επαφές, έχω σχεδόν πια ξεχάσει πως γίνεται να αγαπάς έναν άνθρωπο, να θες να τον κάνεις ευτυχισμένο κάθε μέρα που περνά. Ο ενθουσιασμός δίνει τη θέση του στην επιφυλακτικότητα και την ανάγκη να ξανακρυφτώ στο οχυρό μου, μήπως ο εχθρός βγάλει σπαθί και με πληγώσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Φαύλος κύκλος!

Όταν δυο κοντινοί μου άνθρωποι με ρώτησαν αυθόρμητα που είναι ο φίλος μου πριν από λίγο καιρό, στον έναν απάντησα με χιούμορ πως τον έχω στο ψυγείο και τον τρώω σιγά σιγά, ενώ στον άλλον βρήκα μια δικαιολογία άνευ αντικρύσματος να ξεστομίσω, όταν κατάλαβα πως κάτι όντως, μου φταίει και έχω μπει στη βοηθητική λουρίδα στα θέματα των σχέσεων.

Γνωστούς έχω πολλούς, αλλά λίγοι είναι οι άνθρωποι που αισθάνομαι πως μιλάμε στο ίδιο μήκος κύματος και επικοινωνούμε χωρίς να χρειαζόμαστε διερμηνέα στα προσωπικά μας. Και εκεί που περιμένω πως δεν θα επαναληφθεί η μέρα της μαρμόττας στις γνωριμίες μου, εκεί βλέπω το ίδιο έργο ξανά και ξανά, μόνο για να πω "πάει και αυτό, πάμε παρακάτω", χωρίς να αφήσει ίχνος στο θυμικό μου η όποια γνωριμία ή μήπως όχι?

Περιμένω να αναγνωρίσω εκείνο το ξεσήκωμα της καρδιάς, το συναίσθημα της ψυχικής έγερσης, αυτό που με κάνει και εκφράζομαι συχνά στον γραπτό λόγο, για να πω ότι αυτός ο άνθρωπος αξίζει να μπει στη ζωή μου. Πόσοι έχουν αυτήν την επίδραση πάνω μου, ελάχιστοι μέχρι σήμερα, μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού. Οι Μούσοι μου, που τους αποκάλεσε ένας φίλος αντί για Μούσες.



Ήθελα άξαφνα να εμφανιστείς ξανά στη ζωή μου και με πείσμα να με κάνεις δική σου, αποφασιστικά και αντρίκια, αλλά κάτι τέτοιο δεν θα γίνει ποτέ όσο ζούμε. Σκεφτόμουν ότι αν θα έκανα εγώ ξανά την πρώτη κίνηση, ίσως να εισέπραττα μια ακόμα μεγάλη απογοήτευση, καθώς το παρελθόν μπορεί να προβάλλει φρικιαστικά ολοζώντανο μπροστά μας, ανοίγοντας πάλι πληγές ανεπούλωτες κι έτσι βαστιέμαι να σου πω ότι σε αγαπώ και θα σε αγαπώ μέχρι που θα πεθάνω, αγάπη μου. Δεν το ξέρει κανείς αυτό παρά μόνον εγώ, ίσως και εσύ, αλλά θες να το ξεχάσεις, θες να κλείσεις τη πόρτα και να φύγεις σε άγνωστη κατεύθυνση.

Θέλω να σου πω "σ' ευχαριστώ" που μια στιγμή στον χρόνο τον άχρονο, με έκανες να σε αγαπήσω όπως κανέναν άλλον άνδρα μέχρι τώρα. Όμως θέλω να σου εξομολογηθώ πως αυτή η αγάπη ανάμεσά μας, ήταν τόσο μεγάλη που ακόμα και σήμερα δεν έχω βιώσει κάτι πιο δυνατό στη ζωή μου.

Με σημάδεψες ανύποτα, με έκανες να μην σε ξεχνώ όσα χρόνια και αν περάσουν σαν κάτι το συγκλονιστικό που πέρασε και άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του μέσα μου. Αυτό που ζήσαμε, είναι πια μέτρο σύγκρισης για τους επόμενους ανυποψίαστους θηρευτές του παράξενου πλάσματος που γράφει αυτά εδώ τα λόγια απόψε και ω! του θαύματος, κανείς δεν έγινε ξανά ο "μέντοράς" μου στον Έρωτα και το ταξίδι της ψυχής. Ο γεωργός που φύτεψε τον σπόρο του για να ανθίσει στο χωράφι μου.

Δεν θέλω να ζήσω με ημίμετρα, ούτε με ελλειπείς "καλές" προθέσεις. Δεν θέλω να κάνω σκόντο στα θέλω μου, όσο και αν αυτά δεν είναι πάντοτε ρεαλιστικά, μα καθαρά υποκειμενικά. Δεν θέλω να δώσω άλλο κομμάτι της ζωής μου στους αιμοβόρους σκύλους για να την κατασπαράξουν. Θέλω μόνο να αξιωθώ να Αγαπήσω και να Αγαπηθώ ξανά, αγάπη μου.

Φύγε από τη σκέψη μου αγάπη μου, φύγε σαν το σύννεφο που περνά από μπροστά μου με το αγέρι να το σπρώχνει μακρυά μου. Πήγαινε στην Οδό Ονείρων, εκεί που κατοικούν όλες οι αξόδευτες αγάπες. Φύγε, γιατί εγώ όσο και να προσπαθώ, μου είναι αδύνατον να σε διώξω από τη σκέψη μου. Φύγε..



Μαριαλένα, 19/8/2008

(c)all photos courtesy of Marialena, 2008

Νόμισμα Live 2008

Ίσθμια Κορίνθου, Πέμπτη 7 Αυγούστου


Νόμισμα - Rock You Like A Hurricane


Νόμισμα - Dust In The Wind


Νόμισμα - Χίλιες Σιωπές


Νόμισμα - Όνειρα

Ο Νίκος και η Λεϊδά, αποτελούν το νέο ελληνικό συγκρότημα με το όνομα "Νόμισμα". Τους είδα ζωντανά σε μια ροκ βραδυά που διοργάνωσε ο Δήμος Λουτρακίου Περαχώρας, στη γέφυρα των Ισθμίων στη Κόρινθο. Στο συγκρότημα ξεχωρίζει η λαμπερή παρουσία της βιολονίστριας Λεϊδά, που είναι βιρτουόζος του βιολιού με κλασσική παιδεία, αλλά και εκπληκτική παρουσία στη σκηνή στα μοντέρνα ακούσματα. Η ζωντάνια και η ενέργειά τους μας ξεσήκωσε όλους που εκείνη τη βραδυά τους βλέπαμε από κοντά στην απόμερη μαρίνα των Ισθμίων με θέα τη θάλασσα.

Τα βιντεάκια είναι από τη ζωντανή τους εμφάνιση στις 7 Αυγούστου. Απολαύστε τους!

Μαριαλένα, 14/8/2008

Beijing 08.08.08: Wish I was here...

08.08.04 ήταν όταν τέσσερα χρόνια πριν τα Στιγμιότυπα της Μαριαλένας πήραν σάρκα και οστά εδώ στη πλατφόρμα του Μπλόγκερ. Μια λευκή κατ' αρχήν σελίδα που μετά από πολύωρες αναζητήσεις, άρχισε να παίρνει τη μορφή που τότε ήθελα να της δώσω, μαθαίνοντας τις εφαρμογές του μέχρι τότε άγνωστου ΗΤML publishing παρέα με κάποιους φίλους που γνώρισα μέσα από τα ιστολόγια, 70 όλοι και όλοι ήμασταν οι έλληνες που ξεκινούσαμε να γράφουμε στο νέο είδος ενημέρωσης.

Αρχικά ποστς, δειλά δειλά, με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας που διεξάγονταν το 2004 στη χώρα μας. Εντυπώσεις, φωτογραφίες, αφιερώματα για τις νίκες των Ελλήνων Αθλητών, που με έκαναν να κλαίω από συγκίνηση, ειδικά το Χάλκινο Μετάλλιο του Πύρρου Δήμα στην άρση βαρών και το αντίο του μετά τους Αγώνες.

08.08.08 η τυχερή ημερομηνία των Κινέζων για την εκκίνηση των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο και η ανθρωπότητα σύσσωμη παρακολουθεί στις οθόνες της τηλεόρασης την Τελετή Έναρξης σκηνοθετημένη από τον μάγο της εικόνας, σκηνοθέτη Ζαν Γιμού. Κοιτάζω την ελληνική ομάδα των αθλητών που παρελαύνει πάντα πρώτη στην έναρξη της παρέλασης των αθλητών από όλον τον κόσμο. Ο αριθμός των συμμετεχόντων μειωμένος, καθώς αρκετοί αθλητές πιάστηκαν με αναβολικά πριν τους αγώνες και αποκλείστηκαν. Ντροπή! Ο Ελληνικός Αθλητισμός μοιάζει να έχει "φουσκώσει" από τη ντόπα και τώρα δεν έχουν να επιδείξουν τίποτε το σημαντικό σε παγκόσμιο επίπεδο. Αναμένουμε με αγωνία να δούμε αν θα υπάρξουν αθλητές μας που θα μας κάνουν περήφανους με τις επιδόσεις τους, δείχνοντας το μεγαλείο της ψυχής τους.

Στην προσφώνηση της Ελληνικής Ομάδας, ο φακός της Κινεζικής τηλεόρασης κάνει ζουμ στο ζεύγος των τέως βασιλέων της Ελλάδας Κωνσταντίνου και Άννας Μαρίας. Ο παρουσιαστής στο θέαμα τα χάνει, λέει σε αμηχανία ότι πρόκειται για τον Κωνσταντίνο και την... Σοφία και στη θέα του πρώην Ολυμπιονίκη έκπτωτου μονάρχη και μέλους της Ολυμπιακής Επιτροπής, μειδιώ, ή μάλλον καλύτερα αρχίζω και γελάω με την αντίδραση της ελληνικής τηλεόρασης. Επιτέλους, ας αναγνωρίσουμε ότι αυτοί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι κομμάτι της ελληνικής ιστορίας του 20ου αιώνα και ότι δεν αποτελεί απειλή στο δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας μας. Αν είναι δυνατόν να παθαίνουμε υστερία, μόνο και μόνο που ο πρώην βασιλεύς κάποτε ήταν επικεφαλής του ελληνικού κράτους. Ας το ξεπεράσουμε το κόμπλεξ αυτό ως πολίτες και ας ασχοληθούμε με σοβαρότερα θέματα που άπτωνται της ζωής μας εν τέλει.



Η τελετή έναρξης είναι μεγαλειώδης, δείγμα της κουλτούρας του κινεζικού λαού και της ιστορίας τους που χάνεται μέσα στους αιώνες. Ένας ακόμη πολιτισμός που μας κάνει να υποκλιθούμε στο μεγαλείο του. Η Ελλάδα δεν είναι εν τέλει ο "ομφαλός του κόσμου", καλύτερα να το αντιληφθούμε αυτό πια. Η ανάκρουση του Ολυμπιακού Ύμνου του Κωστή Παλαμά από τη χορωδία των 56 παιδιών, μελών των φυλετικών ομάδων που απαρτίζουν τη Κίνα. Η εκφορά των ελληνικών άψογη και με ιδιαίτερη συγκίνηση ακούω αυτά τα παιδιά να τραγουδούν για το ωραίο, το μεγάλο και το αληθινό που αναφέρουν οι στίχοι του Παλαμά. Απίστευτο!

Πίσω στην Αθήνα, οι δρόμοι είναι σχεδόν έρημοι από την αποχώρηση των κατοίκων λόγω αδειών τον Αύγουστο. Το θέαμα της πόλης που είχε βάλει τα καλά της για να υποδεχθεί τους επισκέπτες από όλον τον κόσμο το καλοκαίρι του 2004, δεν υπάρχει πια. Θυμάμαι με πόσο ενθουσιασμό, βοηθούσα τους τουρίστες να βρουν το δρόμο τους στην Αθήνα και το πολύχρωμο σμάρι των εθελοντών που κυκλοφορούσε μέσα και έξω από τα στάδια και γήπεδα, φορώντας τις πανέμορφες στολές τους. Την ευφορία που επικρατούσε ανάμεσά μας, καθώς η Ολυμπιάδα μας έκανε να νιώθουμε περήφανοι που είμασταν οι οικοδεσπότες της και τα είχαμε καταφέρει να μην έχουμε προβλήματα που θα μας εξέθεταν στα μάτια του διεθνούς κοινού. Οι Θεοί του Ολύμπου ήταν ευνοϊκοί με τους Νεοέλληνες εκείνη τη περίοδο.

Και τώρα, η Αθήνα δεν θυμίζει σε τίποτα εκείνη τη γιορτή του Αθλητισμού και της Ανθρωπότητας. Η πλατεία της Ομόνοιας εξακολουθεί να είναι άσχημη και μόνο οι ελιές που φύτεψε ο Δήμος έχουν μεγαλώσει και σπάνε το γκρίζο του τσιμέντου, που μοιάζει με αλάνα χωρίς ίχνος όμως καλαισθησίας και λειτουργικότητας. Οι προσόψεις των κτιρίων είχαν ξαναβαφεί, με χρώματα χαρούμενα και ζωηρά, αλλά θα περάσουν πάλι χρόνια μέχρι να ξαναδούμε την πόλη να καθαρίζεται. Το ίδιο και τα φυτά που φυτεύτηκαν τότε. Που είναι η συνέχεια της προσπάθειας να γίνει η τσιμεντούπολη περισσότερο πράσινη?

Αύγουστος του 2008 και σκέφτομαι πως το μεγαλείο της υποδοχής των λαών του κόσμου για ένα τόσο σημαντικό γεγονός, δεν πρόκειται να ξαναζήσουμε σύντομα. Η ατμόσφαιρα της γιορτής κάθε μέρα και κάθε βράδυ, ανάμεσα σε Έλληνες και ξένους, δεν υπάρχει πουθενά πια. Οι λιγοστοί τουρίστες, συγκεντρώνονται στα αξιοθέατα της Αθήνας και δεν περπατούν ανάμεσά μας όπως τότε. Δεν της πάει η ερημιά της Αθήνας, είναι πόλη που τρέφεται από το αλλόκοτο πλήθος που την διασχίζει κάθε μέρα.

Αύγουστος του 2008 και τα φώτα είναι στραμμένα στο Πεκίνο και στους 29ους Ολυμπιακούς Αγώνες, μα οι θύμησες είναι για πάντα χαραγμένες στη καρδιά μας και το τι ζήσαμε μόλις τέσσερα χρόνια πριν, καθώς το υπέροχο και συναρπαστικό ταξίδι στο μπλόγκινγκ ξεκινούσε και για μένα...

Μαριαλένα, 12/08/2008

Link: Η επίσημη ιστοσελίδα των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου