Οδός Ονείρων

Αγάπη μου,

δεν ξέρω πόσο καιρό οραματίζομαι αυτό το λευκό χαρτί προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Δεν ξέρω γιατί μου φαίνεται τόσο δύσκολο να σου πω αυτά που θέλω, ίσως γιατί οι σκέψεις μου κατρακυλούν σαν ένα πετραδάκι στη πλαγιά ενός βράχου με ιλλιγγιώδη ταχύτητα, ίσως γιατί δεν είσαι πια εδώ για να στα πω πρόσωπο με πρόσωπο.

Σε ονειρεύτηκα αγάπή μου ξανά, όσο περνούσα τα βράδυα μου διαβάζοντας στη βεράντα, όσο το κορμί μου βρεχόταν από τα γαλανά νερά της θάλασσας, όσο αντίκρυζα το φεγγάρι στη Πανσέληνο, όσο συνειδητοποιούσα πως δεν είναι πια φυσιολογικό ένας άνθρωπος να είναι μόνος του στη ζωή. Από ένα σημείο και μετά κάτι φταίει, ή μάλλον φταίνε πολλά για να αποφεύγω την προσωπική επαφή με τους άνδρες, όπως ο διάολος το λιβάνι.



Με έκανες κάποτε, να σκιρτήσω στο άγγιγμά σου, να θέλω να σε βάλω στη ζωή μου και ας φοβόμουν ότι δεν θα μου βγει σε καλό γιατί δεν είχα εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου, να αρχίσω να λειτουργώ για δυο, ενώ σκεφτόμουν τις περισσότερες φορές μόνο τον εαυτούλη μου μπροστά στη νέα πραγματικότητα που βίωνα. Για φαντάσου, αναπολώ πως ένας άνθρωπος μπορεί να με κάνει να του δωθώ, ψυχή τε και σώματι και πάλι να βρίσκεσαι απέξω από τη συνειδητότητα της κατάστασης.

Σκέφτομαι πως μπορεί αν δεν μας έπεφτε ο ουρανός στο κεφάλι, να είχαμε παντρευτεί και να κάναμε ίσως ένα παιδάκι μαζί... όνειρα θερινής νυκτός! Κι έπειτα, σαν ανεμοστρόβιλος γυρίζει στο μυαλό μου ότι μετά από τόσον καιρό και τόσες επιφανειακές επαφές, έχω σχεδόν πια ξεχάσει πως γίνεται να αγαπάς έναν άνθρωπο, να θες να τον κάνεις ευτυχισμένο κάθε μέρα που περνά. Ο ενθουσιασμός δίνει τη θέση του στην επιφυλακτικότητα και την ανάγκη να ξανακρυφτώ στο οχυρό μου, μήπως ο εχθρός βγάλει σπαθί και με πληγώσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Φαύλος κύκλος!

Όταν δυο κοντινοί μου άνθρωποι με ρώτησαν αυθόρμητα που είναι ο φίλος μου πριν από λίγο καιρό, στον έναν απάντησα με χιούμορ πως τον έχω στο ψυγείο και τον τρώω σιγά σιγά, ενώ στον άλλον βρήκα μια δικαιολογία άνευ αντικρύσματος να ξεστομίσω, όταν κατάλαβα πως κάτι όντως, μου φταίει και έχω μπει στη βοηθητική λουρίδα στα θέματα των σχέσεων.

Γνωστούς έχω πολλούς, αλλά λίγοι είναι οι άνθρωποι που αισθάνομαι πως μιλάμε στο ίδιο μήκος κύματος και επικοινωνούμε χωρίς να χρειαζόμαστε διερμηνέα στα προσωπικά μας. Και εκεί που περιμένω πως δεν θα επαναληφθεί η μέρα της μαρμόττας στις γνωριμίες μου, εκεί βλέπω το ίδιο έργο ξανά και ξανά, μόνο για να πω "πάει και αυτό, πάμε παρακάτω", χωρίς να αφήσει ίχνος στο θυμικό μου η όποια γνωριμία ή μήπως όχι?

Περιμένω να αναγνωρίσω εκείνο το ξεσήκωμα της καρδιάς, το συναίσθημα της ψυχικής έγερσης, αυτό που με κάνει και εκφράζομαι συχνά στον γραπτό λόγο, για να πω ότι αυτός ο άνθρωπος αξίζει να μπει στη ζωή μου. Πόσοι έχουν αυτήν την επίδραση πάνω μου, ελάχιστοι μέχρι σήμερα, μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού. Οι Μούσοι μου, που τους αποκάλεσε ένας φίλος αντί για Μούσες.



Ήθελα άξαφνα να εμφανιστείς ξανά στη ζωή μου και με πείσμα να με κάνεις δική σου, αποφασιστικά και αντρίκια, αλλά κάτι τέτοιο δεν θα γίνει ποτέ όσο ζούμε. Σκεφτόμουν ότι αν θα έκανα εγώ ξανά την πρώτη κίνηση, ίσως να εισέπραττα μια ακόμα μεγάλη απογοήτευση, καθώς το παρελθόν μπορεί να προβάλλει φρικιαστικά ολοζώντανο μπροστά μας, ανοίγοντας πάλι πληγές ανεπούλωτες κι έτσι βαστιέμαι να σου πω ότι σε αγαπώ και θα σε αγαπώ μέχρι που θα πεθάνω, αγάπη μου. Δεν το ξέρει κανείς αυτό παρά μόνον εγώ, ίσως και εσύ, αλλά θες να το ξεχάσεις, θες να κλείσεις τη πόρτα και να φύγεις σε άγνωστη κατεύθυνση.

Θέλω να σου πω "σ' ευχαριστώ" που μια στιγμή στον χρόνο τον άχρονο, με έκανες να σε αγαπήσω όπως κανέναν άλλον άνδρα μέχρι τώρα. Όμως θέλω να σου εξομολογηθώ πως αυτή η αγάπη ανάμεσά μας, ήταν τόσο μεγάλη που ακόμα και σήμερα δεν έχω βιώσει κάτι πιο δυνατό στη ζωή μου.

Με σημάδεψες ανύποτα, με έκανες να μην σε ξεχνώ όσα χρόνια και αν περάσουν σαν κάτι το συγκλονιστικό που πέρασε και άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του μέσα μου. Αυτό που ζήσαμε, είναι πια μέτρο σύγκρισης για τους επόμενους ανυποψίαστους θηρευτές του παράξενου πλάσματος που γράφει αυτά εδώ τα λόγια απόψε και ω! του θαύματος, κανείς δεν έγινε ξανά ο "μέντοράς" μου στον Έρωτα και το ταξίδι της ψυχής. Ο γεωργός που φύτεψε τον σπόρο του για να ανθίσει στο χωράφι μου.

Δεν θέλω να ζήσω με ημίμετρα, ούτε με ελλειπείς "καλές" προθέσεις. Δεν θέλω να κάνω σκόντο στα θέλω μου, όσο και αν αυτά δεν είναι πάντοτε ρεαλιστικά, μα καθαρά υποκειμενικά. Δεν θέλω να δώσω άλλο κομμάτι της ζωής μου στους αιμοβόρους σκύλους για να την κατασπαράξουν. Θέλω μόνο να αξιωθώ να Αγαπήσω και να Αγαπηθώ ξανά, αγάπη μου.

Φύγε από τη σκέψη μου αγάπη μου, φύγε σαν το σύννεφο που περνά από μπροστά μου με το αγέρι να το σπρώχνει μακρυά μου. Πήγαινε στην Οδό Ονείρων, εκεί που κατοικούν όλες οι αξόδευτες αγάπες. Φύγε, γιατί εγώ όσο και να προσπαθώ, μου είναι αδύνατον να σε διώξω από τη σκέψη μου. Φύγε..



Μαριαλένα, 19/8/2008

(c)all photos courtesy of Marialena, 2008