17 Νοέμβρη 1973: 35 χρόνια μετά... τι?

Κορυφώνονται απόψε οι εορτασμοί για την επέτειο του Πολυτεχνείου, όπως κάθε χρόνο από τη μεταπολίτευση και μετά. Ως συνήθως, οι περαστικοί, οι εκπρόσωποι κομμάτων, οι νεολαίοι, κλπ, καταθέτουν στεφάνια στην κεφάλα του Σβορώνου, που βρίσκεται μπροστά από το κτήριο του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων, πανώ αναρτώνται με αντικυβερνητικά συνθήματα, οι αναρχικοί καραδωκούν να κάνουν φασαρία και να κάψουν τα μαγαζιά που βρίσκονται στη περιοχή και ένα πλήθος επί τη ευκαρία να διαδηλώσει φτάνοντας στην Αμερικανική Πρεσβεία ως διαμαρτυρία...

Και λοιπόν? Και λοιπόν τι σημαίνει αυτή η επέτειος στην εποχή μας, 35 ολόκληρα χρόνια μετά? Οι φοιτητές που βρίσκονταν στο Πολυτεχνείο, έχουν φτάσει τα 55 ή τα 60 τους πια, είναι πολιτικοί, επιστήμονες, καθηγητές, επαγγελματίες και πολλά άλλα. Είναι εκείνοι που τυχαία σε μια καταδίωξη της αστυνομίας στα γύρω στενά εκείνο το βράδυ, χώθηκαν στο Πολυτεχνείο για να γλυτώσουν και έτσι ξεκίνησε η βραδυά που άλλαξε το πολίτευμα της χώρας μας, ξανά σε δημοκρατία το 1974.

Άκουσα πρόσφατα στην εκπομπή "Μηχανή του Χρόνου" από το κανάλι Αλφα, πως ο κατόπιν δικτάτορας Ιωαννίδης, ένας αιμοσταγής και αδίστακτος στρατιωτικός, με κρυφά κίνητρα και μοχθηρό χαρακτήρα, εξ απορρήτων του Παπαδόπουλου, είχε προετοιμάσει ανατροπή του καθεστώτος Παπαδοπούλου για τις 25 Νοεμβρίου, τον πρόλαβαν όμως τα γεγονότα της 17ης, που όμως εκείνος διέταξε να γίνει επίθεση των στρατευμάτων κατά των αμάχων στο πανεπιστημιακό άσυλο. Εκεί ήταν ο περίφημος Δερτιλής που με το περίστροφο στο χέρι, πυροβολούσε κατά των ανυπεράσπιστων πολιτών, προσπαθώντας να ανατρέψει την λαϊκή εξέγερση εις μάτην.

Νιώθω αηδία, για τους ανθρώπους που κατεδίκασαν την Ελλάδα και την Κύπρο το καλοκαίρι του 74, σε μια εθνική τραγωδία που μέχρι και σήμερα οι πληγές της δεν έχουν κλήσει, με την τουρκική κατοχή στο 34% της Μεγαλονήσου. Ήθελα, παρά τις φιλερηνικές μου απόψεις, να είχε τιμωρηθεί παραδειγματικά ο Ιωαννίδης, ο οποίος αιματοκύλησε το Πολυτεχνείο και δεν έδωσε την δέουσα σημασία ως στρατιωτικός, στην τουρκική επέμβαση στα κατεχόμενα. Μόνον αυτός ήταν ο υπαίτιος, όχι! Όμως φρίττω να ακούω στο ίδιο ρεπορτάζ, τους ακουλούθους του και πιστούς στην ιδέα της "επανάστασης" στρατιωτικούς τότε, να μιλούν με τόση φυσικότητα για την επέμβασή τους...

Γι' αυτά που συνέβαιναν τότε και φίμωναν τη δημοκρατία, εκείνα τα ανήξερα παιδιά ξεσηκώθηκαν και αμύνθηκαν στο Πολυτεχνείο το τριήμερο των ταραχών. Με την ορμή της νιότης τους και τα πιστεύω τους, όρμηξαν άοπλοι κατά του δικτατορικού καθεστώτος, ο νάνος μπροστά στον γίγαντα και του επέφεραν καίριο πλήγμα στο κύρος της κυβέρνησης μαριονέττας.

Όμως, η μεταπολίτευση και επανίδρυση του Κοινοβουλευτισμού στη χώρα μας, έφερε στο φως της επικαιρότητας κάποιους από αυτούς τους νέους που βρέθηκαν στο καίριο σημείο, τη σωστή στιγμή και άλλαξε τη ζωή τους. Δεν μπορώ όμως να δεχτώ πως μόνο με το εισητήριο της συμμετοχής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, αυτοί οι άνθρωποι έγιναν βουλετές, υπουργοί, αρχηγοί κομμάτων και διαφέντεψαν τις τύχες του τόπου!

Δεν είναι πια ούτε 20, ούτε 25, ούτε 30 για να υπηρετούν τα ιδεώδη της νιότης τους, τότε που ο κρατικός ή κομματικός μηχανισμός δεν τους είχε απορροφήσει και μετατρέψει σε καρεκλοκένταυρους. Πόσοι από αυτούς που το "παίζουν" αγωνιστές, πραγματικά ήταν εκείνη την εποχή, που πολλοί από εμάς ήταν αγέννητοι?

Να το πω και αλλιώς όσον αφορά στους στρατιωτικούς. Δεν ήταν όλο το στράτευμα χουντικοί, ούτε βασιλόφρονες, ούτε μανιακοί να ρίξουν τη κυβέρνηση Καραμανλή ή Παπανδρέου γέρου προ του 67. Ήταν και είναι άνθρωποι που πιστεύουν στη δημοκρατία και είναι επί το πλείστον νομοταγείς πολίτες, πολύ περισσότερο από άλλους κλάδους επαγγελματικούς, καθότι και αυτοί μισθωτοί και ελεγχόμενοι από το κράτος. Γιατί οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις επί υπουργείας Αβέρωφ και έπειτα, τους αντιμετωπίζουν ως εν δυνάμει θύτες και τους δίνουν μισθούς πείνας και τους στέλνουν να υπηρετήσουν στη παραμεθόριο και στην άγονη γραμμή? Γιατί παίρνουν οι κυβερνήσεις τη γη από τα μετοχικά ταμεία (παράδειγμα: Ο Οικοδομικός Συνεταιρισμός "Ίκαρος" της Αεροπορίας, που είχε αγοράσει γη στο Γραμματικό Αττικής και δημεύτηκε ως δασική έκταση από τον Ευάγγελο Αβέρωφ και τώρα δόθηκε ως "δωράκι" της πολιτείας στον Ηγούμενο Εφραίμ της Μονής Βατοπαιδίου?)Η αποζημίωση για την δήμευση της γης του Ικάρου ήταν άτοκα 600 ευρώ παρακαλώ, ποσό που δεν αντιστοιχούσε με τίποτε, στις εισφορές των δικαιούχων επί σειρά 30 και πλέον ετών.

Γιατί διαδηλώνουν τα νιάτα εν έτει 2008? Για το "κάτω οι Αμερικάνοι" του αμερικανοτραφούς και υποστηριζόμενου Ανδρέα το 1981? Για την υιοθέτηση του Αγώνα του Πολυτεχνείου από την Αριστερά, που έχει περάσει στη λαϊκή συνείδηση πως μόνον αυτοί αγωνίστηκαν κατά της Χούντας? Μόνο μέλη του ΚΚΕ, ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο στις 17 Νοεμβρίου? ή πολύ βολικά η σιγή και η σεμνότητα των άλλων πολιτικών χώρων έδωσαν περιθώριο για να επικρατήσει αυτή η άποψη μέχρι και σήμερα?

Διαδηλώνουν για το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία και όχι για τα υποβαθμισμένα ιδρύματα της 3βάθμιας εκπαίδευσης που δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των φοιτητών, αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης, για την παιδεία που αρμόζει στους πολίτες αυτής της χώρας τον 21ο αιώνα. Διαδηλώνουν για τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, που γι' αυτό που κάνουν, να διδάξουν γνώση επί πληρωμή, το κάνουν πολύ καλά σε αντίθεση με την "δωρεάν" παιδεία των ΤΕΙ και ΑΕΙ?

Διαδηλώνουν άραγε για το περιβάλλον που πλήττεται από στενόμυαλες πολιτικές στον τομέα του περιβάλλοντος και των Ανανεωσίμων Πηγών Ενέργειας, της αναδάσωσης και της διατήρησης των φυσικών πόρων? Της επιβάρυνσης της ατμόσφαιρας? Φωνάζουν για την ακρίβεια που μαστίζει την καθημερινότητά μας? Κρατούν πλακάτ υπέρ της διαφάνειας του δημόσιου βίου και της εξυγίανσης της πολιτικής ζωής της χώρας, που κατά μεγάλο ποσοστό, αποτελείται από εκπροσώπους της γενιάς του Πολυτεχνείου?

Η σημερινή γενιά του Πολυτεχνείου, οφείλει να είναι οργισμένη και αγανακτισμένη για τα κακώς κείμενα της γενιάς του Πολυτεχνείου του 73. Με το να αναμασούν συνθήματα και ιδεολογίες της περασμένης 35ετίας, απλά δίνουν δύναμη στους "καισαρίσκους" που έκαναν εκείνη τη νύχτα, σημαία τους για την άνοδο και εγκαθίδρυση στη πολιτική. Η νέα γενιά ας έχει τον αγωνιστή Αλέξανδρο Παναγούλη ως εικόνα και ας διατηρήσει το ήθος του στον αγώνα υπέρ της δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Τα υπόλοιπα είναι απλώς άρτος και θέαμα, κομμάτι μιας καλοστημένης παράστασης για προβολή στα ΜΜΕ, τίποτε άλλο.

Σύνδεσμος: Wikipedia - Alexandros Panagoulis

Μαριαλένα, 17/11/2008