Me Tarzan, You Jane!

... ή αλλιώς τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι? Αυτή τη φορά θα διηγηθώ τα κατορθώματα του τρελλού κριαριού, το οποίο επιχείρησε να κάνει την τσίτα πάνω στα δέντρα μιαν ωραία πρωϊα (και μεσημβρία...).

Η πρόσκληση είχε γίνει από το Ελληνικό Παράρτημα του Διεθνούς Ιδρύματος Έρευνας Κατά του Νεανικού Διαβήτη (JDRFI), στην οποία καλούσε όσα άτομα με διαβήτη και φίλοι τους επιθυμούσαν, μπορούσαν να περάσουν μια μέρα στο Πάρκο Περιπέτειας στη Μαλακάσα. Δεν θα το έχανα με τίποτα κάτι τέτοιο, καθότι το είχα και απωθημένο από πέρσυ που παρά γουρουνότριχα δεν μπόρεσα να πάω εκεί σε μια εκδήλωσή που αφορούσε σε αυτοκίνητα εκτός δρόμου, γι' αυτό και φέτος ήθελα να πάρω το αίμα μου πίσω.

Ο καιρός καλός και ηλιόλουστος στα μέσα Οκτωβρίου και η παλιοπαρέα των φίλων με διαβήτη που χρόνια τώρα είμαστε συνοδοιπόροι στη πάθησή μας αλλά και στις μικροχαρές της ζωής, ήταν εκεί μικροί και μεγάλοι, για να διαπιστώσουμε τι στο καλό ήταν αυτό το Πάρκο Περιπέτειας!

Η τοποθεσία στις παρυφές της Πάρνηθας, κατάφυτη από πεύκα και χαμηλή βλάστηση, χαρακτηριστική του αττικού τοπίου και ανάμεσα στις φυλλωσιές, ξεφύτρωναν τα διάφορα σχοινιά, ξύλινες εξέδρες και από το πουθενά ιπτάμενοι στη κυριολεξία, αναβάτες, που διέσχιζαν το πάρκο απ' άκρη σε άκρη δεμένοι με τον γάτζο γύρω από τη μέση τους, ενώ η τροχαλία τους οδηγούσε στο εναέριο ταξίδι τους.









Αφού προμηθευτήκαμε τις απαραίτητες ταυτοτητούλες στο χέρι που μας έβαζαν στην είσοδο για τις δραστηριότητες, κατευθυνθήκαμε προς τα τραμπολίνο, όπου βλέπαμε δεμένους, πιτσιρίκια αλλά και ενηλίκους να χοροπηδούν! Ως κριάρι βεβαίως και μην έχοντας καμμιά συναίσθηση τι θα επακολοθούσε, προσφέρθηκα να ανέβω πρώτη για να δοκιμάσω το τραμπολίνο. Ο υπεύθυνος εκεί με έδεσε πισθάγκονα και σιγά σιγά ανέβαζε τα σχοινιά και με προέτρεπε να κάνω βαθιά καθίσματα για να ανυψωθώ περισσότερο στον αέρα. Αχχχχχ... καλά ήταν όσο οι ταλαντώσεις ήταν μικρές και ξανακατέβαινα, όμως όταν ο τύπος μου τραβούσε τα σχοινιά ακόμα περισσότερο για να φτάσω ψηλά, έκλεισα τα μάτια και ενώ το στομάχι χοροπηδούσε καθώς κατέβαινα (πέφτωωωωω....), ευχόμουν να μην ένιωθα αυτό το σώσιμο της ψυχής που έκανε τη διασκέδαση σχεδόν διαστροφή από την αίσθηση της πτήσης, έστω και για δευτερόλεπτα. Δεν μου έφτανε αυτό, μου έδειξε κιόλας ο υπεύθυνος πως να κάνω τούμπα στον αέρα(!!!) και εκεί που ανεβοκατέβαινα χωρίς λύπηση, έκανα και τη σχετική τούμπα με το κεφάλι πίσω, που βλέπεις το έδαφος ανάποδα καθώς στριφογυρνάς...









Κατέβηκα και λύθηκα από τα δεσμά του μαρτυρίου, ενώ όλο μου το σώμα έτρεμε από την έκκλυση της αδρεναλίνης και τον φόβο που είχε τραβήξει με την τρέλλα που με δέρνει. Σειρά είχαν και τα υπόλοιπα παιδιά, που το διασκέδασαν και εκείνα αρκούντως, καθώς οι κραυγές και το βλέμμα μετέπεια φανέρωνε το συναρπαστικό της όλης διαδικασίας!

Στη συνέχεια ορεξάτοι και για άλλη περιπέτεια, κατευθυνθήκαμε προς την εξέδρα όπου φορέσαμε τις ειδικές δέστρες στους γοφούς για να ετοιμαστούμε για κρέμασμα από τα δέντρα. Αφού μας αλυσσόδεσαν ξανά με τον νέο μας εξοπλισμό, σειρά είχε η εκπαίδευση πως να αιωρούμαστε στα δέντρα, κάνοντας πάντα χρήση των απαραίτητων γάτζων για να είμαστε πάντα ασφαλείς καθώς παριστάναμε τις μαϊμούδες από κλαρί σε κλαρί.





Αφού περάσαμε και τη βασική εκπαίδευση με μπόλικα πειράγματα, θαυμάζαμε τις μεγάλες διαδρομές και γι' αυτό επιλέξαμε την τρίτη και μεγαλύτερη σε δυσκολία διαδρομή του επιπέδου μας, γιατί όσο και αν βλέπαμε να ταλαιπωρούνται οι προηγούμενοι, εμείς πορωνόμασταν και θέλαμε να τη διασχίσουμε σαν λοκατζίδες!

Πάνω στα δέντρα λοιπόν, με 15 μέτρα ύψος και διάφορα εδάφη από κάτω μας να χάσκουν, έπρεπε να περάσουμε μιαν αρθρωτή γέφυρα, να κρεμαστούμε από το σκοινί και να περάσουμε απέναντι, να πηδήσουμε από σανίδα σε σανίδα για να συνεχίσουμε, να πηδήξουμε ξανά σαμπρέλες αυτοκινήτων, να παραστήσουμε τον Ταρζάν (χωρίς τη Τζέιν), ενώ δεμένοι έπρεπε να πιάσουμε το σχοινί, να αιωρηθούμε και να περάσουμε τις αραιά βαλμένες σανίδες μέχρι το επόμενο δέντρο και τελειώνοντας να κάνουμε δυο αιωρήσεις, τη μία με ανάποδη κλίση και την άλλη κατηφορική πριν προσγειωθούμε στο έδαφος. Μας πήρε περίπου μια ώρα να διασχίσουμε το πεδίο μάχης, μα στο τέλος ενώ εναλλάσονταν οι βαθμοί δυσκολίας στο εγχείρημα, στην αιώρηση με την ανάποδη κλίση έπρεπε δυο φορές να πάω στη βάση με τα χέρια σύρρωντας το σώμα μου προς την ανηφόρα και στο τέλος από την κούραση στα χέρια και στα πόδια, η αιώρηση της κατάβασης μου φάνηκε σαν βάλσαμο, φτάνωντας σύντομα ξανά στη γη!







Με τα πόδια να τρέμουν ξανά από την προσπάθεια της αναρρίχησης, αλλά και ικανοποιημένη από την ολοκλήρωση έτσω και σαν τσίτα, της εναέριας διαδρομής, καθήσαμε να φάμε ενώ βλέπαμε τους νεοφώτιστους αναρριχητές στο τραμπολίνο να κάνουν τούμπες και να εκστασιάζονται, όπως κάναμε και εμείς λίγο πριν.

Δυό μέρες μετά τα πλευρά μου αλλά και τα χέρια μου ήταν πιασμένα, αλλά την αίσθηση της περιπέτειας στη φύση και του κεφιού με τα φιλαράκια μου, δεν την αλλάζω με τίποτε. Αυτός ο χώρος είναι ιδανικός για να ξεσκάσει κάποιος στον ελεύθερο χρόνο του και να διασκεδάσει παρέα με τους φίλους του ενώ κάνει πράγματα τόσο διαφορετικά από την καθημερινότητά του, με τόση πολλή (ασφαλή) περιπέτεια! Πραγματικά ζήλευα τα μικρά παιδάκια που είχαν άγνοια του κινδύνου που διασκέδαζαν πραγματικά, ενώ έκαναν δραστηριότητες που σε εμάς τους μεγάλους φαινόταν δύσκολες, αλλά με αρκετή καλή θέληση και ακόμα περισσότερη διάθεση, τελικά δεν είναι ακατόρθωτες!

Links: Juvenile Diabetes Research Foundation Hellas
Adventure Park Πάρκο Περιπέτειας - Μαλακάσα

Μαριαλένα, 7/11/2008

photos by Marialena, 2008